Άγνωστες ιστορίες: το νικητήριο τραγούδι που θα έλεγε ο Joan Manuel Serrat αλλά δόθηκε αλλού

Estimated read time 5 min read

Η αλλαγή τραγουδιστή

Πριν από λίγο καιρό γράψαμε ένα άρθρο για την περίπτωση του Marcel Amont. Ενώ κέρδισε τη γαλλική επιλογή του 1960, αποφασίστηκε τελικά ότι το τραγούδι Tom Pillibi ήταν καταλληλότερο για γυναίκα ερμηνεύτρια, έτσι δόθηκε στη Jacqueline Boyer, η οποία κέρδισε τη Γιουροβίζιον. Μια παρεμφερής περίπτωση είναι αυτή του Joan Manuel Serrat (1943-). Αν και επελέγη να πει το La, la, la (γραμμένο από τους Dúo Dinámico, μεγάλο όνομα της εποχής), λίγες μέρες πριν από τον διαγωνισμό ανακοίνωσε με ανοιχτή επιστολή στη δημόσια τηλεόραση ότι ήθελε να το ερμηνεύσει στα καταλανικά, γλώσσα απαγορευμένη από τη δικτατορία του Φράνκο. Αυτό συνέβη διότι δεχόταν ασφυκτικές πιέσεις από ομάδα Καταλανών (Nova Cançó), η οποία τον αποκαλούσε “προδότη”. Αργότερα, οι δημόσιες κατηγορίες του εναντίον του καθεστώτος και των εκτελέσεων των αντιφρονούντων σε αυτό, οδήγησε σε πρόστιμα, αδιάκοπη λογοκρισία των τραγουδιών του, ακόμα και εξορία στο Μεξικό, όπου τον συντηρούσε ο τραγουδιστής Camilo Sesto. Το 1968, για να επιστρέψουμε, η αντικατάστασή του ήταν άμεση, παρόλο που είχε ήδη ηχογραφήσει το τραγούδι σε διάφορες γλώσσες (ισπανικά, καταλανικά, ιταλικά, πορτογαλικά-ενορχήστρωση και παραγωγή Juan Carlos Calderón) και είχε κυκλοφορήσει στην Ευρώπη. Το κανάλι αρνήθηκε τις κατηγορίες για μεροληψία έναντι της Καταλανικής γλώσσας. Θεώρησε μάλιστα πως ο Serrat ήθελε να δώσει πολιτική χροιά στη συμμετοχή του. Στην ίδια δισκογραφική εταιρεία βρισκόταν η Massiel (1947-), η οποία τότε έκανε περιοδεία στο Μεξικό. Επέστρεψε εσπευσμένα και επιδόθηκε και η ίδια σε σειρά ηχογραφήσεων (ισπανικά, αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά), σε ενορχήστρωση του Γερμανού Bert Kaempfert, έκανε μια μικρή περιοδεία, αγόρασε το φόρεμά της στο Παρίσι (σχέδιο του André Courrèges) και πήγε “ασθμαίνοντας” στις πρόβες. Το τραγούδι μπήκε στα charts αρκετών χωρών, όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά και στην Αργεντινή.

Οι κατηγορίες για αγορασμένες ψήφους

Το 2008 στο κανάλι La Sexta προβλήθηκε ένα ντοκυμανταίρ με τίτλο 1968. Yo vicí el mayo español (1968. Έζησα τον ισπανικό Μάη). Δημιουργός του ο Montse Fernández Vila, ο οποίος κατηγόρησε την ισπανική τηλεόραση και κατ’ επέκταση το καθεστώς του Φράνκο ότι αγόρασε ψήφους από επιτροπές άλλων χωρών, με αντάλλαγμα να προβάλει σειρές τους στην Ισπανία και να υπογράψει συμφωνίες συνεργασίας. Εξάλλου δεν είναι η πρώτη φορά που μια δικτατορία προσπαθεί να ενισχύσει την εικόνα της (αυτό προσπάθησε να κάνει η διοργάνωση του 1969) και να αποπροσανατολίσει τη διεθνή κοινή γνώμη. Η πληροφορία αυτή είχε ξεκινήσει από τον δημοσιογράφο José María Íñigo Gómez, ο οποίος κάλυπτε την εποχή εκείνη τη Γιουροβίζιον. Ο τελευταίος, για να αποφύγει το δικαστήριο, δικαιολογήθηκε λέγοντας ότι ήταν μεν συνηθισμένη πρακτική το να γίνονται συμφωνίες ανταλλαγής βαθμών, αλλά ότι στην περίπτωση της Massiel αυτό δεν συνέβη. Το θέμα πήρε διαστάσεις και στη Μεγάλη Βρετανία, με τον Cliff Richard που ήταν το μεγάλο φαβορί με το Congratulations να ζητά να του δοθεί το βραβείο 40 χρόνια μετά! Αξίζει να σημειωθεί ότι το βρετανικό τραγούδι “σάρωσε” στα charts από Καναδά και Νότια Αφρική, μέχρι Ευρώπη, Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία και πούλησε ένα εκατομμύριο αντίτυπα. Έξαλλη η Massiel, όπως και ο Íñigo, βγήκαν σε διάφορα Μ.Μ.Ε. και καταφέρθηκαν εναντίον του καναλιού La Sexta, “προϊόν” του οποίου ήταν ο Rodolfo Chikilikuatre, λέγοντας ότι κατασκεύασε αυτό το σκάνδαλο, για να αμαυρώσει την 40η επέτειο από τη νίκη της Massiel και παράλληλα να διαφημίσει τον Rodolfo. H EBU, όπως κάνει πάντα εξάλλου, καλύπτοντας όλα τα σκάνδαλα, τις αδικίες και τις παρανομίες, δεν έκανε απολύτως τίποτα…

You May Also Like

Άλλα άρθρα του συντάκτη