Φτάσαμε επιτελούς στην τελευταία χρονιά της Δεκαετίας του ’80 μια δεκαετία που μας χάρισε πολλές ευρωπαϊκές επιτυχίες όσον αφορά τα τραγούδια ( Tur 80, Mor 80, Uk 81, Swe 83, Yug 83, Spa 84, Ita 84, Nor 85, Bel 86, Ire 87, Ita 87 κ.α.), αλλά και εκπλήξεις στον βαθμολογικό πίνακα (1981, 1984, 1985, 1988). Σε αυτήν λοιπόν την χρονιά το 1989, ήταν μια χρονιά ορόσημο από πολλές πλευρές και μια από τις πιο σημαντικές ήταν αυτό όπου το βραβείο πήγε σε μια χώρα που πλέον δεν υπάρχει στο χάρτη μια και λόγω πολιτικών δρώμενων διαιρέθηκε σε μικρότερα κράτη δυστυχώς με την παρέμβαση πολέμου. Η χώρα αυτή δεν είναι άλλη από την Γιουγκοσλαβία όπου από το 1961 έπαιρνε μέρος στον διαγωνισμό (με διάλειμμα από το 1977 έως και το 1980 και το 1985)και η καλύτερη θέση που είχε πάρει μέχρι το 1989 ήταν η 4η το 1962, 1983 και 1987.
Το Show
Αλλά ας τα πάρουμε όλα από την αρχή ο 34ος Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision, διοργανώθηκε στη Λοζάνη της Ελβετίας στις 6 Μαΐου 1989 μετά της νίκη της Γαλλοκαναδής Celine Dion όπου για ένα βαθμό βρέθηκε στην πρώτη θέση του βαθμολογικού πίνακα αφήνοντας πίσω της την γηραιά Αλβιώνα και τον Σκοτσέζο Scot Fitzeralnd. Ο διαγωνισμός φιλοξενήθηκε στο ιστορικό και εμβληματικό συνεδριακό κτίριο στην Λοζάνη, Palais de Beaulieu χωρητικότητας 1.844 ατόμων όπου και ήταν το μεγαλύτερο κτίριο της πόλης που θα μπορούσε να φιλοξενήσει τον διαγωνισμό. Το θέμα/ logo του διαγωνισμού ήταν η υψηλότερη κορυφή των Ελβετικών Άλπεων όπου παίρνει διάφορες αποχρώσεις του μοβ ανάλογα με τις ακτίνες του ήλιου. Το τηλεοπτικό πρόγραμμα άρχισε με υπέροχες εικόνες από την Ελβετία και τα βουνά της και κατέληξε με την ελβετική μοντέρνα έκδοση της Χάιντι να μας ετοιμάζει το γάλα της που μόλις άρμεξε η μαμά της και να μας υποδέχεται στο σπιτικό της. Η επόμενη σκηνή ήταν η ίδια Χάιντι με παρόμοιο φορεματάκι να παραλαμβάνει την Celine στην είσοδο του θεάτρου και να την οδηγεί στην σκηνή όπου μας τραγούδησε το νικητήριο τραγούδι της. Οι παρουσιαστές Jacques Deschenaux (αθλητικογράφος και αναλυτής ειδήσεων της Ελβετικής τηλεόρασης) και Lolita Morena (Miss Switzerland 1982 και παρουσιάστρια της Ελβετικής τηλεόρασης) εμφανίστηκαν ξαφνικά στην σκηνή (η Lolita μάλιστα με ένα φόρεμα όλο νταντέλα και ελισαβετιανό γιακά μέχρι την αρχή των οπισθίων της όπου φαινόταν όλο το πλούσιο μπούστο της μια και δεν φορούσε σουτιέν μάλλον για να τιμήσει το όνομα της…) και με λιτά, παγωμένα, ελβετικά καλωσορίσματα μας επέβαλαν να ακούσουμε ένα άλλο τραγούδι της Dion όπου έμελλε να γίνει παγκόσμια επιτυχία και με αυτό να αρχίσει την καριέρα που όλοι γνωρίζουμε. Το τραγούδι δεν ήταν άλλο από το “where does my heart beat now“
Τα τραγούδια
Την χρονιά αυτή θα λέγαμε πως ήταν η χρονιά του ύπνου μια και από τις 22 συμμετοχές οι 14 ήταν μπαλάντες και μάλιστα μόνο οι 6 κατάφεραν να πλασαριστούν στις 10 πρώτες θέσεις του βαθμολογικού πίνακα της βραδιάς. Μάλιστα το 1989 ήταν και μια χρονιά σταθμός για το όριο της ηλικίας των τραγουδιστών μια και δύο από τους 22 εκπροσώπους των χωρών η Γαλλίδα Nathalie Pâque και ο Gili Natanael από το Ισραήλ είχαν ηλικία 11 και 12 ετών αντίστοιχα όταν έλαβαν μέρος στον διαγωνισμό και εξαιτίας της αρνητικής δημοσιότητας αναφορικά με τη συμμετοχή τους, η EBU εισήγαγε τον κανονισμό που ορίζει ότι κανένας δεν επιτρέπεται να μετέχει στον διαγωνισμό αν δεν έχει κλείσει τα 16 του χρόνια και έτσι σιγά σιγά αρχίσαμε να προετοιμαζόμαστε για την Junior Εurovision όπου από το 2003 έχει μπει για τα καλά στην ζωή μας. Αλλά ας επιστρέψουμε στο θέμα μας… Ανάμεσα στις 22 συμμετοχές λοιπόν του 1989 βλέπουμε και ένα όνομα της Γερμανικής μουσικής σκηνής που τα προηγούμενα χρόνια βρισκόταν στο Νο1 των περισσοτέρων χωρών της ευρωπαϊκής ηπείρου σχεδόν με όλα τα τραγούδια που συνέθετε υπό το όνομα του γκρουπ που είχε δημιουργήσει αυτός και ο φίλος του Thomas Anders. Μιλάμε βέβαια για τους πασίγνωστους Modern Talking, το γερμανικό συγκρότημα που στα μέσα της δεκαετίας του 80 μεσουρανούσε και πολλά από τα τραγούδια τους ακούγονται και σήμερα υπό νέες διασκευές με τους ίδιους τραγουδιστές. Ο Dieter Bohlen, περί αυτού ο λόγος, μαζί με τον Joachim Horn-Bernges φιγουράρουν σαν σύνθετες και στιχουργοί και στις δύο Γερμανόφωνες χώρες, Αυστρία και Γερμανία, την χρονιά εκείνη και πραγματικά έγιναν η πέτρα του σκανδάλου στον πόλεμο που ξέσπασε σε περιοδικά και εφημερίδες της εποχής εκείνης και στις δύο χώρες αφού μετά το τέλος του διαγωνισμού, όταν η Αυστρία ήρθε 5η και η Γερμανία 14η δεν μπορούσαν οι Γερμανοί να χωνέψουν πως η συμμετοχή τους έφτασε τόσο χαμηλά και των Αυστριακών που κατά την δική τους άποψη δεν άξιζε αυτή την θέση, να είναι στο τοπ 5 του βαθμολογικού πίνακα… Και μετά σου λέει ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα….
Εκτός όμως από το Αυστριακογερμανικό σκάνδαλο ένα άλλο ευτράπελο συνέβη αυτή την φορά πιο νότια και συγκεκριμένα στην Ιταλία. Ο κρατικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας της Ιταλίας RAI, που ήταν υπεύθυνος για τον διαγωνισμό δεν έδωσε και πολλή σημασία στις ημερομηνίες που είχε βάλει η EBU για την υποβολή των τραγουδιών και έτσι όταν έπρεπε να δώσει την πρέπουσα σημασία ήταν πολύ αργά λόγω ότι όπως όλοι ξέρουμε οι Ιταλοί ζούνε για τον εγχώριο διαγωνισμό τους που διεξάγεται στην πόλη του San Remo (γι αυτό και πήρε και το όνομα αυτό) και έτσι ξεχάσαν να υποβάλουν τραγούδι και τους καλλιτέχνες που θα τους εκπροσωπούσε. Η EBU προκειμένου να μην ξεσπάσει σκάνδαλο έδωσε άφεση αμαρτιών και επέτρεψε να συμμετάσχουν υπό τον όρο να ανοίξουν την αυλαία και να εμφανιστούν πρώτοι. Οι φίλοι μας οι Ιταλοί το δέχτηκαν και έστειλαν τους νικητές του San Remo, Anna Oxa και Fausto Leali αλλά με άλλο τραγούδι όπου γράφτηκε άρον άρον για τον διαγωνισμό. Βέβαια το τραγούδι σκαρφάλωσε στην 9η θέση ισοβαθμίζοντας με την δίκη μας συμμετοχή της Μαριάννα Ευστρατίου αλλά είναι πολλοί αυτοί που λένε πως η σειρά εμφάνισης χαντάκωσε την Ιταλική συμμετοχή μια και είναι σπάνιο ένα τραγούδι να φτάσει ψηλά στον πίνακα της βαθμολογίας όταν εμφανίζεται πρώτο.
Επίλογος
Το 1989 θα λέγαμε πως ήταν μια περίεργη χρονιά από πολλές απόψεις μια και κανένα από τα τραγούδια δεν έκανε ιδιαίτερη επιτυχία είτε στην χώρα του είτε στα ευρωπαϊκά τσαρτ και όλοι λέγαν μετά το πέρας του διαγωνισμού πως το βραβείο δόθηκε στην Γιουγκοσλαβία γιατί το χρωστούσε η EBU από παλιά. Όπως και να έχει πάντως για μας τους Έλληνες η Eurovision του 1989 μας άφησε μια γλυκιά γεύση μια και το τραγούδι της Μαριάννας Ευστρατίου “Το δικό σου αστέρι” κατάφερε να αναρριχηθεί στην 9η θέση με δύο δωδεκάρια (από την Κύπρο και την Ελβετία προς έκπληξης της Δάφνης Μπόκοτα που έκανε χρέη εκφωνήτριας του διαγωνισμού τότε) και παραμένει ως μια από τις καλύτερες συμμετοχές που παρουσίασε η Ελλάδα στον διαγωνισμό.
Μείνετε συντονισμένοι στον infegreece για το επόμενο αφιέρωμα μας! Μέχρι τότε απολαύστε όλο τον διαγωνισμό στο επικολλημένο αρχείο.
https://www.youtube.com/watch?v=4blUCcTS15M
About The Author
Χαίρομαι που επανήλθαν τα αφιερώματα σε προηγούμενους διαγωνισμούς. Θα χαιρόμουν να βλέπω πολύ περισσότερα σχόλια στα συγκεκριμένα άρθρα είναι η αλήθεια!
Σας ευχαριστούμε κύριε Κοντακιώτη!
Το 1989 δε μπορώ να πω ότι είναι από τις αγαπημένες μου χρονιές. Τα 80’s είναι, έτσι κι αλλιώς, μια κακή δεκαετία για τη γιουροβίζιον. Τη συγκεκριμένη χρονιά ξεχωρίζω: Ιταλία, Τουρκία (από τις πιο εμβληματικές μορφές στην ιστορία του διαγωνισμού ο διευθυντής ορχήστρας τους Timur Selçuk) και Φινλανδία.
Όσον αφορά την Ελληνική συμμετοχή, η Μαριάννα Ευστρατίου παραμένει από τις πιο αγαπημένες μου Ελληνικές παρουσίες στη γιουροβίζιον. Προσωπικά όμως, προτιμώ σαν άκουσμα τη συμμετοχή της το 1996. Καλό και το “Δικό Σου Αστέρι” (τότε μου είχε αρέσει ακόμα περισσότερο), έχω ένα θεματάκι με τους στίχους βέβαια.
Και τώρα πάμε στα δύσκολα…
Η Γιουγκοσλαβία παραμένει, και μετά τη διάλυση της, μια από τις 3-4 πιο αγαπημένες μου χώρες στη γιουροβίζιον. Αμέτρητα τα αριστουργήματα που είχε στείλει κατα καιρούς (1966, 1967, 1971, 1973 π.χ.) με κορυφαίο όλων το πιο αγαπημένο μου τραγούδι στην ιστορία του διαγωνισμού αυτό του 1976, και ακριβώς γι’ αυτό είναι κρίμα που, τη μια και μοναδική φορά που νίκησε, το κατάφερε με ένα τόσο κακό τραγούδι. Από τα χειρότερα νικητήρια τραγούδια ever!
Είχαμε τα ίδια γούστα για εκείνη την χρονιά, αν και για μένα το καλύτερο μου τραγούδι για το 1989 ήταν αυτό της Πορτογαλίας. Το τραγούδι Conquistador θεωρείται ακόμα all time classic για την χώρα αυτή και οι πορτογαλοι θεωρούν ότι ήταν η μεγαλύτερη αδικία όσον αφορά το τελικό αποτέλεσμα της βαθμολογίας.
Και μένα μου είχε αρέσει το Conquistador τότε, αλλά τώρα που το ξανακούω μετά από τόσα χρόνια… χμμ, όχι και τόσο… Ίσως γιατί έχουν αλλάξει και τα μουσικά μου γούστα από τότε 🙂
Να περιμένουμε το αφιέρωμα για το 1990 σχετικά σύντομα; 😛
Το 1989 ήταν μια παράξενη χρονιά με πολλά υποτονικά τραγούδια. Μέσα λοιπόν σε μια ψιλοκοιμισμένη βραδιά ήρθε το ρυθμικό τραγούδι της Γιουγκοσλαβίας στο τέλος για να μας ξυπνήσει.
Θυμάμαι ακόμα πως το καλοκαίρι του ’89 είχαμε (η οικογένειά μου) γνωρίσει στις διακοπές μας μια οικογένεια από το Βελιγράδι & η κόρη τους μου είχε χαρίσει μια κασσέτα με γιουγκοσλαβικές επιτυχίες & πρώτο πρώτο τραγούδι ήταν το “Rock me”, το οποίο το είχα “λιώσει” στο κασσετόφωνο.
Άλλα αγαπημένα τραγούδια εκείνης της χρονιάς ήταν αυτά της Ιταλίας, της Αυστρίας & της Ελλάδας. Το Ισραηλ & η Γαλλία που είχαν στείλει παιδιά για ερμηνευτές δε με ενθουσίασαν, παρόλο που ήμουν τότε κι εγώ ο ίδιος παιδί. Να αναφέρω ακόμη πως το ’89 την Κύπρο εκπροσώπησε ο Γιάννης Σαββιδάκης σε ντουέτο με τη Φανή Πολυμέρη με το τραγούδι “Απόψε ας βρεθούμε” καταλαμβάνοντας την 11 θέση.
Απο τα αξιοπεριέργα της βραδιάς, θυμάμαι τον Τούρκο διευθυντή ορχήστρας με τις χαρακτηριστικές του θεατρικές κινήσεις, την Ολλανδέζα που στο φινάλε της κόπηκε η φωνή & δεν της βγήκε η κορώνα (ενώ παρόλ’ αυτά απέσπασε μεγάλο χειροκρότημα) & το φόρεμα της Πολυμέρης που ήταν λες & ντύθηκε νύφη.
Ένα άλλο χαρακηριστικό της χρονιάς αυτής ήταν ότι η κάμερα έδειχνε/παρουσίαζε τον διευθυντή της ορχήστρας στο τέλος & όχι στην αρχή του κάθε τραγουδιού. Η Δάφνη Μπόκοτα ομολόγησε ότι μετά από μια βδομάδα στην Ελβετία απέκτησε μια απέχθεια στο έμενταλ.
Για την ιστορία, οι Riva, με καταγωγή από το Zadar (σημερινή Κροατία, πόλη στις Δαλματικές ακτές) ιδρύθηκαν το 1986 & διαλύθηκαν το 1991. Η τραγουδίστριά τους, η Emilija Kokic, προσπάθησε να επιστρέψει στο διαγωνισμό το 2008 παίρνοντας μέρος στον κροατικό τελικό Dora (6η θέση) & το 2011 ήταν μέλος της κριτικής επιτροπής.
Τέλος, η Δάφνη Μπόκοτα είχε γράψει στο βιβλίο της ότι μετά από μια βδομάδα στην Ελβετία απέκτησε απέχθεια στο έμενταλ.
Έκανα ένα λαθάκι, έγραψα μια πρόταση 2 φορές, αλλά ξέχασα να σβήσω την πρώτη. Δυστυχώς δεν υπάρχει editing.
Χαίρομαι ιδιαίτερα που μοιράζεστε τέτοιες εμπειρίες γιατί πραγματικά αυτή την Eurovision αγαπήσαμε όλοι…
Εμείς ευχαριστούμε για τα όμορφα αφιερώματα & τις αναμνήσεις που ξυπνάτε.
Άσχετο, υπήρχε πριν 16-17 χρόνια (αν δεν κάνω λάθος) μια ελληνική ιστοσελιδα eurovision-greece (ή κάτι παρόμοιο). Δε θυμάμαι ποιος ήταν ο διαχειριστής της, αλλά θυμάμαι ότι υπήρχε σ’αυτήν ένα καταπληκτικό αρχείο-αφιέρωμα για όλους τους παλιούς διαγωνισμούς. Αν αυτός ο άνθρωπός τυγχάνει να είναι μέλος του ΙnfeGreece ή κάποιος συνεργάτης θα ήταν ευχής έργο αυτό το αρχείο να ξαναδημοσιευθεί (με την ελπίδα να μην έχει σβηστεί, αν & τέτοια αρχεία είναι αμαρτία να εχουν σβηστεί).
Εγώ πάλι ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν κέρδισε η Δανία εκείνη τη χρονιά. Αειθαλής και αξεπέραστη η Birthe Kjær 🙂 Kαι η μόνη που άλλαξε διευθυντή ορχήστρας στη μέση του τραγουδιού!
Παρά πολύ ωραίο αφιέρωμα πολλά μπράβο!!!
Εγώ το μόνο που έχω να πω ότι σε μια τόσο μέτρια χρονιά όπως αυτή του 1989 έπρεπε να κερδίσει η Ισπανία η οποία είμαι καταπληκτική. Πιθανόν να τρόμαξε λιγο τον κόσμο η τραγουδιστρια κ για αυτό η 6η θέση μόνο….
Ήμουν μόλις 7 χρονών τότε μα θυμάμαι την Eurovision ως κάτι το φαντασμαγορικό και ιδιαίτερα σημαντικό μουσικά.
Βλέποντας την συγκεκριμένη διοργάνωση εκ των υστέρων, ξεχωρίζω ακόμα την Γιουγκοσλαβία ( ρυθμικό κομμάτι που φτιάχνει την διάθεση ακόμα και σήμερα ) , τη Κύπρο και την Τουρκία η οποία πάτωσε μεν βαθμολογικά μα το τραγούδι ήταν αδιαπραγμάτευτα τούρκικο και στα γυναικεία φωνητικά συμμετείχε και η υπέροχη Arcu Ece που είχε μία ακόμα μία αδικημένη συμμετοχή το 95′.
Θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες στο ότι το “Δικό σου Αστέρι” είναι μία από τις κορυφαίες ελληνικές συμμετοχές και η Μαριάννα υπήρξε ιδιαίτερα όμορφη και γαλήνια πάνω στη σκηνή. ΄Αξιζε πιστεύω ακόμα ψηλότερη θέση σε μία σχετικά αδύναμη χρονιά.