Γιούροσταρ κατατρεγμένοι από τη μοίρα. 20. 1975

Οι καλλιτέχνες της χρονιάς

Teach-In (NL 75): Ήταν ενεργοί μεταξύ 1967 και 1980, οπότε διαλύθηκαν, διότι δεν κατάφεραν να επαναλάβουν την επιτυχία του Ding-a-dong, το οποίο σάρωσε στα charts πολλών χωρών. Από τους κόλπους τους πέρασαν διάφορα μέλη. Στη Γιουροβίζιον είδαμε τους: Getty Kaspers, Ard Weenink, Chris de Wolde, Koos Versteeg, Rudi Nijhuis, John Gaasbeek. Η Getty γεννήθηκε από Αυστριακό πατέρα και Ολλανδή μητέρα, οι οποίοι ερωτεύτηκαν κατά τον πόλεμο και χωρίστηκαν εξαιτίας αυτού. Βρέθηκαν ξανά, όταν η μητέρα της, ούσα έγκυος, πήγε να τον βρει. Αμέσως μετά, εγκατέλειψε τη Getty σε ορφανοτροφείο. Σύντομα βρέθηκε σε ανάδοχη οικογένεια, στην οποία έμεινε μέχρι τα 15 της, οπότε την πήρε η μητέρα της και επέστρεψαν στην Ολλανδία. Το επώνυμό της είναι αυτό του πατριού της. Εγκατέλειψε το γκρουπ ήδη από το 1976. Βρέθηκαν ξανά μαζί σε κάποιες ειδικές εμφανίσεις. Πηγαίνει κάθε χρόνο στη Γιουροβίζιον, εκτός από φέτος, όπου δεν της επέτρεψαν την είσοδο, διότι είναι άνω των 70… Οι υπόλοιποι μουσικοί μετείχαν σε ηχογραφήσεις διαφόρων καλλιτεχνών. Επειδή δεν κατάφερα να βρω πρόσφατες φωτό για όλους, μπορείτε να τους δείτε στη φετινή εμφάνισή τους στο διάλειμμα της Γιουροβίζιον.

The Swarbriggs (IRL 75, 77): είναι τα αδέλφια Thomas “Tommy” Swarbrigg και John James “Jimmy” Swarbrigg. Ήταν μέλη σε αρκετές Showband (Joe Dolan’s, The Drifters, The Times), με πολλές επιτυχίες. Μετά από σύντομη καριέρα ως ντουέτο εγκατέλειψαν το τραγούδι ήδη από το 1980, ίδρυσαν την εταιρεία «Swarbrigg Entairntainment” και έγιναν μάνατζερ καλλιτεχνών, κυρίως οργανώνοντας συναυλίες και περιοδείες για λογαριασμό τους.

Nicole Rieu: γεννήθηκε to 1949 στο Chaumont της Γαλλίας. Αρχικά ήταν πωλήτρια σε μαγαζί. Το 1969, και αφού εγκατέλειψε τα σχέδιά της να γίνει καθηγήτρια γυμναστικής, μετακόμισε στο Παρίσι με τους γονείς της. Μετά από κάποια αποτυχημένα single και τη συμμετοχή της σε ένα μιούζικαλ που δεν ανέβηκε ποτέ λόγω οικονομικών δυσχερειών, ήρθε η Γιουροβίζιον. Την τελική βραδιά, έτρεμε από το άγχος και η φωνή δεν της έβγαινε. Ήταν πρώτο φαβορί και, όταν δεν κέρδισε, τα συμβόλαια για διεθνή καριέρα που ήταν έτοιμα δεν υπογράφτηκαν ποτέ. Κατάφερε, πάντως, να γίνει γνωστή στο Κεμπέκ, το Ισραήλ και την Ολλανδία, ενώ κάποια τραγούδια της ακούστηκαν αρκετά. Το 1980 έγινε σκάνδαλο με το τραγούδι της Goutte d’eau που βγήκε λίγο πριν τις προεδρικές εκλογές και θεωρήθηκε ότι είναι υπέρ του François Mitterand και κατά του Giscard D’Estaing. Απείχε πολλά χρόνια, μέχρι να μεγαλώσει τον γιο της. Σήμερα ζει σε ‘ένα χωριό της Νότιας Γαλλίας, ανήκει σε φιλανθρωπική οργάνωση, έχει ασπαστεί εν μέρει τον Ινδουισμό (κάνοντας και λουτρό στον Γάγγη ποταμό), έκανε δε τρεις εβδομάδες αποχή σε έρημο της Νοτίου Αφρικής. Έκανε comeback το 1993. Έκτοτε εμφανίζεται σποραδικά, ενώ παραδίδει και μαθήματα τραγουδιού.

Joy Fleming (Erna Raad-Strube-Liebenow-GER 75): γεννήθηκε το 1944 και πέθανε το 2017. Ανήκε σε μουσική οικογένεια. Πιανίστα, φλαουτίστα, μίμος άλλων καλλιτεχνών, αλλά και ηκορυφαία γερμανίδα ερμηνεύτρια της σόουλ, με συνεργασίες σε Γερμανία και Η.Π.Α. Διακρίθηκε, επίσης στη τζαζ και τη ντίσκο. Η δισκογραφία της ήταν τόσο στα Γερμανικά, όσο και στα Mannemerisch, δηλαδή τη διάλεκτο του Mannheim. Ξεκίνησε ως πωλήτρια. Άρχισε να τραγουδά μαζί με την αδελφή της, για να ψυχαγωγήσει Αμερικανούς στρατιώτες. Μετείχε σε διάφορα γκρουπ, πριν κάνει σόλο καριέρα. Όταν κέρδισε στον Γερμανικό τελικό, ο οποίος είχε μεγάλα ονόματα της εποχής, δέχτηκε επιθέσεις και δριμεία κριτική για την εμφάνισή της. Όταν έφθασε στη Σουηδία, την παρέλαβαν δύο αστυνομικοί, διότι κάποιος είχε απειλήσει ότι θα την δολοφονήσει. Μετά από την κακή θέση, ο Τύπος ασχολήθηκε για εβδομάδες για το τι έφταιξε και της άσκησε εκ νέου σκληρή κριτική. Ωστόσο, η καριέρα της απογειώθηκε και το τραγούδι απέκτησε cult status ανάμεσα στους φαν. Επανήλθε σε γερμανικούς τελικούς το 1986 (4^η), όπου η ορχήστρα μπήκε σε άλλο τόνο, με αποτέλεσμα την καταστροφή, το 2001 (2^η) και το 2002 (2^η). Παντρεύτηκε, σε δεύτερο γάμο, τον Bernd Liebenow που έγινε μάνατζέρ της και αργότερα χώρισαν. Έχοντας ως βάση τη φάρμα στην οποία έμεναν, έκαναν περιοδείες σε όλον τον κόσμο. Μαζί ίδρυσαν δισκογραφική εταιρεία. Μετά απέκτησε σύντροφο, τον Γάλλο πιανίστα Bruno Masselon. Πέθανε ξαφνικά. Έχει μία κόρη από τον πρώτο γάμο και δύο ακόμα παιδιά από τον δεύτερο. Ο γιος της Bernd Peter Fleming έχει αφιερώσει τη ζωή του στη συνέχιση του έργου της.

Geraldine (Geraldine Brannigan, γνωστή και ως Branagan-LUX 75): γεννημένη το 1954 στο Clontarf, είναι Ιρλανδή (4η στην επιλογή της χώρας της το 1973, μαζί με τους The Branagans) και δεν έχει καμία σχέση με τη συνονόματή της, εκπρόσωπο της Ελβετίας το 1967. Ήταν ιδιαίτερα ενεργή μέχρι το 1982. Είχε κάποια hits τη δεκαετία του ’80, με παραγωγό τον Phil Coulter (UΚ 67, 68, LUX 75), τον οποίο παντρεύτηκε το 1998, αφού είχαν αποκτήσει πρώτα έξι παιδιά και όταν κατάφερε να πάρει διαζύγιο από την πρώτη του γυναίκα. Την ίδια χρονιά επέστρεψε μετά από δέκα χρόνια δισκογραφικής απουσίας. Χώρισαν πρόσφατα, όταν μαθεύτηκε ότι εκείνος την απατούσε. Αξίζει να σημειωθεί ότι παρακολουθεί κάθε χρόνο τη Γιουροβίζιον από κοντά, μαζί με τη φίλη της Getty Kaspers των Teach-In.

Για την Ellen Nikolaysen (NOR 73, 75, φωνητικά NOR 74), βλ. 1973 στους Bendik Singers.

Simone Drexel (SWI 75): γεννήθηκε το 1957 στο St Gallen. Το τραγούδι της έχει μείνει κλασικό στη χώρα της. Εκείνη την εποχή, το τραγουδούσαν ακόμα και στα σχολεία. Ήταν ακόμα μαθήτρια, 17 ετών, όταν κέρδισε τότε τον τελικό. Φοβήθηκε τη σώου-μπίζνες κι έτσι αποφάσισε να μην κάνει καριέρα (έβγαλε μόνο 3 singles και σταμάτησε). Γράφει τραγούδια για το κέφι της και τραγουδά σπάνια. Ουσιαστικά σταμάτησε το 1984, όταν παντρεύτηκε έναν μουσικό, άλλαξε το επώνυμό της σε Johnson και γεννήθηκε η κόρη της. Εμφανίζεται, πάντως, συχνά στην ελβετική τηλεόραση. Είναι ιατρική-τεχνική βοηθός σε εργαστήριο, στον τομέα των μεταγγίσεων. Τα τελευταία χρόνια επέστρεψε ως δασκάλα φωνητικής, αλλά και τραγουδίστρια του γκρουπ Bluesonix.

Pepel in Kri (YUG 75): Στη Γιουροβίζιον πήραν το όνομα Ashed & Blood. Ήταν κανονικά δώδεκα μέλη. Πήγαν όλοι εκεί χάρη σε σπόνσορες αλλά τραγούδησαν μόνο οι έξι. Το τραγούδι τους είναι γνωστό σε όλη την πρώην Γιουγκοσλαβία. Ο αρχηγός τους, ο Tadej Krušovar, γεννημένος το 1947, πήρε ειδική άδεια από τον στρατό, όπου υπηρετούσε φαντάρος. Κατείχε το ρεκόρ Γιουγκοσλαβίας στο άλμα εις μήκος, πριν στραφεί στο τραγούδι. Απεβίωσε το 2020 λόγω κορωνοϊού. Απέκτησε τέσσερα παιδιά, δύο από την κύρια τραγουδίστρια του γκρουπ και συνομήλική του Ditka Haberl, με την οποία υπήρξαν παντρεμένοι, και δύο από άλλη σύντροφο. Έγραψε τραγούδια για πολλούς καλλιτέχνες, μέχρι το 1999, οπότε ήταν ενεργός. Η Ditka Haberl ήταν το μεγάλο φαβορί το 1973, αλλά την άφησαν επίτηδες εκτός τελικού για μία ψήφο. Οι υπόλοιποι τέσσερις πάνω στη σκηνή ήσαν οι: Palmira Klobas (γνωστή και ως Palmira Pečnik, έχει γίνει συγγραφέας βιβλίων), Ivo Moizer (γεννημένος το 1948, είναι ενεργός μέχρι σήμερα), Oto Pestner (τσιγγάνικης καταγωγής, γεννήθηκε το 1956 και είναι επίσης ενεργός) και Nada Žgur (γεννήθηκε το 1952 και είναι πλέον καθηγήτρια τζαζ τραγουδιού). Πρόκειται για μετεξέλιξη του περίφημου συγκροτήματος Bele Vrane που μεσουράνησε τη δεκαετία του ’70 (3^οι στον εθνικό τελικό του 1970 και 8^οι το 1971). Πολλές φορές έκαναν φωνητικά σε επιλογές, κυρίως με το όνομα Strune. Άλλαξαν πολλές συνθέσεις (είναι ακόμα ενεργοί) και ακολούθησαν διάφορους παράλληλους δρόμους, ως σολίστ ή μέλη γκρουπ. Το 1976 ήρθαν 6^οι, ενώ το 1993 ήσαν 9^οι, αλλά και επίσημοι καλεσμένοι στο διάλειμμα. Έκαναν φωνητικά και στη Ρουμάνα Dida Dragan (Ljubljana 93). Το 1990 οι τέσσερεις (εκτός από τον Pestner και την Klobovs) έκαναν φωνητικά στο νικητήριο Insieme του Toto Cutugno. Τους στίχους έγραψε το μέλος τους και ποιητής Dušan Velkaverh (όχι επί σκηνής) που γεννήθηκε στη Γουιάνα, παντρεύτηκε τρεις φορές και μετείχε ενεργά στην απελευθέρωση της χώρας. Πέθανε το 2016.

The Shadows (UK 1973): από το 1958 έως το 1968 συνόδευαν τον Cliff Richard (UK 68, 73) ως The Drifters. Μέχρι to 1990, οπότε διαλύθηκαν επίσημα, είχαν 69 τραγούδια τους στα βρετανικά charts. Στη Γιουροβίζιον βρέθηκαν οι: John Farrar (φωνητικά το 1973), Bruce Welch, Hank Marvin, Brian Bennett, Alan Tarney. Είναι όλοι παίκτες πολλών μουσικών οργάνων. O John Clifford Farrar (1945-) είναι Αυστραλός, παντρεμένος με την πρώην χορωδό της Olivia Newton-John, Pat Carroll. Έχει εργαστεί ως παραγωγός και συνθέτης πολλών τραγουδιών, κυρίως της Olivia, συμπεριλαμβανομένου του soundtrack του Grease. Ο γιος του είναι μέλος των Maroon 5. O Bruce Welch (Bruce Cripps, 1941-) έχασε τη μητέρα του στα 6 του χρόνια. Εργάστηκε ως μουσικός και συνθέτης. Υπήρξε αρραβωνιασμένος με την Olivia Newton-John. O Hank Marvin (Brian Robson Rankin, 1941-) παντρεύτηκε δύο φορές, απέκτησε έξι παιδιά και ζει πλέον στην Αυστραλία, αν και είναι Άγγλος. Έχει δικό του στούντιο και γκρουπ, ενώ είναι μάρτυρας του Ιεχωβά. Ο Brian Bennett (1940-) εργάζεται ως μουσικός και μαέστρος. Και ο γιος του υπήρξε  μέλος των Shadows. Σε μία εμφάνιση στο Ρέυκιαβικ, μια ακίδα από τη μπαγκέτα καρφώθηκε στο δάχτυλό του, προκαλώντας του σοβαρή μόλυνση, η οποία χρειάστηκε λεπτή εγχείρηση, για να αφαιρεθεί το αιμάτωμα. Έχει δικό του στούντιο. Ο Alan Tarney (1945-) έζησε πολλά χρόνια στην Αυστραλία. Υπήρξε παραγωγός διαφόρων καλλιτεχνών, μεταξύ των οποίων οι Α-ΗΑ στις μεγάλες τους επιτυχίες. Έχει δύο παιδιά. Ο Hank Marvin δήλωσε ότι θα ήταν ωραίο να κέρδιζαν, μόνο και μόνο για να πείραζαν τον Cliff Richard που πήγε δύο φορές, αλλά δεν νίκησε…

Renato (Renato Micaleff, 1951-). Το πλήρες όνομά του είναι Nazzareno Alessandro Micallef Garrett. Κάνει καριέρα από τα 12. Έχει πραγματοποιήσει περιοδείες σε πολλές αγγλόφωνες χώρες. Πέρα από τη μουσική του καριέρα, είναι γνωστός τηλεπαρουσιαστής (με δικό του σώου) και κονφερανσιέ. Διαγωνίστηκε πολλές φορές σε μαλτέζικους τελικούς: Πήγε στην επιλογή του 1972 (άγνωστη η θέση του), του 1975 (1ος και 5ος), όπου και τα πέντε τραγούδια ακούστηκαν στα αγγλικά, του 1991 (3ος) και του 1992, αλλά η θέση που πήρε δεν έγινε γνωστή (μπήκε στην οκτάδα και πήρε και το βραβείο ερμηνείας). Το 1994 ήρθε 4ος και το 1997 8ος. Κέρδισε πέντε φορές στο Malta Song Festival, αλλά το 1974, 1985, 1986 και 1989, η χώρα του δεν συμμετείχε, αλλιώς θα την είχε εκπροσωπήσει… πέντε φορές, σπάζοντας κάθε ρεκόρ!

Ann Christy (Christiane Leenaerts): γεννήθηκε το 1945 στην Αμβέρσα και πέθανε το 1984 στο Meise. Εργαζόταν ως πωλήτρια σε κατάστημα παπουτσιών. Ξεκίνησε την καριέρα της το 1965, όπου εμφανιζόταν κάθε Σαββατοκύριακο με την ορχήστρα The Adams, τον ντράμερ της οποίας Marc Hoyois παντρεύτηκε. Ο πρώτος της δίσκος πέρασε απαρατήρητος, έτσι ηχογράφησε το επόμενό της single στα Γαλλικά και, αφού άλλαξε μάνατζερ, επιδόθηκε στο γαλλικό ρεπερτόριο και έκανε περιοδεία σε όλη τη Γαλλία και το Βέλγιο, μαζί με τον Adamo. Διαγωνίστηκε σε πολλά φεστιβάλ ανά τον κόσμο, ακόμα και στην Αθήνα, κερδίζοντας εκείνο του Knokke. Ήταν υποψήφια το 1970 (στον ημιτελικό), 1971 (2^η), 1973 (3^η και ένα τραγούδι χωρίς κατάταξη). Έπαιξε με επιτυχία σε ένα μιούζικαλ. Η συμμετοχή της στη Γιουροβίζιον γράφτηκε αρχικά για ένα διαφημιστικό των… Lee Jeans! Το μεγαλύτερό της hit, Ik leef voor jou (= ζω για σένα), ήταν και το τελευταίο της, λίγο πριν πεθάνει από καρκίνο στον τράχηλο τον Αύγουστο του 1984. Ο σύζυγός της, με τον οποίο απέκτησαν ένα γιο, παντρεύτηκε μετά τη Liliane St-Pierre (BEL 87). Με τη σειρά του πέθανε το 2010 από καρκίνο στον προστάτη. Όχι απλώς δεν είναι ξεχασμένη, αλλά συνεχίζει να τιμάται μετά θάνατον, με πωλήσεις δίσκων, διακρίσεις, ακόμα και με μία πλατεία που φέρει το όνομά της.

Shlomo Artzi (ISR 75): Γεννήθηκε το 1949. Οι γονείς του επέζησαν από το ολοκαύτωμα, κάτι που τον σημάδεψε βαθιά, όπως και τη συγγραφέα αδελφή του. Ο πατέρας του, σιωνιστής ακτιβιστής, έγινε κάποια στιγμή βουλευτής. Αισθάνθηκε την επιθυμία να τραγουδήσει το 1969, όταν υπηρετούσε τη θητεία του στους πεζοναύτες (ξεκίνησε εκεί με ένα γκρουπ). Αρχικά, όλοι τον προόριζαν για ηθοποιό. Εξαιτίας της μέτριας θέσης στη Γιουροβίζιον και της αποτυχίας του τότε άλμπουμ του, έπεσε η καριέρα του μέχρι το 1978, οπότε έκανε ένα δυναμικό comeback, ενώ ήταν έτοιμος να εγκαταλείψει τον χώρο. Είναι ο καλλιτέχνης με τις περισσότερες πωλήσεις στη χώρα του και έχει ανακηρυχτεί 10 φρές τραγουδιστής της χρονιάς. Είχε μαζί του σωματοφύλακες στη Γιουροβίζιον για λόγους ασφαλείας. Έχει παντρευτεί δύο φορές και έχει αποκτήσει τρία παιδιά από τον πρώτο του γάμο. Με τη νέα του σύντροφο έχουν ιδρύσει μια φιλανθρωπική οργάνωση.

Semiha Yankı (TUR 75): τραγουδίστρια, ηθοποιός και τηλεπαρουσιάστρια, γεννήθηκε το 1958 στην Κωνσταντινούπολη. Η οικογένειά της είναι ακροβάτες του τσίρκου, όπως και η ίδια αρχικά. Στράφηκε στη μουσική, όταν ο αδελφός της έπεσε από το τραπέζιο και σκοτώθηκε. Στον εθνικό τελικό, ισοψήφισε με άλλο τραγούδι (το Delisin με τις δημοφιλέστατες τότε Cici Kızlar) και έγινε κλήρωση. Λόγω της εισβολής στην Κύπρο, τιμωρήθηκε με την τελευταία θέση. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 έγινε μεγάλο όνομα της ethnopop μουσικής. Στο σήμερα δεν σταματά να κάνει sexy εμφανίσεις (καμία σχέση με το πως την είδαμε στη Γιουροβίζιον).

Sophie (MON 75- Arlette Hecquet): γεννήθηκε το 1944 στο Dax της Γαλλίας και πέθανε, μετά από εγχείρηση για ανεύρυσμα στην αορτή, το 2012 στο Παρίσι. Η Jenny Ann, όπως ήταν το αρχικό της ψευδώνυμο, ξεκίνησε ως χορωδός στις περιοδείες του Johnny Hallyday. Από το 1962 ξεκίνησε να παίζει σε ταινίες και να δισκογραφεί, κυρίως διασκευές τραγουδιών γιε-γιε. Μετά από ένα διάλειμμα, επέστρεψε στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Αμέσως μετά την εκπροσώπηση του Μονακό, εγκατέλειψε την τραγουδιστική της καριέρα (έκανε μόνο δύο αφιερωματικές εκπομπές το 1993 και 1998) και έγινε για χρόνια τηλεπαρουσιάστρια και ραδιοφωνική παραγωγός στο Radio Monte Carlo και το Télé Monte Carlo και, εν συνεχεία, στο RTL. Ήταν υπεύθυνη και για παιδικά προγράμματα. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 άνοιξε ένα εστιατόριο στο Uccle του Βελγίου. Έμοιαζε κάπως με την «δική μας» Τόνια Καζιάνη.

Pihasoittajat (FIN 75): ήταν φολκ συγκρότημα, ενεργό από το 1969 έως το 1975. Είναι οι: Arja Karlsson, Hannu Karlsson, Seppo Sillanpää, Harry Lindahl, Kim Kuusi και Henrik Bergendahl. Έκαναν δύο επανενώσεις (το 1995 και 2000), αλλά διέκοψαν τις συναυλίες τους, όταν στα τέλη του 2000 πέθανε ο Hannu Karlsson. Ενώθηκαν ξανά το 2009, μαζί με τον Kyösti Pärssinen που δεν ήταν στη σκηνή της Γιουροβίζιον, αλλά δίχως τον Seppo Sillanpää που είχε, εν τω μεταξύ δημιουργήσει δικό του γκρουπ μαζί με τις κόρες του. Στους κόλπους τους εντάχθηκε και ο Tommi Bergendahl, γιός του Henrik. Εμφανίζονται πλέον σε γάμους και τοπικά φεστιβάλ. Μέλη άλλων συγκροτημάτων αρχικά, έφεραν πολλές επιρροές από την ιρλανδική παραδοσιακή μουσική, προτού στραφούν σε φινλανδικούς και ρωσικούς μουσικούς δρόμους. Δύο άλμπουμ και αρκετά single είναι η συγκομιδή τους. Από αυτούς το μεγαλύτερο όνομα είναι ο Kim Kuusi, συνθέτης μεγάλων επιτυχιών για άλλους καλλιτέχνες και πρόεδρος από το 2011 της Teosto, δηλαδή της εταιρείας για τα πνευματικά δικαιώματα, καθώς και ο φλαουτίστας Seppo Sillanpää, ο οποίος έγινε μέλος τους ειδικά για τον διαγωνισμό. Μετά από πολλά χρόνια στη δημοσιογραφία, την παραγωγή δίσκων και τη δουλειά του στο Yleisradio ως μουσικός διευθυντής, εργάζεται πλέον ως καθηγητής διαφόρων μουσικών οργάνων.

Duarte Mendes (POR 75): γεννήθηκε το 1947 στη Λισσαβώνα. Ήταν υποψήφιος στο Festival da Canção κάθε χρόνια μεταξύ 1970 και 1973. Ήταν τότε υπολοχαγός του πορτογαλικού στρατού, ανήκει μάλιστα στους 200 στρατιωτικούς που έριξαν τη δικτατορία του Σαλαζάρ. Νίκησε σε μια επιλογή με πολύ γνωστά ονόματα του πορτογαλικού τραγουδιού. Υπήρχε ενδιαφέρον από τους καλλιτέχνες (πάμπολλες συμμετοχές-κυρίως από αριστερούς), διότι ήταν η πρώτη επιλογή μετά τη δικτατορία και ήθελαν να εκφράσουν όλοι τα αισθήματά τους. Το εν λόγω τραγούδι είναι πολιτικό και αντιδεξιό για τα δεδομένα της Γιουροβίζιον, γεγονός που προκάλεσε ανάμικτα συναισθήματα στους ξένους δημοσιογράφους που κάλυπταν τον διαγωνισμό. Εγκατέλειψε την καριέρα του το 1978 και επανήλθε το 2006, για μια σειρά αφιερωματικών συναυλιών στο Festival da Canção. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Πορτογαλία εμφανίστηκε 16^η, πήρε 16 βαθμούς και ήρθε 16^η !

 Sergio y Estíbaliz (SPA 75-Sergio Blanco Rivas & Estibaliz Uranga): γεννήθηκαν και οι δύο στο Bilbao. Ήταν στην πρώτη σύνθεση των Mocedades από το 1968 έως το 1972. Η Estibaliz είναι αδελφή των δύο τραγουδιστριών των Mocedades που είδαμε και στον διαγωνισμό. Οι Sergio και Estibaliz μίλησαν τότε με τα χειρότερα λόγια για τη Γιουροβίζιον, παρόλο που το τραγούδι τους έγινε τεράστια επιτυχία στις ισπανόφωνες χώρες. Παντρεύτηκαν ένα χρόνο μετά (έχουν δύο κόρες). Προσπάθησαν πάλι το 1992, οπότε και σταμάτησαν να εργάζονται ως ντουέτο, διότι έπαψαν πλέον να κάνουν ικανοποιητικές πωλήσεις. Τότε, με άλλα τρία μέλη των Mocedades, έφτιαξαν τους Consorcio, ένα συγκρότημα με αναφορές στα 50’ς. Εκείνος (1948-2015) πέθανε μετά από μακροχρόνια ασθένεια (τον ταλαιπωρούσε από το 2013) που δεν αποκαλύφθηκε. Υπήρξε και γλύπτης.

Lasse Berghagen (SWE 75, Lars Nils Berghagen): Γεννήθηκε το 1945, δισκογραφούσε από το 1965 και έκανε μέχρι το τέλος του καριέρα σε καμπαρέ, ως κονφερανσιέ, αλλά και ως κωμικός ηθοποιός. To 1974 ήταν δεύτερος στο Melodifestivalen, πίσω από τους ανίκητους AΒΒΑ. Είχε διαγωνιστεί κι ως στιχουργός το 1969, με το Hey Clown (2^ο). Ο ίδιος, λόγω των επεισοδίων έξω από τον χώρο της Γιουροβίζιον, πήγε με περιπολικό. Οι εξτρεμιστές τού φώναζαν: «Lasse, Lasse liten, sjungen för profiten» (= μικρέ Λαρς, τραγούδα για το κέρδος). Έχει ύψος 1. 98 και είναι γνωστός ως ο ψηλότερος καλλιτέχνης της σουηδικής showbusiness! Κατείχε το ρεκόρ του ψηλότερου γιούροσταρ μέχρι που εμφανίστηκε ο Dadi Freyr. Με τη Lill Babs (SWE 61) υπήρξαν ανδρόγυνο στα 60’ς, η δε κόρη τους Malin ήταν η σύζυγος του Tommy Nilsson (SWE 89). Σε δεύτερο γάμο απέκτησε ακόμα μία κόρη. Έκανε καριέρα και στη Γερμανία, ενώ θεωρείται επίσης αξιόλογος ποιητής και συγγραφέας παιδικών βιβλίων. Υπήρξε ελευθεροτέκτονας. Δεινός παίκτης του γκόλφ, κατέχει το ρεκόρ μεγαλύτερης απόστασης ανάμεσα σε τρεις χώρες: το μπαλάκι που χτύπησε ξεκίνησε από τη Νορβηγία, πέρασε τη Σουηδία και βρέθηκε στη Φινλανδία… Πέθανε τον Οκτώβριο του 2023. Ένα μήνα πριν έκανε εγχείρηση αλλαγής καρδιακής βαλβίδας, από την οποία δεν ανάρρωσε ποτέ, παρόλο που “ξύπνησε” κάποια στιγμή μετά από εβδομάδες σε καταστολή. .

Wess & Dori Ghezzi (ITA 75): η Dori Ghezzi, γεννημένη το 1946 ήταν ενεργή δισκογραφικά μεταξύ 1966 και 1989. Το 1974 έγινε η σύντροφος του τραγουδιστή Fabrizio De André. Μαζί έμεναν στη Σαρδηνία, όπου απέκτησαν μία κόρη. Τον Αύγουστο του 1979 το ζευγάρι έπεσε θύμα απαγωγής από την οργάνωση Anonima sequestri και παρέμειναν όμηροι για τέσσερεις μήνες κάπου στην οροσειρά Supramonte, αφού κατεβλήθησαν 500 εκατομμύρια λίρες ως λύτρα. Οι απαγωγείς συνελήφθησαν και δικάστηκαν, ωστόσο ο De André μίλησε για εκείνους με συμπάθεια. Η Dori μετείχε έξι φορές στο Sanremo. Αποσύρθηκε το 1990, όταν εμφάνισε σοβαρό πρόβλημα στις φωνητικές χορδές. Έκτοτε, συμμετείχε σποραδικά σε άλμπουμ άλλων καλλιτεχνών. Το 1999 έχασε τον άνδρα της από καρκίνο στους πνεύμονες και έκτοτε συνεχίζει την καλλιτεχνική του κληρονομιά μέσω ενός ιδρύματος που φέρει το όνομά του. Το 2005 δήλωσε ότι πάσχει από αγοραφοβία και ότι φοβάται πλέον να εμφανιστεί δημόσια. Ο Wesley Johnson ή Wess (1945 – 2009) γεννήθηκε στη Βόρεια Καρολίνα και πέθανε ξαφνικά στη Νέα Υόρκη, κατά τη διάρκεια περιοδείας σε Η.Π.Α. και Καναδά, μετά από κρίση άσθματος. Ήταν μπασίστας (παίζει μπάσο στην τεράστια επιτυχία Stasera mi butto, γνωστό στην Ελλάδα ως Απόψε σε Θέλω) και τραγουδιστής στους Wess & The Airdales, μέχρι που μετακόμισαν στην Ιταλία τη δεκαετία του ’60, όταν τους ανακάλυψε ένας ιμπρεσάριος. Με τη Dori Ghezzi υπήρξαν πολύ επιτυχημένο καλλιτεχνικό ζευγάρι, με επτά άλμπουμ, μεταξύ 1972 και 1979. Αμέσως μετά συνέχισε με σόλο καριέρα, εντός και εκτός Ιταλίας. Κάποια στιγμή έφτιαξε στούντιο ηχογραφήσεων στον Καναδά, πριν επιστρέψει οριστικά. Συνεργάστηκε με πολλούς καλλιτέχνες και τηλεοπτικές εκπομπές ως μουσικός. Ο Wess απέκτησε έξι παιδιά, εκ των οποίων οι Romina και Deborah Johnson, επίσης τραγουδίστριες, του έκαναν φωνητικά στις συναυλίες του. Στην Ιταλία κάνει καριέρα και ο αδελφός του, Orlando Johnson, με σημαντικά χιτ, που τραγουδά πλέον ως μόνιμος συνεργάτης σε μουσική εκπομπή της RAI.