Βέλγιο: “Εφυγε” σε ηλικία 82 ετών ο Robert Cogoi

Ο Robert Cogoi, ο οποίος εκπροσώπησε το Βέλγιο στην Eurovision το 1964, πέθανε σε ηλικία 82 ετών.

Ο Mirko Kogoj, περισσότερο γνωστός με το καλλιτεχνικό του όνομα Robert Cogoi, γεννήθηκε στο Châtelet, στο νότιο Βέλγιο, στις 25 Οκτωβρίου 1939 από Γιουγκοσλάβους γονείς. Το όνομα Robert το πήρε χάρη στη μητέρα του, η οποία τον φώναζε έτσι. Σπούδασε τεχνικός ηλεκτρομηχανικός στο Πανεπιστήμιο του Charleroi, ενώ ήδη στα 16 του είχε φτιάξει μόνος του την πρώτη του κιθάρα. Πρωτοχρησιμοποίησε το ψευδώνυμό του το 1962, όταν εμφανίστηκε στο καζίνο της Οστάνδης. Εκεί κέρδισε το διεθνές βραβείο βαριετέ, με το Si un jour (τον χρυσό δίσκο για το τραγούδι αυτό -100.000 αντίτυπα- του απένειμαν πάνω σε ένα ταχύπλοο, σε εντυπωσιακή τελετή στο φεστιβάλ της επόμενης χρονιάς, όπου εμφανίστηκε πια ως φίρμα). Αμέσως υπέγραψε συμβόλαιο με δισκογραφική, αλλά και με το Radio Luxembourg. Πραγματοποίησε εμφανίσεις σε όλη την Ευρώπη, αλλά και στο Βέλγιο –ειδικότερα- με εμφανίσεις στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, καθόλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ‘60.

Το 1964, ο Robert επιλέχθηκε με εσωτερική επιλογή από το RTBF, για να εκπροσωπήσει το Βέλγιο στην Eurovision το 1964 στην Κοπεγχάγη και ήταν ο πρώτος Βέλγος συμμετέχων που επιλέχθηκε εσωτερικά. Τερμάτισε 10ος με το Près de ma rivière (κοντά στον ποταμό μου). Συνέχισε να είναι επιτυχημένος σε όλη τη δεκαετία του ’60.

Βαθύτατα θρησκευόμενος, ήθελε όλα του τα τραγούδια να περιέχουν κάποιο μήνυμα. Έκανε πολλές επιτυχίες, όπως το Je serai mieux chez moi, το Je me sens très seul και το Prends ma guitare. Προσπάθησε να επεκτείνει την επιτυχία του και στον Καναδά, όπου τα τραγούδια L’église, Pas une place pour me garer και Je m’sens très seul έγιναν μικρά χιτ, ανάμεσα σε όσα κυκλοφόρησε. Μετά από πέντε άλμπουμ, δεκατέσσερα EP και τουλάχιστον εικοσιδύο single, ουσιαστικά έπαψε να δισκογραφεί συστηματικά το 1969. Το 1976, ωστόσο, συνέθεσε τη μουσική και πρωταγωνίστησε στη βελγική ταινία Les arpents dorés, στα πλαίσια της κινηματογραφικής του καριέρας (τουλάχιστον τρεις ταινίες). Το 1979 έκανε και τη γαλλική διασκευή του τραγουδιού για τη σειρά κινουμένων σχεδίων «Heidi» (την αρχική βερσιόν έχει κάνει ο Carel Gott-AUS 68). Το 1980 συμμετείχε στο άλμπουμ “16 Chansons pour la Croix-Rouge”, με το τραγούδι Mon pays noir, για λογαριασμό του Ερυθρού Σταυρού, ενώ το 1985 κυκλοφόρησε ένα τελευταίο δισκάκι.

Το 1982, ο Ρόμπερτ τραγούδησε τη γαλλική εκδοχή του τραγουδιού του Παγκοσμίου Κυπέλλου “Les Diables Rouges vont en Espagne”, Μετά από πολλά χρόνια μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, εμφανίστηκε στον εθνικό τελικό του Βελγίου το 2005 μαζί με άλλους πρώην Βέλγους συμμετέχοντες. Το 2004, του απονεμήθηκε το παράσημο του στέμματος από τον βασιλιά Αλβέρτο Β’ του Βελγίου για τις υπηρεσίες του στη μουσική, ενώ χρημάτισε μέλος του Δ. Σ. της SABAM, δηλαδή της Βελγικής Εταιρείας στιχουργών, συνθετών και εκδοτών, η οποία προστατεύει τα πνευματικά δικαιώματα. Πολλά τραγούδια του κυκλοφορούν σε διάφορες συλλογές. Το εν λόγω έγινε χρυσό, αλλά και evergreen στο Βέλγιο. Του έκανε αρκετές διασκευές, στα Αγγλικά ως My river of memories (η οποία μάλιστα κυκλοφόρησε 30 ολόκληρα χρόνια μετά), στα Γερμανικά ως Weit, da wo der Strom beginnt (σε στίχους Ernst Bader-στιχουργός GER 61 και γερμανικής διασκευής MON 63) και στα Ιταλικά ως Sulla mia riviera.

Μαζί με τη -Βουλγαρικής καταγωγής- Nora Nova που εκπροσώπησε τη Γερμανία, είναι οι πρώτοι καλλιτέχνες από Ανατολικές χώρες που τραγούδησαν στη Γιουροβίζιον. Ειρωνεία της τύχης: πέθαναν και οι δύο μέσα στο 2022…