Συνεχίζοντας τα αφιερώματα μας φτάνουμε σε μια δεκαετία που για το θεσμό της Eurovision είναι μια δεκαετία σταθμός μια και σε αυτή την δεκαετία έγιναν οι περισσότερες αλλαγές όσον αφορά τους κανονισμούς, την εισαγωγή νέων χωρών αλλά και την κατάργηση της ζωντανής ορχήστρας που για πολλούς φαν μέχρι και τώρα ήταν ένα μεγάλο πλήγμα. Μιλάμε βέβαια για την δεκαετία του ’90 όπου από την πρώτη της χρονιά, το 1990, ο διαγωνισμός έδειξε πως θέλει μια γενικότερη αλλαγή σε όλα.
Το Show
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, μετά την απρόσμενη για πολλούς νίκη της Γιουγκοσλαβίας με το συγκρότημα Riva και το τραγούδι “Rock me” ο διαγωνισμός μεταφέρθηκε στα Βαλκάνια και σε μια χώρα που μύριζε μπαρούτι μια και η διαίρεση της χώρας είχε ήδη αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά, αφού οι πολιτικές και οικονομικές ανισορροπίες και αστάθειες δίναν και παίρναν.
Το πρώτο παράδειγμα ήταν όταν ανακοινώθηκε η πόλη διεξαγωγής του διαγωνισμού το Ζάγκρεμπ, την τωρινή πρωτεύουσα της Κροατίας, με το πρόσχημα ότι το συγκρότημα που κέρδισε τον διαγωνισμό ήταν Κροατικής προέλευσης, κακοφάνηκε πολύ στις υπόλοιπες ομόσπονδες τότε δημοκρατίες.
Το 1841 θέσεων Vatroslav Lisinski Concert Hall, μετά την ανακαίνιση του την προηγούμενη χρονιά, έδειχνε πως ήταν το ιδανικό μέρος για να φιλοξενήσει τον διαγωνισμό και έτσι και έγινε. Στις 5 Μαΐου του 1990 η αυλαία του 35ου διαγωνισμού τραγουδιού της Eurovision ανοίγει για να υποδεχθεί 22 χώρες από την Ευρώπη.
Εκείνη την χρονιά οι τότε Γιουγκοσλάβοι γείτονες μας, είχαν την ιδέα να υπάρχει και μια μασκότ, ο Eurocat, όπου θα συνόδευε τους δύο παρουσιαστές Helga Vlahović Brnobić και Oliver Mlakar. Ο γιουρογάτος όπως τον έλεγε χαϊδευτικά η εκφωνήτρια μας τότε, Δάφνη Μπόκοτα, ήταν ένα χαριτωμένο κόμικ και ήταν η πρώτη φορά που τα special effects έμπαιναν δειλά δειλά στον θεσμό της eurovision και στις οθόνες μας.
Ο Eurocat λοιπόν αφού τον είδαμε πρώτο πρώτο μετά το κλασσικό σήμα έναρξης της Eurovision, Te Deum, μας παρουσίασε το Ζάγκρεμπ μέσω του φιλμ που είχαν ετοιμάσει οι διοργανωτές και λεγόταν “Zagreb: City of Music” και μέσα από τις ομορφιές της πόλης και την καθημερινή ζωή της, διάφοροι καλλιτέχνες και συγκροτήματα διασκεύαζαν τον ύμνο της Εurovision, που από το 1957 σήμαινε την έναρξη του διαγωνισμού και κυριαρχεί ακόμα και στις μέρες μας.
Όταν μπήκε στην αίθουσα του Lisinski Hall έτρεξε να κρυφτεί αφήνοντας σύννεφα καπνού (αλλά θα εμφανιζόταν και πάλι στις καρτ ποστάλ των χωρών) μια και οι παρουσιαστές έκαναν την εμφάνιση τους. Εδώ πρέπει να σας πω πως στα μάτια μου, ενός 15χρονου δηλαδή που παρακολουθούσε τότε τον διαγωνισμό, όλο αυτό φανταζόταν πολύ φουτουριστικό και πολύ μοντέρνο.
Αξίζει να σημειωθεί πως παρολίγον να ξεσπάσει σκάνδαλο την χρονιά εκείνη με τους παρουσιαστές μια και ο Γιουγκοσλαβικός τότε τύπος έκανε πολλά και πικρόχολα σχόλια για την διαφορά ηλικίας των παρουσιαστών (η Helga ήταν τότε 45 και ο Oliver μόλις 54..!!!). Ήταν τέτοια μάλιστα τα σχόλια που οι παρουσιαστές αναγκάστηκαν να αποσυρθούν μια εβδομάδα πριν τον διαγωνισμό και να αντικατασταθούν από πολύ νεότερους παρουσιαστές τους Rene Medvešek και Dubravka Marković που όμως δεν κατάφεραν να βρεθούν ζωντανά στην σκηνή της Eurovision μια και οι αρχικοί παρουσιαστές επέστρεψαν στα καθήκοντα τους και ανέλαβαν δράση και από τι μπορούμε να πούμε τα πήγαν πολύ καλά.
Τα τραγούδια
Το 1990 θεωρείτε από πολλούς φαν ως ένας διαγωνισμός με πολύ καλό επίπεδο τραγουδιών αφού τρεις από τις 22 συμμετοχές έγιναν πανευρωπαικές επιτυχίες και πολλά από τα τραγούδια έγιναν επιτυχία στις χώρες τους. Εδώ θέλω να αναφέρω πως την χρονιά εκείνη το έθνικ στοιχείο στις συμμετοχές των χωρών αρχίζει και γίνεται αποδεκτό από τις κριτικές επιτροπές και οι συμμετοχές της Ισπανίας αλλά και της Γαλλίας πλασαρίστηκαν άνετα στα πέντε πρώτα τραγούδια του βαθμολογικού πίνακα.
Μάλιστα από μουσικολογικής άποψης, το “Bandido” της Ισπανίας και το “White and Black Blues” της Γαλλίας μπορούν να χαρακτηριστούν ως οι πρώτες συμμετοχές που σηματοδοτούν μια νέα τάση στην Eurovision, με τραγούδια που συγχωνεύουν σύγχρονη χορευτική μουσική με έθνικ επιρροές όπως το flamenco και calypso αντίστοιχα. Βέβαια και στο παρελθόν είχαμε έθνικ συμμετοχές από χώρες όπως το Μαρόκο, την Τουρκία, την Ισπανία, την Ελλάδα, το Ισραήλ κ.α. αλλά σπάνια πηγαίναν ψηλά στον βαθμολογικό πίνακα.
Η χρονιά του 1990 επίσης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια χρονιά με τα περισσότερα επαναστατικά ή αλλιώς μεταρρυθμιστικά τραγούδια μια και οι στίχοι πολλών συμμετοχών γιόρτασαν την επανάσταση και τον εκδημοκρατισμό που σημειώθηκαν στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη τους προηγούμενους μήνες, με ιδιαίτερη έμφαση στην πτώση του Τείχους του Βερολίνου τον Νοέμβριο του 1989, όπως τα τραγούδια της Νορβηγίας και της Αυστρίας για παράδειγμα.
Ωστόσο, το Ιταλικό τραγούδι που κέρδισε και έκανε μεγάλη επιτυχία σε πολλές χώρες της Ευρώπης, ήταν μια ακόμη πιο σαφής προτροπή της ευρωπαϊκής ενότητας, ενόψει της ολοκλήρωσης της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς, που θα έπρεπε να γίνει στα τέλη του 1992.
Αξίζει να αναφερθεί πως εκείνη την χρονιά ο διάσημος Γάλλος στιχουργός και συνθέτης Serge Gainsbourg, συνθέτης του νικητήριου “Poupée de cire, poupée de son” για το Λουξεμβούργο το 1965 αλλά και του “Boum-Badaboum” που ήταν η εκπροσώπηση του Μονακό το 1967, επέστρεψε στον διαγωνισμό με την συμμετοχή της Γαλλίας “White and Black Blues” και παρόλο που ήρθε σε ισοβαθμία στην 2η θέση μαζί με την Ιρλανδία, το τραγούδι έγινε το χιτ του καλοκαιριού στην Γαλλία παραμένοντας στο Νο2 του Γαλλικού τσαρτ για 18 εβδομάδες.
Άλλοι καλλιτέχνες που επέστρεψαν την χρονιά αυτή, ήταν ο Νορβηγός τραγουδιστής Ketil Stokkan που εκπροσώπησε την χώρα του το 1986 και το Γιουγκοσλαβικό συγκρότημα Pepel In Kri όπου το 1975 εκπροσώπησαν την χώρα τους στην Στοκχόλμη της Σουηδίας. Οι Pepel In Kri επέστρεψαν ως φωνητικά στην συμμετοχή της Ιταλίας που ήρθε πρώτη.
Trivia
Μερικές πληροφορίες που αξίζει να σημειωθούν είναι πως η παρουσιάστρια Helga Vlahović ήταν η εκφωνήτρια των γιουγκοσλαβικών αποτελεσμάτων το 1981 όταν η Ιρλανδή παρουσιάστρια Doireann Ní Bhriain ευγενικά την καλεί να ανακοινώσει τους βαθμούς της (May i have your votes please?????) και η Helga θρασύτατα βροντοφωνάζει ΔΕΝ ΤΑ ΈΧΩ…!!!!!(I DON’T HAVE IT…) και το γέλιο να ρέει άφθονο στους θεατές. Βέβαια η βαριόμοιρη Helga εννοούσε “δεν έχω ήχο” αλλά που να την ακούσει κανείς….!!!
Η ιδέα του κόμικ σαν 3ο παρουσιαστή επαναλήφθηκε μόνο το 1992 όπου αντί για γάτο υπήρχε ένα αηδόνι αλλά έκανε την εμφάνιση του μόνο στην αρχή και το τέλος των καρτ ποστάλ των τραγουδιών.
Το 1990 εφαρμόστηκε ο κανονισμός για το όριο ηλικίας αναφορικά με τους συμμετέχοντες στον διαγωνισμό. Έτσι, από τότε το ελάχιστο όριο ηλικίας που θα πρέπει να έχει κάποιος για να συμμετέχει στο διαγωνισμό, είναι τα 16 χρόνια και αυτό γιατί η περσινοί εκπρόσωποι του Ισραήλ και της Γαλλίας είχαν ηλικία 11 και 12 ετών αντίστοιχα και είχαν μεγάλη αρνητική δημοσιότητα αναφορικά με την συμμετοχή τους.
Ο κανονισμός που επέβαλε τον μέγιστο αριθμό των 22 συμμετοχών εμπόδισε τη Μάλτα από την επιστροφή της στο διαγωνισμό. Βέβαια μέχρι να πάρει την αρνητική απάντηση από την EBU η χώρα διοργάνωσε εθνικό τελικό και νικήτρια ήταν η Maryrose Mallia με το τραγούδι “Our Little World of Yesterday“.
Ίσως το πιο γνωστό λάθος και ευτράπελο στην ιστορία του διαγωνισμού ήταν αυτό της Ισπανικής συμμετοχής που εμφανιζόταν πρώτη. Κατά την έναρξη, λοιπόν, του τραγουδιού εμφανίστηκε μια αξιοσημείωτη μεγάλη καθυστέρηση που προκλήθηκε από προβλήματα με το backing track και οι Ισπανίδες Azúcar Moreno που αγνοούσαν το τι συνέβη εμφανίστηκαν στην σκηνή αλλά συνειδητοποίησαν πως κάτι δεν πάει καλά και έτσι γύρισαν πίσω από την σκηνή με έντονη ενόχληση και το κοινό να είναι σε σύγχυση για μια στιγμή, το τραγούδι όμως άρχισε ξανά χωρίς άλλα προβλήματα.
Βέβαια και εμείς οι Έλληνες ήμασταν θύματα της λίγο μέτριας διοργάνωσης των γιουγκοσλάβων όταν στην δική μας συμμετοχή που εμφανιζόταν δεύτερη, η φωνή της τότε εκφωνήτριας, Δάφνης Μπόκοτα, χάνεται παντελώς και στην συμμετοχή του Ηνωμένου Βασιλείου (7ο στην σειρά εμφάνισης) να επιστρέφει αλλά τα προβλήματα και πάλι υπήρχαν όχι όμως σε μεγάλο βαθμό.
Μείνετε συντονισμένοι στον infegreece για το επόμενο αφιέρωμα μας! Μέχρι τότε απολαύστε όλο τον διαγωνισμό στο επικολλημένο αρχείο και ένα αρχείο έκπληξη όπου η ελληνική κουλτούρα και χάρη αναδεικνύεται από την αρχή του βίντεο.
https://www.youtube.com/watch?v=lRlLOX-SgyU
About The Author
Κατάργηση της ζωντανής ορχήστρας: Μαύρη σελίδα στην ιστορία ενός θεσμού που κατά τα άλλα θέλει να αποκαλείται ΑΚΟΜΑ διαγωνισμός τραγουδιού (άρα και μουσικής σύνθεσης).
Ισπανία, Γαλλία, Ισραήλ (με τη συγκλονιστική Rita) με διαφορά τα αγαπημένα μου εκείνη τη χρονιά. Το δικό μας, ασχολίαστο (δυστυχώς).
Το Insieme, τότε μου άρεσε αρκετά. Σήμερα, 28 χρόνια μετά, σχεδόν καθόλου.
Το Bandido δε, είναι από τις λίγες περιπτώσεις που έκανε “καριέρα” και εκτός γιουροβίζιον. Το θυμάμαι που το έπαιζαν εκείνο τον καιρό τα “δορυφορικά” (Super, Sky κλπ).
Είναι από τα αγαπημένα μου όσον αφορά τον διαγωνισμό σε όλες τις χρονιές… Επίσης αυτό, η συμμετοχή της Γαλλίας και της Ιταλίας είναι τα τραγούδια που κάνανε πανευρωπαϊκή επιτυχία…
Και για μένα. Είναι μέσα στα 50 πιο αγαπημένα μου όλων των εποχών στη γιουροβίζιον.
Ακριβώς ένα χρόνο πριν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, ο διαγωνισμός μεταφέρεται στο Ζάγκρεμπ (σημερινή πρωτεύουσα της Κροατίας) & συγκεκριμένα στη σχετικά μικρή αίθουσα εκδηλώσεων Vatroslav Lisinski. Αρχικά είχε ανακοινωθεί ότι η διοργάνωση θα γινόταν στο μεγάλο συνεδριακό κέντρο Sava Centar του Βελιγραδίου (πρωτεύουσα του τότε ενιαίου κράτους), αλλά αυτό άλλαξε μετά από αφόρητες πολιτικές πιέσεις. Κοινώς οι Κροάτες απαίτησαν τη διοργάνωση μιας & το συγκρότημα Riva ήταν κροατικής καταγωγής. Ήδη την προηγούμενη χρονιά είχαν προηγηθεί οι πρώτες πολυκομματικές εκλογές στη χώρα που ξύπνησαν την πιο άγρια μορφή του εθνικισμού, το σοβινισμό. H κατάσταση στη χώρα γινόταν όλο & πιο χαοτική, έλειπε απλά η σπίθα για το μπαμ.
Παρουσιαστές της βραδιάς επρόκειτο να ήταν η τότε νεαρή & διάσημη Σερβίδα παρουσιάστρια & δημοσιογράφος Dubravka Marković & o γνωστός Κροάτης ηθοποιός Rene Medvešek. Η σκηνοθεσία θα ήταν του γνωστού Σέρβου σκηνοθέτη Stanko Crnobrnja. Ένα πολύ γνωστός κριτικός & αρθρογράφος της εποχής, ο Σέρβος Petar Janjatović είχε δηλώσει σε μια συνέντευξή του: “Είχα πάει στο Ζάγκρεμπ 15 μέρες πριν το διαγωνισμό & είδα ότι όλη η πόλη ήταν σε μοτίβο σκακιέρας (στο εθνόσημο της Κροατίας υπάρχει κάτι που μοιάζει με σκακιέρα), δεν υπήρχε κανένα χαρακτηριστικό που να προσδίδει στη Γιουγκοσλαβία, η οποία επίσημα ήταν η διοργανώτρια χώρα”. Εδώ να σχολιάσω, ότι σαν interval act παίχτηκε ένα τουριστικό φιλμάκι με τίτλο “Yugoslav changes” το οποίο έδειχνε μόνο τοπία & πόλεις της Κροατίας, με εξαίρεση μια & μοναδική εικόνα από το Βελιγράδι.
Συνεχίζει ο Janjatović: “Ανώτατα κροατικά κυβερνητικά στελέχη έδειχναν δυσφορία για την επιλογή της Dubravka σχολιάζοντας πως ήταν αδιανόητο γι αυτούς μια Σερβίδα να παρουσιάσει στον κόσμο το πρόσωπο της νέας Κροατίας. Η ίδια άρχισε να δέχεται απειλητικά τηλεφωνήματα για τη ζωή της & έξω από το δωμάτιο της στο ξενοδοχείο που διέμενε είχε μπει αστυνομία να φρουρεί.”
Τελικά μόλις πριν αρχίσουν να καταφθάνουν οι αποστολές για τις τεχνικές πρόβες ανακοινώθηκε ότι παρουσιαστές θα ήταν οι Oliver Mlakar & Helga Vlahović, & σκηνοθέτης ο Nenad Puhovski (όλοι τους Κροάτες). Μερικές ώρες πριν τον μεγάλο τελικό οι καινούριοι παρουασιαστές δήλωσαν την παραίτησή τους γιατί κάποιοι δημοσιογράφοι σχολιάσαν αρνητικά την μεγάλη ηλικία τους (τους θεώρησαν ακατάλληλους). Έγινε ένα ψιλοχαμός, έπεσε στο τραπέζι η επιστροφή των αρχικών παρουσιαστών, κάτι που ήταν τεχνικά αδύνατο μιας η Dubravka Marković βρισκόταν στο Βελιγράδι & τελικά μετά από πoλλά παρακάλια & συνάμα απειλές βγήκαν οι Oliver & Helga να παρουσιάσουν. Αν & η Δάφνη Μπόκοτα στο βιβλίο της αναφέρει ότι η Γιουγκοσλαβία άφησε μόνη της την κροατική τηλεοραση να τα βγάλει πέρα, η αλήθεια είναι ότι οι ίδιοι οι Κροάτες αποφάσισαν με το έτσι θέλω να τα κάνουν ολα μόνοι τους, εξού & η διοργάνωση ήτο κάπως προβληματική από την αρχή. Η κόντρα τους & το κόμπλεξ τους με την υπεροχή των Σέρβων είχε φτάσει στο κόκκινο.
Για την ιστορία, η Helga Vlahovic πέρα από το θρυλικό “I don’t have it” το 1981, πέταξε την επίσης γνωστή ατάκα “we have all the lines” όταν έγινε ένα ψιλομπέρδεμα με τις γραμμές κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας το 1990 & έδωσε τους βαθμούς της Κροατίας το 1994, την πρώτη φορά δηλαδή που είχαμε & την εικόνα του προσώπου που ανακοινώνει τους βαθμούς. Πέθανε το Φεβρουάριο του 2012 στα 67 της από την επάρατη νόσο.
Στο ελληνικό στρατόπεδο τώρα επικρατούσε ένα χαμός. Η Δάφνη Μπόκοτα γράφει στο βιβλίο της ότι ήταν μια αλλοπρόσαλλη ελληνική αποστολή, που πέρα του εκπροσώπου μας Χρήστου Κάλλοου, των λοιπών μουσικών, του συνθέτη & του στιχουργού & των ανθρώπων της ΕΡΤ συπλήρωναν το καρε & τα σόγια, κοινώς σύζυγοι (μια εξ αυτών έγκυος), αδερφές & δύο μαμάδες που ήταν & συμπεθέρες & δεν είχαν & τις καλύτερες σχέσεις μεταξύ τους.
Από τα ευτράπελα της ελληνικής αποστολής θα σταθώ στην ιδέα να πάρουν καραφάκια με ούζο & να τα μοιράσουν στην συνέντευξη τύπου. Για κακή τύχη η έγκυος σύζυγος έπεσε πάνω στα καραφάκια, ακούστηκε ένας μεγάλος θόρυβος γυαλιών που σπάνε & η κραυγή της Ελληνίδας μάνας “ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ” & ακολούθησε μια δυσοσμία από ούζο σε όλη την αίθουσα & παγίδα να φάει κάποιος τα μούτρα του μιας & το πάτωμα είχε γίνει γλυστερό (ευτυχώς η γυναίκα δεν έπαθε τίποτα). Το ρεσιτάλ το έδωσαν όμως οι συμπεθέρες. Κάποιο μέρα οι διοργανωτές πήγαν όλες τις αποστολές εκδρομή σε ένα εθνικό πάρκο. Όλα ωραία & καλα, όταν στο τέλος της εκδρομής ανακάλυψαν ότι έλειπαν οι δυο κυρίες. Αφού είχαν φτάσει μεσάνυχτα & είχε κατέβει μέχρι & ο στρατός για να τις ψάξει, & αφού είχαν αναστατώσε ολόκληρη τη διοργάνωση τελικά βρέθηκαν δηλώνοντας αργότερα “να, πήγαμε να μαζέψουμε κάτι λουλουδάκια που είδαμε & σας χάσαμε”!!! Χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα!!!
Καταλήξαμε 3οι από το τέλος. Η κορώνα του Κάλλου δεν βγήκε. Νομιζω πως αξιζαμε να βρισκομασταν 4-5 θέσεις ψηλότερα. Ακόμα και σήμερα το “Χωρίς σκοπό” δεν το θεωρώ κακή συμμετοχή. Το styling & η κόμμωση χτυπούν κόκκινο, αλλα δίνεις άφεση αμαρτιών σκεπτόμενος τη μόδα της εποχής. Από τα αγαπημένα της χρονιάς: Ισπανιά φυσικά με τις Azúcar Moreno, Ελλάδα, Λουξεμβούργο, Ισραήλ (η Rita ήταν όντως συγκλονιστική, ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω γιατί τα πήγε τόσο χάλια), Γιουγκοσλαβία (το “Hajde da ludujemo” αποτελεί ακόμα & σήμερα χιτ) & Ιταλία.
Για την ιστορία, η χώρα μας είχε ένα θέμα με το τραγούδι του Βελγίου που είχε τιτλο “Macédomienne”. Τραγούδιστής, συνθέτης & στιχουργός ο Philippe Lafontaine που έγραψε αυτό το τραγούδι για τη γυναίκα του με καταγωγή από την Οχρίδα του κρατιδίου των Σκοπίων. Έιχε γίνει & ερώτηση κάποιου δημοσιογράφου στη συνέντευξη τύπου, αλλά πήραν τη σωστή απάντηση. Αν δεν απατώμαι ο Lafontaine αρνήθηκε μετά την εμπορική κυκλοφορία του κομματιού.
Τέλος, το 1990 η Μάλτα προσπάθησε νε επιστέψει στο διαγωνισμό μετά από αποχή 15 χρόνων με την Maryrose Mallia & το “Our Little World of Yesterday”, αλλά δεν τα κατάφερε μιας & ο τότε κανονισμός της EBU επέβαλε τον ανώτερο αριθμό των 22 συμμετοχών.
Σε ευχαριστώ πολύ για κάποιες συγκεκριμένες πληροφορίες που δεν γνώριζα όσον αφορά την πολιτική κατάσταση του τότε.
Εγώ ευχαριστώ που μου δίνεται η ευκαιρία να μοιραστώ μαζί σας παλιές αναμνήσεις.
Απίστευτο το άρθρο καθώς και το σχόλιο σου. Άραγε να πουλιέται ακόμα το βιβλίο της μποκοτα? Θα ήθελα πολύ να το διαβάσω
Το βιβλίο της Μπόκοτα είναι άκρως απολαυστικό, αν & νομίζω πως βιάστηκε να το βγάλει (προφανώς να ήθελε να εκδοθεί πριν τη διοργάνωση της Αθήνας) γιατί κάποιες χρονιές είναι εντελώς πρόχειρα γραμμένες. Πιστεύω πως θα ‘πρεπε να τολμήσει μια νέα εμπλουτισμένη έκδοση του. Αν ψάξεις ίσως να το βρεις. Κυκλοφόρησε, αν θυμάμαι καλά, λίγο πριν το Πάσχα του 2006 & το είχα αγοράσει από ένα βιβλιοπωλείο στο LGAV.
Αυτό δυστυχώς δεν το γνωρίζω αλλά νομίζω σε κάποιο βιβλιοπωλείο στο κέντρο των Αθηνών ή της θεσσαλονίκης μπορεί να υπάρχει εάν ρωτήσετε.
Ωραίο εκείνη τη χρονιά ήταν κ το κομμάτι του Λουξεμβούργου…το “comme je te reve” με την celinne karzo, αλλά στο live ήταν χάλια. Λατρεμενες κ για μένα η Ισπανία κ η Γαλλία. Να αναφέρω πάντως πως η πρώτη ever στα χρονικά έθνικ συμμετοχή που αγκαλιάστηκε από τις επιτροπές ήταν το Hora (Ισραήλ 1982)
H Iσπανία ήταν αγαπημένη μου εκείνη τη χρονιά, αλλά συνεχίζει να μου αρέσει το τραγούδι-ύμνος της Ιταλίας που θεωρώ ότι ήταν ο «αυτονόητος» νικητής. «Ένοχη απόλαυση» η Μέριλιν της γιουγκοσλαβικής συμμετοχής με τη «σοκολάτα» της 🙂
Αναφέρεται στον αγαπημένο της που έχει χείλη σα σοκολάτα (δηλ. γλυκά) 🙂