Αφιερώματα Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision : 1987

Φτάσαμε αισίως στον 32ο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision την χρονιά του 1987. Αυτός ο διαγωνισμός για εμάς τους Έλληνες ήταν ένας ιδιαίτερος διαγωνισμός γιατί το τραγούδι που θα εκπροσωπούσε την χώρα μας (“Stop” από το συγκρότημα Bang) είχε ξεσηκώσει την νεολαία της εποχής, μιας και όλοι στην Ελλάδα συζητούσαν για το ρυθμικό τραγούδι που θα σκίσει στο Βέλγιο. Το videoclip του τραγουδιού είχε γυριστεί εξ’ ολοκλήρου σε ηλεκτρονικό υπολογιστή, κάτι τελείως πρωτοποριακό για την εποχή και τέλος τα ρούχα των αγοριών (Βασίλή Δερτιλή και Θάνο Καλλίρη) αλλά και των κοριτσιών που τους συνόδευαν φωνητικά (ανάμεσα τους και η γνωστή σε όλους μας Μαριάννα Ευστρατίου που μας εκπροσώπησε το 1989 αλλά και το 1996) τα είχε σχεδιάσει ο ανερχόμενος τότε, αείμνηστος πλέον Μιχάλης Ασλάνης, εμπνευσμένα απο την rock n’ roll εποχή.

Επίσης εκείνη την χρονιά η μέχρι τότε “φωνή της Ελλάδας στην Εurovision” όπως την αποκαλούσαν, η Κα Μακώ Γεωργιάδου δεν μετέδιδε πλέον τον διαγωνισμό και την θέση της πήρε η γνωστή σε όλους τους παλιούς αλλά και νέους φαν Δάφνη Μπόκοτα, όπου για 18 ολόκληρα χρόνια σημάδεψε τον διαγωνισμό με την ενέργεια, τις ατάκες αλλά και το κέφι της, να διατηρήσει ζωντανό το πνεύμα του διαγωνισμού στο ελληνικό κοινό και πιο πολύ στην νεολαία της τότε εποχής.

Εδώ θα ήθελα να αναφέρω πως ήταν η πρώτη Eurovision που παρακολούθησα και πραγματικά σαν 12χρονο παιδάκι ενθουσιάστηκα με την όλη διεξαγωγή, τα λείζερ, τα φωτορυθμικά, την γεμάτη τρακ φωνή της Δάφνης Μπόκοτα, το όλο show και ακόμα και τώρα, 30 χρόνια μετά, όταν τύχει να την δω είτε σε αποσπάσματα είτε σε διάφορα αφιερώματα με πιάνει η ίδια ανατριχίλα όπως τότε.

Όμως δεν ήταν μόνο για μας τους Έλληνες ένας ιδιαίτερος διαγωνισμός ήταν και για τους Βέλγους, όπου μετά τη νίκη της μικρούλας Sandra Kim, το προηγούμενο έτος (που κόντεψε να γίνει μέγα σκάνδαλο με την απόκρυψη της ηλικίας της βλ. αφιερωμάτα του διαγωνισμού 1986) ήθελαν να δείξουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο πως είναι περήφανοι και έτοιμοι να διοργανώσουν έναν μεγάλο διαγωνισμό με υψηλή θεαματικότητα όπως αυτός της Eurovision.

Βέβαια ο διαγωνισμός του 1987 παρολίγον να μην πραγματοποιηθεί ποτέ και να δημιουργηθεί ύψιστο σκάνδαλο μια και υπήρξε διαμάχη μηνών για το ποιο από τα δύο κρατικά ραδιοτηλεοπτικά κανάλια της χώρας θα μεταδώσει και θα αναλάβει την διοργάνωση. Τι εννοώ με αυτό;;; Μα πολύ απλά στο Βέλγιο από την αρχή του διαγωνισμού το 1956, υπήρχαν δύο κρατικοί ραδιοτηλεοπτικοί φορείς αυτός της Βαλωνίας (RTBF), όπου είναι ο φορέας για τις γαλλόφωνες συνήθως συμμετοχές τις ζυγές χρονιές και αυτός της φλάνδρας (BRT) που ήταν για τις φλαμανδόφωνες συμμετοχές της χώρας τις μονές χρονιές.

Έτσι αφού το 1986 ήταν ζυγή χρονιά και το Βέλγιο είχε κερδίσει την επόμενη χρονιά που ήταν μονή, δικαιωματικά πήγαινε η διοργάνωση στο κανάλι της Φλάνδρας να διοργανώσει και εθνικό τελικό και την μεγάλη διοργάνωση. Όμως το RTBF αντέδρασε και παρολίγον να γίνει εθνικό επεισόδιο και η EBU να ψάχνει να βρει χώρα να διοργανώσει τον διαγωνισμό τελευταία στιγμή. Ευτυχώς τα δύο κρατικά κανάλια του Βελγίου δώσανε τα χέρια και συμφώνησαν το BRT να διοργανώσει τον εθνικό τελικό και το RTBF να διοργανώσει τον διαγωνισμό και όπως φάνηκε έδωσε τον καλύτερο του εαυτό και έτσι στις 9 Μαΐου του 1987 στο Palais du Centenaire των Βρυξελλών, η πανέμορφη Βελγίδα καλλιτέχνιδα Viktor Laszlo άνοιξε το διαγωνισμό με το τραγούδι “Breathless” και μας άφησε στην κυριολεξία breathless με την κομψότητα, την φωνή , τα άψογα αγγλικά, τα ρούχα της αλλά και τα τεράστια σκουλαρίκια της ειδικά κατά την μετάδοση της βαθμολογίας όπου όπως είπε σε συνέντευξη της αργότερα, τα σκουλαρίκια αυτά ήταν και ακουστικά για να ακούει καλύτερα τους εκφωνητές των διάφορων χωρών που δίναν την βαθμολογία.

22 χώρες εκείνη την χρονιά δηλώσαν παρών στον διαγωνισμό και ήταν αριθμός ρεκόρ για εκείνη την εποχή αφού μόνο η Μάλτα, το Μονακό και το Μαρόκο δεν κατάφεραν να συμμετάσχουν, από όλες τις χώρες που είχαν εισέλθει στο διαγωνισμό στο παρελθόν. Λόγω, λοιπόν του μεγάλου αριθμού των χωρών, η EBU όρισε για πρώτη φορά το όριο των χωρών που μπορούν να συμμετάσχουν την επόμενη χρονιά σε 22, αλλά αυτό έγινε προβληματικό τα επόμενα χρόνια, καθώς νέα κράτη δήλωσαν ενδιαφέρον για συμμετοχή, ειδικά μετά την πτώση των πρώην κομουνιστικών κρατών, αλλά αυτό είναι ένα κεφάλαιο που θα μας απασχολήσει τις επόμενες χρονιές και ειδικότερα την δεκαετία του ’90.

Ανάμεσα σε αυτές τις 22 χώρες βρίσκουμε καλλιτέχνες που είχαν συμμετάσχει σε παλαιότερους διαγωνισμούς. Ο Gary Lux (AUT 83 ως μέλος του συγκροτήματος Hurricane,84 φωνητικά στην Αυστριακή συμμετοχή-, 85 ως σόλο τραγουδιστής, αργότερα το 1993 όπου και πάλι βοήθησε στα φωνητικά την Αυστριακή συμμετοχή τότε και το 1995 στα φωνητικά), την Patricia Maessen που έκανε φωνητικά στην συμμετοχή του Λουξεμβούργου και σαν μέλος του συγκροτήματος Hearts of Soul εκπροσώπησε την Ολλανδία το 1970 ενώ το 1977 με το ίδιο συγκρότημα αλλά με άλλη ονομασία (Dream Express) εκπροσώπησαν το Βέλγιο και τέλος ήταν πίσω στα φωνητικά στην συμμετοχή της Sandra Kim την προηγούμενη χρονιά. Τον Johnny Logan που για δεύτερη φορά μετά το 1980 νίκησε και πάλι για την χώρα του την Ιρλανδία και αργότερα με την νικητήρια σύνθεση του το 1992 πήρε το χρίσμα του Mr Eurovision αφού κατέχει το ρεκόρ του νικητή που κέρδισε δύο φορές ως τραγουδιστής και μία ως συνθέτης και κανείς ακόμα δεν έχει καταφέρει να το σπάσει. Αξίζει εδώ να πούμε πως ο Mr Eurovision εκπροσώπησε την Ιρλανδία σαν συνθέτης και το 1984 όπου πήρε την 2η θέση με το τραγουδι “Terminal 3” και ερμηνεύτρια την Linda Martin που το 1992 νίκησε για την Ιρλανδία. Το γερμανικό συγκρότημα Wind όπου δύο χρόνια πριν με την σημαία της Γερμανίας κατελάβαν την 2η θέση (και εδώ θέλω να αναφέρω ότι το 1987 ανάμεσα στα μέλη του συγκροτήματος που έκανε ότι έπαιζε κιθάρα βρίσκουμε τον Rob Pilatus που δύο χρόνια αργότερα έκανε καριέρα ως μέλος του συγκροτήματος Milli Vanilli και στιγματίστηκε με το σκάνδαλο που επακολούθησε όταν ανακαλύφθηκε ότι οι δύο καλλιτέχνες του συγκροτήματος Milli Vanilli απλά ανοιγόκλειναν τα στόματα τους και δεν τραγουδούσαν. Οι αληθινοί τραγουδιστές απλά τους έκαναν μήνυση και στην δισκογραφική εταιρεία τους και μάταια αργότερα προσπαθούσαν ο Rob Pilatus και ο Fab Morvan να ξανακάνουν καριέρα). Ένας άλλος καλλιτέχνης που και αυτός θεωρείτε πετυχημένος στην χώρα του αλλά και στην Ευρώπη, είναι ο Νορβηγός Rolf Undsæt Løvland που το 1985 συνέθεσε το νικητήριο τραγούδι της Νορβηγίας, όπως και της χρονιάς που αναλύουμε (1987) αλλά και το 1995 όπου μαζί με την Ιρλανδέζα Fionnuala Sherry έφεραν και πάλι το τρόπαιο για την Νορβηγία. Τέλος δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε την αγαπημένη μας Aλέξια από την Κύπρο όπου μετά το 1981 και ως μέλος του συγκροτήματος Island, αποφασίζει να πάει solo αυτή την φόρα και δικαίως έφερε για την πατρίδα της το 3ο καλύτερο αποτέλεσμα μέχρι τότε με ένα τραγούδι που πλέον θεωρείται all time classic για μας τους Ελληνόφωνους γιουροφάν, το “Άσπρο Μαύρο“. Να μην ξεχάσω να αναφέρω πως το 1987 εκτός από τα ονόματα που συμμετείχαν σε παλαιότερες χρονιές στον διαγωνισμό συναντάμε και ονόματα που ήταν ήδη παγκοσμίως γνωστά όπως αυτά των Ιταλών Raff και Umberto Tozzi όπου με τις συνθέσεις και τις ερμηνείες των τραγουδιών τους “Self Control“, “Ti amo“, “Tu” και “Gloria” έκαναν την νεολαία εκείνης της εποχής να στρέψει στους δέκτες της στα κρατικά κανάλια των εκάστοτε χωρών που μετέδιδαν τον διαγωνισμό και να αγωνιούν για τα αποτελέσματα της βαθμολογίας στο τραγούδι “Gente di mare” που ιταλικό ντουέτο ερμήνευε και που δυστυχώς για πολλούς αδικήθηκε και έφτασε με το ζόρι στην 3η θέση του βαθμολογικού πίνακα. Ένα άλλο όνομα παγκοσμίου φήμης ήταν και ο Βελγικής καταγωγής εκπρόσωπος του Λουξεμβούργου Plastic Bertrand όπου το 1978 η καριέρα του εκτοξεύθηκε με το τραγούδι “Ça plane pour moi” όπου τον Ιούλιο το 2010 ο ίδιος αποκάλυψε πως δεν το τραγουδούσε αυτός (απλά κουνούσε τα χείλη του στις συναυλίες που έδινε τότε) αλλά ο φίλος του Lou Deprijck στο συγκρότημα που είχαν δημιουργήσει τότε…(σας θυμίζει κάτι σαν την υπόθεση του Rob Pilatus και των Milli Vanilli;;;;)

Τέλος το αφιέρωμα μας θα κλείσει με δύο ειδήσεις που αξίζει να τις διαβάσετε και δεν είναι άλλες από την διαμάχη που ξέσπασε στο Ισραήλ μετά την επιλογή του τραγουδιού τους, “Shir Habatlanim” με ερμηνευτές το συγκρότημα Lazy Bums που αποτελούταν από δύο κωμικούς ηθοποιούς πολύ διάσημους στην χώρα τους. Η κωμική παράσταση που ερμήνευσαν στον εθνικό τελικό της χώρας επικρίθηκε από τον τότε υπουργό Πολιτισμού της χώρας, ο οποίος απείλησε να παραιτηθεί εάν το συγκρότημα προχωρήσει στις Βρυξέλλες. Το κρατικό κανάλι του Ισραήλ όμως παράκουσε τις απειλές και το τραγούδι τερμάτισε στην 8η θέση του βαθμολογικού πίνακα αλλά η απειλή του υπουργού Πολιτισμού αφέθηκε ανεκπλήρωτη. Η δεύτερη είδηση είναι η παρολίγον συμμετοχή της τότε Σοβιετικής Ένωσης. Το 2009, ο Eduard Fomin, πρώην υπάλληλος του Υπουργείου Παιδείας της RSFSR ή αλλιώς ΕΣΣΔ αποκάλυψε ότι το 1987 ο George Veselov ως τότε Υπουργός Παιδείας για τη Σοβιετική Ένωση, προώθησε την ιδέα της συμμετοχής της Σοβιετικής Ένωσης στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision λόγω  των πολιτικών μεταρρυθμίσεων που πραγματοποίησε ο Πρόεδρος της Σοβιετικής Ένωσης Mikhail Gorbachev κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Η ιδέα ήταν κυρίως πολιτική, με τη σκέψη ότι μια νίκη στο διαγωνισμό για τη Σοβιετική Ένωση θα επηρέαζε τις σχέσεις μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και των καπιταλιστικών χωρών της δύσης. Ο Valery Leontyev προτάθηκε ως όνομα για την πρώτη συμμετοχή της χώρας, ωστόσο οι ιδέες του Veselov δεν βρήκαν ανταπόκριση στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης ή ο ίδιος ο Γκορμπατσόφ, πιστεύοντας ότι είναι πολύ ριζοσπαστικό ένα τέτοιο βήμα απέφυγε εν τέλει να το πραγματοποιήσει. Δέκα πρώην δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης θα ανταγωνίζονταν αργότερα στο διαγωνισμό: η Ρωσία, η Εσθονία, η Λιθουανία, η Λετονία, η Ουκρανία, η Λευκορωσία, η Μολδαβία, η Αρμενία, η Γεωργία και το Αζερμπαϊτζάν, με πέντε από αυτές να έχουν κερδίσει ήδη τον διαγωνισμό.

https://www.youtube.com/watch?v=YYMVr3k5TSA&list=PL2WE44xRHGp-AE2Dt-V28spybckNEvugm