Γιούροσταρ κατατρεγμένοι από τη μοίρα – 42 – 1997

Ακόμα μία χρονιά, της οποίας οι καλλιτέχνες βρίσκονται όλοι εν ζωή. Δεν λείπουν, ωστόσο, οι ανθρώπινες ιστορίες και οι δυσκολίες που βιώνουν ακόμα και οι γιούροσταρ.

Οι καλλιτέχνες της χρονιάς

Chara (Χαρίσια “Χαρά” Κωνσταντίνου) & Andros Constandinou (CYP 97-Ανδρέας “‘Ανδρος” Κωνσταντίνου): γεννήθηκαν στη Λευκωσία και διδάχθηκαν μουσική από τον πατέρα τους, ο οποίος είναι ένας από τους 1669 αγνοούμενους της Κύπρου. Η Χαρά ζει στην Αθήνα και ετοίμαζε τότε το πρώτο της άλμπουμ, ενώ ο αδελφός της είχε ήδη κυκλοφορήσει ένα, με τίτλο «Κρυφά Ταξίδια» (ήδη από τα 17 εμφανιζόταν επαγγελματικά). Το τραγούδι είναι εμπνευσμένο από τις εν ψυχρώ δολοφονίες των δύο Κύπριων ηρώων από τους Τούρκους το προηγούμενο καλοκαίρι. Στο βίντεο-κλιπ εμφανίζεται και η αδελφή τους Κωνσταντίνα (CYP 83), η οποία φέρεται ως συνθέτις του τραγουδιού (πίσω από αυτό κρύβεται μάλλον ο Παναγιώτης Μαθιέλλης). Αξίζει να σημειωθεί ότι στην επιλογή το τραγούδι παρουσιάστηκε μόνο από το ντουέτο, χωρίς φωνητικά και με αρκετά διαφορετικούς στίχους. Η εν λόγω επιλογή μεταδόθηκε μέσω Eutelsat για πρώτη φορά σε Ευρώπη και Μέση Ανατολή. Ήσαν καλεσμένοι στον κυπριακό τελικό του 1998. Η Χαρά ήταν υποψήφια στην ελληνική επιλογή του 1998 (8η με το Φαντασία μου). Τα δύο αδέλφια έκαναν σύντομη καριέρα, βγάζοντας μερικά τραγούδια. Ο Άνδρος εμφανίστηκε σε αρκετά νυχτερινά κέντρα στην Ελλάδα. Το 2001 επιστρέφει στην Κύπρο όπου συμμετέχει σε συναυλίες και εμφανίζεται σε αρκετά νυχτερινά κέντρα. Το 2014 εμφανίστηκε σε συναυλία με τίτλο “Η Δική μας η Αγάπη”, η οποία ήταν αφιερωμένη στην πολυετή καριέρα της Κωνσταντίνας, όπου συμμετείχαν αρκετοί σπουδαίοι καλλιτέχνες. Περισσότερα για εκείνη τη συμμετοχή μπορείτε να δείτε εδώ.

Για τη Şebnem Paker, βλ. 1996. Το 1997, οπότε εμφανίστηκε μαζί με το Grup Ethnik, παιζόταν 100 προς 1 και ήταν φαβορί για το μηδέν! Μετά την εκπληκτική θέση που πήραν, ο Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ δεξιώθηκε τους συντελεστές του τραγουδιού. Το TRT έκανε εκτενές αφιέρωμα στον διαγωνισμό, με πολλούς καλεσμένους. Είχαν κερδίσει στην επιλογή ως Ethnik, τη νίκη τους δε αυτή την περίμενε η αοιδός. Είναι οι Ercan Ιrmak, Ahmet & Ali Koç, Eylem Pelit και Süleyman Alnitemiz. Ο Ercan είναι διακριμένος μουσικός στο νέι. Ανήκει πλέον στην οχήστρα του Υπουργείου Πολιτισμού. O Ahmet είναι διάσημος μουσικός (παίζει κυρίως μπαγλαμά-στη Γιουροβίζιον είχε ένα σάζι). Έχει μετάσχει σε πλήθος ηχογραφήσεων, ακόμα και με τον Βασίλη Σαλέα. Είναι στην ίδια ορχήστρα με τον προηγούμενο. Ο Süleyman είναι διάσημος συνθέτης μουσικής για φιλμ, σήριαλ και σειρές. Παίζει φαγκότο. Για τον Αli δεν βρήκαμε κάτι (στη σκηνή έπαιζε τουμπελέκι). O Eylem, αν και ειδικεύεται στο μπάσο, στη σκηνή έπαιξε ντραμς. Έχει μετάσχει σε πλήθος ηχογραφήσεων. Η αοιδός ήταν υπεραισιόδοξη για τη θέση τους. Αμέσως μετά, ηχογράφησε το πρώτο της άλμπουμ, στο οποίο περιλαμβάνεται το Dinle, αλλά με αλλαγμένους στίχους, αφού ο συνθέτης της τσακώθηκε με τον στιχουργό. Πρέπει να επισημανθεί πως είχε πάρει το 50% των τούρκικων 12αριών και το 35% των πόντων που είχαν λάβει όλα τα -έως τότε- τραγούδια μαζί. Είναι επίσης το 1^ο που ψηφίστηκε από την Ελλαδα, το 1^ο που πέρασε τους 100 πόντους, πάνω από τους μισούς του αμέσως επόμενου καλύτερου (αυτό του 96, της ιδίας). Πήγε -φυσικά- στο #1 στου Τοπ. Είναι δε το μόνο -μετά από το Petr’oil– που μπήκε στα τουρκικά charts. Η ίδια μετείχε και στην επιλογή του 1998 με το Çal, χωρίς να μπει στα πρώτα 4. Ο Γερμανός καγκελάριος Helmut Kohl έκανε τότε τη δήλωση: «Η Τουρκία όντως ανήκει στην Ευρώπη».

Tor Endresen (NOR 97-Tor Lars Oskar Endresen): γεννήθηκε το 1959 στο Bergen, παίζει κιθάρα από τα 13 του και πρωτοξεκίνησε με ένα τοπικό συγκρότημα στα 18 του. Μετά από 10 επιτυχημένα άλπουμ, ξεκίνησε δεύτερη καριέρα το 1995 με το χορευτικό γκρουπ Salex, όπου γνώρισε τον στιχουργό-κομμωτή, Arne Myksvoll (επίσης αυτοδίδακτο κιθαρίστα και ντράμερ, αλλά και τοξοβόλο). Έγινε γνωστός από τις νορβηγικές επιλογές. Μετείχε σε όλες από το 1987 έως το 1993. Εξαιρετικά δημοφιλής, ήταν 9^ος το 1987, 4^ος το 1988, 2^ος το 1989, 3^ος το 1990, 2^ος το 1992, 3^ος το 1993, 2^ος το 1994, 3^ος και το 1999, 5ος το 2005, όπως και το 2006 και 4ος το 2015 σε ντουέτο με την Elisabeth Andreassen. Το 1988 έκανε φωνητικά στην Karoline Krüger. Τραγουδά κατά προτίμηση παλιές επιτυχίες. Είναι παντρεμένος με την Siren και έχει πέντε παιδιά. Τη δεκαετία του ’90 υποδυόταν έναν μπάρμαν που τραγουδούσε στο τηλεοπτικό σώου Lollipop. Ακολούθησαν πολλά τηλεοπτικά προγράμματα, μιούζικαλ, ρεβύ και περιοδείες. Συνεργάζεται συχνά με τον Rune Larsen (υποψήφιος το 1977). To 1986 κυκλοφόρησε το Black Rain, το οποίο παραλίγο να επιλεγεί ως το θέμα της ταινίας του James Bond “The Living Daylights” (τελικά επελέγησαν οι -επίσης Νορβηγοί- Α-ΗΑ). Έχει βραβευτεί από την εταιρεία Disney για τα τραγούδια που έχει ερμηνεύσει στις νορβηγικές μεταγλωττίσεις. Ο Terry Wogan είπε: «είναι κατά τη διάρκεια τραγουδιών σαν αυτό που αρχίζεις να καταλαβαίνεις πόσο ωραίο είναι το σκηνικό!». Για πολλά χρόνια έκρυβε χρήματα από την εφορία. Κάποια στιγμή κήρυξε πτώχευση και παραλίγο να χάσει το σπίτι του. Ο Tor, ο οποίος ήταν ο μόνος γνωστός καλλιτέχνης στον εθνικό τελικό, βγήκε με 23, 9%, έναντι 18% του 2ου. Κόντευε τότε τα 40 και θεωρήθηκε ότι ήταν η τελευταία του ευκαιρία να πάει. Στο διάλειμμα έγινε ένα αφιέρωμα στον συνθέτη Rolf Løvland (περίμενε να του γίνει το 1996 και ήταν δυσαρεστημένος γι’αυτό). Ψήφισε με 40% μια επιτροπή ειδικών (όπου μετείχε και η φίλη του Εlisabeth Andreasson) και 60% το televoting, που είχε βλάβη σε πολλές περιοχές. Ήταν ο αγαπημένος και των δύο συστημάτων. Το κοινό όμως της αίθουσας επέκρινε πολύ τόσο τη διοργάνωση και την τηλεψηφοφορία, όσο και το τραγούδι.

Bettina Soriat (AUS 97): γεννήθηκε το 1967 στο Linz. Σπούδασε στο Theater an der Wien μουσική και χορό. Εμφανίστηκε στο Volksoper Wien, το Vienna Theater, το Cabaret Simpl, αλλά και σε πολλά TV show. Έχει γυρίσει την Ευρώπη ως μέλος παραστάσεων. Έχει παίξει σε πολλά θεατρικά έργα. Το 1994 ήταν 2^η με το Solitaire και τις Three Girl Μadhouse (μαζί από το 1988 ως το 1992). Από τον πρώην σύντροφό της, ηθοποιό και σταρ του καμπαρέ, Michael Niavarani, απέκτησε μια κόρη. Μέχρι το 1999 ήταν μέλος των Simple Revue. Ως μέλος των Kim-Duddy-TV-Ballet έχει εμφανιστεί σε πολλά θεάματα. Ο συνθέτης και στιχουργός, Marc Berry, ήταν μέλος των Blue Danube (AUS 80), καθώς και συνθέτης και παραγωγός της Simone (AUS 90). Έχει μετάσχει σε πολλές αυστριακές και γερμανικές επιλογές ως συνθέτης. Η Αυστριακή τηλεόραση απηύθυνε πρόσκληση σε συντελεστές (δισκογραφικές εταιρείες, εκδότες, παραγωγούς, μουσικούς και συνθέτες), οι οποίοι έστειλαν demo. Στην press-conference πριν από την επιλογή, ο G. Nussbaumer (AUS 96) παρουσίασε το νέο του CD «It’s crazy but I do». Από εκεί βγήκαν 3 τραγούδια, επειδή όμως δεν ικανοποιήθηκαν από το επίπεδο, κάλεσαν ακόμα μερικούς και επελέγησαν άλλα τέσσερα τραγούδια. Eίχε για μασκώτ μια μεγάλη κούκλα στρουθοκάμηλο. Ήταν και στα φωνητικά του 1996 αυτή που πήγε να ξεκινήσει σε λάθος σημείο του τραγουδιού. Κατά την κριτική που ασκήθηκε μετά από τον “πάτο” της, θεωρήθηκε ότι ήταν πολύ στυλ αερόμπικ και επαναλαμβανόμενο το τραγούδι της. Είναι το δεύτερο άσμα, μετά από αυτό της Ισπανίας το 1993, που αναφέρει καθαρά τη λέξη «σεξ», η ταχύτητα του οποίου συγκρίνεται με αυτή του διαστημόπλοιου… Enterprise (από το θρυλικό “Star Trek”). Είχε προηγηθεί επίσης το “Sex-Appeal” στην Αυστρία του 1978…

Marc Roberts (IRL 97-Seán Hegarty): γεννήθηκε το 1968 σε μια περιοχή γεμάτη λίμνες, την Crossmolina. Έχει κάνει πολλές τουρνέ με διάφορα γκρουπ και έχει εμφανιστεί αρκετές φορές στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Το 1995 ήταν προσκεκλημένος συνθέτης στο Irish Songwriters show στο Nashville, όπου παρουσιαστής ήταν ο Pat Kenny. Στο Colorado ερμήνευσε τραγούδια του John Denver. Το 1998 πήγε στην επιλογή με το To be loved by you. Είναι και συνθέτης, κυρίως για τον Daniel O’Donnell, με τραγούδια τους να μπαίνουν στα βρετανικά charts. Ήταν επίσημος καλεσμένος στη σλοβενική επιλογή του 1999, αλλά και στην ιρλανδική του 1998, όπου εμφανίστηκε με τη χορωδία gospel «St Mary on the Angels», η οποία έχει δουλέψει και με τη Dion. Έχει κυκλοφορήσει έξι άλμπουμ. Μένει στην γενέτειρά του, όπου παρουσιάζει ραδιοφωνική εκπομπή και συνεχίζει να τραγουδά. Είναι νυμφευμένος. Το εν λόγω πήγε στο #2. Ουσιαστικά έγινε γνωστός χάρη στη Γιουροβίζιον. Το 2008 ήταν ξανά υποψήφιος με το Chances (2oς).

Tanja Ribič (SLO 97): Γεννήθηκε το 1968 στο Trbovije και μεγάλωσε με πάθος για το τραγούδι και το soccer. τραγουδούσε με το σχολικό συγκρότημα και σπούδασε υποκριτική στο Πανεπιστήμιο. Πάιζει στο Εθνικό θέατρο της Ljubljana από το 1991, ως κωμικός και καρατερίστα και έχει δικό της τηλεοπτικό show, το «Τeater Paradiznik». Έχει επίσης παίξει σε φιλμ, σήριαλ και μιούζικαλ, υπήρξε και κριτής σε τάλεντ σώου. Υπήρχαν πολλά προβλήματα στις πρόβες, μιας και το τραγούδι ξεκινούσε πριν από τη μουσική και υπήρχε και το ψεύτικο τέλος. Έχει προσκληθεί σε εθνικούς τελικούς ως επίσημη καλεσμένη ή μέλος της επιτροπής. To τραγούδι της είναι το 2^ο, μαζί με το Dinle της Τουρκίας, που βγήκε σε CD-Rom. Πιστεύει πολύ στο Φενγκ-σουι και τον διαλογισμό. Έχει ένα υπέρλαμπρο σπίτι στο κέντρο του Λονδίνου. O Βόσνιος συνθέτης, Sašo Lošic, ήταν αρχηγός των Plavi Orkestar, ενός γκρουπ των ‘80’ς με 4 εκατομμύρια άλμπουμ και 1500 κοντσέρτα σε όλο τον κόσμο, που προκαλούσε υστερία στους εφήβους. Ο στιχουργός και ποιητής, Zoran Predin, ανήκε σε ένα αντικαθεστωτικό γκρουπ, τους Lacni Franz (= Ο πεινασμένος Franz) με 14 άλμπουμ. Είναι παντρεμένη με τον Βόσνιο ηθοποιό και σκηνοθέτη Branko Đurić (τους αντιμετωπίζουν σαν τους “Brangelina” της πρώην Γιουγκοσλαβίας). Μαζί έχουν δύο κόρες. Ήταν ξανά υποψήφια το 2018, αλλά έμεινε στον ημιτελικό.

Barbara Berta (SWI 97): Γεννήθηκε το 1963 στη Bellinzona. Το 1987 άρχισε σπουδές μουσικής και τραγουδιού στο Μιλάνο, αλλά και το Mailand. Είναι και ηθοποιός. Εμφανίστηκε σε πιάνο μπαρ, χορωδίες και τζαζ γκρουπ. Ήταν στην ελβετική επιλογή του 1994 για το Sanremo. Το 1096 έκανε τουρ με τους αδελφούς Lo Greco και το αφροκουβανέζικο γκρουπ Bravo. Εμφανίστηκε με τους I Pooh στη Bellinzona. Είναι μέλος γυναικείας ποδοσφαιρικής ομάδας και ανύπαντρη μητέρα. Η επιλογή έγινε με δέκα τραγούδια (από τρία σε κάθε βασική γλώσσα + 1 στα ρωμανικά). Μετά από την εμφάνισή της στο διαγωνισμό εξαφανίστηκε από το προσκήνιο. Επανήλθε το 2008 με ένα δεύτερο και τελευταίο άλμπουμ. Σποραδικά βγάζει κάποια τραγούδια, ενώ προσπαθεί να καθιερωθεί και ως συνθέτις. Ο συνθέτης του εν λόγω και γνωστός ιταλός κλαρινετίστας, Pietro Damiani, ήταν τότε ο μουσικός διευθυντής της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Λουγκάνο.

Mrs Einstein (NL 97): σε μια πρόβα, τραγούδησαν ένα ρεφραίν του Hallelujah, μαζί με τεχνικούς του RTE. Το τραγούδι ήταν εν μέρει κλεμμένο από το Live and let die των Paul McCartney & Waves, από την ομώνυμη ταινία του James Bond. Δεν απογοητεύτηκαν από τον πάτο τους. Την ίδια χρονιά ετοίμασαν ένα θεατρικό σώου με τραγούδια από τη Γιουροβίζιον και έβγαλαν και ένα άλμπουμ που τα περιέλαβε. Πρόκειται για τις Paulette Willemse (1995-σήμερα), Saskia van Zuthpen (1995-σήμερα), Suzanne Venneker (μέλος των Vulcano-επιλογή 1983 και 1984 και φωνητικά στον André Van Duin, 1988-1991, 1995-2006), Linda Caminita Snoeij (1995-7, 2017-σήμερα), Marjolein Spijkers (1995-7, 2017-σήμερα), οι οποίες είπαν και τα έξι τραγούδια του τελικού. Οι τρεις πρώτες πήγαν στο φεστιβάλ του Knokke το 1988, ως μέλη του συγκροτήματος De Meisjes. Έκαναν τότε μια θεατρική τουρνέ και κέρδισαν το βραβείο «Silver Harp» για το Stuck with a fantasy. Η Paulette που έχει σήμερα σχολή μπαλέτου δούλεψε με τη γνωστή στη χώρα της Κaren Bloemen, στο έργο «Bosje Bloemen». Μαζί με τη Saskia δημούργησαν το συγκρότημα, με τη μορφή που πήγε στο διαγωνισμό και ανέβασαν τα θεατρικά show «Cherchez la femme» και «Mrs Einstein op de versiertour», ενώ τις είχαν εντοπίσει ήδη από το 1994, όταν στο show «Brandpunt» έλεγαν ερωτικά τραγούδια, αφιερωμένα σε πολιτικούς. Το 1996 έκαναν τουρνέ, όπου ερμήνευαν «παραγγελιές» του κοινού αλλά και διαφόρων διασημοτήτων που παρευρίσκοντο. Πήραν συμβουλές από τον Gerard Joling (με τον οποίο έχουν κάνει και τουρνέ μαζί), τη Heddy Lester, αλλά και την Corrie Brokken. Τιμητικά συμμετείχαν στο album των Dutch Swing College για τα 50 τους χρόνια. Ο συνθέτης, Ed Hooijmans, εκτίναξε την καριέρα του Marc Daniels στα ύψη, όταν του έγραψε το τραγούδι Deveny, το οποίο μετονομαζόμενο σε Emily, αναφερόταν στη φιλενάδα του Πρίγκηπα Wilem-Alexander. Συνεχίζουν να υπάρχουν, με κάποιες αλλαγές στα μέλη τους μέσα στα χρόνια.

Jalisse (ITA 97-Alessandra Drusian & Fabio Ricci): Εκείνος γεννήθηκε το 1965 και εκείνη το 1969. Η Alessandra έγινε γνωστή τραγουδώντας σε τηλεοπτικά προγράμματα, όπως το «Gran Premio», το «Luna di Miele» και το «Belleze al Bagno», αλλά και ως τραγουδίστρια συγκροτημάτων. O Fabio έβγαλε το πρώτο άλμπουμ με τους Vox Populi το 1987. Συναντήθηκαν το 1992 και δύο χρόνια μετά έφτιαξαν τους Jalisse, το όνομα των οποίων προέρχεται από έναν χαρακτήρα του The Cosby Show. Πήγαν το 1996 στο Σαν Ρέμο, στην κατηγορία των πρωτοεμφανιζόμενων και ήρθαν 6^οι, με το Liberami. Η ιταλική τηλεόραση ανακοίνωσε τη συμμετοχή τους, μετά την εκπνοή της διορίας. Η απόφαση να πάνε πάρθηκε, κατόπιν πιέσεων που άσκησαν στη RAI οι φαν και ο παραγωγός του συγκροτήματος. Το εν λόγω τραγούδι, θεωρήθηκε κλεμμένο από το Listen to your Heart των Roxette, ο οποίοι υπέβαλαν μύνηση. Το δικαστήριο τους αθώωσε, καθώς είχαν αντιγράψει μόνο 9 μουσικά μέτρα κι όχι 11, στα οποία ορίζει ο νόμος την κλοπή. Η RAI τους είχε προειδοποιήσει να μην κερδίσουν, διότι δεν ήθελε να ξαναδιοργανώσει τον διαγωνισμό. Τελικά η χώρα απείχε μέχρι το 2011… Ήσαν το μεγάλο φαβορί, μαζί με το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιρλανδία και όλοι τους αντιμετώπιζαν ως νικητές, κάτι που τους είχε αγχώσει ιδιαίτερα. Η Katrina τους είπε: «We’re the winners, but your song was great»… Έχουν δύο κόρες, οι οποίες τους στηρίζουν ψυχολογικά. Κατέχουν ένα περίεργο ρεκόρ: όλα αυτά τα χρόνια υποβάλουν κάθε χρόνο τραγούδι στο Σανρέμο, αλλά δεν προκρίνονται. Τους έχουν χαρακτηρίσει ως “μετεωρίτες”. Πήγαν σε reality σε κάποιο εξωτικό νησί, για να τους μάθει ξανά το κοινό. Κάποια στιγμή η Alessandra μετείχε στο ιταλικό “Voice”. Η παρουσιάστρια Raffaella Carrà ήρθε σε πολύ δύσκολη θέση, όταν δεν γύρισε καμία καρέκλα και την ενημέρωσαν ότι πρόκειται για νικήτρια του Σανρέμο. Δημιούργησαν μια δική τους δισκογραφική για νέα ταλέντα. Χάρη στη Γιουροβίζιον τους έχουν καλέσει για εμφανίσεις σε Η.Π.Α., Καναδά, Ρωσία, Σουηδία, Χιλή και αλλού. Το 2007 θέλησαν να εκπροσωπήσουν τον Άγιο Μαρίνο στην πρώτη του παρουσία στον διαγωνισμό, αλλά δεν επελέγησαν. Έχουν μετάσχει σε τάλεντ σώου, υπήρξαν δε κριτές το 2018 στην τσεχική επιλογή. Παραμένουν ενεργοί. Ένα τραγούδι τους ακούγεται στο τηλεφωνικό κέντρο εταιρείας ταξί. Ο διευθυντής ορχήστρας, Lucio Fabbri, έχει παίξει βιολί και ενορχηστρώσει τραγούδια του Ντέμη Ρούσσου. Η στιχουργός, Carmen di Domenico, έχει ιδρύσει δικό της ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό σταθμό στο Κάπρι.

Marcos Llunas (SPA 97): γεννήθηκε το 1972 στη Μαδρίτη, αλλά έζησε από νωρίς στη Βαρκελώνη. Κέρδισε το 1995 στο φεστιβάλ OTI με το Eres mi debilidad, αλλά ο δίσκος του βγήκε μόνο στη Λατινική Αμερική. Προτάθηκε για την ESC από την Polygram. Το album “Video” έμεινε για πολλές εβδομάδες στο #1 του ισπανόφωνου Billboard στις Η.Π.Α. (250.000 αντίτυπα) και το πρώτο του τραγούδι Para reconquistarte ήταν #1 σε όλη τη Λατινική Αμερική. Φίλος του ο Alejandro Abad (SPA 94), που του έγραψε τη συμμετοχή του στο OTI και μαζί ήσαν κριτές του ίδιου διαγωνισμού την επόμενη χρονιά. Πριν από τη Γιουροβίζιον, δεν είχε κυκλοφορήσει κανένα album του στην Ισπανία. Μοιράζει τη ζωή του μεταξύ Ισπανίας και Μαϊάμι. Όλοι του σχεδόν οι 11 δίσκοι (στα Ισπανικά, τα Καταλανικά και τα Πορτογαλικά) υπήρξαν επιτυχημένοι. Πατέρας του είναι ο μεγάλος τραγουδιστής Dyango (2^ος στο OTI 80), τον οποίο τίμησε το 2012, μαζί με τον αδελφό του Jordi, με ένα άλμπουμ, ενώ και οι γιοι του Izan και Axel Llunas ακολουθούν τα ίδια βήματα στο τραγούδι, αλλά και την ηθοποιία. Έχει κατηγορηθεί ότι εκμεταλλεύεται οικονομικά τον Izan, ο οποίος έπαιξε σε σειρά του Netflix. Οι “κακές γλώσσες” λένε μέχρι σήμερα ότι χάρη στον Dyango βρίσκεται στη show-business. Έχει υπάρξει κριτής σε διάφορα τάλεντ σώου. Πέρασε την καραντίνα αποκλεισμένος στο Μεξικό. O διευθυντής ορχήστρας, Toni Xucia, διηύθυνε την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Βαρκελώνης. Με τον ίδιο ακριβώς τίτλο, Sin rencor, ήρθε 4^η στην επιλογή του 2001 η Noemi.

Bianca Shomburg (GER 97): γεννήθηκε το 1974 στο Hiddenhausen. Κέρδισε το 1996 το European Soundmix Show με το Think twice της Dion και έβγαλε το πρώτο της άλμπουμ, I believe in you. Ξεκίνησε σε παιδική χορωδία, για να τραγουδήσει αργότερα σε gospel χορωδία στα 16 της, τους Golden Glories. Μεταπήδησε σε σόουλ γκρουπ, τους Good Οld Βoys και κατόπιν σε accapella group, τους United voices, με τους οποίους εμφανίστηκε σε TV shows. Το Zeit είναι το πρώτο της τραγούδι στα γερμανικά. Κέρδισε με 40, 2%, έναντι 13% του 2^ου Leon (είχε επιλεγεί το 1996, αλλά αποκλείστηκε η Γερμανία). Υπήρχαν 4 τραγούδια από δοκιμασμένους συνθέτες (H. Haller, J. Frankfurter, R. Siegel) και 5 από δισκογραφικές, κάτι που γινόταν για πρώτη φορά. Όταν κέρδισε, αποδοκιμάστηκε έντονα στην αίθουσα. Τα τραγούδια της επιλογής κυκλοφόρησαν από τη δισκογραφική εταιρεία του Ralph Siegel, ο οποίος είχε πιστέψει ότι θα κέρδιζε. Στο πιάνο ήταν ο αγαπημένος της, Klaus Schaffenorth. Όλη την εβδομάδα παιζόταν στο Top 5, έτσι η απογοήτευση της γερμανικής αποστολής ήταν πολύ μεγάλη. Κατάφερε να πάει στο #88 του Τοπ. Δεν κάνει αξιόλογη καριέρα, αφού το ένα και μοναδικό της άλμπουμ απέτυχε παταγωδώς. Ακολούθησαν κάποια τραγούδια στα Γερμανικά. Μετά από δύο χρόνια την εγκατέλειψε ο Ralph Siegel, καθώς δεν κατάφερε να κάνει επιτυχίες. Είναι μέλος του 7μελούς κάντρι γκρουπ Nashfield, το οποίο ίδρυσε το 2008, ενώ για ένα μικρό διάστημα ήταν coach σε τάλεντ σώου, εξάλλου εργάζεται πλέον ως καθηγήτρια φωνητικής. Με ένα άλλο γκρουπάκι, τους Graffiti, παίζει σε γάμους και βαφτίσεις. Με τρίτο γκρουπάκι, τους Β-Flat παίζει τζαζ σε μικρούς χώρους. Είναι παντρεμένη με τον κοντραμπασίστα Björn Diewald. Έχουν έναν γιο. Και μια λεπτομέρεια: το Zeit είχε αρχικά γραφτεί για την Esther Ofarim (SWI 63)!

Anna-Maria Jopek (POL 97): Γεννήθηκε το 1970 στη Βαρσοβία. Η προγιαγιά της πνίγηκε στο ναυάγιο του “Τιτανικού” κάτι που έμαθε δεκαετίες αργότερα. Είχε εγκαταλείψει τον σύζυγό της και ταξίδευε για Αλάσκα, όπου θα συναντούσε τον αγαπημένο της. Οι γονείς της είχαν σχηματίσει το γνωστό τραγουδιστικό ντουέτο Mazowsze. Το 1996 το ραδιοφωνικό κανάλι Channel 3 την επέλεξε ως την καλύτερη πρωτοεμφανιζόμενη στη τζαζ της χρονιάς. Κέρδισε το 1997 υποτροφία του Ιδρύματος Σοπέν. Συνέχισε τις σπουδές της στο Manhattan School of Music και το Πανεπιστήμιο Columbia. Έχει κερδίσει ό,τι βραβείο υπάρχει στην πολωνική σώου-μπιζ, ενώ έχει εννέα χρυσούς και επτά πλατινένιους δίσκους. Έχει δώσει κοντσέρτα στη χώρα της και το εξωτερικό. Το 1998 παντρεύτηκε τον δημοσιογράφο και συνθέτη Marcin Kydryński, γιο διάσημων γονέων που έγινε γνωστός εξαιτίας αρνητικών δηλώσεων για τους Αφρικανούς. Για να αποσοβήσει το σκάνδαλο πήρε στις συναυλίες της ένα 15χρονο αγόρι, ενώ παράλληλα χρηματοδοτεί το μουσικό του σχολείο στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία. Βρίσκονται εδώ και χρόνια σε διάσταση. Είναι κοινό μυστικό ότι η αοιδός έχει εξωσυζυγική σχέση με τον Krzysztof Herdzin, τον οποίο παραλίγο να χάσει από έμφραγμα. Έχουν δύο γιους, οι οποίοι στα νιάτα τους υπήρξαν ταραξίες και δημιουργούσαν προβλήματα στα σχολεία από τα οποία πέρασαν. Αργότερα τους έμαθε πιάνο. Πλέον έχουν αποφοιτήσει και οι δύο. Η πολωνική τηλεόραση είχε αρχικά ανακοινώσει ότι θα πήγαινε το Boy-band Stachursky (αποτελούμενο από τους Jasek, Michal και Cucasz), το οποίο ιδρύθηκε το 1995. Το 98% των ερωτηθέντων Πολωνών αγνοούσαν ποιοι ήσαν. Η στιχουργός και πρώην ψυχολόγος, Magda Czapinska, γράφει τραγούδια «βγαλμένα από το περιθώριο της ζωής». Δύο της τραγούδια συμπεριελήφθησαν στα 30 σημαντικότερα από καταβολής Πολωνικού Ραδιοφώνου. Ο διευθυντής ορχήστρας, Krzesimir Debski, ψηφίστηκε ως ένας από τους 10 καλύτερους βιολονίστες του κόσμου από το αμερικάνικο περιοδικό «Down Beat».

Για την Maarja-Liis Ilus, βλ. 1996.Στην επιλογή του 1997, οι ξένοι κριτές δεν είχαν καμία σχέση με τον διαγωνισμό. Πήρε 72 πόντους, έναντι 40 του 2^ου. 3^ος και 5^ος ο Pearu Paulus (φωνητικά 2000). Η ίδια κατέκτησε και την 7^η θέση, ως μέλος ενός τρίο, με το τραγούδι Aeg.

Για την Alma Čardžić, βλ. 1994. Το 1997 η Alma πήγε με ανάθεση, λέγοντας και τα 10 τραγούδια του τελικού, ένα από τα οποία είχε τίτλο Utvojim o čimar (= In your eyes!) κι ένα άλλο Ostani. Από τους συντελεστές του 1997, ο Sinan Alimanović (διευθυντής 93-97), είναι ο διευθυντής μουσικού προγράμματος του καναλιού RTV BiH, ενώ ο κιθαρίστας Milić Vukašinović είναι θρύλος, έχοντας πουλήσει πάνω από 2 εκατομμύρια αντίτυπα, είτε σόλο, είτε ως μέλος συγκροτημάτων.

Célia Lawson (POR 97): το 1^ο της LP, με τίτλο «First» ήταν έτοιμο λίγο πριν την ESC, με όλα τα τραγούδια στα Αγγλικά. Το 2002 έβγαλε ένα δεύτερο. Από τα πέντε τραγούδια του τελικού, το 2^ο, 3^ο και 4^ο ήσαν γραμμένα από τον συνθέτη του 1996. Ο Pedro Osório, όμως στην πραγματικότητα δεν ήθελε να ξαναπάει, λόγω της ανύπαρκτης προβολής που του έκανε το κανάλι RTP. Η Célia, με την κοντράλτο φωνή, γεννήθηκε το 1974 στη Ανγκόλα. Έχει ινδιάνικες ρίζες. Εχει σπουδάσει γλώσσες, μουσική και τραγούδι, ενώ έχει κάνει και πολλά jingles για ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές διαφημίσεις. Το 1992 έγινε χορωδός της Adelaide Fereira (POR 84). Ένα χρόνο μετά μετείχε στη metal band V12 και μετά στους Crash. Πήγε στα φωνητικά του Ed Sant’ana στον εθνικό τελικό του 1994 (έχει εξάλλου συνεργαστεί με τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της χώρας της σε αυτόν τον τομέα), ενώ το 1996 μιμήθηκε την Oleta Adams στο δημοφιλές σώου «Chuva de Estreias» (από το οποίο είχε ξεπηδήσει και η Sara Tavares). Κάποια στιγμή προσπάθησε να λανσάρει ξανά την καριέρα της, μετέχοντας στο Voice. Ζει στο Mem Martins, έχοντας περάσει προηγουμένως 10 χρόνια στην Αγγλία. Μετά από τον διαγωνισμό στράφηκε στην progressive ροκ, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Ira και κυκλοφορώντας ένα άλμπουμ που εγκωμιάστηκε από τα περιοδικα του είδους. Ο Γερμανός διευθυντής ορχήστρας, Thilo Krasmann (POR 76, 78-9, 94-5, 97), είναι μεταξύ άλλων παραγωγός και σεναριογράφος σε σαπουνόπερες.

Blond (SWE 97): ο Gabriel Forss (Ernst Carl Gabriel Daniel Forss, 1974-) ήταν και στα φωνητικά της Charlotte Nilsson το 1999, αλλά και του Fabbrizio Faniello το 2000. Οι άλλοι δύο είναι ο Jonas Karlhager (22) και ο Patrick Lundström (25 τότε). Παίζονταν πρώτο φαβορί στο ίντερνετ. Kαι οι τρεις βρίσκονται για αρκετά χρόνια στη σουηδική Showbiz. Ο Jonas σπούδασε στη Μουσική Ακαδημία της Στοκχόλμης και τραγουδά μέχρι σήμερα γκόσπελ με τους One Voice (ήρθαν 2οι σε τηλεοπτικό διαγωνισμό το 2011). Έχει κάνει φωνητικά σε κάποιους δίσκους άλλων καλλιτεχνών. Ο Patrick, με σπουδές στην Αφρο-αμερικάνικη μουσική, έπαιξε σε κάποια μιούζικαλ και είναι μέλος της ίδιας χορωδίας, την οποία διευθύνει ο Gabriel από το 1994. Έχει δικό του στούντιο ηχογραφήσεων. O Gabriel, που κάνει τη μεγαλύτερη καριέρα, το 2007 παρουσίασε μια τηλεοπτική εκπομπή με καλεσμένους γνωστούς καλλιτέχνες. Υπήρξε και coach σε τάλεντ σώου. Το 2012 κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία του “Finally”, όπου περιγράφει πώς είναι η ζωή του ως Χριστιανού, αλλά και ανοιχτά gay. Αμέσως μετά άρχισε να παραδίδει σεμινάρια για τον έλεγχο των κρίσεων πανικού και την αυτογνωσία. Στην επιλογή υπήρχαν 6 τραγούδια προσκεκλημένων συνθετών (όπως ο Alexander Bard των Army of Lovers, ο Jan Berggren των Ace of Base και ο Nick Borgen-2os το 1993) και άλλα 6 από το κοινό. Ενα ομώνυμο συγκρότημα ψυχεδελικού ροκ που υπάρχει από το 1969, με έδρα το Östersund τους υπέβαλε μήνυση. Η ετυμηγορία της δίκης παραμένει άγνωστη. Πήγαν στο #4 της πατρίδας τους. Ένα ακόμα τραγούδι από το μοναδικό τους άλμπουμ (διαλύθηκαν την ίδια χρονιά, κυρίως λόγω των αρνητικών δημοσιευμάτων στον Τύπο, ο οποίος τους βρήκε “προβλέψιμους και βαρετούς”) μπήκε στο σουηδικό τοπ. Ο Νορβηγός σχολιαστής είπε πως δεν μπορούν ούτε να τραγουδήσουν ούτε να χορέψουν, αλλά προσπαθούν στη Γιουροβίζιον να κάνουν ταυτόχρονα και τα δύο-όσο μπορούν καλύτερα. Έκαναν μια θερινή τουρνέ. Επανενώθηκαν για μία και μοναδική φορά το 2006 για το pride της Στοκχόλμης.

Marianna Ζοrba (GRE 97-Μαριάννα Ζορμπά): Γεννήθηκε το 1967 στην Αθήνα και σπούδασε πιάνο και φωνητική. Το 1995 κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ «Διαβατήριο για μια ψυχή» και το 1996 το 2^ο «Άκουσε ακόμα μια φορά», με τραγούδια και του Βασίλη Δερτιλή των BANG! (GRE 87). Ακολούθησε ένας ακόμα δίσκος το 2005, ως μέλος των Νότιος Άνεμος. Είχε δουλέψει για 5 χρόνια σε πίστες (Ποσειδώνιο, Taboo, Zoom). Έκανε συνεργασίες με τον Μπιθικώτση, τον Λιδάκη και τη Γλυκερία. Προκλήθηκε τότε μεγάλο σκάνδαλο, διότι το εν λόγω τραγούδι, αν και είχε έρθει πρώτο, δεν είχε την υπεύθυνη δήλωση ότι δεν είχε ακουστεί πουθενά, άρα ήταν άκυρο ως συμμετοχή ! Η ΕΡΤ λοιπόν έβγαλε τότε το 2^ο, το Αν δεν αγαπήσεις δεν θ’αγαπηθείς με τον Δημοσθένη Στριγγλή (ο συνθέτης του Ελλάδα, χώρα του φωτός-σημειωτέον ότι είχε υποβάλλει και μια μπαλάντα), το οποίο ανακοινώθηκε κανονικά, και μετά αποφάσισε να ξαναγυρίσει στο 1^ο, μετά από τρεις εβδομάδες, κάτι που εξόργισε τον Στριγγλή, ο οποίος βγήκε έξαλλος στα κανάλια, για να κάνει καταγγελίες και έστειλε εξώδικο στην ΕΡΤ. Η ακύρωση έγινε, διότι ήθελε να πει ο ίδιος το τραγούδι και δεν το έδινε σε κάποια άλλη τραγουδίστρια (έπαιζε κυρίως το όνομα της Βανδή). Το βίντεο-κλιπ γυρίστηκε στην Αθήνα και τη Σαντορίνη. Στη σκηνή εμφανίστηκε η Μαριάννα φορώντας μια δημιουργία της κυρίας Σούλας Τσολακάκη (και όχι της Κρίστυ, κόρης της Μαργαρίτας Μπρόγιερ και πρώην συζύγου του Νίκου Χατζηνικολάου) και κρατώντας τα ζήλια. Η μπάντα επί σκηνής συνόδευε τότε τις εμφανίσεις του Γιώργου Νταλάρα. Η ίδια εργάτηκε ως καθηγήτρια πιάνου σε σχολεία των Αθηνών, της Κρήτης και της Γερμανίας και θεώρησε τη συμμετοχή της σαν μια δικαίωση για την καριέρα της. Στη διάρκεια της δεξίωσης στο Δουβλίνο αρραβωνιάστηκε με τον συνθέτη Μανώλη Μανουσέλη (ο οποίος είναι πίσω από το άλμπουμ με τα Λάτιν του Νταλάρα-ιδρυτής ο ίδιος των Raza de Cobre). Επί σκηνής οι μουσικοί παίζουν νταούλι, λαούτο, τζεμπέ και τζουρά. Ο Ιταλός σχολιαστής αναρωτιέται αν το τραγούδι είναι ελληνικό ή τούρκικο και τι επιχειρεί η Ελλάδα με αυτό. Το 2001 έδωσε συναυλίες στην Πορτογαλία και εμφανίστηκε στην ελληνική τηλεόραση όπου δήλωσε ότι ο διαγωνισμός της κατέστρεψε την καριέρα κι ότι δεν έφταιγε το φόρεμα, αλλά τα πολιτικά παιχνίδια για τη μέτρια θέση της. Τη βρίσκουμε σε πολλές συναυλίες, κάποιες φιλανθρωπικού χαρακτήρα, στη Γερμανία. Χωρισμένη, έχει πλέον επιστρέψει στην Ελλάδα, όπου κάνει ξανά εμφανίσεις σε μουσικούς χώρους. Μπορείτε να αντλήσετε επιπλέον πληροφορίες από αυτό το άρθρο, αλλά και από τη συνέντευξη που μας παραχώρησε. Επιπλέον παρασκήνια για τη χρονιά μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Debbie Scerri (MAL 97): Στην επιλογή πήρε τους 150 από το μάξιμουμ που ήταν οι 154. Στην επιτροπή ήσαν 5 ξένοι και 2 Μαλτέζοι. Ακούστηκαν 16 τραγούδια σε δύο βραδιές. Κανονικά από τα 16 θα προκρίνονταν τα 10, για τη δεύτερη μέρα, αλλά ήσαν τόσο υψηλού επιπέδου, ώστε τα κράτησαν όλα. Γεννήθηκε στο Μαρόκο και συγκεκριμένα στο Ραμπάτ το 1969. Ξεκίνησε την καριέρα της το 1992 στο μιούζικαλ «Ermieh». Πήγε στα φωνητικά το 1993, αλλά και στο φεστιβάλ ΕΟΚ-Κύπρου-Μάλτας, με το Born to love. Τη χώρα της εκπροσώπησε το 1996 στο φεστιβάλ Αυστραλίας (South Pacific International Song Contest) με το Let me be the one, κερδίζοντας το βραβείο καλύτερης ερμηνείας. Μετείχε και στην επιλογή εκείνης της χρονιάς, με άγνωστη την κατάταξή της, κέρδισε δε τη διάκριση της καλύτερης τραγουδίστριας στη χώρα της, καθώς και ένα Μαλτέζικο μουσικό βραβείο. Παρουσίαζε δικό της σώου σε ιδιωτικό σταθμό. Είναι φίλη με ένα από τους φωνητικατζήδες της Linda Martin, ο οποίος της την σύστησε. Όνειρό της να συναντήσει τον Johnny Logan (το εκπλήρωσε) αλλά και να παρουσιάσει τον διαγωνισμό, σε περίπτωση που κέρδιζε κάποτε η χώρα της. Δεν της βγήκε η φωνή λόγω άγχους. Παιζόταν ανάμεσα στα φαβορί. Το 2001 στο Malta International Song Contest κέρδισε το βραβείο καλύτερης τραγουδίστριας. Είναι η πρώτη που τιμήθηκε με το βραβείο “Barbara Dex” για τη χειρότερη ενδυμασία. Είναι παντρεμένη, με ένα παιδί, τηλεπαρουσιάστρια, με εμφανίσεις σε μαλτέζικα φεστιβάλ. Έχει παίξει και σε κάποια σήριαλ σε τοπικό τηλεοπτικό σταθμό. Είναι μέλος της Animae Gospel Choir. Δύο άλμπουμ και ισάριθμα ΕΡ και single.

V. I. P. (HUN 97): Η εθνική επιλογή, η οποία περιελάμβανε 19 τραγούδια, ήταν η πρώτη τους εμφάνιση μπροστά σε κοινό (η 2^η ήταν η Γιουροβίζιον). Ψήφισαν 5 επιτροπές, τοποθετημένες σε πόλεις οι οποίες διέθεταν τοπικά στούντιο του καναλιού MTV. Το boy band ιδρύθηκε στις αρχές του ίδιου χρόνου (διαλύθηκε το 2001, μετά από τέσσερα άλμπουμ και μία αποχαιρετιστήρια συναυλία) και αποτελείτο από τους Alex Józsa, Imre & Viktor Rakonczai και Gergő Rász. Οι δύο τελευταίοι επανήλθαν στα φωνητικά το 2008 (ο Victor και ως συνθέτης τότε), αλλά και ως συνθέτες το 2011 (ναι, της Kati Wolf!). O Victor ήταν ο πρόεδρος της Ουγγρικής επιτροπής το 2016. Το τραγούδι παιζόταν συνέχεια από τα ουγγρικά ραδιόφωνα. Παίζουν όλοι τους αρκετά όργανα και σπούδαζαν ακόμα τότε μουσική. Ετοίμαζαν τότε το πρώτο τους άλμπουμ, σε παραγωγή της μεγάλης εταιρείας R-Go, Manhattan. Έβγαλαν το 1^ο τους άλμπουμ το 1998, ενώ –όπως έχουν δηλώσει και οι ίδιοι–μιμούνταν τους Backstreet Boys. O Rász (1976-) ήταν παλαιότερα μέλος των Park (1991-3) και αργότερα των Full Moon (2004-2015). Κάνει πολύ επιτυχημένη σόλο καριάρα ως τραγουδιστής, αλλά και συνθέτης. Είναι πολυβραβευμένος. Έβγαλε το πρώτο solo acappella video στη χώρα, με ένα medley επιτυχιών του. Ο Alex (1978-) παίζει κιθάρα, πιάνο και ντραμς. Ζει στο Ηνωμένο Βασίλειο και εργάζεται ως μουσικός παραγωγός. O Victor (1976-) έχει δικό του στούντιο παραγωγής όπου κάνει τα πάντα, από τη σύνθεση και την παραγωγή, μέχρι τις μίξεις και τις ενορχηστρώσεις. O Imre (1972-) ήταν ως έφηβος επαγγελματίας ποδοσφαιριστής με εμφανίσεις σε διεθνείς διοργανώσεις προτού στραφεί στη μουσική λόγω τραυματισμού. Ο αδελφός του ήταν αυτός που τον προσκάλεσε στο γκρουπ. Μετά τη διάλυσή του τα δύο αδέλφια έφτιαξαν τους R-port που κυκλοφόρησαν επιτυχημένα τραγουδια και soundtrack. Εργάζεται πλέον ως επαγγελματίας πιανίστας και τραγουδιστής σε piano bar, έχοντας ποασπάσει βραβεία.

Alla Pugacheva (RUS 97-Alla Borisovna Pugacheva): Γεννήθηκε το 1949 στη Μόσχα. Η προγιαγιά της ήταν γνωστό μέντιουμ και θεραπεύτρια. Οι γονείς της πολέμησαν στην πρώτη γραμμή κατά τον Μεγάλο Πατρωτικό Πόλεμο. Ο πατέρας της, μέλος του Κόκκινου Στρατού, είχε χάσει το ένα του μάτι. Ένας αδελφός της πέθανε από διφθερίτιδα όταν ήταν παιδί. Είχε έναν ακόμα αδελφό. Το όνομά της προήλθε από την καλλιτέχνιδα Alla Tarasova. Από τα 14 της ήταν μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας “Kosmomol”. Πρωτοεμφανίστηκε σε περιοδείες με το μουσικό σχολείο ήδη από το 1965 και επαγγελματικά το 1975 στο φεστιβάλ «Golden Orpheus» με το Harlequin, όπου ήρθε 1^η. Το 1978 κέρδισε στο Sopot της Πολωνίας κι από τότε έχει πάει σε άλλα 15 φεστιβάλ ως προσκεκλημένη, όπως το Sanremo το 1987. Έχει ηχογραφήσει περί τα 500 τραγούδια, με πάνω από εκατό άλμπουμ, σε πολλές γλώσσες. Ηθοποιός του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, έχει τραγουδήσει με τον Barry Manilow και τους… Herreys (SWE 84). Έχει σαρώσει όλα τα σοβιετικά και ρωσικά βραβεία που υπάρχουν. Στη Φινλανδία, ένα πλοίο έχει ονομαστεί «Alla», προς τιμήν της. Με το όνομά της κυκλοφορούν ένα άρωμα, μια συλλογή παπουτσιών και περιοδικά. Πρώτος σύζυγος ο Λιθουανός καλλιτέχνης του τσίρκου Mykolas Orbakas. Η κόρη τους Kristina Orbakaitė είναι επίσης τραγουδίστρια. Της χάρισε τρία εγγόνια. Δεύτερος γάμος με τον σκηνπθέτη Alexander Stefanovich. Τρίτος με τον παραγωγό Yevgeniy Boldin. Παράλληλα είχε εραστή τον νεαρό τραγουδιστή Vladimir Kuzmin. Τέταρτος γάμος το 1994 με τον Philipp Kirkorov (RUS 95), τον οποίο συνόδευσε στη ρωσική αποστολή. Χώρισαν το 2005. Πέμπτος γάμος με τον κωμικό Maxim Galkin, 27 χρόνια μικρότερό της. Με τον τελευταίο απέκτησαν δίδυμα μέσω παρένθετης μητέρας. Έχει πουλήσει 250 εκατομμύρια δίσκους σε όλες τις ρωσόφωνες χώρες, όπου είναι σούπερσταρ, αλλά και στην Ευρώπη, την Ιαπωνία και την Κορέα. Μια δισκογραφική εταιρεία, η Vedd Record Music, ιδρύθηκε μόνο και μόνο για να προωθήσει τους δίσκους της στη Σκανδιναβία. Το 1991 πήρε την ύψιστη διάκριση: «Εθνική Τραγουδίστρια της Σοβιετικής Ένωσης». Ήταν πράγματι η κορυφαία τραγουδίστρια της Ε.Σ.Σ.Δ. τη δεκαετία του ’70 και του ’80. Την έχει αναγνωρίσει η Αμερικανική Ακαδημία Τεχνών και Επιστημών αλλά και η UNESCO. Την είχαν ρωτήσει το 1995, γιατί δεν πήγαινε η ίδια στη Γιουροβίζιον και απάντησε: «Θα ήταν πληκτικό να πάω να νικήσω τόσο εύκολα». Σύμφωνα με ρωσική πηγή, το τραγούδι επρόκειτο να πει ο Valery Meladze, αλλά αρρώστησε ξαφνικά. Έκανε θεϊκές εμφανίσεις με ένα τεράστιο καμπριολέ, φορώντας γαλάζιες και ροζ γούνες. Έπαθε σοκ με τον πάτο της. Στην επιλογή του 1996 ήταν μέλος της επιτροπής. Το 1998 ήταν υποψήφια για την προεδρία της Δημοκρατίας στη χώρα της. Το 2000 έδωσε μια συναυλία και στη χώρα μας, στο Σ.Ε.Φ., με εισιτήριο 25.000 (το φθηνότερο). Ο διευθυντής ορχήστρας, Rutger Gunnarson, έπαιζε μπάσο και έκανε ενορχηστρώσεις για τους AΒΒΑ, ενώ έχει ακόμα συνεργαστεί με τον Phil Collins, τον Adam Ant και τη Shirley Bassey. Το γεγονός ότι πήγε η Alla έδωσε στη Ρωσία τεράστια ώθηση και εκτίμηση για τον διαγωνισμό. Από τον Οκτώβριο ζει στο Ισραήλ, καθότι οι δηλώσεις του συζύγου της κατά της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία τους δημιούργησε προβλήματα (τους κατηγόρησαν ότι έιναι ξένοι πράκτορες). Ήδη από τη δεκαετία του ’70 παλέυει με το βάρος της με εξαντλητικές δίαιτες. Είναι διαβητική και καρδιακή (έχει τέσσερα stents), πάσχει δε από στηθάγχη και αρθρίτιδα.

Kølig Kai (DEN 97-Thomas Laegård & Co. ή Cool Kai ή OMC ή OGGER MC): ο Thomas είναι από μικρός φανατικός του hip-hop και της rap (θεωρείται πρωτοπόρος στη χώρα του). Δεν τον δέχονταν στα μουσικά μαθήματα, διότι ήθελε πάντα να αυτοσχεδιάζει, έτσι διοργάνωνε μόνος του σχολικές παραστάσεις και σώου. Υπήρχαν φήμες ότι είχε ως σπόνσορα την TeleDanmark (ο δανικός ΟΤΕ). Η κοπέλα με το τηλέφωνο είναι η Christina Juul Ηansen, η οποία απαντά στο νούμερο 118 (δημόσιοι τηλεφωνητές-operators). Υπήρχε πρόβλημα, διότι η εταιρεία μπορούσε να ελέγξει τις τηλεφωνικές ψήφους και μάλιστα παρουσιάστηκαν και κάποια τεχνικά προβλήματα. Υπόνοιες ότι ίσως μπλόκαραν τις γραμμές των άλλων τραγουδιών, προκάλεσαν τεράστιο σκάνδαλο στις εφημερίδες. Ο παρουσιαστής της επιλογής, Hans Οtto Bisgaard, έφυγε αμέσως μετά από τη δανική TV και προσελήφθη στο Radio 2, το οποίο χρηματοδοτείται από την… TeleDanmark! Στα φωνητικά η Lise Dandanell και η Susanne Carstensen και στα χορευτικά-ντυμένες με λεοπάρ-η Mikala Matzau και η Marlene Britt Hansen. Ο τραγουδιστής πήρε μέρος σε ένα loosers party, αμέσως μετά τον πάτο του στο διαγωνισμό, το «Nil points party», στου οποίου τη διοργάνωση πρωτοστάτησε η δανική αποστολή. Ο συνθέτης, Lars Pedersen, γνωστός ως «Chief 1», είναι αυτός που εισήγαγε το ραπ στη Δανία, μαζί με το συγκρότημά του, Rockers By Choice. Το τραγούδι τους, Engel, είναι από τα ελάχιστα δανικά που έχουν ποτέ παιχτεί στο MTV. Το εν λόγω πήγε στο #4. Υπήρχαν κατηγορίες ότι ήταν αντιγραφή από το Don’t You Know That? του Luther Vandross (1981). Στην επιλογή του 2001 προλόγισε ένα από τα υποψήφια τραγούδια. Ένα δεύτερο και τελευταίο άλμπουμ του βγήκε το 2014. Στο μεσοδιάστημα βρήκε μια συμβατική δουλειά (δεν αποκάλυψε ποια). Επανήλθε ως μέλος των Koolbandi.

Fanny (FRA 97-Fanny Biascamano Torres): 17 ετών τότε, γεννημένη στο Sète, βγήκε κατόπιν κλειστής επιλογής (σύστημα που ίσχυσε από το 88-98). Πρωτοεμφανίστηκε το 1992, όταν κέρδισε για πέντε εβδομάδες σερί σε διαγωνισμό νέων ταλέντων. Το single της L’homme et la moto, διασκευή ενός τραγουδιού της Edith Piaf, πήγε στο #7 του γαλλικού τοπ (3 εκατομμύρια πωλήσεις), ενώ και το άλμπουμ, με ένα εκατομμύριο πωλήσεις έγινε δύο φορές χρυσό σε Γαλλία και Καναδά. Την είχε τότε υπό την προστασία του ο Johnny Hallyday. Είχε βγάλει ακόμα δύο άλμπουμ, λιγότερο επιτυχημένα. Εξαφανίστηκε για τρία χρόνια, λόγω του σχολείου και εμφανιζόταν μόνο σε κάποια gala. Ο ετεροθαλής αδελφός της, Didier Favolini, ήταν πρωταθλητής κόσμου στη μοτοσυκλέτα. Έχει ισπανική (από τη μητέρα) και ιταλική (από τον πατέρα) καταγωγή, αν και το δεύτερο επώνυμό της μοιάζει πορτογαλικό. Αργότερα έγραψε ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο, το Enfants stars, plus dure sera la chute (“Παιδιά-σταρ, πιο δύσκολη θα είναι η πτώση”), αλλά και δύο ακόμα με συνταγές μαγειρικής, με ειδίκευση στα ψάρια. Εμφανίζεται σε συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις. Το 2009 έβγαλε ένα live album με τραγούδια της Piaf και το 2016 ένα ακόμα με τραγούδια του George Brassens (4 άλμπουμ και 7 single συνολικά). Το τραγούδι παίζει με το λογοπαίγνιο «sentiments»-«mensonges» (αισθήματα-ψέματα) και «sentiments»-«songes» (αισθήματα-όνειρα). Πήγε στο Δουβλίνο με τη μητέρα της. Όποτε δεν ψώνιζε, μάζευε τραγούδια για το νέο της δίσκο. Μια βδομάδα πριν από αυτή του διαγωνισμού είχε κάνει εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας. Ο συνθέτης, Jean-Paul Dréau συνεργάζεται με τον Elton John, τον Riccardo Cocciante και πολλούς Γάλλους καλλιτέχνες. Έχει πάρει πάμπολλα βραβεία, με κορυφαίο το «Διαμάντι του Γαλλικού Τραγουδιού». Μεγάλη του επιτυχία είναι το Tout doucement με τη Bibie το 1987. Ο διευθυντής ορχήστρας (LUX 88, FRA 90) Régis Dupré συνεργαζόταν για 15 χρόνια με τον διαθνούς φήμης πιανίστα Richard Clayderman και έχει γράψει μουσική για ταινίες του Claude Lelouch.

Ε. Ν. Ι. (CRΟ 97): Είναι η Elena Tomećek Zdjelar, η Nikolina Tomljanović, η Ιvona Maričić και η Iva Močibob. Δήλωσαν ότι έμειναν άφωνες με τη νίκη τους στην κροατική επιλογή. Τις συνέκριναν με τις Spice Girls, τις οποίες θαυμάζουν και στις οποίες θα ήθελαν να μοιάσουν ως προς τις πωλήσεις, αν και προϋπήρχαν ως συγκρότημα από τις διάσημες βρετανίδες. Όπως και οι Put (CRO 93), ανήκουν στο μεγάλο φωνητικό σύνολο Putokazi (επιλογή 2000). Μαθήτριες σχολείου τότε, πρωτοεμφανίστηκαν σαν συγκρότημα στο Blue Pearl του διαγωνισμού του Rovinj. Ήσαν καλεσμένες στην επιλογή του 1998. Ακολούθησαν επιτυχημένα τραγούδια (έξι άλμπουμ-με το τρίτο να αποτελεί διασκευές ασμάτων παλαιότερων δεκαετιών και πολλά single στα charts), αλλά και η επίσημη στήριξη στο Σοσιαλιστικό Κόμμα της χώρας και άλλα κόμματα της αριστεράς στις εκλογές του 2000. Από τότε που εμφανιστηκαν στο pride του Ζάγκρεμπ το 2004 υποστηρίζουν τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Διασκεύασαν μάλιστα το δεύτερο gay τραγούδι που κυκλοφόρησε στην πρώην Γιουγκοσλαβία, το Retko te viđam sa devojkama (σε βλέπω σπάνια με κορίτσια) του σερβικού γκρουπ Idoli (1980). Παραμένουν ενεργές.

Katrina (Katrina Leskanich) and the Waves (UK 97): Ιδρύθηκαν με αυτό το όνομα το 1981. Το τραγούδι γράφτηκε αρχικά για την 30η επέτειο των Samaritains. Η Katrina είναι αμερικανή, κόρη συνταγματάρχη της αεροπορίας, φανατική παίκτρια του γκολφ και μένει στο Newmarket. Συνάντησε τον Vince de la Cruz, όταν μπήκε στην εκκλησιαστική χορωδία της μητέρας του. Χρησιμοποιούσαν το απλό Waves ήδη από το 1975 από το ομότιτλο βιβλίο της Virginia Woolf, συγγενή του Alex Cooper. Λίγο μετά μετονομάστηκαν σε Mama’s Cookin’, με ειδίκευση στις διασκευές. Το 1985 προτάθηκαν για Grammy και έκαναν μεγάλη τουρνέ στις Η.Π.Α. με τους Beach Boys, καθότι έκαναν την παγκόσμια επιτυχία I’m walking on sunshine που ξεκίνησε ως θέμα του τηλεμαραθωνίου «Get up and Give» του GMTV’s Charity και στη συνέχεια επανεκδόθηκε και χρησιμοποιήθηκε σε πολλές άλλες φιλανθρωπικές εκδηλώσεις. Την ίδια χρονιά, το τραγούδι τους Mexico έγινε ο ύμνος του Mexico World Cup. Επιτυχία έκαναν και με μια βερσιόν του Torn που ανέδειξε τη Nathalie Imbruglia. Η συμμετοχή τους στη Γιουροβίζιον ανέβηκε ως το #3 της Αγγλίας και τα charts διαφόρων χωρών. Έδωσε από κοινού μια συναυλία με την Chiara (MAL 98) στο Λονδίνο. Τη μπλούζα της την αγόρασε για τέσσερις λίρες από ένα παζάρι, ενώ τα υπόλοιπα ρούχα της ήταν από τη Donna Caran. Τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος είναι ο Phil Nichol, ο Vince de la Cruz, ο Alex Cooper και ο συνθέτης, Kimberly Rew, ο οποίος όμως δεν ήταν στη σκηνή. Ο τελευταίος είχε τραγούδι και στις επιλογές 2000 (μπήκε στην τελική τετράδα) και 2001 (αυτό της Nanne Grönvall). Έχει ακόμα γράψει μουσική για φιλμ, όπως το «Look Who’s Τalking» και το «Fright Night», αλλά και την επιτυχία των Bangles Going Down to Liverpool. Στα φωνητικά, η Miriam Stockley και η Beverley Skeete (φωνητικά και το 1990). Ο διευθυντής ορχήστρας, Don Airey, ήταν μέλος του συγκροτήματος του Ozzy Osbourne, αλλά και των Whitesnakes στα κήμπορντς. Ο αρχικός τίτλος του ήταν Church song. Μετά τον διαγωνισμό, η τραγουδίστρια εμφανίστηκε στην τηλεόραση, μαζί με τη συμβία της και δήλωσε ευθαρσώς τις σεξουαλικές της προτιμήσεις. Όταν την κάλεσαν για την κλήρωση του 1998 δήλωσε ότι ένιωθε σαν τη… Μις Υφήλιο. Έκαναν τότε εμφανίσεις στη Γερμανία και τη Σκανδιναβία και έβγαλαν ένα νέο άλμπουμ. Πίστεψαν ότι θα κάνουν νέα καριέρα. Όταν αυτό δεν έγινε, μετά από το μποϋκοτάζ που τους έκαναν τα ραδιόφωνα, διαλύθηκαν το 1999. Υπήρξαν διαφωνίες, αδυναμία εύρεσης ικανής αντικαταστάτριας, ακόμα και απαγόρευση στην Katrina να χρησιμοποιεί το όνομά τους. Εκείνη είχε τότε δική της ραδιοφωνική (μουσικά Χριστουγεννιάτικα προγράμματα στο BBC Radio 2) και τηλεοπτική εκπομπή (διαφήμιση προϊόντων και ταξιδιών). Επίσης ταξίδεψε μαζί με τη Δούκισσα του Κεντ, στα πλαίσια της φιλανθρωπικής εκστρατείας «Children in Crisis». Βρέθηκαν ξανά στο προσκήνιο στο πλαίσιο του τυφώνα “Κατρίνα”. Θέλησαν τότε το Walking on Sunshine να αποτελέσει ανακούφιση για τα θύματα. Το 2005 συμπαρουσιάσε το Congratulations για τα 50χρονα του διαγωνισμού. Το 2011 απαγόρευσαν στην Ρεπουμπλικανή υποψήφια Πρόεδρο των Η.Π.Α. Michelle Bachmann να χρησιμοποιεί το ίδιο τραγούδι και την απέιλησαν με δικαστήρια. Κάνουν πλέον σόλο καριέρα ως μουσικοί, εκτός από τον Phil που έγινε κωμικός. Το 2013 επανενώθηκαν για μία εμφάνιση, ενώ έχουμε δει την Katrina κάποιες φορές στο πλαίσιο της Γιουροβίζιον. Όπως μαθεύτηκε, τον Αύγουστο θα ενωθούν ξανά για το Φεστιβάλ “We Love The 90s” που θα διεξαχθεί στο Ταλίν.

Paul Oscar (ISL 97-Páll Óskar Hjálmtýsson): γεννήθηκε το 1970 στην πρωτεύουσα. Είναι το μικρότερο από τα 7 παιδιά μιας μουσικής οικογένειας που ξεκίνησε ως παιδί-θαύμα τη δεκαετία του ’70 και μετά σταμάτησε για 7 χρόνια. Τραγουδούσε στην ομάδα κεντητριών που διηύθυνε η μητέρα του. Παράλληλα ζωγράφισε και έγραφε παραμύθια. Στα 7 του ηχογράφησε το πρώτο του τραγούδι. Στο σχολείο υπήρξε θύμα bullying, ως υπέρβαρος, nerd και gay. Το παρατσούκλι του ήταν ο “μικρός Palli”. Έκανε coming out στα 16 του. Εμφανιζόταν σε drug shows. Έχει παίξει ως DJ ποπ, ροκ, λάτιν και μιούζικαλ, πριν κάνει μια μεγάλη στροφή προς τη house, την techno και τη drum ‘n’ bass. Το 1998 έκανε τον σχολιασμό. Έχει κάνει εμφανίσεις σε όλη την Ευρώπη, ενώ έζησε για δύο χρόνια στις Η.Π.Α., όπου εμφανιζόταν με τη heavy metal band HAM. Το 1995 ξεκίνησε τη σόλο καριέρα του, όταν ίδρυσε δική του δισκογραφική. Του πρότεινε η ισλανδική TV να μετάσχει κι εκείνος έθεσε ως όρο να τον αφήσουν να κάνει ό,τι θέλει. 87% του κοινού της χώρας του τον ήθελε να τους εκπροσωπήσει. Ήταν η πρώτη συμμετοχή με καναπέ. Δεν είναι τυχαίο ότι ψηφίστηκε και από τις πέντε χώρες που εισήγαγαν εκείνη τη χρονιά τηλεψηφοφορία. Έβρισκε τότε λίγο παρωχημένη τη Γιουροβίζιον και θεωρεί ότι συνέβαλε στον εκμοντερνισμό της. Είναι ακτιβιστής, αλλά ο λόγος του σοκάρει, γιατί μιλά χωρίς περιστροφές για το σεξ. Κάνει σεμινάρια σε σχολεία για την ομοφυλοφιλία. Μετέχει δε στη διοργάνωση του ισλανδικού pride. Είχε τρεις μεγάλες σχέσεις στη ζωή του. Τραγούδησε εκείνες τις μέρες το All Kinds of everything, μιας και η Dana ήταν η μόνη από τους ιρλανδούς νικητές που δεν μπορούσε να παρευρεθεί το 1997, αλλά και δεύτερο drug-show μιμούμενος τις Baccara. Έχει κάνει διασκευή της επιτυχίας των Duran Duran, A View to a Kill. Μιμείται τον David Bowie. Ο Terry Wogan ερμήνευσε τις ψήφους που πήρε από το Ηνωμένο Βασίλειο ως αποτέλεσμα του γεγονότος ότι ο κόσμος είχε δει μόνο την Κatrina, άρα και αυτόν, όταν επέστρεψε από τις παμπ. Το άσμα, πάντως, έγινε smash-hit στις gay-disco. Θαυμαστής της δεκαετίας του ’60 και της Γιουροβίζιον, έβγαλε το 1998 ένα άλμπουμ μαζί με την Casino Orchestra, όπου έχει διασκευάσει το ISR 78 και το UK 68, το τελευταίο με σχόλια από την Katie Boyle (παρουσιάστρια 60, 63, 68, 74). Έχει κυκλοφορήσει διάφορα άλμπουμ, έχει δε παίξει σε μιούζικαλ και ταινίες. Το 2019 κατηγορήθηκε για ατισημιτισμό, καθότι πρότεινε να γίνει μποϋκοτάζ στη Γιουροβίζιον του Ισραήλ και παρομοίασε τους Εβραίους με τους Ναζί. Τέλος, ο Πολωνός διευθυντής ορχήστρας, Szymon Kuran, ήταν πρώτο βιολί στη Βαλτική Φιλαρμονική, πήγε για ανώτερες σπουδές στο Λονδίνο και κατέληξε στην Ισλανδική Φιλαρμονική Ορχήστρα.