Γιούροσταρ κατατρεγμένοι από τη μοίρα -39- 1994

Ανθρώπινες ιστορίες

Άνθρωποι που άφησαν το επάγγελμά τους, για να γίνουν τραγουδιστές και το αντίθετο. Άνθρωποι με δύσκολα παιδικά χρόνια, που βίωσαν απώλειες, ασθένειες, διαζύγια, οικονομικές καταστροφές. Άνθρωποι που δεν άντεξαν το βάρος της δημοσιότητας. Πίσω από τη λάμψη, τα φώτα και την αίγλη της Γιουροβίζιον μπορεί να κρύβονται πολλές φορές δυσάρεστες καταστάσεις, μπορεί όμως να κρύβονται και επιτυχημένες καριέρες. Ακόμα μια χρονιά -αρκετά “σκοτεινή”- με εξαιρετικό ενδιαφέρον και πολλές ελληνικές διασυνδέσεις.

Οι καλλιτέχνες της χρονιάς

Marie Bergman (SWE 71, 71, 94) & Roger Pontare (SWE 94, 00-Roger Johansson). Για τη Marie Bergman, βλ. 1971. Για πολλά χρόνια κατείχε το ρεκόρ επανεμφάνισης καλλιτέχνη στον διαγωνισμό (22 έτη), μέχρι που της το πήρε η Άννα Βίσση (24 έτη, 1982-2006). Εκείνος, γεννήθηκε το 1951 στο χωριό Bockträsk, όπου μεγάλωσε με τον παππού και τη γιαγιά του. Είναι λαπωνικής καταγωγής. Όταν ήταν παιδί, τραγουδούσε σε ένα λεωφορείο και ο κόσμος του έδινε χαρτζηλίκι. Τη δεκαετία του ’70 μετείχε στο συμφωνικό ροκ γκρουπ Nebulosa. Το 1976 ξεκίνησε επαγγελματικά με το ψευδώνυμο “Mango”. Διάλεξε μαζί με τη γυναίκα του το ψευδώνυμό του από κατάλογο δημοτολογίου. Νύφη του είναι η Agnes, γνωστή από εθνικούς τελικούς, αλλά και τη διεθνή επιτυχία Release me. Μετείχε πέντε φορές στο Melodifestivalen, από τις οποίες κέρδισε τις δύο. Έχει δύο γιους, εκ των οποίων ο Vincent είναι επίσης τραγουδιστής. Είναι φυσιολάτρης, οικολόγος και έχει εργαστεί ως εκτροφέας ταράνδων. Πάσχει από μία δερματική ασθένεια γύρω από τα μάτια, την οποία οι γιατροί αδυνατούν να διαγνώσουν. Πριν από τρεις μόλις μέρες, στις 11 Φεβρουαρίου καταδικάστηκε, επειδή οδηγούσε μεθυσμένος (είχε συλληφθεί τον περασμένο μήνα). Είχε συλληφθεί για τον ίδιο λόγο και το 2007. Αξίζει να σημειωθεί ότι το τραγούδι τους είχε περάσει στο Melodifestivalen με τη φωνή του Daniel Zangger-Borch, αλλά εκείνος δεν δέχτηκε να εμφανιστεί στην επιλογή.

CatCat (FIN 94): Πρόκειται για τις αδελφές Virpi και Katja Kätkä από τη Λαπωνία. Στον πληθυντικό το επώνυμό τους είναι Kätkät, εξ ου και η παραφθορά του στα Αγγλικά. Η ξανθιά Virpi ήταν τότε 24 ετών, φοιτήτρια, με πτυχιακή εργασία πάνω στους Beatles. Ήθελε τότε να ιδρύσει δικό της μουσικό σχολείο. Με τα χρήματα της Γιουροβίζιον ξεχρέωσε το φοιτητικό της δάνειο, ενώ η αδερφή της παντρεύτηκε. Ο πρώην σύζυγός της, ο τραγουδιστής Tauski Peltonen πήρε τον γιο τους και τον απομάκρυνε για έξι μήνες από τη Virpi, η οποία έμεινε με την κόρη τους. Η μελαχροινή, Katja, ήταν τότε 22 ετών και σπούδαζε στο ωδείο της Jyväskylä, κυρίως κλασικό τραγούδι. Έχει τραγουδήσει μέχρι και… Πουτσίνι. Δύο ετών είχε ηχογραφήσει μια κασέτα, όπου τραγουδούσε το Tom Tom (FIN 73). Εργάζονταν ήδη τρία χρόνια ως ντουέτο (περιστασιακά κάνουν σόλο καριέρες). Η μητέρα τους είναι καθηγήτρια μουσικής και ο πατέρας τους διδάσκει ακορντεόν. Ξέρουν και οι δύο πιάνο και βιολί. Ερμηνεύοντας τραγούδια των AΒΒΑ αλλά και άλλων, έχουν εμφανιστεί στην TV, σε disco, σε night-clubs, ακόμα και στα ferries που συνδέουν τη Σουηδία με τη Φινλανδία. Ανέπτυξαν φιλία με τον Κώστα Μπίγαλη και την Ευρυδίκη, επιπλέον ήρθαν για διακοπές στη Ελλάδα, ενθουσιασμένες από το 10άρι που πήραν. Ήταν στεναχωρημένες διότι το κανάλι YLE δεν τις άφησαν να έχουν playback pop ενορχήστρωση. Το παρατσούκλι τους είναι «The Wolverines». Το εν λόγω έγινε χρυσό στη χώρα τους. Το τελευταίο μέχρι σήμερα άλμπουμ τους κυκλοφόρησε το 2019.

Paul Harrington & Charlie McGettigan (IRL 94-Charles Joseph McGettigan): δεν ήταν από τα φαβορί, σε αντίθεση με τη Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Το 1993 το τραγούδι είχε απορριφθεί από την τότε πρωτοβάθμια επιτροπή. Πήγε στο #2 στην Ιρλανδία και ακούστηκε σε ελάχιστες χώρες (#30 στην Ολλανδία, 42 στο Βέλγιο 78 στην Αγγλία). Το διάλειμμα Riverdance, αντιθέτως, έμεινε 18 εβδομάδες στο #1, σπάζοντας όλα τα ρεκόρ. Κυκλοφόρησε και σε υπέροχη ακουστική βερσιόν. O McGettigan γεννήθηκε το 1950 στο Ballyshannon, αλλά ζει μόνιμα στο Drumshanbo. Ήταν 3^ος στην επιλογή του 1984 και του 1987. Ο γιος του, Shane, σκοτώθηκε στην Αμερική το 1998, όταν έπεσε από μια σκαλωσιά. Εμπνεύστηκε από τους Shadows (UK 75), για να ασχοληθεί με τη μουσική. Ξεκίνησε παίζοντας κιθάρα σε διάφορα γκρουπ, πριν κάνει τουρνέ με την Maura O’Connell, για την οποία έγραψε πολλά τραγούδια. Μετά έκανε στροφή στη σόλο καριέρα. Κρατά και τη δουλειά του ως ραδιοφωνικός παραγωγός, για να θρέψει τα τρία του παιδιά. Έχει υπάρξει και τηλεπαρουσιαστής. Δήλωσε ότι επί τριάντα χρόνια γρατζουνά την κιθάρα κι ότι η νίκη του είναι ό,τι καλύτερο του έχει συμβεί. Το 2015 έγραψε ένα από τα πέντε τραγούδια του εθνικού τελικού (2ο). Κάλεσε τη χώρα να μποϋκοτάρει τον διαγωνισμό στο Ισραήλ, αλλά δεν εισακούστηκε. Ο Paul Harrington γεννήθηκε το 1960 στο Δουβλίνο. Έκανε φωνητικά στη Dawn Martin (IRL 98). Έχει ξαναϋποβάλει τραγούδι στο παρελθόν, αλλά δεν πέρασε στον τελικό. Δημόσιος υπάλληλος, τα άφησε όλα το 1988 και έβγαλε ένα single, το Uptown tempo woman, που μπήκε στο Τοπ 20. Το πρώτο album του «What I’d say» πήγε στο #12. Δήλωσε ότι τον ενθουσίασε η νικη του, αλλά δεν ξέρει τι θα προσφέρει στη ζωή του. Το 2009 μαζί με τους αδελφούς τους ηχογράφησαν ένα τραγούδι που έγινε ο ύμνος της ομάδας ράγκμπι του Leinster. Είναι ακόμα ενεργός, όχι μόνο ως τραγουδιστής, αλλά και ως θεατρικός παραγωγός κυρίως νέων ηθοποιών. Έχει χάσει τα τρία από τα πέντε αδέλφια του, καθώς και την μητέρα του από καρκίνο. Για τον λόγο αυτό έκοψε το ποτό και φρόντισε να χάσει πάρα πολλά κιλά. Οι δύο τραγουδιστές είχαν συναντηθεί μέχρι τότε μόνο μια φορά στο Cavan Song Contest. Αρχικά επρόκειτο να τραγουδήσει μόνο ο Paul, αλλά τελικά ο συνθέτης θεώρησε ότι θα ήταν καλύτερο να δημιουργηθεί ένα ντουέτο.

Για την Ευρυδίκη (CYP 92, 94, 07-Ευρυδίκη Θεοκλέους), βλ. 1992. Το 1994 είχε στα φωνητικά της τους Δήμο Βαν Μπέκε και Κυριάκο Ζυμπουλάκη (CYP 93), τον Χάρη Χαλκίτη (φωνητικά CYP 92, συνθέτης του Wagon Lit-GRE 86*), πατέρα της Βικτώριας, την Εύα Τσελίδου (φωνητικά GRE 80 και τραγουδίστρια των Omega Vibes) και τη Joanna Barringhton (4^η στην επιλογή GRE 87, μαζί με την Έφη Σαρρή και την Ίριδα– φωνητικά CYP 92). Έγινε και πρωτοσέλιδο στην Ιρλανδία, λίγο πριν από την τελική βραδιά. Είναι δυνατόν να σας αφήσουμε χωρίς παρασκήνια; Αποκλείεται!

Για την Sigga (IRL 90, 92, 94-Sigridur Beinsteinsdóttir), βλ. 1990. Είναι η μοναδική της φορά ως σόλο act στον διαγωνισμό, αφού και το 1990 και το 1992 πήγε ως μέλος συγκροτημάτων. Στην επιλογή υπήρχαν μόνο τρία τραγούδια, για να μπορέσουν να δώσουν περισσότερα χρήματα στην αποστολή. Εκεί το είχε πει και είχε κερδίσει η Sissa (ISL 92), σε dance version, αλλά ο Ιρλανδός διευθυντής ορχήστρας, Franck McNamara, τον οποίο προσέλαβε το κανάλι, δεν την ήθελε (γεγονός που τελείωσε την καριέρα της-έγινε δασκάλα), έτσι αφενός άλλαξε την ενορχήστρωση, αφετέρου πρότεινε τη Sigga. Πριν πάει στο Δουβλίνο η καλλιτέχνιδα είχε αντιδράσει πολύ έντονα και δεν ήθελε να πει το τραγούδι.

Francis Ruffelle (UK 94-Frances Jane Ruffelle): γεννήθηκε το 1965 στο Redbridge του Λονδίνου και είναι κατεξοχήν ηθοποιός σε μιούζικαλ, έχοντας παίξει επίσης στην τηλεόραση και το σινεμά. Η μητέρα της Sylvia Young διευθύνει αξιόλογη σχολή θεάτρου. Από το 1990 μέχρι το 1993 ήταν παντρεμένη με τον σκηνοθέτη John Caird. Έχουν μία κόρη, την τραγουδίστρια Eliza Doolittle (το όνομά της προέρχεται από το έργο “Pygmalion” του George Bernanrd Shaw) και έναν γιο τον Nathaniel. Κέρδισε βραβείο Tony το 1987 στη Nέα Υόρκη. Το πρώτο της single (1994), με τίτλο Love Parade, ήταν ένα από τα 500 τραγούδια που υπεβλήθησαν για τη Γιουροβίζιον. Έκανε έναν δίσκο το 1998, μετά από τρία χρόνια απουσίας. Εκεί λέει και το Chess των Anderson/Ulvaeus (των ABBA), από το ομώνυμο μιούζικαλ. Παρών ο υπεύθυνος για την επιλογή του 1995, καλλιτέχνης ο ίδιος στα ‘60ς και ‘70ς και παρουσιαστής του τηλεπαιχνιδιού «Crystal Maze» και του «Rocky Horror Show», Richard O’Brien. Ο τελευταίος, ο οποίος επηρέασε το κοινό, λέγοντας πως το συγκεκριμένο τραγούδι ήταν “super”, πρότεινε την αλλαγή τίτλου από Lonely Symphony σε We will be free. Βγήκε με 30.000 ψήφους διαφορά. Ψηφίστηκε ως η πιο σέξυ τραγουδίστρια της Γιουροβίζιον από την ιρλανδική εφημερίδα “The Sun”, αφού μέσα από το see-through φαινόταν το εσώρουχό της, το οποίο απεικόνιζε τη βρετανική σημαία. Το τραγούδι ανέβηκε στο #25 της Αγγλίας. Η ίδια δηλώνει πως δεν μπορεί να ζήσει δίχως yoga, τυρί και θέατρο. Ο συνθέτης της, George de Angelis είναι Έλληνας. Σπούδασε στην Αθήνα, τη Βοστώνη και το Λονδίνο, πριν ξεκινήσει περιοδείες με την Lena Lovich. Έχει συνεργαστεί ως ενορχηστρωτής και παραγωγός του Rod Stewart, των Pet Shop Boys και του Barry Manilow.

Toni Cetinski (CRO 94): γεννήθηκε το 1969 και σπούδασε μουσική στη γενέτειρά του, Pula. Ξεκίνησε την καριέρα του, τραγουδώντας με τον πατέρα του Mirko, πολύ γνωστό στη χώρα, όπως και ο αδελφός του Matteo. Η μητέρα του Vinka υπήρξε Υπουργός Τουρισμού. Η σόλο καριέρα του ξεκίνησε παίζοντας κήμπορντς και τραγουδώντας σε τοπικά γκρουπ. Ήλθε 8^ος στην επιλογή του 1991, με την ενωμένη ακόμα Γιουγκοσλαβία. Εκείνη τη χρονιά ξεκίνησε η εντυπωσιακή του καριέρα. Έχει τραγουδήσει με ονόματα όπως ο José Carreras και ο Michael Bolton. Ο συνθέτης Zeljen Klasterka, εργάζεται για την κροατική τηλεόραση και είναι επικεφαλής των καθηγητών κιθάρας στην Ακαδημία του Ζάγκρεμπ. Ο στιχουργός-δημοσιογράφος Želiko Krznarić έχει γράψει επτά βιβλία ερωτικής ποίησης. Το 2001 o Toni ήταν ένα από τα φαβορί. Έκανε εμφάνιση με γαμπριάτικα ρούχα. Όταν ήρθε 5^ος, πήγε στο green-room και προπηλάκισε τον συνθέτη της νικήτριας, Vanna. Έχει νυμφευτεί τρεις φορές και έχει αποκτήσει δύο παιδιά. Είναι πλέον παππούς. Μία από τις συζύγους του υπέστη βαρύ εγκεφαλικό, αλλά επέζησε. Έχει απασχολήσει πολλές φορές τις εφημερίδες για διάφορα οικογενειακά σκάνδαλα της οικογένειάς του, καθώς και για τις ακραίες αντικομμουνιστικές του απόψεις. Παραμένει ενεργός και πολυβραβευμένος.

Sara Tavares (POR 94-Sara Alexandra Lima Tavares): γεννήθηκε το 1978 στη Λισσαβώνα. Με καταγωγή από το Πράσινο Ακρωτήριο, ούσα κόρη μεταναστών, συνέθετε τραγούδια στα Πορτογαλικά και διάφορες κρεολές γλώσσες, έχοντας Αφρικανικές, Πορτογαλικές και Αμερικανικές επιρροές. Ο πατέρας της εγκατέλειψε την οικογένεια και η μητέρα της μετακόμισε στον Νότο με τα μικρότερα αδέλφια της, έχοντας εμπιστευτεί τη Sara σε μια ηλικιωμένη γυναίκα. Ανακαλύφθηκε στο πρόγραμμα «Chuva de estrelas», όπου μιμήθηκε τη Whitney Houston. Στον εθνικό τελικό έλαβε το απόλυτο άριστα (220) και από τις 23 τοπικές επιλογές και τη χειροκροτούσαν όλοι όρθιοι. Η μόνη της εμπειρία από το τραγούδι μέχρι τότε ήταν το ότι τραγουδούσε στην εκκλησιαστική χορωδία της ενορίας της. Η γνωστή Fernanda Lopez (φωνητικά POR 87, 90, 92, 93, 96, 99, 01), ήρθε 7^η. Ο διευθυντής ορχήστρας, Thilo Krassman, είναι Γερμανός που μετακόμισε στην Πορτογαλία το 1957, έχοντας συνεργασίες με όλους τους κορυφαίους καλλιτέχνες της χώρας και εμφανίσεις σε όλα τα υπάρχοντα τηλεοπτικά σώου. Την είδαμε ξανά στο διάλειμμα της Γιουροβίζιον του 2018 που πραγματοποιήθηκε στη Λισσαβώνα. Το 2021 αποκάλυψε ότι στα 24 της συνειδοποίησε την αμφισεξουαλικότητά της. Η σύντροφός της, επίσης τραγουδίστρια, ονομάζεται Carminho. 6 άλμπουμ, αρκετά singles και συμμετοχές σε άλμπουμ άλλων καλλιτεχνών ήταν η «συγκομιδή» της. Πάλευε από το 2009 με τον όγκο που έιχε στον εγκέφαλο. Απεβίωσε στα 45 της χρόνια, τον Νοέμβριο του 2023…

Duilio (SWI 94-Lorenzo Duilio di Cicco): Γεννήθηκε το 1973 στη Βασιλεία της Ελβετίας αλλά ζει στο Bergamo της Iταλίας από το 1978. Τραγουδά από τα 12 του, κυρίως Fausto Leali και Franco Battiati. Πήγε στο Φεστιβάλ του Lugano στα 13 του, όπως επίσης σε πολλά άλλα σε Ιταλία, Γερμανία και Ελβετία, όπου πάντοτε έμπαινε στην τριάδα. Συνεργάζεται συχνά με την ιταλική τηλεόραση. Η κακή του θέση μαζί με τον αποκλεισμό προκάλεσαν αρκετές συζητήσεις. Τους έφταιγαν ο κλειστός τελικός, η κακή ερμηνεία του, κ. α. Μια εφημερίδα τον ευχαρίστησε για τα χρήματα που γλίτωσαν από το παράβολο της Γιουροβίζιον! Δεν έκανε έκτοτε ούτε μια επιτυχία στην καριέρα του. Σήμερα κατέχει διευθυντική θέση στην εταιρεία Robocilindri που κατασκευάζει ηλεκτρικούς κυλίνδρους. Ο συνθέτης και μηχανικός, Giuseppe Scaramella, έχει εμφανιστεί ως διευθυντής ορχήστρας σε σημαντικά θέατρα ανά τον κόσμο.

Silvi Vrait (EST 94): η “νεαρή” Silvi Vrait γεννήθηκε το 1951 στην Kehra. O πατέρας της ήταν Αμερικανός (ή Καναδός, σύμφωνα με άλλη πηγή), Φινλανδικής καταγωγής και η μητέρα της Εσθονή. Είχε και μία ετεροθαλή αδελφή. Για πολλά χρόνια ψηφιζόταν ως η δημοφιλέστερη τραγουδίστρια της χώρας. Εμφανιζόταν επαγγελματικά από το 1972 ως μέλος διαφόρων γκρουπ και δίδασκε μουσική στην Μουσική Ακαδημία του Ταλλίν (όπου είχε μαθήτρια την Evelin Samuel-EST 99 και τη γνωστή χορωδό Kaire Vilgats-φωνητικά EST 00, 02, 14, 16, 17, 19, 20*, MAL 02). Kαθώς είχε και πτυχίο Αγγλικής φιλολογίας, δίδαξε Αγγλικά σε σχολείο. Είχε ασχοληθεί επαγγελματικά με την αριθμολογία και με την αστρολογία. Τη δεκαετία του ’80 κυκλοφόρησε δύο άλμπουμ με επαναστατικά τραγούδια υπέρ της αυτονόμησης της Εσθονίας. Τραγουδούσε σε πολλά στυλ, ειδικεύτηκε όμως κυρίως στο μιούζικαλ και την όπερα. Είχε κάνει πολλές τουρνέ, κυρίως στις βόρειες χώρες και τη Ρωσία. Είχε φτάσει σε σημείο να παίρνει αντικαταθλιπτικό χάπι πριν βγει στη σκηνή. Το 2013 νοσηλεύτηκε με όγκο στον εγκέφαλο, από τον οποίο πέθανε. Έχει έναν γιο τον Silver, ο οποίος έχει το ίδιο όνομα με τον κατά 20 χρόνια μικρότερο σύντροφό της. Η στιχουργός, Leelo Tungal, είναι από τις πιο σημαντικές ποιήτριες στη χώρα. Ο διευθυντής, Urmas Lattikas, με σπουδές στη Βοστώνη, είναι μέλος ενός γνωστού κουιντέτου και γράφει για την συμφωνική ορχήστρα της Εσθονικής Ραδιοφωνίας. Το τραγούδι, το οποίο είχε προταθεί αρχικά στην Hedvig Hanson, η οποία το απέρριψε, πήρε μόνο 2 βαθμούς και αυτούς από την Ελλάδα, διότι το μέλος της επιτροπής Λευτέρης Αποστολόπουλος διέδωσε τη φήμη ότι ήταν Πρέσβειρα Καλής Θέλησης…

Dan Bittman (ROM 94): γεννήθηκε το 1962 στο Βουκουρέστι, όπου σπούδασε μηχανικός, με ειδίκευση στην υδροτεχνική. Είναι εβραϊκής καταγωγής και έχει ασπαστεί τον Iουδαϊσμό. Τραγουδά ως σολίστ με διάφορα γκρουπ από το 1980. Για πολλά χρόνια παρουσίαζε τηλεοπτικές εκπομπές, ενώ έχει επιδοθεί και σε μεταγλωττίσεις. Το 2010 διορίστηκε σύμβουλος του Υπουργού Οικονομικών, αλλά παραιτήθηκε σύντομα. Το 2018 γνώρισε την κατακραυγή, όταν έλαβε 11.000 Ευρώ ως παρουσιαστής μιας εκδήλωσης.  Mετά από 25 χρόνια γάμου και τρεις γιους εγκατέλειψε στα τέλη του 2020 τη γυναίκα του Liliana Ștefan, για τα “μάτια” της μέτζο-σοπράνο Andreea Ilie. Με τη σειρά της τον άφησε και η ερωμένη του για έναν Ιταλό βαθύπλουτο επενδυτή. Το Dincolo di Nori ψηφίστηκε τραγούδι της χρονιάς από το ρουμανικό περιοδικό “Vox Pop Rock”. Πέρασε από αρκετά συγκροτήματα, με τα οποία κυκλοφόρησε τραγούδια που έγιναν επιτυχίες. Με το διάσημο τωρινό γκρουπ του, τους Holograf (υπάρχουν από το 1985 και έχουν εμφανιστεί μέχρι και στην Κορέα) υπήρξαν supporting group στη συναυλία των Scorpions. Ο συνθέτης και στιχουργός, Antonio Furtuna, είναι πτυχιούχος στη μεταλλουργία και κημπορντίστας των Holograf.

Chris & Moira (MAL 94-Christofer Scicluna & Moira Stafrace): η Moira γεννήθηκε το 1970. Μπήκε σε χορωδία το 1982, ενώ από το 1986 ήταν κιθαρίστρια σε ροκ συγκρότημα. Το 1990 πήγε στην Αγγλία ως τραγουδίστρια σε ροκ/μπλουζ γκρουπ. Πήρε και μαθήματα χορού και σκηνικής παρουσίας στο Pineapple Dance Studio. Το 1992 επέστρεψε στη Μάλτα και ήρθε 2^η στην επιλογή της χρονιάς, τής έδωσαν όμως το βραβείο Καλύτερης Προσωπικότητας. Πάλι το 1992 ήρθε έκτη. Το 93 δεν κατάφερε να μπει στα πρώτα 3. Εκείνος γεννήθηκε το 1959 και ήταν για πολλά χρόνια σε γκρουπ στα ‘80ς, τόσο στη χώρα του, όσο και στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το 1999 ήταν οι συνθέτες του τραγουδιού της Μάλτας. Μία από τις τρεις κοπέλες, η Diana Stafrace είναι αδελφή της Moira. Επίσης βρίσκονταν στη σκηνή το 1993, εκείνη στα φωνητικά και εκείνος στη κιθάρα, αλλά και το 1999 στα φωνητικά. Το 1993 ένα από τα τραγούδια του δεύτερου άλμπουμ των Getting Closer, μέλος των οποίων ήταν για κάποια χρόνια, σύνθεση του ίδιου του Chris, δόθηκε στον William Mangion (ναι, είχε ήδη κυκλοφορήσει, αλλά δεν έγινε αντιληπτό, διότι ο πρωτότυπος τίτλος του, στα Μαλτέζικα, είναι Issa). Δύο εβδομάδες μετά από τη συμμετοχή τους το 1994 παντρεύτηκαν, μάλιστα η Moira ήταν ήδη έγκυος στη μοναχοκόρη τους Michela που εργάζεται ως λογίστρια, μολονότι είχε έφεση και στον κλασικό χορό και στο τραγούδι. Με το άλμπουμ «More than love» έκαναν τουρ σε όλη την Ευρώπη. Με το όνομα Krave έκαναν ένα δεύτερο άλμπουμ, το «Night to day» που ηχογραφήθηκε στη Μάλτα και την Αγγλία. Κυκλοφόρησαν δύο ακόμα άλμπουμ, το 2004 και το 2014, καθώς και τέσσερα single. Τη βραδιά του εθνικού τελικού του 2022 πέθανε από ανίατη ασθένεια. Είχε προλάβει να κάνει ένα σύντομο home video, φανερά καταβεβλημένος, στο πλαίσιο του αφιερώματος της Μαλτέζικης τηλεόρασης για τα 50χρονα της χώρας στον διαγωνισμό (που είχε αναβληθεί για έναν χρόνο λόγω κορωνοϊού). Ο διευθυντής ορχήστρας (ο ίδιος που κράτησε τη μπαγκέτα και το 1971), Anthony Chircop, ήταν για 16 χρόνια μουσικός διευθυντής στον μαλτέζικο στρατό. Το άσμα είχε κατηγορηθεί ως κλεμμένο από το “The Living Years” των Mike & The Mechanics.

Willeke Alberti (NL 94-Willy Albertina Verbrugge): γεννήθηκε το 1945 στο Άμστερνταμ. Ο τενόρος πατέρας της, Willy Alberti, σημείωσε επιτυχία με τις διασκευές των Volare (ΙΤΑ 58) και Piove (ΙΤΑ 59). Θεατρική παραγωγός και τηλεοπτική ηθοποιός, έκανε πολλά ντουέτα με τον πατέρα της (είχε δικό του τηλεοπτικό πρόγραμμα), τον οποίο αντικαθιστούσε συχνά επί σκηνής ήδη από παιδί. Θεωρείται από τα κορυφαία ονόματα της ολλανδικής μουσικής σκηνής. Έχει διασκευάσει τις εξής συμμετοχές: FRA 60, UK 64, FRA 69, UK 70, IRL 70, SPA 73, ITA 63 (στα ιταλικά, σε ντουέτο με τον πατέρα της), YUG 66 (στα αγγλικά), SWI 81 (πολύ μεγάλη επιτυχία). Λίγα χρόνια πριν πάει στον διαγωνισμό, θεωρούσε ότι ήταν ήδη πολύ μεγάλη. Συζητείτο ότι θα πήγαινε και το 1988 (ήταν στην επιλογή, όπως και σε αυτή του 1989). Την έπεισε ο γνωστός παρουσιαστής Paul de Leeuw, καθώς η ίδια, αλλά και ο πατέρας της δεν ήθελαν. Παντρεύτηκε τρεις φορές (με τον μουσικό Joop Oonk, με τον μεγιστάνα της τηλεόρασης, παραγωγό John de Mol και με τον Δανό ποδοσφαιριστή Søren Lerby, τον οποίο ακολούθησε στη Γερμανία και το Μονακό). Έχει τρία παιδιά, ένα από κάθε γάμο, ενώ είναι και γιαγιά. Ο John Van t’Schip, προπονητής της Εθνικής Ελλάδος (2019-2021) είναι παντρεμένος με την κόρη της Daniëlle Oonk! Έχασε 13 κιλά από τη στεναχώρια της, καθότι ο γιος της Johnny de Mol κατηγορήθηκε ανώνυμα από κάποια κοπέλα και επώνυμα από τη σύντροφό του Shima Kaes για σεξουαλική κακοποίηση, η δε κόρη της διαγνώστηκε με δύο κακοήθεις όγκους. Η ζωή της έγινε μιούζικαλ. Το τραγούδι της πήγε στο #33 της Ολλανδίας. Έχει παίξει σε αρκετές ταινίες. Είναι gay icon και υπέρμαχος των δικαιωμάτων της LGBT+ κοινότητας. Έχει ιδρύσει φιλανθρωπική οργάνωση για ανθρώπους που χρήζουν νοσηλείας. Έγινε έξαλλη, όταν την κόλλησε κορωνοϊό κάποιος ανεμβολίαστος. Η στιχουργός, Coot van Doesburgh, είναι γνωστή τηλεκριτικός και υποτιτλίστρια των ταινιών των Monty Pythons, ενώ έχει μεταφράσει στα ολλανδικά διάφορα θεατρικά έργα.

Mekado (GER 94): επελέγησαν με ανάθεση. Η Melanie Bender (γεννήθηκε το 1974), κόρη του Steve Bender, μέλους των Dschingis Khan (GER 79) που πέθανε το 2006 και πολυοργανίστα, ήταν άγνωστη τότε. Είναι διπλωματούχος οδοντοτεχνήτρια. Συνέχισε αργότερα σόλο καριέρα (δισκογράφησε μέχρι το 1997), μάλιστα με το You just want sex έκανε επιτυχία στην Ιαπωνία. Η πιανίστα Kati (Kathy) Karney (γεννήθηκε το 1974) είχε πάρει μέρος στο Schlager 91 με το Leben und leben lassen των Ralph Siegel / Berndt Meinunger (7^η). Τη βρίσκουμε υποψήφια στη Βοσνιακή επιλογή του 2002 (4η). Σήμερα έχει δικό της δικηγορικό γραφείο και σχεδιάζει να επιστρέψει στα μουσικά πράγματα με νέο άλμπουμ. Η ηθοποιός Dorkas Kiefer (γεννήθηκε το 1972), είναι γνωστή και από την επιλογή του 1989, όπου ήρθε 3^η με το Ich hab’Angst του ίδιου συνθετικού ντουέτου. Το μικρό της όνομα προέρχεται από την ελληνική λέξη “δορκάς” (είναι η γαζέλα). Έχει έναν αδελφό, τον ηθοποιό Vinzenz Kiefer. Έβγαλε αρκετά singles και έκανε αρκετές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εμφανίσεις. Σήμερα είναι ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου, τηλεπαρουσιάστρια σώου, αλλά και φίλη του Udo Lindenberg, με τον οποίο ηχογράφησαν ένα πετυχημένο ντουέτο. To 1996 εμφανίστηκε γυμνή στο “Playboy”. Με τον τωρινό σύντροφό της, διοργανωτή εκδηλώσεων Sascha Hauck, απέκτησαν δύο παιδιά. Το τριο δεν τράβηξε πολύ και διαλύθηκε λίγο μετά τον διαγωνισμό, έχοντας βγάλει ένα άλμπουμ και ένα Maxi-CD. Το τραγούδι παρά την 3η θέση πήγε μόλις στο #100. Tις συνόδευσε στα κήμπορντς η Rhonda Heath από τις Silver Convention (GER 77, φωνητικά AUS 85), στα ντραμς η Barbara Margeth και στα κήμπορντς ο Jerry Rix. Την ίδια χρονιά είχε γίνει επίσημη πρόταση στη Nina Hagen (διεθνής επιτυχία της το 99 Baloons) να εκπροσωπήσει τη Γερμανία, αλλά δεν δέχτηκε.

Martin Ďurinda & Tublatanka (SLK 94): είχαν ήδη βγάλει έξι άλμπουμ μελωδικού ρoκ. Είναι διαρκώς στα Τσεχικά και Σλοβακικά charts. Υπάρχουν ήδη από 1982. Το 1984 βγήκε το πρώτο τους άλμπουμ, το, «Truth Wine», που έγινε ύμνος της Βελούδινης Επανάστασης στη Σλοβακία το 1989. Αρχικά ήσαν τρίο. Στη σκηνή της Γιουροβίζιον ήταν ο Martin “Mat’o” Ďurinda (1961-), o Josef “Dodo” Dubán (1964-2003), ο Juraj Topor (1965-), ο Juraj “Ďuro” Černý (1961-2016) και οι κοπέλες στα φωνητικά, Ingrid Vranovicová και Kvetoslava Kmotorková. Οι χριστουγεννιάτικες ροκ διασκευές τους πούλησαν 30.000 αντίτυπα. Το 1995, ο ντράμερ Ďuro εγκατέλειψε τη μπάντα, για να νοσηλευτεί σε κέντρο απεξάρτησης. Το 2016 πέθανε στα 54 του, στο σπίτι του στην Ουγγαρία, λόγω πολλαπλών προβλημάτων υγείας, με τα οποία πάλευε επί 20 χρόνια λόγω του εθισμού του στα ναρκωτικά. Ο κιθαρίστας Dodo έπεσε σε κατάθλιψη, όταν τον εγκατέλειψε η σύντροφός του, τραγουδίστρια της οπερέττας Jana Šomóšlová. Το 2003 έπεσε από το παράθυρο του διαμερίσματός του, στον 7ο όροφο, στη Bratislava. Λίγο μετά από τη διακομιδή του στο νοσοκομείο υπέκυψε στα τραύματά του. Ο μπασίστας Juraj Topor είναι και μάγειρας. Ο τραγουδιστής Martin ξεκίνησε να γίνει παίκτης χόκεϋ. Τελικά σπούδασε φαρμακολογία, όπου πήρε μεταπτυχιακό. Από το 1977 μέχρι το 1980 μετείχε στους πολύ επιτυχημένους Nervy. Όλα αυτά τα χρόνια έχουν γίνει αρκετές αλλαγές στη σύνθεσή τους. Έχει απομείνει από τα ιδρυτικά μέλη μόνο ο τραγουδιστής τους. Αν και είναι ακόμα ενεργοί, έχουν να δισκογραφήσουν από το 2010. Το όνομά τους προήλθε από τον κακό πίθηκο Tublat (που απαντά στον “Ταρζάν”) και την κατάληξη –anka, την οποία χρησιμοποιούσε το διάσημο τότε γκρουπ Moravanka.

Ovidjius Vyšniauskas (LIT 94): γεννήθηκε το 1957 σε μια μικρή πόλη (το Marijampolė), στης οποίας την εκκλησιαστική χορωδία τραγουδούσε, εξάλλου φοίτησε σε θρησκευτικό σχολείο, αφού άλλαξε πολλά σχολεία. Παιδί χωρισμένων γονιών έχει έναν μεγαλύτερο αδελφό. Παίζει τσέλο, κρουστά και συνθεσάιζερ, ενώ έχει σπουδάσει και διεύθυνση χορωδίας. Ήταν μέλος πολλών γκρουπ, πριν γίνει επαγγελματίας τραγουδιστής και συνθέτης Είναι πολύ γνωστός στη χώρα του, την οποία εκπροσώπησε σε διάφορα φεστιβάλ. Πέρασε από διάφορα ποπ γκρουπ. Έχει συνθέσει τραγούδια για τον Sasha Song και άλλους. Τον χαρακτηρίζουν ως τον “Joe Cocker” της χώρας. Ξεκίνησε ως αθλητής του judo, ενώ του άρεσαν παράλληλα το ποδόσφαιρο και η πυγμαχία! Πήγε με ανάθεση. Ο ίδιος επέλεξε τα τραγούδια του τελικού. Το Lopŝinë Mylimai κυκλοφόρησε μόνο σε promo κασέτα και CD. Ο στιχουργός και κολλητός του είναι ο φυσικός Gintaras Zdebskis. Έχει ίδιο επίθετο (σε άλλη γλώσσα) με τον Πολωνό Michał Wiśniewsky των Ich Troje. Απέκτησε δύο κόρες και έναν γιο. Ζει σήμερα με την τέταρτη σύζυγό του. Δέκα σόλο άλμπουμ και πολλές εμφανίσεις σε Ρωσία, Ουκρανία, Δυτική Ευρώπη και Αμερική. Έχει μετάσχει σε τηλεοπτικά μουσικά προγράμματα και έχει παίξει σε ροκ όπερες.

Elisabeth “Bettan” Andreasson (SWE 82, NOR 85, 94, 96) & Jan Werner Danielsen (NOR 94): για την Elisabeth, βλ. 1982. Εκείνος (17 ετών τότε και ανερχόμενο αστέρι), ήρθε 2^ος στην επιλογή του 2000. Γεννήθηκε το 1976 στο Nord-Odal. Η φωνή του είχε έκταση 4 1/2 οκτάβες. Ήταν τενόρος και κόντρατενορος. Κέρδισε σε διαγωνισμό ταλέντων το 1988, οπότε κυκλοφόρησε και το πρώτο του άλμπουμ. Συνέχισε με την συμφωνική Ορχήστρα του Hamar. To 1994 κέρδισε σε νέο διαγωνισμό που τον έκανε μεγάλο αστέρι (τραγούδησε στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Lillehammer και το 2003 στην απονομή του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης). Ακολούθησαν έξι ιδιαίτερα επιτυχημένα άλμπουμ, ένα με τη Bettan και πέντε σόλο. Μαζί με την Bettan έκαναν πολλές εμφανίσεις και περιοδείες. Aπεβίωσε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες στο σπίτι του το 2006, όπου τον βρήκε ο manager του. Η επίσημη ιατροδικαστική έκθεση μίλησε για καρδιακή ανεπάρκεια που προκλήθηκε από φλεγμονή της τραχείας, ωστόσο υπήρχαν φήμες τόσο για αυτοκτονία (φήμη που πυροδότησε η αρχική δήλωση της αστυνομίας για “προσωπική τραγωδία”), όσο και για υπερβολική δόση ναρκωτικών. Μία εβδομάδα πριν είχε “κλείσει” μεγάλη περιοδεία στον Καναδά με τους Canadian Tenors. To ζήτημα της σεξουαλικότητάς του απασχολούσε διαρκώς τα Μ.Μ.Ε.. Σύμφωνα με τον πατέρα του, ο οποίος έγραψε μία -αμφιλεγόμενη- βιογραφία του γιου του, ήταν άφυλος. Το 2005 κατέρρευσε κατά τη διάρκεια μιας χριστουγεννιάτικης συναυλίας. Είχαν προηγηθεί οικονομικά προβλήματα και μια περίοδος έντονου άγχους. Στην κηδεία του τραγούδησε η Elisabeth Andreasson. Δύο ακόμα άλμπουμ με ανέκδοτες ηχογραφήσεις “είδαν το φως” μετά θάνατον και έγιναν ανάρπαστα. Είναι, πάντως, το πρώτο νορβηγικό τραγούδι μετά από το νικητήριο του 1985 που κατάφερε να μπει στο τοπ (#3).

Alma (BOS 94, 97-Alma Čardžić) & Dejan (BOS 94-Dejan Lazarević): ο Dejan, γεννημένος το 1959 στο Σαράγιεβο, ήταν τραυματίας πολέμου, όταν εμφανίστηκε στη σκηνή. Προέρχεται από μουσική οικογένεια. Ξεκίνησε ως φλαουτίστας, πριν στραφεί στη σύνθεση και ερμηνεία ποπ τραγουδιών. Η Alma το 1992 ήταν 10η, ενώ πήγε και στην επιλογή του 1993, με άγνωστο αποτέλεσμα (οι φήμες τη θέλουν 2η). Γεννήθηκε το 1968 στο Maglaj. Κερδισε το 1983 το πρώτο βραβείο σε έναν καλοκαιρινό φοιτητικό διαγωνισμό, κάτι που την έκανε κάπως γνωστή. Τις πρώτες μέρες του πολέμου άνοιξε ένα στούντιο ηχογράφησης, μαζί με τον άνδρα της (έχουν μια κόρη). Πρώτο της άλμπουμ το 1995. Ακολούθησαν τρία ακόμα, με τελευταίο εκείνο του 2004. Το 1997 επανήλθε στον διαγωνισμό. Έγινε η πιο δημοφιλής τραγουδίστρια στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, χάρη σε δυο πατριωτικά τραγούδια. Έχει κερδίσει δύο κορυφαία βραβεία στη χώρα της. Το τραγούδι έγραψαν οι αδελφοί Edo & Adi Mulahalilovic (έχουν πουλήσει πάνω από 1,5 εκατομμύριο αντίτυπα), οι οποίοι από το 1991 εμφανίζονται και ως τραγουδιστικό ντουέτο. Δεν βρήκαμε πρόσφατη φωτό του Dejan. Υπάρχουν μόνο φωτογραφίες ενός δικηγόρου μπλεγμένου με τον υπόκοσμο και ενός τρομπετίστα, πολύ νεότερου.

Costas Bigalis & The Sea Lovers (GRE 94-Κωνσταντίνος Μπιγάκης): γεννήθηκε το 1953 στην Αθήνα. Ξεκίνησε σε ένα διαγωνισμό ερασιτεχνικών γκρούπ (Pop Festival ’73). Συνυποψήφιος -μεταξύ άλλων- ήταν ο Μιχάλης Ρακιντζής (με τον οποίο “κονταροχτυπήθηκαν” ξανά, 29 χρόνια μετά, το 2002!). Το 1977 έπαιξε στη μουσική παράσταση «Ουτοπία» του Μίμη Πλέσσα και το 1979 στο «Jesus Christ Superstar». Την ίδια χρονιά πήρε το βραβείο συνθετών και στιχουργών στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Πήρε και μαθήματα στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Το 1980 έπαιξε στο Αθηναϊκό φεστιβάλ στη μουσική βερσιόν των «Διαλόγων του Λουκιανού». Το 1981 έγραψε δύο τραγούδια για την ταινία The next one. Το 1982 έπαιξε στη σειρά Acts of the Apostoles Petros and Pavlos, στο πλευρό του Anthony Hopkins. Πρώτος του δίσκος το Big Alice το 1884, με το ομώνυμο συγκρότημα, στο οποίο συμμετείχε και η Μαριάνα Ευστρατίου. Το τραγούδι τους I miss you έγινε χιτ στην Ελλάδα. Από το 1987 έως το 1989 έζησε στις Η.Π.Α.. Το πρώτο του άλμπουμ στα Ελληνικά βγήκε το 1990. Τα επόμενά του LP έγιναν τουλάχιστον χρυσά. To τραγούδι του «Του Αιγαίου τα μπλουζ» πήρε μέρος στην κλειστή επιλογή της ΕΡΤ το 1992, με το άλμπουμ να γίνεται πλατινένιο, όπως και αυτό του Αχ Μελισσούλα. Αρχικά είχε ακουστεί ότι η ΕΡΤ θα έκανε ανοικτή επιλογή στο Plaza το 1994. Τελικά το κανάλι ανέθεσε στον Κώστα Μπίγαλη να τους προτείνει τρία τραγούδια από τον υπό ετοιμασία νέο δίσκο του. Ο ίδιος ήθελε “Του πολέμου τα παιδιά”, αλλά η ΕΡΤ προτίμησε το “Ντίρι Ντίρι”. Το βίντεο-κλιπ έγινε στην ιδιαίτερη πατρίδα του σκηνοθέτη Γιώργου Δάμπαση, την Άνδρο, με απίστευτο κρύο και τα σταφύλια… άπλυτα. Πήρε μέρος η ΕΡΤ, αν και ήταν Mεγάλο Σάββατο, γιατί η Ελλάδα ήθελε να παρουσιάσει κάτι σε τοπικά χρώματα, εκείνη την ιδιαίτερη μέρα. Οι Sea Lovers που δημιουργήθηκαν ειδικά για τον διαγωνισμό είναι οι αδελφοί Τουρκογιώργη (στο μπάσο ο Αντώνης, μέλος των θρυλικών Socrates και συνθέτης των τίτλων του σήριαλ “Ρετιρέ” και στην κιθάρα ο Άκης), o ντράμερ Βασίλης Ρούσσης, η Χριστίνα Αναγνωστοπούλου (φίλη του Νίκου Καρβέλα και γνωστή ήδη από το χιτ Κύριε καθηγητά) και η Βικτώρια Χαλκίτη (είναι η μόνη φορά που πατέρας και κόρη κάνουν φωνητικά για διαφορετική χώρα!!!). 40 ετών τότε, μετείχε μόνο για εθνικούς λόγους και δήλωνε ότι δεν θα του απέφερε κάτι η συμμετοχή του. Παιζόταν τότε στα στοιχήματα ότι θα ερχόταν 14^ος με 18^ος. Το 1996 έγραψε για τη Μαριάνα Ευστρατίου το Εμείς φοράμε το χειμώνα ανοιξιάτικα. Επανήλθε στην επιλογή του 2002 με τη Μιρέλλα Φραγκοπούλου, βαφτισιμιά της Δούκισσας και τη μπαλάντα Let me be the one (4ος). Όταν απέτυχε να κερδίσει τον τελικό, εμφανίστηκε συχνά στην τηλεόραση να κάνει ιδιαίτερα πικρόχολα σχόλια. Το 2005 έγραψε για την Έλενα Παπαρίζου το “The Light in Our Soul” (#1 στην Ελλάδα και #3 στη Σουηδία), το οποίο ακυρώθηκε γιατί η ιστοσελίδα Oikotimes αποκάλυψε ότι είχε κυκλοφορήσει στη Γερμανία με τη φωνή της Μιρέλλας Φραγκοπούλου. Εκείνος αποκάλεσε τότε “καραγκιοζάκια” όλους τους φαν, οι οποίοι όλα αυτά τα χρόνια τον στήριζαν. Πολλά χρόνια αργότερα αποκάλυψε ότι είχε ανάγκη τα χρήματα της Γιουροβίζιον, για να μην χάσει το σπίτι του… Από το 2008 και μετά συνεργάζεται με τον Αυστραλό παραγωγό Μάρκ Μόφατ, γράφοντας τραγούδια για καλλιτέχνες της κάντρι μουσικής. Η τελευταία του δισκογραφική δουλειά κυκλοφόρησε το 2011. Τα τελευταία χρόνια βιοπορίζεται ως ηθοποιός. Ο Αντώνης υπέστη εγκεφαλικό 2010 και υποβλήθηκε σε εγχείριση εμβολής. Για να συγκεντρωθούν χρήματα δόθηκε συναυλία από διάφορους καλλιτέχνες. Απεβίωσε ανήμερα του Πάσχα (5/5) του 2024… Ο Άκης κάνει εμφανίσεις με τους Blue Airways. Η Χριστίνα, γεννημένη στη Γερμανία, επανήλθε πολλά χρόνια αργότερα, τραγούδησε μάλιστα το “Κάνε μου like” για την ομώνυμη εκπομπή της Αννίτας Πάνια. Η Βικτώρια, γεννημένη στη Στοκχόλμη (η μητέρας της ήταν Σουηδή), χρειάστηκε έξι εξωσωματικές, για να αποκτήσει τον γιο της. Η πορεία της, ειδικά στη Γιουροβίζιον είναι γνωστή (φωνητικά GRE 93, 94, 08, 12, 18, ΒLR 05, φωνητική διδασκαλία GRE 04). Μεγαλύτερή της επιτυχία το Τέλεια. Είναι, πέρα από τραγουδίστρια, καθηγήτρια φωνητικήε και μεταγλωττίστρια. Extra παρασκήνια που περιλαμβάνουν τους καλλιτέχνες στους οποίους “έκανε κρούση” η ΕΡΤ μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Petra Frey (AUS 94): γεννήθηκε το 1978 στο Τυρόλο και συγκεκριμένα στο Wattens. Ξεκίνησε ήδη από τα 10 της χρόνια τραγουδώντας schlager, κάνοντας εμφανίσεις στο εστιατόριο του πατέρα της. Εργάστηκε ως ρεσεψιονίστ. Το πρώτο της single ηχογραφήθηκε όταν ήταν μόλις 12 ετών. Υμνεί γενικότερα τους εφηβικούς έρωτες και τα πρώτα νεανικά σκιρτήματα, βάζοντας συχνά στα τραγούδια της την αργκώ της νεολαίας. Είναι γνωστή σε όλη τη χώρα, με χιτ όπως το Herz in Sicht και το Ein Stern fällt vom Himmel. Το εν λόγω μπήκε χαμηλά στο γερμανικό τοπ «ZDF-Hitparade». Το 1997 ήρθε 3η στο Schlager Festival της Γερμανίας. Ήταν 2η στον εθνικό τελικό του 2003, ενώ το 2011 έμεινε στη φάση του ημιτελικού. Έχει βγάλει 12 CD (που μπήκαν όλα στα charts) και πάρα πολλά single και εμφανίζεται συχνά τόσο στην αυστριακή, όσο και τις ελβετικές τηλεοράσεις. Υπήρξε κριτής σε talent show και τηλεπαρουσιάστρια. Σήμερα, μετά τον γάμο της, λέγεται Petra Kauch. Έχει μία κόρη.

Alejandro Abad (SPA 94-Alejandro Antonio García Abad): γεννήθηκε το 1965 στο Σαντιάγο της Χιλής. Για 14 χρόνια έμεινε στη Χιλή, όπου δύο φορές εκπροσώπησε την Ισπανία στο φεστιβάλ Viña del Mar. Άρχισε το 1983 με 3 άλμπουμ αποτυχημένα στην Ισπανία αλλά όχι και στη Λατινική Αμερική. Το τραγούδι του Enamorarse με την Ana Reverte κέρδισε στο OTI 93, ενώ το Eres mi debilidad με τον Marcos Llunas νίκησε στο ΟΤΙ 95. Στην επιτροπή του 1994 ήταν κι ο μεγάλος σταρ Francisco, που εξέφρασε την επιθυμία να πάει κάποια στιγμή (δεν το έκανε τελικά). Ο μαέστρος, Josef Llobell, είναι γνωστός ηχολήπτης και μέλος συγκροτημάτων της Βαρκελώνης, ήδη από τη δεκαετία του ’60. Το εν λόγω πήγε ψηλά στο airplay, αλλά απέτυχε παταγωδώς σε πωλήσεις. Πρωτοπαρουσιάστηκε σε μια ντίσκο της Bαρκελώνης. Υπάρχουν πάνω από 1000 δικά του τραγούδια που έχουν ηχογραφηθεί από τον ίδιο και άλλους καλλιτέχνες, όπως ο Dyango, ο γιος του τελευταίου, Marcos Llunas (SPA 97), διάφοροι διαγωνιζόμενοι του Operación Triunfo, η Pastora Soler (SPA 12), η Paloma San Basilio (SPA 85), οι David Bisbal & David Bustamante (φωνητικά SPA 02). Είναι ο συνθέτης του Dile que la quiero με τον David Civera (SPA 01-#1), ενώ έκανε την παραγωγή στο Desde el cielo (2ο στη JESC 03 με τον Sergio). Είναι από τους πιο επιτυχημένους συνθέτες και παραγωγούς των ισπανόφωνων χωρών. Έχει ιδρύσει σχολή παραστατικών τεχνών στο Λονδίνο. Είναι νυμφευμένος με τη Susana Saura και έχει δύο παιδιά.

Friderika Bayer (HUN 94-Ilona Csukáné): Γεννήθηκε το 1971 στη Βουδαπέστη και πήρε μαθήματα μουσικής από τα 9 της χρόνια. Ξεκίνησε από τον διαγωνισμό ταλέντων «Starfinder» το 1993, όπου γνώρισε τον συνθέτη Silvester Jonei. Το πρώτο της άλμπουμ κυκλοφόρησε λίγο μετά τη Γιουροβίζιον. Χάρη στην καλή της θέση απέσπασε πολλά βραβεία στη χώρα της. Την επόμενη χρονιά ήρθε 2η στο φεστιβάλ Sopot. Το 1996 μαζί με τον σύζυγό της εντάχθηκαν σε ένα παρακλάδι της Πεντηκοστιανής εκκλησίας της Ουγγαρίας (Hit Gyülekezete). Με τη χορωδία τους εμφανίζεται κάθε Κυριακή σε τηλεοπτικό πρόγραμμα. Ειδικεύεται πλέον στα gospel. Το δεύτερό της άλμπουμ, «Friderika II», ανέβηκε στο #3 του ουγγρικού τοπ. Το single Feltárcsáztad a szívemet από το τρίτο της άλμπουμ το 1998 σημείωσε τις περισσότερες πωλήσεις της χρονιάς. Ακολούθησαν τέσσερα ακόμα άλμπουμ, με μικρότερη επιτυχία, καθώς και τρία με παιδικά τραγούδια. Στα στοιχήματα παιζόταν μονίμως στις τελευταίες θέσεις. Είναι η πρώτη συμμετοχή της Ουγγαρίας, η θέση της οποίας παραμένει μέχρι σήμερα η καλύτερη (4η).

Youddiph (RUS 94-Maria Lvovna “Masha” Katz): 21 ετών τότε, γεννημένη στην πρωτεύουσα και διπλωματούχος πιανίστα από το Μουσικό Κολλέγιο της Μόσχας, συμμετείχε από το 1991 σε γκρουπ, κυρίως τους Kvartal, με πολλές εμφανίσεις σε τηλεόραση, σώου, κοντσέρτα και φεστιβάλ. Το ίδιο το γκρουπ ήρθε 5^ο στην επιλογή. Το τραγούδι Oy oy oy της Aliena Apina ακυρώθηκε, γιατί ένα μέρος του μεταδόθηκε στις ειδήσεις στο ράδιο ένα βράδυ πριν την επιλογή. Από το 1992 ανήκει στους Blues Ligue, το καλύτερο συγκρότημα μπλουζ της Ρωσίας. Το 1^ο της CD βγήκε το 1994. Στην επιλογή του 1996 ήταν η παρουσιάστρια. Δύο μέρες πριν από τον διαγωνισμό, η Ρωσία δήλωσε ότι αν κέρδιζε, δεν μπορούσε να διοργανώσει τη Γιουροβίζιον. Η τραγουδίστρια πλήρωσε μόνη της τα εισιτήρια, για να πάει. Το 1997 κυκλοφόρησαν οι δύο βερσιόν (αγγλική και ρωσική) ευρέως στο Βέλγιο. Με τον ντράμερ Sergey Efimov δημιούργησαν το 1998 το ντουέτο “Η ωραία και το τέρας”. Ακολούθησαν συνεργασίες με σημαντικούς μουσικούς, στους οποίους έκανε φωνητικά (σε πάνω από 180 άλμπουμ) και η ίδρυση της δικής της δισκογραφικής εταιρείας. Παράλληλα παραδίδει μαθήματα φωνητικής, εξάλλου έχει γράψει ένα σχετικό εγχειρίδιο. Βραβεύτηκε από την 20^th Century Fox για τις μεταγλωττίσεις της. Συζεί με τον ροκά Andrey Makarevich. Έχει μία κόρη από προηγούμενη σχέση. Το 2015 διαγωνίστηκε στο “The Voice”. Είναι μέλος του Ισραηλιτικού Συμβουλίου της Ρωσίας.

Edyta Górniak (POL 94): γεννήθηκε το 72 στο Opole. Σπούδασε σε σχολή κηπουρικής. Ξεκίνησε ως πρωταγωνίστρια στο μιούζικαλ «Metro» για 1000 παραστάσεις. Συνεργάζεται μόνιμα με το Buffo Theater της Βαρσοβίας. Συμμετείχε πολλές φορές σε διεθνή φεστιβάλ (Opole, Sopot, Baltic Song Contest 93 και 94-3η). Επελέγη από την Πολωνική TV σε κλειστή επιλογή. Πολλές χώρες ζήτησαν την ακύρωσή της λίγες ώρες πριν τον διαγωνισμό, διότι είπε το μισό στα Αγγλικά. Είναι γνωστό ότι ένα μέλος της Γερμανικής αποστολής ωρυόταν, καθώς τελείωνε η βαθμολογία, λέγοντας ότι έπρεπε η Πολωνία να ακυρωθεί κι ότι η Γερμανία ήταν 2^η. Οι κοπέλες στα φωνητικά ήταν Ιρλανδές που προσελήφθησαν επί τόπου. Το τραγούδι ακούστηκε πολύ στη Σκανδιναβία, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις ανατολικές χώρες. Μένει πια στο Λονδίνο, όπου έφερε και τον manager της,. Έχει δώσει παραστάσεις στο Broadway, ενώ μετείχε και στην πιο πετυχημένη ροκ όπερα στην Πολωνία, με τίτλο Metro (ακολούθησαν τρία ακόμα μιούζικαλ). Εμφανίστηκε και στην εκπομπή της Ρούλας Κορομηλά. Το πρώτο της LP το 95, με τίτλο «Dotyk» έγινε best-seller. Ακολούθησαν επιτυχίες εντός και εκτός Πολωνίας. Την εβδομάδα του διαγωνισμού ήταν άρρωστη και θεώρησε ότι το τραγούδι δεν «της βγήκε» και τόσο καλά! Με το τραγούδι Atlanta θέλησε να υποστηρίξει την Πολωνική αποστολή στους Ολυμπιακούς του 1996. Για έξι χρόνια υπήρξε κριτής σε σώου. 7 άλμπουμ μέχρι σήμερα και κάποιες πανευρωπαϊκές επιτυχίες. Η καριέρα της κινδύνευσε, όταν άρχισε να διαδίδει δημόσια θεωρίες συνωμοσίας σχετικά με τον Covid-19. Ο συνθέτης Stanislas Syrewicz, γεννημένος στη Ρωσία από Πολωνούς γονείς, εξορίστηκε στο Παρίσι, την εποχή του στρατιωτικού νόμου (κάτι που έγινε θέμα του δικού του μιούζικαλ με τίτλο «Martial Law»). Η θέση της παραμένει η καλύτερη όλων των εποχών για την Πολωνία. Από τον κιθαρίστα (μετέπειτα μάνατζερ και σύζυγό της Dariusz Krupa απέκτησε έναν γιο. Έχουν πλέον χωρίσει.

Nina Morato (FRA 94-Stéphanie Morato): γεννήθηκε το 65 στην πρωτεύουσα. Ως το 1993 χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Stéphanie de Malacoff (προάστιο του Παρισιού, όπου μεγάλωσε), σαρκάζοντας την πριγκίπισσα Στεφανί του Μονακό (Stéphanie de Monaco). Μεγάλη επιτυχία έγινε το τραγούδι της Qui sait με το Bruno Maman, αλλά και το Maman! Το πρώτο της άλμπουμ Je suis la mieux, της χάρισε το βραβείο “Victoire de la musique” πρωτοεμφανιζόμενης καλλιτέχνιδας της χρονιάς 1994. Τα επόμενά της άλμπουμ δεν ήσαν τόσο επιτυχημένα, όπως αυτό του 1996 «L’allumeuse» (= η ανάφτρα, με όλες τις έννοιες), από όπου ακούστηκε κάπως μόνο το Seulement la nuit. Εμφανιζόταν τότε βαμμένη ξανθιά. Ένα ακόμα άλμπουμ κυκλοφόρησε το 1999, ενώ το τελευταίο βγήκε το 2016. Το 1997 πέθανε η 11χρονη κόρη της Julia από υπερβολική δόση υπνωτικών. Τρεις μήνες μετά ο άνδρας της, David Christie (Jacques Pépino), αυτοκτόνησε. Εκείνος είχε ακόμα μία κόρη από προηγούμενη σχέση. Έβγαλε κάποια singles στα 60’ς και τα 70’ς που τον οδήγησαν στην επιλογή του 1981 (στον ημιτελικό). Το 1982 με το Saddle up ανέβηκε στο #6 του γαλλικού τοπ, ενώ είχε ήδη ακόμα μια μεγάλη επιτυχία στο ενεργητικό του, το 1968 με το Julie (#22). Η συμμετοχή της στον διαγωνισμό (παρά την 7η θέση) θεωρήθηκε εντελώς αποτυχημένη και επικρίθηκε από τον Τύπο και τον σχολιαστή Patrice Laffont. Η «σιδηρά κυρία», Marie-France Brière (η οποία –παρεμπιπτόντως– απομακρύνθηκε από το κανάλι France 2 τον ίδιο Σεπτέμβριο) δήλωσε τότε ότι η Γιουροβίζιον είναι ξεπερασμένη και ότι η Γαλλία δεν θα ξαναπάρει μέρος. Είχε γίνει μεγάλη διαφημιστική καμπάνια πριν, κυρίως για να συνέλθει ο κόσμος από τους σοκαριστικούς στίχους του (με εκφράσεις, όπως «putain» (= παλιογαμώτο) και «lèche-moi» (= γλύψε με), οι οποίες δεν περιλαμβάνονται στο επίσημο πρόγραμμα του 1994). Η συνεργασία με τον σοβαρό μουσουργό, Alain Goraguer (LUX 65, MΟΝ 66, FRA 68), τακτικό συνεργάτη του Boris Vian, της Nana Mouskouri (LUX 63), του Sacha Distel, της Juliette Gréco, της Mireille Matthieu και της Isabelle Aubret (FRA 62, 68), προκάλεσε έκπληξη για ένα τέτοιο τραγούδι. Αυτό συνέβη, διότι ο γιος του είναι φίλος με τον γιο του συνθέτη Bruno Maman. Η Γαλλία προκάλεσε σκάνδαλο, διότι ήθελε να επιβάλει τον δικό της κομμωτή. Αρχικά επρόκειτο να ντυθεί με ένα φόρεμα του Jean-Paul Gaultier, αλλά το βρήκαν πολύ προκλητικό, έτσι προτίμησε να βγει με τις προφανώς πιο σεμνές… ζαρτιέρες και μπότες. Κάνει εδώ και χρόνια περιοδεία με το έργο “Αιδοίου μονόλογοι”. Έχει παίξει επίσης σε πέντε φιλμ. Ο συνθέτης Bruno Maman κατάγεται από τη Βόρεια Αφρική, γράφει για το σινεμά και το θέατρο και είναι εξπερ στα μουσικά είδη της reggae, της ragga και του funk. Το τραγούδι του D’un ciel gris à un ciel tout bleu ακούγεται στην ταινία “Ο καλύτερός μου φίλος” του 2001 με τον Λάκη Λαζόπουλο και τον Αντώνη Καφετζόπουλο.

Υστερόγραφο 1: ξεχάσαμε να αναφέρουμε πως και ο παρουσιαστής Gerry Ryan (1956-2010) βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του. Η ιατροδικαστική έκθεση έδειξε καρδιακή αρρυθμία λόγω χρήσης κοκαϊνης. Ήταν μόνο 53 ετών…

Υστερόγραφο 2: Μία μέρα πριν δημοσιευτεί το άρθρο απεβίωσε -πλήρης ημερών- ο μαέστρος της Γαλλίας Alain Goraguer (1931-2023). Μπορείτε να διαβάσετε περαιτέρω πληροφορίες εδώ.