Γιούροσταρ κατατρεγμένοι από τη μοίρα – 33 – 1988

Ακόμα μία χρονιά, πλούσια σε προσωπικές ιστορίες και δράματα βγαλμένα από τη ζωή…

Οι καλλιτέχνες της χρονιάς

Beathoven (ISL 88): Είναι οι Stefán Hilmarsson (ISL 91) και Sverrir Stormsker. Ο Stefán γεννήθηκε το 1966 στο Ρέυκιαβικ και ξεκίνησε καριέρα το 1986 με τους Sniglabandinu, η επιτυχία, ωστόσο, ήρθε δύο χρόνια μετά, όταν έγινε ο τραγουδιστής των Sálin hans Jón míns (ή, πιο απλά, Salina), οι οποίοι διαλύθηκαν το 2018. Το 2ο τους άλμπουμ κατέχει το ρεκόρ με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών στη χώρα). Αργότερα ίδρυσε τους Plahnetan, των οποίων το πρώτο άλμπουμ το 1993 ανέβηκε στο #1 της χώρας. Έχει παίξει σε διάφορα μιούζικαλ, ενώ συνθέσεις του έχουν “ντύσει” φίλμ και σήριαλ. Μετείχε έξι φορές στη Γιουροβίζιον: το 1988 και 1991 ως βασικός ερμηνευτής, το 1995 και 1999 στα φωνητικά, καθώς και το 1992 και 1994 ως στιχουργός. Ήταν αρκετές φορές υποψήφιος σε εθνικούς τελικούς. Παράλληλα, εχει περάσει από διάφορα Δ. Σ. σχετικά με την ισλανδική μουσική βιομηχανία. O Sverrir γεννήθηκε το 1963, επίσης στο Ρέυκιαβικ. Είναι γνωστός πολυοργανίστας, συνθέτης, αλλά και ποιητής. Υιοθέτησαν το όνομα Beathoven μετά από τον εθνικό τελικό, όπου είχαν εμφανιστεί απλώς με τα ονόματά τους. Ο πλήρης τίτλος του τραγουδιού είναι “Þú og þeir (Sókrates)”, αν και στην πραγματικότητα οι στίχοι αναφέρουν όχι αποκλειστικά τον Έλληνα φιλόσοφο, αλλά 18 διασημότητες. Μία από αυτές, ο μασίστας Jón Páll Sigmarsson, συνόδευσε την αποστολή. Οι καλλιτέχνες είχαν ξαναδουλέψει μαζί, όταν ο Stefán (την εποχή όπου εργαζόταν ως DJ) είχε τραγουδήσει σε δύο από τα σόλο άλμπουμ του Sverrir. Το τραγούδι αυτό κυκλοφόρησε σε ένα σπάνιο αγγλικό promo και σε ένα υπερσπάνιο ισλανδικό promo, 50 αντιτύπων. Όπως μαθεύτηκε, είχε έρθει 11^ο στην ελληνική επιτροπή.

Στη δεύτερη θέση επρόκειτο να διαγωνιστεί για την Κύπρο ο Γιάννης Δημητρίου με το τραγούδι Θυμάμαι (σαν το ροκ-εν-ρολ), το τραγούδι όμως είχε διαγωνιστεί σε παλαιότερο εθνικό τελικό, οπότε η χώρα αποφάσισε από μόνη της να αποσυρθεί (κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί έκτοτε· συνήθως αλλάζει το τραγούδι…). Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα παρασκήνια εδώ.

Για τον Tommy Körberg, (SWE 69, 88), βλ. 1969. 2^η στον εθνικό τελικό ήρθε η Lena Philipsson, με το Om igen, που έχει επανειλλημένως ψηφιστεί από τους fan ως το καλύτερο τραγούδι από εθνική επιλογή. Το τραγούδι του επρόκειτο να πει αρχικά ο Jan Malmsjö (τον οποίο είχε κερδίσει στον τελικό του 1969). Την εβδομάδα του διαγωνισμού, ο Tommy ήταν βαριά κρυωμένος, όπως φαίνεται και από τις ενοχλητικές του παραφωνίες, γι’ αυτό και στις πρόβες τραγουδούσε η Py Bäckman, γνωστή ροκ τραγουδίστρια και συνθέτρια της συμμετοχής.

Για τους Boulevard (FIN 87, 88), βλ. 1987.

Scott Fitzgerald (UK 88-William McPhail): γεννήθηκε το 1948 στη Γλασκώβη. Ξεκίνησε ως εκπρόσωπος της glam rock. Tο single του If I had Words πήγε στο #1 της Ευρώπης και το #3 του UK (1 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως). Έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως η Kate Bush, ο Gerry Rafferty, ο Roger Daltry και ο Sergio Mendez. Κι ενώ νομίζαμε πως ζούσε μόνιμα με τον φίλο του στην Ολλανδία, έγινε γνωστό ότι είναι παντρεμένος με τρία παιδιά (το πρώτο από προηγούμενη σχέση του, τα άλλα δύο από την Shereen Fitzgerald), όταν η συζυγός του έκανε μια εκστρατεία στα social media, διότι ο ίδιος πίστυεε ότι τον είχαν ξεχάσει οι πάντες (κάτι που δεν ίσχυε και κάπως έτσι έκανε δεύτερη καριέρα). Η συνθέτης και χορωδός, Julie Forsythe, είναι κόρη του σταρ της σώουμπιζ, Sir Bruce Forsythe και έχει γράψει τραγούδια για τον Frank Sinatra. Την εβδομάδα του διαγωνισμού φορούσε ένα σήμα με το σλόγκαν «Be nice to me, it’s my birthday». Το τραγούδι υπάρχει και σε άλλη εκτέλεση από τους Grant & Forsythe, οι οποίοι του έκαναν φωνητικά. Η συνθέτρια τον βρήκε στην Ολλανδία όπου εργαζόταν, κάνοντας παράλληλα τουρ στη Ζάμπια και τη Νότια Αφρική, και του το πρότεινε. Ένας Ολλανδός ενορχηστρωτής, ο Marshal Schumann, το «απογείωσε», αλλάζοντας κυρίως το φινάλε. Το demo ηχογραφήθηκε στην Ολλανδία. Έχει δηλώσει πως, αν η Σκωτία ανεξαρτητοποιηθεί, θα την εκπροσωπήσει! Ο γιος του Ki Fitzgerald, μέλος του boy band Busted, συνέγραψε το Monsters της Saara Aalto (FIN 18).

Για τους MFÖ (TUR 85, 88), βλ. 1985. Τραγούδησαν για τους Sufi, τους μωαμεθανούς ασκητές, οι οποίοι ιδρύθηκαν τον 8^ο αιώνα μ. Χ. από τον Μααρούφ. Ο δεύτερος τίτλος του εν λόγω τραγουδιού είναι Hey-Ya-Hey. Σε μια πρόβα, ο τραγουδιστής τους εμφανίστηκε ντυμένος ναύτης.

La Decada (SPA 88). “Η θαυμαστή δεκαετία” (La Decada Prodigiosa), όπως ήταν το πλήρες όνομά τους, ιδρύθηκαν το 1985 από τον Manuel Sanisteban, γνωστό τζαζ μουσικό, όταν έκανε στροφή προς την ποπ. Μέλος τους υπήρξε και ο Mikel Herzog (SPA 98), μετά όμως από την εμφάνισή τους στον διαγωνισμό. Ήσαν κανονικά οκτώ. Στη σκηνή είδαμε τους εξής: Manuel “Manolo” Aguilar, Cecilia Blanco, Carmelo Martinez, Ana Neri, Manuel Sanisteban και José Subiza, όλοι τραγουδιστές της ποπ. Το original demo δεν έχει τις γυναικείες φωνές. Διευθυντής ορχήστρας ο ντράμερ και παίκτης κρουστών, Javier de Juan, συνιδρυτής των Cadillac (SPA 86). Είναι το έβδομο μέλος του συγκροτήματος, ενώ το όγδοο, ο Manolo Rodríguez έμεινε εκτός σκηνής. Μετά από μεγάλη περίοδο ύφεσης εξαιτίας της 11ης θέσης που κατέκτησαν, το 1996 ήρθαν 3οι στο φεστιβάλ Benidorm. Κάποια μέλη τους έκαναν φωνητικά το 2001 στην ισπανική επιλογή, στον David Castedo (10ος), ενώ οι υπόλοιποι, υπό το όνομα Hi Priority, ήρθαν 2οι στην ίδια επιλογή με το A nadie como a ti. Αλλάζοντας το όνομά τους σε Karma συμμετείχαν με το ίδιο τραγούδι στο φεστιβάλ Benidorm, το οποίο τελικά κέρδισαν το 2006 με το A ti. To 2005 τέσσερα πρώην μέλη τους με νέο όνομα, Jaster, έμειναν στον ημιτελικό της ισπανικής επιλογής, ενώ το 2007 το γκρουπ προσπάθησε να εκπροσωπήσει την Ισπανία με μια διασκευή της συμμετοχής του 1988 και φυσικά αποκλείστηκαν. Την επόμενη χρονιά, ακόμα μια απόπειρα, δίχως να περάσουν στον τελικό.

Μόλις στα 61 ή τα 64 του χρόνια (οι πηγές διίστανται) o Carmelo Martinez έχασε τη μάχη με τον καρκίνο του πνεύμονα, ο οποίος τον ταλαιπωρούσε επί έναν χρόνο. Αρχικά ήταν ο τραγουδιστής των Alphaville πριν μεταπηδήσει στους La Decada Prodigiosa, όπου έμεινε μέχρι το 1989. Εν συνεχεία έγινε παραγωγός διαφορων τραγουδιστών, ενώ σποραδικά δισκογραφούσε και ο ίδιος. Το 1996 μαζί με τον μελαχροινό γόη του γκρουπ José Subiza ίδρυσαν το συγκρότημα Decadance. Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Subiza έφυγε επίσης το 1989 και ότι έναν χρόνο μετά έπαθε σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα, από το οποίο έκανε χρόνια να συνέλθει. Τον αντικατέστησε ο Paco Morales. Για να επιστρέψουμε στον Carmelo, για κάποια χρόνια ειχε ιδρύσει το γκρουπ El guateque de la Decada, με τους οποίους προσπάθησαν το 2008 να εκπροσωπήσουν τη χώρα τους. Όπως είχε δηλώσει σε συνάντηση των Ισπανών φαν το 2015, του έδωσαν τότε συγχαρητήρια ο David Bowie και η Joan Collins.

Η Ana Neri Fragoso έφυγε επίσης το 1989. Εγκατέλειψε τη μουσική, έγινε τηλεπαρουσιάστρια και σήμερα ζει στις Η.Π.Α. με τον σύζυγο και τον γιο της. Η Cecilia Fernández Blanco έμεινε μέχρι το 1994. Αφού ηχογράφησε έναν δίσκο που δεν κυκλοφόρησε ποτέ, έγινε τραγουδίστρια σε διάφορα γκρουπ, όπως οι Amistades peligrosas και οι La Unión. Είναι ζευγάρι με τον Manel Santisteban. Ο τελευταίος παρέμεινε στο συγκρότημα μέχρι το 1997. Είναι πολύ επιτυχημένος συνθέτης: γραφει τραγούδια για άλλους καλλιτέχνες, καθώς και μουσική για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Ο Manuel Aguilar έφυγε το 1990 και έγινε παραγωγός διάσημων ονομάτων. Ο Javier de Juan παραμένει ο επικεφαλής του γκρουπ. Γράφει για διάφορους καλλιτέχνες και είναι μέλος της ορχήστρας του φεστιβάλ Benidorm (μήπως έτσι ήρθαν οι διακρίσεις σε αυτό;). O José Subiza έχει ιδρύσει τους Los Guiris. Τέλος, ο Manolo Rodríguez, αφότου τους εγκατέλειψε το 1990, έγινε συνθέτης και κιθαρίστας στο El circo del arte του Emilio Aragón.

Gerard Joling (NL 88): γεννήθηκε το 1960 στο Alkmaar. Ξεκίνησε ως μοντέλο και χορευτής σε βίντεο-κλιπ. Έγινε γνωστός το 1985 από τη συμμετοχή του στο Soundmixshow με μιμήσεις γνωστών καλλιτεχνών. Ο ίδιος έκανε τον Don McLean και ήρθε 3ος. Επιτυχίες του το Spanish Heart και το No more Boleros. Πάρα πολλά τραγούδια του έχουν μπει στα charts. Έχει 20 χρυσούς δίσκους. Το 1992 είχε πρόταση να ξαναπάει στον διαγωνισμό, τόσο από την Ολλανδία, όσο και από το Λουξεμβούργο. Έχει ακουστεί πολύ στη Νότια Αμερική, την Ιαπωνία, τις Φιλιππίνες και την Ταϊβάν, όπου έκανε πλατινένιους δίσκους. Δραστηριοποιείται, επίσης, ως τηλεπαρουσιαστής και κριτής πολλών talent show. Το 2009 επρόκειτο να εκπροσωπήσει την Ολλανδία μαζί με τους De Toppers, των οποίων αποτελεί μέλος, παράλληλα με τη σόλο καριέρα του, αλλά αποσύρθηκε μετά από μία διαφωνία με τον Gordon. Στη θέση του πήγε ο Jeroen van der Boom. Αργότερα την ίδια χρονιά επανήλθε στους De Toppers. Μολονότι “έβγαλε” την τελική ψηλή νότα στην πρόβα, στον τελικό την τραγούδησε μία οκτάβα κάτω (περίπου ό,τι συνέβη και με τον Χρήστο Κάλλοου δυο χρόνια μετά).

Για τη Yardena Arazi (ISR 76, 88, παρουσιάστρια 79), βλ. 1976. Σε τρία Kdam έχασε για πολύ λίγους πόντους (2^η το 82 και 83, 3^η το 85), έτσι το κανάλι IBA αποφάσισε να τη στείλει χωρίς διαγωνισμό, κατόπιν απόφασης 7μελούς επιτροπής. Η θέση της – σε ένα τραγούδι με ελληνικές και ρωσικές επιρροές – την απογοήτευσε, το άλμπουμ της όμως έκανε τεράστια επιτυχία, όχι όμως και τα επόμενα. Πριν τη Γιουροβίζιον, ο αστρολόγος της τής είπε ότι θα κέρδιζε το τραγούδι νούμερο 9, δηλαδή η ίδια. Μετά όμως από την ακύρωση της Κύπρου, ένατη ήταν η Ελβετία, η οποία και βραβεύθηκε. Συνθέτης ο Σοβιετικός Boris Dimitshein, καθηγητής μουσικής, ο οποίος μετακόμισε στο Ισραήλ το 1978.

Céline Dion (LUX 88-Céline Marie Claudette Dion): γεννήθηκε το 1968 στο Charlemagne του γαλλόφωνου Καναδά. Είναι η Καναδή (αλλά και γαλλόφωνη) καλλιτέχνιδα με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών, με 200 εκατομμύρια δίσκους. Ξεκίνησε ως παιδί-θαύμα, με χιτ τη δεκαετία του ’80, κερδίζοντας παράλληλα το φεστιβάλ Τόκυο το 1982. Αφότου έμαθε καλά Αγγλικά και χορό, ξεκίνησε τη διεθνή της καριέρα το 1990. Τραγουδά σε οκτώ γλώσσες. Κατέχει πολλά ρεκόρ στη μουσική βιομηχανία, τα οποία δεν υπάρχει λόγος να απαριθμήσουμε εδώ, όπως ούτε τα βραβεία και την εντυπωσιακή καριέρα της, η οποία μοιράζεται μεταξύ Las Vegas και της υπόλοιπης υφηλίου· θα επικεντρωθούμε επομένως στην προσωπική της ζωή: Ήταν η μικρότερη από 14 αδέλφια. Υπήρξε θύμα σχολικού εκφοβισμού λόγω της εμφάνισής της (την αποκαλούσαν “Canine Dion”, διότι τα δόντια της έμοιαζαν με αυτά του σκύλου). Γνώρισε τον σύζυγο και παραγωγό της René Angélil, όταν ήταν μόλις 12 ετών και εκείνος 38. Παντρεύτηκαν το 1993, όταν εκείνος χώρισε από τη δεύτερη σύζυγό του. Μάλιστα υποθήκευσε το σπίτι του, για να εξασφαλίσει τα χρήματα που θα λανσάρουν την καριέρα της. Το 2000 η καλλιτέχνιδα υπεβλήθη σε δύο μικρές εγχειρήσεις σε κλινική γονιμότητας στη Νέα Υόρκη, καθότι δεν μπορούσε να κάνει παιδιά. Τελικά κατέφυγε στην τεχνητή γονιμοποίηση, αποκτώντας δίδυμους γιους. Ο συζυγός της απεβίωσε το 2016 από καρκίνο στον λάρυγγα. Δύο μέρες μετά, ανήμερα των γενεθλίων του τελευταίου, απεβίωσε και ο αδελφός της, Daniel, στα 59 του, επίσης από την επάρατη νόσο. Το 2018 υπεβλήθη σε εγχείρηση, καθότι αντιμετώπιζε πρόβλημα με την Ευσταχιανή σάλπιγγα που είχε επηρεάσει την ακοή της. Εδώ και αρκετό καιρό κυκλοφορούν φήμες πως πάσχει από νευρική ανορεξία, κάτι που η ίδια αρνείται πεισματικά. Στις αρχές του έτους ακύρωσε τις συναυλίες της λόγω μυικών σπασμών, λόγω του συνδρόμου του δύσκαμπτου ανθρώπου (Stiff Person Syndrome), το οποίο πλήττει ένα άτομο ανά εκατομμύριο. Δραστηριοποιείται, επίσης, ως επιχειρηματίας και φιλάνθρωπος.

Jump the Gun (IRL 88): το όνομα του συγκροτήματος είναι αγγλικός ιδιωματισμός, που σημαίνει «ξεκινώ πριν από την ώρα μου». Το πρώτο τους τραγούδι βγήκε το 1986, με τίτλο Bad Habits και τότε ετοίμαζαν το πρώτο τους άλμπουμ. Ο συνθέτης και μέλος τους, Peter Eades (κήμπορντς, 1952-), ήρθε 5^ος στην επιλογή του 1980. Γράφει από τα 16 του για διάφορους καλλιτέχνες, ενώ εργάζεται παράλληλα ως τεχνικός ήχου σε ένα από τα κορυφαία στούντιο ηχογράφησης του Δουβλίνου. Το υπόλοιπο συγκρότημα απαρτίζεται από τους: Brian O’Reilly (ντραμς), Eric Sharpe (κιθάρα και φωνητικά), Roy Taylor (μπάσο) και Ciaran Wilde (σαξόφωνο και κλαρινέτο). O Roy Taylor (1958-2023) ήταν γνωστός ως μέλος του γκρουπ Roy Taylor, Karen Black and the Nevada. Οι υπόλοιποι (εκτός από τον Wilde) μετείχαν ήδη σε διάφορες ιρλανδικές showbands από τη δεκαετία του ’70. Τα άλμπουμ τους κυκλοφόρησαν και στην Ελλάδα με σχετική επιτυχία. Ανέβαλαν τότε την κυκλοφορία του δίσκου τους, για να προετοιμαστούν καλύτερα για τον διαγωνισμό. O Taylor διαγνώστηκε το 2018 με αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση. Έκανε καμπάνια, ώστε να συγκεντρωθούν χρήματα, προκειμένου να βρεθεί θεραπεία για τη συγκεκριμένη ασθένεια. Δεν μπορούσε πια να παίξει μπάσο, καθότι αισθανόταν αδυναμία σε χέρια και πόδια, όμως τραγουδούσε, παρά τα αναπνευστικά προβλήματά του. Είχε τέσσερα παιδιά. Πέθανε 1η Ιουνίου του 2023…

Maxi & Chris Garden (GER 88-Meike & Christiane Gärtner): Είναι η μοναδική φορά που είδαμε μητέρα και κόρη στη σκηνή (Ο Søren εμφανίστηκε με την κόρη του για τη Δανία το 1985). Η νίκη τους ήταν η συντριπτικότερη που είχε γίνει έως τότε σε γερμανικό τελικό, μετά από αυτή της Nicole. Την προηγούμενη χρονιά είχαν και πάλι βρεθεί στην εθνική επιλογή (2^ες με το Frieden für die Teddybären), με ένα τραγούδι για τα λούτρινα αρκουδάκια. Στη Γιουροβίζιον άκουσαν ένα μπαμ στην αρχή του τραγουδιού (έσκασαν τα μεγάφωνα) και δεν άκουγαν πια τις φωνές τους, μόνο την ορχήστρα. Η Chris (= η μητέρα, η οποία παίζει ντραμς, ακορντεόν και εκκλησιαστικό όργανο, γεννημένη το 1950) σκέφθηκε να σταματήσουν, αλλά είδε ότι η Maxi (γεννημένη το 1974-δεν είχε ακόμα κλείσει τα 14) συνέχιζε κι έτσι το ίδιο έκανε κι εκείνη. Ο Ralph Siegel (o οποίος πίστευε ότι θα κέρδιζε) εκνευρίστηκε με το σχόλιο του Pat Kenny στην παρουσίαση «Τhe strong team which has won such and such times». Η μητέρα σκεπτόταν τους απογοητευμένους θεατές και η κόρη πώς θα γύριζε στο σχολείο. Όταν γύρισαν, κανένας δεν τους επιτέθηκε. Η καριέρα της μητέρας ξεκίνησε, όταν κέρδισε σε ένα διαγωνισμό τραγουδιού και έβγαλε το 1^ο της LP, «The First». Η κόρη έβγαλε το 1^ο της single το 1986, με τίτλο Meine Stadt, έχοντας ξεκινήσει από τα 9 της να τραγουδά. Το 1988 έβγαλε το single I like Otto. Προσπάθησε να κάνει comeback το 1995 με το Neue Wege. Από το 1998 σπούδασε μιούζικαλ και σώου στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Βερολίνο, ενώ το 2000 μετειχε στο φιλανθρπωικό άλμπουμ «Vorsicht weiblich». Το 2001 κέρδισε σε έναν διαγωνισμό τραγουδιού στη Νέα Υόρκη. Είναι τραγουδίστρια, πιανίστα και entertainer, τραγουδώντας κυρίως σε ιδιωτικά κοντσέρτα, σε πολλές γλώσσες. Σήμερα ζουν σε μια μικρή φάρμα στο Mainhausen.

Wilfried (AUS 88-Wilfried Scheutz): γεννήθηκε το 1950 στο Bad Goisern am Hallstättersee. Αφού πέρασε από νεανικά γκρουπ στην Αυστρία, αλλά και τη Γαλλία, έγινε γνωστός το 1972, όταν ήρθε τρίτος στο «Showchance», τον μεγαλύτερο ετήσιο διαγωνισμό νέων ταλέντων της χώρας. Το 1973 είχε το πρώτο του χιτ, Mary, oh Mary. Το 1976 έγινε μέλος των Erste Allgemeine Verunsicherung, οι οποίοι διαλύθηκαν λίγο μετά. Είχε ήδη κυκλοφορήσει πριν πάει στον διαγωνισμό 14 άλμπουμ και αναρίθμητα χιτ singles, στα οποία έβαζε πάντα και στοιχεία από την παραδοσιακή μουσική της Αυστρίας. Ηθοποιός της τηλεόρασης, του θεάτρου και του σινεμά, χορευτής, τραγουδιστής και κιθαρίστας, ήταν εξπέρ στα ζωντανα σώου. Yπήρξε επίσης παραγωγός νεανικών συγκροτημάτων. Μετά από το μηδενικό του, το οποίο ο ίδιος απέδωσε στην υπόθεση του εγκληματία πολέμου Kurt Waldheim που ήταν τότε στην επικαιρότητα, έπεσε στην αφάνεια, ενώ η επιστροφή του με το εθνικοπατριωτικό τραγούδι Gratuliere, Österreich δεν στέφτηκε από ιδιαίτερη επιτυχία. Έγινε μέλος των Gruppe 4-Gang (ενός a cappella γκρουπ) και ειδικεύτηκε στη συγγραφή Gstanzin (πρόκειται για ένα είδος χαρούμενων ειρωνικών στίχων) και τη σύνθεση, βάσει της αυστριακής και σλοβενικής παραδοσιακής μουσικής Με τον γιο του Hanibal ίδρυσαν μια ροκ μπάντα το 2011. Πέθανε στο Lilienfeld από επιπλοκές του καρκίνου το 2017.

Για τους Hot Eyes (DEN 84, 85, 88), βλ. 1984. Να σημειώσουμε πως η Kirsten ήταν -για δεύτερη φορά στη σκηνή του διαγωνισμού (η πρώτη ήταν το 1984)- έγκυος και μάλιστα οκτώ μηνών. Αλησμόνητο έμεινε το gag με την κιθάρα να πέφτει στο κεφάλι του μαέστρου (σπάνια ο μαέστρος είχε κάποια συμμετοχή στη σκηνική παρουσία ενός τραγουδιού).

Αφροδίτη Φρυδά (GRE 88): γεννηθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα το 1964. Ξεκίνησε την καριέρα της το 1984, με συμμετοχές σε διάφορους διαγωνισμούς και σπουδές στο ακορντεόν. Μετά από ένα δίσκο το 1989 με την αδελφή της Λιάνας Κανέλλη, Εύα και την Ξένια Δικαίου, έκανε ένα αξιόλογο comeback. Σε μια κρουαζιέρα, η χορογράφος Ρεγγίνα Καπετανάκη τραγούδησε με την ορχήστρα του πλοίου και έγινε πρωτοσέλιδο μαζί με τον καπετάνιο σε ιρλανδική εφημερίδα. Ένας από τους MFÖ φίλησε την Αφροδίτη και άστραψαν τα φλας. Η ελληνική αντιπροσωπεία δημιούργησε τα λιγότερα προβλήματα από όλους τους διοργανωτές. Ο συνθέτης, Δημήτρης Σακισλής, έστειλε ακόμα δύο φορές τραγούδι, το 1983 τον Προφήτη, με τη Θεοδοσία Στίγγα και το 1985 τον Ντόναλντ Ντακ, με την Αφροδίτη Φρυδά (το αποτέλεσμα είναι άγνωστο). Η ίδια, λίγο πριν βγει στη σκηνή δεν ήθελε να πει τον Κλόουν , κάτι που την οδήγησε σε ρήξη με τον συνθέτη της, αλλά σκέφτηκε τον κόπο όλων τους και οπισθοχώρησε. Το εν λόγω είχε ηχογραφηθεί σε κασέτα, με τη φωνή του Σακισλή, την οποία μοίραζαν στις αντιπροσωπείες. Οι τρεις βαθμοί από την Τουρκία, ερμηνεύονται ως θετικό αποτέλεσμα της διάσκεψης του Davos. Δυστυχώς η Ελλάδα συνετρίβη ανάμεσα στα δύο σκανδιναβικά μεγαθήρια εκείνης της χρονιάς. Στο σήμερα εμφανίζεται σε μικρές μουσικές σκηνές. Έχει κυκλοφορήσει τέσσερα άλμπουμ συνολικά. Η ίδια έχει μιλήσει σε συνέντευξη για τον χλευασμό που εισέπραξε και τη μηδενική στήριξη που είχε. Παρασκήνια από τον εθνικό τελικό του 1988 και τα παρατράγουδα που ακολούθησαν μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Karoline Krüger (NOR 88): 18 ετών τότε, γεννημένη στο Bergen, πήγαινε ακόμα στο σχολείο. Ξεκίνησε στα 11 της να εμφανίζεται στην τηλεόραση, παίζοντας δικές της συνθέσεις. Γνωρίζει μπαλέτο και έχει κάνει μαθήματα υποκριτικής στο Λονδίνο. Από το 1986 ήταν μόνιμη συνεργάτιδα σε εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης (κοινώς… διέθετε μέσον). Στα φωνητικά της είχε τον Tor Endresen (NOR 97) και την Elisabeth Moberg (διαγωνιζόμενη στον ίδιο τελικό). Η συνθέτης Anita Skorgan (NOR 79, 82, 93) τη διάλεξε, διότι της άρεσε το ποιητικό όνομά της, όταν το είδε σε ένα μουσικό περιοδικό. Ο Jahn Τeigen τής έκανε την παρατήρηση ότι δεν ήξερε να τραγουδά. Αυτό συνέβη, διότι ο τελευταίος ήταν το φαβορί στον εθνικό τελικό, αλλά ηττήθηκε από την πρώην γυναίκα του, Anita Skorgan. Επέμενε να το πει στα Aγγλικά. Ετοίμαζε τότε το πρώτο της άλμπουμ. Η εκκλησιαστική τριλογία της Jakobmesse παίζεται συχνά στις Σκανδιναβικές χώρες. To 2013 έκανε χριστουγεννιάτικη περιοδεία σε όλη τη Νορβηγία μαζί με τον σύζυγό της και τραγουδιστή Sigvart Dagsland. Έχουν μαζί δύο κόρες. Έχει κυκλοφορήσει εννέα προσωπικά άλμπουμ. Είναι , ωστόσο, περισσότερο επιτυχημένη ως ηθοποιός του θεάτρου, αλλά και δημιουργός τραγουδιών για άλλους καλλιτέχνες. Προς τιμήν της θεσπίστηκε το βραβείο “Karoline” για μαθητές που συνδυάζουν καλές σχολικές επιδόσεις και έφεση στις τέχνες.

Reynaert (BEL 88-Joseph Reynaerts): γεννήθηκε το 1955 στο Seraing του Βελγίου, Ξεκίνησε τραγουδώντας στους δρόμους στα 18 του. Προτιμούσε τα τραγούδια με μήνυμα, όπως αυτά του Bob Dylan, του Jacques Brel και των Beatles. Είχε παίξει σε διάφορα ευρωπαϊκά φεστιβάλ, κέρδισε μάλιστα αυτό του Spa το 1978, με το τραγούδι Cerf-volant, ισοψηφώντας με τον Renaud. Μεταξύ 1978 και 1988 κυκλοφόρησε 7 singles, καθώς και ένα άλμπουμ το 1984. Η κακή θέση στη Γιουροβίζιον οδήγησε την καριέρα του σε πρόωρο τέλος. Λίγο αργότερα έγινε διευθυντής του πολιτιστικού κέντρου του Flémalle και, εν συνεχεία, του Soumagne. Ήταν παντρεμένος και είχε αποκτήσει μία κόρη. Εισήχθη τον Νοέμβριο του 2020 στο νοσοκομείο με Covid-19, εξαιτίας του οποίου πέθανε στα 65 του. Αρκετοί Βέλγοι καλλιτέχνες έσπευσαν να εκφράσουν την οδύνη τους για την απώλειά του. Η εμφάνισή του στον διαγωνισμό ήταν το comeback του. H επί των φωνητικών του, Françoise Vidick, ήρθε 7^η στην επιλογή του 1992, ενώ ήταν μία από τις χορωδούς του J’aime la vie το 1986. Το τραγούδι έχει και έναν επίσημο αγγλικό τίτλο: The sun could shine in your heart. Στην carte-postale του εμφανίζονται οι περίφημοι The Dubliners. Τέλος, είναι η μόνη φορά που Βέλγοι καλλιτέχνες εμφανίστηκαν πλάι-πλάι (Βέλγιο & Λουξεμβούργο).

Lara Fabian (LUX 89-Lara Sophie Katy Crokaert): Βελγίδα, με πατέρα Φλαμανδό και μητέρα Ιταλίδα (από τη Σικελία), γεννήθηκε το 1970 στο Etterbeck. Ο πατέρας της έπαιζε κιθάρα στην Petula Clark. Ήδη από οκτώ ετών πήγαινε στο Βασιλικό Ωδείο των Βρυξελλών, όπου μάθαινε μουσική, δράμα, σύγχρονο χορό και κλακέτες. Το 1986 κέρδισε τον διαγωνισμό «Tremplin» για νέα ταλέντα, όπου πήρε, επιπλέον, τα βραβεία του κοινού και του Tύπου. Ήρθε 2^η στο Belgian National Grand Prix και κέρδισε το φεστιβάλ της Βαλλονίας. Βρέθηκε στον Καναδά με τον τότε σύντροφό της, Rick Allisson (με τον οποίο συνεργάζονται ακόμα), όπου έκανε δύο δίσκους. Πήρε την καναδική υπηκοότητα το 1996. Η Γιουροβίζιον ήταν η πρώτη της πραγματική εμφάνιση και είχε πολύ στρες. Την είχε εντοπίσει ήδη από το 1985 ο υπεύθυνος για το τραγούδι του Λουξεμβούργου, όταν εκείνη τραγουδούσε σε ένα βελγικό κλαμπ. Για λόγους διαφημιστικούς πλέχθηκε ένα ειδύλλιο ανάμεσα σ’αυτή και τον Patrick Fiori (FRA 93), στον οποίο έγραφε τραγούδια εφεξής ο… πρώην αγαπημένος της. Έδωσε τη φωνή της στην Εσμεράλντα, στη γαλλική βερσιόν της «Παναγίας των Παρισίων» του Disney. Πολύ σημαντική η συνεργασία της με τον Johnny Hallyday. Το εν λόγω πούλησε 500.000 αντίτυπα. Στο Album της «Pure» (2 εκατομμύρια αντίτυπα) έχει μια διασκευή του Perdere l’amore του Massimo Ranieri (ΙΤΑ 71, 73), με το οποίο κέρδισε το 1988 στο San Remo. Μεγάλη απήχηση είχε και η διασκευή της στο Je suis Malade του Serge Lama. Είναι φίλη με τη Céline Dion, όπως και με έναν από τους Jump the Gun, για χάρη του οποίου έχει κάνει πολλά ταξίδια στην Ιρλανδία. Κάνει δύο ώρες φωνητικές ασκήσεις κάθε μέρα. Είναι ενάντια στον ρατσισμό και τον σεξισμό. Τεράστια χιτ έγιναν τα τραγούδια της I will love again, Adagio, Tout, Je t’aime, Humana, Si tu m’aimes, La différence (για τους ομοφυλόφιλους). Με αναγνωρισμένη διεθνή καριέρα, έχει κυκλοφορήσει 15 άλμπουμ, έχει πουλήσει συνολικά 20 εκατομμύρια δίσκους (η πιο επιτυχημένη Βελγίδα καλλιτέχνιδα όλων των εποχών). Τραγουδά σε 11 γλώσσες, μεταξύ των οποίων και τα Ελληνικά. Απέκτησε μία κόρη από τον σύντροφο της Gérard Pullicino, ενώ από το 2013 είναι παντρεμένη με τον Gabriel di Giorgio.

Luca Barbarossa (ITA 88): Γεννήθηκε το 1961 στη Ρώμη και ξεκίνησε ως μουσικός του δρόμου στην Piazza Navona, παίζοντας αμερικανικές επιτυχίες. Κέρδισε τον διαγωνισμό «Voci Nuove» το 1980, κάτι που του έδωσε το εισιτήριο για το επόμενο San Remo. Τη δεκαετία του ’80 είχε κάθε χρόνο τουλάχιστον ένα τραγούδι του στο ιταλικό Hit Parade. Πρωτοπήγε νεότατος στο San Remo το 1981 και έβγαλε εκείνη τη χρονιά το πρώτο του άλμπουμ. Το 1987 κέρδισε το Vota la Voce και την ίδια χρονιά κέρδισε στο φεστιβάλ του Saint Vincent. Επιτυχίες του: Roma spogliata, La strada del sole, Via Margutta, Come dentro un film. Η RAI πρότεινε το 1988 στον Massimo Ranieri (ΙΤΑ 71, 73), που είχε νικήσει στο San Remo, να πάει στη Γιουροβίζιον, αλλά εκείνος αρνήθηκε, έτσι πήγε ο τρίτος, Luca. Στον δεύτερο, Toto Cutugno (ΙΤΑ 90), δεν έκαναν καν πρόταση. Το Vivo, όπως ήταν πιο γνωστό, δεν ήταν τόσο καινούριο, αφού είχε ήδη βγει στην αγορά, τόσο με το album του, όσο και ως B-side του L’amore rubato που πήγε στο San Remo. Το βάφτισαν λοιπόν Ti scrivo, για να αποφύγουν το σκάνδαλο και το εμφάνισαν ως νέο τραγούδι, αντίθετα με τους κανονισμούς, αφού είχε ήδη ακουστεί. Πήγε, πάντως, στο #1 στην Ιταλία. Το 1992, αν και είχε νικήσει στο San Remo, δεν ήθελε να πάει (συνολικά διαγωνίστηκε 9 φορές στο συγκεκριμένο φεστιβάλ). Έτσι επελέγη η Mia Martini (2η). Έχει κυκλοφορήσει 14 άλμπουμ. Είναι το μόνο τραγούδι του διαγωνισμού που τελείωνει – μάλλον άκομψα – με fade out. Με το που τελειώνει, η παρουσιάστρια Michelle Rocca χαιρέτησε στα Ιταλικά τους δικούς της στην Ιταλία, λέγοντας ότι η ζωή στην Ιρλανδία είναι μαγευτική. Εδώ και 12 χρόνια παρουσιάζει δική του ραδιοφωνική εκπομπή στο κανάλι Rai Radio 2. Επί τρία χρόνια εμφανιζόταν σε θεατρικό έργο, ενώ σποραδικά έχει υπάρξει και τηλεπαρουσιαστής. Κυκλοφόρησε την αυτοβιογραφία του το 2021, για να γιορτάσει τα 60 του χρόνια. Παντρεμένος με την Ingrid Salvat έχουν αποκτήσει δύο γιους και μία κόρη. Ένα από τα τέσσερα αδέλφια του είναι ο γνωστός τηλεσκηνοθέτης Cristiano Barbarossa.

Gérard Lenorman (FRA 88-Gérard Christian Éric Lenormand): Γεννήθηκε το 1945 στο Château de Bénouville, ένα κτήριο στη Νορμανδία, το οποίο λειτουργούσε εκείνη την εποχή ως ίδρυμα, όπου οι καλόγριες υποδέχονταν νέες γυναίκες που αντιμετώπιζαν δυσκολίες. Στα 35 του έμαθε πως ο πατέρας του, ένας άγνωστος Γερμανός στρατιώτης, το όνομα του οποίου αγνοούσε η μητέρα του Madeleine, όταν τον γέννησε στα 16 της, ονομαζόταν τελικά Erich, έπαιζε βιολί και διηύθυνε στρατιωτικές μπάντες των κατακτητών κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν τον γνώρισε ποτέ.. Έζησε αρκετούς μήνες στο ορφανοτροφίο του Saint-Vincent-de-Paul. Η μητέρα του, βίαιη και αυστηρή, παντρεύτηκε ξανά, όταν εκείνος ήταν δέκα ετών. Στα 18 του, καθοδόν προς τη γιαγιά του στη Νορμανδία (είναι ο άνθρωπος που τον παρότρυνε να ασχοληθεί με τον χώρο), έπαθε ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα που τον ακινητοποίησε για έναν χρόνο. Κιθαρίστας και συνθέτης, γράφει στα 15 του για τη Brigitte Bardot το La fille de paille και τον Julien Clerc (έπαιζαν και οι δύο στο μιούζικαλ «Hair»), κάτι που τον έκανε πασίγνωστο. Έπαιζε κρυφά εκκλησιαστικό όργανο σε μια τοπική εκκλησία. Για μεγάλο διάστημα χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Gérard Aumard. Μεγαλύτερές του επιτυχίες τα Michelle και La ballade des gens heureux (ψηφίστηκε κάποτε ως το τρίτο καλύτερο τραγούδι του αιώνα στη Γαλλία, μετά από το La Mer και το Les feuilles morts). Με πολλούς χρυσούς δίσκους, είναι τακτικός επισκέπτης στο Olympia και το Palais des Congrès. Είχε συνθέσει αρχικά το τραγούδι για τον El Chato. Μετά το κανάλι Antenne 2 του έδωσε δέκα λεπτά να σκεφθεί, αν θα το έλεγε ο ίδιος, προκαλώντας τον ότι δεν τολμά να εκπροσωπήσει τη Γαλλία. Έχει άσχημες αναμνήσεις από τον διαγωνισμό και προσπαθεί να αποτρέψει άλλους καλλιτέχνες από το να μετάσχουν. Πιστεύει ότι τον μποϋκόταραν για τα πολιτικά. Τότε ήταν ήδη αρκετά ξεπεσμένος. Πρόκειται πάντως για τον τελευταίο πραγματικό σταρ που είχε στείλει η Γαλλία (μέχρι που εμφανίστηκαν η Patricia Kaas και η Anggun). Το 2000 προσπάθησε να κάνει επιστροφή, κυκλοφορώντας παράλληλα τις μεγαλύτερες του επιτυχίες, κάτι που δεν πέρασε καθόλου απαρατήρητο στη Γαλλία. Έκτοτε έβγαλε μόλις δύο ακόμα άλμπουμ, το 2011 και το 2021. Σήμερα είναι αρκετά γερασμένος, αλλά όχι εξαφανισμένος. Απέκτησε τέσσερα παιδιά από τη σύζυγό του Caroline, με την οποία χώρισαν το 1989. Το 2007 κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία του.

Για τη Dora (POR 86, 88), βλ. 1986.

Silver Wings (YUG 88- Srebrna Krila): Ιδρύθηκαν το 1979 και είχαν ήδη 9 άλμπουμ και μια σειρά από τραγούδια στο Τοπ 10. Η τραγουδίστριά τους, Lidija Asanović, έφυγε αμέσως μετά. Πριν πάει με αυτούς είχε το 1987 ένα smash-hit με το γκρουπ Poslednja igra leptira, το Dečko, ajdeoladi. Πήραν επίσης μέρος το 1981 (3^οι) με το Kulminacija, όπου ήταν το σούπερ φαβορί. Το είχαν μάλιστα ηχογραφήσεισε τέσσερις γλώσσες και είχαν ετοιμάσει και έντυπο υλικό, για να το προωθήσουν. Το 1982 ήρθαν 4^οι και το 1996 9^οι. Στη σκηνή ακόμα ήταν οι: Mustafa «Muc» Ismailovski (κιθάρα), Oleg Colnago (μπάσο), Slavko Pintarić (ντραμς), Rajko Dujmić και Vesna Srećković (φωνητικά). Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1999 πέθανε ο Ismailovski στα 43 του από καρκίνο (αυτό οδήγησε στη διάλυση του γκρουπ μέχρι το 2012 για ένα τελευταίο άλμπουμ και μερικές εμφανίσεις, με τη σημαντική συμβολή του Vlado Kalember). Τα δύο του παιδιά μένουν στην Αυστραλία. Μπήκε στο γκρούπ το 1981, αντικαθιστώντας τον Vlado Kalember (YUG 84). Κατά τον πόλεμο μετείχε στο συγκρότημα και ο Vlatka Rokos. Στο τέλος είχαν μείνει από την αρχική σύνθεση μόνο ο Muc και η Vlatka Grakalić, με την οποία έκαναν 2 LP και ένα hit το 1995 με το Ljubav je za ljube sve, που μετείχε και στη Dora, δηλαδή την κροατική επιλογή. Στο ίδιο σώου πήγαν και το 1996 ως προσκεκλημένοι. Αρχικά εκείνος ήταν ποδοσφαιριστής στην Inker, ίδρυσε δε την ομάδα Humane Zvijezde Hrvatske, με ποδοσφαιριστές-τραγουδιστές. Ο Rajko (συνθέτης 87, 88, 89) πέθανε από επιπλοκές μετά από τραυματισμό σε τροχαίο δυστύχημα το 2020. Η Vesna εγκατέλειψε κάποια στιγμή το τραγούδι, πήρε διδακτορικό στη διατροφολογία και διαφημίζει τη μεσογειακή κουζίνα. Τους βαθμούς έδωσε η Miša Molk, χαρίζοντας τη νίκη στη Γαλλία, μετά από μια βραδιά αγωνίας, αλλά και καταστρέφοντας τη θέση της Γιουγκοσλαβίας…