Και φτάσαμε επιτέλους στην χρονιά που θα έλεγε κάνεις πως είναι το πιο πετυχημένο “Βατερλό” της Ευρώπης! Και δεν είναι άλλη από το 1974 και την τεράστια νίκη των ABBA, ενός συγκροτήματος από τη Σουηδία που μέσα σε 3 λεπτά κατάφερε να μπεί στα σπίτια των Ευρωπαίων και να κατακτήσει τις καρδιές τους.
Από που να αρχίσει κανείς όμως και που να τελειώσει γι’ αυτόν τον διαγωνισμό που έγραψε μεγαλειωδη ιστορία από όλες τις πλευρές; Ας αρχίσουμε με τα απλά……
Στις 6 Απριλίου του 1974, μεσούσης της Χούντας του Ιωαννίδη, και τρεισήμισι μήνες πριν τις μαύρες μέρες για τον Ελληνισμό δηλάδη την εισβολή στην Κύπρο από τουρκικά στρατεύματα, διεξάγεται στο παραλιακό Brighton της Αγγλίας ένας διαγωνισμός-σταθμός στην ιστορία του θεσμού της Eurovision. Και εδώ έρχεται η ερώτηση … Μα γιατί πάλι στο Ηνωμένο Βασίλειο ο διαγωνισμός ;;;;; και η απάντηση έρχεται πολύ απλά, γιατί το μικρό Δουκάτο του Λουξεμβούργου, έχοντας κερδίσει το διαγωνισμό το 1972 και το 1973 και αδυνατώντας οικονομικά (!) να τον διοργανώσει για δεύτερη συνεχόμενη φορά, έδωσε την ευκαιρία στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Katie Boyle να επιστρέψει στην σκηνή της Γιουροβίζιον ως παρουσιάστρια για 4η φορά και τελευταία φορά (επίσης είναι και η μοναδική παρουσιάστρια που έκανε την εμφάνιση της 4 φορές στην σκηνή της Eurovision με 2η την – εκλιπούσα- Jacqueline Joubert από την Γαλλία και την γνωστή σε όλους μας Petra Mede από την Σουηδία, από δύο φορές η καθεμία).
17 χώρες συμμετέχουν στον διαγωνισμό, ανάμεσα τους και η Ελλάδα, που ξαφνικά πήρε την απόφαση να ανοιχτεί προς τον έξω κόσμο και να συμμετάσχει σε πανευρωπαϊκό διαγωνισμό του βεληνεκούς της Eurovision. Σας παραθέτουμε τα παρασκήνια όπως ακρίβως έγιναν τότε, καθότι αρχικά είχαν επιλεγεί οι Νοστράδαμος, αλλά τελικά βρέθηκε η Μαρινέλλα επί σκηνής.
Τρεις καλλιτέχνες έκαναν την επανεμφάνιση τους και δεν είναι άλλοι από τους: Anne Karine Strøm & The Bendik singers (NOR 73), Romuald (MON 64, LUX 69) και η γνωστή σε όλους μας Gigliola Cinquetti που, ενώ το 1964 πήρε το πρώτο βραβείο στην Κοπεγχάγη με τον τίτλο “No ho l’età” (δεν έχω την ηλικία), αναφερόμενη σε μια μικρής ηλικίας κοπέλα που δεν μπορούσε να δοθεί στον έρωτα ενός μεγαλύτερου της, 10 χρόνια αργότερα τραγουδά το “Sì” (Ναι) που αναφέρει πως αυτή η κοπέλα μεγάλωσε και θέλει επιτέλους να δοθεί… Το “Sì” είχε λίγο άτυχη ιστορία στον διαγωνισμό, αφενός γιατί ήρθε 2ο μετά τους ABBA, αφετέρου διότι στην Ιταλία, απαγορεύτηκε για ένα μήνα απο τα ραδιόφωνα, διότι θεωρήθηκε από την Ιταλική κυβέρνηση ως προπαγανδιστικό και ότι μπορεί να επηρεάσει την άποψη του κοινού στο επικείμενο δημοψήφισμά που αφορούσε στα διαζύγια. Για τον λόγο αυτό το κρατικό ιταλικό ραδιοτηλεπτικό κανάλι RAI δεν μετέδωσε τον διαγωνισμό την νύχτα της διεξαγωγής του παρά μόνο, αφότου το δημοψήφισμα είχε διεξαχθεί. Σε συνέντευξη της, πάντως, η ερμηνεύτρια δήλωσε πως περίμενε ψήφους από πολλές χώρες αλλά όχι απο την Γιουγκοσλαβία μια και εκείνη την περίοδο είχε προστριβές με την Ιταλία λόγω της διεκδίκησης της περιοχής της Τεργέστης. Την εκδίκηση της όμως την πήρε έστω και αργά, μια και η αγγλική βερσιόν του τραγουδιού, “Go”, βρέθηκε στο αγγλικό τοπ 10 για πάνω απο 3 βδομάδες.
Ακόμα πιο άτυχη όμως στάθηκε η Γαλλία με τη Dani και το “La vie à vingt-cinq ans” (η ζωή στα εικοσιπέντε), που ενώ είχε κληρωθεί να εμφανιστεί στην 14η θέση, ανάμεσα στην Ιρλανδία και την Γερμανία την τελευταία στιγμή ακύρωσε την συμμετοχή της, αφού ο Γάλλος Πρόεδρος Georges Pompidou, πεθαίνει τη βδομάδα του διαγωνισμού και έτσι δεν είχαμε ποτέ την τύχη να την δούμε στην σκηνή της τελικής βραδιάς παρά μόνο όσοι λίγοι είχαν παρευρεθεί στις πρώτες πρόβες. Για τον ίδιο λόγο η Γαλλίδα Anne-Marie David, νικήτρια για το Λουξεμβούργο την προηγούμενη χρονιά δεν θα έρθει στο Brighton, για να παραδώσει το βραβείο στους νικητές της Βραδιάς.
Η Μάλτα δε, που επέλεξε τον Enzo Guzman με το τραγούδι “Paċi Fid Dinja” (Ειρήνη στον Κόσμο) απέσυρε τελευταία στιγμή τη συμμετοχή της για λόγους που ποτέ δεν διευκρίνισε (το ίδιο θα συμβεί και το 1976, πάλι με τον Enzo Guzman νικητή!). Επίσης η Αυστραλιανής καταγωγής pop τραγουδίστρια Olivia Newton John, τέσσερα χρόνια πριν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία “Grease”, προτάθηκε από το BBC να εκπροσωπήσει το Ηνωμένο Βασίλειο στον διαγωνισμό και, ενώ η ίδια προτιμούσε να τραγουδήσει ένα άλλο υποψήφιο τραγούδι, το “Angel Eyes”, το αγγλικό κοινό είχε άλλη γνώμη και επέλεξε το “Long Live Love” το οποίο και ερμήνευσε με… μισή καρδιά.
Νέος τρόπος ψηφοφορίας εφαρμόζεται και πάλι (ο οποίος θα αλλάξει την επόμενη χρονιά). Λίγο πριν καταλήξουμε στο γνωστό σε όλους μας “douze points”, έχουμε μια 10μελή επιτροπή, της οποίας το κάθε μέλος δίνει έναν μόνο βαθμό στο τραγούδι που επιθυμεί περισσότερο και έτσι η κάθε χώρα έχει να μοιράσει 10 βαθμούς στα αγαπημένα της τραγούδια. Βέβαια αξίζει να σημειώσουμε πως το 1974 εγιναν δυο κληρώσεις, μια την εμφανιση των τραγουδιων και μια για την ψηφοφορία (άγνωστος ο λόγος) κάτι που θα το ξαναδούμε 32 χρόνια αργότερα, το 2006, στην Αθήνα.
Και ο μεγάλος νικητής είναι η … Σουηδίαααααα όπου κερδίζει για πρώτη φορά τον διαγωνισμό με το συγκρότημα ABBA και το “Waterloo”. Αξίζει να πούμε εδώ πως οι ΑΒΒΑ αγαπηθηκαν από τους γιουροφανς όσο κανείς άλλος και είναι από τους ελάχιστους νικητές της Eurovision που έκαναν τεράστια διεθνή καριέρα μετά τον διαγωνισμό. Η συμμετοχή τους θεωρείται ακόμα μια από τις κορυφαίες στιγμές του θεσμού, εξάλλου 31 χρόνια αργότερα, το 2005, στην γιορτή “Congratulations” για τα 50χρονα του διαγωνισμού κερδίζουν ως το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών και οι δίσκοι τους μέχρι τώρα να πουλάνε σαν τρελοί….
Και εδώ να παραθέσουμε δύο πληροφορίες για το συγκρότημα και την σύνδεση τους με τον διαγωνισμό: το 1973 ήρθαν 2οι στον εθνικό τελικό της Σουηδίας με το τραγούδι “Ring Ring” και τον Σεπτέμβρη του 1973, όταν δήλωσαν συμμετοχή για τον εθνικό τελικό της Σουηδίας, βρίσκονταν σε δίλημμα εάν θα στείλουν το “Hasta Mañana” ή το “Waterloo”. Τελικά επέλεξαν το “Waterloo” μόνο και μόνο επειδή σ’ αυτό τραγουδούσαν και οι δύο κοπέλες και έτσι θα συμμετείχαν και τα τέσσερα μέλη του γκρουπ σε αντίθεση με το “Hasta Mañana” (αν και τότε το θεωρούσαν καταλληλότερο), που το τραγουδούσε μόνο η μία.
Ευτράπελα και Τρίβια μαζί…..
Ο Joe Dassin, υιός του συζύγου της Μελίνας Μερκούρη, Jules Dassin έκανε διασκευή την συμμετοχή του Ισραήλ με τίτλο “Le service militaire”!
Η κορη του Γιουγκοσλάβου τραγουδιστή του συγκροτήματος Korni Grupa, Kristina Kovač, έγραψε την συμμετοχή της Σερβίας “Čaroban” το 2011. Οι άλλοι δύο υποψήφιοι συνθέτες ήταν ο πατέρας και η αδερφή της.
Ηταν η πρωτη φορα που μαέστρος εμφανίστηκε με καποια στολη και δεν είναι άλλος απο τον διευθυντή ορχήστρας της Σουηδικής συμμετοχής που εμφανίστικε ωσάν τον Ναπολέοντα και έκανε πραγματικό πάταγο… Μέχρι και ο Άγγλος εκφωνητής, David Vine, δεν έκρυψε την έκπληξη του, “Oh, it’s Napoleon!”.
Η χούντα του Ιωαννίδη καλεσε σε απολογια την ελληνική επιτροπή του ΕΙΡΤ (μετέπειτα ΕΡΤ) την επομένη του διαγωνισμού γιατί ψήφισε με 5 το τραγούδι του Βελγίου με τιτλο “fleur de liberté” (“λουλούδι της λευτεριάς”, όπως το μετέφρασε με νόημα η Μακώ Γεωργιάδου).
Και τέλος είναι η πρώτη φορά που τραγούδι της Eurovision οδηγεί έναν ολόκληρο λαό σε επανάσταση: το τραγούδι της πορτογαλίας “E depois do adeus”, παρόλο που στον διαγωνισμό ήρθε με ισοβαθμία τελευταίο, στην πατρίδα του θεωρείται ύμνος, αλλά και το σήμα για την έναρξη της “Επανάστασης των Γαρυφάλλων”, μόλις παίχτηκε στα ραδιόφωνα. Κάπως έτσι η σαραντάχρονη δικτατορία του Σαλαζαρ καταλύθηκε.
Άλλα ονόματα της εποχής που διαγωνίστηκαν ήταν: ο Ισπανός Peret, οι Γερμανοί Cindy & Bert, οι οποίοι μεσουρανούσαν για πολλά χρόνια στις γερμανόφωνες χώρες (εκείνη μάλιστα ήρθε 2η στην επιλογή του 1988 μετά από το διαζύγιό τους) και φυσικά οι Ολλανδοί Mouth & MacNeal, οι οποίοι είχαν μόλις κάνει τη διεθνή επιτυχία “How do you do”. Εκείνη επέστρεψε το 1980 με το “Amsterdam”, ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του διαγωνισμού.
Ακολουθούν κάποια βίντεο ντοκουμέντα που αξίζει καποιος να τα δεί….!!!
