Γιούροσταρ κατατρεγμένοι από τη μοίρα – 29 – 1984

Herreys (SWE 84): Πρόκειται για Αμερικανούς, σουηδικής καταγωγής, τα αδέλφια Per (1958-), Richard (1964-) & Louis (1966-) Herrey. Οι δύο τελευταίοι έγιναν οι πρώτοι teenagers που κέρδισαν τη Γιουροβίζιον και παραμένουν μέχρι σήμερα οι νεότεροι άνδρες νικητές (19 και 18 ετών τότε). Για κάποιους θεωρούνται το πρώτο ευρωπαϊκό boyband. Είναι, επίσης, το πρώτο γκρουπ που εμφανίστηκε ποτέ στην Ε.Σ.Σ.Δ. και μάλιστα σε περιοδεία με την Alla Pugacheva. Πέρα από τη συμμετοχή τους δεν κατάφεραν να κάνουν άλλη αντίστοιχη επιτυχία. Έτσι μετά από μία δεκαετία διαλύθηκαν. Μετά από το comeback τους λέγονται Herrey. Στα φωνητικά τους είχαν και τη Lotta Engberg (SWE 87), η οποία τότε λεγόταν ακόμα Pedersen και είχε έρθει 2^η στην ίδια επιλογή. Κατά τη σουηδική επιλογή τούς βράβευσε ο διάσημος τενίστας Björn Borg. Ο Τύπος δεν έγραψε τα κολακευτικότερα σχόλια: τους χαρακτήρισε ως ρομπότ, Barbie-dolls και dancing deodorants. Είναι Μορμόνοι. Πριν το comeback τους, ο Per ασχολήθηκε με την τέχνη και τη συγγραφή βιβλίων, ο Richard διήυθυνε μια σχολή χορού και ένα θέατρο, επιδόθηκε για λίγο στην πολιτική (υπήρξε βουλευτής για δύο χρόνια, ως αντικαταστάτης), υπήρξε ραδιοφωνικός παραγωγός, ενώ σήμερα είναι διευθυντής εστιατορίου και ο Louis εργαζόταν ως συνθέτης, πρωτού γίνει ιερέας και διευθυντής σχολείου. O Richard ήρθε σε διάσταση δύο φορές με τη σύζυγό του. Επιπλέον, έκανε φωνητικά στον Christer Björkman στο Melodifestivalen του 1999 (6ος) στο Välkommen Hem, το οποίο μιλά για έναν έρωτα μεταξύ ανδρών, κάτι που δεν είχε συμβεί ξανά έως τότε. Η μία από τις δύο κόρες του πάσχει από ινομυαλγία κι ο ίδιος αδυνατεί να καλύψει τα έξοδα νοσηλείας της, επειδή τους απέρριψε το σουηδικό σύστημα υγείας. Το 2017 παραλίγο να σκοτωθεί ο 13χρονος τότε γιος του Per, όταν, ενώ έκανε ποδήλατο, έπεσε πάνω του ένα αυτοκίνητο. Τον έσωσε το κράνος.

Sophie Carle (LUX 84): γεννήθηκε το 1964 στο Λουξεμβούργο, αλλά ζει και εργάζεται στο Παρίσι ως ηθοποιός, ξεκινώντας από εφηβικά φιλμ, κατά τη δεκαετία του ’80. Για ένα διάστημα υπήρξε και φωτομοντέλο. Δεν κυκλοφόρησε κανένα άλλο τραγούδι.

Annick Thoumazeau (FRA 84): γεννήθηκε το 1960 στο Fréjus (ναι, η “θείτσα” ήταν τότε μόλις 24 ετών!). Έχει τραγουδήσει στους τίτλους δύο γνωστών σήριαλ, του «La chambre des dames» και του «Bisonnours», με το soundtrack του τελευταίου να μπαίνει στο Τοπ 50. Με το ψεωδώνυμο Année Leed, έχει κάνει κάποια καριέρα ως συνεργάτιδα του Vladimir Cosma, ενώ έγραψε τους στίχους στη ροκ όπερα “Virulla” που ανέβηκε στη Ντίσνεϋλαντ. Βιοπορίζεται ως καθηγήτρια φωνητικής.

Bravo (SPA 84): Είναι οι Yolanda Hoyos, Amaya Saizar, Esteban Santos και Luis Villar. Συνέχισαν όλοι με σόλο καριέρες, ωστόσο η μόνη που ξεχώρισε ήταν η Amaya Saizar (1957-), πρώην μέλος των Trigo Limpio (SPA 80), η οποία προσπάθησε ξανά το 2007. Ο Esteban Santos, γεννημένος το 1951, πέθανε το 2020 στα 69 του χρόνια από αιτία που δεν αποκαλύφθηκε. Γνωρίστηκαν με τον Luis Villar, όταν σπούδαζαν μαζί ιατρική (σύμφωνα με άλλη πηγή σπούδαζε διοίκηση επιχειρήσεων) και σύντομα δημιούργησαν το γκρουπ, παίρνοντας μαζί τις δύο κοπέλες, θέλοντας να γίνουν η ισπανική απάντηση στους ΑΒΒΑ, όπως επιθυμούσε η δισκογραφική τους. Στα τέσσερα χρόνια της πορείας του (1982-1986), το γκρουπ κυκλοφόρησε δύο άλμπουμ, με κορυφαία στιγμή της καριέρας τους την 3η θέση στη Γιουροβίζιον, με το τραγούδι να σημειώνει επιτυχία στην Ισπανία, τη Γερμανία και τη Λατινική Αμερική. Προσωπικές διαφορές τους οδήγησαν στη διάλυση,. Η Amaya Saizar συνέχισε εντυπωσιακή σόλο καριέρα. Η Yolanda Hoyos είχε στεφθεί “Miss Oviedo” και, παρόλο που δεν κέρδισε στα καλλιστεία τον τίτλο της “Μις Ισπανία”, εκπροσώπησε τη χώρα το 1980 στον διαγωνισμό “Μις Υφήλιος”. Γεννημένος στην Tolosa, ο Esteban Santos έπαιζε κιθάρα και κρουστά. Μετά από τη διάλυση του γκρουπ δεν συνέχισε τη μουσική του καριέρα, όπως εξάλλου και κανένα από τα υπόλοιπα μέλη, πλην της Amaya.

Dollie de Luxe (NOR 84): Γεννήθηκαν και οι δύο το 1964. Δημιουργήθηκαν το 1980 και διαλύθηκαν το 2001. Το πρώτο τους LP έγινε χρυσό. Πριν από τον διαγωνισμό ονομάζονταν Dollie. Είχαν ήδη πάει δύο φορές σε νορβηγική επιλογή (το 1981 6^ες, το 1982 τελευταίες). Ο Τύπος τις κατέκρινε πολύ μετά από την κακή θέση που πήραν. Ως εκ τούτου άλλαξαν ύφος (ροκ και όπερα). Το 1985 με το Queen of the night / Satisfaction πηγαίνουν στο νούμερο 30 στη Γαλλία και στα τσαρτς πολλών χωρών. Η Benedicte Adrian το 1988 υποδύθηκε τη βασίλισσα στον «Μαγεμένο Αυλό» του Μότσαρτ, αλλά πήρε αρνητικές κριτικές. Η παρουσία της και μόνο έκανε τις παραστάσεις να είναι sold out. Ως μέλος των United προπσάθησε ξανά το 2012. Η δεύτερη του ζεύγους είναι η Ingrid Bjørnof, η οποία προσπάθησε ξανά ως συνθέτης το 1998. Για το εν λόγω είπε ότι το ακούει ακόμα σε… παρέες μεθυσμένων. Το άλμπουμ τους «Rock vs Opera» κυκλοφόρησε σε 15 χώρες. Το 1992 στην παράσταση «Which Witch» η Benedicte ήταν η πρωταγωνίστρια και η Ingrid η μουσική διευθυντής. Προκλήθηκε σκάνδαλο, όταν αρνήθηκαν να δουλέψουν με τον Andrew Lloyd Weber. Ο βρετανικός τύπος αντέδρασε πολύ έντονα (παρά τις 100 παραστάσεις που έδωσαν). Έμειναν μετά από αυτό άφραγκες. Στα μέσα του 1990 έκαναν τουρ με άλλο μιούζικαλ, το «Henriette VIII». Η Benedicte ζει στο Παρίσι με τον πιλότο άνδρα της και έχει ένα μωρό, ενώ η Ingrid, μουσική διευθυντής πλέον, μένει με τον δικό της σύζυγο στο Όσλο. Έκαναν comeback το 1999 με το άλμπουμ «Adrian/Bjørnov» κι ενεπλάκησαν σε δίκη, την οποία έχασαν, με τον πρώην μάνατζέρ τους για οικονομικές διαφορές. Ήταν εξαιρετικά επιτυχημένες, με πολλά τραγούδια τους στα νορβηγικά charts.

Belle & The Devotions (UK 84): Είναι οι Kit Rolfe “Belle”, Laura James και Linda Sofield. Το τραγούδι ανέβηκε στο #11 της Αγγλίας. Η Kit Rolfe ήταν επίσης στα φωνητικά του 1983 (κρυμμένη πίσω από τις κάμερες), αλλά και του 1991. Από το κοινό ακούστηκαν και κάποια γιουχαρίσματα, επειδή Βρετανοί χούλιγκανς είχαν κάνει ζημιές το προηγούμενο φθινόπωρο στο Λουξεμβούργο, όταν αποκλείστηκαν από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου. Είναι αντιγραφή των Supremes, σε στυλ Motown. Είχαν βγάλει δύο τραγούδια πριν από τον διαγωνισμό κι ένα ακόμα μετά, ενώ σύντομα διαλύθηκαν, λόγω του σκανδάλου (το μεγαλύτερο που αφορά σε βρετανική συμμετοχή) που προκλήθηκε, όταν σε μία από τις πρόβες, όπου τα μικρόφωνα των James & Sofield ήταν κλειστά, ακουγόταν από πίσω ένα φωνητικό τρίο, το οποίο τις ντουμπλάριζε και τραγουδούσε στην πραγματικότητα αντί γι’ αυτές. Βέβαια, όταν έγινε το ίδιο σε μια πρόβα του Måns Zelmerlöw, όπου ακουγόταν άλλος να τραγουδά, ενώ ο ίδιος δεν είχε καν το μικρόφωνο στο στόμα, δεν αντέδρασε κανείς… Η Rolfe έβγαλε ακόμα ένα τραγούδι, μαζί με τον σκιέρ Eddie “The Eagle” Edwards, χωρίς επιτυχία. Κάθε Σαββατοκύριακο τραγουδά στο Λονδίνο. Τις υπόλοιπες μέρες είναι ιδιοκτήτρια στάβλου κοντά στο Halstead. Με τις υπόλοιπες είχαν χρόνια να μιλήσουν, αλλά βρέθηκαν ξανά μέσω Facebook.

Andy Paul (CYP 84-Ανδρεάς Παύλου): ζει στο Ηνωμένο Βασίλειο ήδη από τη δεκαετία του ’60. Ξεκίνησε κερδίζοντας έναν διαγωνισμό ταλέντων σε μία παμπ, μιμούμενος τον Elvis Presley. Αμέσως υπέγραψε συμβόλαιο με τις Whitley Taverns, όπου έκανε εμφανίσεις. Το ακροατήριό του ήταν περισσότερο διεθνές και όχι οι ελληνόφωνες κοινότητες της χώρας. Η πρώτη του επιτυχία, γραμμένη από τους Stock, Aitken and Waterman ήταν το “Heartbreak Situation”. Λίγους μήνες μετά ήρθε η συμμετοχή στη Γιουροβίζιον, η οποία σημείωσε επιτυχία, κυρίως στη Σκανδιναβία και εξασφάλισε στον Andy Paul διεθνή αναγνωρισιμότητα: 6 χρόνια περιοδείας σε όλη την Ευρώπη, συναυλία με τον Ντέμη Ρούσσο στο Royal Albert Hall και μια σειρά από ελληνόφωνα hits στην Κύπρο και αγγλόφωνα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Αποκορύφωμα της καριέρας του θεωρείται το disco hit “Now That I Found You” (1989) με look George Michael που ήταν τότε στα πάνω του. Υπάρχει η πληροφορία ότι το “Άννα Μαρία Λένα” είχε προταθεί σε εκείνον, αλλά αρνήθηκε διότι δεν ήξερε καθόλου καλά Ελληνικά. Τον ξαναείδαμε πριν από μερικά χρόνια σε έναν διαγωνισμό τραγουδιού του ΡΙΚ, όπου τραγούδησε ένα εθνικοπατριωτικό τραγούδι, αλλά δεν τα πήγε και τόσο καλά. Στην αγγλική βερσιόν του τραγουδιού (ίσως όμως και στην ελληνική), παραγωγοί (ενδεχομένως και συνθέτες, στα κρυφά, διότι απαγορεύονταν μη Κύπριοι) ήταν οι Stock, Aitken & Waterman, υπεύθυνοι και για την συμμετοχή της Αγγλίας το 2010, γεγονός που ενισχύεται από την παραδοχή ότι ήταν ουσιαστικά το πρώτο τους hit. Στον διαγωνισμό ήταν – όπως έχει δηλώσει – πολύ κρυωμένος. Υπάρχει μια φήμη -που δεν καταφέραμε να διασταυρώσoυμε- ότι η σύζυγός του αυτοκτόνησε.

Jacques Zegers (BEL 84): Γεννήθηκε σε ένα προάστιο των Βρυξελλών το 1947. Η μητέρα του είναι Βελγίδα και ο πατέρας του Γάλλος. Ξεκίνησε στα 16 του να τραγουδά σε καμπαρέ. Το 1976 γεννήθηκε η κόρη του, Laetitia. Για χρόνια υπήρξε μάνατζερ στο τμήμα διαφήμισης του κορυφαίου οικονομικού εβδομαδιαίου περιοδικού της χώρας «Le marché-De Markt». Μένει πλέον σε μια φάρμα σε ένα χωριό στα σύνορα της επαρχίας της Φλάνδρας. Ένα τραγούδι του, το Douze étoiles en harmonie (μιλά για το ωροσκόπιο) με τους Nathalie & Philippe Laumοnt ήρθε 4^ο στην επιλογή του 1992. Το “LA en Olympie” ήταν το επίσημο τραγούδι της χώρας του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες. Μετά από τον διαγωνισμό κυκλοφόρησε μόνο ένα ακόμα τραγούδι και αφοσιώθηκε στη δημοσιογραφία (πέντε τραγούδια συνολικά είναι όλη η καριέρα του ως τραγουδιστή), αλλά και το θέατρο, ως μέλος του θιάσου Copains d’abord. Έχει κυκλοφορήσει ένα μυθιστόρημα και αρκετές ποιητικές συλλογές, καθώς και στίχους για τα παιδικά τραγούδια του Henri Seroka. Πολλοί έχουν εντοπίσει την ομοιότητα που έχει η μία από τις κοπέλες των φωνητικών του με την “Eden” (κατά κόσμον Marcy Walker) από τη σαπουνόπερα «Santa Barbara».

Linda Martin (IRL 84, 92): γεννήθηκε το 1952 στο Belfast της Βόρειας Ιρλανδίας. Έχει ιρλανδική, σκωτική και ιταλική καταγωγή. Από το 1969 και μέχρι το 1983 ήταν μέλος των Chips, ενός από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα των δεκαετιών ’70 και ’80, γνωστές από τέσσερεις Ιρλανδικές επιλογές. Ως σολίστ πήγε το 1984-1^η, 1986-4^η, 1989-6^η, 1990-2^η και 1992-1^η. Με εννέα υποψηφιότητες, κατέχει το ρεκόρ στην Ιρλανδία. Έχει τον ίδιο ιμπρεσάριο με τους Boyzone, τον Louis Walsh. Είναι μία από τους πέντε καλλιτέχνες (Lys Assia, Gigliola Cinquetti, Dima Bilan, Elisabeth Andreasson) που έχουν έρθει 1οι και 2οι στον διαγωνισμό. Είναι γνωστή για την αυστηρότητά της ως κριτής σε διάφορα talent show. Έχει παίξει σε παραστάσεις παντομίμας. Μαζί με την Twink (παλιά δόξα της ιρλανδικού τραγουδιού και υποψήφια κάποτε με τις Maxi, Dick & Twink) έκαναν περιοδεία μαζί. Πλέον δεν μιλιούνται, με την Twink να τη χαρακτηρίζει μα βαρύτατους χαρακτηρισμούς που δεν μας επιτρέπεται να αναπαραγάγουμε. Όταν ήταν στις Chips φημολογείται ότι είχε σχέση με τον μουσικό Paul Lyttle. Ωστόσο, ακούγεται ότι οι ερωτικές της προτιμήσεις είναι διαφορετικές.

Hot Eyes (DEN 84, 85, 88): Είναι η Kirsten Siggaard-Andersen(παντρεμένη ήδη όταν πρωτοπήγε στο διαγωνισμό) και ο Søren Bundgaard-Nielsen. Η Kirsten, που γεννήθηκε το 1954 στο Slagelse, μεγάλωσε με χριστιανικά πρότυπα, έκανε έναν δίσκο με τραγούδια της Edith Piaf και έδωσε συναυλίες μέχρι το Παρίσι. Όταν γνώρισε τον σύζυγό της Jørgen, εργαζόταν σε τράπεζα. Πλέον προσφέρει στον Ερυθρό Σταυρό, δίνει κοντσέρτα σε εκκλησίες και -με τις Swing Sisters– έβγαλε έναν δίσκο τα έσοδα του οποίου διετέθησαν στην έρευνα κατά του AIDS. Ο Søren, γεννημένος το 1956 στο Glostrup, ξεκίνησε με το γκρουπ Sir Henry έχει δικό του στούντιο στην Κοπεγχάγη, ενώ στο σήμερα μετέχει στην Danband All Stars. Στον εθνικό τελικό του 1984 η Kirsten (ούσα έγκυος στον πρώτο της γιο) έριχνε τον Søren σε μια πισίνα, κάτι που δεν τους επέτρεψε η EBU να κάνουν στη Γιουροβίζιον. Στη συμμετοχή τους το 1985, τους συνόδευσε η κορούλα του Søren, η 9χρονη Lea, η πιο μικρή που βρέθηκε ποτέ στη σκηνή του διαγωνισμού. Αν υπολογίσουμε και την Εύα Τσελίδου (GRE 80) είναι η δεύτερη φορά που βλέπουμε κάποια από τα φωνητικά να παίρνει τη θέση της μπροστά από το μικρόφωνο, ενώ το τραγούδι έχει αρχίσει. Εκείνη τη χρονιά η Kirsten αποφάσισε να εγκαταλέιψει την τράπεζα για το τραγούδι και το θέατρο. Στις επιλογές ήρθαν 4^οι το 1986, παρά το εντυπωσιακό τρυκ να αναποδογυρίσουν την Kirsten στη μέση του τραγουδιού, 5^οι το 1987 και η Kirsten μόνη της (παντελώς άγνωστη τότε) 7^η το 1983 και στη δεκάδα το 1990, όπου αποκαλύφθηκε ότι υπήρχε τεχνικό πρόβλημα με τον αριθμό τους τηλεφώνου. To 1988 ήταν οκτώ μηνών έγκυος, στον δεύτερό της γιο. Ως ντουέτο διαλύθηκαν επίσημα το 1991, αν και είχαν ουσιαστικά σταματήσει από το 1988. Έκαναν, ωστόσο, αρκετές επανεμφανίσεις. Ο Søren επέστρεψε το 1989 ως συνθέτης, αλλά και στα φωνητικά της Βirthe Kjaer, ενώ προσπάθησε ξανά ως συνθέτης το 1993 και 1999.

Maribelle (NL 84-Marie Lidwina “Marietje” Kwakman): γεννήθηκε το 1960 στο ψαροχώρι Volendam. Ξεκίνησε με μία χορωδία, πριν εισχωρήσει στο συγκρότημα ΒΖΝ και μετά στους Spryng, στους οποίους έπαιζε κιθάρα ο συζυγός της Jan Buijs, μέχρι το 1991, οππότε διαλύθηκαν και συνέχισε μόνη της. Με τον σύζυγό της χώρισαν δύο χρόνια μετά, ενώ εκείνος πέθανε το 2017. Το 1981 ήταν 2η και 3η στην επιλογή, ενώ σε εκείνη του 1984 κατετάγη 1η και 2η. Ο Alain Delon το ηχογράφησε, ειδικά αφιερωμένο στην κόρη του, Anouschka, σε στίχους της τότε συζύγου του, ολλανδικής καταγωγής, με τίτλο Je t’aime, tu sais. Η αυθεντική γαλλική version από τη Maribelle έχει τίτλο Pour qui, pour qui? Το τραγούδι της πήγε στο #33 της Ολλανδίας. Αν και παιζόταν ανάμεσα στα φαβορί, δεν πήγε καλά, ίσως λόγω του φορέματός της, το τραγούδι, ωστόσο, παρέμεινε κλασικό στη χώρα της και το Βέλγιο, γνωρίζοντας αρκετές διασκευές και μπαίνοντας κάθε φορά ξανά στα charts. Επρόκειτο να φορέσει ένα λευκό φόρεμα, αλλά αντανακλούσε το φως πάνω του, έτσι αναγκάστηκε να αγοράσει άλλο την τελευταία στιγμή, και ενώ βρισκόταν ήδη στο Λουξεμβούργο για τις πρόβες. Δεν έπαψε να δισκογραφεί μέχρι το 2009, οπότε παντρεύτηκε ξανά, με αρκετές επιτυχίες. Ζούσε στην Ίμπιζα με τον δεύτερο συζυγό της Nicolaas Streefkerk, πρώην παίκτη reality. Μαζί διατηρούσαν εκεί ένα bed & breakfast. Χώρισαν το 2016. Έκτοτε η τραγουδίστρια μένει στο Volendam.

Ιda & Vlado (YUG 84-Izolda “Ida” Barudžija & Vladimir “Vlado” Kalember): Ο αρχικός τίτλος του τραγουδιού ήταν Ljubavna priča br. 1 (= Ερωτική ιστορία νούμερο 1). Η Ida ήταν μέλος των Aska (YUG 82), αλλά και στα φωνητικά του Daniel (YUG 83). Βλ. Βιογραφικό της στο 1982. Ο Vlado (1953-) χρημάτισε τραγουδιστής και μπασίστας των Srebrna Krila (YUG 88), τη δεκαετία του ’70. Αργότερα έγινε ο τραγουδιστής των 4 Asa, ενώ από το 2012 ενώθηκε ξανά με τους Srebrna Krila. Είναι παντρεμένος με τη νεαρή τσελίστα Ana Rucner (BOS 16) και έχoυν ένα παιδί. Θεωρείται από τους πιο σημαντικούς ροκ τραγουδιστές της Kροατίας. Όταν τους απέρριψε το TV Zagreb, πήγαν με το TV Titograd, αφού έβαλαν άλλο όνομα συνθέτη (το είχε γράψει ο Đorđe Novković κι όχι ο Slobodan Bučevac, όπως είχαν ανακοινώσει). Δύο μέλη από τους Rendez-vous (3^οι στην ίδια επιλογή) πήγαν στα φωνητικά. Σκάνδαλο έγινε με το γυμνό της Ida στο video-clip, κάνοντας την Τουρκία να μην το δείξει καθόλου.

Anita (AUS 84-Anita Spanner-Wagner): Γεννήθηκε το 1960. Στα φωνητικά της είχε τον Gary Lux (AUS 83, 85, 87) που ήταν 2ος στην ίδια επιλογή. Όταν πήγε ήταν εντελώς άγνωστη. Πήρε μέρος και στην επιλογή του 1991 (7η). Λόγω της κακής της θέσης, παρόλο που το εν λόγω ανέβηκε στο #1, δυσκολεύτηκε να βρει τραγούδια, για να ξαναλανσάρει την καριέρα της, έτσι στα μέσα της δεκαετίας του ’90 αποσύρθηκε. Παντρεμένη, και μητέρα δύο παιδιών, συνεργάζεται με ελληνίδα παραγωγό και στιχουργό, το όνομα της οποίας αγνοούμε. Έψαχνε για χρόνια δισκογραφική εταιρεία. Εργάστηκε για χρόνια ως βοηθος δικηγόρου στο Oberdorf. Το 2008 επέστρεψε στα μουσικά πράγματα με την 7μελή μπάντα Hit4You.

Mary Roos (GER 72, 84-Marianne Rosemarie Schwab): Βλ. 1972.

Beş Yıl Önce, On Yıl Sonra (TUR 84): επί σκηνής είδαμε τους Esma Erdem (1983-1987· άλλη πηγή δίνει την Şebgün Tansel (1982-1983), η οποία όμως είχε ήδη αποχωρήσει από το γκρουπ), Mehmet Horoz, Nilgün Onatkut (1982-1987) και Atakan Ünüvar. Για ένα “φεγγάρι” (1987-1988) ήταν μέλος τους και η Didem Hekimoğlu. Ήταν ενεργοί τη δεκαετία του ’80 και διάσημοι για τις φωνητικές τους αρμονίες, ως η τουρκική απάντηση στους… ΑΒΒΑ. Ντυμένοι στα χρώματα της ελληνικής σημαίας (!) κάνουν ένα χορευτικό που είναι ουσιαστικά τα βήματα ενός παραδοσιακού τους χορού. Είχαν έρθει 2οι στον εθνικό τελικό του 1983. Κυκλοφόρησαν έξι άλμπουμ μέχρι τη διάλυσή τους το 1988, ενώ ένα ακόμα κυκλοφόρησε το 2001, με τη Seda Ünüvar, κόρη του Atakan και τους δύο άντρες του γκρουπ. Ο τίτλος του γκρουπ σημαίνει: «Πέντε χρόνια πριν, δέκα χρόνια μετά!».

Kirka (FIN 84-Kirill Babitzin): γεννήθηκε το 1950 στο Ελσίνκι. Ο πατέρας του ήταν Ρώσος μετανάστης από την Αγία Πετρούπολη, ο οποίος κατέφυγε στη Φινλανδία, όταν ξέσπασε η Οκτωβριανή Επανάσταση. Η μητέρα του ήταν ρωσο-γερμανικής καταγωγής. Ο παππούς του, από την πλευρά της μητέρας του, ήταν αξιωματικός του ρωσικού ναυτικού, ο οποίος αυτοκτόνησε, για να μην τον συλλάβουν οι μπολσεβίκοι. Έξι αδέλφια συνολικά, από τα οποία το ένα πνίγηκε, όταν ήταν δύο ετών. Ασχολήθηκαν όλα (o Sammy, η Muska, o Ykä και η Anna) με τη μουσική, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο Ξεκίνησε ως ακορντεονίστας, πριν μπει στους The Creatures και μετά στους The Islanders (μαζί με τον Danny, γνωστό από επιλογές). Τότε υιοθέτησε το ψευδώνυμο Kirka (: πολτός άνθρακα, στα Ρωσικά). Πήρε απαλλαγή από τον στρατό, επικαλούμενος στομαχικές διαταραχές. Πολλά χρόνια αργότερα παραδέχτηκε ότι υπερέβαλε, για να μην διακόψει την καριέρα του. Τη δεκαετία του ’70 συγκατοικούσε με τον τραγουδιστή Kristian. Έπαιξε σε κάποιες ταινίες, μία από τις οποίες λογοκρίθηκε διότι περιείχε μια τολμηρή ερωτική σκηνή. Έκανε και μεταγλωττίσεις. Το 1968, σε ένα αυτοκίνητο που οδηγούσε η γραμματέας του Danny, έπεσαν με 150 χιλιόμετρα σε ένα στέγαστρο, αλλά δεν τραυματίστηκε κανείς. Το 1971, και ενώ βρισκόταν σε ένα αεροπλανάκι με τον Lasse Mårtenson (FIN 64), τους χτύπησε κεραυνός και έκαναν αναγκαστική προσγείωση σε μία λίμνη. Μεταξύ 1972 και 1996 ήταν υποψήφιος με 22 τραγούδια, είτε ως τραγουδιστής, είτε ως δημιουργός, κατέχοντας το απόλυτο ρεκόρ στη χώρα του. Στον Φινλανδικό διαγωνισμό Syksyn Sävel το 72 νίκησε ο αδερφός του, Sammy Babitzin. Ήταν μάλιστα υποψήφιος στη φινλανδική επιλογή τoυ 1973, μαζί με τις αδελφές Koivisto (FIN 71-10οι). Τραυματίστηκε θανάσιμα σε τροχαίο δύο μήνες μετά, στα 24 του χρόνια. Το 1988 κυκλοφόρησε το περίφημο Sadness in your eyes, που σημείωσε μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες. Πέθανε από οξεία ασθένεια το 2007, στα 56 του χρόνια, λίγο πριν από τη Γιουροβίζιον του Ελσίνκι, στην οποία επρόκειτο να εμφανιστεί ως καλεσμένος. Αρκετά χρόνια μετά η αδελφή του αποκάλυψε πως είχε προβληθεί από ιό ρότα (Rotavirus) που του προκάλεσε ρήξη κοιλιακής αορτής, με το στήθος του να έχει πρηστεί και τον ίδιο να αρνείται να μπει σε νοσοκομείο. Ο πρώτος του γάμος ήταν με τη χορεύτρια Kirsti Mikkola. Απέκτησαν τέσσερα παιδιά. Η χήρα του Paula Nummela (παντρεύτηκαν το 1992) είναι πρώην αεροσυνοδός και νυν σχεδιάστρια κοσμημάτων. Επί είκοσι χρόνια ζούσε καταχρεωμένος, έχοντας καταδικαστεί για φοροδιαφυγή, μέχρι που ήρθαν οι διεθνείς επιτυχίες και κατάφερε να ξεχρεώσει. Αναγκάστηκε ακόμα και να πουλήσει το σπίτι του και να μείνουν όλοι μαζί με τα πεθερικά του. Για πολλά χρόνια έκρυβε από την οικογένεια του ότι είχε αποκτήσει το 1982 μια εξώγαμη κόρη. Πλήρωνε διατροφή, αλλά δεν είχε επαφές μαζί της. Ένας από τους γιούς του είχε εμπλοκή με ναρκωτικά, γεγονός που έγινε πρωτοσέλιδο. Ο ίδιος έκανε φιλανθρωπίες κατά των ναρκωτικών. Παράλληλα εμπνεύστηκε ένα ίδρυμα για παιδιά με ταλέντο στο τραγούδι. Με 60 άλμπουμ και 78 singles είναι από τα μεγαλύτερα ονόματα στη χώρα του.

Rainy Day (SWI 84): πρόκειται για τη Rosemarie Rengel (1947-), τον Frank (ή Franz) Müller και τον Gerry Braukmann (1940-), οι οποίοι συνέχισαν για λίγο την καριέρα τους με το όνομα Rose, Paul & Gerry. Ο Paul (Paul Schmidhauser), βοηθός πωλητή, που αντικατέστησε τον Frank μετά τη Γιουροβίζιον, βαπτιστηκε για λόγους μάρκετινγκ “αδελφός” του Gerry. Ιδρύθηκαν την άνοιξη του 1981. Εκείνη, γεννημένη στο Rüschlikon, ήταν βοηθός οδοντιάτρου και λίγο αργότερα φωτομοντέλο, αλλά και ηθοποιός του θεάτρου, ειδικευμένη στο βουλεβάρτο. Έκανε και μεταγλωττίσεις. Αργότερα, ως Rose Brown, έκανε κάποια επιτυχία στο Schlager, ενώ υπήρξε μέλος της κάντρι μπάντας Sunday Skifflers μέχρι τη διάλυσή της το 2007. Έχει ανοίξει παράλληλα και μια μπουτίκ στο Urzach, για να βγάζει τα προς το ζην. Επιπλέον, έχει γράψει περίπου 60 παιδικά μυθιστορήματα που κυκλοφορούν σε κασέτες και CD. Ο Frank (είναι αυτός με το μουστάκι), παράλληλα με τη δουλειά του ως έμπορος, έπαιζε χορευτική μουσική, πριν γίνει μέλος του γκρουπ. Πέθανε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 από ΑΙDS. Ως τραγουδιστής, σώουμαν και ηθοποιός δούλεψε τόσο σε πολύ σημαντικά μιούζικαλ όσο και με διαφορα ροκ συγκροτήματα. Ο Gerry είναι ο τραγουδιστής, αρχηγός και παραγωγός του γκρουπ, το οποίο πήρε το όνομά του επειδή γνωρίστηκαν μία βροχερή μέρα. Σήμερα εργάζεται ως επαγγελματίας μουσικός σε στούντιο και μετέχει στην ορχήστρα Steve Young (πρώην Wolfgang Young & The Young Ones). Για ένα διάστημα, με το όνομα Gary Marlon, προσπάθησε μάταια να κάνει σόλο καριέρα, ενώ έβγαλε και κάποιους δίσκους ως μέλος των Gary Mann Five und Lovers. Το 1982 ήρθαν 3^οι στην ελβετική επιλογή, ενώ το 1985, με το νέο τους όνομα πλέον, ήσαν 4^οι. Η Rose Brown ήρθε 5^η το 1981.

Alice (Carla Bissi) & Franco Battiato (ITA 84): Η Alice, τραγουδίστρια, συνθέτης, στιχουργός και πιανίστα, η οποία γεννήθηκε το 1954, κέρδισε στο San Remo, με το Per Elisa, το 1981. Έχει τραγουδήσει από άσματα κλασικών συνθετών μέχρι πειραματικούς συνθέτες. Πρωτοεμφανίστηκε το 1971, κερδίζοντας το διαγωνισμό «Voci Nuove», με το πραγματικό της όνομα, κάτι που της έδωσε το εισιτήριο για το San Remo της επόμενης χρονιάς. Το ψευδώνυμο το πήρε στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν ξεκίνησε μια στροφή στην καριέρα της. Παραμένει από τα κορυφαία ονόματα στην Ιταλία. O Francesco “Franco” Battiato γεννήθηκε το 1945 στην Ionia και πέθανε το 2021 στο Milo, όπου είχε το ησυχαστήριό του (έναν πολυτελή πύργο), καθώς του άρεσε η απομόνωση. Έκανε εντυπωσιακή σταδιοδρομία ως τραγουδιστής, συνθέτης τραγουδιών, όπερας και soundtrack, κινηματογραφιστής, συγγραφέας, αλλά και ζωγράφος (με το ψευδώνυμο Süphan Barzani). Μόλις ολοκλήρωσε το λύκειο στο Acireale, έχασε τον πατέρα του, φορτοεκφορτωτή πλοίων και οδηγό φορτηγού που ζούσε στη Νέα Υόρκη. Τότε μετακόμισε στη Ρώμη και, εν συνεχεία, στο Μιλάνο. Δειλά-δειλά στις αρχές της δεκαετίας του ’70 κυκλοφόρησε τα πρώτα του τραγούδια, σε πειραματικό ύφος, με συνθέτη τον -μετέπειτα Βενεδικτίνο μοναχό- Juri Camisasca και συνεργάστηκε με την psychedelic-progressive rock μπάντα Osage Tribe. Επιδόθηκε σταδιακά στην ηλεκτρονική μινιμαλιστική μουσική. Ακολούθησε μια στροφή στην ποπ. Τότε γνωρίστηκε με την Alice (Carla Bissi) και τον βιολιστή Giusto Pio, γνωρίζοντας αλλεπάλληλες επιτυχίες και σημαντικές πωλήσεις. Από το 1994 κι εφεξής του έγραφε στίχους ο φιλόσοφος Manlio Sgalambro. To 2012 διορίστηκε αφιλοκερδώς Υπουργός Τουρισμού και Πολιτισμού στην τοπική κυβέρνηση της Σικελίας, αλλά απολύθηκε, όταν μίλησε για “πόρνες μέσα στο Κοινοβούλιο”. Το 2017 αναγκάστηκε να διακόψει τις συναυλίες του με την Alice, ενώ στα τέλη του 2019 ο μάνατζέρ του ανακοίνωσε ότι αποσύρεται οριστικά. Οι φήμες μιλούσαν για Alzheimer. Η οικογένειά του, πάντως, κρατά ένα πέπλο μυστηρίου για την νευροεκφυλιστική ασθένεια, η οποία τελικά του στέρησε τη ζωή. Ήταν αφοσιωμένος χορτοφάγος και οπαδός του Ρώσου φιλοσόφου, ελληνικής καταγωγής, George Ivanovich Gurdjieff (Γεώργιος Γεωργιάδης, 1877-1949), ο οποίος πρέσβευε την αφύπνιση της υπνωτισμένης ανθρώπινης συνείδησης. Ο Battiato ήταν, επίσης, οπαδός του διαλογισμού, της θεωρίας της μετεμψύχωσης και των ανατολικών φιλοσοφιών. Δεν παντρεύτηκε ποτέ, ούτε απέκτησε παιδιά. Παρόλο που κατηγορήθηκε συχνά για μισογυνισμό και υπήρχαν υποψίες ομοφυλοφιλίας, είχε διαδοθεί ότι κάποιες φαν πλήρωναν, όταν ήταν νέος, τους υπαλλήλους των ξενοδοχείων, για να τους δώσουν πρόσβαση στο δωμάτιό του, όπου τον περίμεναν γυμνές στο κρεβάτι του… Για πιο εμπεριστατωμένο βιογραφικό του καλλιτέχνη, καθώς και για τις καινοτομίες που έφερε το τραγούδι του στη Γιουροβίζιον, βλ. σε παλαιότερο αφιερωματικό άρθρο.

Maria Guinot (POR 84-Maria Adelaide Fernandes Guinot Moreno): γεννήθηκε το 1945 στη Λισσαβώνα, αλλά μεγάλωσε στην Almada. Αφού ολοκλήρωσε σπουδές πιάνου και εμφανίστηκε σε ένα ραδιοφωνικό πρόγραμμα, κυκλοφόρησε δύο EP το 1968. Μετά από μακροχρόνια αποχή, επανήλθε στην πορτογαλική επιλογή του 1981 (3η). Ακολούθησαν τρία άλμπουμ και συνεργασίες με μεγάλα ονόματα. Το 1984, πέρα από τον εθνικό τελικό, μετείχε σε έναν ραδιοφωνικό διαγωνισμό, με τρεις υποψηφιότητες. Το 1987 γράφει στίχους για την Anna Alves, η οποία διαγωνίστηκε στον εθνικό τελικό. Το 2004 κυκλοφόρησε την αυτοβιογραφία της. Το 2010 υπέστη τρία εγκεφαλικά επεισόδια, ως εκ τούτου σταμάτησε να παίζει πιάνο. Πέθανε το 2018 στο Parede από λοίμωξη στον πνεύμονα.