Ποιος είναι ο Jean-Claude Petit;
Ο συγκεκριμένος συνθέτης είναι γνωστός στους γιούροφαν ως μαέστρος τριών συμμετοχών, του Un banc, un arbre, une rue με τη Séverine (βραβείο Μονακό 1971), του Européennes με τις Cocktail Chic (Γαλλία 1986) και του Les mots d’amour n’ont pas de dimanche με την Christine Minier (Γαλλία 1987). Επίσης επρόκειτο να διευθύνει το La vie à vingt-cinq ans με τη Dani (Γαλλία 1974), όμως η συμμετοχή αποσύρθηκε τέσσερεις μέρες πριν από τον διαγωνισμό λόγω του θανάτου του προέδρου Georges Pompidou. Επιπλέον ενορχήστρωσε το Un jardin sur la terre που ερμήνευσε ο Serge Lama (Γαλλία 1971). Τέλος ήταν ένας από τους δημιουργούς του τραγουδιού C’est peut-être pas l’Amérique με τον Jean-Claude Pascal (Λουξεμβούργο 1981).
To “Μάθημα του μπόμπιρα”
Το 1971 κυκλοφόρησε το πρώτο άλμπουμ του Jean-Claude Petit με τίτλο “35+”. Εκεί, καθώς και στο compilation “Sandokan, Zorro, La Tartaruga etc” του 1976 περιλαμβάνεται το τραγούδι La Leçon De Michette (Το μάθημα του μπόμπιρα), το οποίο έμελλε να γίνει ιδιαίτερα αγαπητό στην Ιταλία, όταν αποτέλεσε το jingle για το carosello (δηλαδή διαφημιστικό σποτάκι που παιζόταν στα διαλείμματα ψυχαγωγικής εκπομπής με σκετσάκια) της ασφαλιστικής εταιρείας Società Assicuratrice Industriale (γνωστής με το ακρωνύμιο SIA). Η διαφήμιση, που θεωρείται πλέον κλασική,με έναν πατέρα και τον γιο του πάνω στο ποδήλατο να τραγουδούν ένα σολφέζ, παιζόταν μεταξύ 1973 και 1976. Οι Ιταλικοί στίχοι και η νέα ενορχήστρωση ανήκουν πιθανότατα στον Franco Godi:
“Si re, si re, si mi , si mi, mi fa, mi fa sol fa sol ridere,
Si re, si re, si mi si, mi, mi sol mi, mi sol mi si si a si sol …”
Το σποτάκι-θρύλος και το άδοξο τέλος του
Στο σποτάκι εμφανίζονται κομπάρσοι. Στην πραγματικότητα τραγουδούν ο γνωστός μουσικοσυνθέτης Corrado Castellari και ένα παιδί-σολίστ της χορωδίας Piccolo Coro Antoniano, με διευθύντρια την Mariele Ventre. Το παιδί στο σποτάκι, για να επιστρέψουμε, περιγράφεται ως πολύ τυχερό, διότι ο πατέρας του όχι μόνο του μαθαίνει να τραγουδά, αλλά το φροντίζει προσφέροντάς του ένα αποταμιευτικό πρόγραμμα, το οποίο μετά από κάποια χρόνια θα του αποφέρει χρήματα. Η διαφήμιση αποσύρθηκε το 1976, όταν ο πατέρας του παιδιού που έπαιζε στο σποτάκι κατηγορήθηκε για ξέπλυμα χρήματος στην Ελβετία. Το σκάνδαλο ήταν τόσο μεγάλο που ο κωμικός Ugo Tognazzi έκανε παρωδία της διαφήμισης στην ταινία του “Signore e Signori buonanotte” (1976), με τους επιβαίνοντες στο ποδήλατο να φτάνουν στα ελβετικά σύνορα, για να φυγαδεύσουν χρήματα. Το τραγούδι εντούτοις συνέχισε να ακούγεται. Διασκευάστηκε από τον Franco Godi, τον Franco Cassano και αρκετές παιδικές χορωδίες.
Το “Μάθημα Σολφέζ”
Το “Μάθημα Σολφέζ” ήταν η πρώτη συμμετοχή, με την οποία η Ελλάδα πήγαινε στη Γιουροβίζιον με αξιώσεις ακόμα και για βραβείο. Δεν είναι τυχαίο το ότι κέρδισε τεράστια αφιερώματα στα περιοδικά της εποχής. Το βίντεο-κλιπ είχε γίνει από την εταιρεία Αρώνης-Ευθυμιάδης και είχε γυριστεί στην Αυστρία. Οι δε στίχοι θεωρήθηκαν ιδιαίτερα ευρηματικοί. Όπως θυμάται η Σέβη Τηλιακού, δεν της έβγαινε καλά το ρεφραίν, έτσι πρότεινε στον Γιώργο Χατζηνάσιο να παραμείνουν ως στίχοι οι ίδιες οι νότες του τραγουδιού. Η ιδέα ήταν του Πασχάλη, όπως ο ίδιος δήλωσε, όταν δειπνούσαν μαζί με τον Γιώργο Χατζηνάσιο. Εκείνος δεν απάντησε αμέσως, αλλά λίγες μέρες μετά κάλεσε στο σπίτι του τον Πασχάλη και την Αλίκη Αρβανιτίδη και τους έπαιξε (και τραγούδησε) έτοιμο το τραγούδι. Είναι γνωστό πως συνέλαβε την ιδέα σε 1 λεπτό, το συνέθεσε σε δύο ώρες και το έστειλε την τελευταία μέρα της προθεσμίας! Περισσότερες πληροφορίες και παρασκήνια για το 1977 μπορείτε να δείτε σε παλαιότερο άρθρο μας. Να είχε κάποιος υπόψη του την ιταλική διαφήμιση; Δεν γνωρίζουμε. Το σίγουρο είναι πως αυτό που παρουσίασε η Ελλάδα ήταν εντελώς φρέσκο και σίγουρο πολύ διαφορετικό, παρά τις ομοιότητες ως προς τη σύλληψη της ιδέας με τις νότες, ακόμα και τη λέξη “Μάθημα” στον τίτλο.
Το “Do Re Mi” του Jan Teigen
Το 1983 η Νορβηγια “ζήλεψε” την επιτυχία της ελληνικής συμμετοχής. Κάπως έτσι ο Jahn Teigen παρουσίασε το τραγούδι Do Re Mi, βασισμένο στην ίδια ιδέα, αν και φαίνεται πως μιμήθηκε όχι τόσο το τραγούδι του Γιώργου Χατζηνάσιου, αλλά το περίφημο Do-Re-Mi των Rodgers & Hammerstein από το μιούζικαλ “Η Μελωδία της Ευτυχίας” (1965) και ερμηνεύτρια την Julie Andrews. Εξάλλου, παρθενογένεση δεν υπάρχει στη μουσική, κάτι που η Γιουροβίζιον φροντίζει να μας το υπενθυμίζει συχνά-πυκνά!
