Με το βλέμμα στραμμένο πλέον στον μεγάλο τελικό του Σαββάτου, ας δούμε λίγο τι συνέβη στον Β’ Ημιτελικό. Ισχύει το μόττο που εντοπίσαμε και για τον Α’ Ημιτελικό: είχαμε μία “στροφή στην ποιότητα” και μία “αποστροφή στην υπερβολή”.
Οι χώρες που πέρασαν
Ξεκινάμε με τις τέσσερεις καλοδουλεμένες ανδρικές φωνές, οι οποίες δεν δυσκολεύτηκαν να προκριθούν (Πολωνία, Αζερμπαϊτζάν, Αυστραλία, Βέλγιο). Καλοστημένα τραγούδια (ειδικά του Αζερμπαϊτζάν ήταν εντελώς τηλεοπτικό) και ωραίες, δραματικές, στιβαρές, ερμηνείες. Ο Εσθονός, μπορεί να μην είναι ο πιο εντυπωσιακός από φωνητικής απόψεως, όμως το παρουσιαστικό του, η ιδιαιτερότητα του τραγουδιού (σε ήχους ταινιών western) και το γεγονός ότι γέμιζε τη σκηνή, του εξασφάλισαν μία θέση στον τελικό. Η Σουηδία είναι και αγαπημένη των επιτροπών και διαθέτει ένα τραγούδι με απήχηση που ξέρει πώς να το στήσει μοναδικά. Αντιγράφω το σχόλιο ενός φίλου: “είναι σαν το σπασικλάκι στο σχολείο που ξέρει πώς να πάρει ψηλούς βαθμούς και γι’ αυτό όλα τα υπόλοιπα παιδιά το μισούν”. Η εμφάνιση της Σερβίας είναι τέχνη: μία άρτια, πρωτότυπη πρόταση και παρουσίαση, ένα δίγλωσσο τραγούδι (στα Σερβικά και -για πρώτη φορά- στα Λατινικά), με το κοινό να συνοδεύει με ρυθμικά χειροκροτήματα. Θα το δούμε πάρα πολύ ψηλά. Ο Ρουμάνος είχε μία φρεσκάδα κι ένα αξιοπρεπές στήσιμο λάτιν τραγουδιού, με κάποια αμφισεξουαλικά στοιχεία. Η Τσεχία παρουσίασε ένα πολύ ωραίο beat τραγούδι, το οποίο υποστήριξε 100% η ερμηνεύτρια, με ωραίους φωτισμούς και ενέργεια που δεν πέρασε απαρατήρητη. Η Φινλανδία, με τους all time classic The Rasmus θα αποτελούσε τεράστια έκπληξη, αν δεν προκρινόταν, παρά τις φωνητικές αστάθειες του Lauri και την κάπως τρομακτική έναρξη που θύμισε τον κλόουν με το μπαλόνι από την ταινία “ΙΤ”. Ευτυχώς δεν του κόστισε το γδύσιμο επί σκηνής.
Οι χώρες που αποκλείστηκαν
Το Ισραήλ είχε έναν ερμηνευτή που πάσχιζε να δείξει παντού τη σεξουαλικότητά του και να απενοχοποιηθεί. Πολύ απλά όμως δεν είχε τραγούδι. Αντ’ αυτού έκανε απέλπιδες προσπάθειες με δράματα, σκάνδαλα και παρατράγουδα να κρατηθεί στην επικαιρότητα: τη μία τσακώθηκε ο τραγουδιστής με το κανάλι και τους συνεργάτες του κι απειλούσε να αποχωρήσει, μετά τέθηκαν ζητήματα ασφαλείας και δεν ήταν σίγουροι αν θα λάβουν μέρος, στο τέλος δημοσιοποίησε την πρόταση γάμου που έκανε στο αγόρι του και την ημέρα του διαγωνισμού είχε μπει “σφήνα” ανάμεσα στους παρουσιαστές και έκανε χαριτωμενιές. Παλαιά κόλπα που δεν πιάνουν πλέον. Η Γεωργία ήταν τσίρκο, όνομα και πράγμα. Ένας αχταρμάς. Ο Άγιος Μαρίνος προσπάθησε να προσελκύσει συγκεκριμένο κοινό με το gay φιλί. Όμως, κάτι οι υπερβολές, κάτι οι προστυχιές, κάτι η μίμηση των περσινών νικητών, οδήγησαν τον Αχιλλέα Δάφνη (Achille Lauro) στον αποκλεισμό. Η Ιρλανδία έβγαινε κάπως ερασιτεχνική, της Μάλτας ήταν παρωχημένο, αδιάφορο και κάπως παιδικό, ενώ η Βόρεια Μακεδονία δεν έπεισε με την “αμερικανιά” της και ίσως “πλήρωσε” την αρνητική δημοσιότητα του επεισοδίου με τη σημαία. Το Μαυροβούνιο, αν είχε επιλέξει τα Σερβοκροατικά, ενδεχομένως να είχε περάσει.
Η περίπτωση της Κύπρου-τι μπορεί να έφταιξε;
Η Ανδρομάχη είχε ένα όμορφο λαϊκό-ποπ τραγούδι και η ίδια είναι εκπάγλου καλλονής και χάρμα οφθαλμών. Οι κινήσεις όμως ήταν σαν νευρόσπαστες κι η εμφάνιση πολύ στατική. Δεν σε ταξίδευε… Το θέαμα, επιπλέον, ήταν κουραστικό στο μάτι, αφού πάνω στο κοχύλι βλέπαμε ταυτόχρονα να προβάλλονται εικόνες και να φαίνονται οι σκιές, και μάλιστα σε πολύ έντονο χρωματικό φόντο που εναλασσόταν. Φωνητικά είχε πάρα πολλά προβλήματα και στις πρόβες της Τετάρτης και στον ημιτελικό, από απλά στοναρίσματα μέχρι φάλτσα. Απορία: γιατί χρειάστηκαν 10 συνθέτες για να κατασκευάσουν αυτό το τραγούδι; Πού είναι η συνθετική έμπνευση; Και, γιατί είχε τόσο αμανέ; Δεν εκπροσωπούσε την Τουρκία ή το Αζερμπαϊτζάν… Η ίδια, τέλος, δεν ξέρω αν είχε συναίσθηση του που βρισκόταν: δεν γνώριζε τη Chanel, δήλωνε ότι δεν είχε ακούσει τα άλλα τραγούδια (όπως η Γιάννα Τερζή κάποτε), ενώ, μόλις αποκλείστηκε, βγήκε μες στην καλή χαρά, αγνοώντας επιδεικτικά το ότι εκπροσωπεί μία χώρα κι όχι τον εαυτό της και την παρέα της. Έπρεπε, κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα, έστω για το θεαθήναι, να δείξει μια στεναχώρια, μια μεταμέλεια, κάτι. Εδώ κοτζάμ Ρουβάς, έστω και καθ’ υπόδειξη της δισκογραφικής του, μετά από την 7η θέση στη Μόσχα, ζήτησε δημόσια συγγνώμη.
Πολυγλωσσία; Μάλλον όχι
Μόνο τέσσερεις χώρες ξέφυγαν κάπως από τα Αγγλικά. Τρεις από αυτές αποκλείστηκαν: είναι οι δίγλωσσες συμμετοχές της Κύπρου (με Ελληνικά), του Αγίου Μαρίνου και του Μαυροβουνίου (με Ιταλικά). Η μόνη που πέρασε ήταν η Σερβία, η οποία ακούστηκε στην εθνική της γλώσσα, αλλά και τα Λατινικά.
Karma is a bitch
Με την καλή έννοια, όμως: η Dominika Hašková, δηλαδή η Τσέχα τραγουδίστρια των We are Domi είναι κόρη του Dominik Hašek, γνωστού παίκτη χόκεϊ επί πάγου, με διεθνή καριέρα σε Η.Π.Α. και Καναδά. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τορίνου το 2006, ακριβώς στο Pala Alpitour, όπου διεξάγεται η Γιουροβίζιον, έπαιξε μόνο σε έναν αγώνα για εννέα λεπτά. Λόγω τραυματισμού αναγκάστηκε να αποχωρήσει, ωστόσο του απονεμήθηκε, μαζί με τους συμπαίκτες του της Εθνικής Τσεχίας, το χάλκινο μετάλλιο!
Όχι μία, αλλά τρεις “νορβηγικές” συμμετοχές
Για πρώτη φορά Νορβηγικής καταγωγής καλλιτέχνες εκπροσωπούν τρεις χώρες: α) είναι φυσικά οι γνωστοί-άγνωστοι Subwoolfer (με καταγωγή από τη… σελήνη), για την ταυτότητα των οποίων πολλά έχουν γραφτεί, με το ίδιο το κανάλι NRK να τροφοδοτεί τη συζήτηση (διαβάσατε τα περί Tix, ότι δηλαδή κρύβεται εκείνος πίσω από τη στολή του αστροναύτη), β) είναι τα μέλη των We are Domi, Casper Hatlestad στην κιθάρα και Benjamin Rekstad στα κήμπορντς και γ) η Αμάντα Γεωργιάδη Tenfjord, η οποία όχι μόνο ζει και δραστηριοποιείται στη Σκανδιναβική χώρα, αλλά, επιπλέον, η μητέρα της, Greta Tenfjord, είναι Νορβηγίδα.
Το ψευδώνυμο “Achille Lauro”
Ο τραγουδιστής, γεννημένος ως Lauro de Marinis, γόνος πολύ εύπορης οικογένειας, πήρε το ψευδώνυμό του από ένα κρουαζιερόπλοιο, το οποίο έπεσε θύμα πειρατείας στις όχθες της Αιγύπτου από Παλαιστίνιους αυτονομιστές της PLO το 1985, οι οποίοι μάλιστα δολοφόνησαν και πέταξαν στη θάλασσα έναν ανάπηρο επιβάτη, για να ασκήσουν πίεση. Προηγουμένως το ίδιο πλοίο είχε δύο φορές συγκρουστεί με άλλα καράβια, το 1953 και το 1975, ενώ έπιασε φωτιά συνολικά τέσσερεις φορές (1965, 1972, 1981, 1984), με την τελευταία να προκαλεί τη βύθισή του στα ανοιχτά της Σομαλίας.
