Ο Sam Ryder είναι αναμφισβήτητα, πλέον, ένα από τα φαβορί για μια θέση στην πεντάδα, ακόμα και για το βραβείο, με τη Σουηδία και την Ουκρανία να το διεκδικούν εξίσου.
Καθυστερήσεων συνέχεια. Όση ώρα περιμένουμε φωτίζεται η μεταλλική κατασκευή που αποτελείται από τρία τεράστια μέρη, σαν να έχει βγει από τα γυρίσματα ταινίας επιστημονικής φαντασίας. Σε κάποιους Bρετανούς θύμισε το σκηνικό από το παλιό τηλεπαιχνίδι Crystal Maze με τον Richard O’Brien (υπεύθυνο για τη βρετανική επιλογή του 1994-ουσιαστικά αυτός παρότρυνε το κοινό να ψηφίσει το τραγούδι που επελέγη). Κάθε τμήμα είναι μεγαλύτερο από τη σκάλα της Αυστραλίας, ίσως τέσσερα ή πέντε μέτρα ύψος. Η καρτ-ποστάλ στην Αlagna Valsesia, μία όμορφη τοποθεσία, απείρου φυσικού κάλλους, με νερά, βουνά και ένα παραδοσιακό χωριό κοντά στις Άλπεις (ουπς! Δεν είναι του ΗΒ, αλλά της Ισπανίας!!!). Στο τρίτο δοκιμαστικό, διακόπηκε (ναι πάλι!) η πρόβα… Ευτυχώς για λίγο.
Ο Sam, πάνω σε μια φωτιζόμενη κυκλική πλίνθο στη μέση του σκηνικού, φοράει σήμερα όχι τη στολή αλεξιπτωτιστή, αλλά μια μαύρη στολή με ασημί σχέδια που απεικονίζουν ήλιους, φεγγάρια και αστέρια. Είναι από οπτικής απόψεως πραγματικά εντυπωσιακό. Όσο περνά η ώρα φωτίζεται η κατασκευή και ανοίγει, την ώρα που βγάζει μια κορώνα. Παράλληλα, ο Sam κάνει πολύ καλή δουλειά, τόσο φωνητικά (είναι υπερκόσμια η φωνή του), όσο και ως προς την επαφή του με τις κάμερες. Είναι άνετος, επικοινωνιακός, σαν να βρίσκεται σε συναυλία. Τα τελευταία είκοσι δευτερόλεπτα διαφοροποιούνται από αυτό που ξέραμε στην ηχογραφημένη έκδοση και παρέχουν ένα επικό φινάλε: πιάνει την ηλεκτρική κιθάρα, όσο η κατασκευή είναι σε κίτρινες και κόκκινες αποχρώσεις (την έχουν κατεβάσει οι τεχνικοί με τα χέρια), κάνει ένα εκπληκτικό σολάρισμα και μετά το τραγούδι ηρεμεί και φτάνει στο τέλος του. Δεν ξέρω αν θα κερδίσει, δεν ξέρω τι θέση θα πάρει τελικά, σε καμία περίπτωση όμως δεν θα περάσει απαρατήρητο, όπως πέρυσι. Είναι μία performance που θα τη βλέπουμε στα αφιερώματα της Γιουροβίζιον για πάρα πολλά χρόνια.
