Γιούροσταρ κατατρεγμένοι από τη μοίρα. 9. 1964

Οι καλλιτέχνες της χρονιάς

Hugues Aufray (LUX 64-Hugues Jean Marie Aufray): Γεννήθηκε το 1929 στο Neuilly-sur-Seine. Καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου έζησε στο Sorèze στο γαλλικό διαμέρισμα του Tarn. Έμεινε τρία χρόνια στη Μαδρίτη, όπου ζούσε μόνιμα ο έμπορος πατέρας του μετά από το διαζύγιό του. Εκεί σπούδασε στο γαλλικό σχολείο και παράλληλα έμαθε Ισπανικά και ήρθε σε επαφή με την ισπανική και λατινοαμερικάνικη μουσική. Κατόπιν επέστρεψε στη Γαλλία, κάνοντας γρήγορα στροφή σε ποιοτικό ρεπερτόριο. Πολλά από τα τραγούδια του μιλούν για τη ζωή των ναυτικών. Συχνά ποιητικά, αναφέρονται στα ταξίδια, τη φιλία, την φύση, την αδελφοσύνη των λαών, τον σεβασμό, τον ρατσισμό, την αδιαλλαξία, την ανοχή.

Anneke Grönloh (NL 64- Louise Johanna «Anneke» Grönloh): Γεννήθηκε στο Tondano της Βόρειας Κελέβης, ενός νησιού της Ινδονησίας, η οποία λεγόταν τότε ακόμα ‘Ολλανδικές Ανατολικές Ινδίες’, το 1942. Πέθανε το 2018 στο Arleuf της Γαλλίας μετά από ασθένεια. Την εποχή εκείνη το νησί τελούσε υπό Ιαπωνική κατοχή, έτσι πέρασε τα παιδικά της χρόνια σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, έχοντας πατέρα επιλοχία, που, λίγο μετά τη γέννησή της, έγινε αιχμάλωτη πολέμου, ενώ η μητέρα της στήριζε ψυχολογικά τις μητέρες και τα παιδιά που ζούσαν εκεί. Οι κατακτητές της έδωσαν ιαπωνικό όνομα, Yokko Tjang, που σημαίνει «Μικρή αδερφή». Κοριτσάκι ακόμα, μαγεύεται από τον κόσμο του καμπαρέ, ενώ ταυτόχρονα πηγαίνει στο Βέλγιο και τη Γερμανία, για να τραγουδήσει (με το ιαπωνικό της ψευδώνυμο) σε στρατόπεδα, όπου εργαζόταν ο πατέρας της. Τελειώνοντας το σχολείο, προσλαμβάνεται ως γραμματέας στη DAF-fabriek, όπου αργότερα πήρε προαγωγή. Το 1964, στο απόγειο της καριέρας της, παντρεύτηκε τον άνδρα της ζωής της, τον ραδιοφωνικό παραγωγό Wim-Jaap van der Laan, ο οποίος πέθανε το 2004. Το 1979 άνοιξαν το εστιατόριο Het Koetshuis, με ινδονησιακή κουζίνα. Κάποια στιγμή έμπλεξε σε δικαστική διαμάχη με τις δισκογραφικές εταιρείες, με τις οποίες είχε κατά καιρούς συνεργαστεί, ζητώντας εκατομμύρια φιορίνια από τις πωλήσεις της (20 εκατομμύρια δίσκοι). Έκανε πολύ μεγάλη καριέρα σε Ολλανδία, Ν.Α. Ασία και Αυστραλία. Η καλλιτέχνιδα αυτή είναι χαρακτηριστική για την εξωτική της ομορφιά, αφού είναι Ινδονήσια. Είναι δε η πρώτη μη λευκή, αλλά και μη Ευρωπαία καλλιτέχνιδα που εμφανίστηκε ποτέ στον διαγωνισμό.

Arne Bendiksen (NOR 64-Arne Joachim Bendiksen): Γεννήθηκε το 1926 στο Μπέργκεν και πέθανε το 2009, μετά από σύντομη περίοδο ασθένειας, από καρδιακή ανεπάρκεια.  επανήλθε τρεις φορές στον διαγωνισμό, ως συνθέτης. Μεσουράνησε στη Σκανδιναβία επί τρεις δεκαετίες ως τραγουδιστής και μετά ως παραγωγός και μάνατζερ καλλιτεχνών όπως οι: Åse Kleveland, Wencke Myhre, Hanne Krogh και Kirsti Sparboe.

Bjørn Tidmand (DEN 64): Γεννήθηκε το 1940 στην Κοπεγχάγη. Ως παιδί υπήρξε μέλος της Παιδικής Χορωδίας της Κοπεγχάγης (Københavns Drengekor). Έκανε διάφορες δουλειές (υπάλληλος σε πολυκατάστημα, σε ασφαλιστική εταιρεία, τεχνικός ραδιοφώνου στην αεροπορία), πριν αρχίσει να τραγουδά σε nightclubs και ρεστοράν. Τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται ως κονφερανσιέ σε χώρους της πόλης Aarhus, όπου κατοικεί μόνιμα με τη σύζυγό του, Jytte Klintrup.

Lasse Mårtenson (FIN 64- Lars “Lasse” Anders Fredrik Mårtenson “Mårtsika”) Γεννήθηκε το 1934 στο Ελσίνκι και απεβίωσε το 2016 στο Esbo. Τα χρήματα που κέρδιζε ως μουσικός ήταν πολύ λίγα, έτσι έγινε μαθητευόμενος τηλεγραφίστας και σπουδαστής γραφιστικής, πιάνοντας δουλειά στο πολυκατάστημα Stockmanns. Ήταν από τους κυριότερους καλλιτέχνες καμπαρέ στη χώρα του. Εν συνεχεία αγόρασε ένα θέατρο. Αποσύρθηκε το 2004. Υπήρξε κάποτε σύζυγος της Siw Malmkvist (SWE 60, GER 69), στον δεύτερο γάμο του (1963-1971), με την οποία απέκτησε μια κόρη, την Tove. Είχε προηγηθεί ένας γάμος με τη νοσοκόμα Carita Wilhelmsson το 1956, ενώ ακολούθησε τρίτος με την δημοσιογράφο Anna-Liisa Ehrnrooth το 1973 και ένας τέταρτος με τη νοσοκόμα Sari Angervo το 1997.

Udo Jürgens (AUS 64, 65, 66-Udo Jürgen Bockelmann): Γεννήθηκε το 1934 στο Klagenfurt, γιος αγροτών, ενός Αυστριακού γεννημένου στη Μόσχα και μιας Γερμανίδας. Πέθανε τον Δεκέμβριο του 2014, από καρδιακή προσβολή, λίγο πριν από τη Γιουροβίζιον της Βιέννης, στην οποία είχε εκφράσει την επιθυμία να εμφανιστεί στο διάλειμμα. Το 1988 γίνεται σκάνδαλο με το τραγούδι “Gehet hin und vermehret euch”, που προκαλεί αντιδράσεις από την καθολική εκκλησία, όταν έγινε σήμα μιας τηλεοπτικής εκπομπής ενός σατιρικού και μάλλον άθεου παρουσιαστή. Η εκκλησία απαιτεί να το μποϋκοτάρουν τα ραδιόφωνα και οργανώνει διαμαρτυρίες για την εκπομπή. Ευτυχώς τούτη η περιπέτεια δεν ανέκοψε την εντυπωσιακή του καριέρα. Τα τελευταία χρόνια έχανε σταδιακά την ακοή του, εξαιτίας ενός προβλήματος που υποτροπίασε. Η κώφωσή του ξεκίνησε λόγω ενός ατυχήματος που είχε στα δέκα του χρόνια. Του χρεώνουν διάφορες σχέσεις με γυναίκες και εξώγαμα παιδιά. Λέγεται ότι συνελήφθη στις Η.Π.Α., όταν πήγαινε να επισκεφτεί την κόρη του που ζει στη Νέα Υόρκη, ως τρομοκράτης, διότι η βίζα του ήταν ληγμένη, υπό την απειλή απέλασης. Τελικά, τον άφησαν, χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις.

Rachel (FRA 64-Rachel Ros): Γεννήθηκε στην Cavaillon της Προβηγκίας τη δεκαετία του ’40. Ήταν η πρωτότοκη από τις τρεις κόρες ενός οικοδόμου και μια νοικοκυράς. Παράτησε το τραγούδι πολύ γρήγορα, για να αφοσιωθεί στην οικογένειά της, μάλιστα στον ένα από τους γιους της έδωσε το όνομα ‘Hugues’ προς τιμήν του Hugues Aufray.

Matt Μοnro (UK 64- Terence “Terry” Edward Parsons): Γεννήθηκε το 1930 και πέθανε το 1985 στο Shoreditch του Λονδίνου. Έγινε ένας από τους πιο δημοφιλείς διασκεδαστές της διεθνούς μουσικής σκηνής τη δεκαετία του ’60, με αναρίθμητες εμφανίσεις ανά τον κόσμο. Γιος πολύτεκνης οικογένειας, έχασε στα τρία του χρόνια τον πατέρα του, ενώ αρρώστησε και η μητέρα του, έτσι τον έστειλαν για δύο χρόνια σε ανάδοχη οικογένεια. Στα 14 του παράτησε το σχολείο, για να γίνει «παιδί για όλες τις δουλειές» στην Imperial Tobacco Company, ενώ για τρία χρόνια ακόμα συνέχισε με αντίστοιχα πάρεργα. Μετά πήγε εθελοντής στον στρατό, ως εκπαιδευτής χειριστών τανκς, για δωδεκαετή εργασία, έτσι δύο χρόνια μετά τον έστειλαν να θητεύσει στο Χονγκ Κονγκ. Η μετάθεσή του έληξε το 1953, οπότε γύρισε στο Λονδίνο, όπου εργάστηκε ως οδηγός λεωφορείου (στη γραμμή 27). Τότε απέκτησε το  παρατσούκλι “Τhe singing bus driver”, εποχή κατά την οποία καθιερώθηκε. Στα τέλη της δεκαετίας του ’50 είχε χάσει τη φήμη που είχε δημιουργήσει ως τότε και έπεσε στην αφάνεια. Με τη σύζυγό του, Mickie Schuller ζούσαν από τις διαφημίσεις που έκανε εκείνη στο ραδιόφωνο και τα δικαιώματα από δικά του τηλεοπτικά jingles. Χάρη στη Γιουροβίζιον έκανε δεύτερη καριέρα, σε Αγγλία και Η.Π.Α., με αποκορύφωμα την ερμηνεία στους τίτλους της ταινίας James Bond “From Russia with Love”. Πέθανε το 1985 στα 53 του χρόνια από καρκίνο του ήπατος, μετά από μακροχρόνια περίοδο ασθένειας, αφήνοντας πίσω του τη χήρα και τρία παιδιά, τον Mitchell (από τον πρώτο του γάμο, με την Iris, επαγγελματία πιλότο, που επίσης πέθανε από καρκίνο το 2004), τη Michele και τον Matthew.

Nora Nova (GER 64-Ahinora Kumanova): Γεννημένη στη Βουλγαρία το 1938, χάθηκε εντελώς μετά από τον διαγωνισμό μέχρι το comeback της το 1980. Ο πατέρας της ήταν αξιωματούχος του Τσάρου Boris III της Βουλγαρίας, μεταδίδοντάς της φιλομοναρχικές απόψεις. Μετά από την αλλαγή του καθεστώτος, στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, κάποιοι συγγενείς της στάλθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Belene ή καταδικάστηκαν σε θάνατο από το Λαϊκό Δικαστήριο. Το 1959 εγκατέλειψε την – κομμουνιστική – Βουλγαρία, κάνοντας λευκό γάμο με έναν Γερμανό. Αφότου χρεοκόπησε η δισκογραφική της, παράτησε την καριέρα της και εγκαταστάθηκε στο Μόναχο. Μετά την πτώση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού το 1989, επέστρεψε στη Βουλγαρία και άνοιξε μια μπουτίκ στη Σόφια, ενώ το 2001 έγινε μια από τους ιδρυτές του κόμματος NDSV με αρχηγό τον τέως τσάρο, Simeon II. Κατέχει τρία ρεκόρ: είναι η πρώτη Βουλγάρα που βρέθηκε στη Γιουροβίζιον, το τραγούδι της έχει τον μεγαλύτερο τίτλο (με 41 γράμματα), ενώ μαζί με τις συμμετοχές του 1965 και του 2015 αποτελούν τα μηδενικά της Γερμανίας. Απεβίωσε τον Φεβρουάριο του 2022.

Romuald (MON 64, 74, LUX 69-Romuald Figuier): Γεννήθηκε το 1941 στο Saint-Pol-de-Léon, της Βρετάνης. Ποτέ δεν έκανε μεγάλη επιτυχία, ακούστηκε πάντως αρκετά το Où sont-elles passées?, μιας και συμπεριελήφθη στο soundtrack του φιλμ «Un homme et une femme», που πήρε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες. Είναι ανηψιός του Achille Zavatta που είχε το γνωστό ομώνυμο τσίρκο και εμφανίστηκε στο διάλειμμα του 1962. Ο ίδιος ο Romuald ήταν ιππέας, καλλιτέχνης του τραπέζιου και κλόουν, πριν γίνει ηθοποιός και τραγουδιστής. Χρημάτισε επίσης μέλος των Branquignols, κωμικού θιάσου του Louis de Funès. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 σταματά την τραγουδιστική του καριέρα (εκτός από ένα μικρό comeback το 1999). Μετείχε στο τσίρκο Bouglione για τέσσερα χρόνια και τώρα διευθύνει οικογενειακή επιχείρηση με τα τέσσερα αδέλφια του. Έχει μια κόρη.

António Calvário (POR 64-António Calvário Da Paz): Γεννήθηκε το 1938 στη Μοζαμβίκη, τότε πορτογαλική αποικία, και θεωρείται μέχρι σήμερα ένας από τους «βασιλείς» της πορτογαλικής ελαφράς μουσικής. Στα οκτώ του η οικογένειά του μετακόμισε στο Portimão της Πορτογαλίας, όπου συνέχισε το σχολείο, αλλά και τις σπουδές πιάνου που είχε ξεκινήσει από τη Μοζαμβίκη. Η γιαγιά του, διάσημη αρτίστα επιθεωρήσεων, Corina Freire, του έκανε μαθήματα τραγουδιού και μουσικής κρυφά από τους γονείς του.

Gigliola Cinquetti (ITA 64, 74): Γεννήθηκε το 1947 στο Cerro Veronese. Ήθελε να γίνει αρχιτέκτονας. Πήγε στον διαγωνισμό το 1964, όπως δήλωσε, μόνο για να δει τα αξιοθέατα… Το 1974, επειδή γινόταν το  δημοψήφισμα για τα διαζύγια, η κυβέρνηση απαγόρευσε να ακούγεται η συμμετοχή Sì, για να μην θεωρηθεί ότι έδινε υποσυνείδητα μηνύματα. Αυτό επηρέασε αρνητικά τις πωλήσεις του τραγουδιού. Η καριέρα της, πάντως, ξεπέρασε τα σύνορα της Ιταλίας.

Sabahudin Kurt (YUG 64): Γεννήθηκε στο Σεράγεβο το 1935, όπου και πέθανε το 2018. Επίσημα αποσύρθηκε από τα μουσικά δρώμενα το 2007 μετά από τριπλό bypass, οπότε αποσύρθηκε σε ένα χωριό, το Vlakovo, λίγο έξω από ένα προάστιο του Σεράγεβο, την Ilidža. Το 2014 εισήχθη πάλι στο νοσοκομείο με καρδιοαγγειακά προβλήματα. Τελικά πέθανε το 2018 χωρίς να αποκαλυφθεί η αιτία θανάτου

Για την Anita Traversi, βλ. 1960.

Robert Cogoi (BEL 64-Mirko Cogoj): γεννήθηκε στο Châtelet στο νότιο Βέλγιο στις 25 Οκτωβρίου 1939 από Γιουγκοσλάβους γονείς. Το όνομα Robert το πήρε χάρη στη μητέρα του, η οποία τον φώναζε έτσι. Σπούδασε τεχνικός ηλεκτρομηχανικός στο Πανεπιστήμιο του Charleroi, ενώ ήδη στα 16 του είχε φτιάξει μόνος του την πρώτη του κιθάρα. Πρωτοχρησιμοποίησε το ψευδώνυμό του το 1962, όταν εμφανίστηκε στο καζίνο της Οστάνδης. Εκεί κέρδισε το διεθνές βραβείο βαριετέ, με το Si un jour (το χρυσό δίσκο για το τραγούδι αυτό -100.000 αντίτυπα- του απένειμαν πάνω σε ένα ταχύπλοο, σε εντυπωσιακή τελετή στο φεστιβάλ της επόμενης χρονιάς, όπου εμφανίστηκε πια ως φίρμα). Προσπάθησε να επεκτείνει την επιτυχία του και στον Καναδά. Μετά από πέντε άλμπουμ, δεκατέσσερα EP και τουλάχιστον εικοσιδύο single, ουσιαστικά έπαψε να δισκογραφεί συστηματικά το 1969, συνέχισε ωστόσο σποραδικά. Μετά από πολλά χρόνια μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, εμφανίστηκε στον εθνικό τελικό του Βελγίου το 2005, μαζί με άλλους πρώην Βέλγους συμμετέχοντες. Πέθανε τον Μάιο του 2022 στην πόλη Lobbes.

Nelly, Tim & Tony (SPA 64-Argentina Croatto, Edelwais Croatto, Hermes Davide Fastino Croatto Martinis): Πρόκειται για το συγκρότημα TNT, που εμφανιζόταν με τα ψευδώνυμα Nelly Croma, Tim Croatto και Tony Croatto. Τα τρία αδέλφια, γεννήθηκαν το 1936 (Ο “Tim”), τo 1939 (o “Τony”) και το 1941 (η “Nelly”) στο Udine της Ιταλίας. Το 1946 μαζί με τους γονείς τους μετακόμισαν στη La Paz και το 1953 στο Μοντεβιδέο, όπου άρχισαν να τραγουδούν. Το 1959 μετέβησαν στο Buenos Aires, όπου τους ανακάλυψε η δισκογραφική εταιρεία RCA Victor το 1960. Από αυτό το γεγονός προέκυψε η παρανόηση πως είχαν Αργεντίνικη καταγωγή. Ήταν διάσημοι σε όλη τη Λατινική Αμερική. Το 1962 πήγαν στην Ισπανία, όπου κυκλοφόρησαν κάποια τραγούδια, έτσι το 1964 επελέγησαν για τη Γιουροβίζιον, ως Nelly, Tim & Tony: δεν τους άφησαν να τραγουδήσουν ως συγκρότημα (καθώς αυτό δεν επιτρεπόταν ακόμα στη Γιουροβίζιον), έτσι παρουσιάστηκαν τα δύο αγόρια ως φωνητικά της αδελφής τους. Ωστόσο, στην Ισπανία, δεν ήσαν τόσο επιτυχημένοι, οπότε επέστρεψαν στην Αργεντινή. Το 1965 ηχογράφησαν το τελευταίο τους single Ένα χρόνο μετά διαλύθηκαν, καθώς ο Tim αποφάσισε να εγκαταλείψει το συγκρότημα, για να δημιουργήσει δική του δισκογραφική εταιρεία στην Ιταλία. Τα άλλα δύο αδέλφια συνέχισαν να τραγουδούν μαζί ως “Nelly y Tony” ή “Los Vénetos”, αρχικά στην Αργεντινή και από το 1970 στο Puerto Rico. Το 1974, η Nelly παντρεύτηκε ένα νευροχειρουργό και μετακόμισε στο Michigan, επομένως, ουσιαστικά, διέλυσε το ντουέτο, ενώ ο Tony συνέχισε να εργάζεται ως entertainer και παραγωγός στο Puerto Rico, μέχρι τον θάνατό του, το 2005.