Αλήθεια, αναρωτηθήκατε ποτέ αν οι άνθρωποι που εμπλέκονται με τη Γιουροβίζιον ασχολούνται με την πολιτική; Η απάντηση είναι καταφατική, τουλάχιστον για κάποιους από αυτούς. Ας δούμε μερικές ιστοριούλες.
H Isabelle Aubret (FRA 62-νικήτρια, FRA 68) ήταν ένθερμη υποστηρίκτρια του Κομμουνιστικού Κόμματος, με αποτέλεσμα να απαγορευτούν τα τραγούδια της για πολλά χρόνια από τα Μ.Μ.Ε.
Το 1976 ο Carlos do Carmo ερμηνεύει το “Uma flor de verde pinho”, το οποίο είναι ένας μελαγχολικός και τραγικός απολογισμός της δικτατορίας. Οι συντελεστές του τραγουδιού, José Niza και Manuel Alegre ήταν βουλευτές του σοσιαλιστικού κόμματος της Πορτογαλίας.
Ένθερμη οπαδός και ακτιβίστρια του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος (SPD), αλλά και προσωπική φίλη του Willy Brandt, η Katja Ebstein (GER 70, 71, 80) βρέθηκε τρεις φορές στη σκηνή της Γιουροβίζιον. Ειδικά το 1971, χρονιά οπότε ο Willy Brandt κέρδισε το Νόμπελ Ειρήνης, κέρδισε τον εθνικό τελικό, έχοντας την αμέριστη υποστήριξή του. Το 1980, φαίνεται να ακυρώθηκε η νίκη του Κώστα Κορδάλη, για να βρεθεί εκείνη στον διαγωνισμό.
Η Åse Kleveland έχει καρμική σχέση με τη Γιουροβίζιον: το 1966 εκπροσώπησε τη Νορβηγία, προκαλώντας μάλιστα σκάνδαλο στις καθολικές χώρες, διότι φόρεσε παντελόνι, το 1980 προλόγισε τη συμμετοχή της χώρας της, το 1986 παρουσίασε τον διαγωνισμό στο Bergen, ενώ το 1996 η διοργάνωση του Όσλο έγινε υπό την αιγίδα της ως Υπουργού Πολιτισμού, εκλεγμένης με το Εργατικό Κόμμα.
Κάθε χρόνο “έπεφτε γραμμή” από το εργατικό κόμμα της Μάλτας, για να ψηφιστεί η Olivia Lewis, τουλάχιστον αυτό ισχυρίζονταν μαλτέζοι φαν. Τελικά κατάφεραν να τη στείλουν το 2007.
Ο πασίγνωστος Domenico Modugno (ΙΤΑ 68, 69, 66) του “Volare” εξελέγη το 1987 βουλευτής με το Ριζοσπαστικό Κόμμα. Στην ίδια χώρα, το 1974, η RAI μετέδωσε τον διαγωνισμό πολλές μέρες μετά, για να μην επηρεάσει ο τίτλος του τραγουδιού με τη Gigliola Cinquetti, Si (= ναι), τις εκλογές, δεδομένου ότι ήταν ακόμη νωπός ο νόμος κατά των αμβλώσεων. Αυτό ήταν γνωστό από πριν ότι θα γινόταν και ίσως επηρέασε το αποτέλεσμα αρνητικά για την Ιταλία που παιζόταν ανάμεσα στα φαβορί, στερώντας της το βραβείο.
Αξίζει να μνημονευθεί ο βουλευτής και αρχηγός κόμματος, του «Ny Demokrati» (= Νέα Δημοκρατία) Bert Karlsson: το 1976 έστειλε πολλά τραγούδια στο Melodifestivalen, αλλά απορρίφθηκαν όλα. Αργότερα όμως κατάφερε η δισκογραφική του εταιρεία «Mariann» να νικήσει στον σουηδικό τελικό από το 1982 ως το 1987. Ακολούθησαν πολλά σκάνδαλα, που δεν είναι όμως της παρούσης…
Υποψήφια Πρόεδρος της Δημοκρατίας ήταν η υπερσυντηρητική Dana (IRL 70-νικήτρια), ήρθε όμως τρίτη. Την είχαν προτείνει τότε κάποιοι συντηρητικοί βουλευτές ως ανεξάρτητη υποψήφια (κάτι που γινόταν για πρώτη φορά στη χώρα της). Σλόγκαν της το «Your voice, your choice» και κύρια μέριμνά της η θρησκεία. Την πολέμησαν πολύ λόγω των θέσεών της ενάντια στο διαζύγιο και τις εκτρώσεις. Όταν έχασε είπε: «I may not be a president, but I am a precedent !». Έγινε τελικά Ευρωβουλευτής, παρά την κριτική που της άσκησαν ότι ήταν “τουρίστρια” στην πολιτική.
Ο Vice Vukov (YUG 63, 65) κατηγορήθηκε το 1971 ως εθνικιστής και απαγορεύτηκαν οι δίσκοι του. Τα τραγούδια του δεν παίζονταν στα ραδιόφωνα και πολλοί σταθμοί μάλιστα τους κατέστρεψαν. . Έζησε για 30 χρόνια εξόριστος, διωγμένος από το καθεστώς του Τίτο. Στο τέλος της δεκαετίας του ’80 άρχισε να ξανακούγεται, ήταν δε υποψήφιος στις πρώτες δημοκρατικές εκλογές του ’90, όπου εξελέγη βουλευτής με το Φιλελεύθερο Κόμμα (της αντιπολίτευσης). Έχοντας μάστερ στη Διεθνή Πολιτική, τον Ιανουάριο του 2001 διορίστηκε Πρέσβης στη Βέρνη.
H γνωστή και μη εξαιρετέα Ruslana, προφανώς έλεγε ψέματα για την ηλικία της το μακρινό 2004, αφού δύο χρόνια μετά εξελέγη βουλευτής με το κόμμα Our Ukraine. Προηγουμένως είχε στηρίξει την “Πορτοκαλί επανάσταση” του Viktor Yushchenko, μια φιλοδυτική προσπάθεια της χώρας για απόσχιση από τη Ρωσία. Αργότερα, το 2010 υποστήριξε ενεργά την Yulia Tymoshenko στην υποψηφιότητά της για Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ενώ μετείχε ενεργά ως ακτιβίστρια σε διάφορες δράσεις. Το 2013-4 υποστήριξε το κίνημα Euromaidan υπέρ της ένταξης της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Tο 2013, είδαμε τους Pollapönk, ένας από τους οποίους, ο Óttarr Olaf Proppé (με τη μωβ αμφίεση) υπήρξε δημοτικός σύμβουλος και εν ενεργεία βουλευτής στην ισλανδική βουλή, όταν εκπροσώπησε τη χώρα του και Υπουργός Υγείας. Δύο χρόνια μετά έγινε πρόεδρος στο κόμμα του, το Björt framtíð. Εδώ και δύο χρόνια έχει επιστρέψει στον χώρο του θεάματος.
Στα εγχώρια, δεν μπορούμε να μη σταθούμε στην πολύχρονη παρουσία της Μπέσσυς Αργυράκη στο Δημοτικό Συμβούλιο Γλυφάδας, της Δάφνης Μπόκοτα στο Δημοτικό Συμβούλιο Πειραιά, ενώ το 2019 διεκδίκησε το βουλευτικό αξίωμα ο σχολιαστής της Γιουροβίζιον 2018 Αλεξάνδρος Ρωμανός Λιζάρδος με το ΜεΡΑ25. Παλαιότερα, ο ίδιος βρισκόταν στο ψηφοδέλτιο του Γιώργου Αμυρά στις Δημοτικές Εκλογές του 2010, με τον ανεξάρτητο συνδυασμό “Επιμένουμε Αθήνα”.
Εάν γνωρίζετε και άλλες περιπτώσεις, ενημερώστε μας!
Here is Ronnie Carroll’s (UK 1962, 1963) political career section in Wiki…
“Carroll contested his home Hampstead and Highgate constituency seat in the 1997 UK General Election, and the Uxbridge by-election in July that year with the Rainbow Alliance. He stood in the 2008 Haltemprice and Howden by-election as a candidate for Make Politicians History and received 29 votes, despite announcing that he was trying to enter the record books by receiving no votes.
He stood as a candidate (under the name ‘The Eurovisionary Carroll’) for the 2015 general election, in the Hampstead and Kilburn constituency. Nominations had closed on 9 April 2015, just four days before his death, but polling day was not until 7 May. He was standing as an independent so the poll continued; if he had won the election, the ballot would have been re-run at a later date. In the event he polled 113 votes to finish sixth out of seven candidates.”
Thank you so much for the information!