Και φτάσαμε στο 1982…..!!!!!! Και όσο και να μη θέλουν να το παραδεχτούν οι Βρετανοί διοργανωτές εν έτει 2017 ψάχνουμε ακόμα να βρούμε που είναι το Harrogate, την πόλη δηλαδή που φιλοξένησε τον 27o διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision στις 24 Απριλίου του 1982 και που βρίσκεται στο βόρειο Yorkshire της Αγγλίας και είναι γνωστή πόλη για τα ιαματικά λουτρά της.
Και αφού στο εισαγωγικό φιλμάκι ψάχναμε να βρούμε το Harrogate (με μεγεθυντικό φακό) σε όλες τις γλώσες με την φράση “Πού είναι το Χάρογκεϊτ;” (δεν υπήρχαν τότε και τα GPS ούτε το Google map…!!!) μπήκαμε αισίως στην αίθουσα, όπου διοργανώνονταν ο διαγωνισμός και που θυμιζε κάτι από μικρές σκηνές θέατρου με περιορισμένο χώρο, για να σταθούν οι καλλιτέχνες και οι φωνητικατζούδες (βλ. συμμετοχή της Ισπανίας και του Ισραήλ)… Φανταστείτε να θέλαν και να κάνουν γκραντέ εμφάνιση κάποιοι με καραγκραντέ show …. με τίποτα. Παρουσιάστρια της βραδιάς η Jan Leeming που ήταν πασίγνωστη ηθοποιός και παρουσιάστρια σε Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία στην δεκαετία του ’70 πριν γίνει το πρόσωπο της ημέρας από το 1979 και έπειτα στην Μεγάλη Βρετανία χάρη στο καθημερινό της magazino. Έμεινε στην ιστορία για τη λιτή και καθόλου κουραστική παρουσίασή της. Χαρακτηριστική στιγμή στο τέλος όπου ρίχνει στο πάτωμα τα χαρτιά της και ανακοινώνει τον νικητή.
18 χώρες αυτή την φορά διαγωνίστηκαν στην σκηνή του Harrogate International Centre χωρητικότητας 2000 ατόμων, με απούσες την Γαλλία και την Ελλάδα. Η Γαλλία αποφάσισε να αποχωρήσει από τον διαγωνισμό την χρονιά εκείνη, μια και τον Νοέμβριο του 1981 το εθνικό ραδιοτηλεοπτικό κανάλι της Γαλλίας TF1, αρνήθηκε να εισάγει τον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision για το 1982 στον τομέα της ψυχαγωγίας του και ο τότε υπεύθυνος του καναλιού, Pierre Bouteiller, δήλωσε πως η απουσία του ταλέντου και η μετριότητα των τραγουδιών στο σύνολο είναι ενόχληση για τους Γάλλους τηλεθεατές και η Eurovision είναι ένα μνημείο για την παραφροσύνη και την ανοησία….!!!!!!!! Έτσι το Antenne 2 έγινε το νέο ραδιοτηλεοπτικό κρατικό κανάλι που θα ήταν υπεύθυνο για την Eurovision (μετά βέβαια από τη δημόσια κατακραυγή που έφερε η απόφαση του να αποχωρήσει η Γαλλία για εκείνη την χρονιά), όταν επέστρεψε η χώρα στον διαγωνισμό το 1983.
Όσον αφορά στην Ελλάδα τώρα, όπου επρόκειτο να εκπροσωπηθεί από τον Θέμη Αδαμαντίδη και το Σαράντα πέντε κοπελιές, αλλά η ΕΡΤ αποφάσισε να αποσυρθεί, όλο το παρασκήνιο και το τι συνέβη τότε μπορείτε να τα διαβάσετε στο σχετικό μας άρθρο εδώ
Ανάμεσα στις 18 χώρες ήταν και η Κύπρος μας με μία τραγουδίστρια που δύο χρόνια πριν, το 1980, συμμετείχε με την ελληνική σημαία κάνοντας ωτοστόπ και δεν είναι άλλη από την αδιαφιλονίκητη σταρ του νησιού Άννα Βίσση που σε λίγα χρόνια θα την προσφωνούσαν όλοι με την ονομασία “ΑΠΟΛΥΤΗ”. Εκείνη λοιπόν την χρονιά κατάφερε στη δεύτερη κιόλας συμμετοχή της Κύπρου να αναρριχηθεί στην πέμπτη θέση με το “Μονο η Αγάπη” (παρόλο που υπήρχαν κάποιοι που χλεύαζαν το δήθεν παχύ και κάπως υπερβολικό “ππηη” στο ρεφρέν), την οποία 5η θέση κατάφεραν να ισοφαρίσουν, αλλά όχι να ξεπεράσουν, η Χαρά και ο Ανδρέας Κωνσταντίνου το 1997 και η Λίζα Αντρέας το 2004. Να σημειωθεί εδώ πως ο διαγωνισμός του 1982 στην χώρα μας δεν μεταδόθηκε ζωντανά αλλά σε μαγνητοσκόπηση τις επόμενες ημέρες με σχολιάστρια την αείμνηστη Μακώ Γεωργιάδου.
Εκτός όμως απο την Άννα Βίσση που επέστρεψε στον διαγωνισμό είχαμε και τον Jahn Teigen (NOR 78) που μαζί με την Anita Skorgan (NOR 77, 79) συμμετείχαν και πάλι για την Νορβηγία κατακτώντας την 12η θέση. Επίσης και η Stella που εκπροσώπησε το Βέλγιο την χρονιά εκείνη επέστρεψε στον διαγωνισμό μετά από 5 χρόνια όταν το 1977 ήταν μέλος του συγκροτήματος Dream Express και ήταν η τρίτη φορά που τραγουδούσε στην σκηνή της Eurovision μια και το 1970 ήταν και πάλι μέλος του συγκροτήματος Hearts of Soul. Αξίζει να σημειωθεί πως το τραγούδι “Si Tu Aimes Ma Musique” τραγουδήθηκε εξ ολοκλήρου στα γαλλικά από την τραγουδίστρια παρόλο που με δυσκολία ομιλεί την γλώσσα αυτή. Είναι μάλιστα από τις περίπου 20 συμμετοχές όλων των εποχών που ψηφίστηκε από όλες τις χώρες, ωστόσο ήρθε μόλις 4η.
Νικήτρια της χρονιάς αυτής αναδείχθηκε η Γερμανία Νicole με το “γλυκανάλατο” για πολλούς “Ein bißchen Frieden” που ερμήνευσε με απλότητα και χωρίς μακιγιάζ με ένα φορεματάκι που θύμιζε λες και πήγαινε να τραγουδήσει στο κατηχητικό…. Παρ’ όλα αυτά το νικητήριο εκείνη τη χρονιά ψηφίστηκε με 161 βαθμούς (61 βαθμούς διαφορά απά το 2ο που ήταν το Ισραήλ…!!!!! Δηλαδή ρεκόρ ψήφων, αφού είχε στατιστικά 1,61 φορές περισσότερες ψήφους από τη δεύτερη χώρα, κάτι που έσπασε η Νορβηγία το 2009 με 1,78, με 2η την Ισλανδία) και έφερε τη πρώτη νίκη στη Γερμανία κάνοντας τεράστια επιτυχία πουλώντας πάνω απο 3 εκατομμύρια αντίτυπα ανά την Ευρώπη και κυκλοφόρησε σε 5 γλώσσες! Επίσης σε μια δημοσκόπηση στο διαδίκτυο αναδείχθηκε ως ένα από τα 14 πιο δημοφιλή τραγούδια στην ιστορία της Eurovision.
Αξίζει εδώ να αναφέρουμε πως και το τραγούδι της Φινλανδίας το 1982 “Nuku pommiin” μίλαγε και αυτό για ειρήνη και μάλιστα ήταν ένα τραγούδι διαμαρτυρία για τις πυρηνικές βόμβες αλλά η γλώσσα και η κάπως περίεργη ερμηνεία του ερμηνευτή Kojo (χτύπαγε το κεφάλι του στο ρεφρέν) δεν βοήθησαν να πάρει έστω έναν βαθμό και ήρθε τελευταίο με 0…!!!!
Μερικά ακόμα αξιοσημείωτα: Το Λουξεμβούργο εκπροσωπείται από τη Ρωσίδα Svetlana, κάτι όχι συνηθισμένο για την εποχή, ο Τούρκος ερμηνευτής Neco ερμήνευσε τα 4 από τα 5 τραγούδια του εθνικού τελικού, η Ελβετή Arlette Zola που βγήκε “θείτσα” στη Γιουροβίζιον ήταν μεγάλο αστέρι της ποπ, οι Σουηδές τραγουδίστριες των Chips το 1985 βρέθηκαν αντίπαλες, η μεν Kikki Danielsson εκπροσωπώντας τη Σουηδία (3η) η δε Elisabeth Andreassen τη Νορβηγία (1η). Η Ισπανία, λόγω των γεγονότων στα νησιά Falkland, στέλνει ένα αργεντίνικο tango (τον Απρίλιο του 1982 ξέσπασε ο πόλεμος για τη διεκδίκηση των νησιών Φώκλαντ μεταξύ Αγγλίας, με τη Μάργκαρετ Θάτσερ να έχει ισχυρό σύμμαχο τον δικτάτορα της Χιλής Πινοσέτ, και Αργεντινής). Η συμμετοχή του Ισραήλ θεωρείται πρωτοποριακή για τη χώρα, διότι εγκαινίασε το στυλ παρουσίασης με σχηματισμούς, το οποίο τα επόμενα χρόνια είδαμε κατά κόρον στις εβραϊκές συμμετοχές. Τα μέλη των Ιρλανδών Duskeys είναι ξαδέρφια. Κι αφού μιλάμε για συγγενείς, ο Jan Van Dijk, ο οποίος με το όνομα João Dique, έγραψε το τραγούδι Há sempre alguém (Πορτογαλία 1990) για τη Nucha, είναι ξάδερφος του Ολλανδού Bill van Dijk. Οι στίχοι του τραγουδιού του τελευταίου επίτηδες λήγουν σε όλους τους δύσκολους ήχους της Ολλανδικής, ένα πείραμα που έγινε, για να αποδείξουν ότι δεν επηρεάζουν αρνητικά (τελικά το τραγούδι δεν πήγε καθόλου καλά, άρα το πείραμα απέτυχε).
Είναι η χρονιά των περισσοτέρων καλλιτεχνών με ένα όνομα: Aska, Bardo, Brixx, Chips, Doce, Kojo, Lucia, Mess, Neco, Nicole, Stella, Svetlana. Επιπλέον, είναι η χρονιά του γαλάζιου χρώματος (το πιάνο της Νορβηγίας, η μια Σουηδή, οι Αυστριακοί, τα φωνητικά του Βελγίου, η μία Γιουγκοσλάβα, οι τρεις από τα φωνητικά της Ολλανδίας, οι Ιρλανδές, μέχρι και η Marie-Claire Vionnet, βοηθός του scrutineer). Εισήχθη, τέλος, η παρουσία του συμβολαιογράφου στις επιτροπές, ώστε να διαφυλάσσεται καλύτερα το αδιάβλητο της διαδικασίας.
Η επιθυμία για ειρήνη ήταν κάτι παραπάνω από επίκαιρη, την εποχή που ο φιλοπόλεμος πρόεδρος των ΗΠΑ, Ronald Reagan, απειλούσε τους πάντες με βομβαρδισμό, αν δεν υπακούσουν στις αμερικανικές επιταγές. Υπό την απειλή πυρηνικού πολέμου, εκατοντάδες χιλιάδες Ευρωπαίοι διαδήλωναν στους δρόμους υπέρ του αφοπλισμού.
