Η Μελίνα Καραγεωργίου με τη γνώριμη φωνή της, ήταν αυτή που επί εννιά συναπτά έτη σχολίαζε για λογαριασμό του ΡΙΚ τις μεταδόσεις του διαγωνισμού τραγουδιού της Eurovision. Μεγάλη fan του θεσμού και η ίδια, με πολλές γνώσεις, μας έκανε την τιμή να μιλήσει αποκλειστικά στην ιστοσελίδα μας και να ανασύρει από τη μνήμη της γνωστές και άγνωστες στιγμές, που έζησε η ίδια όλα αυτά τα χρόνια στο διαγωνισμό. Η συνέντευξη αυτή έγινε λίγες ημέρες μετά την απόφαση της διοίκησης του ΡΙΚ να εμπιστευθεί τον σχολιασμό της τηλεοπτικής μετάδοσης της Eurovision σε εξωτερικούς συνεργάτες.
Η Μελίνα Καραγεωργίου είναι δημοσιογράφος. Έχει σπουδάσει επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ έχει και μεταπτυχιακό τίτλο (Human Resource Management and Organizational Behavior). Ομιλεί άπταιστα αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά, ενώ όπως λέει και η ίδια είναι μισή-μισή από Ελλάδα και Κύπρο και 100% και από τις δύο χώρες, αφού είναι δημότης Λεμεσού, αλλά και Αθηνών!
Μελίνα καλησπέρα! Τις τελευταίες ημέρες είδε το φως της δημοσιότητας η είδηση ότι δεν θα είσαι φέτος η σχολιάστρια της κυπριακής μετάδοσης στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision τον προσεχή Μάιο. Μπορείς να μας το επιβεβαιώσεις αυτό;
Nαι, μπορώ να σας το επιβεβαιώσω. Όπως μου αναφέρθηκε από τον νέο Γενικό Διευθυντή του σταθμού, με δική του απόφαση, φέτος η Eurovision θα ανατεθεί σε άλλους συνεργάτες, εκτός ΡΙΚ.
Έχοντας στο ενεργητικό σου 9 χρόνια μεταδόσεων του διαγωνισμού στο ΡΙΚ, σίγουρα είδες και άκουσες πολλά, ποια ήταν η πιο χαρούμενη και ποια η πιο δύσκολη σου στιγμή σε όλες αυτές τις μεταδόσεις;
Δύσκολη και χαρούμενη ήταν η πρώτη φορά, το πρώτο «καλησπέρα σας από το Βελιγράδι». Δεν ήξερα αν θα μπορούσα να το κάνω, στο πρώτο σήμα της EBU ανατρίχιασα κι ύστερα ένιωσα μια απέραντη ευφορία κι έβγαλα την αρχή της μετάδοσης σχεδόν όρθια. Κατάλαβα ότι εδώ ανήκω, «εδώ είναι σπίτι μου». Γύρισα με υπερκόπωση κι αρρώστησα, γιατί εκτός από το σχολιασμό έκανα καθημερινά συνεντεύξεις, ρεπορτάζ, τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές ανταποκρίσεις για δελτία ειδήσεων και εκπομπές του ΡΙΚ επί δύο εβδομάδες, τη δεύτερη εβδομάδα, όλα αυτά μαζί με τις πρόβες και τις μεταδόσεις, ενός διαγωνισμού που για πρώτη φορά αποκτούσε δύο ημιτελικούς. Φρενήρεις ρυθμοί. Τη νύχτα στα όνειρά μου έβλεπα Eurovision – πράγμα που επαναλήφθηκε και άλλες χρονιές. Συνειδητά και υποσυνείδητα εκεί, εκατό τοις εκατό. Με έριξαν στη θάλασσα και κολύμπησα. Και το λάτρεψα. Χαρούμενες ήταν όλες οι στιγμές της ανακοίνωσης της Κύπρου στον τελικό, οι γνωριμίες με ωραίους καλλιτέχνες, δύσκολες οι στιγμές που πρέπει να βρεις τρόπο να πεις πως η χώρα σου δεν πέρασε. Απρόοπτες στιγμές πολλές, στο Ντίσελντορφ το σύστημα ήχου κατέρρευσε και βγαίναμε απ’τα σταθερά τηλέφωνα, στη Μόσχα μας είχαν αμέτρητες σκάλες για να φτάσουμε στα booths (τα δωματιάκια των σχολιαστών) κι εκεί οι φρουροί που δε μιλούσαν αγγλικά είχαν πάρει πολύ σοβαρά το ρόλο τους και έκαναν τη διακίνησή μας πιο δύσκολη.
Τελικά για έναν άνθρωπο όπως εσύ, που έχεις ζήσει τόσο έντονα αυτό το διαγωνισμό τι είναι η Eurovision;
Η Eurovision είναι αυτή η μαγική συνένωση των ανθρώπων της Ευρώπης –και εκτός Ευρώπης πια- γύρω από τα τραγούδια. Είναι οι παθιασμένες απόψεις των φανς που αγαπούν το ίδιο έντονα το θεσμό, μα διαφωνούν, γιατί έχουν διαφορετικά γούστα – χωρίς διαφορετικότητα, σε όλα τα επίπεδα, δεν υπάρχει Eurovision. Είναι οι σημαίες που ανεμίζουν μαζί χαρούμενα, έξω και μέσα σε μια αρένα, μέσα σε ένα Euroclub. Είναι η δύναμη που μαζεύει παρέες σε σπίτια, να γράφουν βαθμολογίες σε μπλοκάκια (το κάναμε μικροί, ελπίζω κάποιοι να το κάνουν και τώρα). Η Eurovision έχει δύναμη να μας κάνει ένα, κι έτσι πρέπει να την κρατήσουμε. Για μένα είναι και όλη η προετοιμασία. Να διαβάσω τα βιογραφικά των καλλιτεχνών των σαράντα-τόσων χωρών, να ακούσω τα τραγούδια, να γράψω, ύστερα οι πρόβες. Έχω μια οικογένεια εκεί, τους ανθρώπους από διάφορες χώρες με τους οποίους μας ενώνει αυτός ο θεσμός και έχουμε μιλήσει και έχουμε συνδεθεί γύρω απ’αυτόν. Από τον άνθρωπο που δουλεύει για τη διοργάνωση μέχρι τον φαν που φυλάει τα χρήματά του για να έρθει σ’αυτό που αγαπά: θα αναγνωριστούμε και θα μιλήσουμε σαν να μην πέρασε μια Eurovision. Τη Eurovision την αγαπώ και με αγαπά. Δεν αλλάζει αυτό. Κι όπως είπε και ο Bjorn των ABBA πέρσι στο δημαρχείο της Στοκχόλμης: «είναι ένα ισχυρό σύμβολο, ακόμη κι ένα όπλο ενάντια στις σκοτεινές δυνάμεις που θέλουν να μας ξανατραβήξουν στο μεσαίωνα πάλι. Νιώθω πως αυτές τις φωτεινές ώρες, όταν ο τελικός της Eurovision είναι στον αέρα, αυτή είναι μια από τις λίγες φορές σήμερα που η Ευρώπη αποκτά την αίσθηση του πώς είναι να είναι ενωμένη. Να ζει σε αρμονία. Γιατί η μουσική έχει τη δύναμη να ενώνει. Δε γνωρίζει σύνορα»
Η Κύπρος είναι από τις χώρες που συμμετέχουν περισσότερα χρόνια στο διαγωνισμό χωρίς ακόμα να έχει κερδίσει, πιστεύεις ότι τελικά μικρές χώρες όπως είναι η Κύπρος μας δεν μπορούν να νικήσουν στη Eurovision ή δεν ήρθε ακόμα η στιγμή της;
Πιστεύω ότι είναι πολύ δύσκολο να κερδίσουν αλλά πιστεύω παράλληλα ότι αν κάτι είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ, διαφορετικό και πετύχει το σωστό timing θα ψηφιστεί από το κοινό. Δηλαδή πιστεύω ότι αν είχαμε παρουσιάσει εμείς ένα Fairytale με τον Alexander Rybak ή μια Loreen με το Euphoria δε θα μας σνόμπαραν επειδή είμαστε η μικρή αυτή χώρα. Θέλει περισσότερη προσπάθεια η μικρή, χωρις γείτονες και σταθερούς φίλους χώρα.
Θα θέλαμε τώρα να μας πεις, ένα περιστατικό άγνωστο στους τηλεθεατές, κάτι που συνέβη όλα αυτά τα χρόνια που ζεις το διαγωνισμό και ήρθε η ώρα να το μοιραστείς με τους αναγνώστες μας.
Το 2010, μετά από χρόνια αποκλεισμού από τον τελικό, κάπου στον 5ο με 6ο φάκελο ανακοινώθηκε η Κύπρος. Είχαμε να βρεθούμε σε τελικό από το 2005. Έβαλα τις φωνές, «η Κύπρος, η Κύπρος είναι στον τελικό» κι είπα επίσης αστειεύομενη ότι δε μας νοιάζουν οι επόμενοι φακελοι, ας λένε ότι θέλουν. Μόνο που από κείνο το σημείο και μετά χάλασε η σύνδεση και στην Κύπρο δε με άκουγαν, σιγή. Εγώ ανακοίνωνα κανονικά, είδα όμως σε κάποια φάση ότι έρχονταν μηνύματα όπως «είσαι καλά;» «κλαις;» «συνήλθες; μίλα μας». Μετά έμαθα τί είχε γίνει… Κι όταν έφτασα στην Κύπρο, κάπου κάποιος έγραψε πως το παράκανα με τη συγκίνηση δεν έπρεπε να σταματήσω να ανακοινώνω!
Μια χρονιά που το έκανα από το στούντιο του ΡΙΚ στη Λευκωσία –όπου η μετάδοση γίνεται χωρίς το απαραίτητο κλίμα της αρένας- ο ηχολήπτης με έκλεισε πριν πω το «Καλή επιτυχία Ελλάδα». Λίγο έλειψε να προκληθεί διπλωματικό επεισόδιο σε social media και sites. Ευτυχως δόθηκαν γρήγορα εξηγήσεις.
Αν θα έπρεπε να επιλέξεις μία συμμετοχή της Κύπρου που θεωρείς αδικημένη ποια θα ήταν αυτή και ποια θεωρείς την καλύτερη συμμετοχή που έχετε στείλει ποτέ;
Μου αρέσουν αρκετές συμμετοχές της Κύπρου. Το Stronger every minute με τη Lisa Andreas θεωρώ πως ήταν η καλύτερη στιγμή μας. Το «Στη Φωτιά» με τον Αλεξ Παναγή. Νομίζω πως μερικά από τα τραγούδια μας θα έπαιρναν καλύτερες θέσεις αν εκπροσωπούσαν μια πιο μεγάλη χώρα, ίσως το περσινό με τους Minus One, ίσως και το Life looks better in spring το 2010, ίσως και άλλα.
Έχεις ακούσει τα τραγούδια του φετινού διαγωνισμού; Αν ναι ποιο ή ποια βλέπεις ως νικητήριο; Ποια η αίσθηση σου για την ελληνική και κυπριακή συμμετοχή;
#Roma2018. Κι αν δεν είναι Ρώμη κι είναι Μιλάνο δε θα τα χαλάσουμε. Πιστεύω ότι ο Francesco Gabbani με το Occidentalis Karma είναι η διαφορετική πρόταση του φετινού διαγωνισμού σε αντίθεση με άλλα προκάτ, συνταγογραφούμενα σε στούντιο κομμάτια. Αυτός ο χαρισματικός Ιταλός με είχε ξενίσει όταν είδα το San Remo έχοντας ένα γορίλα να χορεύει δίπλα του. Μετά πρόσεξα και κατάλαβα τους στίχους -ευφυέστατος σαρκασμός της σύγχρονης πραγματικότητας- κι επίσης διαπίστωσα ότι δε μπορώ να το ακούσω χωρίς να κουνιέμαι στο ρυθμό – όπως κάνουν οι fans σε όσες ζωντανές εμφανίσεις έκανε το τελευταίο διάστημα. Είναι τρομερά κολλητικό. Έχω ακούσει και μερικά άλλα, μου αρέσει πολύ και η Γαλλία.
Η Demy μου αρέσει, είναι φωτεινή, με καθαρή φωνή, όμορφη και ευγενική παρουσία. Το τραγούδι δε με κέρδισε μόλις το άκουσα αλλά ούτε και με έχασε, το βρήκα ευχάριστο. Πρόσφατα είδα ένα κλιπάκι από μια πρόβα με τα φωνητικά με τον Άλεξ Παναγή και την ομάδα – μου ακούστηκε πολύ όμορφο. Θα εξαρτηθεί πολύ και από τη σκηνική παρουσία κι εκεί περιμένω πως θα γίνουν δυναμικά πράγματα.
Το τραγούδι της Κύπρου είναι μελωδικά και στιχουργικά μια καλή σύγχρονη πρόταση που μπορεί να αναδειχθεί με μια minimal αλλά ταυτόχρονα δυναμική σκηνική παρουσίαση. Ο Hovig είναι ικανός τραγουδιστής, έχει μια ωραία θετική αύρα και νομίζω πως αυτό θα βοηθήσει και θα το εισπράξει το κοινό.
Είμαι μισή-μισή όπως συνηθίζω να λέω, από Κύπρο και από Ελλάδα κι 100% και με τις δύο χώρες. Θα χαρώ να δω και τις δύο να περνούν στον τελικό.
Πριν τελειώσουμε θα θέλαμε τη γνώμη σου για όλα όσα συνέβησαν φέτος στην Ουκρανία, τη διαμάχη με τη Ρωσία και αν πιστεύεις πως τελικά το 1944 της Jamala ήταν πολιτικό τραγούδι και έπρεπε να αποκλειστεί;
Πιστεύω πως ναι, ήταν πολιτικό τραγούδι και αν κρίνω από άλλες συμμετοχές, πχ της Αρμενίας που τους είχαν ζητήσει να αλλάξουν τον τίτλο γιατί το «Don’t deny» θεωρήθηκε πολιτικό, τότε διερωτώμαι αν το «1944» δεν ήταν πολιτικό τραγούδι. Λέω πως θα πρέπει τουλάχιστον να τηρούνται τα ίδια μέτρα και σταθμά. Επίσης είναι λυπηρό το ότι η Ρωσία αναγκάζεται τελικά να μην συμμετάσχει. Κάθε χώρα λιγότερη, κάθε χώρα που αποκλείεται ή αποχωρεί εξαιτίας πολιτικών λόγων είναι ένα πλήγμα στο θεσμό και στους διοργανωτές. Τα πολιτικά ζητήματα πρέπει να μένουν έξω από αυτή την υπέροχη γιορτή της μουσικής και του θεάματος.
Κλείνοντας θα θέλαμε να μας πεις επαγγελματικά σε τι φάση σε βρίσκουμε και ποια είναι τα επόμενα σχέδια σου;
Είμαι στο ειδησεογραφικό τμήμα του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου ως συνεργάτης αορίστου χρόνου. Αυτό σημαίνει πλήρη απασχόληση, ολόχρονα, στην ετοιμασία ρεπορτάζ και τη σύνταξη δελτίων ειδήσεων, αλλά και την παρουσίαση ειδήσεων στην τηλεόραση. Η Eurovision ήταν το πιο δημιουργικό κομμάτι του χρόνου για το οποίο δεν πήρα ποτέ κάτι επιπλέον χρηματικά, έδωσα μόνο πολύ από τον ελεύθερο χρόνο μου για την προετοιμασία, δεν αφηνα τη μετάδοση στην τύχη. Θα πρέπει να αναζητήσω κάτι επίσης δημιουργικό. Μου λένε κατά καιρούς πως θα έπρεπε να κάνω ραδιοφωνική εκπομπή και μάλλον είναι λάθος μου που δεν το έχω επιδιώξει ως τώρα. Ίσως ήρθε η ώρα. Προς το παρόν είμαι αρκετά απασχολημένη και με το διδακτορικό μου που θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν είναι άσχετο με τα όσα πρεσβεύει η Eurovision, αφού έχει να κάνει μεταξύ άλλων με τους Cosmopolitans της σύγχρονης εποχής και τα media. Αν δεν είναι οι φανς της Eurovision πολίτες του κόσμου, κι αν η Eurovision δε σχετίζεται με ένα κοσμοπολίτικο ήθος τότε ποιοι άλλοι;
Αυτή είναι η Μελίνα Καραγεωργίου και επιτρέψτε μου να πω ότι προσωπικά στη σύντομη αυτή ενασχόληση μου με το είδος της δημοσιογραφίας που κάνουμε στο infegreece.gr, ήταν η πιο ενδιαφέρουσα συνέντευξη που έχω πάρει. Είναι κρίμα που η Eurovision χάνει τέτοιους ανθρώπους σαν τη Μελίνα. Ανθρώπους που αγαπούν το διαγωνισμό όπως καταλάβατε όσοι διαβάσατε τη συνέντευξη. Αγαπούν το διαγωνισμό όσο και εμείς οι απλοί fans! Ελπίζουμε ότι αργά ή γρήγορα θα ξανά ακούσουν στην Κύπρο τη γνώριμη φωνή της Μελίνας σε μία ακόμα μετάδοση της Eurovision. Εμείς της ευχόμαστε καλή τύχη σε ό,τι και αν κάνει!
Γιατί να πάει σε εξωτερικό συνεργάτη;;