Στην Τσεχοσλοβακία, τις δεκαετίες ’60 και ‘70, έκαναν καριέρα διάφοροι ελληνικής καταγωγής μουσικοί – παιδιά πολιτικών προσφύγων, όπως οι αδερφές Martha και Tena Elefteriadu ή ο Emanuel Sideridis (μπασίστας του ροκ συγκροτήματος Progress organization). Οι περισσότεροι κατοικοέδρευαν στο Brno, την πόλη που είχε δεχθεί μεγάλο μέρος Ελλήνων πολιτικών προσφύγων μετά τον Εμφύλιο. Την ίδια εποχή ξεχώρισαν και οι Achill & Zachar, δηλαδή οι Αχιλλέας και Ζαχαρίας Μιχαηλίδης. Το 1969 σχημάτισαν στην πόλη Karviná (γειτονική του Brno) τους Asteria Beat, μαζί με τον μπασίστα και οργανίστα Jiři Cochlar, τον σαξοφωνίστα και φλαουτίστα Boleslav Zemánek, τον κιθαρίστα Miroslav Kopřiva και τον ντράμερ Milan Sojka οι οποίοι ένα χρόνο μετά κυκλοφόρησαν ένα EP (το Veselá laská / Opět sám / Chci zapomenout / Daleká pouť) στην εταιρεία Discant, με έδρα το Brno, όπου ηχογραφούσαν και οι υπόλοιποι Έλληνες καλλιτέχνες που προαναφέραμε. Παραδόξως, μολονότι οι τίτλοι είναι στα τσεχικά, τα τραγούδια είναι στα ελληνικά (μάλιστα τα δύο είναι τα γνωστά «Το κορίτσι του φίλου μου» του Λάκη Τζορντανέλλι, τραγουδιστή των Cinquetti και το «Γαλάζιο όνειρο» των Charms). Με το εν λόγω γκρουπ έκαναν τότε επαγγελματικές εμφανίσεις σε χορευτικά κλαμπ.
Το 1973 εντάσσονται στους Komety (= Οι Κομήτες), που ονομάζονταν και Komety Jiřího Kaleše, από το όνομα του αρχηγού και κιθαρίστα τους, Jiří Kaleš. Μαζί κυκλοφορούν το single Mexiko/ Tisíc dnů από την εταιρεία Supraphon (έκανε επιτυχία για 13 εβδομάδες). Το γκρουπ αυτό υπήρχε από το 1959 και διαλύθηκε το 1968. Επανέκαμψε το 1973, με τη συμμετοχή του τρίο Achill, Zachar a Bolek, που ενίοτε χρησιμοποιούσε και το όνομα Skupina Tři (= Ομάδα των τριών), δηλαδή των δύο αδερφών Μιχαηλίδη και του Boleslav “Bolek” Zemánek, για να διαλυθεί οριστικά το 1977. Τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ, κατά τη δεύτερη περίοδό του, ήταν ο κιθαρίστας και μπασίστας Jan Reiner, ο σαξοφωνίστας και οργανίστας Jan F. Obermayer και ο ντράμερ Jan Prokop.
Το τρίο κυκλοφόρησε κι άλλα single, είτε μόνο του, είτε ως μέρος των Komety: το Za vodou, za vodou/Silia (1973-το πρώτο τραγούδι δεν είναι άλλο από τη «Γοργόνα» του Μάνου Λοΐζου, το οποίο απαντά και με τον τίτλο Zlute tulipani), το Týden končí (είναι το Kansas City των Les Humphries Singers-GER 76 που ακούγεται μέχρι σήμερα)/ Čekám (1974), το O nás nemá zádná zájem (Big rock candy mountain)/ Dnes je všechno zvláštní (Heut’ ist für uns Sonntag) (1974), το Dvě Místa V Přízemí / Kvety placou (Bella ciao) (1975) και το Jarní tání/ Dům ve vřesu (1975), όλα από τη Supraphon. Υπάρχει και μία ηχογράφηση μαζί με τους Karel Gott (AUS 68-είναι ο πρώτος Τσέχος που ανέβηκε στη σκηνή της Γιουροβίζιον, δεκαετίες πριν ανοίξει ο δρόμος για τις ανατολικές χώρες), Jitka Zelenková και Jana Kociánová στο τραγούδι Nápad (By The Devil/I Was Tempted).
To 1976 αποφασίζουν να επιστρέψουν στην Ελλάδα, αφήνονταν πίσω τους μια στρωμένη καριέρα. Στη Θεσσαλονίκη δημιουργούν μαζί με την Εύα Τσελίδου (μετέπειτα τραγουδίστρια των Omega Vibes και χορωδό της Ευρυδίκης το 1994 στο “Είμαι άνθρωπος κι εγώ”) και δύο ακόμη κοπέλες, τα ονόματα των οποίων αγνοούμε, τους Επίκουρους, ένα όνομα που τους έδωσε ο Λευτέρης Κογκαλίδης. Την ίδια χρονιά ηχογράφησαν το τραγούδι «Super Star», σε σύνθεση και στίχους Παναγιώτη Παπαχατζή και το υπέβαλαν το 1978 ή το 1979. Ο δημιουργός πριν λίγους μήνες δημοσίευσε το τραγούδι για πρώτη φορά και προέβη -μέσω Youtube- σε αποκαλύψεις και καταγγελίες κατά των «συμφερόντων και του πρόστυχου ελληνικού κατεστημένου», καθότι η επιτροπή της ΕΡΤ το απέρριψε, διότι περιείχε ξένες λέξεις, για να διαπιστώσει αργότερα –προς μεγάλη του απογοήτευση- ότι ο «Σωκράτης» της Ελπίδας εμπεριέχει το ίδιο ακριβώς σλόγκαν.
Το 1980 γίνονται πανελλαδικά γνωστοί, μέσω της εκπροσώπησης της Ελλάδας στη Eurovision με το «Ώτο-στοπ», το οποίο ερμηνεύουν η Άννα Βίσση και οι Επίκουροι (ή “Anna Vissi en de Epikouri”, όπως αναγράφονται επίσημα από τους Ολλανδούς διοργανωτές της Γιουροβίζιον στη Χάγη). Είχε προηγηθεί το σκάνδαλο της ελληνικής επιλογής του 1980: οι Επίκουροι συνόδευαν κανονικά τον Κώστα Τουρνά που ήρθε 2ος, ενώ η Άννα Βίσση είχε στα χορευτικά της τρία μοντέλα της εποχής (Νίκος Αβαγιανός, Σάκης Σαραντόπουλος και Γιώργος Γεωργιάδης). Η ΕΡΤ επέλεξε τους τρεις από τους πέντε Επίκουρους, για να πλαισιώσουν την Άννα Βίσση. Τα μοντέλα –αλλά και οι «κομμένοι» Επίκουροι- δημιούργησαν ντόρο με τις δηλώσεις τους, ωρυόμενοι: «Τελικά, ακόμα δεν έχουμε καταλάβει γιατί μας φωνάξανε, γιατί μας ταλαιπωρήσανε, γιατί μας χρησιμοποιήσανε!»· «Από τη Βραδυνή έμαθαν ότι αντικατεστάθησαν!», όπως έγραψε η συγκεκριμένη εφημερίδα)…
Μολονότι ανήκαν από το 1977 στη CBS και από το 1980 στην PolyGram, λόγω περιορισμένων παραγωγών, αλλά και διαφωνίας με τα στελέχη των δισκογραφικών εταιρειών αναφορικά με την επιλογή των τραγουδιών που θα ερμήνευαν, το μόνο που υπάρχει τελικά κάτω από το όνομα «Επίκουροι» είναι ένα LP, με τίτλο “Ράλλυ” από την εταιρεία Music Land της Θεσσαλονίκης (1993). Ως ντουέτο συνεχίζουν μέχρι σήμερα μια αθόρυβη πορεία, δημοσιεύοντας τα τραγούδια τους στο διαδίκτυο.
