Γιούροσταρ κατατρεγμένοι από τη μοίρα – 31 – 1986

Μία χρονιά, οι καλλιτέχνες της οποίας βρίσκονται όλοι εν ζωή. Απούσης της Ιταλίας, δύο τραγουδίστριες ιταλικής καταγωγής (για το Βέλγιο και την Ελβετία) κατακτούν την 1η και 2η θέση αντίστοιχα. Όσο για τις προσωπικές ιστορίες, αυτές δεν λείπουν ποτέ!

Οι καλλιτέχνες της χρονιάς

Sherisse Laurence (LUX 86): ονομάζεται πλέον Sherisse Stevens. Γεννήθηκε στο Selkirk του Καναδά. Μεταξύ 1978 και 1983 παρουσίαζε ένα τηλεοπτικό σώου στον Καναδά. Το 1988 ένα τραγούδι της, το Half a Heart, μπήκε χαμηλά στα charts της χώρας της. Εκείνη τη χρονιά φάινεται να ολοκληρώνεται η δισκογραφία της (ένα άλμπουμ και τέσσερα single συνολικά). Το 2006 έγινε καλλιτεχνική διευθύντρια στην χορωδία της κοινότητας Ηuntsville στο Οντάριο.

Doris Dragović (YUG 86, CRO 99-Dorotea Dragović-Budimir): γεννήθηκε στο Σπλιτ το 1961. Ο θείος της Edi Radosavljević υπήρξε γνωστός τρομπετίστας και συνιδρυτής του φεστιβάλ της πόλης της. Ήταν πριν από τον διαγωνισμό η τραγουδίστρια του συγκροτήματος More κι αυτή ήταν η πρώτη της σόλο εμφάνιση. Κέρδισε με ψηφοφορία τακτικής από την επιτροπή του Zagreb. Στην ίδια επιλογή ο Daniel (YUG 83) ξέχασε τα λόγια του. Στη Γιουροβίζιον πήγε με εντελώς διαφορετική ενορχήστρωση, κάνοντάς το αγνώριστο. Έγινε μεγάλη συζήτηση για το αν θα έπρεπε να το πει στα Κροατικά ή στα… Εβραϊκά!!! Σε ερώτηση για καριέρα στα Βαλκάνια είπε ότι υπάρχουν πολλές Doris κι ότι το μέλλον της είναι Κροατικό. Είναι η βασίλισσα της κροατικής ποπ εδώ και πολλά χρόνια (κάτι σαν την Άννα Βίσση). Είναι παντρεμένη με τον πρώην αθλητή του πόλο Mario Budimir κι έχουν έναν γιο. Ανήκει στους Torcida, δηλαδή τους υποστηρικτές της ποδοσφαιρικής ομάδας του Σπλιτ, Hajduk, οι οποίοι το 2001 στράφηκαν εναντίον της και την απείλησαν, επειδή τραγούδησε για τον Πρωθυπουργο του Μαυροβουνίου Milo Đukanović. Ευτυχώς το συμβάν ξεχάστηκε κι αρόγτερα την έχρισαν “βασίλισσα της Torcida”. Έχει διακριθεί σε πολλά φεστιβάλ και είναι ακόμα ενεργή.

Cocktail Chic (FRA 86): Αποτελούντο από τις αδελφές Catherine Bonnevay (Catherine Bonnevay-Welch, 1952-) και Dominique Poulin (Dominique Bonnevay, 1949-), καθώς και τις ξαδέλφες τους Francine Chantereau (Francine Chabot, 1951-) και Martine Latorre (Martine Chemenay, 1949-). Ήταν μαζί ως γκρουπ ήδη από τη δεκαετία του ’60, με το όνομα Les OP’4. Αργότερα μετονομάστηκαν σε Fléchettes: ήταν οι τραγουδίστριες και χορεύτριες που πλαισίωναν τον Claude François και -σύμφωνα με τον αστικό μύθο- τού παρείχαν κι άλλες υπηρεσίες, μέχρι τον πρόωρο θάνατό του το 1978. Οι ξαδέλφες είχαν μεγάλη εμπειρία στα φωνητικά της Γιουροβίζιον (MON 78, GER 78, BEL 78, FRA 78, FRA 81, LUX 90 η Latorre· όλα τα προηγούμενα συν FRA 77 η Chantreau. Στο τελευταίο έκανε φωνητικά και η Poulain). Το 1978 ήταν, δηλαδή, οι επίσημες χορωδοί που συνόδευαν όποια χώρα χρειαζόταν φωνητικά και δεν διέθετε δικά της. Η εμφάνισή τους ως Cocktail Chic (στην επιλογή ονομάζοντας απλώς Cocktail) ήταν ουσιαστικά το comeback τους, πετυχαίνοντας τη χειρότερη εμφάνιση της Γαλλίας μέχρι τότε. Ως εκ τούτου εξαφανίστηκαν, εκτός από κάποιες εμφανίσεις ρετρό περιεχομένου, όπως εκείνες το 1993, στα φωνητικά της Dorothée, στην εκπομπή της οποίας οι δύο ξαδέλφες ήταν μόνιμες συνεργάτιδες, όπως επείσης και στους Εnfoirés που έκαναν αγαθοεργίες. H Poulain έχει τραγουδήσει στους τίτλους παιδικών εκπομπών και έχει δανείσει τη φωνή της σε μεταγλωττίσεις. Η Chantereau συνεργάστηκε για χρόνια με τη Mireille Matthieu, κυκλοφόρησε χριστουγεννιάτικα τραγούδια και έκανε διαφημιστικά jingle. H Latorre χήρεψε από τον Dino Latorre, περιζήτητο ντράμερ. Ο γιος τους Vincent είναι γνωστός ηθοποιός. Έχουν και μία κόρη. Η Bonnevay μέχρι πριν από λίγα χρόνια έκανε φωνητικά σε δίσκους και live γνωστών καλλιτεχνών.

Ketil Stokkan (NOR 86, 90): Γεννήθηκε το 1956 στο Harstad. Είναι παντρεμένος, δίχως παιδιά. Είναι αρχηγός μιας blues brass band, της Stokkan Band (πρώην Nexus). Επί 13 χρόνια έκανε τουρ σε όλη τη Νορβηγία. Υπήρξε μέλος και της ορχήστρας Zoo, με μεγάλες επιτυχίες στη χώρα του, oι οποίοι διαλύηθηκαν το 1983, αλλά επανενώθηκαν το 1999 και παραμένουν μαζί μέχρι σήμερα. Το 1983 ήρθε 2^ος στην επιλογή. Το 1986 στη σκηνή ένας άνδρας, o Jonny Nymoen, υποδύεται την Ιουλιέττα (είναι το πρώτο drag show στη Γιουροβίζιον, αν εξαιρέσει κανείς το διάλειμμα του 1973 και την… Τάνια Τσανακλίδου) και ακόμα ένας, o Olav Klingen (1959-) είναι ντυμένος Ρωμαίος. Ήταν και οι δύο μέλη των Great Garlic Girls (ο πρώτος μέχρι το 2016, οπότε αποσύρθηκε μετά από σοβαρή εγχείρηση στον γοφό κι ο δεύτερος μέχρι το 1992, οπότε έμεινε μερικώς παράλυτος μετά από αυτοκινητιστικό ατύχημα, με την κίνηση να αποκαθίσταται μετά από επτά χρόνια και τη φωνή του μετά από ακόμα περισσότερα έτη θεραπειών σε κέντρο αποκατάστασης. Ζει χάρη στην αποζημίωση-μαμούθ της ασφαλιστικής εταιρείας), οι οποίες ειδικεύονταν στα drag show, με περιοδείες στη Σκανδιναβία, τις γερμανόφωνες χώρες και την Ασία, ενώ το 2006 με το High Energy πηγαν στο #1 της Ιταλίας. Χόμπυ του η φωτογραφία, το διάβασμα και η εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας. Εξάλλου, κάνει συχνά διακοπές στη χώρα μας. Στο σήμερα είναι δάσκαλος στο χωριό Nordkjosbotn. Ανήκει στην οργάνωση Odd Fellows. Αρθρογραφεί τακτικά σε ένα περιοδικό. Τον είδαμε ξανά στην επιλογή του 2021, όπου έμεινε στον ημιτελικό. Έχει κάνει φωνητικά σε δίσκους πάρα πολλών καλλιτεχνών. Οι δύο του συμμετοχές δεν είναι γραμμένες στα Βokmål, αλλά στα Nynorsk που είναι η δεύτερη επίσημη γλώσσα της χώρας.

Ryder (UK 86): Τραγουδιστής τους ο Maynard Williams (Martin Williams), γιός του κωμικού Bill Maynard, με τον τελευταίο να έχει στείλει τραγούδι που αποκλείστηκε το 1957. Οι υπόλοιποι πέντε ήταν οι: Geoff Leach, Dudley Philips, Paul Robertson, Rob Terry, Andy Ebsworth. Το τραγούδι ανέβηκε στο #98 της Αγγλίας (από το 1964 είχε να μείνει βρετανική συμμετοχή εκτός Τοπ75) και κατακρίθηκε από τα Μ.Μ.Ε. ως αδύναμο. Το γκρουπ φτιάχτηκε ειδικά για τον διαγωνισμό και δεν κυκλοφόρησε κανένα άλλο τραγούδι. Ο ερμηνευτής, ωστόσο, μαζί με τους συνθέτες της συμμετοχής, Maureen Darbyshire και Brian Wade, συνεργάστηκαν για το τραγούδι της δραματικής σειράς Truckers, στην οποία έπαιζε. Ήταν υποψήφιος και το 1985, αλλά έμεινε εκτός των 24 φιναλίστ. Παλιότερα, το 1977, είχε εμφανιστεί σε μία ροκ όπερα εμπνευσμένη από τον Δούρειο Ίππο. Εργάζεται μόνιμα ως ηθοποιός. Μετά από ένα διαζύγιο και ένα παιδί, παντρεύτηκε την Ιρλανδή ηθοποιό Jacqueline Reddin, με την οποία απέκτησε δύο ακόμα παιδιά. Ξεκίνησε ως κημπορντίστας με τους Elmer Cantry’s Velvet Opera, οι οποίοι με το Flames μπήκαν στο Τοπ 10. Από το 1973 ξεκίνησε να παίζει σε ροκ όπερες. Το πρώτο σόλο άλμπουμ του επίσης μπήκε στο Τοπ 10. Συνεργάστηκε κάποια στιγμή με τους Andrew Lloyd Weber και Tim Rice.

ICY (ISL 86): O ροκάς Pálmi Gunnarsson (1950-) είπε μόνος του το τραγούδι στην επιλογή και αργότερα προσέθεσαν και τους άλλους δύο. Ο παππούς του κέρδισε το 1981 το 1^ο Söngvakeppni, το οποίο μετεξελίχθηκε τo 1986, οπότε ξεκίνησε η χώρα να μετέχει στη Γιουροβίζιον, στην ισλανδική επιλογή. Κάνει καριέρα σε μιούζικαλ από τη δεκαετία του ’70, ενώ παράλληλα τραγουδούσε είτε σόλο είτε ως μέλος των Mannakom. Η Helga Möller (1957-) συμμετείχε σε αρκετούς εθνικούς τελικούς (1981, 1990, 1991, 1992). Ξεκίνησε από έφηβη, παίζοντας κιθάρα σε γκρουπάκια. Αργότερα έγινε αεροσυνοδός. Εργάζεται περιστασιακά ως μουσικός. Η κόρη της Elísabet Ormslev ήταν υποψήφια το 2016. Έχει ηχογραφήσει παιδικά και χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Κάθε χρόνο δίνει Χριστουγεννιάτικες συναυλίες (ως εποχική σαν τον… Πέτρο Γαϊτάνο). Ο Eiríkur Hauksson (1959-) πήγε κι αργότερα (ΝΟR 91, ISL 07). Ξεκίνησε με τους Start το 1981, πριν μεταπηδήσει σε διάφορα metal group, είτε στη χώρα του, είτε στη Νορβηγία. Για ένα διάστημα έκανε φωνητικά στους Wig Wam (NOR 05). To 1987 ήρθε 2ος στην ισλανδική επιλογή. Είναι ακόμα ενεργός.

Frizzle Sizzle (NL 86): πρόκειται για τις Mandy Huydts (1969-), Marjon Keller (1970) και τις αδελφές Karin (1967-) και Laura Vlasblom (1968-). Μεσουράνησαν από το 1985 ως το 1990. Ήδη όμως από το 1980 ανήκαν σε παιδική χορωδία του Hilversum, την Kinderen voor Kinderen. Μία από τις επιτυχίες τους ήταν το Gastarbeider για τον απαγορευμένο έρωτα μιας Ολλανδής κι ενός Έλληνα. Όταν έγιναν πια αρκετά μεγάλες, για να συμμετάσχουν εκεί, ίδρυσαν το συγκρότημα το 1985 και έβγαλαν το 1^ο τους single, Why do boys. Εκπροσώπησαν την Ολλανδία σε ένα τούρκικο φεστιβάλ. Μετά από επιτυχίες ως εφηβικό ποπ γκρουπ, όπως το Talk it over ή το Never give up, που κυκλοφόρησε και στη Σουηδία, έβγαλαν το 1^ο τους LP, με τίτλο «First Dale» (κέρδισε τη Χρυσή Άρπα), από όπου έγινε επιτυχία το Second Chance. Τα επόμενά τους τραγούδια όμως δεν πήγαν καλά, έτσι η δισκογραφική τους ακύρωσε την προετοιμασία του δεύτερου άλμπουμ τους. Αφότου υπήρξαν καλεσμένες στην επιλογή του 1988, λίγο μετά διαλύθηκαν, για να κάνουν σόλο καριέρες. Η Mandy, μικρανηψιά της σημαντικής ηθοποιού Frederique Ηuydts, έκανε ένα επιτυχημένο ντουέτο με τον Justian και το More than I can say, ενώ έγινε μόνιμη χορωδός του René Froger (NL 09). Το 2011 έδωσε τους βαθμούς για την Ολλανδία. Στο 12άρι για τη Δανία, ο Tim Show, μες στη χαρά του, είπε το αμίμητο: “You go babe, I want you, I want to fuck you!”, προκαλώντας μεγάλη αναστάτωση στη χώρα του. Η Karin έγινε τηλεπαρουσιάστρια, ενώ η Marjon, διπλωματούχος δασκάλα, έγινε ραδιοφωνική παραγωγός, κάνοντας παράληλα μεταγλωττίσεις και διαφημιστικά, και παράγοντας διδακτικό υλικό για το RTL. Έχει δικό της στούντιο ηχογραφήσεων. Η Laura Vlasblom (η πιο επιτυχημένη από τις 4) πήγε στο 12μελές συγκρότημα Jean’s, με ρεπερτόριο από τα ‘50ς ως τα ‘70ς. Έκανε και μεταγλωττίσεις (είναι η μόνιμη φωνή της “Barbie”). Για πολλά χρόνια συζούσε με τον τραγουδιστή σε boy-band και ηθοποιό Bastiaan Ragas. Απέκτησαν έναν γιο. Το 2008 παντρεύτηκε τον Michel Veenman. Το 1992 ήρθε 2^η στην επιλογή. Το τραγούδι πήγε στο #21 της Ολλανδίας. Το διασκεύασαν το 1990 με τίτλο Alles is Oranje (= Όλα είναι πορτοκαλί· είναι το εθνικό τους χρώμα), μαζί με τον Jack van Golden, επ’ευκαιρία του Μουντιάλ ποδοσφαίρου που διεξήχθη στην Ιταλία. Έκαναν δύο reunion, το 2010 και 2014.

Klips ve Onlar (TUR 86). Στον εθνικό τελικό κέρδισαν οι Sevingül Bahadır, Gür Akad, Emre Tukur, Derya Bozkurt και Seden Kultubay. Όμως η Kutlubay (η μετέπειτα σουπερ-σταρ Seden Gürel) αρνήθηκε να πάει (η επίσημη δικαιολογία ήταν ότι είχε τις τελικές εξετάσεις της την εβδομάδα του διαγωνισμού και πως ο φίλος της δεν της επέτρεψε να πάρει μέρος), έτσι αντικαταστάθηκε από την Candan Erçetin. Πρόκειται ουσιαστικά για δύο συγκροτήματα, παντελώς άγνωστα μέχρι τότε, τους Klips, καθώς και το ντουέτο που είχαν σχηματίσει οι Seden και Sevingül (που πήρε το συμβατικό όνομα “Onlar”, δηλαδή “Eκείνοι”, “Οι άλλοι”). Ισοψήφισαν στον εθνικό τελικό με το Dünya της Seyyal Taner (TUR 87), αλλά η ψήφος του προέδρου της επιτροπής έκρινε το αποτέλεσμα. Κατάφεραν με ένα ιδιόρρυθμο τραγούδι να εισαγάγουν για πρώτη φορά τη χώρα τους στη δεκάδα. Συνέχισαν, με διάφορες αλλαγές στη σύνθεσή τους. Το 1989 ήταν πάλι υποψήφιοι, με τραγουδίστρια την Sertab Altın (3οι) και το 1991 με την Arzu Ece (2οι). Οι Klips βρίσκονται πίσω από τη σύνθεση του νικητήριου τραγουδιού του 1991 Iki Dakika. Λίγο μετά διαλύθηκαν, συνέχισαν όμως να συνεργάζονται με μεγάλα ονόματα του χώρου. Η Candan Ercetin ήταν η επίσημη καλεσμένη στην επιλογή του 1998, στην οποία οι συνθέτες του εν λόγω, Asligul Ayas & Sevingül Bahadir ήρθαν 2^οι, με ένα τραγούδι γραμμένο για τον Tuğrul Arsever. Συνεχίζει τη μεγάλη καριέρα της με τραγούδια στα Τουρκικά, Γαλλικά και Ελληνικά. Έχει καταγωγή από την Αλβανία και τη Βόρεια Μακεδονία. Έχει σπουδάσει μουσική, αλλά και κλασική αρχαιολογία. Τηλεπαρουσιάστρια, παραγωγός, αλλά και πρωταγωνίστρια σε μιούζικαλ και ταινίες. Διδάσκει μουσική στο πανεπιστήμιο του Γαλατασαράι, ενώ έχει περάσει από το Δ.Σ. της ομώνυμης ομάδας. Ήταν υποψήφια το 1990 και το 1992.

Cadillac (SPA 86): Ιδρύθηκαν στη Μαδρίτη το 1976 από τον José María Guzmán (κιθάρα και φωνή) και τον Eduardo Ramírez (μπάσο και φωνή). Στο γκρουπ μπήκαν αργότερα ο Pedro Sánchez (κήμπορντς και φωνητικά) και ο Javier de Juan (ντραμς). Το πρώτο τους άλμπουμ έκανε μέτριες πωλήσεις. Τότε έφυγε ο Javier de Juan (ίδρυσε λίγο μετά τους La Decada-SPA 88) και αντικαταστάθηκε από τον Daniel Jacques Luis. Τα επόμενα δύο άλμπουμ επίσης απέτυχαν ατην Ισπανία, ακούστηκαν όμως στη Λατινική Αμερική. Αποχώρησε ο Ramírez και μπήκε ο Pepe Marchante. Το 1985 ήρθε η επιτυχία με το τραγούδι Arturo. Μετά από τη Γιουροβίζιον αποχώρησε ο Marchante, οδηγώντας στη διάλυση του γκρουπ, αν και το Valentino έγινε summer hit. Στην κλειστή επιλογή φημολογείται ότι διαγωνίστηκε και ήρθε 3ο το Hijo de la Luna των Mekano που έγινε διεθνής επιτυχία. Toν José Maria Guzmán, παλαιό μέλος του πολύ επιτυχημένου γκρουπ των ’70’ς CRAG, ξαναβρίσκουμε το 1995 να παίζει μαράκες και να κάνει φωνητικά, όπως επίσης το 1980 και ο 1998. Επιπλέον, στην επιλογή του 2001 έπαιξε για τους Hi Priority (2^οι με το A nadie como a ti) γκάιντα. Έχει δική του δισκογραφική, την Cadillac Music, στην οποία εργάζονται ως τεχνικοί οι δύο γιοι του, Oscar και Abel. Ενώθηκαν ξανά για τα 25 τους χρόνια, κάνοντας μια σειρά συναυλιών.

Daniela Simmons (SWI 86-Daniela Borruso): γεννήθηκε στην Perugia το 1961, αλλά ζει στη Λωζάννη με τον τουρκικής καταγωγής σύζυγό της Attila Şereftuğ (συνθέτης SWI 86, 88 και μαέστρος), με τον οποίο παντρεύτηκαν το 1991 και απέκτησαν έναν γιο. Το 1983 ήρθε 9^η και τελευταία στην επιλογή. Το όνομά της είχε τότε ακόμα 1 -m. Τα 2 -m μπήκαν αργότερα, για να μπορεί να προφέρεται καλύτερα στα Αγγλικά, μιας και κυκλοφόρησε τότε ένα αγγλόφωνο άλμπουμ. Έκανε μικρή επιτυχία χάρη στο εν λόγω τραγούδι. Το 1991 ήταν 2^η, θέση που είχε κατακτήσει και το 1985. Το 1998 μπήκε στο Τοπ 50 της Ελβετίας με το Vorrei, ένα ντουέτο με τον τενόρο Francisco Araiza. Είναι από τις πιο σημαντικές πιανίστες στη χώρα της. Ως τραγουδίστρια έχει κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ. Έκανε καριέρα απο μικρή, στο πλευρό του, επίσης μουσικου, πατέρα της. Έγινε γνωστή το 1984, όταν κέρδισε έναν μουσικό διαγωνισμό. Οι γονείς της είναι και οι δύο Ιταλοί. Εργάστηκε για μεγάλα διαστηματα στο Λονδίνο και την Ιταλία, όπου δούλεψε με μεγάλα ονόματα.

Moti Giladi & Sarai Tzuriel (ISR 86-Mordechai Gila’adi & Shari Tzuriel): εκείνη (1952-) δεν είχe ξανατραγουδήσει πριν την επιλογή: είναι ηθοποιός, υποδύθηκε -μεταξύ άλλων- τον ρόλο του «Big Bird» στο Sesami Street και εμφανίστηκε σε παιδικά φεστιβάλ. Υπήρξε και παρουσιάστρια σε γυναικείο τοκ-σώου. Παρότι έκανε ένα μεγάλο διάλειμμα 15 ετών, απαριθμεί πολλές εμφανίσεις στην τηλεόραση, το θέατρο και τον κινηματογράφο. Κόρη εκπαιδευτικών, τους ακολούθησε αρκετές φορές στις Η.Π.Α., όποτε έπαιρναν μετάθεση. Σπούδασε λογοτεχνία και θέατρο. Υπήρξε μοντέλο, παρουσιάστρια στην εκπαιδευτική τηλεόραση και επιτυχημένη στιχουργός. Παντρεύτηκε δύο φορές. Εκείνος (1946-) είναι κυρίως ηθοποιός που εμφανίζεται συχνά μαζί με την κόρη του. Έχει παίξει και στην πασίγνωστη “Γρανίτα από λεμόνι”. Κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ to 1969. Έπαιζε σε μιούζικαλ και έδινε στίχους σε άλλους καλλιτέχνες. Τραγουδούσε στις εβραϊκές κοινότητες των Η.Π.Α., όπου ζούσε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Εκεί σπούδασε κινηματογράφο, θέατρο και πλαστικές τέχνες. Όταν επέστρεψε, έκανε ένα σώου μιμήσεων. Οι γονείς του γεννήθηκαν στην Πολωνία. Εργαζόταν ως μπογιατζής, υδραυλικός, ενώ παράλληλα μάζευε φράουλες από τα χωράφια. Από την πρώτη του σύζυγο (πέθανε το 1993) απέκτησε τρία παιδιά. Με τη δεύτερη, με την οποία εμφανίζονταν μαζί σε ένα σώου, χώρισαν το 2014. Έχουν μία κόρη. Ζει στην Καισάρεια και είναι προσωπικός φίλος του Benjamin Netanyahu. Η Motti Giladi επισκέφθηκε αστρολόγο, ο οποίος μάλλον διάβασε τους αστρολογικούς χάρτες… ανάποδα, αφού της έταξε τη δεύτερη θέση, ενώ εκείνοι ήρθαν τελικά 19^οι (δηλαδή 2^οι από το τέλος). Είχαν τοσο εκνευριστεί με την κακή τους θέση, ώστε ήσαν οι μόνοι που δεν εμφανίστηκαν στην εκδήλωση που παρέθεσε ο δήμαρχος του Μπέργκεν για τους καλλιτέχνες.

Luv Bug (IRL 86): είναι γνωστοί πλέον ως Heart of Ice. Ιδρύθηκαν το 1977 στο Newry και υπάρχουν μέχρι σήμερα. Πρώτη τους επιτυχία το 1984. Είχαν ήδη πέντε τραγούδια στα ιρλανδικά charts, όταν πήγαν στην επιλογή του 1986. Έχασαν το αεροπλάνο της ανταπόκρισης στη Γερμανία και έφθασαν με μισή μέρα καθυστέρηση. Είναι τα αδέλφια Hugh (μπάσο), June (φωνή) και Max (κιθάρα) Cunningham, η Majella Grant (ντραμς) κι ο Ricky Meyler (κήμπορντς). Το τραγούδι πήγε στο #2 της Ιρλανδίας. Ήρθαν τελευταίοι στην επιλογή του 1992. Συνέχισαν την καριέρα τους με εμφανίσεις σε Ευρώπη και Η.Π.Α., όπου ηχογράφησαν κάποια τραγούδια στο Los Angeles.

Sandra Kim (BEL 86-Sandra Caldarone): Κόρη Iταλού μετανάστη, ο οποίος εργαζόταν ως ακορτνεονίστας (η μητέρα της είναι κομμώτρια) είναι η νεότερη νικήτρια (13 ετών και 200 ημερών). Ακολουθεί η Gigliola Cinquetti (16 ετών). Ο κανόνας που επιβάλει οι συμμετέχοντες να είναι άνω των 16 ετών θεσπίστηκε το 1990. Μόλις αποκαλύφθηκε η ηλικία της (στους στίχους δήλωνε 15χρονη), η Ελβετία απαίτησε να ακυρωθεί. Έχει μία αδελφή που πήρε το όνομα Barbara από τη Barbara Streisand. Πήρε τη βελγική υπηκοότητα στα 18 της. Μάνατζέρ της η Micha Marah (ΒΕL 79). Οι γαλλικές εφημερίδες τής έκαναν ειδική μνεία. Η επιτροπή την είχε αρχικά απορρίψει. Μια βοηθός παραγωγής, υπεύθυνη για βαριετέ, η επονομαζόμενη ως «Poupette», επέμενε και την ξανάκουσαν. Την κατέστρεψε το συμβόλαιό της με την Polydor, η οποία δεν της έκανε καθόλου promotion. Με το εν λόγω μπήκε στα charts αρκετών χωρών. Έκτοτε η καριέρα της είναι μέτρια, με χαμηλές μόνο θέσεις στα βελγικά charts. Έχει τραγουδήσει στους τίτλους αρκετών τηλεοπτικών σειρών. Πρώτο της single το Mon ami. Έμενε κοντά στη Λιέγη (ζει πλέον στη Φλάνδρα) και ήθελε να σπουδάσει ιστορία της τέχνης. Παντρεύτηκε το 1994 και χώρισε έναν χρόνο μετά. Το 2001 συνήψε δεύτερο γάμο. Έκανε πολλές προσπάθειες να αποκτήσει παιδί με εξωσωματική γονιμοποίηση, αλλά δεν τα κατάφερε. Έχει δηλώσει πολλές φορές πως η επιτυχία την είχε “πνίξει”. Πρόσφατα κέρδισε στο “The Masked Singer”. Η δισκογραφία της απαριθμεί οκτώ προσωπικά άλμπουμ μεταξύ 1986 και 1998 και ένα τελευταίο το 2011, καθώς και κάποια single μέχρι σήμερα. Έχει μετάσχει, ωστόσο, σε πολλά φιλανθρωπικά άλμπουμ (κατά της βίας των γυναικών, κατά του καρκίνου, υπέρ των αναξιοπαθούντων, υπέρ του… Κοσόβου).

Ingrid Peters (GER 86-Ingrid Probst): Καθηγήτρια γυμναστικής και διπλωματούχος πιανίστα από το Dudweiler, γεννημένη το 1954, είχε ήδη προσπαθήσει δύο φορές σε εθνικές επιλογές (2^η το 1983, σε ντουέτο με τη July Paul και 8^η το 1979). Ξεκίνησε τη σόλο τραγουδιστική της καριέρα το 1976, με πρώτο χιτ το Komm’ doch mal rüber. Ακολούθησαν κι άλλες επιτυχίες. Είχε τότε δική της ραδιοφωνική εκπομπή. Παλιότερα ήταν μέλος σε μια νεανική μπάντα από το 1973. Καθώς τραγουδούσε, της έσπασε ένα νύχι. Το τραγούδι της πήγε στο #45 στη Γερμανία. Θεωρούσε μεγαλύτερο ανταγωνιστή της τον Φινλανδο! Μετά από πολύχρονη απουσία από την κεντρική μουσική σκηνή της χώρας, λόγω διαφορών με τον Ralph Siegel, έκανε επίστροφή το 1999. Έχει κάνει εμφανίσεις σε Κίνα και Νότια Κορέα. Από το 2004 εμφανίζεται κάθε χρόνο σε Χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις (άλλος… “Γαϊτάνος”), είτε μόνη, είτε με τον Peter Horton (AUS 67). Για πολλά χρόνια παρουσίαζε ένα τηλεπαιχνίδι για παιδιά. Εργάστηκε κυρίως ως ραδιοφωνική παραγωγός, ενώ παρέμεινε ενεργή στα μουσικά δρώμενα μέχρι το 2021, οπότε αποχαιρέτησε το κοινό της. Είναι και ζωγράφος, έχοντας κάνει εκθέσεις σε γκαλερί.

Για την Ελπίδα (GRE 79, CYP 86-Ελπίδα Καραγιανννοπούλου), βλ. 1979. H ίδια έχει δηλώσει ότι ήταν πολύ δυσαρεστημένη με την ενορχήστρωση του τραγουδιού και πως ήθελε να αποχωρήσει, αλλά τελικά μεταπείστηκε. Είναι το μόνο τραγούδι, για το οποίο έχει μετανιώσει στην καριέρα της. Έγκυος τότε, φόρεσε «την Άρτα και τα Γιάννενα», με μπιζού, μπιχλιμπίδια, κρόσσια, παγιέτες, τα πάντα. Η Ελλάδα δεν συμμετείχε λόγω Μεγάλου Σαββάτου (η ελλαδική εκκλησία και ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ είχαν ασκήσει τεράστιες πιέσεις τότε στην ΕΡΤ), η δε Κύπρος έκανε τη μετάδοση άλλη μέρα, εκτός από τα μέλη της επιτροπής, τα οποία την είδαν αυθημερόν, προκειμένου να ψηφίσουν. Όλα τα φώτα των ελληνικών media ήταν στραμμένα πάνω στην Ελπίδα, με θετική διάθεση, που όμως διαψεύστηκε. Έχει ακουστεί πως αρχικά είχε γίνει πρόταση στον Πασχάλη, αλλά τελικά δεν δέχθηκε και μετά στον Δάκη, ο οποίος όμως δεν ανήκε σε δισκογραφική εταιρεία, έτσι το ΡΙΚ τον απέρριψε τελικά, σύμφωνα με συνέντευξη του ίδιου του Δάκη. Αρχικός ερμηνευτής ήταν ο Πανίκος Χαραλάμπους (3^ος το 1991 στην επιλογή), ο οποίος αντικαταστάθηκε με τη σύμφωνη γνώμη ΡΙΚ και συνθέτη. Ο Peter Γιαννάκη, προερχόμενος από την κυπριακή παροικία του Λονδίνου, με σπουδές στο marketing και τη διαφήμιση, εκπροσώπησε εκ νέου την Κύπρου, ως συνθέτης, ακριβώς είκοσι χρόνια μετά, με τα ίδια απογοητευτικά αποτελέσματα. Ο στιχουργός, Φοίβος Γαβρής, σπούδασε φιλολογία. Είναι ποιητής και τραπεζικός υπάλληλος. Ο μαέστρος Martyn Ford έπαιξε μέχρι και παλαμάκια στη γέφυρα, φεύγοντας από το podium, για να ζωηρέψει το κοινό, αλλά δεν τα κατάφερε. Η δεύτερη φορά που μαέστρος (και συγκεκριμένα ο Henrik Krosgaard) φεύγει από τη θέση του ήταν στη συμμετοχή της Δανίας του 1989. Ήταν δική του ιδέα, μάλιστα δυσκολεύτηκε να πείσει τα μέλη της ορχήστρας να χειροκροτήσουν κι αυτά, χρησιμοποιώντας αστεία, για να σπάσει τον πάγο μεταξύ τους. Το εκκεντρικό σακάκι που φόρεσε το βρήκε τυχαία στη γκαρνταρόμπα της Ελπίδας, η οποία μετά του το ζήτησε πίσω. Αρχικά τον κάλεσε το ΡΙΚ στο πάνελ της κλειστής επιλογής που θα επέλεγε το τραγούδι. Εν συνεχεία του ζητήθηκε να το ενορχηστρώσει και να το διευθύνει. Δήλωσε ότι το τραγούδι που του άρεσε δεν επελέγη κι ότι, παρόλο που θεωρούσε το Τώρα ζω κάκιστο τραγούδι, προσπάθησε κάπως να το βελτιώσει με μια καλή ενορχήστρωση. Μάλιστα πληρώθηκε τότε 1000 λίρες, ένα σημαντικό για την εποχή ποσό συν το ότι έκανε διακοπές επί μία εβδομάδα, με δαπάνες του ΡΙΚ. Στις πρόβες πίστεψε ότι θα πήγαιναν καλύτερα. Δεν περίμενε με τίποτα την τελευταία θέση… Για περισσότερα παρασκήνια και πληροφορίες, μπορείτε να διαβάσετε παλαιότερο αφιέρωμά μας.

Timna Brauer (AUS 86): Γεννήθηκε το 1961 στη Βιέννη. Είναι κόρη του γνωστού Εβραίου ζωγράφου, αρχιτέκτονα αλλά και τραγουδιστή Arik Brauer. Σπούδασε χορό και πιάνο στο γαλλικό λύκειο της Βιέννης, ενώ συνέχισε τραγούδι στην πόλη της και μουσικολογία στη Σορβόννη, όπου πήρε το διδακτορικό της. Ζει εδώ και πολλά χρόνια τόσο στην Αυστρία, όσο και στο Ισραήλ, εμφανίζεται δε και στις δύο χώρες ακόμα στην τηλεόραση. Ασχολείται περισσότερο με τη τζαζ, τα chansons και τα μπλουζ και τα τραγούδια της γνωρίζουν κάποια ραδιοφωνική επιτυχία. Συνεργάζεται με τον σύζυγό της, πιανίστα Elias Meiri και το Ensemble του. Έχουν δύο παιδιά. Έπαιξε σε διάφορα μιούζικαλ. Θεωρεί τον εαυτό της μουσική πρέσβειρα της ειρήνης στο διάλογο Ισραηλινών και Παλαιστινίων, εξ ου και συμμετέχει στους Voices of Peace που αποτελούνται από καλλιτέχνες και των δύο εθνικοτήτων. Από το 1995 διδάσκει τζαζ στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης. Γράφει παιδικά τραγούδια.

Lasse Holm & Monica Törnell (SWE 86): εκείνος γεννήθηκε το 1943 στη Στοκχόλμη και μετείχε από μικρός σε νεανικά συγκροτήματα. Έχει συνθέσει για πολλούς καλλιτέχνες, ενώ έκανε μεγάλη καριέρα και ως τηλεπαρουσιαστής. Ο πατέρας του τον προόριζε για την οικογενειακή επιχείρηση (πουλούσε πίνακες για πλοία). Πρώτη του επαφή με το Melodifestivalen το 1976, με το Obi-dobi-dam-dam. Μετείχε συνήθως σε αυτά ως μέλος των Chips. Έως σήμερα έχουν πάει 5 τραγούδια του στη Γιουροβίζιον (1982, 1983, 1985, 1986, 1993) και πάρα πολλά στις σουηδικές επιλογές (με 18 συμμετοχές κατείχε για χρόνια το ρεκόρ). Άσματά του έχουν γίνει σλόγκαν σε αθλητικές ομάδες, ακόμα και σε πιτσαρίες (το Canelloni, Macaroni). Το 2015 κυκλοφόρησε τα απομνημονεύματά του. H Monica (Monica Kristina Ingeborg Törnell) γεννήθηκε το 1955 στο Trönö. Σύντομα μετακόμισε οικογενειακώς στο Söderhamn, όπου ζει μέχρι σημερα. Ξεκίνησε να τραγουδά στα πάρτυ για τους εργαζόμενους της Ericsson (εκεί δούλευε ο πατέρας της). Μετείχε σε εφηβικά γκρουπάκια, ενώ κέρδισε και σε έναν διαγωνισμό ζωγραφικής. Την ανακάλυψε το 1971 ο Cornelis Vreeswijk, Ολλανδός τροβαδούρος που έκανε καριέρα στη Σουηδία, όταν εκείνη εμφανιζόταν σε ένα εστιατόριο που είχε ανοίξει εν τω μεταξύ ο πατέρας της. Εγκατέλειψε τις σπουδές φωτογραφίας και έφυγε μαζί του για τουρνέ σε Σουηδία και Δανία. Της πρότειναν να βγάλει ένα single, αλλά το απέρριψε γιατί προτιμούσε να κάνει ολόκληρο άλμπουμ (κάτι που πραγματοποιήθηκε το 1972). Διακρίθηκε ως ποπ και φολκ τραγουδίστρια, προτού στραφεί στο ροκ και το φεμινιστικό τραγούδι. Η νίκη της στο Melodifestivalen προκάλεσε αντιδράσεις, καθότι το 1977 είχε καταδικάσει δημόσια τη Γιουροβίζιον, λόγω της συμμετοχής της στο αριστερό κίνημα “Ρrogg”, κατά της εμπορευματοποιημένης μουσικής. Απέκτησε δύο γιούς. Από τη δεκαετία του΄90 δραστηριοποιήθηκε περισσότερο ως visual artist, διότι η κατάσταση της υγείας της δεν της επέτρεπε πολλές εμφανίσεις. Έκανε για χρόνια θεραπεία για υποθυρεοειδισμό. Δεν κατάφερε ποτέ να κάνει το comeback που επιθυμούσε, παρά μόνο σε μικρούς χώρους, λόγω του συνδρόμου χρόνιας κόπωσης από το οποίο πάσχει. Μέχρι το 2017 δισκογραφούσε σποραδικά. Έγραψε ένα βιβλίο για την πολύχρονη περιπέτεια με την υγεία της, καθώς και για το σουηδικό σύστημα υγείας. Και μία σημείωση: ο φαλακρός μεσήλικας που παίζει κιθάρα (ο δεύτερος ημίγυμνος στην ιστορία του διαγωνισμού· για το ανδρικό γυμνό στη Γιουροβίζιον, βλ. εδώ) είναι ο διευθυντής ψυχαγωγίας της σουηδικής τηλεόρασης Sten Carlberg.

Lise Haavik (DEN 86): Είναι Νορβηγίδα, γεννημένη το 1962. Πήγε στη Δανία το 1982, για να σπουδάσει οικονομικά. Ένα χρόνο μετά, και αφού ήρθε 2η σε διαγωνισμό τραγουδιού, γνώρισε τον John Hatting (John Bilde Hatting), μέλος των Brixx (DEN 82), παντρεύτηκαν και εγκατέλειψε τις σπουδές της. Η μία εκ των φωνητικών της, Caroline Ηenderson έμελλε να γίει πολύ μεγάλο όνομα: πήρε το 96 επτά δανέζικα Grammy. Ο συνθέτης της Caroline, Thomas Blachman, ήταν 2^ος το 1996. Ανήκει στο γκρουπ Rah-Dee-Ohh, μαζί με την άλλη κοπέλα των φωνητικών, τη Maria Bramsen. H Lise, μαζί με τον άνδρα της και συνθέτη του εν λόγω, John Hatting, ήρθαν 6^οι το 1984 και 3^οι το 1985, ενώ η ίδια προσπάθησε να εκπροσωπήσει τη Νορβηγία το 1988 (τελευταία στον ημιτελικό) Στις λίστες του διαγωνισμού αναφέρονται και με το όνομα Trax, όπως ονομαζόταν το ντουέτο της με τον John Hatting (της έκανε τελικά μόνο φωνητικά), ο οποίος πέθανε αιφνίδια το 2013. Τελευταία της δισκογραφική δουλειά το 2007, ωστόσο κάνει ακόμα εμφανίσεις.

Kari (FIN 86- Kari Kuivalainen). Γεννήθηκε το 1961 στο Ελσίνκι. Από το 1974 μετείχε σε νεανικές ροκ μπάντες. Ο αρχικός τίτλος του τραγουδιού ήταν Päivä KahdenIthmisen (Μια μέρα δύο ανθρώπων). Το είχε γράψει για την Kaija Koo (Kaija Kokkola-φωνητικά FIN 84, 85 και μετέπειτα σταρ), αλλά εκείνη το απέρριψε. Είναι κυρίως συνθέτης, παρά ερμηνευτής. Το 1985 έδωσε ένα τραγούδι του στον Riki Sorsa (FIN 81) και ήρθαν 2οι στον εθνικό τελικό. Το 1986 κέρδισε για έναν μόλις πόντο τον σούπερ-σταρ Kirka (FIN 84). Στη συνέχεια έγινε μέλος των Menneisyyden Vangit, μαζί με τη Vicky Rosti (FIN 87). Σποραδικά κάνει κάποιες ηχογραφήσεις και συνεργάζεται με διάφορα γκρουπ ως ντραμερ ή / και τραγουδιστής. Διακρίνεται, επίσης, ως στιχουργός για άλλους καλλιτέχνες.

Dora (POR 86, 88-Dora Maria Reis Dias de Jesus και μετά τον γάμο της Dora Alves da Silva): γεννήθηκε το 1966 στη Λισσαβώνα. Ξεκίνησε, όταν μετείχε σε έναν ραδιοφωνικό διαγωνισμό ταλέντων, όπου την εντόπισαν και την ανέδειξαν. Για πολλά χρόνια εργαζόταν ως σερβιτόρα. Ως το 1988 είχε δύο singles και έτοιμο για κυκλοφορία το πρώτο της άλμπουμ. Ένα αξιοπερίεργο είναι ο τίτλος της αγγλικής διασκευής He’s hurting me (= με πονάει), ο οποίος έχει τυπωθεί στο single και κυκλοφορήσει λάθος ως He’s hunting me (= με κυνηγάει). Χαρακτηριστική είναι η ψεύτική της κοτσίδα. Το 1987 διέκοψε τις εμφανίσεις της σε ένα μιούζικαλ όταν έφυγε για μήνα του μέλιτος στη Βραζιλία, με τον σύζυγό της Jorge Paiva. Μαζί απέκτησαν τρία παιδιά. Μετά από τη δεύτερη εμφάνισή της στη Γιουροβίζιον ολοκληρώθηκε η δισκογραφική της πορεία, άγνωστο γιατί. Το 1990 αποφάσισε να ζήσει στη Βραζιλία, από όπου επέστρεψε το 2001. Έχει τραγουδησει στους τίτλους πολλών σήριαλ (κυρίως σαπουνόπερες), ενώ εμφανίζεται τακτικά στο καζίνο του Εστορίλ. Το 2013 φωτογραφήθηκε, στα 46 της χρόνια, ολόγυμνη για το περιοδικό “Playboy”. Ένα χρόνο μετά εργάστηκε στα McDonalds, για να θυμηθεί την παλιά της απασχόληση…