Πέρασε ήδη μια εβδομάδα από όταν οι Ermal Meta & Fabrizio Moro κέρδισαν στο 68ο Φεστιβάλ Ιταλικού Τραγουδιού του Sanremo και δέχθηκαν την τιμητική πρόταση της RAI να εκπροσωπήσουν την χώρα τους στη Eurovision 2018. Αυτό θα είναι το όγδοο ντουέτο που στέλνει η Ιταλία στο διαγωνισμό, που σε όλες τις περιπτώσεις κατάφερε να βρεθεί σε υψηλές θέσεις. Θα συνεχίσει και στη Λισαβόνα αυτή την παράδοση; Ας κάνουμε ένα flashback και ας θυμηθούμε μαζί σας, τα προηγούμενα επτά ντουέτα που εκπροσώπησαν την Ιταλία στο διαγωνισμό της Eurovision.
1975 – Wess & Dori Ghezzi – Era
Με απευθείας ανάθεση όπως συνήθιζε εκείνα τα χρόνια η RAI, επιλέγονται οι Wess & Dori Ghezzi με το τραγούδι Era, για να εκπροσωπήσουν την Ιταλία στο διαγωνισμό της Eurovision 1975, που διεξήχθη στη Στοκχόλμη. Το ντουέτο ήταν μαζί από το 1972, με αρκετή επιτυχία στην Ιταλία. Κληρώνονται να εμφανιστούν τελευταίοι και καταφέρνουν στο τέλος με 115 βαθμούς να βρεθούν στην τρίτη θέση!
1976 – Al Bano & Romina Power – We’ll live it all again
Η πρώτη εμφάνιση εμφάνιση του ζεύγους στη σκηνή της Eurovision. Για άλλη μία φορά η RAI επιλέγει με απευθείας ανάθεση τους Al Bano & Romina Power με το τραγούδι We’ ll live it all again. Η ελευθερία της γλώσσας που ίσχυε εκείνη τη χρονιά, ήταν και ο λόγος που βλέπετε τον αγγλικό τίτλο. Η Romina ερμήνευε το δικό της κομμάτι του τραγουδιού στα αγγλικά και ο Al Bano στα ιταλικά. Αυτή ήταν η πρώτη και μοναδική φορά μέχρι την επιστροφή της Ιταλίας στο διαγωνισμό το 2011, που ακούστηκαν αγγλικά σε ιταλική συμμετοχή. Το τραγούδι με 69 βαθμούς κατέλαβε την έβδομη θέση.
1984 – Alice & Franco Battiato – I treni di Tozeeur
Το 1984 στο Λουξεμβούργο, η RAI με απευθείας ανάθεση στέλνει στο διαγωνισμό τους Alice & Franco Battiato με το τραγούδι I treni di Tozeeur. Οι δύο καλλιτέχνες συνεργάζονταν χρόνια και στη Eurovision θα λέγαμε ότι επιστεγάστηκε με επιτυχία αυτή τους η συνεργασία, οι οποίοι παράλληλα βέβαια είχαν και σόλο καριέρα. Στο τέλος της βαθμολογίας με 70 βαθμούς κατέκτησαν την πέμπτη θέση, λαμβάνοντας και δύο δωδεκάρια, αλλά και μηδέν βαθμούς, από εννέα χώρες. Αυτό που σχολιάστηκε έντονα ήταν η ανταλλαγή των δώδεκα βαθμών, για άλλη μία χρονιά μεταξύ Ιταλίας και Ιρλανδίας.
1985 – Al Bano & Romina Power – Magic oh magic
Το διάσημο ζεύγος της Ιταλίας, που πέρα από δισκογραφία, είχε πρωταγωνιστήσει και σε ταινίες και στην τηλεόραση, επιστρέφει εννέα χρόνια μετά στο διαγωνισμό της Eurovision. Η RAI επιλέγει με απευθείας ανάθεση και πάλι τους Al Bano & Romina Power για να εκπροσωπήσουν την Ιταλία στο διαγωνισμό που εκείνη τη χρονιά διεξήχθη στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας. Αν και θεωρήθηκε η καλύτερη φωνητικά στιγμή της Romina Power, που δεν φημίζονταν για τις φωνητικές της ικανότητες, το τραγούδι κατέλαβε την έβδομη θέση, την ίδια θέση που είχαν λάβει και το 1976. Με τρία δωδεκάρια το Magic oh Magic κατέκτησε 76 βαθμούς, ενώ έγινε και επιτυχία στη χώρα τους.
1987 – Umberto Tozzi & Raf – Gente di mare
Μετά από έναν χρόνο αποχής από το διαγωνισμό η RAI επιστρέφει και με απευθείας ανάθεση για άλλη μία φορά στέλνει στο διαγωνισμό τους Umberto Tozzi & Raf, με το τραγούδι Gente di mare. Η ιταλική συμμετοχή καταφέρνει να πάρει πέντε δωδεκάρια, αλλά και πέντε μηδενικά (ένα από αυτά και της Ελλάδας…) και με 103 βαθμούς καταλαμβάνει την τρίτη θέση. Για άλλη μία φορά η Ιταλία διχάζει τις κριτικές επιτροπές – δεν ξέρω αν σας θυμίζει κάτι αυτό – αφού κάποιες χώρες την βαθμολογούν με πολύ υψηλές βαθμολογίες, ενώ άλλες αδιαφορούν πλήρως. Παρά την τρίτη θέση το Gente Di Mare γνωρίζει και διεθνή επιτυχία, αφού μπαίνει στα charts αρκετών ευρωπαϊκών χωρών, μεταξύ αυτών και της Ελλάδας, που όπως σας είπαμε και παραπάνω φιλοδώρησε με ένα ωραιότατο μηδενικό αυτό το πανέμορφο πραγματικά τραγούδι.
1989 – Anna Oxa & Fausto Leali – Avrei voluto
Περίεργη χρονιά για το 1989 ήταν για τη RAI. Έχοντας ήδη απέχει από τρεις διαγωνισμούς αυτή τη δεκαετία, η ιταλική δημόσια τηλεόραση δήλωσε συμμετοχή στο διαγωνισμό, μετά το τέλος της προθεσμίας που είχε θέσει η EBU. Παρά το γεγονός λοιπόν ότι τους επετράπη να λάβουν μέρος, σαν ποινή τους επιβλήθηκε να ανοίξει η Ιταλία το διαγωνισμό και να μην κληρωθεί όπως οι υπόλοιπες χώρες για τη θέση εμφάνισης της. Όντως oι Anna Oxa & Fausto Leali τραγούδησαν πρώτοι στο διαγωνισμό του 1989, που διεξήχθη στη Λοζάνη της Ελβετίας. Για μία ακόμα φορά η ιταλική συμμετοχή δίχασε τις κριτικές επιτροπές, αφού έλαβε κάποιες πολύ υψηλές βαθμολογίες και κάποιες χαμηλές ή μηδενικά. Τελικά με 56 το Avrei voluto βαθμούς βρέθηκε στην ένατη θέση.
1997 – Jalisse – Fiumi di parole
Μετά από μία τριετή αποχή, που συνήθιζε εκείνα τα χρόνια η RAI, το 1997 η Ιταλία επιστρέφει στο διαγωνισμό και στέλνει μάλιστα ως συμμετοχή της, το νικητήριο τραγούδι του Φεστιβάλ του Sanremo, κάτι που είχε να πραγματοποιήσει δεκαετίες. Σκοπός αυτής της κίνησης ήταν να αυξήσει το ενδιαφέρον του κοινού για το διαγωνισμό, που τα τελευταία χρόνια είχε πέσει κατακόρυφα. Το ποπ ντουέτο Jalisse, που αποτελείται από τους Fabio Ricci και Alessandra Drusian, ζευγάρι και στη ζωή ταξιδεύει στο Δουβλίνο με πολλές προσδοκίες ακόμα και για την τρίτη νίκη της χώρας στο διαγωνισμό. Τελικά με 114 βαθμούς το Fiumi di parolle καταλαμβάνει την τέταρτη θέση. Μετά από αυτή τη χρονιά ξεκινά μία αποχή της Ιταλίας από το διαγωνισμό που φθάνει μέχρι και το 2010. Επίσημη εξήγηση για αυτό δεν υπήρξε. Άλλοι είπαν ότι αιτία ήταν το χαμηλό ενδιαφέρον που υπήρχε στην Ιταλία για το διαγωνισμό της Eurovision, άλλοι το γεγονός ότι η RAI δεν δεχόταν το γεγονός ότι είχε κερδίσει μόλις δύο φορές. Η αλήθεια νομίζω ότι είναι κάπου στη μέση. Το 2011 πάντως η RAI επιστρέφει πανηγυρικά στη Eurovision με μία δεύτερη θέση εκείνη τη χρονιά. Έκτοτε το ενδιαφέρον του κοινού για το διαγωνισμό αυξάνει ραγδαία τα τελευταία χρόνια. Αυτό πέρα από τα καλά αποτελέσματα οφείλεται και στο γεγονός ότι η RAI έχει στείλει ως εκπροσώπους της ό,τι καλύτερο και εμπορικότερο έχει να επιδείξει η ιταλική μουσική σκηνή.
2018 – Ermal Meta & Fabrizio Moro – Non mi avete fatto niente
Για τη φετινή ιταλική συμμετοχή δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά. Οι Ermal Meta & Fabrizio Moro κέρδισαν με μεγάλη διαφορά στο φεστιβάλ του Sanremo, κυρίως χάρις στην υποστήριξη του κοινού. Φέτος η Ιταλία πηγαίνει πιο αθόρυβα στο διαγωνισμό σε σχέση με την περσινή χρονιά, που ήταν από την αρχή μέχρι το τέλος το μεγάλο φαβορί. Ένα τραγούδι που θίγει ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα της σύγχρονης κοινωνίας και με ένα ανατριχιαστικό βίντεο κλιπ, είναι το Non mi avete fatto niente. Ένα τραγούδι που θα λατρέψεις ή θα μισήσεις. Εξάλλου όπως θα καταλάβατε και παραπάνω έτσι είναι και οι περισσότερες ιταλικές συμμετοχές διαχρονικά. Αν για κάτι θα πρέπει να δώσουμε συγχαρητήρια στη RAI είναι ακριβώς αυτό. Επιμένει να στέλνει τραγούδια στο διαγωνισμό με μοναδικό της μέλημα να εκφράζουν τους Ιταλούς και χωρίς να ενδιαφέρεται αν θα αρέσουν σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη, αρκεί πάντα να είναι αυθεντικά.
Εσείς πως πιστεύετε ότι θα τα πάει φέτος η Ιταλία στο διαγωνισμό της Eurovision; Θα συνεχιστεί η καλή παράδοση της χώρας με τα ντουέτα; Πείτε μας την άποψη σας στα σχόλια παρακάτω.
Μέχρι τότε δείτε πως αξιολόγησαν την ιταλική συμμετοχή τα Eurovision Buddies στο βίντεο παρακάτω:
Θεωρώ τις Ιταλικές συμμετοχές του 1987, 1989 και 1997 από τις πιο πετυχημένες τους ever! (του 87 κ του 97 μάλιστα είναι #1 στη λίστα μου για τις αντίστοιχες χρονιές τους).
Το I treni di Tozeeur όμως, που οι περισσότεροι ξέρω το λατρεύετε, το θεωρώ ανυπόφορο!!!
Του 97 ισως ειναι η αγαπημενη μου συμμετοχη στο διαγωνισμό ever! Το I Treni di Tozeeur ειναι ωραιο ρε συ!
Χαίρομαι! Το Fiumi di parole είναι σίγουρα μέσα στα 50 αγαπημένα μου όλων των εποχών στη γιουροβίζιον!
Όσο για το Tozeeur, δεν ξέρω ειλικρινά. Δεν μπορώ να διακρίνω αυτά τα στοιχεία που το κάνουν λατρεμένο στους φανς 😉
Παρεμπιπτόντως, χαίρομαι όταν ανακαλύπτω το #1 τραγούδι του κάθε φαν 🙂
Το δικό μου είναι: Ambassadori – Ne mogu skriti svoju bol (Γιουγκοσλαβία 1976).
Δεν μου αρεσουν τα τραγουδια που αναφεροντε σε θεματα που εχουν επιλεγει να βρισκοντε μονιμα στην επικαιροτητα . Σαν τραγουδι ομως με εχει κερδισει , το θεωρω παρα μα παρα πολυ καλο και πετυχημενο και πιστευω οτι θα ειναι ενα απο τα μεγαλα φαβορι ! Ισως να εχουμε μια μεγαλη μαχη με αρκετα τραγουδια για τις πρωτες θεσεις αλλα δεν εχω ακουσει ακομη εκεινο που θα ξεσηκωσει και θα ανεβασει ακομη περισσοτερο το ενδιαφερον . Ελπιζω κατι να βγει στην συνεχεια .
Το τραγούδι φέτος είναι αδιάφορο εως “κουραστικό”. Από τότε που επέστρεψε στην Eurovision είναι με διαφορά η χειρότερη της συμμετοχή. Έχοντας ως δεδομένο τις μέτριες σκηνικές παρουσιάσεις των Ιταλών, θεωρώ ότι δεν θα πλησιάσει καν την δεκάδα. Βέβαια αυτό θα εξαρτηθεί και από το τι τραγούδια θα στείλουν και οι άλλες χώρες. Για την ώρα πάντως είναι ένα από τα τρία τραγούδια που μου είναι παντελώς αδιάφορα. Τα άλλα δύο είναι της Ισπανίας και του Μαυροβουνίου.
Δεν είμαι φαν της φετινής συμμετοχής της Ιταλίας, τη βρίσκω ένα πολύ τυπικό Ιταλικό υλικό που έχουμε ακούσει πολλάκις, με πολύ μπλα-μπλα και λίγη μελωδία.
Από τα προαναφερόμενα ντουέτα ξεχωρίζω το πολύ σοφιστικέ του 1984, του 1989 (αλλά όχι στο live) και του 1997.
Συνολικό top3 μου:
1. Nocturne
2. Le dernier qui a parler
3. The voice
Πραγματικα η Ιταλια ειχε στειλει αρκετες καλες συμμετοχες πριν το 1997 κατι που κανουν και μετα το 2011 που επεστρεψαν(εκτος απο το 2014)
Φετος εχουν μια ομορφη συμμετοχη που θιγει το σοβαρο ζητημα της τρομοκρατιας απλως ειναι λιγο “φλατ”σε ολο το τριλεπτο χωρις να χει κατι για να ξεχωρισει!Αν το 2011 και 2015 δε μπορεσε να κερδισει με πολυ δυνατα κομματια (ακομα κι περυσι που θεωρουταν απολυτο φαβορι ηρθε”μολις”6η) και αν το 2012 κι 2013 τερματισαν σχετικα χαμηλα για τις προσδοκιες που ειχαν εκεινες τις χρονιες τοτε δε πιστευω οτι θα φτασει πολυ ψηλα το Μαη… θεωρω θα τερματισει σε μια θεση χαμηλα στη 15αδα (αν και πολυ νωρις για αυτα)
Ενδιαφέρον άρθρο αγαπητέ Γιάννη, συγχαρητήρια!!
Ξεχωρίζω μακράν το “Fiumi di parole” της χρονιάς που έχω γεννηθεί, το αλησμόνητο “Gente di mare” και το πανέμορφο “Era” που το έχω στην 1η μου θέση για το διαγωνισμό εκείνο!!! Όσο για τη φετινή τους συμμετοχή, αισθάνομαι ακόμη εντονότερα το “love or hate” feeling που βγάζει το τραγούδι εν συγκρίσει με προηγούμενες ιταλικές συμμετοχές.. διίσταμαι αρκετά τόσο για τη μελλοντική του απήχηση και δυναμική, όσο και για το πώς θ’ αντιμετωπίσουν οι επιτροπές κι έτι περισσότερο το κοινό το κατά τ’ άλλα νωπό θέμα που επέλεξε να θίξει. Εν πάση περιπτώσει, ίδωμεν τι θα παρουσιάσουν το Μάη. Καλή τους επιτυχία!
Σε ευχαριστώ! Προσπαθούμε πέρα από την επικαιρότητα να παρουσιάζουμε κ άλλα θέματα! Ιδέες υπάρχουν πολλές για τέτοια άρθρα, δυστυχως ο χρόνος όμως όχι! Συμφωνω απολυτα με όσα λες για τη φετινή ιταλική συμμετοχή, είναι πραγματικά ερωτηματικό το που θα φθάσει και για μενα.
Θεωρώ ότι η Ιταλία θα ‘πρεπε να ήταν η λεγόμενη “βασίλισσα” της Eurovision, έναν τίτλο που αδίκως κατέχει η Ιρλανδία, με το στέμμα της εδώ & πολλά χρόνια να έχει ξεθωριάσει. Προφανως το Ιταλία 2-Ιρλανδία 7 θα ‘πρεπε να ήταν Ιταλία 7-Ιρλανδία 2.
Τη σνομπ διάθεση της RAI προς το διαγωνισμό την καταλαβαίνω & ως ένα σημείο την επικροτώ. Η ιταλική τηλεόραση έχει κάθε λόγο να νιώθει αδικημένη γιατί έχει κατά καιρούς στείλει αμέτρητα διαμάντια να την εκπροσωπήσουν & η τελική κατάταξη δεν ήταν η αναμενόμενη. Πχ μου είναι αδιανόητο να βλέπω το “I treni di Tozeur” (1984) να έρχεται μόλις 5ο & το βλακώδες (για να μη πω τίποτα χειρότερο) “Diggi-Loo Diggi-Ley” να παίρνει το βραβείο. Μπορώ να δεχτώ ότι το “Gente di mare” (1987) είδε την πλάτη του Johnny Logan, αλλά το να φάει & τη λάσπη του “Laß die Sonne in dein Herz” μπορεί να θεωρηθεί ως κακόγουστη φάρσα. Η ίδια φάρσα επαναλήφθηκε με το “Avrei voluto” (1989) που μετά από μια ανεπανάληπτη ερμηνεία ήρθε μόλις 9ο, σε μια χρονία με αρκετά κακά τραγούδια. Με την μόλις 4η θέση της Mia Martini (1992) & την “what the fuck-why she?” νίκη της Linda Martin, νομίζω πως ξεχείλισε το ποτήρι.
Όσον αφορά την επιστροφή της Ιταλίας το 1997 μετά από 3 χρόνια απουσίας, φήμες λένε ότι δεν έγινε οικειοθελώς, απλά η RAI κάπου έχασε τις ημερομηνίες & δεν αποσύρθηκε εγκαίρως & προτίμησε να πάει στο Δουβlίνο από το να πληρώνει πρόστημα στην EBU. Έδωσε όμως εντολή το “Fiumi di parole” να κατέβει δυο τόνους στο live, πράξη που φανερώνει (& επιβεβαιώνει τις φήμες) ότι δεν ήθελε με τίποτα τη νίκη των Jalisse.
Εδώ θα κάνω μια παρένθεση: το συγκεκριμένο duo εμφανίστηκε πέρσι σε ένα ιταλικό show και ερμήνευσε ζωντανά το “Fiumi di parole” 20 χρόνια ακριβώς μετά τη νική στο φεστιβάλ του Σαν Ρέμο και την συμμετοχή στη Eurovision και αμέσως αναφώνησα: ποιό “Love shine a light” & πράσινα άλογα!
Ιδού το link: https://www.youtube.com/watch?v=fsGokVe2bIM
Επίσης, η RAI θεωρεί το φεστιβάλ του Σαν Ρέμο μουσικά και ποιοτικά ανώτερο του διαγωνισμού της Eurovision & δεν έχει καθόλου άδικο σ’αυτό.
Tέλος, θεωρώ πως το “Non mi avete fatto niente”, είναι καθαρά για εσωτερική κατανάλωση. Εικάζω πως δεν θα είναι καλή η τύχη του στη Λισαβόνα. Προτιμούσα το “Una vita in vacanza” & “Il mondo prima di te” που κατέλαβαν την 2η & 3η θέση αντίστοιχα.
Συμφωνώ σε πολλά, αν και κατανοώ, λόγω εποχής, και τα τότε πρώτα βραβεία!
Συμφωνω σε όλα όσα λες εκτος απο την οικειοθελή αποχώρηση το 1997 και πολύ απλά γιατί αυτό δεν συμβαίνει. Οι δημόσιες τηλεοράσεις δηλώνουν προκαταρκτική συμμετοχή και μετά επιβεβαιώνουν οριστικά τη συμμετοχή τους. Δεν συμμετέχουν όλοι αυτομάτως δηλαδή και μετά αποσύρονται, αν δεν θέλουν να συμμετάσχουν.
Ναι, προφανώς δεν το διατύπωσα σωστά. Εννοείται πως δεν υπάρχει αυτόματη συμμετοχή. Φαντάζομαι πως δεν ήξεραν ακόμη τι ήθελαν. Δήλωσαν στην αρχή την συμμετοχή τους, αλλά μάλλον στο τέλος ήταν αργά να την αποσύρουν. Η απουσία της Ιταλίας το 1998 άφησε πολλά ερωτηματικά, ενώ απο εκει και έπειτα ήταν πλέον ξεκάθαρο ότι θα κάναμε μαύρα μάτια να την ξαναδούμε.
Άντε να δουμε κανένα αφιέρωμα για τις ξεχασμένες 26 συμμετοχές (και οχι 27 όπως λανθασμένα είναι γραμμένο) της Γιουγκοσλαβίας. 26 συμμετοχές που για μερικούς δείχνουν να μην ανήκουν πουθενά & σε κανέναν, ενώ κάποιοι άλλοι τις έχουν αποκυρήξει.
Επειδή είναι ανώτερο από την Eurovision και μην ξεχνάμε ότι η Eurovision σαν ιδέα βασίστηκε πάνω στο φεστιβάλ του Σαν Ρέμο όπως σωστό είναι που χρησιμοποιεί ένα φεστιβάλ τραγουδιού τα τελευταία χρόνια ως επιλογή του καλλιτέχνη και του κομματιού πράγμα που μπορούσε να κάνει και η δική μας Ερτ με το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης αντί για απευθείας αναθέσεις και εθνικούς τελικούς
Η Ιταλία είναι μακράν η πιο αγαπημένη μου χώρα στη Γιουροβίζιον και το μεγαλύτερο δώρο που πήρα ήταν η επιστροφή της το 2011. Όλα αυτά τα ντουέτα που έστειλαν είναι λατρεμένα από το πιο “σαχλό” των Αλ Μπάνο και Ρομίνα το 1985 μέχρι και τα πιο σοφιστικέ τους. Το φετινό που στέλνουν εκπλήσσομαι που δεν σας αρέσει, εγώ πιστεύω πως θα κερδίσει, άλλωστε κατά κάποιον τρόπο το χρωστάνε με τόσες φορές που ήταν φαβορί και τους… “φάγανε” τελευταία στιγμή Πορτογάλλοι και Σουηδοί.