Μετά από δύο εβδομάδες ακριβώς είμαι σπίτι μου, νοιώθοντας πολύ τυχερός που έζησα από κοντά το φετινό διαγωνισμό. Μια Eurovision με πολλές ανατροπές και πολλά διδάγματα για το μέλλον.
Φαίνεται ότι ένας νέος κύκλος ξεκίνησε. Είδαμε έναν πολύ ανοιχτό διαγωνισμό, με τα στοιχήματα να αλλάζουν δραματικά μέρα με την μέρα. Τραγούδια που ήταν φαβορί μήνες πριν, είδαμε να μην τα πηγαίνουν καλά. Με εξαίρεση το Ισραήλ, την Εσθονία και την Τσεχία, κανένα άλλο τραγούδι από όσα εμφανίζονταν στην πρώτη δεκάδα των στοιχημάτων πριν την έναρξη των προβών, δεν είχε την επίδοση που αναμένονταν.
Νορβηγία, Βουλγαρία, Γαλλία, Αυστραλία και Ισπανία βρέθηκαν με ευκολία εκτός δεκάδας. Ελλάδα και Βέλγιο απέτυχαν να προκριθούν και η Σουηδία διεσώθη εξαιτίας των κριτικών επιτροπών.
Αντίθετα τραγούδια που μπορεί να μην έπεισαν στις studio εκδοχές τους, ξεχώρισαν εξαιτίας της σκηνικής τους εμφάνισης και φωνητικής απόδοσης των ερμηνευτών τους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα η Κύπρος που από την 17η θέση των στοιχημάτων τερμάτισε τελικά στη δεύτερη, η Αλβανία που όλοι προεξοφλούσαν τον αποκλεισμό της και τελικά κατετάγη ενδέκατη και φυσικά η Μολδαβία που με έναν Φωκά στα καλύτερα του, βρέθηκε στο τοπ10 της τελικής βαθμολογίας.
Μήπως αυτό που μετρά εν τέλει είναι μόνο τα τρία λεπτά επί σκηνής και η σωστή απόδοση του τραγουδιού από τον ερμηνευτή; Μήπως τα όσα προσπαθούμε να συμπεράνουμε πριν ξεκινήσουν οι πρόβες δεν έχουν καμία απολύτως σημασία;
Ένα άλλο συμπέρασμα βλέποντας κανείς τα αποτελέσματα του φετινού διαγωνισμού είναι ότι στη Eurovision μπορεί να νικήσει ο οποιοσδήποτε. Χώρες δίχως συμμάχους και γείτονες πέτυχαν τις υψηλότερες βαθμολογίες.
Το Ισραήλ που δεν κατάφερε να προκριθεί έξι φορές με το σύστημα των ημιτελικών και είχε να επιδείξει τα τελευταία δέκα χρόνια, δύο ένατες θέσεις μόνο, ψηφίστηκε πρώτο με διαφορά από το τηλεοπτικό κοινό. Η Κύπρος μας, που είχε όλα κι όλα τρεις πέμπτες θέσεις ως την καλύτερη της επίδοση, φέτος με μια εκρηκτική Ελένη Φουρέιρα κόντεψε να πετύχει κάτι που μέχρι πριν λίγες ημέρες έμοιαζε ακατόρθωτο.
Η ίδια η αρχηγός αποστολής του ΡΙΚ στο διαγωνισμό, κα Εύη Παπαμιχαήλ, στην πτήση της επιστροφής μου είπε ότι: “πείσαμε αρχικά τον εαυτό μας, ότι μπορούμε να κερδίσουμε”. Η Αυστρία και Γερμανία με απογοητευτικά αποτελέσματα όλα τα τελευταία χρόνια (με εξαίρεση τις νίκες τους φυσικά), βρέθηκαν στην τρίτη και τέταρτη θέση, γιατί είχαν δύο πολύ καλούς ερμηνευτές, με ωραίες φωνές και μια σκηνική παρουσία που επικοινωνούσε με τον καλύτερο τρόπο τις συμμετοχές τους.
Όποια και αν είναι η παράδοση, όταν έρθει η στιγμή και το σωστό τραγούδι με τον κατάλληλο καλλιτέχνη, τότε όλα είναι πιθανά. Το ίδιο φυσικά ισχύει και από την αντίστροφη. Όπως όλοι μπορούν να νικήσουν, έτσι και όλοι μπορούν να αποκλειστούν.
Ρωσία, Ρουμανία και Αζερμπαιτζάν χώρες που είχαν το απόλυτο και δεν είχαν χάσει ποτέ τελικό φέτος αποκλείστηκαν όλες πανηγυρικά. Δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο σε αυτό το διαγωνισμό και αυτό πρέπει να το καταλάβουμε καλά.
Ένας άλλος μύθος που κατερρίφθη για δεύτερη φορά μετά τη νίκη της Jamala το 2016, είναι ότι η EBU στέλνει το βραβείο εκεί που θέλει κατά το δοκούν. Όλοι πιστεύω ακούσαμε τις θεωρίες ότι δεν υπάρχει περίπτωση ο Jon Ola Sand και η παρέα του να επιτρέψουν να πάει ο διαγωνισμός το 2019 στο σχεδόν εμπόλεμο Ισραήλ. Κι όμως η ψήφος του κόσμου σε πρώτο βαθμό, αλλά και η ψηφοφορία των κριτικών επιτροπών δευτερευόντως, έδωσε τη νίκη στη Netta και μάλιστα με ξεκάθαρη διαφορά. Ναι οι επιτροπές μπορεί να χειραγωγούνται, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να δώσει τη νίκη, αν δεν υπάρχει και η θετική ψήφος του κοινού (βλ. Σουηδία φέτος).
Εν κατακλείδι να πω και λίγα πράγματα για τη διοργάνωση. Παρά τα όσα ακούστηκαν, προσωπικά νομίζω ότι οι Πορτογάλοι έκαναν αυτό που μπορούσαν. Μην ξεχνάτε ότι μιλάμε για μία χώρα του νότου, με παρόμοια προβλήματα με αυτά, που αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Οι Πορτογάλοι είναι ένας φιλόξενος λαός και σε κάνουν να νιώθεις σαν το σπίτι σου. Ακόμα έχω τη γεύση στο στόμα μου των pastel de nata και στο νου μου τις βόλτες στα γραφικά στενά της παλιάς πόλης της Λισαβόνας. Ποιος περιμένει ένα χρόνο τώρα για το Ισραήλ…
About The Author
Ευχαριστούμε για το άρθρο, Γιάννη Αργυρίου! 🙂
Αυτό που κρατάω από τον τελικό είναι το καταπληκτικό αποτέλεσμα της Αλβανίας. Πίστεψα στη συγκεκριμένη συμμετοχή από την πρώτη στιγμή.
Αντίθετα ασχολίαστο το αποτέλεσμα της Αυστρίας (και πολλά άλλα δλδ).
Συγχαρητήρια στο Ισραήλ και τη Νέτα για τη νίκη τους. Ένα τραγούδι που θα αφήσει το στίγμα του. Ελπίζω να δώσουν μια ευκαιρία στο Τελ Αβίβ μιας και η Ιερουσαλήμ έχει διοργανώσει ήδη δύο φορές το διαγωνισμό. Αλλά απ’ ότι φαντάζομαι υπάρχουν άλλοι λόγοι από πίσω στους οποίους δεν θέλω να υπεισέλθω.
Συγχαρητήρια στην Κύπρο για την καλύτερη θέση που πήρε ποτέ και στην Ελένη για την προσπάθεια και την εμφάνιση της. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής στο τέλος της ψηφοφορίας εκεί που όλα κρινόταν στο: ή Ισραήλ ή Κύπρος, ήθελα να κερδίσει η Κύπρος (θα ήθελα να δω μια χώρα σαν την Κύπρο να διοργανώνει το διαγωνισμό), παρόλο που το Toy μου αρέσει σαν τραγούδι ενώ το Fuego καθόλου.
Θεωρώ την Ελλάδα εξοργιστικά αδικημένη. Η Τερζή ήταν πολύ καλή φωνητικά (όχι τέλεια όμως) και είμαι από αυτούς που θεωρούν ότι καλώς είχαμε αυτή τη συγκεκριμένη σκηνική παρουσία. Ένα τραγούδι σαν το ‘Όνειρο Μου” δε χρειάζεται απολύτως τίποτε άλλο στη σκηνή. Αυτό δυστυχώς δεν εκτιμήθηκε με αποτέλεσμα ο ενθουσιασμός των ξένων όταν πρωτοπαρουσιάστηκε το τραγούδι δε μεταφράστηκε σε ψήφους. Κρίμα, αλλά συμβαίνουν αυτά.
Όσον αφορά το αγαπημένο μου Viszlat Nyar, ισχύουν πάνω κάτω αυτά που αναφέρω πιο πάνω για την Ελλάδα. Να’σαι καλά κύριε Γραίγο για το 12άρι πάντως!!! 😛 😀
Τέλος για τα ξεφτιλίκια των επιτροπών δε θα πω τίποτα.
Επίσης, χωρίς να έχω προφανώς απτές αποδείξεις, έχω την εντύπωση ότι υπάρχει ένα “θέμα” με τις επιτροπές, τα betting odds, και το λεγόμενο press center, που μου δίνουν την εντύπωση ότι λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Ίσως και να κάνω λάθος όμως.
Αυτά.
Πάμε γι’ άλλα. Καλή επιτυχία στο Ισραή με τη διοργάνωση.
ΥΓ: Ζητώ συγνώμη για το μακροσκελές post. Είναι κάτι που απεχθάνομαι και συστηματικά αποφεύγω.
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ελπίζω να σου άρεσαν οι ανταποκρισεις μας απο τη Λισαβονα. Οσο αφορα το τελευταιο σου σχόλιο, πολύ απλά τα στοιχήματα έχουν άμεση σχέση με το press center γιατί πολύ απλά, με βάση τα άρθρα και όσα λέγονται απο εκει διαμορφώνονται κ τα στοιχηματα. Τι θέλω να πω; Όταν πχ βγηκε η Φουρειρα στην πρώτη προβα και όλο το press center παραμιλούσε, ήταν λογικο κ επομενο να εκτοξευθει κ στα στοιχηματα. Το ίδιο συνεβη σχεδόν κ με όλα τα υπόλοιπα τραγουδια. Φετος γενικα το κλιμα που υπηρξε στις προβες κ εισπράτταμε καθημερινα, επαληθευτηκε απολυτα στον τελικο. Συμβαίνει πάντα αυτο; Όχι. Αλλα νομιζω οτι κατα 80-90% είναι ο ασφαλέστερος κριτης..
Οι ανταποκρίσεις ήταν άψογες. Σας ευχαριστούμε.
Απλά, θερμή παράκληση, κάντε κάτι, παιδιά, με τον server του site 😉 😛
Υπήρχαν μέρες (το κρίσιμο δεκαήμερο πριν τον τελικό) που δεν μπορούσα καν να ανοίξω την αρχική σελίδα.
Διαφωνώ ότι οι ανταποκρίσεις έπεσαν μέσα κατά πλειοψηφία. Αφενός για την ίδια πρόβα διαβάζαμε απολύτως αλληλοσυγκρούμενες κριτικές, στο σημείο να αναρωτιώμαστε αν αυτοί οι άνθρωποι βλέπουν το ίδιο πράγμα, αφετέρου υπήρξε πλειάδα τραγουδιών που οι ανταποκρίσεις του press center στις πρόβες είχαν δημιουργήσει πολύ διαφορετικές εντυπώσεις και προσδοκίες (Γαλλία, Ουγγαρία, Boυλγαρία, Νορβηγία, Αυστρία, Αυστραλία κα).
Για τη Βουλγαρία και την Αυστραλία έλεγαν ότι είναι χάλια όπως και ήταν. Για την Αυστρία έχεις δίκιο, την παρουσίαζαν πολύ τραγικά σε σχέση με την πραγματικότητα. Την Ουγγαρία τελικά έφτασαν να την υπερτιμούν και η Γαλλία ήταν από την αρχή το κόλλημα των eurofans που όπως το υποψιαζόμουν αποδείχτηκε μούφα.
Αγαπητε οχι αλλο καρβουνο, λες οτι το τραγουδι μας (και ορθα κατα τη γνωμη μου) δνε ηθελε τιποτε αλλο στη σκηνη. Παρολα αυτα εμεις παρουσιασαμε οχι ενα μινιμαλ ατμοσφαιρικο στησιμο, αλλα: τεραστιους προβολεις-μαργαριτες στο πρωτο κουπλε και φωταψιες παντου, πυροτεχνηματα σαν και αυτα που εβγαλαν στον τελικο του final four στο μπασκετ μετα τη νικη και που δεν κολλανε με τιποτα στο συγκεκριμενο υφος τραγουδιου και που καταστρεφουν ολοκληρωτικα ολη την ατμοσφαιρα στη γεφυρα, κατι καπνους να πεταγονται σαν το σπιτι του τρομου στο λουνα παρκ, ενα γκριζομπλε χερι σαν απο splatter b movie που οι ξενοι πιστευαν οτι κατι εχει παθει, και με τα τεραστια νυχια να πεταγονται απο τα δαχτυλα και σαν να μην εφταναν ολα αυτα εβαλαν την Τερζη να εκτελει παλια αποτυχημενα γιουροβιζιονικα σκηνικα κολπα τυπου ελεγχω με τα χερια μου τα φωτα (βλεπε Amanecer). Ολα αυτα δεν ειναι δεν ειναι τιποτα, ολα αυτα ειναι ο,τι κλισε, αποτυχημενο και γραφικο επρεπε να αποφυγουμε. Και δεν βαλαμε ενα απο αυτα, εμεις τα βαλαμε ολα αυτα φορτωμενα σε ενα τριλεπτο, τη στιγμη που θα επρεπε να εχει εναν προβολεα πανω απτην Τερζη και γυρω γυρω σκοταδι τιποτε αλλο.
Και να προσθεσω οτι σαν να μην εφταναν ολα αυτα, γκρινιαζε η αποστολη μας που δεν τους βγηκε και ενα ακομα “ευρημα” με κατι διαστημικα λειζερ που θα εκαναν το χερι της ολο μπλε η κατι τετοιο. Αν ειναι δυνατον. Αυτο δεν ειναι απλο, δεν ειναι ατμοσφαιρικο, δεν ειναι μινιμαλ, δεν ειναι αισθητικης 2018, αυτο ειναι η Αρτα και τα Γιαννενα. Καποιος ειχε πει οτι η αισθητικη που δειξαμε επι σκηνης ηταν τυπου εκπομπων Μπραβο Ρουλα απο το παλιο 1996. Και εχει δικιο. Δες ακομα και την Κυπρο, που στο ιntro του τραγουδιου με σβηστα τα φωτα και μονο με ενα λειζερ εξυπνα χρησιμοποιημενο που σχηματιζει σηραγγα και η Φουρειρα περπαταει, τι υπεροχη ατμοσφαιρα δημιουργησε τα πρωτα δευτερολεπτα και πως μαγνητισε το βλεμμα του κοινου, πριν καν ξεκινησει ο χορος και το υπολοιπο. Εμεις ηταν λες και παρουσιαζαμε μουσικοχορευτικο θεαμα σε κρουαζιεροπλοιο. Απειρα φωτα παντου που ακομα και χρωματικα ηταν τελειως ακυρα, μπλε και πορτοκαλι που στο ρεφρεν λαμπυριζαν σαν εκεινα στο ρεφρεν του this is love, οτι πιο ακαταλληλο για ατμοσφαιρικο τραγουδι. Χιλιες φορες να ειχε σκοταδι παντου και μια μονο ακτινα μπλε φωτος στη γεφυρα για να εχει και νοημα ετσι.
Αν δεν κάνω λάθος όμως, η βασική κριτική που έγινε στη σκηνική παρουσία της Ελλάδας είναι ότι ήταν φτωχική. Δηλαδή κάποιοι ζητούσαν μια ακόμα πιο “φορτωμένη” σκηνική παρουσία. Το μπλε χέρι και τα πυροτεχνήματα, ίσως ναι, θα μπορούσαν να λείπουν.
Σε κάθε περίπτωση, γιατί είμαι από αυτούς που δίνουν προτεραιότητα στο τραγούδι, μιας και πρόκειται για διαγωνισμό τραγουδιού, θεωρώ ότι η συμμετοχή μας έπρεπε να είναι στον τελικό χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Αλλά όπως έχω ξαναπεί, αφού ένα τραγούδι σαν το Φινλανδικό πέρυσι έμεινε εκτός τελικού, τα έχω δει όλα στη γιουροβίζιον (όχι ότι δεν έχουν συμβεί κι άλλα “τέρατα” αυτά τα 40 χρόνια που παρακολουθώ το διαγωνισμό).
Κριτικες ακουστηκαν πολλες, αλλα νομιζω οι περισσοτερες δεν εστιαζαν στο οτι ηταν φτωχο το αποτελεσμα αλλα στο οτι ηταν τερμα παλιακο, κακογουστο και ακαταλληλο για τετοιο τραγουδι. Το τραγουδι μας ηταν οχι απλα για τελικο αλλα με το σωστο στησιμο θα επιανε και τριαδα.
Το τελικό τοπ 10 μου για φέτος:
01. Ουγγαρία
02. Γαλλία
03. Ιταλία
04. Αλβανία
05. Πορτογαλία
06. Ισραήλ
07. Αρμενία
08. Ελλάδα
09. Βέλγιο
10. Ρουμανία
Γιατ πρεπει να πιστεψω οτι η ebu αφηνει δηθεν το κοινο να αποφασισει για τον νικητη ? Πως ειναι δυνατον παντα εδω και χρονια να κερδιζει το τραγουδι που κατακρινετε πιο πολυ ? Γιατι πρεπει ολα να στηριζωντε στα στοιχηματα ? Γιατι πρεπει να πιστεψω οτι τα αποτελεσματα ειναι οντως αληθινα ? Στη eurovision ρεει αυθονο χρημα και οπου χρημα και πολυ βρομια . Γιατι ποτε κανεις αρμοδιος δεν απαντα σε παραπονα και ερωτηματα ? Εν μερη βοηθεισαν το Ιραηλ οι επιτροπες ????? Μα ειναι δυνατον ? Αλλο διαγωνισμο ειδαμε ? Δεν ψηφισαν σχεδον ολες οι επιτροπες την Νετα και οι πιο πολλες με πολλους βαθμους ? Αλλα δεν χρειαζεται μονο να ψηφισεις ενα συγκεκριμενο τραγουδι , Μπορεις να πολεμησεις και το αντιπαλο . Αυτο εγινε και πως ειναι δυνατον να μη το σχολιαζεε ? Σχεδον οι μισες επιτροπες δεν ψηφισαν Κυπρο ,δηλαδη ακριβως το αντιθετο με το Ισραηλ . Και αφου υποτιθεται οι επιτροπες εχουν αντικειμενικα κριτηρια , τοτε γιατι μονο 3-4-5 χωρες ειναι σε ολες τις επιτροπες ψηλα και οι υπολοιπες οχι ? Πως ειναι δυνατον να εχουν ολοι μ ολοι το ιδιο γουστο ? Δηλαδη αρεσαι αυτο το τραγουδι που νικησε και οχι η Εσθονια ? Οχι η Ιταλια , οχι η Γαλλια ? Η eurovision ειναι πιο στημενη απο ποτε . Και η Κυπρος στηριχεικε απο την ebu , αλλα οχι για την πρωτη θεση . Γιατι ολοι οι επισμοι φορεις , σαιτ , καναλια παντα πρεπει να λενε οτι ολα ειναι σωστα και δικαια ? Μα περιμενε κανεις να πουν οχι στο κρατος που κυβερνα τον κοσμο ? Ποιος τα βαζει με το Ισραηλ ? Λετε για χωρες που δεν εχουν συμμαχιες . Με τετοιες χωρες μπορεις να εξουδετερωσεις αλλα φαβορι . Πως εμειναν πισω Εσθονια , Ιταλια , Κυπρος , Γαλλια ? Ακριβως επειδη προοηθσαν Αυστρια , Γερμανια . Ξερω , ειναι δυσκολο ενας φορεας που ασχολειτε με τον διαγωνισμο να εναντιωθει με την ebu , τους σουιδους που την εχουν κανει δικη τους και τα γραφεια στοιχηματων τα οποια συνεργαζωντε . Δωστε μου εξηγηση γιατι οι μισες επιτροπες δεν ψηφισαν Κυπρο αλλα παντα το Ισραηλ ? Τοση διαφορα υπηρχε στα τραγουδια ? Γιατι το ελληνικο τραγουδι , πριν αρχισουν οι προβες , που ειχε περισσοτερες προβολες απο ολες ανεξαιρετως τις συμμετοχες στο youtube , εκτως βεβαια απο τις εξοπραγματικες προβολες του Ισραηλ , δεν βρεθεικε ποτε στην πρωτη θεση των στοιχηματων , η στην δευτερη η στην τριτη ? Με τι κριτηρια επιλεγουν τα εν λογω γραφεια τα φοβορι ?
1. Το συμβολικό πλαίσιο πάνω από το τραγούδι. Το συγκείμενο ισχυρότερο από την καλλιτεχνική ουσία. Για τέταρτη φορά σε πέντε χρόνια κερδίζει μία συμμετοχή δομημένη πάνω σε ένα ισχυρό συμβολικό πλαίσιο, κοινωνικό, ιστορικό, ανθρωπιστικό. Αυστρία ’14-η σεξουαλική διαφορετικότητα, Ουκρανία ’16-η τραγική ιστορική μνήμη, Πορτογαλία ’17-το προσωπικό δράμα, Ισραήλ ’18-η αισθητική διαφορετικότητα.
Μάλιστα, το ’14 και το ’18 ο συμβολισμός δεν περνάει μόνο μέσα από το τραγούδι, αλλά από την εικόνα του ίδιου του καλλιτέχνη η οποία έχει δημιουργηθεί εξαρχής με αυτόν τον στόχο.
Μιλάμε ουσιαστικά για μία βιομηχανία παραγωγής, προώθησης και εκμετάλλευσης «διαφορετικοτήτων» και μηνυμάτων, τα οποία όμως δεν έχουν σχέση, και δεν πρέπει να έχουν σχέση, με τις μουσικές δημιουργίες οι οποίες υποτίθεται ότι πρέπει να αξιολογούνται. Με τα αποτελέσματα που βλέπουμε να παράγει όλο αυτό.
2. Η παντοδυναμία του press center. Φέτος πιο πολύ από ποτέ είδαμε την αμεσότατη και ισχυρότατη επίδραση των ανταποκρίσεων από το κέντρο τύπου στις στοιχηματικές αποδόσεις των τραγουδιών, άρα στα προγνωστικά, άρα στην αίσθηση του κόσμου για το τι μπορεί ή «πρέπει» να πάει καλά και τι όχι.
Το περισσότερο προβληματικό στοιχείο σε όλο αυτό είναι ότι πλέον η πλειοψηφία των θαμώνων του press center δεν είναι δημοσιογράφοι, αλλά απλοί fan που εκτελούν χρέη δημοσιογράφων. Και μάλιστα ανήκοντες σε συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα, συγκεκριμένης συνήθως αισθητικής και αντιλήψεων, που τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιούν τον διαγωνισμό και ως μέσο προώθησης των δικών τους διεκδικήσεων. Συμμετοχές που εξυπηρετούν αυτές τις βλέψεις προωθούνται, αυτές που δεν το κάνουν συνήθως αντιμετωπίζονται αρνητικά ή τουλάχιστον με αδιαφορία.
Φοβάμαι ότι θα συμφωνήσω με πολλά από όσα γράφεις στο νούμερο 2.
Αυτα που ειδα εγω στον φετινο διαγωνισμο .
Επιτροπες με υποχρεωτικη ψηφο στην Σουιδια . Ααλλη μια χρονια , ευρωπαικη χωρα χανει τη προκριση απο μια χωρα στην αλη ακρη του κοσμου , την Αυστραλια . Βασικη ”αξια” σον διαγωνισμο ειναι η ομοφυλοφιλια και η σκανδιναβικη συμμαχια , εστω και αν δεν εκφραζεται παντα με δωδεκαρια . Και το οκτω και το δεκα καλος βαθμος ειναι . Για τεταρτη χρονια αν δεν κανω λαθος εσπασε η συμμαχια της προην σοβιετικης συμμαχιας και αυτη της προην γιουγκοσλαβιας και γενικοτερα των βαλκανιων . Η Μολδαβια και η Ρουμανια δεν ανταλαζουν πλεον δωδεκαρια ,ουτε οι επιτροπες Κυπρου και Ελλαδας . Ολες οι χωρες που την προηγουμενη δεκαετια ειχα τα καλυτερα αποτελεσματα , τωρα ειναι σαν να μην υπαρχουν . Υποτιθεται πως στο prees οπως το λετε , στα γραφεια στοιχηματων και σε επιτροπες δεν αρεσαι η απλη σκηνικη παρουσια της Ελλαδας , αλλα δεν ειχαν απολυτως κανενα προβλημα με την σκηνικη παρουσια της Δανιας . Μηπως της Αυστριας ηταν καλυτερη ? Δεν ηταν αντιαισθητικο αυτο το πραγμα που στεκοταν επανω ο τραγουδιστης ? Και σας μιλαω για δυο τραγουδια που μου αρεσαν πολυ . Μη πως το Ισραηλ ειχε κατι το εξαιρετικο στην σκηνη ? Για μια αλλη χρονια η ερτ δεν στηριξε την ελληνικη συμμετοχη . Μην ψαχνουμε για λογους που εφταιξαν . Εκει ειναι το θεμα . Δεν τους νοιαζει , ισως και να μην το γουσταρουν το θεμα οι τυποι . Αλωστε το ειχαν πει πριν δυο χρονια , οτι ειναι ενα τηλεοπτικο γεγονος με υψηλη τηλεθεαση και ωφειλουμε να ασχολειθουμε . Παντα καποιες χωρες μενουν εκτως οτι και να στειλουν . και εννοω καποιες ιδιες χωρες . Τα στοιχηματα αποφασιζουν για την σειρα εμφανισης στον τελικο . Αν αυτο σας αρεσει και το λετε δικαιο τοτε τι να πω . Καθιερωθεικε ενα συστημα ψηφοφοριας που ευνοει τους πολλους και τους πλουσιους . Και μιλαω για πληθυσμους κρατων . Πρωτη δεκαδα για μενα .
ΕΣΘΟΝΙΑ
ΕΛΛΑΔΑ
ΙΤΑΛΙΑ
ΚΥΠΡΟΣ
ΜΟΛΔΑΒΙΑ
ΙΣΠΑΝΙΑ
ΝΟΡΒΗΓΙΑ
ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟ
ΚΡΟΑΤΙΑ
ΚΑΙ ΤΑ ΡΟΜΠΟΤΑΚΙΑ ΔΕΚΑΤΗ ΘΕΣΗ
συγνωμη που γραφω τοσα .
Δεν πήγε τυχαία η νίκη στο Ισραήλ φέτος, ας μη γελιομαστε. Το πανυγηρι είχε αρχίσει από νωρίς με την εκτόξευση της Netta στα στοιχηματα. Τα λοιπά φαβορί τύπου Γαλλιας & Νορβηγίας ήταν τα γνωστά τυρακια & είδατε που κατεληξαν. Ασε που τα αποτελέσματα του 1ου ημιτελικού με αυτά του τελικού δεν μπορούν απο άποψη στατιστικής & μαθηματικών να συγκλινουν ούτε με σφαίρες. Μιλάμε για deal. Μιλάμε για επέτειο κρατους 70 χρόνων – 1948, 1978, 1998, 2018. Και ήδη 3 μέρες μετά έχουν αρχίσει τα όργανα, το Ισραήλ θα εκμεταλλευτεί το διαγωνισμό πολιτικα όσο δεν πάει.
Και μη σας κακοφανει αν για λόγους ασφαλείας ο διαγωνισμός γίνει του χρόνου σε αίθουσα μόλις 1000 θέσεων.
Η δική μου δεκάδα για τον φετινό τελικό
1. Ιταλία
2. Πορτογαλία
3. Ισραήλ
4. Λιθουανία
5. Αλβανία
6. Ιρλανδία
7. Τσεχία
8. Γαλλία
9. Ουγγαρία
10. Σλοβενία
Άντε και του χρόνου, να’ μαστε καλά 🙂
Οι επιτροπές τι ρόλο βαράνε αν όχι αυτό του ειδικού σε πιο καλλιτεχνικά αισθητικά και ερμηνευτικα ζητήματα; σε αντιβαρο με την θεωρητικά πιο μαζική και συγκυριακη αισθητική του κοινού; Το φετινό παράδειγμα της Ιταλίας τα λέει όλα. Δεν είναι οτι δεν βγήκε πρώτο κλπ κλπ. Αλλά είναι δυνατόν ένα τόσο ποιοτικο και άρτιο τραγούδι από λες τις απόψεις να βγαίνει τρίτο στο κοινό και να αγνοείται (κυριολεκτικα) από τους δήθεν ειδικούς; Γιατί αν δεν είναι ειδικοί του χώρου όπως κάπου ειπώθηκε τι λόγο ύπαρξης έχουν; Τι νόημα έχει να βάζεις 5 δήθεν προσωπικοτητες να καθορίζουν το 50% του αποτελέσματα; Χίλιες φορές κοινό και ας έχει και συγκυριακη αισθητική. Δεν σχολιάζω τα του Ισραήλ εννοείται ότι όπως και με την Ουκρανία θα αξιοποιηθει πολιτικά όσο δεν παει( λες και αν το έπαιρνε η Κύπρος δεν θα γινόταν αυτό). Το τραγούδι δεν ήταν αδιάφορο ασχέτως με το πόσο πολωτικο ηταν( είτε σαρεσε είτε το σιχαινοσουν). Το πρόβλημα είναι η όλη στρατηγική που χτίζει επικοινωνιακο πλεονέκτημα σε μια επιφανειακη αντίληψη περί διαφορετικότητας. Το μόνο θετικό στο φετινό διαγωνισμό ήταν το όντως μινιμουμ αξιοπρεπές επίπεδο της συντριπτικής πλειοψηφίας των τραγουδιών, και τα πολλά διαφορετικά είδη σε σημείο που έφτιαχνες εύκολα τοπ 10 και δεν το τραβάγες από τα μαλλιά όπως άλλες χρονιές.
Φίλε μου, αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα με τις επιτροπές (που, για να το ξεκαθαρίσω, είναι απαραίτητες σε έναν μουσικό διαγωνισμό, κατά τη γνώμη μου). Ενώ θα έπρεπε να αποτελούνται από ειδικούς, αυτές τελικά αποτελούνται από celebrities που το παίζουν ειδικοί, με ότι τελικά σημαίνει αυτό για το “καλλιτεχνικό-μουσικό” κριτήριο τους.
Καλά οι περισσότεροι ειδικοί είναι ή τέλος πάντων ασχολούνται επαγγελματικά με τη μουσική. Πχ τους έλληνες δεν νομίζω ότι τους ήξερε κανείς φέτος για να τους πούμε και celebrities 😛 Προσωπικά θα έβγαζα εκτός στελέχη δισκογραφικών και δημοσιογράφους, αλλά δεν νομίζω ότι θα έκανε καμία διαφορά.
Οι «επαΐοντες» μπορεί να είναι πολύ πιο στενόμυαλοι σε σχέση με τον απλό κόσμο σχετικά με το είδος της μουσικής που «έχει θέση» σε έναν διεθνή διαγωνισμό. Γενικώς προτιμούν πιο «παγκοσμιοποιημένα» ακούσματα χωρίς τοπικές ιδιαιτερότητες. Π.χ. αν διαβάσεις τον Νένε στην Athens Voice, είναι σαφές ότι του άρεσε η Σουηδία και όχι η Ιταλία. Και δεν νομίζω ότι δεν έχει τα φόντα να είναι μέλος μιας επιτροπής. Εδώ η μεγαλύτερη τραγουδίστρια της Κροατίας έβγαλε δεύτερη την Αυστραλία, τι να λέμε τώρα.
Μια χαρά θα ήταν ο Νενές για κριτική επιτροπή, παρόλο που δε νομίζω να έχουμε τα ίδια μουσικά γούστα.
Άλλο όμως ο Νενές, άλλο ό Γιάννης Πετρίδης, και άλλο… ο Ουγγαρέζος ή η Williams π.χ.
Πετρίδης: Άλλος ένας που θα ψήφιζε μόνο αμερικανιές. Και αυτοί που ήταν τον Waylon ψήφισαν οπότε ήταν σαν να είναι εκεί. Ευτυχώς τον μαύρισε ο κόσμος και έμεινε μετά να βγάζει τα κόμπλεξ του.
Για τον Πετρίδη που κάνει/έκανε εκπομπή στο πρώτο πρόγραμμα από το 1975 μιλάω 😉
Για τον ίδιο λέω κι εγώ…
Επίσης, ο διαγωνισμός θέλει ριζική ανανέωση ως τηλεοπτικό θέματα. Έχει μπει σε μία ασφυκτική πλέον τυποποίηση. Κάθε χρόνο η ίδια προσέγγιση. Σκηνές πάνω στην ίδια βασική ιδέα σε ελαφρές παραλλαγές, γραφικά στην ίδια φιλοοσοφία, ροή πανομοιότυπη κάθε χρόνο, μέχρι και ο πίνακας βαθμολογίας είναι ο ίδιος σε άλλους χρωματισμούς. Πριν ξεκινήσει το show ξέρω τι θα δω και πως θα το δω. Μηδενική έμπνευση, ελάχιστη διαφοροποίηση, παρόλο που το γεγονός ότι φιλοξενείται σε τόσο διαφορετικές χώρες θα μπορούσε να δίνει πολύ διαφορετικά αισθητικά αποτελέσματα.
Αυτή η διαφοροποίηση υπήρχε μέχρι το 2000. Καθε διοργάνωση είχε τη δικη της αισθητική. Έκτοτε, και με πολύ λίγες εξαιρέσεις, τα πάντα ακολουθούν ένα ίδιο μοντελο λόγω σουηδοποιησης του διαγωνισμού. Έχω βαρεθεί πχ να βλέπω εκείνον τον ψηλό άχαρο Σουηδο floor manager, ήμουν νιος & γέρασα.
Kαι μετά το 2000 υπήρχε διαφοροποίηση. Τα πράγματα ομογενοποιήθηκαν κυρίως από το 2011 και μετά.
σ’αυτο εχεις δικιο. Το εχω παρατηρησει κι εγω. Απο το 2016 ειδικα τα γραφικα κι η δομη του σοου ειναι ιδιες.Αλλα νομιζω αυτο συμβαινει γιατι ειναι οι ιδιοι παραγωγοι(βλεπε Σουηδια).Δε λεω οτι δε ειναι καλοι αλλα στη Σουηδια ειχαν κανει εξαιρετικη δουλεια κι στη Ουκρανια κι στη Πορτογαλια ηταν πολυ φτωχο. Απλα τους ενδιεφερει να βγει ενα , τιποτα αλλο. Ευχομαι το Ισραηλ του χρονου να το κανει μονο του για να δουμε κατι διαφορετικο. Κι να νικησει ενα τραγουδι επειδη ειναι καλο, οχι επειδη εχει διμιουργηθει θορυβος γυρω του……
Tι διαφορά κάνουν οι live εμφανίσεις όμως. Κύπρος, Γερμανία και Μολδαβία μπαίνουν σίγουρα στη δεκάδα μου, ενώ Λευκορωσία, Ουκρανία και Νορβηγία μένουν εκτός…
Πραγματικά πολύ ενδιαφέρον το άρθρο του Γιάννη Αργυρίου κ πραγματικά συμφωνώ σχεδόν σε όλα κ ειδικά σε αυτό που είπε ότι οι Πορτογάλοι αυτό μπορούσαν αυτό έκαναν. Φάνηκε ότι κ ζεστασιά είχαν ενώ κ στις postcards ανέδειξαν την ομορφιά κ την ιστορία της χώρας τους όσο μπορούσαν, ενώ ωραία ήταν κ η εισαγωγή με τα fados. Δεν μου άρεσε μονο η ύπαρξη τεσσάρων παρουσιαστριων. Με εξαίρεση την κοπέλα στο green room οι άλλες 3 ψιλοαχρωμες κ αγευστες μου φάνηκαν. Μια μόνο μικρή διαφωνία έχω. Στη φράση “Όλες οι χώρες μπορούν να κερδίσουν”. Προσωπικά έχω την αίσθησή πως η ebu αποφεύγει μικρές χώρες (με πληθυσμό κάτω του εκατομμυρίου). Ας σκεφθούμε ότι στο παρελθόν η Μάλτα κ η Ισλανδία 2 φορές έφτασαν κοντά στην πηγή αλλά νερό δεν ήπιαν. Κάτι ανάλογο συνέβη φέτος κ με τη Κύπρο μας δυστυχώς (δεν ήταν τυχαία η 5η θέση στις επιτροπές). Όπως και να το κάνουμε η Eurovision έχει γιγαντωθεί κ η ύπαρξη υποδομών σε μια χώρα είναι πολύ σημαντικό στοιχείο
Αυτό που θέτει εμπόδια στο να κερδίσει μια μικρή χώρα είναι η υποχρέωση να φιλοξενήσει τον διαγωνισμό την επόμενη χρονιά. Θα μπορούσε να κερδίσει η Κύπρος και ο διαγωνισμός να γινόταν σε μία από τις Big 5 ή σε μια χώρα που θέλει και έχει τη δυνατότητα να τον φιλοξενήσει.