Από τη Θεσσαλονίκη στους Ολυμπιακούς Αγώνες
Γεννημένος στη συμπρωτεύουσα το 1979, ο δίμετρος αθλητής του σωματείου “Μέγας Αλέξανδρος” κατέκτησε δύο αργυρά μετάλλια, στην Αθήνα το 2004 και στο Πεκίνο το 2008, χρονιά κατά την οποία ψηφίστηκε από τον ΠΣΑΤ ως ο κορυφαίος Έλληνας αθλητής. Νωρίτερα, το 2000 στο Σύδνεϋ υπέστη κάταγμα στον προημιτελικό (τότε συγκλόνισε το Πανελλήνιο, φωνάζοντας: “έσπασε, έσπασε, μαμά!” και αναγκάστηκε να μείνει εκτός για δύο χρόνια. Στο Λονδίνο το 2012 αποκλείστηκε νωρίς και δεν συνέχισε. Είχε πολλές ακόμα διακρίσεις σε διάφορα Πρωταθλήματα: Παγκόσμιο (5ος το 2009), Παγκόσμιο Εφήβων (1ος το 1996), Πανευρωπαϊκό (3ος το 2010), Πανευρωπαϊκό Εφήβων (1ος το 1996), Μεσογειακούς Αγώνες (2ος το 1997) κ.λ.π. Το 2019 υπήρξε υποψήφιος Ευρωβουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ, αναλαμβάνοντας έναν χρόνο μετά το πόστο του αναπληρωτή εκπροσώπου του κόμματος. Υπήρξε επαγγελματίας πυροσβέστης και απόφοιτος της Γυμναστικής Ακαδημίας.
Η Γιουροβίζιον του 2016.
Σοκ, αλλά και ευχάριστη έκπληξη στους φαν και τον Τύπο που ασχολήθηκε εκτενώς με ρεπορτάζ (“Όταν η Γαλλία τον τίμησε στη Γιουροβίζιον”, “Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης στη… Eurovision”, “Eurovision 2016: τι σχέση έχει ο Ολυμπιονίκης Αλέξανδρος Νικολαΐδης με τη γαλλική συμμετοχή;”, “Έλληνας Ολυμπιονίκης εμφανίζεται στο video clip της Γαλλίας για τη Γιουροβίζιον” και άλλα παρόμοια, προκάλεσε η ακούσια συμμετοχή του Ολυμπιονίκη στο βίντεο-κλιπ της γαλλικής συμμετοχής J’ai cherché (Έψαξα) του Amir (Amir Haddad). Σε αυτό παρουσιάζεται ένα αγόρι που λατρεύει το μπαλέτο κι ένα κορίτσι που ονειρεύεται να γίνει αθλήτρια του Tae-kwon-do, έχοντας ως πρότυπο τον εν λόγω αθλητή, φωτογραφία του οποίου, από την απονομή του μεταλλίου στο Πεκίνο, κοσμεί τον τοίχο του δωματίου της (δείτε στο 0’35”). Στο τέλος τα καταφέρνουν και οι δύο, εκπληρώνοντας τα όνειρά τους. Φυσικά είχαμε αναφερθεί κι εμείς τότε στο γεγονός.
Η τελική ευθεία
Εδώ και δύο χρόνια διαγνώστηκε με ένα σπάνιο καρκίνωμα (nut), μετά από τη διάγνωση του οποίου ο ασθενής έχει συνήθως μόλις 6-7 μήνες ζωής. Ο Αλέξανδρος είχε ήδη ετοιμάσει ένα συγκλονιστικό κείμενο, με σκοπό να αναρτηθεί στο Facebook, μόλις θα έφευγε από τη ζωή (μόλις στα 43 του…), αφήνοντας πίσω του τρία παιδιά: ένα γιο που απέκτησε από την την πρώην βολεϊμπολίστρια του Παναθηναϊκού Ρούξι Ντουμπρέσκου, ένα γιο και μία κόρη από τη Δώρα Τσαμπάζη:
“Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν την δημοσίευση μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά.
Δύο χρόνια, βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο. Με έναν τόσο σπάνιο τύπο καρκίνου, το καρκίνωμα nut, που αυτή τη στιγμή εννέα στους δέκα Έλληνες γιατρούς που το διαβάζουν, το ακούν για πρώτη φορά και θα σπεύσουν να το ψάξουν. Ευτυχώς ο δικός μου γιατρός, ο υπέροχος Γιάννης Μπουκοβίνας που με πήρε από το χέρι στο πιο δύσκολο ταξίδι της ζωής μου, τον γνώριζε αυτόν τον σπάνιο τύπο και έκανε τα πάντα για να με σώσει ή να μου χαρίσει λίγη παραπάνω ζωή. Κίνησε γη και ουρανό, να φέρει φάρμακα κυριολεκτικά από την άλλη άκρη της γης για να τα δοκιμάσω.
Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ “Γιατί σε εμένα”; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας. Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς. Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος. Είχα την ευλογία να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα, να ανέβω στο βάθρο πολλές φορές, να δοξάσω τον αθλητισμό και την χώρα μου, να γνωρίσω ανθρώπους από όλον τον κόσμο, να μάθω το σεβασμό, την ευγενή άμιλλα, αξίες τόσο σημαντικές και να προσπαθήσω να τις κάνω πράξη και στη ζωή μου.
Είχα την τύχη να με αγαπήσει η πιο υπέροχη γυναίκα του κόσμου, το δώρο μου από το Θεό, όπως είναι και το όνομα της, και να αποκτήσουμε μια πανέμορφη οικογένεια.
Έτσι και σε αυτή την ατυχία που με βρήκε, είπα ευχαριστώ, που αν αυτό ήταν γραφτό να έρθει στην οικογένειά μου, δεν βρήκε εκείνη ή τα παιδιά μου. Εγώ έπρεπε να το ανέβω αυτό το βουνό, έχω έπρεπε να σηκώσω αυτό το βάρος. Όχι εκείνοι.
Σε αυτό το δύσκολο ταξίδι, στάθηκα τυχερός γιατί συνοδοιπόρο είχα την αλληλεγγύη και την φροντίδα τόσων πολλών ανθρώπων, που πολλές φορές αναρωτήθηκα τι έκανα για να αξίζω όλα αυτά που με ανιδιοτέλεια μου προσέφεραν. Πρώτος ο γιατρός μου ο κ. Μπουκοβίνας, ο πρύτανης, ο κ. Δημόπουλος, που βοήθησε τόσο πολύ στην πρώτη φάση της ασθένειάς μου αλλά και αργότερα, στο να πάρω κάθε θεραπεία όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ο κ. Ηλιάδης ο θωρακοχειρούργος μου, ένας εξαιρετικός επιστήμονας που με αγκάλιασε σαν πατέρας στο πολύ δύσκολο χειρουργείο μου, στους πνεύμονες, ο κ. Πέιος, ο νευροχειρούργος που μου απάλυνε τους φριχτούς πόνους και πολλοί πολλοί άλλοι, από νοσηλευτές μέχρι τραυματιοφορείς, όλοι μου έδειχναν την αγάπη τους και αυτή η αγάπη μου έδινε δύναμη.
Και τέλος θέλω να σταθώ στον άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο, τον Αλέξη Τσίπρα, ήρθε πολύ πρόσφατα στη ζωή μου και μου χάρισε την φιλία του, την σκέψη του, το αδελφικό του νοιάξιμο, σαν να με ήξερε από πάντα. Μου απέδειξε ότι η όλα όσα πρεσβεύει ο ίδιος και η αριστερά είναι πραγματική στάση ζωής. Με στήριξε ηθικά και πρακτικά και έκανε και αυτός τα αδύνατα δυνατά για να έχω την καλύτερη φροντίδα.
Θέλω να πω σε όλους κάτι.
Πετύχατε. Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο μου, μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα.
Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε.
Για αυτό αν είμαι εγώ ο πρώτος καταγεγραμμένος ασθενής με καρκίνωμα nut στην χώρα μας, ας γίνω η αφορμή για την ενημέρωση γιατρών, ασθενών, πάνω σε αυτόν τον τύπο καρκίνου που αν διαγνωσθεί εγκαίρως ίσως σωθούν ζωές. Ας γίνω η αφορμή για να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας που τόσο υποτιμήθηκε τα τελευταία χρόνια, όχι να περιμένουν ουρές για μια αξονική, για μια χημειοθεραπεία ή ένα χειρουργείο και να χάνεται πολύτιμος χρόνος, να σταματήσει ο χρονοβόρος δαίδαλος της γραφειοκρατίας και των νομικών κωλυμάτων του ΕΟΦ όταν πρέπει να εγκριθούν άμεσα δοκιμαστικά φάρμακα που μπορεί να σώσουν ζωές.
Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.
Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.
Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου”.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει…
