Eurovision 2018 : Η επέλαση των εθνικών γλωσσών!
Έχοντας ήδη γίνει γνωστές οι 13 από τις 43 φετινές συμμετοχές, παρατηρούμε κάτι που έχει να συμβεί εδώ και δεκαετίες στο διαγωνισμό της Eurovision. Για πρώτη φορά από το 1999 όταν και έγινε ελεύθερη η γλώσσα στους στίχους των συμμετοχών, η πλειοψηφία των τραγουδιών δεν είναι στα αγγλικά! Επτά από τα 13 τραγούδια είναι στη μητρική γλώσσα των χωρών που εκπροσωπούν και μόλις έξι είναι στα αγγλικά.
Η περσινή νίκη του Salvador Sobral, με το Amor Pellos Dois δεν επηρέασε μόνο μουσικά όπως φαίνεται την Ευρώπη, αλλά και στιχουργικά. Πολλές χώρες, μεταξύ αυτών και η δική μας, αποφάσισαν φέτος να στείλουν τραγούδια στις εθνικές τους γλώσσες.
Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, Σερβία, Μαυροβούνιο, Αλβανία και φυσικά η Ελλάδα ξεφεύγουν φέτος από την πεπατημένη και έχοντας ίσως ως οδηγό την περσινή επιτυχία του Amor Pellos Dois, επιχειρούν στη γλώσσα τους. Στον αντίποδα Ελβετία, Μάλτα, Δανία, Τσεχία και το Ηνωμένο Βασίλειο όπως και αναμένονταν, επιμένουν στα αγγλικά.
Τα αγγλικά θα πλειοψηφήσουν και φέτος, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα έχουμε την εικόνα των παρελθόντων ετών. Πέρσι μόνο τρεις χώρες έστειλαν εξολοκλήρου τραγούδια στη μητρική τους γλώσσα και φέτος έχουμε ήδη επτά!
Ο αριθμός αυτός αναμένεται να αυξηθεί τις επόμενες ημέρες, αφού σε πολλούς εθνικούς τελικούς υπάρχουν μη αγγλόφωνες υποψηφιότητες που ενδεχομένως θα κερδίσουν (βλ. Γερμανία, Εσθονία, Λετονία, Ουγγαρία κα), ενώ και χώρες που αποφάσισαν με απευθείας ανάθεση και δεν έχουν ακόμη ανακοινώσει τις συμμετοχές τους αναμένεται να χρησιμοποιήσουν στίχο στη γλώσσα τους (βλ. Γεωργία). Ο συνολικός αριθμός λοιπόν των μη αγγλόφωνων τραγουδιών ίσως και να φθάσει τα 15.
Το 2017 όπως σας είπαμε και παραπάνω είχαμε μόλις τρία τραγούδια που δεν είχαν αγγλικό στίχο. Τρία τραγούδια χωρίς καθόλου αγγλικό στίχο είχαμε και το 2016 και το 2015, ενώ το 2014 είχαμε τέσσερα.
Η φετινή τάση είναι κάτι πρόσκαιρο ή ήρθε για να μείνει; Σαφής απαντήσεις θα έχουμε το βράδυ της 12ης Μαΐου, όταν θα δούμε στον βαθμολογικό πίνακα αν δικαιώθηκε αυτή η στροφή των χωρών στις μητρικές τους γλώσσες ή όχι. Σίγουρα όμως ο πλουραλισμός μόνο κακό δεν κάνει σε ένα διαγωνισμό, όπως αυτόν της Eurovision.
Εσείς συμφωνείτε με το στίχο στη μητρική γλώσσα της κάθε χώρας ή προτιμάται τα αγγλικά; Πείτε μας την άποψη σας στα σχόλια παρακάτω.
συγχαρητηρια κυριε αργυριου που το επισημαινετε. χαιρομαι παρα πολυ που φετος εχουμε τοσες συμμετοχες στη μητρικη τους γλωσσα. ελπιζω καποιες απο αυτες τις χωρες να δικαιωθουν και να επιμεινουν στη γλωσσα τους. εχει ενδιαφερον να ακουμε μη αγγλοφωνα τραγουδια. αλλωστε η πολυφωνια μονο καλο μπορει να κανει στο διαγωνισμο
Κι εγώ χαίρομαι που επιτέλους υπάρχει περισσότερος πλουραλισμός στο γλωσσικό κομμάτι μετά από δύο συνεχόμενες νίκες τραγουδιών εν μέρει ή εξ ολοκλήρου σε άλλη γλώσσα. Πάντως φοβάμαι ότι αν μαζευτούν πολλές και διαφορετικές γλώσσες, τελικά πάλι θα κερδίσει κομμάτι στα αγγλικά. Σε αυτά τα πράγματα βοηθάει να ξεχωρίζει κανείς, όταν το κάνουν πολλοί αυτό γίνεται πιο δύσκολο…
Ας ελπίσουμε πάντως ότι θα ανέβει και το μουσικό επίπεδο των συμμετοχών γιατί μέχρι τώρα έχουν μαζευτεί πολλές “χρυσές μετριότητες”….
Το Η.Β. τι άλλες επιλογές έχει πέρα των αγγλικών; Όσο για τη Μάλτα, τα αγγλικά είναι η 2η επίσημη γλώσσα της χώρας. Για την ιστορία, τα μαλτέζικα ακούστηκαν στη Eurovision στις δυο πρώτες συμμετοχές της Μάλτας (1971 &1972), καθώς & στη γέφυρα του “Desire” (2000).
Eπίσης, από τον πρώτο μόλις διαγωνισμό το 1956 εώς & το 1965, καθώς και μεταξύ 1973 & 1976 δεν υπήρχε περιορισμός στη γλώσσα. Ο κανόνας της χρήσης της εθνικής γλώσσας θεσπίστηκε επίσημα το 1977 (όσες όμως χώρες είχαν ήδη επιλέξει για εκείνη τη χρονιά τραγούδι στα αγγλικά τους επετράπει η συμμετοχή) & ίσχυσε μέχρι & το 1998.
Ακόμα & τη δεκαετία του ’90 πoυ έκανε “παρέλαση” η Ιρλανδία & η οποία ούτως ή άλλως τραγουδάει στα αγγλικά (προσωπικά δεν περιμένω να ξανασυμβεί τέτοια εμμονή με κάποια άλλη χώρα, αλλά ούτε να σπάσουν τα ρεκόρ της Ιρλανδίας, δηλ. 3 συνεχόμενες νίκες, τουτέστιν 4 νίκες σε διάστημα 5 χρόνων), θα δούμε ότι μόλις δυο στα ’60s, τέσσερα στα ’70s & τρία στα ’80s & πέντε στα ’90s(δηλ. τα μισά) ήταν αγγλόφωνα βραβεία.
Το Ηνωμένο Βασίλειο μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποια από τις κελτικές γλώσσες της Σκωτίας, της Ουαλίας, της Κορνουάλης ή των νήσων του Μαν. Η Ιρλανδία μπορεί επίσης να χρησιμοποιήσει την κελτική γλώσσα των ιρλανδών.
Οι αλλεπάλληλες νίκες της Ιρλανδίας κατά τη δεκαετία του ’90 αδιαμφισβήτητα είχαν να κάνουν με το μονοπώλιο των αγγλικών. Ηταν η δεκαετία που έσπασε η “αντίσταση” των γαλλόφωνων στον διαγωνισμό αφού είχαμε 6 (και οχι 5) νικητές στα αγγλικά και κανέναν στα γαλλικά. Για να κάνουμε μια σύγκριση, στη δεκαετία του ’80 το σκορ ήταν ισόπαλο 3-3, στη δεκαετία του ’70 4-4 και στη δεκαετία του ’60 5-2 υπέρ των γαλλικών.
Ξέχασες επίσης να αναφέρεις τις Νήσους Φώκλαντ, τις Νήσους Κέιμαν, τις Βερμούδες, το Γιβραλτάρ, την Ανγκουίλα & ένα σωρό άλλα εδάφη του Ηνωμένου Βασιλείου στα οποία μιλιούνται κι εκεί διάφορες τοπικές γλώσσες & τις οποίες θα ‘πρεπε το BBC να έχει κατα νου.
Ο δε τρόπος που ερμηνεύεις τα στατιστικά σπάει κόκκαλα, πόσω μάλλον όταν πχ υπολογίζεις & το 1999 που έχουμε απελευθέρωση της γλώσσας στο άθροισμα των αγγλώφωνων βραβείων. Καταρχάς είναι άκυρο να μιλάς για μονοπώλιο της αγγλικής γλώσσας στα ’90s από τη στιγμή που μόνο 3 χώρες έστελναν τραγούδια στα αγγλικά (Η.Β., Ιρλανδία, Μάλτα). Θα ξεχάσουμε και τα ελληνικά που ξέρουμε. Σίγουρα η χρήση των αγγλικών έχει πολλά πλεονεκτήματα, αλλά οι αλλεπάλληλες νίκες της Ιρλανδίας δεν είναι αποκλειστικό αποτέλεσμα αυτής. Πχ το “The Voice” θα κέρδιζε ακόμα και να ερμηνευόταν στα Γαελικά γιατι έκανε μπαμ από μακρία ότι είναι το βραβείο, όπως επίσης το “Rock ‘n’ Roll kids”, πέρα του ότι είναι τραγουδάρα, έκανε αίσθηση γιατί ερμηνεύτηκε μόνο με πιάνο και κιθάρα.
H επικράτηση των γαλλόφωνων στο διαγωνισμό οφείλεται στις περισσότερες γαλλόφωνες χώρες (Γαλλία, Βελγιο, Λουξεμβούργο, Ελβετία & Μονακό).
Το θέμα είναι ότι στη δεκαετία του ’90 τα αγγλικά έγιναν must και όποιος τα είχε κέρδιζε γιατί το αντίπαλο δέος των γαλλικών δεν λειτουργούσε πλέον. Αυτός ήταν και ο λόγος που η EBU κατάργησε τον κανόνα περί γλώσσας αναγνωρίζοντας την κατάφωρη αδικία σε βάρος των χωρών που δεν μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν. Και δεν είναι τυχαίο ότι από τότε οι αγγλόφωνες χώρες έπαψαν να μας απασχολούν στον πίνακα των αποτελεσμάτων. Στην Ιρλανδία έπαιξε ρόλο και η κόπωση από τις πολλές νίκες, αλλά πάντως η ιδέα ότι Ιρλανδία-Αγγλία κέρδιζαν σερί εκείνα τα χρόνια επειδή οι συμμετοχές τους ήταν τόσο πολύ ανώτερες των υπολοίπων ασχέτως γλώσσας δεν με πείθει. Τα ίδια τραγούδια δεν νομίζω ότι θα μάζευαν τους ίδιους βαθμούς σε άλλη γλώσσα, εκτός ίσως από το “Τhe voice” (όπου ακόμα κι εκεί η Νορβηγία ήταν πολύ καλύτερη εκείνη τη χρονιά κατά την άποψή μου).
Όσο για την ειρωνεία περί μειονοτικών γλωσσών, η Γαλλία έχει στείλει συμμετοχή στα κορσικάνικα, η Ιταλία στα ναπολιτάνικα, η Μάλτα στα μαλτέζικα, η Τσεχία στη γλώσσα των ρομά κτλ. Η Αγγλία γιατί δεν μπορεί τάχα;
Φίλε Βαγγέλη με όλο το σεβασμό αλλά γράφεις χαζομάρες. Πότε ακριβώς εκείνα τα χρόνια κέρδιζε το Η.Β. σερί; Ανάμεσα στην πρωτελευταία (4η) & τελευταία (5η) νίκη του Η.Β. μεσολάβησαν 16 ολόκληρα χρόνια.
Μήπως σε πείσει το γεγονός ότι Η.Β. & Ιρλανδίας στα ’00s & ’10s έχουν κατα τη συντριπτική τους πλειοψηφία στείλει στο διαγωνισμό ότι σκουπίδι (εξαίρεση 2-3 κομμάτια) που έχουν βρει μπροστά τους;
Καλύτερο το “I evighet” από το “Τhe voice”; Το ανέκδοτο της ημέρας είναι αυτό;
Μήπως αντί για “μονοπώλιο” εννοείς “αποκλειστικότητα”;
Άντε πάλι. Δεν έγραψα ότι η Αγγλία κέρδιζε σερί, έγραψα -στον πληθυντικό και όχι στον ενικό- ότι “Ιρλανδία-Αγγλία κέρδιζαν σερί” (συνέχεια από το ’92 μέχρι το ’97 με μόνη εξαίρεση το ’95) αλλά δεν μας απασχόλησαν έκτοτε. Oύτε καταλαβαίνω που βρίσκεται η αδυναμία κατανόησης απλών φράσεων. Όταν λέμε «έχω το μονοπώλιο» δεν εννοούμε «έχω την αποκλειστικότητα»; Είναι κι αυτό θέμα διαφωνίας;
Κατά τα λοιπά διατηρώ το δικαίωμα να μου αρέσει το «I evighet» πολύ περισσότερο από το «Τhe voice» που δεν συμπάθησα ποτέ και να θέλω να κάνω μια απλή κουβέντα στο ίντερνετ χωρίς οι συνομιλητές να αρπάζονται με το παραμικρό.
Όχι, καμία σχέση! Απλή κουβέντα κάνουμε. Η ψυχρότητα του γραπτού λόγου ίσως να δείχνει ότι “αρπάζομαι”, αλλα το μόνο πράγμα που αρπάζω εδω και τόση ώρα είναι μια μεγάλη κούπα του καφέ, η οποίας πιες πιες, άδειασε.
Η απλή φράση “η ιδέα ότι Ιρλανδία-Αγγλία κέρδιζαν σερί εκείνα τα χρόνια” μου δίνει να καταλάβω ότι & η Ιρλανδία & η Αγγλία έπαιρναν συνέχεια το βραβείο εκείνα τα χρόνια. Να ζητήσουμε βοήθεια του κοινού;
Ε αυτές οι δύο το κέρδιζαν συνέχεια, τι να κάνουμε; Η μία έκανε την επίμαχη περίοδο 4 από τις 7 νίκες της και η άλλη την τελευταία της. Τυχαίο δεν το λες.
Πολύ απλά όταν αυτές οι δύο χώρες έχασαν το αβαντάζ της γλώσσας που ως τότε τις ευνοούσε (συν το ότι τα νέα γεωπολιτικά μπλοκ δεν τις ευνοούσαν καθόλου) έπαψαν να ενδιαφέρονται και καλλιτέχνες κάποιου επιπέδου να τις εκπροσωπήσουν. Από κει που πήγαιναν οι Katrina and the Waves (γιατί ήξεραν ότι ξεκινούσαν με πλεονέκτημα έναντι των υπολοίπων) αναγκαστικά άρχισαν να στέλνουν όλο τον κατιμά.
* όταν γράφω το “μονοπώλιο των αγγλικών” αναφέρομαι στις λίγες χώρες που το απολάμβαναν, όχι σε όλες τις χώρες. Όσο για τις γαλλόφωνες χώρες, αυτές συνέχισαν να συμμετέχουν και στη δεκαετία του ’90 (Γαλλία, Βέλγιο, Ελβετία και το Λουξεμβούργο ως το ’93 – το Μονακό είχε αποχωρήσει ήδη από το ’79) αλλά πολύ απλά τα γαλλικά δεν “τραβούσαν” πλέον. Βεβαίως δεν τραγουδούσαν όλες τους συνέχεια στα γαλλικά, αλλά το ίδιο συνέβαινε και πριν το ’90.
Giannis Argyriou, thanks a lot for the article post.Much thanks again. Fantastic.
The pleasure is mine my friend!
Καιρός ήταν! Ελπίζω να συνεχιστεί αυτή η τάση και τα επόμενα χρόνια να ακούμε περισσότερες γλώσσες στη Eurovision. Αφού στέλνουν που στέλνουν μέτρια τραγούδια οι περισσότερες χώρες, ας είναι τουλάχιστον στη γλώσσα τους να ακούγονται λίγο πιο ενδιαφέροντα. Άντε γιατί πήξαμε πια στους κλισέ αγγλικούς στίχους τύπου Shine, Miracle, Angel, Hero, Love-Love-Peace-Peace και τα σχετικά!!!
Αυτή τη Γιουροβίζιον αγαπήσαμε και αυτή θέλουμε. Αυτή των εθνικών γλωσσών. Άμα ήθελα να ακούω generic pop τραγουδάκια στα αγγλικά έβλεπα άλλο πρόγραμμα, δεν καθόμουν στη Γιουροβίζιον. Μακάρι να επανέλθει και ως κανόνας πίσω η γλώσσα. Αρκετά παγκοσμιοποιηθήκαμε.