Ακόμα μία απώλεια από το 1968, μετά από τον Chris Baldo (Λουξεμβούργο-πέθανε το 1995), την Claude Lombard (Βέλγιο-τον Σεπτέμβριο του 2021), τον Pat McGeegan (Ιρλανδία-ήδη από το 1987), τον Sergio Endrigo (Ιταλία-το 2005), τον Gianni Mascolo (Ελβετία-ένας θάνατος του 2016 που έγινε γνωστός πέντε χρόνια μετά!), τον Willy (Μονακό-“έφυγε” εντελώς ξεχασμένος το 2018), τον Claes-Göran Hederström (Σουηδία-μόλις τον Νοέμβριο που μας πέρασε).
Ο καλλιτέχνης
Ο Odd Børre Sørensen γεννήθηκε το 1939 στο Harstad. Είχε θεωρηθεί τότε η Νορβηγική απάντηση στον Engelbert Humperdinck. Το 1955 ίδρυσε το γκρουπ The Star Boys. Τελειώνοντας τη στρατιωτική του θητεία, μετακόμισε στην Κοπεγχάγη, όπου φοίτησε σε μια εμπορική σχολή, πριν επιστρέψει στη Νορβηγία και εργαστεί στην εφημερίδα Aftenposten. Η σύντομη δισκογραφική καριέρα του εκτείνεται από το 1962 μέχρι το 1970. Συνεργάστηκε -ως επί το πλείστον- με την ορχήστρα του Kjell Karlsen. Δυστυχώς το κοινό τον κορόιδευε στο δρόμο μετά τη Γιουροβίζιον, μιμούμενος το “τραύλισμα” των στίχων, σε σημείο να πάθει νευρικό κλονισμό και λίγο αργότερα να παραιτηθεί από την καριέρα του ως τραγουδιστή. Μετά εργάστηκε ως ασφαλιστής στην ασφαλιστική εταιρεία Vesta, ωστόσο, μολονότι είχε ουσιαστικά αποσυρθεί, ξαναπροσπάθησε για τη Γιουροβίζιον το 1977. To 2003 συνταξιοδοτήθηκε και επέστρεψε στη γνώριμή του ορχήστρα, με την οποία έκανε εμφανίσεις. Οι μεγαλύτερές του επιτυχίες, εκτός από τα τραγούδια που συνδέθηκαν με τον διαγωνισμό, ήταν το Hvorfor skal man elske den man pergång alder får (1965) και το Min lille Lapplandsflicka (1968). Συνολικά κυκλοφόρησε ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ και 18 singles. Απεβίωσε στα 83 του χρόνια, έχοντας στο πλευρό του την οικογένειά του. Μάς έκανε εντύπωση το γεγονός ότι ο θάνατός του “πέρασε στα ψιλά” στον Νορβηγικό Τύπο…
Η σχέση με τη Γιουροβίζιον
To 1964 ήρθε στον εθνικό τελικό, συνοδεία των The Cannons, με το La meg vaere ung 3ος, ένα τραγούδι το οποίο όχι απλώς ερμήνευσε επίσης εκείνη τη βραδιά η Wencke Myhre, αλλά της χάρισε την αναγνώριση σε όλες τις Βόρειες χώρες (#1 στη Νορβηγία, φυσικά και μεγάλο φαβορί του κοινού). Ειρωνεία της τύχης: το 1968 ο Odd εκπροσώπησε τη Νορβηγία και η Wencke τη Γερμανία! Ο καλλιτέχνης το 1969 ήρθε 2ος με το Lena, το 1971 ήρθε με το Ironside 2ος (ντουέτο με τον Jan Erik Berntsen) και με το Optimisten 6ος (πολλά χρόνια πριν ο Jan Teigen διαγωνιστεί στον εθνικό τελικό του 1989 και κάνει smash hit με το Optimist) Το 1977 ήταν πάλι 6ος με το Make love not war. Την επόμενη χρονιά ήταν κριτής στον εθνικό τελικό.
Ο επεισοδιακός τελικός του 1968
Το 1968, στον εθνικό τελικό που έλαβε χώρα στις 3 Μαρτίου στο Centralteatret του Όσλο, τα 4 στα 5 τραγούδια προέρχονταν από τους συντελεστές του Dukkeman, δηλαδή της συμμετοχής του 1967 (Tor Hultin / Ola B. Johannessen), κάτι που προκάλεσε μεγάλο σκάνδαλο! Νίκησε από αντίδραση το 5ο τραγούδι (με 20 βαθμούς), της δημιουργού Kari Neegaard με τους Kirsti Sparboe και Odd Børre, στις δύο βερσιόν, με τίτλο Jeg har aldri vart så glad. Κατηγορήθηκε, όμως, για αντιγραφή του Summer Holiday του Cliff Richard. Η συνθέτης το απέσυρε, πριν πάρει απόφαση το κανάλι NRK. Έτσι πήγε το Stress, που ήρθε 2ο με 14 βαθμούς, ερμηνευμένο επίσης από τους Sparboe και Børre (συνηθιζόταν τότε να είναι δύο οι υποψήφιοι , ο ένας με μεγάλη ορχήστρα και ο άλλος με μικρή μπάντα-τις περισσότερες φορές επιλεγόταν ο πρώτος, αλλά επειδή η Kirsti είχε εκπροσωπήσει τη χώρα και το 1965 και το 1967, δόθηκε η ευκαιρία στον Odd). Και τα δύο αυτά κυκλοφόρησαν στο ίδιο single. Το Stress έγινε το σήμα της τηλεφωνικής εταιρείας Falch, το 1996, δικαιώνοντας -κατά κάποιον τρόπο- τους δημιουργούς του (στη Γιουροβίζιον είχε λάβει μόλις 2 βαθμούς και είχε έρθει 13ο/17). Αξίζει να σημειωθεί πως στον δίσκο είχε διαφορετική, τζαζ ενορχήστρωση (μπορείτε να την ακούσετε παρακάτω).
