Η Πορτογαλία, η Ελλάδα και οι νίκες της μοναδικής ευκαιρίας.

Καταρχάς σπεύδω να δηλώσω ότι το παρακάτω κείμενο δεν είναι δημοσιογραφικό και ότι απηχεί σκέψεις του γράφοντος και μόνον αυτού. Παρακολουθώ τη διαμάχη που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στους φαν (κυρίως τους “ιταλόφιλους” και τους “πορτογαλόφιλους” αναφορικά με την αναπάντεχη νίκη της Πορτογαλίας, την ώρα που η Ιταλία διαφημιζόταν ως το απόλυτο και αδιαφιλονίκητο φαβορί, άποψη η οποία -τουλάχιστον εμένα- δεν με έπειθε, όχι απόλυτα τουλάχιστον.

Πράγματι το ιταλικό τραγούδι αποτελεί φαινόμενο με τα αλλεπάλληλα ρεκόρ που κατέρριψε (έχουμε γράψει αναλυτικά γι’ αυτά), νομίζω όμως ότι η υπερέκθεση και υπερπροβολή λειτούργησε τελικά αρνητικά. Μου θύμισε την περίπτωση της Gina G το 1996 (#1 στο Ηνωμένο Βασίλειο, με παρουσία στο Τοπ πολλών χωρών παγκοσμίως) που κατετάγη μόλις 8ο, όπως εξάλλου και οι Afro-dite το 2002, χρονιά κατά την οποία έψαχναν ποιος θα έρθει 2ος…

Κατά την ταπεινή μου γνώμη έχουμε να κάνουμε με ακόμα μια περίπτωση “νίκης της μοναδικής ευκαιρίας“. Τι εννοώ; Έχουμε δει κι άλλες φορές χώρες λόγω συνθηκών ή ιδιαίτερων ερμηνειών να κερδίζουν, χωρίς απαραίτητα να διαθέτουν το καλύτερο τραγούδι. Κάπως έτσι το Βέλγιο κέρδισε 1986 με ένα φρέσκο ποπ τραγούδι και μια ανήλικη τραγουδίστρια (θυμίζουμε ότι ήταν η μόνη γαλλόφωνη που δεν είχε κερδίσει μέχρι τότε), η Γιουγκοσλαβία, αν και είχε στείλει εξαιρετικές συμμετοχές το 1987 και 1988, βραβεύτηκε το 1989, “μια ανάσα” πριν από τη διάλυσή της, η Φινλανδία που δεν είχε μπει ποτέ στην πεντάδα, τιμήθηκε με μια άκρως εκκεντρική εμφάνιση, η Σερβία το 2007 “γλυκάθηκε” κάπως για την απόσχιση του Κοσόβου, παίρνοντας το βραβείο σε φινλανδικό έδαφος (τη στιγμή που στην απόσχιση συνέβαλε ο Φινλανδός διαμεσολαβητής Martti Ahtisaari), έτσι για να θυμηθούμε μερικά μόνο.

Σε αυτή τη περίπτωση βλέπαμε όλοι το δέντρο και χάσαμε το δάσος. Ναι, αφενός το τραγούδι είναι ρετρό, παλαιομοδίτικο, ξεπερασμένο (πείτε το όπως θέλετε). Ναι, αφετέρου υπήρχε ο “οδοστρωτήρας” Francesco Gabbani που είχε θαμπώσει τους πάντες. Δεν βλέπαμε, λοιπόν, το προφανές: ήταν η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ευκαιρία νίκης για μια πολύπαθη χώρα που συμμετέχει από το 1964, έχει στείλει 49 συμμετοχές κι έχει μπει μόλις εννέα φορές στη δεκάδα, με πιο πρόσφατη εκείνη του… 1996 που είναι και η καλύτερή της θέση (6η).

Οι αντιδράσεις Ελλήνων και Πορτογάλων φαν ήταν ακριβώς οι ίδιες: άλλοι αγκαλιάζονταν και έκλαιγαν, άλλοι ζητωκραύγαζαν, άλλοι εκφωνούσαν ποδοσφαιρικά συνθήματα, άλλοι έτρεχαν σαν τρελοί. Δεν σας κρύβω πως όσοι ήμασταν μέσα στην αρένα αισθανθήκαμε σαν να ζούμε ξανά τον θρίαμβο της Έλενας Παπαρίζου. Η νίκη, πάντως, ήταν ξεκάθαρη κι αυτό φάνηκε από την ομοφωνία κριτικών επιτροπών (οι οποίες μπορεί να κατευθύνονται) και κοινού (το οποίο δεν κατευθύνεται). Ελπίζω να ανοίξει το δρόμο στην επιστροφή των εθνικών γλωσσών.

Να δούμε τώρα μερικές συμπτώσεις που τόσο σας αρέσουν; Πολλοί φαν επισημάνατε σωστά ότι Ελλάδα και Πορτογαλία πήραν το Euro και την επόμενη χρονιά κέρδισαν και μάλιστα μέσα στο Κίεβο. Να το προχωρήσω εγώ κι άλλο: και για τις δύο χώρες ήταν η πρώτη νίκη και μάλιστα μετά από πολλές συμμετοχές (31 χρόνια περίμενε η Ελλάδα και 49 η Πορτογαλία), ωστόσο και οι δύο διέθεταν καλλιτέχνη που είχε πάρει το βραβείο, για άλλη όμως χώρα: η Βίκυ Λέανδρος (Λουξεμβούργο 1972) και η Marie Myriam (Γαλλία 1977). Θέλετε κι άλλο; Το 1972 η Πορτογαλία πήρε την καλύτερη της θέση μέχρι τότε (την 7η), ενώ η Ελλάδα έκανε το ίδιο το 1977 (την 5η). Και οι δύο ισοφάρισαν τα ρεκόρ (το 1980 και το 1992 αντίστοιχα) Ξέρετε όμως πότε έσπασαν αυτά τα ρεκόρ; Το 1996 για την Πορτογαλία (οπότε ήρθε 6η) και το 2001 για την Ελλάδα (οπότε κατετάγη 3η), δηλαδή και στις δύο περιπτώσεις ακριβώς 24 χρόνια μετά!!!

Μια άλλη μοναδικότητα είναι η εκτέλεση του τραγουδιού από τον νικητή, αλλά και τον συνθέτη (εν προκειμένω την αδερφή του). Κάτι αντίστοιχο, είχαμε να δούμε από το 1992, όταν ο Johnny Logan ανέβηκε στη σκηνή, για να κάνει φωνητικά, όταν κέρδισε η Linda Martin.

Και για όσους ενοχλήθηκαν από το reality με την ασθένεια, έχουμε ήδη γράψει σε παλιότερο άρθρο μας ότι είχε διαψευστεί από καιρό (17/3).

http://infegreece.gr/%cf%80%ce%bf%cf%81%cf%84%ce%bf%ce%b3%ce%b1%ce%bb%ce%af%ce%b1-%ce%bf-%ce%b5%ce%ba%cf%80%cf%81%cf%8c%cf%83%cf%89%cf%80%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-salvador-sobral-%ce%b1%cf%80%ce%bf%ce%ba%ce%b1/

Θυμίζουμε μόνο πόσο “έπαιξε” το χαρτί της γαλαζοαίματης η Emmelie de Forest, της αντισυμβατικής αριστερίζουσας η Loreen και του μετανάστη ο Alexander Rybak, με αποκορύφωμα την επιστολή που “έστειλε η γιαγιά του (την οποία υποτίθεται ότι δεν είχε συναντήσει ποτέ) όχι στον ίδιο, αλλά στη δισκογραφική του (!!!), για να τη διαβάσει στη συνέντευξη Τύπου.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τον Infe Greece για τη φιλοξενία αυτού του άρθρου, το οποίο όπως ξανά δήλωσα απηχεί κάποιες δικές μου σκέψεις.