Η ανατολή της δεκαετίας του ’70 βρίσκει την Ελλάδα ακόμα εκτός Γιουροβίζιον, εντός κλίματος, όμως, καθότι η χούντα, σε μια προσπάθεια διεθνοποίησης, διοργανώνει τις Ολυμπιάδες τραγουδιού (1968-1973), με τις οποίες ασχοληθήκαμε εκτενώς σε άλλο άρθρο και οι οποίες ήταν προάγγελος της εισόδου της χώρας στη Γιουροβίζιον το 1974.
Εν τω μεταξύ, από το 1970 το ΕΙΡΤ αποφασίζει να μεταδώσει τον διαγωνισμό, σε σχολιασμό Μακώς Γεωργιάδου. Μέχρι τότε μόνο οι Βορειοελλαδίτες είχαν τη δυνατότητα να τον παρακολουθήσουν μέσω της ιταλικής και της γιουγκοσλαβικής τηλεόρασης. Παράλληλα, το 1972, ένα αναπάντεχο γεγονός που δεν είναι άλλο από τη νίκη της Βίκυς Λέανδρος για το Λουξεμβούργο, νίκη την οποία μερίδα του Τύπου υποδέχθηκε με παιάνες και διθυράμβους, αύξησε το ενδιαφέρον και προετοίμασε το έδαφος για μια ελληνική συμμετοχή.
Με ονοματεπώνυμο πλέον (Vicky Léandros) η Vicky του 1967 επιστρέφει πιο ώριμη και πιο επαγγελματίας. Όπως και το 1967, η τηλεόραση του Λουξεμβούργου την καλεί να υποβάλει τραγούδια, εννέα αυτή τη φορά, τα εξής: “Comme je suis” (= Όπως είμαι), “Comme tu aimes, comme tu veux” (= Όπως αγαπάς, όπως θες), “Nous n’aimerons jamais assez la vie” (= Δεν θα αγαπήσουμε ποτέ αρκετά τη ζωή), “ Après toi ” (= Μετά από εσένα), “L’une de ces choses qu’on n’oublie pas” (= Ένα από αυτά τα πράγματα που δεν ξεχνά κανείς ποτέ), “La poupée, le prince et la maison” (= Η κούκλα, ο πρίγκιπας και το σπίτι), “Je commence à peine à vivre” (= Μόλις που αρχίζω να ζω), “Un été” (= Ένα καλοκαίρι), “Je voudrais trouver l’amour dans mes souliers” (= Θα ήθελα να βρω την αγάπη μέσα στις παντόφλες μου). Ξεχώρισε το “Après toi”, το οποίο απογείωσε την καριέρα της ακόμα περισσότερο. Στη σύνθεση ο Mario Panas, που δεν είναι άλλος από τον πατέρα της, Λεό Λέανδρος. Η ίδια το διασκεύασε σε έξι γλώσσες (μεταξύ των οποίων τα ιαπωνικά), ενώ άλλοι καλλιτέχνες το προσάρμοσαν στη δική τους γλώσσα. Μπήκε δε στο Τοπ 10 αρκετών χωρών (#1 σε Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Ελβετία, #2 σε Αγγλία, Νορβηγία, #11 στη Νορβηγία κ. ο. κ.), με αποκορύφωμα τη Μαλαισία (#3) και τη Νότια Αφρική (#1), ένα ακόμα παγκόσμιο χιτ από τη Γιουροβίζιον.
Το επόμενο όνομα το συναντάμε το 1977. Είναι η Millie (Μίλλυ ή Μίλλη Καραλή· 1952-), η οποία διαγωνίστηκε στον Β’ Ημιτελικό της γαλλικής επιλογής, με το “Un enfant peut-être” (= Ίσως ένα παιδί), του Γαλλο-Ιταλού συνθέτη Caravelli (Claude Vasori). Κατετάγη 5η (ανάμεσα σε 7 τραγούδια), καθώς είχε την ατυχία να εμφανιστεί αμέσως μετά τη Marie Myriam, η οποία με το “L’oiseau et l’enfant” (= Το πουλί και το παιδί) κέρδισε όχι μόνο τον γαλλικό τελικό, αλλά και την ίδια τη Γιουροβίζιον. πέρα, όμως από αυτό, το τραγούδι έιχε διαγωνιστεί με την Anne Marie Goddart στο Φεστιβάλ Χιλής το 1975 (κατετάγη μάλιστα 2ο), οπότε θα έπρεπε να ακυρωθεί. Τραγουδίστρια του Νέου Κύματος, του έντεχνου και της ποπ (με το εμβληματικό «Στα 16 χρόνια μου»), άρχισε να εμφανίζεται ήδη από τα 14 της χρόνια. Μετά από εξαιρετικές συνεργασίες στην Ελλάδα, στα τέλη του 1975 φεύγει στο Παρίσι για σπουδές στη Σορβόννη. Η δισκογραφική εταιρεία Vogue κυκλοφορεί το άλμπουμ της, “Milady Millie”, το οποίο κυκλοφορεί στις γαλλόφωνες χώρες. Κάπως έτσι της δίνεται η πρόσβαση στη γαλλική επιλογή. Η Philips της βγάζει δεύτερο δίσκο, “La chanson universelle”, ο οποίος ηχογραφείται στο Λονδίνο. Παρά τη μεγάλη επιτυχία που σημειώνει, η Μίλλη Καραλή επιστρέφει στην Ελλάδα για προσωπικούς λόγους το 1979, συνεχίζοντας μέχρι σήμερα. Το 1980 τη βρίσκουμε στον ελληνικό τελικό, όπου με το «Τίκι-Τακ, Τίκι-Τακ» κατετάγη 6η. Το τραγούδι, το οποίο –σύμφωνα με κάποιες εφημερίδες- είχε προκριθεί με τη φωνή της Άννας Βίσση στο demo, έγινε επιτυχία με τη Ρένα Πάντα. Η Βίσση ίσως το άφησε, για να μην υπάρξει διασπορά ψήφων, αφού διαγωνιζόταν και με το «Ώτοστοπ», το οποίο κέρδισε την επιλογή. Το 1983 σχεδόν όλες οι πηγές την αναφέρουν ως ερμηνεύτρια του τραγουδιού «Ο προφήτης», το οποίο τελικά είπε η Θεοδοσία (Σούλα) Στίγκα (9ο). Για τρία χρόνια επιμελείτο και παρουσίαζε στην κρατική ραδιοφωνία την εκπομπή «Μουσικό ταξίδι».
Η Maria Rita Epik (1958-) αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση: Τουρκάλα, ιταλικής καταγωγής, κέρδισε το 1979 στον τουρκικό τελικό μαζί με τους 21 Peron (προφέρεται “Yirmi bir Peron”) ή Smyrname, επειδή κατάγονται από τη Σμύρνη) και το τραγούδι “Seviyorum” (= Αγαπώ). O τελικός διέθετε έξι τραγούδια, ενώ προηγήθηκε και ημιτελικός, με 14 συνολικά άσματα. Ωστόσο, δεν εκπροσώπησε τη χώρα, η οποία αποσύρθηκε, μετά από ασφυκτικές πιέσεις των αραβικών κρατών, καθότι ο διαγωνισμός έγινε στο Ισραήλ. Σε αντίθεση με το γκρουπ, το οποίο υπάρχει και δισκογραφεί ακόμα, η Rita Maria Epik δεν έκανε πολλά ως τραγουδίστρια, διακρίθηκε όμως ως δασκάλα μουσικής. Στο σήμερα διευθύνει ένα μουσικό σχολείο στη Σμύρνη. Υπάρχει η φήμη ότι έχει κάποιες ελληνικές ρίζες, εξάλλου τραγουδά ελληνικά τραγούδια στη γλώσσα μας, δεν είναι όμως επιβεβαιωμένο. Το καταγράφουμε με πάσα επιφύλαξη.
Την ίδια χρονιά εμφανίζεται ένας «κομήτης» στη μουσική: Είναι ο Michel Démétriadès (Μιχάλης Δημητριάδης·1946-). Για την καριέρα του δεν γνωρίζουμε πολλά: κυκλοφόρησε ένα single το 1969, το “L’homme au violon/Il ne reste de toi”, σε μουσική του Jean-Claude Petit (συνθέτης LUX 81, μαέστρος MON 71-winner, FRA 86, 87). Δέκα χρόνια μετά εντοπίζουμε ακόμα ένα δισκάκι, το “Prend la vie comme elle vient / Laissez donc courir les enfants”. Με το Prend la vie comme elle vient (= Πάρε τη ζωή, όπως έρχεται), έλαβε μέρος στον Α’ Ημιτελικό της γαλλικής επιλογής, όπου διαγωνίζονταν επτά τραγούδια. Δεν υπήρξε κατάταξη, καθώς, εξαιτίας μιας απεργίας των τεχνικών, οι δύο μαγνητοσκοπημένοι ημιτελικοί δεν μεταδόθηκαν ποτέ από την τηλεόραση, ο δε τελικός δεν έγινε καν, έτσι μια επιτροπή ειδικών επέλεξε το νικητήριο, που δεν ήταν άλλο από το “Je suis l’enfant-soleil” με την γιουρονικήτρια του 1973, Anne-Marie David. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Μιχάλης Δημητριάδης εμφανίστηκε ακριβώς μετά από αυτό το τραγούδι, οπότε δεν νομίζουμε ότι είχε ούτως ή άλλως καμία τύχη να περάσει στον τελικό, ακόμα κι αν είχε πραγματοποιηθεί. Θα τον ξαναδούμε την επόμενη δεκαετία να προσπαθεί ακόμα μία φορά. Φαίνεται πως λίγο μετά εγκατέλειψε το τραγούδι και έγινε σκηνοθέτης.
