Μια ΝΕΑ ΑΡΧΗ θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε αυτόν τον διαγωνισμό, αφού όλα πλέον άλλαξαν. Σύστημα βαθμολογίας, τα περίφημα βιντεοκλίπ των τραγουδιών μια βδομάδα πριν τον διαγωνισμό, όροι στην σκηνική παρουσία (είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού που επιτρέπονται τα συγκροτήματα αλλά δυστυχώς ετούτη την πρώτη χρονιά δύο μόνο χώρες το εκμεταλλεύονται, η Ελβετία με του γνωστούς σε όλους τους eurofans Peter Sue and Marc και η Σουηδία με το οικογενειακό συγκρότημα Family four). Χώρες που δεν συμμετέχουν έχουν το δικαίωμα να τον μεταδώσουν σε μαγνητοσκόπηση (η Ελλάδα τον μετάδωσε όπως και το 1970, από το studio της ΕΙΡΤ με εκφωνήτρια την γνωστή τότε Μακώ Γεωργιάδου), η Ισλανδία, οι ΗΠΑ και το Χονγκ Κόνγκ επίσης μεταδίδουν τον διαγωνισμό. Η σημαντικότερη όμως αλλαγή ήταν στη βαθμολογία. Πίνακας ηλεκτρονικός, βράβευση των 3 πρώτων τραγουδιών (μια κίνηση που έγινε για μια και μοναδική φορά στην ιστορία του θεσμού) και άλλα πολλά. Ας τα δούμε λοιπόν πιο αναλυτικά, στο σημερινό μας αφιέρωμα στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision 1971.
Στις 3 Απριλίου του 1971 λοιπόν στο Gaiety Theatre του Δουβλίνου και μετά την νίκη της Ιρλανδέζας Dana (και ουχί international) ο 16ος διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision πραγματοποιείται έγχρωμα, αφού το δημόσιο κανάλι της Ιρλανδίας RTE αναλαμβάνει να διοργανώσει τον διαγωνισμό και αναγκάζεται για τις ανάγκες αυτού του show να τον μεταδώσει ζωντανά με έγχρωμο φιλμ και με αποτέλεσμα να ξεφύγει οικονομικά από τον ετήσιο προυπολογισμό. Έτσι, εκείνο το Σάββατο 18 χώρες (αφού οι επαναστάτριες χώρες της προηγούμενης χρονιάς Πορτογαλία, Νορβηγία, Σουηδία και Φινλανδία επέστρεψαν και για πρώτη φορά το μικρό νησί της Μάλτας) έβαλαν τα καλά τους και συναγωνίστηκαν μεταξύ τους με σκοπό την πρώτη θέση και όλα αυτά μέσα σε μια και όχι τόσο ευγενική άμιλλα μεταξύ……των κριτικών επιτροπών. Οι κριτικές επιτροπές της κάθε χώρας αποτελούνταν από δύο μέλη. Ένα μέλος της κριτικής επιτροπής ήταν μεταξύ 16 και 25 χρονών και το άλλο ηλικίας μεταξύ 26 και 55. Ο κάθε κριτής έδινε 1-5 πόντους για κάθε τραγούδι ανάλογα με τα γούστα του, αμέσως μετά την παρουσίαση των τραγουδιών εκτός βέβαια από αυτό της δικής τους χώρας. Οι ψήφοι συλλέγονταν και υπολογίζονταν αμέσως μετά την παρουσίαση του καθενός τραγουδιού στην σκηνή. Παρακολούθησαν μέσω τηλεοράσεως σε ένα από παρασκήνια του θεάτρου και, στη συνέχεια, εμφανίστηκαν στη σκηνή για να επιβεβαιώσουν τα αποτελέσματα τους. Αρνητική εντύπωση προκάλεσε η κριτική επιτροπή του Δουκάτου του Λουξεμβούργου, που αφού είχαν πείσει τους εαυτούς του ότι το τραγούδι τους “Pomme Pomme Pomme” (μήλο μήλο μήλο) ήταν φαβορί, έδιναν χαμηλές βαθμολογίες σε τραγούδια που θεωρούσαν επικίνδυνα για τη νίκη και δίναν υψηλές σε αυτά που θεωρούσαν ακίνδυνα.
Ευτράπελα
Πέραν από αυτό των κριτικών επιτροπών, άλλα μικρά ευτράπελα τεχνικού τύπου ήταν ο μικροφωνισμός στο τραγούδι της Ολλανδίας και η χαμένη εισαγωγή στο τραγούδι της Ισπανίας. Το μεγαλύτερο όμως ευτράπελο της χρονιάς ήρθε από το Ηνωμένο Βασίλειο και την εκπρόσωπο του Clodagh Rodgers από την Βόρειο Ιρλανδία. Η ιστορία έχει ως εξής: αφού το Ηνωμένο Βασίλειο την επέλεξε ως την τραγουδίστρια που θα το εκπροσωπήσει (To BBC την επέλεξε για ψαρέψει ψήφους απλά, ο διαγωνισμός διεξάγονταν στην Ιρλανδία γαρ..) είχε ανησυχία για μία πιθανή αντίδραση από το κοινό (το λες και βομβιστική επίθεση) λόγω των εχθροπραξιών που μαινόντουσαν στην Βόρεια Ιρλανδία και τον IRA. Η μαντάμ Clodagh Rodgers, η οποία ήταν δημοφιλής τόσο στο Ηνωμένο Βασίλειο όσο και στην Δημοκρατία της Ιρλανδίας και παρόλο που έλαβε απειλές για τη ζωή της από τον IRA, ηγρόν ηγόραζε και εμφανίστηκε με μίνι καυτό σορτσακι (την λες και πεταχτούλα) και σαν τρελή χοροπηδούσε στην σκηνή …. Το αποτέλεσμα 4η στα 18 τραγούδια ….. (δεν είναι και τόσο κακό…..). Παρόλα αυτά το Μονακό ήταν αυτό που έκανε την έκπληξη: για πρώτη και τελευταία φορά ήρθε πρώτο με 128 βαθμούς και 6 10αρια (σύνολο από τους δύο κριτές) και με μία καλλιτέχνη γαλλικής καταγωγής, Severine στο όνομα, που έκανε μεγάλη καριέρα στην Γερμανία μετά τον διαγωνισμό.
Άλλα ονόματα που μετείχαν: η Marianne Μendt που τραγούδησε στη βιεννέζικη διάλεκτο, η Γερμανο-Εβραία Katja Ebstein (3η το 1970, 3η το 1971, 2η το 1980), η Ισπανή Carina, ο Γάλλος Serge Lama που έχει γράψει το “Je suis malade”, επιτυχία με τις Dalida και Lara Fabian, ο Ιταλός Massimo Ranieri (κατάφωρα αδικημένος, παρότι πήρε το μεγαλύτερο χειροκρότημα), ο Φινλανδός Markku Aro και η Νορβηγή Hanne Krogh που έχει ένα περίεργο ρεκόρ: 17η το 1971, 1η το 1985, 17η το 1991. Είναι η γνωστή η ιστορία με τον Μαλτέζο κριτή, ο οποίος στρίμωξε την τελευταία -ανήλικη τότε- σε ένα ασανσέρ και της ζήτησε σεξ για να την ψηφίσει. Ακόμα ένα κουφό: οι Βέλγοι Jacques Raymond & Lily Castel αντικατέστησαν τους Nicole & Hugo (BEL 73), διότι η Nicole έπαθε ξαφνικά ιλαρά.
