Γιούροσταρ κατατρεγμένοι από τη μοίρα. 27. 1982

Οι καλλιτέχνες της χρονιάς

Doce (POR 82): Πρόκειται για τις Lena Coelho, Laura Diogo, Teresa Miguel και Fátima Padinha, οι οποίες εμφανίστηκαν ντυμένες με παραδοσιακές πορτογαλικές στολές της εποχής των αποικιών. Υπήρχε μεγάλη απογοήτευση από τον κόσμο, τόσο για την κακή τους θέση, όσο και για το γεγονός ότι δεν είχαν επιλεγεί την προηγούμενη χρονιά, με το Ali-Bábá, um homem das Arábias, το οποίο έγινε μεγάλη επιτυχία, παρότι ο Τύπος τους επιτέθηκε για την προκλητική τους εμφάνιση. Ήταν το πρώτο girl band της χώρας και από τα πρώτα της Ευρώπης. Σχηματίστηκαν το 1979. Η ιδέα να δημιουργηθούν ανήκει στον Tozé Brito των Gemini (POR 78), εξάλλου η Fátima και η Teresa ήταν μέλη κι εκείνου του γκρουπ (βλ. 1978), όπως και η Lena, αλλά όχι μαζί τους στη Γιουροβίζιον του 1978. Η Laura Diogo ήταν επαγγελματίας μοντέλο. Είχε εκλεγεί “Μις Φωτογένεια” το 1979. Ήταν επιτυχημένες σε όλες τις πορτογαλόφωνες χώρες, καθώς επίσης στη Γαλλία, την Ισπανία, τις Η.Π.Α. και τις Φιλιππίνες. Ήταν υποψήφιες το 1980, 1981, 1982 και 1984. Το 1985 αποχώρησε η Lena λόγω εγκυμοσύνης (την αντικατέστησε η Fernanda se Sousa) και λίγο αργότερα η Fátima. Ήταν η αρχή του τέλους, το οποίο ήρθε επίσημα το 1987. H Lena έγινε ηθοποιός. H Laura αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στο Σαν Φρανσίσκο, υπό τη σκιά ενός τεράστιου σκανδάλου που ενέπλεκε τον παίκτη της Benfica Reinaldo. Είχαν γράψει τότε ότι κατέληξε στο νοσοκομείο, όπου χρειάστηκε να κάνει ράμματα, μετά από βίαιο πρωκτικό σεξ,, διότι ήθελε να διατηρήσει την παρθενία της μέχρι τον γάμο. Σύμφωνα με την τηλεοπτική μίνι-σειρά του 2021 “Doce”, αφιερωμένη στη ζωή τους, δεν ήταν η ίδια αλλά μία τρανς, η οποία τη μιμείτο κάνοντας drag show και είπε τότε στις νοσοκόμες πως ήταν η Laura Diogo… Για τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζουν η Fátima και η Teresa, βλ. 1978.

Svetlana (LUX 82-Claire de Loutshek): η δισκογραφική της καριέρα μετρά μόλις τέσσερα single (1981-3), καθώς κι έναν δίσκο με ρωσικά τραγούδια (1990), μαζί με τον κιθαρίστα αδελφό της Pascal de Loutchek. Είναι Γαλλίδα ρωσικής καταγωγής. Ξεκίνησε ως μέλος της χορωδίας του Ivan Rebroff. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 εμφανιζόταν σε καμπαρέ. Τραγούδησε το θέμα της σειράς κινουμένων σχεδίων “Brisby et le secret de Nimh”. Μετά από κάποιες εμφανίσεις σε τηλεοπτικά προγράμματα, εξαφανίστηκε. Τελευταία της ενασχόληση με τη show-biz ήταν η συμμετοχή της στο soundrack της ταινίας “La bûche” (Christmas Dinner) του Michel Legrand. Στην εθνική επιλογή 2οι ήταν οι Babe, με τραγουδίστρια τη Marcha (NL 87). Έχασαν για δύο ψήφους, αλλά μπήκαν στα Ολλανδικά charts με το Indian habits.

Jahn Teigen (NOR 78, 82, 83) & Anita Skorgan (NOR 77, 79, 82). Βλ. 1978 και 1977 αντίστοιχα.

Bardo (UK 82): Είναι η Sally Ann Triplett (UK 80) και ο Stephen Fischer. Ήταν τότε ζευγάρι. Είχαν τον ίδιο παραγωγό (Andy Hill) και την ίδια μάνατζερ (Nichola Martin) με τους νικητές του 1981 Bucks Fizz. Μετά από έναν χρόνο και αφού η Sally Ann γέννησε τον γιο τους, άλλαξαν το όνομα του γκρουπ και έζησαν στη Γαλλία μέχρι τον χωρισμό τους λίγα χρόνια μετά. Ο Stephen κάνει εμφανίσεις, παίζοντας πιάνο και τραγουδώντας με την Penguin Cafe Orchestra, αλλά και σε συναυλίες τραγουδιστών όπως ο Bob Geldof, o Boy George και άλλοι. Παντρεύτηκε και απέκτησε δύο παιδιά. Επρόκειτο να συμμετάσχει στους Bucks Fizz, αλλά δεσμευόταν από συμβόλαιο, καθότι μετείχε στο μιούζικαλ “Godspell”. Εμφανίστηκαν ξανά μαζί, φορώντας μάλιστα τα ίδια ρούχα, σε φιλανθρωπική εκδήλωση το 2010. Για τη Sally Ann, που ξεκίνησε ως τηλεπαρουσιάστρια ενός παιδικού προγράμματος, βλ. 1980.

Neco (TUR 82-Tahir Nejat Özyılmazel): γεννήθηκε το 1948 στο Yozgat. Ενεργός από το 1964 με διάφορες ορχήστρες, πήρε πολλά βραβεία σε διάφορα φεστιβάλ (Σόποτ, Κωνσταντινούπολη, Μπρατισλάβα, Σόφια, Σεούλ, Τσεσμέ). Υιοθέτησε το ψευδώνυμό του το 1974, οπότε άρχισε η σόλο καριέρα του. Στην επιλογή του 1984 ήταν 2^ος και 4^ος, το 1985 2^ος και το 1989 στη δεκάδα. Στο Μουντιάλ του 1982 που διεξήχθη στην Ισπανία, έπαιζαν το εν λόγω τραγούδι από τα μεγάφωνα. Πήγε στο #1 της Τουρκίας, όπως και άλλα 4 LP του. Πρώην ποδοσφαιριστής, μάνατζερ της ομάδας Beşiktaş και αθλητικογράφος, είναι μέλος της Τουρκικής Ολυμπιακής Επιτροπής. Τραγουδά ακόμα (ήταν ενεργός δισκογραφικά μέχρι το 1991), έχει παίξει δε σε αρκετές ταινίες και μιούζικαλ στο θέατρο, καθώς και σε δύο σήριαλ. Απέκτησε δύο κόρες από τον πρώτο του γάμο με την Oya Germen, μάλιστα η Ayşe είναι γνωστή ποπ τραγουδίστρια και, μετά από το διαζύγιό του το 2007, ακόμα μία κόρη κι έναν γιο από τη δεύτερη σύζυγό του Idil Erge. Στα φωνητικά του μετείχε και ο Olcayto Ahmet Tuğsuz των Nazar (TUR 78), συνθέτης των τουρκικών συμμετοχών του 1978, 1982 και 1987, αλλά και του Αγίου Μαρίνου το 2016. Κατέχει τη 2η θέση στα ρεκόρ επανεμφάνισης συνθέτη, μετά από τον Pierre Kartner (NLD 73-NLD 10).

Kojo (FIN 82-Timo Kojo): γεννήθηκε το 1953 στο Ελσίνκι. Ξεκίνησε να δισκογραφεί το 1977 με τους Madame George, το τρίτο γκρουπ στο οποίο βρέθηκε. Έναν χρόνο μετά ξεκίνησε σόλο καριέρα. Είχε ήδη τέσσερα αγγλόφωνα άλμπουμ (το ένα χρυσό), όταν πήγε στον διαγωνισμό. Ενεπλάκη σε μια συμπλοκή και του είχαν μαυρίσει το μάτι κατά την εβδομάδα του διαγωνισμού. Αμέσως μετά η καριέρα του καταποντίστηκε, αλλά δεν εξαφανίστηκε, καθότι το 1987 έκανε στροφή ερμηνεύοντας πλέον στα Φινλανδικά (με μέτρια επιτυχία). Το τραγούδι μιλά για τον αφοπλισμό και είναι αντιπολεμικό, στο ίδιο πνεύμα με αυτό της Γερμανίας της ίδιας χρονιάς (ήταν έντονο το φιλειρηνικό κίνημα). Παρόλο που χαιρετίστηκε θετικά από τον Τύπο, τελικά κατέληξε με μηδέν βαθμούς, εξ ου το παρατσούκλι “Nolla Kojo” (Kojo μηδέν). Έκανε κάποιες εμφανίσεις και στο Πεκίνο το 2006. Είναι ακόμα ενεργός. Συζεί με τη σύντροφό του Irma και έχουν τρεις ενήλικες γιους. Το 2019 κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία του.

Arlette Zola (SWI 82-Arlette Jaquet): Γεννήθηκε το 1949 στο Fribourg. Το ψευδώνυμό της είναι τμήμα του επωνύμου του πατριού της, René Quazzola. Ξεκίνησε το τραγούδι το 1965, ενώ το 1966 πήρε μέρος σε διάφορους διαγωνισμούς για ερασιτέχνες στο ράδιο και την τηλεόραση. Το πρώτο της άλμπουμ βγήκε το 1967, ενώ το 1968 ήταν στους φιναλίστ του διαγωνισμού που θα έστελνε τον νικητή στο φεστιβάλ του Rio de Janeiro. Το 1969 κέρδισε τον «Χρυσό Ορφέα» στη Βουλγαρία στον διαγωνισμό της Intervision. Το 1972 παντρεύτηκε με έναν ηλεκτρολόγο, τον Charly που έκανε τον μάνατζέρ της, έως το 1979, οπότε χώρισε, διότι εκείνος την απατούσε (μάλιστα λίγο μετά συνελήφθη για εμπόριο ναρκωτικών, φυλακίστηκε και απέδρασε το 1983, διαφεύγοντας στο εξωτερικό). Απέκτησε μία κόρη, την οποία βάφτισε Romy, για να τιμήσει τη Romy Schneider. Το 1980 έκανε την επιστροφή της, χωρίς όμως να ξαναφθάσει στο επίπεδο που ήταν πριν. Το 1984 ήταν 3^η στην ελβετική επιλογή, όπως και το 1985, μαζί με τους Helder and the Heldernauts. Σήμερα, εκτός από σποραδικές ηχογραφήσεις (μέχρι το 2007) και εμφανίσεις σε gala, revue και συναυλίες, χάρη στη στήριξη του Alain Morisod, έχει ουσιαστικά εγκαταλείψει την καλλιτεχνική της δραστηριότητα. Παράλληλα με το τραγούδι, αλλοτε ασχολείτο με τη φάρμα και τα ζώα της, άλλοτε με το κατάστημα κεριών που άνοιξε η ίδια κι άλλοτε με τo εστιατόριο που διηύθυνε η μητέρα της στο Fribourg, το “Café des Arcades” ή το δικό της ρεστωράν “Café de la Sonnaz” στο Pensier. Είναι μια πραγματική αντι-σταρ, όπως τη χαρακτηρίζουν, διότι δεν άντεχε τη νυχτερινή ζωή και την πίεση του επαγγέλματος. Η εμφάνισή της ως “θείτσα” στη Γιουροβίζιον δεν έχει καμία σχέση με την καριέρα της ως εκπρόσωπος του ye-ye που την έκανε γνωστή σε όλες τις γαλλόφωνες χώρες.

Για την Άννα Βίσση / Anna Vishy (GRE 80, CYP 82, GRE 06), βλ. 1980. Να προσθέσουμε πως τότε γνώρισε τον Νίκο Καρβέλα και ξεκίνησε το ειδύλλιό τους. Ο Νίκος Καρβέλας εμφανίζεται ως στιχουργός της αγγλικής βερσιόν. Συνθέτης και στιχουργός της ελληνικής εκδοχής δηλώθηκε η Άννα Βίσση, διότι απαγορευόταν τότε οι κυπριακές συμμετοχές να προέρχονται από καλλιτέχνες αλλων χωρών. Ωστόσο, σε κάποια συνέντευξή του στο ΡΙΚ πολλά χρόνια μετά δήλωσε πως είναι δικό του τραγούδι, παρά τις απέλπιδες προσπάθειες του δημοσογράφου να τον εμποδίσει από το να κάνει την αποκάλυψη. Η Άννα Βίσση προσπάθησε ξανά την κυπριακή επιλογή του 1986, όπου ήρθε 2^η, με το Θέλω να γίνω σταρ, ενώ στην ελληνική του 1989 ήρθε 3^η με το Κλαίω.

Chips (SWE 82): είναι η Elizabeth Andreasson (NOR 85, 94, 96) και η Kikki Danielsson (SWE 85). Όταν ξεκίνησαν το 1979 ήταν ένα εξαμελές γκρουπ. Το 1980 ήταν 4^οι ως Chips (χωρίς την Elisabeth Andreasson), το 1981 ήρθαν στη 2η θέση, ως Sweet & Chips, μαζί με τους Lasse Holm (SWE 86), Brita Johanssen και Tania. Η Kikki και ο Lasse ήταν 2^οι και το 1978, πίσω από τον Björn Skifs, όπως και το 1981. Το 1982 αφαίρεσαν από τον τίτλο τους το Sweet &, διότι οι original Chips (υπήρχαν και άλλοι με το ίδιο όνομα) ή είχαν σταματήσει να τραγουδούν ή τους είχαν πουλήσει τα δικαιώματα. Το εν λόγω πήγε στο #4 της χώρας. Από το 1983 ξεκίνησαν τις σόλο καριέρες τους, παρά την υψηλή δημοτικότητα του γκρουπ (με περιοδείες στη Δυτική Γερμανία και τη Σκανδιναβία). Έκαναν θεαματική επάνοδο το 2002, είκοσι χρόνια μετά, με το όνομα Kikki, Bettan & Lotta (είχαν μαζί τους και τη Lotta Engberg-SWE 87), σε ήχο πανομοιότυπο με αυτό των Chips (3^ες στην επιλογή). Είναι ίσως οι μόνες καλλιτέχνιδες που εμφανίστηκαν μαζί σε μία γιουροβίζιον και αντίπαλες σε μία άλλη. Η Kikki Danielsson (Elsie Ann-Kristin Danielsson-Ros) γεννήθηκε το 1952. Είναι ακορντεονίστα και εξπέρ στο yodeling. Πέρασε μια μεγάλη περίοδο μακριά από τα φώτα, καθώς είχε χάσει τη φωνή της, συνέπεια καρκίνου των φωνητικών χορδών, αλλά και πριν από αυτό είχε σοβαρά προβλήματα με ρευματικά. Έχει τραγουδήσει συχνά και στις Η.Π.Α.. Το περίφημο 2-4-2-1-2-1 δεν είναι το νούμερο του τηλεφώνου της, αλλά οι θέσεις της στις εθνικές επιλογές, από το 1978 ως το 1985. Παντρεύτηκε το 1984 τον μουσικό Kjell Roos. Απέκτησαν έναν γιο και μία κόρη. Το 2000 πέθανε ο πατέρας της, την εγκατέλειψε ο σύζυγός της (χωρίς ωστόσο να πάψουν να συνεργάζονται μουσικά), τη συνέλαβαν να οδηγεί μεθυσμένη και της αφαίρεσαν το δίπλωμα. Μετείχε 10 φορές σε σουηδικούς τελικούς και μία σε νορβηγικό. Η Elisabeth (Elisabeth Gunilla Andreasson-Andreassen) Γεννήθηκε στη Σουηδία το 1964 από Νορβηγούς γονείς. Άρχισε με ένα διαγωνισμό ταλέντων, πριν μεταπηδήσει σε γκρούπ της κάντρι, στο οποίο τραγουδούσε και έπαιζε κοντραμπάσο. Εκεί την εντόπισε ο Lasse Holm. Ζει στο Όσλο με τις δύο κόρες της (ο άντρας της πέθανε από καρδιακή προσβολή το 2016), όπου εργάζεται και ως ηθοποιός σε κωμωδίες και μιούζικαλ. Υπήρξε 12 φορές υποψήφια σε σουηδικούς και νορβηγικούς τελικούς. Παίζει πιάνο, κιθάρα και κόντραμπασο. Μαζί με τους Lys Assia, Fud Leclerc, Peter, Sue & Marc και Valentina Monetta είναι οι μόνοι καλλιτέχνες που έχουν συμμετάσχει τέσσερεις φορές ως βασικοί τραγουδιστές.

Mess (AUS 82): H Εlisabeth “Lizzi” Engstler, γεννημένη το 1960, ήταν η παρουσιάστρια της αυστριακής επιλογής του 1990. Κάνει σήμερα δεύτερη καριέρα ως επιτυχημένη ραδιοφωνική παραγωγός και βραβευμένη τηλεπαρουσιάστρια διαφόρων προγραμμάτων, ιδιαίτερα σε εκπομπές μαγειρικής, έχει δε εκδόσει και ένα βιβλίο με συνταγές. Παράλληλα εργάζεται ως θεατρική και τηλεοπτική ηθοποιός. Συζεί με τον Alexander Zaglmaier. O γεννημένος το 1957 Mickael Scheickl (συνθέτης του εν λόγω, με το ψευδώνυμο Mickael Mell) ξεκίνησε στην παιδική χορωδία Wiener Sängerknabe. Μέλος των One Family από το 1976, υιοθέτησε το ψευδώνυμο Fritz για τη σόλο καριέρα του (από το 1981). Παραγωγός, πλέον, προμόταρε την Jazz Gitti (επιλογή 1984) , τους Mosaro Music Project, τους Grooving Spirit και το τρίο Joy που έκανε τη διεθνή επιτυχία Touch by Touch. Από το 2012, οπότε αποχώρησε ο τραγουδιστής τους Fred Jaklitsch τον αντικαθιστά εκείνος. Εργάζεται, επίσης, ως μουσικός και συνθέτης. Από τη δεύτερη σύζυγό του Karin Sahrea απέκτησε δύο παιδιά, καθώς και δύο ακόμα από την τρίτη σύζυγό του Michaella Weiss. Φοιτητές της ιατρικής και οι δύο, κατάφεραν με το τραγούδι τους –το οποίο έγινε χιτ–να γίνουν αμέσως γνωστοί στην Αυστρία. Αξίζει να σημειωθεί ότι εκτός από το εν λόγω, ο καθένας είχε κι από ένα σόλο τραγούδι στην εθνική επιλογή το 1982. Συνέχισαν να τραγουδούν μετά τοn γάμο τους για μερικά χρόνια μαζί. Το τραγούδι τους Cabrio –από την αυστριακή επιλογή του 1983- ήταν καλοκαιρινή επιτυχία. Και οι δύο πέρασαν για ένα διάστημα από τους Blue Danube (AUS 81). Χώρισαν το 1992.

Lucia (SPA 82-María Isabel Lineros Rodríguez): γενήθηκε στη Σεβίλλη το 1964. Είναι ραδιοφωνική και τηλεοπτική παρουσιάστρια σε τοπικούς σταθμούς. Το 2005 μετείχε στην ισπανική “Φάρμα”. Τότε κυκλοφόρησε το τελευταίο της άλμπουμ (9 συνολικά). Ξεκίνησε με ένα φλαμένκο γκρουπ πριν από τη σόλο καριέρα της. Τη δεκαετία του 90 έκανε στροφή από το καθαρόαιμο φλαμένκο σε πιο ανάμεικτους ήχους. Όταν πήγε στη Γιουροβίζιον ήταν η νεότερη εκπρόσωπος που είχε στείλει ποτέ η Ισπανία. Το τραγούδι είχε κατηγορηθεί τότε ως πολιτικό άσμα υπέρ της νομιμοποίησης των διαγυζίων (νόμος που είχε ψηφιστεί λίγους μήνες πριν). Σαν να μην έφτανε αυτό, στις 2 Απριλίου (22 ημέρες πριν από τον διαγωνισμό, ξέσπασε ο πόλεμος στα νησιά Φώκλαντ μεταξύ Ηνωμένου Βασιλείου και Αργεντινής. Η ίδια ζήτησε να αλλάξει ο ρυθμός ταγκό (που παρέπεμπε στην Αργεντινή, με τον διαγωνισμό να πραγματοποιείται στην Αγγλία) και η σχετική χορογραφία, αλλά το κανάλι TVE αρνήθηκε λόγω στενότητας χρόνου. Ο διεθνής Τύπος σχολίασε αρνητικά την παρουσία της χώρας, για τον λόγο αυτό η ισπανική αποστολή συνοδευόταν διαρκώς από σωματοφύλακες. Το τραγούδι πήγε στο #1. Η ίδια έκανε δύο ακόμα επιτυχίες και μετά η καριέρα της πήρε την κατιούσα.

Για τη Stella (NLD 70, με τις Hearts of Soul, BEL 77, με τους Dream Express, BEL 82-Stella Maessen), βλ. 1970.

Brixx (DEN 82): το γκρουπ μετά από τη Γιουροβίζιον διαλύθηκε. Κυκλοφόρησαν μόνο ένα άλμπουμ. Ο Jens Vilhelm Brixtofte (1956-), ο οποίος έδωσε και το όνομα του συγκροτήματος, βασισμένο στο επώνυμό του, ξεκίνησε το 1975 με τους ΜΚΤ, όταν κέρδισαν ένα σώου ταλέντων. Μετεξέλιξη αυτού του γκρουπ, το οποίο διαλύθηκε το 1980 ήταν οι Brixx. Λίγα χρόνια μετά εγκατέλειψε την καριέρα του, σπούδασε οικονομικά, πήρε μεταπτυχιακό και έγινε επιχειρηματίας. Κατέβηκε ως υποψήφιος το 2017 με τους Σοσιαλδημοκράτες, αλλά δεν εξελέγη. Αδελφός του είναι ο πρώην δήμαρχος της πόλης Farum Peter Brixtofte. O John Bilde Hatting (1948-2013) έγραψε τις συμμετοχές του 1986 (ως μέλος των Trax, μαζί με τη σύζυγό του Lise Haavik, στην οποία έκανε φωνητικά) και 1990. Οι Trax ήταν ακόμα δύο φορές υποψήφιοι, το 1984-6οι και το 1985-3οι. Πέθανε αιφνίδια το 2013 από ανακοπή καρδιάς. Ο Bjørn Holmegård Sørensen εργάζεται ακόμα ως μουσικός, αλλά και δάσκαλος σε δύο συμβατικά κι ένα μουσικό σχολείο. Ως μουσικός εργάζεται ο Torben Jacobsen, ο οποίος έχει ασχοληθεί επίσης με τα μαθηματικά και τη φιλοσοφία. Έχει περάσει από διάφορα πόστα ως μάνατζερ ή μέντορας σε μουσικές ομάδες, αλλά και καθηγητής. Ο Steen Ejler Olsen, αφού εργάστηκε για μια δεκαετία ως ντράμερ, είναι εδώ και 30 χρόνια IT Manager στην κοινότητα του Tårnby.

Aska (YUG 82): ο όνομά τους προέρχεται από ένα γνωστό παραμύθι, «Η Aska και ο λύκος» (Aska I vuk), του νομπελίστα Ivo Andrić, για ένα μικρό αρνάκι που παρακαλά τον λύκο να μην το φάει. Δημιουργήθηκαν ειδικά για τον διαγωνισμό. Το 1985 διαλύθηκαν. Η Snežana Mišković (1958-), ξαναπήγε με τους Viktorija το 1990 (5^οι). Το γκρουπ ιδρύθηκε το 1986 και διαλύθηκε το 1990 μετά από τέσσερα άλπουμ. Αμέσως μετά χρησιμοποίησε το όνομά τους ως δικό της ψευδώνυμο. Έτσι μετείχε το 2005 στον σερβικό τελικό (5η). Αποσύρθηκε επίσημα το 2014, διότι δεν μπορούσε να βιοποριστεί, ωστόσο συνεχίζει να γράφει για άλλους καλλιτέχνες. Έχει σπουδάσει οικονομικά, πιάνο, μπαλέτο και ακορτνεόν. Ετοιμαζόταν να πάει στα δικαστήρια τον Bruno Mars για κλοπή του Uptown Funk από το δικό της Dark streets are not for girls(1984), αλλά δεν προχώρησε διότι δεν διέθετε τοσα χρήματα. Προσπάθησε για καριέρα στις Η.Π.Α. αλλά απέτυχε. Έχει μία κόρη. Η Snežana Stamenković (1961-) έφυγε αμέσως μετά από τις Aska και αντικαταστάθηκε από την Suzana Perović. Έχοντας κάνει σπουδές όπερας, από το 1987 ξεκίνησε οπερατική καριέρα στο Βελιγράδι και μετά στο Τρίερ, τη Βέρνη και τη Λειψία. Από το 2002 διδάσκει στο πανεπιστήμιο του Μάνχαϊμ. Η αθόρυβη πορεία της στις γερμανόφωνες χώρες είχε οδηγήσει σε ανυπόστατες φήμες ότι έιχε πεθάνει από ναρκωτικά. Η Izolda Barudzija (1963-), ξεκίνησε με διάφορες χορωδίες, αλλά και την ορχήστρα τζαζ του Radio Belgrade. Μαζί με την αδελφή της Eleanor έκαναν φωνητικά το 1983, ενώ πήγε ξανά και το 1984 στη Γιουροβίζιον ως Iza (μαζί με τον τότε σύντροφό της Vlado Kalember), με το βίντεο-κλιπ της να απαγορεύεται στην Τουρκία, διότι εμφανίστηκε ημίγυμνη. Πέρασε από πολλά φεστιβάλ. Μέχρι το 1992 εμφανιζόταν με την αδελφή της , ενώ μέχρι το 1998 ήταν στους Vox μαζί με τον σύζυγό της Zlatko Manolović. To 2001 έφυγαν μαζί για τη Γερμανία, όπου από το 2009 διδάσκει στη μουσική ακαδημία του Ντύσελντορφ. Πήραν το πρώτο 12άρι της Γιουγκοσλαβίας στην ιστορία (και μάλιστα από τη Σουηδία).

Avi Toledano (ISR 82): Γεννήθηκε το 1948 στο Μαρόκο. Έλαβε γαλλική μόρφωση. Στα νιάτα του ανήκε σε σιωνιστική οργάνωση, η οποία ήταν παράνομη στη χώρα. Στα 16 του μετακόμισε στο Ισραήλ, αφού πλαστογράφησε την υπογραφή του πατέρα του, όπου έμεινε σε κιμπούτς, ενώ προηγουμένως είχε παραμείνει σε στρατόπεδο προσφύγων στη Μασσαλία για κάποιους μήνες. Κατά τη στρατιωτική του θητεία μετέιχε σε γκρουπ, ενώ το 1969 ήρθε 3ος σε διαγωνισμό ταλέντων και έγινε γνωστός. Έκανε καριέρα και στη Γαλλία, διασκευάζοντας τραγούδια του Charles Aznavour. Πρώτη φορά σε Kdam το 1981 (3ος). Έγραψε επίσης το Hi (ΙSR 83). Άλλες υποψηφιότητες ως συνθέτης: το 1985 με τη Yardena Arazi (3η), το 1986 με τον Chaim Mosche (3ος), το 1991 με τον Uri Fineman (5ος, αν και ήταν το φαβορί). Ο ίδιος ξαναπήγε το 1989 (2^ος, με ταπεινωτική ήττα πίσω από ένα άπειρο αγόρι). Έπαιξε και σε μια αποτυχημένη ταινία για τους Εβραίους του Μαρόκου. Πάμπολλες ήσαν οι αντιδράσεις για το εθνικιστικό του τραγούδι από τον Τύπο πολλών χωρών. Κατηγορήθηκε ότι πήγε όχι για την προώθηση του ευρωπαϊκού τραγουδιού, αλλά για να κάνει προπαγάνδα. Ισραηλινοί στρατιώτες το χρησιμοποίησαν ως πολεμική ιαχή κατά των Παλαιστινίων. Το Hora είναι ένας παραδοσιακός κυκλικός βαλκανικός χορός που είναι αγαπητός και στο Ισραήλ. Ο καλλιτέχνης έχει τρια παιδιά από την πρώτη του σύζυγο Liora (όχι τη γνωστή). Ο γιος του Tal είναι τραγουδιστής και τηλεπαρουσιαστής, ενώ ο γιος του Ori μουσικός και διεθνής παραγωγός. Από τη δέυτερη σύζυγο Hagit Levi (αδελφή του Ofer Levi-υποψήφιος το 1995-3ος) απέκτησε τρία ακόμα παιδιά, από τα οποία η Lehi ήταν υποψήφια το 2020. Χώρισαν το 2014. Πλέον συζεί με τη σύντροφό του Ronit. Είναι ακόμα ενεργός στα μουσικά δρώμενα

Bill van Dijk (NED 82-Willem Edsger van Dijk): γεννήθηκε το 1947 στο Ρότερνταμ. Είναι γνωστός σταρ των μιούζικαλ. Με το ρόλο του Συρανό πήγε και στο Broadway, έχοντας περάσει από τα περισσότερα ολλανδικά θέατρα. Μάλιστα, όταν γινόταν το casting για την Αμερικανική παράσταση, άλλαξαν όλους τους ηθοποιούς, εκτός από εκείνον, με παρέμβαση και της υπουργού πολιτισμού της Ολλανδίας. Πέρα από αυτό, τον καλούν συχνά σε αθλητικές διοργανώσεις, για να ερμηνεύσει τον εθνικό ύμνο της Ολλανδίας. Για πολλά χρόνια μετείχε στο Sesamstraat, την ολλανδική εκδοχή του Sesame Street, δανείζοντας τη φωνή του σε διάφορα πρόσωπα. Έχει παίξει και σε μερικές ταινίες, σειρές και παιδικά τηλεοπτικά προγράμματα. Ξάδελφός του είναι ο Ian Van Dijk, ο οποίος συνέθεσε την πορτογαλική συμμετοχή του 1990.

The Duskeys (IRL 82): δημιουργήθηκαν, όταν περνούσαν κρίση οι The Fairways (υπήρχαν από το 1978), η μπάντα του Τom Kelly. Τότε, η σύζυγος του τελευταίου Sandy Kelly (Philomena Ellis) που ήταν η τραγουδίστριά τους από το 1974 “προσέλαβε” την αδελφή της Barbara Ellis και την Ουαλλή ξαδέλφη τους Nina (Marian) Duskey (επίσης μέλος των Fairways για ένα διάστημα-δεν εντοπίσαμε πρόσφατη φωτογραφία της). Πρώτο τους single το 1980. Το 1981 ήταν υποψήφιες ως The Duskey Sisters (3ες), με μάνατζερ τον Tom Kelly. Το 1982 μπήκε στο γκρουπ ο Dan “Danny” Duskey, αδελφός της Nina. Στα τέλη του 1983, στα πλαίσια μιας περιοδείας, ενεπλάκησαν σε αυτοκινητιστικό ατύχημα που ουσιαστικά τελείωσε την πορεία τους, καθότι η Βarbara έμεινε για μήνες στο νοσοκομείο και αντικαταστάθηκε αναγκαστικά από την 17χρονη ξαδέλφη της Tina, η οποία ήρθε τότε από την Αγγλία για τον λόγο αυτό, χωρίς όμως επιτυχία. Διαλήθηκαν επίσημα τον Φεβρουάριο του 1984. Η Sandy Kelly (η οποία με τον σύζυγό της έχει στούντιο ηχογραφήσεων) κάνει σόλο καριέρα, στο Λονδίνο, την Ιρλανδία, αλλά και τις Η.Π.Α. ως τραγουδίστρια της country, μάλιστα είχε συνεργαστεί πλειστάκις με τον Johnny Cash. O Dan Duskey άλλαξε για λίγο το όνομά του σε Michael Palace. Μαζί με τους Palace ήταν υποψήφιος για το Ηνωμένο Βασίλειο το 1986 (5ος). Είναι πλέον πάστορας στην Elim Pentecostal Church του Bristol, έχοντας περάσει από διάφορες εκκλησίες της Ιρλανδίας και της Ουαλλίας, με το όνομα Simon Foster. Η παπαδιά ονομάζεται Jane. Έχουν μία κόρη, τη θεολόγο Emily. Το 1986 αισθάνθηκε την κλίση προς τον Θεό και το 1994 αποφοίτησε από το Elim Bible College κι αμέσως έγινε ιερέας. Είναι διάσημος ομιλητής σε τοπικά και διεθνή συνέδρια, με στόχο να φέρει το ποίμνιο πιο κοντά στην εκκλησία. Η Barbara Ellis ήταν για χρόνια μέλος της μπάντας της Sandy Kelly, ενώ κάποια στιγμή έφτιαξε δική της μπάντα και μετά τους Champagne, με τους οποίους έπαιζαν σε γάμους και γιορτές, στους οποίους μετείχε κι ο μπασίστας Michael Kelly, αδελφός του Τom. Σταμάτησε αιφνίδια το 2009 κάθε δραστηριότητα. Έπασχε από ψυχολογικά προβλήματα και αυτοκτόνησε το 2018. H Nina είναι παντρεμένη με τον Lyndon Keylock, ο οποίος έπαιζε κρουστά στους The Fairways. Εμφανίζεται ακόμα σε λονδρέζικα καμπαρέ.

Νicole (GER 82-Nicole Hohloch-Seibert): Γεννήθηκε το 1964 στο Saarbrücken και την ανακάλυψε ένας παραγωγός το 1980 σε ένα φεστιβάλ τραγουδιού στο Schwäbisch Hall. Έχει κυκλοφορήσει πάνω από 25 δίκσους και 80 single. Όταν κέρδισε τη Γιουροβίζιον ήταν ακόμα μαθήτρια Λυκείου. Η νίκη εκτόξευσε την καριέρα της στη Γερμανία και το εξωτερικό, μπαίνοντας στα περισσότερα charts της Ευρώπης, ακόμα και στο #1, με το τραγούδι να διασκευάζεται από την ίδια σε 8 γλώσσες (σύν δύο τρίγλωσσες βερσιόν). Ένα χρόνο μετά ήρθε 2η στο Τόκυο. Μετά από μακρά αποχή (1992-2008), για να γεννήσει και να μεγαλώσει τις δύο κόρες που απέκτησε από τον σύζυγο και παιδικό της φίλο Winfried Seibert (ειδικό στις μοτοσυκλέτες), επέστρεψε δριμύτερη. Το 1998, εκείνη κι ο άνδρας της έπαθαν αυτοκινητιστικό δυστύχημα, καθώς πήγαιναν σε ένα τηλεοπτικό σώου, με αποτέλεσμα για αρκετό καιρό να εμφανίζεται με κολλάρο στο λαιμό. To 2004 επρόκειτο να eμφανιστεί στην Ταϊλάνδη, όμως την πρόλαβε το τσουνάμι, έτσι πήγε τελικά στη Νότια Αφρική. Έχει φιλανθρωπικό έργο στην Αφρική και τις Φιλιππίνες, ενώ ερμηνεύει συχνά σε εκκλησίες. Η Αυστρία τής έδωσε μόνο έναν βαθμό, ως αντίποινα για το 1966, όπου η Γερμανία δεν είχε δώσει τίποτα στο βραβείο της. Επιπλέον, φιλειρηνικά κινήματα της εποχής αντιμετώπισαν το τραγούδι της με κυνισμό ως κατασκεύασμα (εξάλλου, το image της ήταν πολύ προσεκτικά επιλεγμένο, ώστε να αρέσει στο πιο συντηρητικό κοινό). Έχει πλέον δύο εγγόνια.