Ο φετινός εκπρόσωπος της Ιρλανδίας, Nicky Byrne μίλησε στην ραδιοφωνική εκπομπή του Ray D’Arcy στον κρατικό σταθμό RTÉ Radio 1. Είπε ότι δεν μετανιώνει που συμμετείχε στον διαγωνισμό, παρότι δεν προκρίθηκε στον τελικό. Όταν ένας ακροατής πρότεινε να ξαναπάει του χρόνου μαζί με τους υπόλοιπους των Westlife, δήλωσε πως αμφιβάλλει κατά πόσον θα κατάφερναν κάτι καλύτερο κι ότι ακόμα και οι U2 δεν θα μπορούσαν να κερδίσουν, έτσι όπως έχει γίνει ο διαγωνισμός. Πρόσθεσε πως δεν υπάρχει μαγική συνταγή, προκειμένου να πάει καλά η Ιρλανδία στο μέλλον, διότι υπάρχει μια “Μαφία της Γιουροβίζιον”, η οποία σχεδιάζει τι θα γίνει και προαποφασίζει ποιες χώρες θα τα πάνε καλά και ποιες όχι. Μεγάλο ρόλο παίζουν και οι φαν: αν από την αρχή μπεις στα αγαπημένα τους τραγούδια, τότε μόνο έχεις ελπίδες, μια συζήτηση που είχε με την… Linda Martin (Ιρλανδία 1984, 1992-βραβείο), η οποία θυμίζουμε ότι μήνες πριν είχε προβλέψει ότι η συμμετοχή του θα πήγαινε άπατη. Από επικοινωνιακής απόψεως θεωρεί ότι έκαναν τα πάντα: selfies, χειραψίες, ακόμα και μωρά κράτησε, για να βγουν φωτογραφία μαζί του.
Δεν ξέρει αν πρέπει να βρουν την επόμενη χρονιά τον νέο Justin Bieber (ένα καρφί για τον Σουηδό Frans) ή την νέα diva (ένα καρφί για την Jamala και την Dami Im). Τόνισε την επιτυχία που έχει το σουηδικό Melodifestivalen, το οποίο διαρκεί εβδομάδες, όμως αυτό απαιτεί χρήματα και νέου τύπου τηλεοπτικό σώου. Πιστεύει πως η αποτυχία του θα αποθαρρύνει άλλα γνωστά ονόματα της Ιρλανδικής μουσικής σκηνής από το να συμμετάσχουν και επισημαίνει πως το να γίνεται θόρυβος στη χώρα σου -κάτι που προκάλεσε και ο ίδιος- δεν σημαίνει πως θα γίνει και στη διεθνή σκηνή. Τελειώνοντας, καυτηρίασε τον σνομπισμό και τον κυνισμό με τους οποίους αντιμετωπίζει η Ιρλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο τη Γιουροβίζιον, κάτι που δεν συμβαίνει με τις υπόλοιπες χώρες, οι οποίες τη λαμβάνουν στα σοβαρά υπόψη τους. Αναγνώρισε, πάντως, το ότι υπήρχαν καλύτερα τραγούδια και εμφανίσεις από τη δική του.
Από την πλευρά μας πιστεύουμε πως ήταν πραγματικά κρίμα το γεγονός ότι ένας διεθνούς φήμης σταρ δεν πέρασε καν στον τελικό. Από την άλλη, είναι η κλασική περίπτωση του άφωνου ομορφόπαιδου, το οποίο έκανε καριέρα με τραγούδια αμφιβόλου ποιότητας. Επίσης, αυτό που δεν εννοούν να καταλάβουν οι Ιρλανδοί είναι το γεγονός ότι τα επτά βραβεία τα πήραν, διότι είχαν το πλεονέκτημα της Αγγλικής γλώσσας. Άπαξ και αυτό χάθηκε, άρχισε το κατρακύλισμα και για την Ιρλανδία (τελευταία της νίκη το 1996), και για το Ηνωμένο Βασίλειο (έχει να κερδίσει από το 1997, ενώ ήρθε και τρεις φορές τελευταίο-κάτι αδιανόητο στο παρελθόν), ακόμα και για τη Μάλτα (με πλασαρίσματα στη δεκάδα που δεν τα άξιζε). Ζουν στην ψευδαίσθηση πως, ακόμα κι αν είχαν στείλει τα ίδια τραγούδια στα γαελικά (= κελτικά ιρλανδικά), θα είχαν πάρει επτά βραβεία. Αμ δε! Όσο για τη “Μαφία της Γιουροβίζιον”, σαφώς και υπάρχει, όπως φάνηκε φέτος περίτρανα με τα μαγειρέματα των στημένων και δοτών επιτροπών.
