Πλήρης ημερών απεβίωσε η πρώτη Αγγλίδα Γιούροσταρ, Patricia Bredin

Η καλλιτέχνιδα

Γεννημένη το 1935 στο Hull, υπήρξε θεατρική και κινηματογραφική ηθοποιός, στο πλευρό ονομάτων, όπως ο Roger Moore, o Ian Carmichael, ο Alastair Sim και ο Sid James. Αντικατέστησε δε την Julie Andrews στο έργο «Camelot» στο Broadway. Καρδιακή της φίλη υπήρξε η Elisabeth Taylor. Χρημάτισε support artist του Bob Hope, ενώ ήταν guest στα εγκαίνια του πρώτου έγχρωμου δικαστή στις Η.Π.Α. Είχε δώσει ιδιωτικές συναυλίες στο Windsor και το Buckingham. Είχε επίσης τραγουδήσει για τα στρατεύματα στη Βορειο Ιρλανδία. Η αυτοβιογραφία της, “My Fling on the Farm” πούλησε μισό εκατομμύριο αντίτυπα στη νέα της πατρίδα. Ως ζωγράφος είχε εκθέσει στις Βερμούδες, ενώ είχε γράψει ακόμα αρκετά θεατρικά έργα και σενάρια. Η τραγουδιστική της καριέρα ξεκίνησε με την Hull Operatic Society, κάνοντας εμφανίσεις σε μέρη όπως το City Hall. Tο 1957 έπαιξε στο μιούζικαλ Free as Air, όπου την εντόπισαν από την κρατική τηλεόραση (συγκεκριμένα την είδε να τραγουδά στο Savoy η γραμματέας του μουσικού παραγωγού Francis Essex) και, μετά από μια συνάντηση, όπου οι ιθύνοντες του BBC την κοιτούσαν αφ’ υψηλού, της πρότειναν να διαγωνιστεί στον εθνικό τελικό. “Tηλεόραση; Δεν είχα ακούσει ποτέ γι’ αυτήν! Δεν ήξερα καν για τι πράγμα μιλούσαν. Όμως θα μπορούσε να ήταν κάτι γλυκό και δεν λες όχι στο γλυκό!”. Η εκπάγλου καλλονής Patricia, εστεμμένη το 1952 (2η στα καλλιστεία της Hull Daily Mail) χαρακτηρίστηκε τότε ως «η πρώτη βασίλισσα του popular song». Η καριέρα της έφτασε στο τέλος της το 1969. Έμενε για χρόνια στον Καναδά μετά τον θάνατο του δεύτερου συζύγου της, Καναδού εκατομμυριούχου, Charles McCulloch, που πέθανε κατά τον… μήνα του μέλιτος, στο πολυτελές θέρετρό τους στο St-Vincent. Τον γνώρισε, όταν τραγουδούσε σε ένα κρουαζιερόπλοιο. Για χάρη του εγκατέλειψε την καριέρα της. Προκειμένου να τιμήσει τη μνήμη του, εξόπλισε μια φάρμα με ζώα, όμως μετά από δέκα χρόνια, αναγκάστηκε να την παραχωρήσει, λόγω οικονομικών προβλημάτων. Ο πρώτος της άντρας ήταν ο τραγουδιστής Ivor Emmanuel (δείτε το ζεύγος στη μεγάλη φωτό που ακολουθεί), με τον οποίο χώρισε μετά από δύο χρόνια γάμου, χωρίς να έχουν αποκτήσει παιδιά. Πέθανε προχθές, στα 88 της, στη Nova Scotia του Καναδά. Η είδηση απασχολεί τα Μ.Μ.Ε. Βρετανίας, Ιρλανδίας και Καναδά, από όπου αντλήσαμε πληροφορίες.

Γιατί το Ηνωμένο Βασίλειο δεν μετείχε ήδη από το 1956;

Το 1956, εξαιτίας της κρίσης στο Σουέζ, καθυστέρησε πάρα πολύ να γίνει η αγγλική επιλογή, με αποτέλεσμα το Ηνωμένο Βασίλειο να είναι εκπρόθεσμο. Οι ημιτελικοί, άλλοι με 9 και άλλοι με 10 υποψηφιότητες, έγιναν στις 7/5, 4/6, 2/7, 30/7, 27/8, 24/9 και ο τελικός -με 12 άσματα- στις 22 Οκτωβρίου! Τα δύο τραγούδια που νίκησαν στον εθνικό τελικό (οι άλλες δύο ενδιαφερόμενες, Δανία και Αυστρία δεν είχαν προλάβει να κάνουν ούτε αυτό) ήταν το Everybody falls in love with someone με τους Denis Lotis & The Keynotes (ναι, φωνητικό συγκρότημα από το 1956 !!!) και το Little ship με τη Shirley Abicair. Το πρώτο ηχογράφησαν ο Dickie Henderson και ο Matt Monro (UK 64) και όχι ο Denis, ο οποίος είχε δύο μεγάλα hit, με το Green grows the grass και το No other love. Το δεύτερο ηχογράφησαν η Julie Dawn και η Jackie Lee. Φιναλίστ ήταν και η superstar Petula Clark, με το Wibbly wobbly, αλλά και ο Ronnie Carroll (UK 62, 63), με το No love could be, σε ντουέτο με την Jean Campbell. Η επιλογή λεγόταν «Festival of British Popular Songs 1956». Μετά από την κάκιστη θέση που τους έδωσε η παρθενική τους εμφάνιση το 1957, αποφάσισαν να απόσχουν για μια χρονιά, για να σκεφτούν πώς θα επανέκαμπταν δριμύτεροι. Υπεύθυνος για την επιστροφή της Αγγλίας ήταν ο Eric Maschwitz, επικεφαλής Ελαφράς Ψυχαγωγίας (Light Entertainment) του BBC και γνωστός στιχουργός, με επιτυχίες όπως το The foolish things και το A nightingale song in Berkley Square.

Ο εθνικός τελικός του 1957

Όπως έχει ανακαλέσει στη μνήμη της η ίδια: “είχαν επιλέξει δύο τραγούδια, το καθένα από τα οποία έπρεπε να ερμηνευτεί από δύο διαφορετικούς καλλιτέχνες, αλλά είχαν πρόβλημα, γιατί κανείς δεν ήθελε να τραγουδήσει εκείνο το απαίσιο σύντομο τραγούδι που ονομαζόταν All!”. Στην παραγματικότητα, υπήρχαν έξι τραγούδια στην preselection, η οποία έλαβε χώρα στις 12/2 στο King’s Theatre του Λονδίνου, ερμηνευμένα από δύο τραγουδιστές το καθένα. Ψήφισαν τοπικές επιτροπές, ενώ είχαν προηγηθεί και τρεις ημιτελικοί. Βρίσκουμε ονόματα όπως ο Denis Lotis (NF 56), οι Keynotes (NF 56), o Bryan Jοhnson (UK 60-έμεινε στον ημιτελικό), αλλά και o Bill Maynard, ο γιος του οποίου Maynard Williams ήταν ο τραγουδιστής των Ryder στη Γιουροβίζιον του 1986! Επιστρέφοντας στην Patricia, επρόκειτο για την πρώτη της εμφάνιση στην TV. Κανένας δεν ήταν ευχαριστημένος, όταν κέρδισε, γιατί προτιμούσαν για το βρετανικό ντεμπούτο στον διαγωνισμό ένα pop τραγούδι και έναν star.

Η Γιουροβίζιον του 1957

Σε συνέντευξη που παραχώρησε η ίδια το 2016 στο BBC δήλωσε: “Το να τραγουδήσω στον τελικό της Φρανκφούρτης ήταν υπέροχο, επειδή διέθεταν περίπου 60μελή ορχήστρα και ήταν σαν να βρίσκομαι στα σύννεφα!”. Κατέλαβε την 7η θέση, ανάμεσα σε 10 συμμετοχές, ούσα ακόμα άγνωστη στο ευρύ κοινό. Ο τύπος δεν ενδιαφέρθηκε τότε καθόλου για τον διαγωνισμό. Το BBC τής επέβαλε διευθυντή ορχήστρας, τον Eric Robinson, παρόλο που είχε ήδη τον Frank Chacksfield, που το είχε ενορχηστρώσει υπέροχα, κάτι που την πίκρανε πολύ. Αυτός, εγωκεντρικός, την αντιμετώπιζε ως υποδεέστερη, εκείνη όμως ήταν αποφασισμένη να μην επηρεαστεί από τη συμπεριφορά του. Σε συνέντευξη τον χαρακτήρισε “ηλίθιο”. Στην πρόβα η ορχήστρα την χειροκρότησε κι εκείνη έβαλε τα κλάματα. Το προηγούμενο βράδυ ήπιε για πρώτη φορά βότκα, η οποία την πείραξε. Δεν έγιναν τότε ταξίδια ούτε πάρτυ. ‘Ολα ήταν μόνο για τους VIPS. Δεν υπήρχε ανάμειξη με τους άλλους διαγωνιζόμενους. Βρήκε μόνη της τι να φορέσει, αφού το φόρεμα της preselection ανήκε στο BBC και αυτό αρνήθηκε να της το δώσει για την τελική βραδιά. Όλοι είχαν κόσμο γύρω τους, ενώ εκείνη ήταν μόνη με τον μαέστρο. Απόλαυσε την ορχήστρα και δεν την ένοιαξε το ότι δεν πήγε καλά, αφού δεν την στήριξε κανείς. Τα επινίκια γιορτάστηκαν με cocktail party στο τηλεοπτικό κανάλι της Φρανκφούρτης, Ηessischer Rundfunk.

Τα ρεκόρ της Patricia Bredin

Το τραγούδι της, μέχρι να σπάσουν το ρεκόρ οι Φινλανδοί Pertti Kurikan Nimipäivät του 2015 (το Aina mun pitää διαρκεί μόλις 1’27”), ήταν για δεκαετίες το μικρότερο της Γιουροβίζιον (1’52’’). Αμέσως μετά στη μετάδοση του 1957 ακολουθεί το μεγαλύτερο, το ιταλικό Corde della mia citara (5’09’’), με τον Nunzio Gallo. Η ίδια το θεωρεί μισό τραγούδι. Ο στιχουργός του, Alan Stranks, παραδέχτηκε ότι θα έπρεπε να είχε προσθέσει μερικούς στίχους. Πήγε στο #14 στο Radio Luxembourg και σε κάποια ακόμα ήσσονος σημασίας charts με δύο διασκευές άλλων καλλιτεχνών, αφού η ίδια δεν το ηχογράφησε ποτέ. Στην επιλογή το είπε και ο Malcolm Lockyer, ενώ οι εν λόγω ηχογραφήσεις πραγματοποιήθηκαν από τον Robert Earl και τη Victor Sylvester Ballroom Orchestra (σε instrumental). Ως εκ τούτου είναι η μόνη βρετανική συμμετοχή που δεν ηχογραφήθηκε ποτέ από τον αυθεντικό καλλιτέχνη. Και φυσικά, μετά από το φιάσκο του 1965, είναι η πρώτη εκπρόσωπος του Ηνωμένου Βασιλείου, και μάλιστα με το πρώτο αγγλόφωνο άσμα, αφού η απελευθέρωση της γλώσσας άργησε πάρα πολύ να εφαρμοστεί. Όπως διαβάσαμε στον τοπικό Τύπο, είναι η πρώτη από μια σειρά γιούροσταρ που κατηγόρησαν ανοιχτά το BBC ότι τους επέβαλε να πουν κάκιστα τραγούδια και ότι η αντιμετώπιση του καναλιού απέναντί τους δεν ήταν η καλύτερη (άρα, είναι γενικότερο το φαινόμενο, δεν απαντά όχι μόνο στην Ισπανία και την Ελλάδα, όπου κατά καιρούς οι γιούροσταρ έχουν “ξεσπαθώσει”!).