Δυσάρεστη ήταν η έκπληξη που επεφύλασσε για τους eurofans το 2020 καθώς ο διαγωνισμός ακυρώθηκε για πρώτη φορά στην μακρόχρονη ιστορία του λόγω του κορωνοϊού. Μέσα σε αυτό το ντόμινο εξελίξεων δώδεκα ραδιοτηλεοπτικοί φορείς ανακοίνωσαν ότι θα διαγωνιστούν στην Eurovision 2021 με τους ίδιους καλλιτέχνες κι είναι για τις εξής χώρες: η Ελβετία με τον Gjon’s Tears, η Ελλάδα με την Stefania, η Βουλγαρία με την Victoria, η Ουκρανία με τους Go_A, η Ισπανία με τον Blas Cantó, το Αζερμπαϊτζάν με την Samira Efendi, η Γεωργία με τον Tornike Kipiani, η Κροατία με τον Damir Kedžo, το Βέλγιο με τους Hooverphonic, η Ρωσία με τους Little Big, το Ισραήλ με την Eden Alene και πιο πρόσφατα η Ρουμανία με την Roxen.
Ωστόσο τι μέλλει γενέσθαι με τις υπόλοιπες χώρες και κατά πόσο είναι εύκολο ή δύσκολο να στείλουν τους ίδιους εκπροσώπους για την Eurovision 2021;
Παρακάτω θα προσπαθήσω να σκιαγραφήσω την κατάσταση ανάλογα με τις εθνικές επιλογές της κάθε χώρας:
A) Απευθείας Ανάθεση
Αρκετές ήταν οι χώρες που προτίμησαν αυτόν τον τρόπο επιλογής εκπροσώπου για τον φετινό διαγωνισμό που ακυρώθηκε. Μάλιστα οι αναθέσεις ήταν περισσότερες συγκριτικά με πέρυσι και κατέφυγαν σε αυτήν και χώρες που είχαν άλλες μεθόδους επιλογής, όπως η Ισπανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ρουμανία (με εθνικό τελικό για την επιλογή τραγουδιού μόνο) κ.ά. Σε αυτήν την περίπτωση τα πράγματα φαίνονται αρκετά εύκολα καθώς δεν στοιχίζει κάτι στους ραδιοτηλεοπτικούς φορείς να επιλέξουν τους ίδιους εκπροσώπους και για την επόμενη χρονιά. Η πλειοψηφία των χωρών που αναφέραμε πιο πάνω προέρχονται από απευθείας ανάθεση.
Β) Χώρες με εναλλακτικούς τρόπους επιλογής καλλιτέχνη ή που οι εθνικοί τους τελικοί δεν είναι τόσο δημοφιλείς
Σε αυτήν την κατηγορία βρίσκονται χώρες που με το πέρασμα των χρόνων έχουν προτιμήσει διάφορους τρόπους επιλογής συμμετοχής για την Eurovision ή χώρες που αρκετές φορές διαμορφώνουν τους εθνικούς τους τελικούς. Σε αυτήν την περίπτωση θα λέγαμε ότι και πάλι η επιλογή του ίδιου καλλιτέχνη δεν μοιάζει ακατόρθωτη, αφού κάλλιστα οι χώρες θα μπορούσαν να διαμορφώσουν την εθνική τους επιλογή για του χρόνου.
Χώρες που χρησιμοποιούν talent shows (Γεωργία, Ισραήλ) δεν θα πορευτούν με αυτά του χρόνου για νέους εκπροσώπους αλλά με ανάθεση στους καλλιτέχνες που δεν κατάφεραν να ταξιδέψουν στο Ρότερνταμ φέτος. Το ίδιο ελπίζουμε να συμβεί με την περίπτωση της Μάλτας και της Destiny Chukunyere.
Χώρες που έχουν πειραματιστεί με πολλές μεθόδους ανάδειξης εκπροσώπου θα μπορούσαν υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις να διαγωνιστούν με τους ίδιους καλλιτέχνες. Για παράδειγμα η Ουκρανία έχει ως μέθοδο επιλογής το Vidbir από το 2016 κι επέλεξε για του χρόνου να κάνει μία παύση και να διαγωνιστεί με τους Go_A. (Όσο κι αν μας κάνει εντύπωση για μια χώρα που έχει φέρει πολλούς πονοκεφάλους στην EBU).
Ακριβώς την ίδια τακτική μπορεί να επιλέξει κι η Λετονία και να παρακάμψει τον εθνικό τελικό Supernova που διοργανώνεται από το 2015 αλλά και χώρες όπως η Αρμενία που πέρυσι προτίμησε την απευθείας ανάθεση κι όχι το Depi Evratesil, η Τσεχία που διοργανώνει διαδικτυακό τελικό αλλά κι η Σερβία, η Φινλανδία, η Αυστραλία (αν δεν θέλει να ακολουθήσει πλήρως τα σουηδικά πρότυπα) όπως κι η Πολωνία που θα λέγαμε ότι είναι πιο “ανοιχτές” στην επιλογή τους.
Απορίας άξιο είναι τι θα συμβεί με την Λιθουανία, καθώς η χώρα επιλέγει την συμμετοχή της από εθνικό τελικό που έχει αλλάξει αρκετές ονομασίες από το 1999. Έχει κάνει απευθείας ανάθεση μόνο στο ντεμπούτο της το 1994, ενώ από το 1995 έως το 1998 δεν έπαιρνε μέρος στον διαγωνισμό. Το ίδιο ισχύει και με την Σλοβενία που πορεύεται με τον εθνικό τελικό EMA από το ξεκίνημά της και θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι σε αυτήν την δεύτερη περίπτωση δεν υπάρχουν ιδιαίτερες ελπίδες για την Ana Soklic καθώς η χώρα δεν έχει στραφεί ποτέ σε απευθείας ανάθεση και γενικότερα είναι αρκετά σκληροπυρηνική στις επιλογές της.
Γ) Χώρες με ακλόνητα φεστιβάλ ή εθνικούς τελικούς που έχουν αποκτήσει βαρύτητα
Ωστόσο η κατάσταση είναι αρκετά δύσκολη με χώρες όπου έχουν παράδοση πολλών, μα πάρα πολλών ετών, σε φεστιβάλ κι εθνικούς τελικούς. Στην περίπτωση της Σουηδίας, όπως έχει ήδη ανακοινωθεί, δεν θα μπορέσουν οι Mamas να λάβουν ξανά το χρίσμα για να εκπροσωπήσουν την χώρα. Η Σουηδία αναδεικνύει κάθε χρόνο τον εκπρόσωπό της μέσω του Melodifestivalen που λαμβάνει χώρα από το 1959 κι η περίπτωση των Mamas δεν θα μπορέσει να αποτελέσει εξαίρεση. Άλλωστε το φεστιβάλ έχει τεράστια δημοτικότητα και πέρα από την Σουηδία, με αρκετά κέρδη και λειτουργώντας παράλληλα ως μέσο ανάδειξης νέων ταλέντων. Το μόνο που έχουμε να ελπίζουμε είναι να δοθεί μία θέση και στις Mamas στον τελικό που θα διοργανωθεί του χρόνου, αν κι οι ίδιες με δηλώσεις τους δεν φαίνονται πρόθυμες.
Αν και το Eesti Laul διοργανώνεται από το 2009 (προηγούνταν το Eurolaul), φαίνεται ότι ο εθνικός τελικός έχει ριζωθεί στις συνήθειες των Εσθονών και κατέχει σημαντική θέση στον προγραμματισμό του ραδιοτηλεοπτικού φορέα ERR. Λόγω του γεγονότος ότι ο εθνικός τελικός είναι πιο δημοφιλής ακόμα κι από την Eurovision στην χώρα, οι διοργανωτές αποφάσισαν να μην στείλουν απευθείας τον Uku Suviste στην Eurovision 2021 αλλά να του παραχωρήσουν μία θέση απευθείας στους ημιτελικούς (Άδικο θα μπορούσαμε να πούμε καθώς ο ίδιος αναδείχθηκε νικητής του φετινού Eesti Laul με συντριπτική διαφορά και προτιμότερο θα ήταν να του δοθεί μία θέση στον τελικό). Ωστόσο δεν γνωρίζουμε αν ο ίδιος σίγουρα θα αποδεχτεί την πρόταση.
Δύσκολα ήταν εξ’ αρχής τα πράγματα και για την Elisa από την Πορτογαλία καθώς το Festival Da Canção χρησιμοποιείται ως μέθοδος επιλογής συμμετοχής από το 1964 και δεν θα εκπροσωπήσει την χώρα την επόμενη χρονιά. Μάλλον το ίδιο θα ισχύσει και για τους Ben & Tan από την Δανία, η οποία αναδεικνύει τον εκπρόσωπό της μέσω του Dansk Melodi Grand Prix από το 1957. Ακατόρθωτη φαίνεται μία απευθείας ανάθεση και στην Νορβηγία με την Ulrikke καθώς το Melodi Grand Prix χρησιμοποιείται από το 1960 συνεχώς (με μόνη εξαίρεση το 1991) αλλά και στους Daði & Gagnamagnið από την Ισλανδία. Η χώρα πορεύεται με τον εθνικό τελικό Songvakkepnin από το 1986, ενώ έχει στραφεί σε απευθείας ανάθεση από τα μέσα έως τα τέλη της δεκαετίας του ’90, καθώς και τις χρονιές 2004 και 2005 (ίσως σε αυτήν την περίπτωση να έχουμε μία εξαίρεση).
Πιο ξεκάθαρο μπορεί να γίνει το τοπίο με την Ιταλία η οποία είναι η ευρωπαϊκή χώρα που αντιμετωπίζει τις πιο δραματικές στιγμές λόγω του κορωνοϊού. Η χώρα διοργανώνει το πασίγνωστο φεστιβάλ του San Remo από το 1951 (πριν ξεκινήσει η Eurovision, για την οποία αποτέλεσε πηγή έμπνευσης) και μέσα στο πέρασμα αυτών των χρόνων έχει αλλάξει πάμπολλους κανονισμούς. Στην πιο σύγχρονη εποχή, ο νικητής του φεστιβάλ δεν είναι υποχρεωμένος να ταξιδέψει στην Eurovision (υπενθυμίζουμε ότι το 2014 η RAI παρέκαμψε το φεστιβάλ κι έστειλε στην Eurovison με εσωτερική επιλογή την Emma με το La mia città). Ελπίζουμε να δοθεί στον Diodato άλλη μία ευκαιρία, δίχως να είναι απαραίτητο να λάβει μέρος στο επόμενο San Remo.
Στον αντίποδα το Festivali i Kenges της Αλβανίας, που είναι στα πρότυπα του San Remo, αποτελεί ένα πιο κλειστό φεστιβάλ όπου από εκεί προκύπτει αποκλειστικά ο εκπρόσωπος της χώρας από το 2004 που παίρνει μέρος. Δυστυχώς δεν προβλέπεται απευθείας ανάθεση για την Arilena Ari.
Κλείνοντας θα θέλαμε να μας βοηθήσετε στο poll μας σχετικά με την τελευταία κατηγορία του άρθρου μας.
