Συνεχίζοντας το αφιέρωμα μας στον διαγωνισμό ελαφρού τραγουδιού της Eurovision φτάνουμε στο 1964 και την Κοπεγχάγη, μια και την προηγούμενη χρονιά η Δανία ήταν η νικήτρια του 8ου διαγωνισμού, έστω και με νοθεία.
Έτσι στις 21 Μαρτίου του 1964 και στο Tivolis Koncertsal της Κοπεγχάγης διεξήχθη ο 9ος διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision, τον οποίο δυστυχώς μέχρι και σήμερα κανένας δεν τον έχει δει στην τηλεόραση πάρα μόνο εκείνη τη βραδιά. Αυτό συνέβη γιατί το 1970, και ύστερα από μια μεγάλη πυρκαγιά στο υπόγειο της Δανέζικης κρατικής τηλεόρασης (DR), καταστράφηκαν τα περισσότερα αρχεία και ανάμεσα σε αυτά και ο 9ος διαγωνισμός τραγουδιού. Τώρα εύλογα θα ρωτήσετε γιατί δεν μπορούμε να το βρούμε από τις άλλες 15 χώρες που συμμετείχαν στον διαγωνισμό, αλλά η απάντηση είναι ότι πολύ απλά καμιά άλλη χώρα για ένα μυστήριο λόγο δεν κατέγραψε τον διαγωνισμό αυτό (μόνο το 1991 είδαμε για πρώτη φορά την νικήτρια Gigliola Ginquetti να κατέβαινει τις σκάλες του θεάτρου Τivoli και να ερμηνεύει το νικητήριο τραγούδι Non Ho l’eta).
Ο διαγωνισμός αυτός εκτός από την ομοιότητα του με του 1956 (και αυτός άφαντος από τα αρχεία των κρατικών τηλεοράσεων…) ήταν και πρωτοπόρος μια και, για πρώτη φορά, μια τραγουδίστρια εκτός Ευρώπης (Ινδονησία) εκπροσωπεί την Ολλανδία, η τραγουδίστρια της Ιταλίας, αφού τελειώσει την ερμηνεία του τραγουδιού της, αναγκάζεται από τα έντονα χειροκροτήματα του κοινού να βγει στην σκηνή και να υποκλιθεί για 2η φορά, η Σουηδία αρνείται να συμμετάσχει, γιατί την προηγούμενη χρονιά πήρε το απόλυτο μηδέν και οι Σουηδοί καλλιτέχνες σνόμπαραν τον διαγωνισμό και την χώρα και τέλος για πρώτη φορά η πολιτική κάνει μεγαλειώδη εμφάνιση στην σκηνή της Eurovision ανοιχτά και απροκάλυπτα, καθώς ένας ακτιβιστής της εποχής, μετά την συμμετοχή του Βελγίου και πριν το ισπανικό τραγούδι, εμφανίζεται με ένα τεράστιο πανό που έγραφε: “BOYCOTT FRANCO AND SALAZAR”
(μποϋκοτάρετε τον Φράνκο και τον Σαλαζαρ -δικτάτορες της Ισπανίας και της Πορτογαλίας αντίστοιχα ).
https://www.youtube.com/watch?v=rFbESED5p7I
Παρόλα αυτά ο διαγωνισμός θεωρείται ένας σώου με ωραία τραγούδια και ένα νικητήριο που όχι μόνο κέρδισε με τριπλάσια διάφορα από το 2ο (ένα ρεκόρ που κανένα άλλο τραγούδι δεν κατάφερε να κάνει με το παλιό σύστημα βαθμολογίας ) αλλά είναι ακόμη ένα μεγαλειώδες all time classic που απογείωσε την τότε 16χρονη Gigliola στα ύψη της ιταλικής και ευρωπαϊκής μουσικής σκηνής.
