Γιούροσταρ κατατρεγμένοι από τη μοίρα -37- 1992

Οι καλλιτέχνες της χρονιάς

Serafín Zubiri (SPA 92, 00-Serafín Lizoain Vidondo): γεννήθηκε το 1964 στην Pamplona. Έξι αδέλφια συνολικά, εκ των οποίων τα τέσσερα πάσχουν από απώλεια όρασης. Μέλος του γκρουπ Equus και πρωταθλητής στα 800 και τα 1500 μέτρα τυφλών αθλητών. Έχει τρέξει σε ποδηλατικούς αγώνες, 7 μαραθωνίους και πάνω από 30 ημιμαραθωνίους. Έχει ανέβει στην Aconcagua (6960) των Άνδεων, το Kilimanjaro (5.895) και το Mont Blanc (4.807 μ.). Το τραγούδι του Pedallando ήταν το επίσημο του ποδηλατικού αγώνα «Vuelta ciclista a España» το 1988. Το 1991 στέλνει το Lejos de ti που απορρίφθηκε. Είχε ήδη τρία άλμπουμ ως το 1992, δημιουργημένα από τους Julio Seijas και G. Escolar, συντελεστές του Bailar Pegados (SPA 91). Τo 1992 έχασε τoυς Παραολυμπιακούς Αγώνες λόγω προετοιμασίας για τη Γιουροβίζιον. Το Zubiri το πήρε από το όνομα του χωριού του πατέρα του. Κανένα από τα δύο τραγούδια του δεν μπήκε στα charts. Το 1996 ήταν στην επιτροπή επιλογής του ισπανικού τραγουδιού. Εργάζεται στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, κάνοντας εκπομπές για άτομα με αναπηρία, ενώ παράλληλα ασκεί συμβουλευτική ψυχολογία, την οποία έχει σπουδάσει. Το 2005 εξελέγη αντιπρόεδρος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Τυφλών Αθλητών. Δύο χρόνια μετά ήρθε 2ος στο ισπανικό “Dancing with the stars”. Έχει παίξει στο θέατρο, σε μουσικές παραστάσεις, αλλά και στην τηλεόραση. 9 άλμπουμ μέχρι σήμερα.

Morgane (BEL 92-Ingrid Simonis): 16 ετών τότε, γεννημένη στο Blegny, είχε ήδη μια επιτυχία στο βελγικό Τοπ με το Un amour aussi grand, με τους ίδιους συντελεστές που της έγραψαν για τη Γιουροβίζιον. Την προμόταραν στο πρόγραμμα «Dix qu’on aime» του RTL. Έπαιρνε τότε μαθήματα χορού. Ένας αστρολόγος τής είχε προβλέψει ότι κάποια μέρα θα βρισκόταν μπροστά σε πολύ κόσμο. Συνθέτης ο Claude Barzotti, ο περισσότερο «Ιταλός» από τους Γάλλους τραγουδιστές (πέθανε το 2023 από καρκίνο του παγκρέατος). Το τραγούδι κατηγορήθηκε ως αντιγραφή από το Décalcomanie του Luciano Manente (το δικαστήριο εξέδωσε αθωωτική απόφαση). Αντίστοιχα, το Mama Corsica φαίνεται να έχει αντιγράψει την επιτυχία του Barzotti Rital. Στην επιλογή ψήφισαν 5 τοπικές επιτροπές (η μία από το Λουξεμβούργο), καθώς και μία επιτροπή ειδικών. Η πληροφορία ότι είναι η ίδια στιχουργός του τραγουδιού της (κάτω από το ψευδώνυμο Anne-Marie Gaspard) δεν αληθεύει, αφού η συγκεκριμένη στιχουργός έχει πάρει μέρος σε παλιές βελγικές επιλογές. Μετά από τον διαγωνισμό έβγαλε κάποια τραγούδια, έκανε και κάποιες τηλεοπτικές εμφανίσεις, αλλά στα μέσα της δεκαετίας του ’90 εξαφανίστηκε, αν και συνέχισε να ασχολείται ερασιτεχνικά με τη σύνθεση. Μετά από τρία παιδιά, επανήλθε το 2009 με γκόθικ-ροκ ακούσματα.

Dafna (ISR 92, παρουσίαση 99-Dafna Dekel): Γεννήθηκε το 1966 στο Ashdod. Γνωστή ήδη πριν το 1992, μιας και εμφανιζόταν σε πολλά παιδικά σώου, στρατιωτικές χορωδίες (όπως η διάσημη Nachal), μιούζικαλ, θέατρα, φιλμ και σήριαλ. Στο Kdam 87 ήταν στα φωνητικά. Το 1989 έπαιξε στο πετυχημένο μιούζικαλ «Salah Shabati», ενώ παράλληλα ετοίμαζε το πρώτο της άλμπουμ, με τίτλο το ονοματεπώνυμό της. Το 1990 ήρθε δεύτερη στο φεστιβάλ Sopot Πολωνίας και κυκλοφόρησε μια δισκογραφική δουλειά στις γαλλόφωνες χώρες (πήγε άπατη). Το τραγούδι της πολεμήθηκε πολύ στο Ισραήλ ως ακατάλληλο να εκπροσωπήσει τη χώρα τους. Είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στους έφηβους. Στην επιλογή ψήφισαν 7 τοπικές επιτροπές, εκ των οποίων η μία ήταν στρατιωτική βάση. Στο διάλειμμα τραγούδησαν οι Duo Datz με την Carola. Η 2^η της επιλογής Anat Atzmon, που έχασε για έναν πόντο, έτρεχε τη Dafna και τον συνθέτη Kobi Oshrat στα δικαστήρια, διότι το τραγούδι ήταν 3’ 17’’. Κατά τη δίκη, το κανάλι IBA αρνείτο να ενημερώσει την EBU, διότι περίμεναν να δουν ποιό τραγούδι θα δεχτεί ο δικαστής. Ο τελευταίος είπε ότι, αν η Anat ενδιαφερόταν τόσο πολύ, θα είχε πει από πριν το Kdam για την υπέρβαση στον χρόνο. Επίσης, επεσήμανε πως άλλα οκτώ τραγούδια (και το δικό της επίσης-3’ 1’’) ήσαν πάνω από τρία λεπτά. Η Dafna την ευχαρίστησε που την έκανε για δεύτερη φορά νικήτρια. Το τραγούδι της έμεινε για 4 εβδομάδες στο #1. Στην επιλογή, αλλά και το βίντεο, το έλεγε μόνη της. Στα φωνητικά επιστράτευσε την τελική βραδιά τους δύο οργανοπαίκτες στα τύμπανα, με στερεωμένα μικρόφωνα. Μετά τον διαγωνισμό έκανε κάποιους αποτυχημένους δίσκους, αλλά και ταινίες, όπως και παιδικά σώου, με επιτυχία. Για τα 50χρονα του Ισραήλ γύρισε το βίντεο «Blue and White», με σκηνές από όλη τη χώρα. Το 2001, και ενώ έπαιζε σε ένα μιούζικαλ, έχασε τη μητέρα της, αλλά συνέχισε τις εμφανίσεις. Οι αδελφοί της είναι επίσης τραγουδιστές. Παραμένει ενεργή. Είναι παντρεμένη και έχει τρεις γιους.

Aylin Vatankoş (TUR 92): Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1970, αλλά μετακόμισε για σπουδές στην Πόλη το 1981. Σολίστα σε σχολικά κοντσέρτα, τραγουδούσε από ποπ μέχρι φολκ. Τελείωσε τις μουσικές της σπουδές στη Μουσική Ακαδημία και έβγαλε το πρώτο της CD το 1995, με τίτλο «Cözemedin». Ακολούθησε ένα δεύτερο και τελευταίο το 2010, καθώς και ένα single το 2020. Εργάζεται ως επαγγελματίας στα φωνητικά άλλων καλλιτεχνών. Της αρέσει το στυλ «Sanat Müzigi» και έχει επηρεαστεί από τα τραγούδια τύπου taverna. Το 1992 είχε στα φωνητικά της έναν υψίφωνο και βιολιστή (πρώτα σε συμφωνική ορχήστρα, αργότερα σε ποπ και τζαζ ορχήστρες), τον Aldoğan Şimşekyay, γεννημένο το 1950, μαζί με τους δύο γιούς του, Kemal και Uğur. Στιχουργός η Ελληνοτουρκάλα, Aylin Ucanlar, η οποία έχει δική της διαφημιστική εταιρεία στην Πόλη. Η επιλογή ανεβλήθη για μια εβδομάδα, εξαιτίας του σεισμού στο Erzinkan. Είναι παντρεμένη με τον Erdinç Şenyaylar.

Κλεοπάτρα (GRE 92-Κλεοπάτρα Πανταζή): ξεκίνησε ως συνεργάτιδα του Γιώργου Κατσαρού, κάνοντας περιοδεία σε 56 πόλεις των Η.Π.Α., αλλά και το Λονδίνο. Χρησιμοποιούσε και το όνομα Κλεοπάτρα Λαμπρινού. Με τον Λάκη Χαλκιά και τη Δήμητρα Γαλάνη τραγούδησαν στο άλμπουμ του συνθέτη «Αφρική τώρα». Καλεσμένοι του Ο.Η.Ε., έδωσαν τότε 2 συναυλίες στις Η.Π.Α. και τη Στοκχόλμη. Μετείχε σε ένα ακόμα άλμπουμ του ίδιου συνθέτη το 1991, το «Μην τρυπάτε το μέλλον», ενάντια στα ναρκωτικά, με τη Σοφία Βόσσου, τον Λάκη Χαλκιά και τον Γιώργο Μιχαλισλή (υποψήφιος το 1989). Με τον τελευταίο, έκανε ένα άλμπουμ το 1992, το «Ένα φιλμάκι ερωτικό». Έχει πάει και στο φεστιβάλ του Τόκυο, με το τραγούδι του Μίμη Πλέσσα Πρώτη του Μάη. Ο πρώτος της δίσκος ήταν «Τα τραγούδια της μοναξιάς» των Μίμη και Αντώνη Πλέσσα. Το 1981 ήρθε 4^η στη Θεσσαλονίκη με το Δεν κάνει να ξαναγαπήσω. Με τον Γιώργο Χατζηνάσιο, ήταν μέλη της Α’βάθμιας επιτροπής του 1995. Ήταν τότε 36 ετών και εργαζόταν με τη Σοφία Βόσσου και τον Ανδρέα Μικρούτσικο στο κέντρο «Αχ Μαρία». Το τραγούδι πολεμήθηκε αρκετά από μερίδα του Τύπου και των φανς στην Ελλάδα, καθώς όλοι το είχαν ή του ύψους ή του βάθους και μπέρδευαν τα βυζαντινά του ακούσματα με ανατολίτικους αμανέδες. Το αστέρι της Βεργίνας (που αργότερα αντιλήφθηκαν οι αρχαιολόγοι ότι είναι… ήλιος), το οποίο μοιράστηκε σε όλους τους καλλιτέχνες και το οποίο φόρεσε ο εκπρόσωπος της Γαλλίας επί σκηνής, φιλοτέχνησε η αδελφή της Κλεοπάτρας, Ελένη Παναγιωτίδη. Με την Ευρυδίκη και την Aylin Vatankoş τραγούδησαν στην ελληνική δεξίωση, όπου έπαιξε πιάνο ο Γιώργος Κατσαρός. Οι Σουηδοί φύλακες είχαν πιάσει δύο άτομα να κλέβουν διαφημιστικά και παραλίγο να απαγορευτεί η είσοδος σε όλους στον χώρο της διοργάνωσης. Οι Κύπριοι ενοχλήθηκαν ιδιαίτερα για τη θέση της Ελλάδας και κυρίως για το 8άρι από την Τουρκία. Το 1983 είχε πάρει μέρος στην επιλογή, με το τραγούδι Για την ειρήνη, του Μίμη Πλέσσα, ο οποίος δεν την άφησε να πει τότε το Μου λες (το οποίο τελικά κέρδισε και πήγε στη Γιουροβίζιον). Για ένα διάστημα πέρασε από την ανεξάρτητη ροκ σκηνή, έχοντας κάνει μια εντυπωσιακή στροφή στην καριέρα της. Συνθέτης ο Χρήστος Λαγός, με σπουδές κιθάρας (έπαιξε στη σκηνή και το 1991) στην Αθήνα και τη Λυών. Το κλαρίνο ντουμπλάριζε ο Βασίλης Σαλέας (επί σκηνής είδαμε, ωστόσο, τον Παναγιώτη Δρακόπουλο). Τραγούδησε κι ένα ντουέτο, το «Να μ’αγάπας» με τον Στέλιο Ρόκκο. Ο θάνατος του συντρόφου της, Χρήστου Λαγού σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα το 2003 την σημάδεψε βαθιά. Σύμφωνα με πληροφορίες έχει γίνει πλέον καλόγρια. Για περισσότερα παρασκήνια από το 1992, δείτε αυτό το παλαιότερο άρθρο.

Kali (FRA 92-Jean-Marc Monnerville): γεννήθηκε στη Μαρτινίκα το 1956. Όλη η οικογένειά του ασχολείται με τη μουσική. Ο θείος του Gaston Monnerville, ήταν πρόεδρος της Γαλλικής Γερουσίας, από το 1958 ως το 1968. Ο γιός του, Nazareken ή Ti-Ken, είναι επίσης τραγουδιστής. Το όνομά του δεν προέρχεται από την ινδική θεότητα Κάλι, όπως είχε ακουστεί τότε, αλλά από ένα δημοφιλές cartoon, ονόματι Kalimero. Το 1975 μετείχε στο φανκ γκρουπ Gaoulé, που πήρε το όνομά του από μια σφαγή νέγρων το 17^ο αιώνα. Είδωλό του ο Bob Marley. Ανήκει στη θρησκεία των Ναζιριανών, ενάντια στη βία και υπέρ της χορτοφαγίας. Το 1979 με τους Sixième Continent έπαιζε κυρίως ζουκ. Mέλος τους ήταν και ο Rémy B (= Bellenchombre), στιχουργός του εν λόγω. Διαλύθηκαν το 1986, όταν αρνήθηκαν ν’αλλάξουν το λουκ τους (όπως απαίτησε η διοσκογραφική τους). Ακολούθησε η σόλο καριέρα, με folk τραγούδια από όλο τον κόσμο. Οι στίχοι των τραγουδιών του είναι γεμάτοι πολιτικά μηνύματα κατά του ιμπεριαλισμού, του μιλιταρισμού και του ρατσισμού. Οι συναυλίες του στην Ιαπωνία είναι πάντα sold out. Το κανάλι Antenne 2 υπέβαλλε μήνυση στην εφημερίδα που ανακοίνωσε το όνομα του καλλιτέχνη, πριν από την προθεσμία. Ενοχλούσε πολύ το ράστα μαλλί του. Δεν ήταν ευχαριστημένος με τον φωτισμό που του έκαναν και παραπονιόταν, γιατί αφήνουν τους νέγρους στο σκοτάδι. Απειλούσαν μάλιστα να μην εμφανιστούν καν στη σκηνή και η Γαλλία να μην μεταδώσει το διαγωνισμό. Η αρχηγός της αποστολής δεν ήθελε τα μπλε φώτα και έκανε μεγάλη φασαρία, διότι του κατέστρεφαν την ερμηνεία και δεν έδειχναν καθόλου τους υπόλοιπους πάνω στη σκηνή. Κάποιοι του φώναξαν «Nigger, go home». Ο διευθυντής ορχήστρας ήταν αρχάριος και του έκανε σεμινάρια ο Σουηδός Anders Berglund. Δήλωσε ότι καπνίζει μαριχουάνα. Ως εκ τούτου μια εφημερίδα ξεκίνησε καμπάνια εναντίον του, με αποτέλεσμα μία μέρα πριν την τελική βραδία να θέλει να φύγει. Στα φωνητικά ήταν η γυναίκα του, Hélène, και στα τύμπανα, ο αδελφός του, Pim. Το τραγούδι, που ερμηνεύτηκε στα γαλλικά και τα κρεολικά, απέτυχε να μπει στα charts. Είναι ακόμα ενεργός.

Christer Björkman (SWE 92): Ο συνθέτης του τραγουδιού, Niklas Strömstedt, δεν ήθελε να το πει ο ίδιος και το εμπιστεύθηκε στον έμπορο και κομμωτή Björkman (1957-) από το Borås. Τον πατέρα του δεν τον γνώρισε ποτέ όσο ζούσε. Πήγε μόνο στην κηδεία του… Είχε κάποια Hits στα μέσα της δεκαετίας του ’80, ξεκινώντας ηχογραφήσεις από το 1983. Έζησε για ένα διάστημα στη Νέα Υόρκη, και μετά πήγε στο St-Tropez, για να μάθει γαλλικά και έμεινε εκεί. Στη reprise της επιλογής τραγούδησε το τραγούδι στα γαλλικά, ως Demain il y a un autre jour. Το 1993 μπήκε στη δεκάδα (6ος) με ένα τραγούδι (Välkommen till livet) που είχε γράψει για μία βάφτιση δέκα χρόνια πριν. Έκανε ένα CD με διασκευές κυρίως φανκ σε τραγούδια του Melodifestival και της Γιουροβίζιον. Η καριέρα του απογειώθηκε παρά την κακή θέση που πήρε και το τραγούδι έγινε επιτυχία στο ραδιόφωνο (#5 στη Σουηδία). Το 1999 έστειλε ένα τραγούδι, Välkomen hem, για τον έρωτα δύο ανδρών (ήρθε 10ο και τελευταίο-στα φωνητικά του είχε και τον Richard Herrey-SWE 84, με τον οποίο είχαν τότε πολύ στενή φιλία). Μετείχε το 1998 στα Gay games του Άμστερνταμ, ως μέλος της ομάδας bowling αλλά δεν πήγε καλά. Από το 2001 έως το 2021 ήταν ο παραγωγός του Melodifestivalen, ενώ άσκησε και ασκεί τεράστια επιρροή στη Γιουροβίζιον. Εργάζεται πλέον στην εταιρεία Voxovation, με έδρα το Λος Άντζελες, η οποία στοχεύει στην επέκταση του θεσμού και σε άλλες αγορές. Είναι παντρεμένος με τον Martin Kagemark, τον οποίο γνώρισε, όταν ο τελευταίος εργαζόταν ως χορωδός στο MF μεταξύ 2003 και 2010. Αποσύρθηκε οριστικά από το τραγούδι το 2004.

Dina (POR 92-Ondina Maria Farias Veloso): γεννήθηκε το 1956 στο Carregal do Sal και πέθανε στα 62 της χρόνια στη Λισαβώνα. Ξεκίνησε ως ηθοποιός, αλλά το 1975 ίδρυσε το γκρουπ Quinteto Angola με το οποίο έκανε κάποιες ηχογραφήσεις. Έγινε γνωστή εν μία νυκτί χάρη στην πορτογαλική επιλογή του 1980 (8η-σε ποίηση Eduardo Nobre).  Μεταξύ 1982, οπότε έλαβε μέρος ξανά στον εθνικό τελικό (6η και 8η), και 2008 κυκλοφόρησε έξι προσωπικούς δίσκους. Συνεργάστηκε με σημαντικά ονόματα της πορτογαλικής έντεχνης μουσικής. Επιπλέον, ειδικεύτηκε στη σύνθεση μουσικής για ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Για κάποιο διάστημα βρέθηκε στη Νορβηγία, όπου κυκλοφόρησε κάποια τραγούδια στα Νορβηγικά. Τιμωρήθηκε από τις επιτροπές, διότι στην τελική πρόβα είπε ένα ρεφραίν στα Αγγλικά, κάτι που απαγορευόταν τότε ρητά και κατηγορηματικά (το ίδιο έκαναν η Edyta Gorniak-POL 94 και οι Silver Wings-YUG 88). Υπήρξε μια κριτική για την αφέλεια των στίχων, ωστόσο η ίδια την αντέκρουσε ως εξής: “δεν είναι απλώς ένα τραγούδι για τα φρούτα, είναι κάτι πολύ παραπάνω“. Από το 2004 πολιτευόταν με το κόμμα “Νέα Δημοκρατία” (Nova Democracia). Το 2009 γιόρτασε 30 χρόνια καριέρας με μια συναυλία στη Λισαβώνα, στο ιστορικό Teatro São Luiz. Το 2016 αποσύρθηκε οριστικά από το τραγούδι, καθότι η ασθένεια που την ταλαιπωρούσε ήδη από το 2006 (πνευμονική ίνωση), δεν της επέτρεπε πλέον να τραγουδά. Προς τιμήν της μεγάλα ονόματα της πορτογαλικής μουσικής έδωσαν μια μεγαλειώδη συναυλία. Κατά τη δεκαετία του ’80 υπήρξε η διευθύντρια του Memorial Bar, που ήταν το πιο γνωστό lesbian bar της Πορτογαλίας, αλλά έχει κλείσει εδώ και χρόνια. Όπως δήλωσε κάποτε η ίδια: “θεωρώ πως είμαι αμφισεξουαλική, ωστόσο δεν βρήκα ακόμα τον πρίγκηπα”.

Ευρυδίκη (CYP 92, 94, 07-Ευρυδίκη Θεοκλέους): Γεννήθηκε το 1968 στη Λεμεσό και ξεκίνησε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εμφανίσεις στα 7 της χρόνια. Σπούδασε αρχικά κιθάρα και αρμονία στην Κύπρο. Στο Berklee της Βοστώνης έκανε φωνητική αρμονία και ενορχήστρωση, καθώς και χορό, έκφραση, σκηνική παρουσία και κινησιολογία στο Παρίσι, στο περίφημο Studio des variétés. Το 1990 ήταν 2^η στην επιλογή. Πρώτο της άλμπουμ το «Για πρώτη φορά» το 1991. Είχε ήδη πάει τρεις φορές στα φωνητικά, το 1983, το 1986 και το 1987. Το 1992 έγιναν ενστάσεις για το τραγούδι της. Είχε τότε ως χορηγό την Τράπεζα Κύπρου, αφού μόνο το φόρεμά της έκανε 400.000. Μετά τον χωρισμό της από τον Γιώργο Θεοφάνους (με τον οποίο έχουν έναν γιο, τον Άγγελο), ακολουθεί πιο ροκ διαδρομές. Παντρεύτηκε τον Δημήτρη Κοργιαλά, με τον οποίο πήγαν μαζί στη Γιουροβίζιον του 2007. Την επόμενη χρονιά οι δυο τους τραγούδησαν στη Junior Eurovision που διοργανώθηκε στη Λεμεσό το τραγούδι Fun in the Sun. Είναι πλέον παντρεμένη με τον κιθαρίστα Μπομπ Κατσιώνη. 15 προσωπικοί δίσκοι, αναρίθμητες επιτυχίες, σημαντικές συνεργασίες και εμφανίσεις σε τηλεοπτικές εκπομπές. Είναι ακόμα ενεργή. Λεπτομέρειες για εκείνη τη συμμετοχή μπορείτε να δείτε εδώ.

Mary Spiteri (MAL 92): γεννήθηκε το 1947 στο Naxxar. Το 1971 ήταν στην παρθενική μαλτέζικη επιλογή, αλλά η θέση της είναι άγνωστη. Το 1975 ήρθε 2^η και 3^η. Προέρχεται από μουσική οικογένεια και ξεκίνησε επαγγελματικές εμφανίσεις από τα 11 της χρόνια. Από τα 16 της συμμετέχει σε φεστιβάλ στη Μάλτα και τη Σικελία. Κέρδισε τρεις φορές στο Ιρλανδικό Castlebar festival (1973, 1974, 1976). Το 1975 απέσπασε το βραβείο καλύτερης ερμηνείας στο Τόκυο, ενώ το 1988 ήταν 2^η στην Αυστραλία. Έχει δικές της εκπομπές στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Επίσης εμφανίζεται συχνά σε διάφορα καμπαρέ. Όταν η βασίλισσα Ελισάβετ επισκέφθηκε τη Μάλτα, η βασιλική μπάντα έπαιξε το εν λόγω. Μάλιστα, είχε ενοχληθεί που το Ηνωμένο Βασίλειο δεν την είχε ψηφίσει. Η ίδια τραγούδησε τη γνήσια μαλτέζικη βέρσιον, Tfajjel Ckejken, στα «Παιχνίδια χωρίς σύνορα». Η Μαλτέζικη αποστολή κρατούσε μαζί της τους βαθμούς του 1991, για να δει ποιες την είχαν ψηφίσει και παρακαλούσε για ψήφους. Ειδικά με την Κύπρο, διαπραγματεύονταν να ανταλλάξουν 8άρια. Το 1995 δεν τα πήγε καλά, όμως το 1997 ήρθε 2^η στην επιλογή, με το Lovers play with words. Το 2007 είχε υποβάλει αρκετά τραγούδια, αλλά δεν προκρίθηκε κανένα. Το 2008 είχε δύο άσματα στον εθνικό τελικό. Είναι αξιοσημείωτο ότι στην επιλογή του 1992 έσπευσαν πολλοί «φίλοι από τα παλιά», όπως ο Enzo Gusman (είχε επιλεγεί το 1974 και το 1976, αλλά η Μάλτα δεν μετείχε), η Ηelen Micallef (MAL 72), οι Greenfields (επιλογή 75) και ο Renato (MAL 75). Ο στιχουργός, Raymond Mahoney, είναι γνωστός συγγραφέας και ποιητής της χώρας. Η τελική κορώνα, διάρκειας 13 δευτερολέπτων, είναι η μεγαλύτερη στην ιστορία του διαγωνισμού! Την αποκαλούν “βασίλισσα του Μαλτέζικου τραγουδιού”, αν και έχει κυκλοφορήσει μόλις δύο προσωπικά άλμπουμ.

Heart 2 Heart (ISL 92): Η Sissa (Sigrún Eva Ármansdóttir) πήγε και στην επιλογή του 1991. Γεννημένη το 1968, σπούδασε γαλλικά και αγγλικά στο πανεπιστήμιο του Ρέυκιαβικ και σήμερα εργάζεται ως καθηγήτρια. Η καριέρα της τελείωσε απότομα, όταν το 1994, ενώ είχε κερδίσει εκείνη στην επιλογή, το κανάλι έστειλε τελικά τη Sigga. Έκανε μία τελευταία ηχογράφηση ως χορωδός το 1997. Είναι παντρεμένη. Για τη Sigga (Sigridur Beinsteinsdóttir), η οποία κάνει πλέον καριέρα ως Sigga Beinteins, βλ. 1990. Η Sigga είναι παντρεμένη με την Birna María Björnsdóttir και έχουν δίδυμα. Ένας θρόμβος στο κεφάλι το 2015 την ανάγκασε να χαλαρώσει το φορτωμένο της πρόγραμμα και να γίνει πιο προσεκτική όσον αφορά στα θέματα υγείας. Το γκρουπ συμπληρώνουν ο μπασίστας Jóhan Asmundsson, ο ντράμερ Halldór Hauksson (αλλού αναφέρεται ο Halli Gulli), ο κιθαρίστας Fridrik Karlsson και ο κημπορντίστας Grétar Örvarsson (ο οποίος δημιούργησε το γκρουπ και είναι ο τραγουδιστής των Stjórnin-ISL 90). Στην επιλογή εμφανίστηκαν ως Sigridur Beinsteinsdóttir & Sigrún Eva Ármansdóttir. Εκ των υστέρων ονομάστηκαν Heart 2 Heart.

Pave (FIN 92-Pekka Juhani “Pave” Maijanen): γεννημένος στην Lappeenranta το 1950, ήδη από τα 6 του χρόνια ξεκίνησε να παίζει φυσαρμόνικα. Ήθελε να σπουδάσει φυσική αγωγή, αλλά δεν πέρασε στις εξετάσεις. Για δεκαετίες αγωνιζόταν ως παίχτης χόκεϋ στη Β’ εθνική κατηγορία και μετά με ομάδα φιλανθρωπικού χαρακτήρα. Από τη δεκαετία του ’60 και μετά τον βρίσκουμε μέλος σε πολλά συγκροτήματα (15 συνολικά), με πιο διάσημο τους Mielikummitus, οι οποίοι πλαισίωναν τον τραγουδιστή Kristian. Συνέχισε ως μπασίστας των Pepe & Paradise και τραγουδιστής των The Royals. Το 1975 κυκλοφόρησε το πρώτο από τα 11 σόλο άλμπουμ του, ενώ το 1981 ίδρυσε τους Pave’s Mistakes, κάνοντας τις πρώτες ηχογραφήσεις του στα Φινλανδικά (με το Pidä huolta να καταγράφεται στις επιτυχίες της χρονιάς). Μεσουράνησε κυρίως τη δεκαετία του ’80 με τα άλμπουμ του να γίνονται αδαμάντινα και χρυσά. Δραστηριοποιήθηκε και ως δισκογραφικός παραγωγός κυρίως συγκροτημάτων, όπως οι Wigwam (όχι το γνωστό νορβηγικό συγκρότημα!). Η καριέρα του έφθινε τη δεκαετία του ’90 με πολύ χαμηλές πωλήσεις. Τότε έγινε κημπορντίστας του γκρουπ Dingo, του οποίου υπήρξε παραγωγός, γι’ αυτό τον αποκαλούσαν “ο έκτος Dingo”. Μαζί με τον Kirka, τον Hector και τον Pepe Wilberg ίδρυσαν τους Mestarit Areenalla σημειώνοντας τεράστια επιτυχία. Ήταν δε ο πρώτος Φινλανδός καλλιτέχνης που εμφανίστηκε στο Ολυμπιακό στάδιο του Ελσίνκι. Έγραφε συχνά μουσική για τηλεοπτικές σειρές. Το φθινόπωρο του 2018 διαγνώστηκε με αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση, αναγκάζοντάς τον να εγκαταλείψει το τραγούδι. Τελικά, πέθανε στις 16 Ιανουαρίου 2021 στα 70 του χρόνια. Ήταν παντρεμένος με την Liisa Maijanen, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά. To Yamma Yamma, ένας ύμνος στο ραδιόφωνο, χρησιμοποιήθηκε ως jingle σε Σουηδική διαφήμιση. Στην press-conference ήταν μάλλον μεθυσμένος και φορούσε γυαλιά ηλίου. Μισούσε, όπως δήλωνε, τα ερωτικά τραγούδια και τους… διαγωνισμούς. Στα “φευγάτα” φωνητικά του η βετεράνος Anita Pajunen (φωνητικά 1984-6, 1989, 1991, 1993), η Sini Heinilä και η Pirjo Aittomäki (φωνητικά 1991). Στίχους έγραψε ο, επίσης βετεράνος της φινλανδικής σώου-μπίζνες, Hector (Heikki Harma, στιχουργός και το 1974), παλιός φολκ τραγουδιστής και κιθαρίστας του ’60 κι αργότερα ροκάς, με τον οποίο εμφανίζονταν συχνά ως ντουέτο.

Daisy Auvrey (SWI 92): Γεννημένη στην ιταλόφωνη Ελβετία, η μητέρα της την κοίμιζε με άριες της όπερας, ενώ ο πατέρας της έπαιζε το bandoneon, αργεντίνικο ακορντεόν, σε ένα συγκρότημα λάτιν. Η ίδια σπούδασε πιάνο, αρμονία και τραγούδι στη Γενεύη και το Μιλάνο. Τραγουδά τζαζ και λάτιν, με γκρουπ όπως οι Los Bandoneones και οι Los Tangueros και ειδικεύεται στα διαφημιστικά jingles. Πρώτο είχε βγει το Soleil soleil με την Géraldine Olivier. Το τραγούδι αυτό είχε ήδη απορρίψει η γαλλόφωνη TV. Μεταφρασμένο στα γερμανικά, το υποβάλλουν στη γερμανόφωνη και βγαίνει πρώτο. Μετά από τις αντιδράσεις της γαλλόφωνης TV, ακυρώθηκε και πήγε το δεύτερο. Το 3^ο τραγούδι λεγόταν Marie-Blanche (cf. FRA 70) με τον Michel Andray. Καλεσμένοι ήταν η Sandra Simò και ο πιανίστας Richard Clayderman. Επιτροπές και Τύπος ήθελαν την Olivier, σε αντίθεση με τους ειδικούς. Η γιαγιά της Daisy Auvrey είναι Ελληνίδα. Η συμμετοχή της κυκλοφόρησε μόνο σε κασσέτες. Το 1999 κυκλοφόρησε ένα και μοναδικό άλμπουμ, το «Pictures of love», μαζί με τον κολομβιανό κιθαρίστα George Barcos. Έκτοτε τα ίχνη της εξαφανίζονται από τη μουσική σκηνή, ακολουθώντας δρόμους μακριά από τη δημοσιότητα. Σήμερα ζει μόνιμα στο Genf.

Marion Welter & Kontinent (LUX 92): γεννημένη το 1965, ξεκίνησε μπροστά σε κοινό στα 5 της χρόνια, με την παιδική χορωδία Itziger Nuechtigailercher. Στα 16 δημιούργησε τους Quo Vadis. Σπούδασε σε καλλιτεχνικό σχολείο και τη μουσική ακαδημία, τζαζ και ποπ. Εργάζεται κάνοντας επαγγελματικά φωνητικά και ήταν μέλος του φωνητικού γκρουπ The Challengers μέχρι το 1992. Για ένα μικρό διάστημα τραγουδούσε με τους Park Cafe (LUX 89). Έχει συνεργαστεί με διάφορες ακόμα μπάντες (Chapter Two, Jazz Line, Fascination, Divers, Sauerdall Musikanter, Militär-Big-Band, Spectrum), έχοντας κυκλοφορήσει συνολικά 17 δίσκους. Είναι και ζωγράφος. Έχει συμμετάσχει κατά καιρούς σε φιλανθρωπικές εκδηλώσεις και CD. Το 1990, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στην Κένυα προσβλήθηκε από ελονοσία, η οποία της άφησε ως κατάλοιπο φοβερές ημικρανίες. Από το 1991 επιδίδεται -μεταξύ άλλων- στις μεταγλωττίσεις και τη μουσική για παιδιά. Ο ολλανδός ντράμερ των Kontinent, Ab van Goor, είναι ο ένας συνθέτης και στιχουργός (επαγγελματίας παίκτης κρουστών και μέλος των Partner). Το 1980 πήγε στο Λουξεμβούργο και άρχισε να συνεργάζεται με το έτερο ήμισυ των συντελεστών, τον Jang Lister, παραγωγό και συνθέτη καλλιτεχνών, μουσικής για φιλμ και διαφημιστικών. Η επιλογή περιελάμβανε δύο μόνο τραγούδια, το εν λόγω και το Iwerall doheen, ερμηνευμένα από τη Marion. Ο δίσκος που περιλαμβάνει το εν λόγω είναι ο μόνος συμμετοχής της Γιουροβίζιον που ηχογραφήθηκε και έγινε η παραγωγή του αποκλειστικά στο Μεγάλο Δουκάτο. Επίσης, είναι η μία από τις τρεις συμμετοχές (μαζί με εκείνες του 1960 και του 1993), στις οποίες ακούγονται τα Λουξεμβουργιανά. Οι Kontinent ήταν οι Ander Hirtt, Patrick Hartert (keyboards), Rom Heck (κιθάρα-LUX 89), Gordon Smith (μπάσο). Δημιουργήθηκαν ειδικά για τον διαγωνισμό και διαλύθηκαν αμέσως μετά.

Tony Wegas (AUS 92, 93- Anton Hans Sarközi): γεννήθηκε το 1965 στο Unterschützen. Είναι αθίγγανος ρουμανικής καταγωγής, με παππούδες Ούγγρους. Μετά το διαζύγιο των γονέων του, μετακόμισε με τη μητέρα του στη Βιέννη. Ηλεκτρολόγος στο επάγγελμα, μετά τον στρατό, μπήκε σε ένα χορευτικό συγκρότημα. Το 1988 έγινε μέλος των 3 Oldies, που τραγουδούσαν acappella. 2^ος το 1991 με το Wunder dieser Welt, έχασε «παρά τρίχα» το εισιτήριο για τη Γιουροβίζιον. Το 1992 επελέγη χωρίς ανοικτό διαγωνισμό και ανατέθηκε η σύνθεση στον Dieter Bohlen (συνθέτης GER-AUS 89) των Modern Talking, ο οποίος πήρε 100.000 μάρκα, για να το κάνει και είχε 12 καλλιτέχνες, για να διαλέξει. Οι Γερμανοί ήσαν έξαλλοι μαζί του και τις δύο φορές που συνέθεσε για την Αυστρία. Εκείνος πάλι κατέθαψε την Αυστρία το 1992, ως εκ τούτου η δημόσια τηλεόραση παραλίγο να αποσυρθεί in extremis, ώσπου ζήτησε συγνώμη και όλα διορθώθηκαν. Το τραγούδι πήγε στο #9. Ο καλλιτέχνης παίζει σήμερα κιθάρα με τoυς Tony Wegas, Feuerwerk. To 1993 είχε κατηγορηθεί για ψευδορκία και τραυματισμό εξ αμελείας. Προαγωγός της φίλης του, Nina Sonja M., στην πορνεία, είχε ήδη τριετή αναστολή για ναρκωτικά το 1995. Μπήκε στη φυλακή το 1997 για χρήση και εμπορία κοκαϊνης και ηρωίνης, αλλά και για δύο κλοπές σταντών από ηλικιωμένες και αποφυλακίστηκε το 1999. Χόμπυ του η ταχυδακτυλουργία και το να σηκώνει γυναίκες στα χέρια. Το 2000 έγραψε ένα βιβλίο για τον εθισμό του, μαζί με τον θεραπευτή του. Το 2004 έπαιξε σε ένα επεισόδιο του «Αστυνόμου Ρεξ». Νυμφεύτηκε τρεις φορές. (με την ηθοποιό Sabine Petzl, με μια τραπεζικό και με μία γιατρό). Το 2007 κήρυξε πτώχευση. Η δισκογραφία του κράτησε από το 1989 μέχρι το 1995. Έκτοτε, όταν δεν βιοπορίζεται από τα ναρκωτικά, παίζει σε μιούζικαλ.

Michael Ball (UK 92): γεννήθηκε το 1962 στο Bromsgrove. Σημείωσε μεγάλη επιτυχία με το μιούζικαλ «Les Miserables», του οποίου το LP έγινε πλατινένιο σε όλο τον κόσμο. Είναι από τους σημαντικότερους ηθοποιούς μιούζικαλ στο Ηνωμένο Βασίλειο, με πλήθος παραστάσεων. Το single του Love changes everything πήγε στο #2 και έγινε πλατινένιο. Το πρώτο του άλμπουμ πήγε στο #1, ενώ οι συναυλίες του ήσαν όλες sold-out. Παρουσίασε δική του εκπομπή, ενώ τραγούδησε στην τελετή έναρξης του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ράγκμπυ το 1991. Εμφανίστηκε σε σαπουνόπερες, σώου και στο Top of the Pops. Το 1989 πήρε το βραβείο πιο υποσχόμενου καλλιτέχνη από το Variety Club. Έχει Ουαλικές ρίζες από τη μητέρα του και προέρχεται από μουσική οικογένεια. Το One Step out of Time ήταν ήδη στο #20, πριν πάει στον διαγωνισμό. Αρχικά είχε αρνηθεί τη συμμετοχή, αλλά τον έπεισαν με ένα παχυλό ποσό να πάει. Η Bette Mindler έκανε τη διασκευή του As times go by, που ήρθε δεύτερο στη επιλογή του UK, κατά την οποία ο Ball είπε όλα τα τραγούδια, ενώ ο ίδιος διασκεύασε το The Rose της Bette. Έκτοτε σχεδόν όλα του τα άλμπουμ μπήκαν στο Τοπ 20. Έπαιξε δε σε πετυχημένα σήριαλ, έδωσε κοντσέρτα και θεατρικές παραστάσεις. Είναι και ραδιοφωνικός παραγωγός. Όταν τον ρώτησαν αν θα ξαναπήγαινε στο διαγωνισμό, δήλωσε: «I’d rather stuck needles in my eyes!». Επανήλθε το 2020 στο #1 σε ένα ντουέτο (You’ll never walk alone) με τον εμβληματικό βετεράνο στρατιωτικό Captain Tom Moore, ο οποίος κατά την πανδημία συγκέντρωσε τεράστια ποσά περπατώντας στα 99 του χρόνια με το Πι. Ένα χρόνο μετά, στα 100 του, πέθανε από πνευμονία λόγω Covid-19. Μπορείτε να πληροφορηθείτε περισσότερα γι’ αυτήν την ιστορία εδώ. Η σύντροφος του Michael Ball είναι η παραγωγός και πρώην τηλεπαρουσιάστρια τη δεκαετία του ’60, Cathy McGowan. Συναντήθηκαν το 1989 και συζούν από το 1992. Το 2000 του έσωσε τη ζωή, όταν τον έβγαλε έξω από ένα φλεγόμενο σπίτι. Έχει αναγνωρίσει ως θετή του κόρη την Emma, από τον γάμο της Cathy με τον ηθοποιό Hywel Bennett. Η θετή του εγγονή, Grace Crompton, είναι γνωστή παίκτρια ράγκμπι.

Για τη Linda Martin (IRL 84, 92), βλ. 1984. Τη μέρα του διαγωνισμού, έχασε το λεωφορείο που έφυγε χωρίς αυτή. Γύρισε όμως νικήτρια στο ξενοδοχείο με μια άσπρη λιμουζίνα. Το νικητήριο μπήκε στα charts 7 χωρών (#1 στην Ιρλανδία). 2^η στην επιλογή η Patricia Roe, γνωστή σε μας από το φεστιβάλ ΕΟΚ-Κύπρου.

Lotte Nilsson (Lotte Marcussen) & Kenny Lübcke (DEN 92): Το τραγούδι είχε ακουστεί από πριν σε τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό (τον VLR, στον οποίο ήταν διευθυντής ο συνθέτης και στιχουργός του άσματος, o Carsten Warming, αυτοδίδακτος μουσικός) και κινδύνευε με αποκλεισμό, μετά από ένσταση που έγινε στη δανική τηλεόραση. Οι δυο τους είναι γνωστοί από παιδικές εκπομπές, στις οποίες είχαν τραγουδήσει, μάλιστα η Lotte παρουσίαζε για χρόνια δύο από αυτές. Εκείνη (26 τότε), γεννημένη στο Aalborg είναι νηπιαγωγός. Ως μέλος του γυναικείου τρίο Snapshot που διαλύθηκε το 1990, είχε πάει στις επιλογές του 1983 (2ες), 1984 (3ες), 1988 (2ες) και 1989 (8ες). Ο πρώτος της σύζυγος ήταν ο μουσικός Henrik Nilsson. Αφότου χώρισαν υιοθέτησε το ψευδώνυμο Lotte Feder. Ο δεύτερος, Kenneth Nielsen, ήταν υποψήφιος δήμαρχος στην πόλη Faxe. Ο Kenny Lübcke (25 ετών τότε), γεννημένος στην Κοπεγχάγη, πήγε και στα φωνητικά το 1999, το 2002 και το 2005. Τραγουδούσε σε δύο χέβυ μέταλ συγκροτήματα, τους Zosermez και τους Fanny Hill, αφήνοντας τα αρχικά σχέδιά του να γίνει δημοσιογράφος ή αρχαιολόγος. Ειδικεύεται επίσης στη συμφωνική ποπ-ροκ και το χιπ-χοπ, αλλά και την underground ροκ και ραπ. Το 2001 ήταν 6^ος στην επιλογή με το Drømmer om dig, σε τρίο με τους Parber & Kerstein, αντικαθιστώντας τον Jesper Daus. Έχει κάνει φωνητικά, μεταξύ άλλων, στους Bamses Venner (DEN 80) και τη Birthe Kjaer (DEN 89). Στο σήμερα είναι μέλος του κουαρτέτου 4 like Us (κάνουν εδώ και χρόνια backing vocals στη δανική επιλογή), μαζί με τις αδελφές Lei & Lupe Moe (φωνητικά DEN 83, 89, 91, 93, 99, 00, 01, 02) και τον Peter Busborg (φωνητικά 90, 91, 99, 05. Έχει τραγουδήσει για τα δανικά στρατεύματα στο Κόσοβο, τη Σερβία και το Αφγανιστάν. Από το 1998 μέχρι το 2009 εργαζόταν ως καθαριστής και αχθοφόρος στο αεροδρόμιο της Κοπεγχάγης. Εκεί δούλεψε για ένα διάστημα και η Lotte (επίσης ως καθαρίστρια), αμέσως μόλις τελείωσε η γονική άδεια για τα δίδυμα που γέννησε, ενώ παράλληλα το διαδικτυακό κατάστημά της με παιδικά ρούχα, ονόματι Snoopington, δεν πήγε καλά, αφού ο αντίστοιχος Ο.Α.Ε.Δ. της Δανίας αρνήθηκε να συνδράμει οικονομικά. Παρότι βρίσκονταν όμως στην ίδια δουλειά σχεδόν δεν μιλούσαν μεταξύ τους. Το εν λόγω τραγούδι προκάλεσε την οργισμένη αντίδραση ενός ιερέα, γιατί θεώρησε τους στίχους ανήθικους και υπέρ της συζυγικής απιστίας. Παρόμοιες αντιδράσεις υπήρξαν και σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες.

Για τη Mia Martini (ITA 77, 92), βλ. 1977. Το 1992 – οπότε επελέγη κατόπιν άρνησης του Luca Barbarossa, νικητή εκείνη τη χρονιά στο San Remo- κατά την press conference είπε acappella το Libera. Αξίζει να σημειωθεί πως η RAI, όχι μόνο δεν μπήκε στον κόπο να φτιάξει ένα βίντεο-κλιπ, αλλά μετέδωσε τον διαγωνισμό με τρεις ώρες καθυστέρηση.

Extra Nena (YUG 92-Snežana Berić): Γεννήθηκε το 1960 στο Βελιγράδι και δημιούργησε το γκρουπ Extra, τελειώνοντας τη μουσική ακαδημία το 1978. Τη δεκαετία του ΄80 τραγουδούσε φολκ μουσική. Tο 1990 τής δόθηκε ένας κινηματογραφικός ρόλος, με πολλές ερωτικές σκηνές, οπότε αρνήθηκε. Έχει μετάσχει σε 35 περίπου φεστιβάλ. Δήλωσε τότε ότι τραγουδούσε για τη Σουηδία (!) και τη Σερβία. Ήταν φαβορί, αλλά επικρίθηκε πάρα πολύ για το γεγονός ότι η χώρα της ήταν σε πόλεμο και αυτή βρισκόταν εκεί (όχι όπως σήμερα οι Kalush Orchestra…). Στην επιλογή υπήρχαν συμμετοχές από τη Σερβία, τη Βοϊβόδινα, το Κόσοβο, τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, τα Σκόπια και το Μαυροβούνιο. 2^ο ήρθε το Ding ding dong, με τους Vampiri. Η φινλανδική του διασκευή έγινε μεγάλο χιτ στη Φινλανδία. H επιλογή αυτή παρουσιάστηκε ως ένα εθνικό γεγονός της «Νέας Γιουγκοσλαβίας», αν και υπήρχαν και 3 βοσνιακά τραγούδια. Για ένα χρόνο υπήρξε παντρεμένη με τον Miroljub Jevtić, πρώην διευθυντή υποδομών των σερβικών σιδηροδρόμων. Έχει ηχογραφήσει 11 άλμπουμ. Στις συναυλίες της τραγουδά σε διάφορες γλώσσες. Είναι επίσης ηθοποιός του θεάτρου και της τηλεόρασης. Έχει πάρει μάστερ στο marketing management και εργάζεται ως βοηθός στο Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου. Πηγαίνει συχνά σε επιστημονικά συνέδρια.

Merethe Trøan (NOR 92): γεννήθηκε το 1970 στο Trondheim. Το 1985 είχε έρθει 3^η με τους Pastell (όπου μετείχε η αδελφή της και δύο αγόρια) και το Ring ring ring. Το γκρουπάκι αυτό κυκλοφόρησε ένα δικό του άλμπουμ, καθώς κι ένα ακόμα μαζί με την Carola με Χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Η ίδια ήρθε 6^η στην επιλογή του 1993. Αντικατέστησε τη Sissel Kyrkjebø στο μιούζικαλ «Sound of Music» (κάτι που εκτόξευσε τη φήμη της), ενώ το 1992 έκανε τη Νορβηγική version του «Beauty and the Beast» του Disney. Γενικά ειδικεύεται στις μεταγλωττίσεις. Οι ονειρεμένες της διακοπές περιλαμβάνουν καφέ σε ένα ελληνικό νησί με μουσική υπόκρουση Θεοδωράκη. Εκείνο τον καιρό έπαιζε στο θεατρο τη Χιονάτη. Ο Johnny Logan ήθελε να της γράψει ένα τραγούδι. Η στιχουργός της, Eva Jansen, έχει… μαντικές ικανότητες. Είχε δει ένα όραμα ότι το Visjoner θα κέρδιζε στον νορβηγικό τελικό κι ότι ο Johnny Logan θα ανέβει στη σκηνή στο Malmö. Παίζει συχνά σε μιούζικαλ. Για τον λόγο αυτό έζησε ένα διάστημα και στη Δανία, όπου πρωταγωνίστηκε σε μουσική παράσταση. Τα τελευταία χρόνια ζει στο Ottestad της Νορβηγίας ως τραγουδίστρια, δημιουργός και καθηγήτρια φωνητικής. Έχει πλούσια δισκογραφία, κυρίως χάρη σε συνεργασίες.

Για τους Wind (GER 85, 87, 82), βλ. 1985. Το 1992 από την αρχική τους σύνθεση είχαν μείνει μόνο η τραγουδίστρια, Petra Scheeser και ο Sami Kalifa. Μαζί τους εμφανίστηκαν οι Albert Oberloher (1962-) Oliver Hahn, Stefan Marò (Stefan Erz), και Tina Hierstetter. Οι δημιουργοί Siegel/Μeinunger απαιτούσαν να έχουν δύο τραγούδια στον τελικό, αλλιώς δεν θα πήγαιναν καθόλου. Έτσι έστειλαν αυτό των Wind καθώς και ένα με τη Lena Valaitis (3ο), με ψευδώνυμα όμως. O Albert υπήρξε ακορντεονίστας, αλλά και ο 2ος καλύτερος σκιέρ στη Γερμανία ως έφηβος, καθώς και ποδοσφαιριστής. Για πολλά χρόνια εργάστηκε ως κεραμοποιός και έπειτα ως αστυνομικός. Μπήκε στους Wind το 1988 από όπου έφυγε 10 χρόνια μετά. Τότε ίδρυσε τους Licht. Εδώ και δέκα χρόνια έχει δική του εταιρεία παραγωγής, αλλά και κατάστημα bowling. Υπήρξε νυμφευμένος με την τραγουδίστρια Michelle (GER 01), με την οποία απέκτησε μία κόρη. Ακόμα δύο θυγατέρες έχει από τον δεύτερο γάμο του με την Catherine. Με την τρίτη του σύζυγο, τραγουδίστρια Michaella Krull μένουν στο Rechberg. Oι Oliver Hahn and Stefan Marò εγκατέλειψαν το γκρουπ στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Ο πρώτος εργάζεται ως μουσικός και ενορχηστρωτής σε τηλεοπτικές εκπομπές, δίσκους, συναυλίες. Ο δεύτερος είναι γνωστός μουσικός παραγωγός και μέλος των Erz και των Akascht. Έγραψε μία ροκ όπερα και έχει κάνει μεταγλωττίσεις. Η Tina, από το 1985 έως σήμερα, παραμένει ενεργή τραγουδίστρια.

Humphrey Campbell (NL 92): Γεννήθηκε το 1958 στο Σουρινάμ. Υπήρξε μέλος των Twinkle stars (1975-1980). Μετά από μια τουρνέ μελέτης πάνω στη μουσική το 1973, η οποία ήταν το πρώτο βραβείο ενός μεγάλου διαγωνισμού τραγουδιού, επέστρεψε στην Ολλανδία (άλλες πηγές γράφουν ότι δεν έκανε ποτέ αυτήν την τουρνέ). Έχει παίξει στο μιούζικαλ «The Cotton Club» κι έχει κάνει πολλές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εμφανίσεις. Το πρώτο του single True Hearts ηταν μεγάλο χιτ στη χώρα. Στα φωνητικά, τα αδέλφια του, Carlo & Ben. Οι τρεις τους, μαζί με τον τέταρτο αδελφό τους, τον Charles, κυκλοφόρησαν ένα αποτυχημένο άλμπουμ το 1997. Έκτοτε στράφηκε στην παραγωγή. Παράλληλα δίδασκε στη Μουσική Ακαδημία του Hilversum, όπου έκανε παλαιότερα τις μουσικές του σπουδές. Υπήρξε ζευγάρι με τη Ruth Jacott (χώρισαν το 2011), της έκανε φωνητικά το 1993, όπως του έκανε κι εκείνη το 1992. Συνθέτης ο ακορντεονίστας Edwin Schimscheimer (συνθέτης NL 94), ο οποίος έχει δικό του στούντιο ηχογραφήσεων. Τα ανήψια του είναι ο ράπερ Glen Faria (MC Fit) και η Raffaëla Paton (νικήτρια στο Idols το 2006). Πέθανε στα τέλη Μαρτίου του 2024 από την επάρατη νόσο. Όπως διαβάσαμε, ήταν επιθυμία του να δωριστεί το σώμα του στην επιστήμη.