Σταχυολογήσαμε μερικά από τα στοιχεία μου μας έκαναν εντύπωση:
Για πρώτη φορά στην ιστορία γίνεται συνδιοργάνωση (BBC και UA: PBC). Στο παρελθόν, όποτε κάποια άλλη χώρα από τη νικήτρια αναλάμβανε, γινόταν μια αναφορά σε αυτήν και τέρμα.
Η έναρξη ήταν κάπως πτωχή: στιγμιότυπα από το εναρκτήριο βίντεο και τα τεκταινόμενα του Α’ Ημιτελικού.
Οι πρώτες χώρες
Ο Δανός Reiley ήταν ο πρώτος εκπρόσωπος από τις Φερόες Νήσους (αυτόνομη περιοχή, η οποία ανήκει στο Βασίλειο της Δανίας). Η πρώτη και τελευταία φορά, κατά την οποία καλλιτέχνης από τα νησιά έλαβε μέρος σε δανικό εθνικό τελικό ήταν το 1979. Αδύναμη ερμηνεία.
Η Αρμενία εντυπωσίασε. Μαζί με το Ισραήλ και την Πολωνία είναι οι τρεις εμφανίσεις, όπου η τραγουδίστρια σταματά το τραγούδι και ξεκινά να χορεύει. Πέρασαν όλες.
Η Ρουμανία δεν είχε καμία τύχη: ένας μουσικός αχταρμάς με έναν νεαρό που παριστάνει το sex symbol, ενώ δεν είναι.
Το gig με το πιάνο που παίζει μόνο του δεν το έχουμε δεν ποτέ ξανά στη Γιουροβίζιον. Το έφεραν ειδικά για τον διαγωνισμό από την Εσθονία.
Δύο ήταν οι εμφανίσεις με έγχρωμες τραγουδίστριες στα φωνητικά: του Βελγίου (η οποία εππλέον ήταν η πιο “queer” εμφάνιση-ειρήσθω εν παρόδω πως ο Gustaph είναι παντρεμένος με άντρα) και της Λιθουανίας. Πέρασαν αμφότερες.
Η Κύπρος δεν υπήρχε περίπτωση να μην περάσει: στιβαρή ερμηνεία, εξαιρετικές ψηλές νότες και φαλσέτο, αξιοπρεπές στήσιμο. Αντίθετα, η Ισλανδή πέρασε τη σκηνή της Γιουροβίζιον για ταπί πολεμικών τεχνών.
Μερικές σκέψεις για την Ελλάδα
Το τραγούδι της Ελλάδας, το οποίο επελέγη προκαλώντας επεισόδια, ακόμα και δικαστική διαμάχη (πρωτοφανή πράγματα στη χώρα μας) και αφήνοντας υποψίες για αδιαφάνεια σε διάφορα επίπεδα (μην ξεχνάμε πως “η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι, πρέπει και να φαίνεται τίμια”), ευθύς εξαρχής δεν άρεσε, εξ ου και παιζόταν στα στοιχήματα εντυπωσιακά χαμηλά. 70 ταλαίπωροι (“επιτροπή κοινού” βαπτίστηκε) άκουσαν ό,τι άκουσαν από demo, τραγούδια κάποια εκ των οποίων δεν είχαν ηχογραφηθεί όπως έπρεπε ή τελειοποιηθεί, και μετά η επιτροπή έδωσε το τελικό χρίσμα, αλλάζοντας μάλιστα την αρχική της βαθμολογία (αυτό καταλάβαμε).
Όταν έχουν ενδηλώσει ενδιαφέρον ο Αργυρός, η Μπρεάζου, ο Στρατής, οι Onirama, η Καλομοίρα (την οποία αποκάλεσαν… “μεγάλη”) και άλλα ονόματα καλλιτεχνών που έχουν “ψηθεί” στη σκηνή, δεν είναι δυνατόν να στέλνουμε ένα άπειρο παιδάκι, με ένα σκαρίφημα τραγουδιού σαν demo, και να το αφήνουμε απροστάτευτο. Είναι δυνατόν κάθε χρόνο να “κάνουμε τον σταυρό μας” αν ο εκάστοτε εκπρόσωπός μας μπορεί να σταθεί στη σκηνή; Μας πειράζει ένας εθνικός τελικός, όπου θα δούμε πώς και κατά πόσον έχει κάποιος τον “αέρα” του stage;
Όσο για τον συγκεκριμένο γιατί να χοροπηδά, με αποτέλεσμα να μην έχει φωνή (οι χαμηλές ανύπαρκτες); Δεν τους έγιναν μάθημα τα τραμπολίνο των Freaky Fortune; Γιατί αυτό το άστοχο προσκοπικό ντύσιμο που υποτίθεται ότι παρέπεμπε σε πίνακα του Γιάννη Τσαρούχη (δεν το κατάλαβε κανένας απολύτως); Γιατί οι νευρόσπαστες κινήσεις σε ένα “εσωτερικό” υποτίθεται τραγούδι; Γιατί δεν είχε φωνητικά να τον στηρίξουν; Γιατί αυτή η χαοτική ενορχήστρωση κι όχι μια κιθάρα; Ένας δάσκαλος ορθοφωνίας δεν υπήρχε να τον μάθει να μην τρώει τα φωνήεντα; Αν το έκανε από άποψη, τότε κακώς το έκανε. Μας υποσχέθηκαν καλοκαίρι, το οποίο δεν είδαμε πουθενά. Όσο για το ελληνικό στοιχείο της αλφαβήτου, δεν συγκίνησε κανέναν. Το όλο θέαμα και ακρόαμα παρέπεμπε σε σχολική παράσταση. Κάποιοι έπρεπε να προστατεύσουν τον 16χρονο και δεν το έκαναν…
Ίσως ένα ελληνοπρεπές τραγούδι (όχι κιτς όμως) να ήταν μια καλή στροφή για την Ελλάδα του χρόνου. Όσο για τους φαν που προέβλεπαν πρόκριση και Τοπ 10, ακόμα και Τοπ 5 (!) καλό είναι να μην εθελοτυφλούμε και να μην κωφεύουμε, αλλά να βλέπουμε, να ακούμε και να εκτιμούμε όλες τις παραμέτρους γύρω από την ελληνική συμμετοχή. Η δε κριτική που ασκήθηκε από πολλούς φαν δεν είναι επίθεση στον 16χρονο, όπως έσπευδαν να πουν κάποια “παπαγαλάκια” αποπροσανατολίζοντας τη συζήτηση, αλλά προσπάθεια βελτίωσης και αποφυγής λαθών στο μέλλον.
Σπεύδω να επισημάνω πως οι σκέψεις αυτές ανήκουν αποκλειστικά στον γράφοντα και δεν αντικατοπτρίζουν τις απόψεις του Infe Greece.
Σε ένα από τα διαλείμματα εμφανίστηκαν οι Scooch (UK 2007) και είπαν δυο λόγια. Σε άλλη φάση πήγε η κάμερα στο booth. Εκεί ήταν ο Ουκρανός Timur και ο Βρετανός σχολιαστής Graham Norton, ο οποίος το Σάββατο θα προστεθεί στους παρουσιαστές. Δύο φορές διακρίναμε στο green room τον Dadi Freyr. Στην έναρξη της ψηφοφορίας επιστρατεύτηκε η Πέππα το γουρουνάκι, με το green room να χορεύει yanka.
Τραγούδησαν τρεις καλλιτέχνες από την Ουκρανία: η Mariya Yaremchuk (UKR 2014), ο Otoy και η Zlata Dziunka (JESC 2022) το medley “Music Unites Generations”. Σε ένα άλλο διάλειμμα που δεν είδαμε στη μετάδοση της ΕΡΤ, υπήρχε μια “Ωδή στη Γιουροβίζιον”, και σε ένα ακόμα τρεις drag queen ερμήνευσαν το medley “Be Who You Wanna Be”, σε χορογραφία Jason Gilkinson. Ο γιουρομαϊντανός Måns Zelmerlöw και η Filomena Cautela σε ένα ακόμα quiz θυμήθηκαν κάποιες χώρες που προκρίθηκαν και κάποιες που αποκλείστηκαν. Αναμφισβήτητα το πιο ωραίο βίντεο ήταν το “School of Eurovision” με τέσσερα παιδάκια από το Λίβερπουλ να επισκέπτονται τις εγκαταστάσεις του διαγωνισμού. Τα είδαμε και στην αρένα, μετά από το φιλμάκι, να διατυπώνουν τις εντυπώσεις τους. Ο Δημήτρης Μεϊδάνης και ο special guest Γιώργος Κατσαρός βρίσκονταν στο Δεύτερο Πρόγραμμα της ελληνικής ραδιοφωνίας.
Η Πολωνή έχει πατέρα Βούλγαρο, η Γεωργιανή είναι αρμενικής καταγωγής, ο Andrew έχει γιαγιά με καταγωγή από τη Λήμνο.
Πώς να μην περάσει η Πολωνία; Ήταν το πλέον radio-friendly άσμα της βραδιάς. Είχε βελτιωθεί φωνητικά σε σχέση με τον εθνικό τελικό, ήταν και όμορφη. Η Γεωργία ίσως είχε “πολλή φωνή για το τίποτα”. Η φρέσκια Σλοβενία, με ένα τραγούδι στη γλώσσα της (εκτός από τον τίτλο στα Λατινικά) σίγουρα ψηφίστηκε από τη νεολαία. Βοήθησε ίσως και το promo του… Käärijä!
Κάποιες χώρες ακόμα
Ο Άγιος Μαρίνος είχε καλλιτεχνικό διευθυντή τον Νίκο Μαριάνο, δεν είχε όμως τραγούδι.
Είναι η δεύτερη φορά που η Αυστρία καυτηριάζει τη μουσική βιομηχανία. Η πρώτη φορά που το έκανε ήταν το 1977 (τότε καταποντίστηκε). Επίσης είναι η δεύτερη αναφορά στον Edgar Allan Poe (πρώτη το έκανε η Γαλλία το 1990).
Η Αλβανία έκανε στροφή 180 μοιρών: από την προκλητική -γεμάτη σεξουαλικές αναφορές- περσινή εμφάνιση φέτος κατέφυγε σε μια οικογενειακή υπόθεση, η οποία άγγιξε το κοινό και την πέρασε.
Η Λιθουανία πέρασε από την οικογένεια στη θρησκεία, με μια πανάρχαια φράση που χρησιμοποιείται πλέον σε κυκλικούς χορούς και αποδείχθηκε “πιασάρικη”. Η Monika είχε προκριθεί και το 2015.
Η Αυστραλία ήταν η αποθέωση των ’80: αυτοκίνητο, όργανα, ήχοι, στήσιμο. Η εκρηκτική εμφάνιση του hard-rock γκρουπ από το Περθ ξεσήκωσε το κοινό της αίθουσας, Είμαστε σχεδόν σίγουροι ότι πέρασε ως 1η ή το πολύ 2η.
Υπήρξαν μίνι συνεντεύξεις εκτός και εντός Liverpool Arena με τους εκπροσώπους της Ισπανίας, της Ουκρανίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, από τα τραγούδια των οποίων ακούστηκε 1′. Εντύπωση έκανε το γεγονός πως η Blanca Paloma δεν μιλά γρυ Αγγλικά, καθώς και ότι η Mae Muller γεννήθηκε το 1997, δηλαδη τη χρονιά κατά την οποία το Ηνωμένο Βασίλειο σημείωσε την τελευταία του νίκη.
Με αυτή τη σειρά ανακοινώθηκαν οι χώρες που προκρίνονται: Αλβανία, Κύπρος, Εσθονία, Βελγιο, Αυστρία, Λιθουανία, Πολωνία, Αυστραλία, Αρμενία, Σλοβενία. Εκτός έμειναν η Δανία, η Ρουμανία, η Ισλανδία, η Ελλάδα, η Γεωργία και ο Άγιος Μαρίνος.
Όπως και στον Α’ Ημιτελικό εκτιμήθηκαν οι εθνικές γλώσσες. Εκεί πέρασαν και τα έξι τραγούδια, εδώ πέρασαν τα τρία (Αλβανία, Αρμενία, Σλοβενία). Έμεινε εκτός μόνο η Ρουμανία.
Και χθες το φόρεμα ήταν της Alesha Dixon ήταν δημιουργία της Σήλιας Κριθαριώτη.
Έχουμε την αίσθηση πως η Hannah Waddingham εξελίσσεται σε μια από τις καλύτερες παρουσιάστριες όλων των εποχών.
Δεν είχαμε χθες κανένα πολιτικό ή αντιπολεμικό τραγούδι.
Drag Act σε διάλειμμα είδαμε για πρώτη φορά το 1973 με τον Charlie Rivel και μετά το 1991 με τις μεταμφιέσεις του Arturo Bracchetti. Σε συμμετοχή χώρας η πρώτη που το τόλμησε ήταν το 1986 η Νορβηγία στη συμμετοχή Romeo, mμε τον τραγουδιστή Ketil Stokkan να πλαισιώνεται από τους καλλιτέχνες Jonny Nymoen και Olav Klingen. Κάποιοι ξένοι θεωρούν τη “δική μας” Τάνια Τσανακλίδου πρωτοπόρο του είδους, καθώς το 1978 μεταμφιέστηκε σε Τσάρλυ Τσάπλιν.
Σχεδόν πάντα -εξ όσων θυμόμαστε- “θυσιάζονται” κάποιες από τις Nordic χώρες, για να υποστηριχθούν μεταξύ τους οι υπόλοιπες. Δανία και Ισλανδία “θυσιάστηκαν”. Είμαστε σίγουροι ότι Σουηδία, Φινλανδία και Νορβηγία θα ανέβουν πολύ ψηλά, με τη στήριξη και των άλλων δύο.
Οι χώρες που προκρίθηκαν είχαν δυνατές και σίγουρες ερμηνείες. Η απειρία του Reiley, του Theodor Andrei και του Βίκτωρα Βερνίκου ήταν εμφανείς. Κάποιες χώρες δεν είχαν τραγούδι που να αρέσει στο κοινό. Κρίμα για την Iru, η οποία κάποτε είχε κερδίσει τη Junior, αλλά χθες απέτυχε να προκριθεί. Ίσως φώναζε πάρα πολύ (κάποιος θα μπορούσε να πει βέβαια το ίδιο και για την Albina, όμως η μελωδικότητα του τραγουδιού και οι υπέροχες αρμονίες ήταν αρκετές. Μπράβο στους γείτονες!).
Χθες ανακοινώθηκε σε συνέντευξη Τύπου πως το σλόγκαν της επερχόμενης Junior Eurovision θα είναι “Heroes”. Καταλαβαίνετε όλοι τι σημαίνει αυτό: δεν θα γλιτώσουμε ούτε εκεί από τον γιουρομαϊντανό Μονς Σέλμερλεβ (Måns Zelmerlöw)!
Ανακοινώθηκε επίσης η επιστροφή του Λουξεμβούργου, το οποίο, μετά από το 1993, είχε “ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του”.
Το αλλόκοτο στατιστικό παράδοξο που έχω επισημάνει πρώτος επιβεβαιώθηκε και φέτος: η Ελλάδα “καταστρέφει” τη μία από τις δύο χώρες που εμφανίζονται είτε αμέσως πριν, είτε αμέσως μετά. Η “ατυχήσασα” χώρα για το 2023 ήταν η Ισλανδία, η οποία έμεινε εκτός τελικού!
Ό,τι άλλο εντοπίσουμε, θα το προσθέσουμε.
