Και φτασαμε αισίως στο 1975, χρονιά όπου ακούστηκε για πρώτη φορά το περίφημο “douze points”. Έτσι στις 22 Μαρτίου 1975 και οκτώ μήνες μετά την εισβολή στην Κύπρο, διεξάγεται για πρώτη φορά ο διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision στη Στοκχόλμη της Σουηδίας μετά την θριαμβευτική νίκη των ΑΒΒΑ.
Ο 20ος αυτός διαγωνισμός της Γιουροβίζιον έχει στιγματιστεί από διάφορα γεγονότα και φράσεις, όπως το “How much is 7 in French?” -πόσο κάνει το εφτά στα γαλλικά? της παρουσιάστριας Karin Falck, η οποία μετά το πέρας του διαγωνιστικού μέρους, εκφωνεί στα Γαλλικά το εξής κορυφαίο: «Γυρίζει, γυρίζει το κεφάλι μου μετά από 19 συμμετοχές!» και πολλά άλλα τέτοια “νόστιμα”, που απλά δείχνουν πως τότε οι Σουηδοί ήταν αγχωμένοι και άπειροι να διεξάγουν έναν διαγωνισμό τέτοιου βεληνεκούς, όπως η Eurovision. Αυτό φάνηκε κι από τις άνευρες καρτ-ποσταλ, όπου κάθε καλλιτέχνης κατέβαινε σε ένα υπόγειο και ζωγράφιζε κάτι της αρεσκείας του.
Η διοργάνωση του 1975 πραγματοποιήθηκε μέσα σε «πολεμικό» κλίμα. Υπήρχαν από πριν έντονες απειλές για βόμβες από Γερμανούς και Ιάπωνες τρομοκράτες της «Red Army Fraction» (Rote Armée Fraktion), οι οποίοι τελικά, μία εβδομάδα μετά τον διαγωνισμό, τίναξαν στον αέρα τη Γερμανική πρεσβεία. Επιπλέον, αριστεροί εξτρεμιστές, οι Rödvinsvänstern, που θεωρούσαν τη Eurovision ως φτηνή και υποδεέστερη (και δεξιάς ιδεολογίας) έκαναν την ίδια ώρα εναλλακτικό φεστιβάλ σε ανταγωνιστικό τηλεοπτικό κανάλι και έριχναν αυγά, κάνοντας διαμαρτυρία έξω από την αρένα, S:t Eriksmässan (σήμερα εμπορικό κέντρο, το Älvsjömässan, λίγο έξω από τη Στοκχόλμη), με σλόγκαν: «Sing your own song». Ακόμη και το Εθνικό Θέατρο αντέδρασε, λέγοντας ότι η Σουηδία δεν έπρεπε να διοργανώσει αυτόν τον “ανήθικο” διαγωνισμό. Όταν αποσοβήθηκε ο κίνδυνος, η σουηδική κρατική τηλεόραση (SR) έβγαλε διάγγελμα ανακούφισης. Η επίθεση ήταν γενικότερα κατά του μουσικού είδους schlager και υπέρ της επιστροφής της λαϊκής παραδοσιακής μουσικής.
Η αλήθεια είναι πως οι Σουηδοί φοβήθηκαν από την αρχή την όλη διοργάνωση και αυτό φαίνεται από το κόστος του διαγωνισμού που δημιούργησε τεράστιες εσωτερικές συγκρούσεις στη χώρα με το αριστερό κόμμα να ζητά να μοιραστεί το ποσό που θα ξόδευαν για την διοργάνωση σε όλες τις συμμετέχουσες χώρες, κάτι που φυσικά δεν έγινε δεκτό και είχε ως αποτέλεσμα η Σουηδία να επωμιστεί τον συνολικό λογαριασμό της διοργάνωσης. Κάπως έτσι οι αριστεροί εξτρεμιστές Rödvinsvänstern θεώρησαν πως δεν έγιναν καλοί λογαριασμοί και αποφασίζουν -όπως είπαμε-να μποϊκοτάρουν με όποιο μέσο μπορούσαν τον διαγωνισμό, παραλίγο μάλιστα να λιντσάρουν τον εκπρόσωπο της Σουηδικής συμμετοχής Lars Berghagen (που είναι ο ψηλότερος γιούροσταρ όλων των εποχών με 1.98) λίγο πριν μπει στο κτίριο και ερμηνεύσει το τραγούδι του!!! Λόγω των επεισοδίων πήγε με περιπολικό στον χώρο του διαγωνισμού, ενόσω οι εξτρεμιστές φώναζαν: «Lasse, Lasse liten, sjungen för profiten» (= Λαρς, μικρέ Λαρς, τραγούδα για το κέρδος). Δεν τα κατάφεραν, η Σουηδία, ωστόσο, αποφάσισε να μην συμμετάσχει στη διοργάνωση του 1976, για να ηρεμήσουν κάπως τα πνεύματα.
Αριθμός ρεκόρ 19 χωρών συμμετέχουν στο διαγωνισμό! Η Ελλάδα δεν συμμετέχει σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ενώ οι ευρωπαίοι δείχνοντας για μια ακόμα φορά εμπράκτως τη συνήθη “συμπαράσταση” τους στον ελληνισμό, επιτρέπουν στην Τουρκία να κάνει το ντεμπούτο της. Η Γαλλία και η Μάλτα επίσης επιστρέφουν μετά από αποχή ενός και τριών χρόνων αντίστοιχα. Ο διαγωνισμός μεταδίδεται σε 34 χώρες, αριθμός-ρεκόρ για την εποχή (εκτός από τις συμμετέχουσες χωρες μεταδίδεται στην Ανατολική Ευρώπη, τη Σοβιετική Ένωση, τις χώρες της μεσογείου, τη Χιλή, το Χονγκ Κονγκ, την Ισλανδία, την Ιαπωνία, την Ιορδανία και την Κορέα).
Βέβαια αν είναι να κρατήσει κάτι κανείς από αυτόν τον διαγωνισμό, είναι η εφαρμογή του νέου βαθμολογικού συστήματος που δεν είναι άλλο από το γνωστό douze points. Η κάθε χώρα θα μπορεί πλέον να δίνει 12 βαθμούς στο τραγούδι που θεωρεί καλύτερο, και 10, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2 και 1 αντίστοιχα. Η βαθμολογική διαδικασία αυτή ήρθε αγαπήθηκε και έμεινε στο διαγωνισμό όμως η μόνη διαφορά είναι ότι, τότε οι βαθμοί ανακοινώνονταν ανάλογα με την σειρά εμφάνισης της κάθε χώρας και όχι με τη αριθμητική σειρά των βαθμών από το 1 μέχρι το 12, όπως γίνεται σήμερα. Το σύστημα αυτό ήταν πρόταση του Heikki Seppälä του YLE (φινλανδική τηλεόραση).
Η Ellen Nikolaysen από τη Νορβηγία παρουσιάζεται για τρίτη συνεχόμενη φορά στη σκήνη της Γιουροβίζιον, τo 1973 ως μέλος συγκροτήματος, το 1974 στα φωνητικά και το 1975 ως σόλο καλλιτέχνιδα. Αυτή θα είναι και η τελευταία φορά που καλλιτέχνης θα συμμετέχει τρεις συνεχόμενες φορές στο διαγωνισμό, μέχρι που εμφανίστηκε η Valentina Monetta, κάτι που είχε γίνει ξανά τη δεκαετία του 1950 από την Lys Assia και την Corry Brokken και τη δεκαετία του 1960 από τον Udo Jürgens.
Η συμμετοχή της Πορτογαλίας ήταν καθαρά πολιτική. Ο τραγουδιστής Duarte Mendes, άγνωστος στο πορτογαλικό κοινό τότε και τώρα, αφιέρωσε το τραγούδι του, στη χώρα του και την ειρηνική επίλυση του πολιτικού προβλήματος την προηγούμενη χρονιά.
Απογοητευτικά αποτελέσματα είχε η γερμανική συμμετοχή, με το τραγούδι “Ein Lied Kann Eine Brücke Sein” από την Joy Fleming, ένα τραγούδι που λατρεύουν οι φαν, ωστόσο τερμάτισε μόλις 17ο με 15 βαθμούς. Η ίδια επανήλθε το 2001 και το 2002 στους γερμανικούς τελικούς (2η και τις δύο φορές). Στην ιστορία έχει μείνει ο μαέστρος Rainer Pietsch, ο οποίος κόντεψε να διαλύσει το podium, χτυπώντας το ρυθμικά με το πόδι.
Στην τρίτη θέση (κλασσικά) τερματίζει η Ιταλία με το τραγούδι “Era” ερμηνευμένο από τους Wess και Dori Ghezzi, το Ηνωμένο Βασίλειο (κλασσικά) στη δεύτερη θέση με τους The Shadows και το τραγούδι “Let Me Be The One” και με 14 βαθμούς πιο πάνω η Ολλανδία να κερδίζει για τέταρτη και τελευταία (έως σήμερα) φορά με το “Ding-A-Dong” και τους Teach-In, τραγούδι που ανέβηκε στο Νο1 σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Παρόλαυτα το γκρουπ διάλυθηκε μετά από μερικά χρόνια για να ξανασμίξει ξανά τον Αύγουστο του 2007 και να παρουσιάσει το νικητήριο τραγούδι της εθνικής επιλογής της Ολλανδίας στο Μάαστριχτ.
Για πρώτη και μοναδική φορά υπάρχει επίσημο γκρουπ φωνητικών. Πρόκειται για τις περίφημες στη χώρα τους, Dolls (Kerstin Bagge, Kerstin Dahl, Annica Risberg), οι οποίες συνόδευσαν τα τραγούδια της Σουηδίας, του Βελγίου, της Πορτογαλίας και της Ελβετίας, ντυμένες χαρακτηριστικά. Μάλιστα στους τίτλους του τέλους, αναγράφεται η εκάστοτε χώρα, π.χ. Sweden with Dolls. Γενικώς το 1975, αν εξαιρέσει κανείς όσους αναφέραμε ήδη, δεν είχε πολλά μεγάλα ονόματα ανάμεσα στους διαγωνιζόμενους. Θα σταθούμε στους Pepel in Kri, θρύλους της Γιουγκοσλαβικής μουσικής, οι οποίοι επανήλθαν το 1990 στα φωνητικά του Toto Cutugno, στον Ισραηλινό Shlomo Artzi, ο οποίος με 1, 5 εκατομμύριο δίσκους είναι ο τραγουδιστής με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών στη χώρα του και στο ντουέτο Sergio & Estibaliz, οι οποίοι υπήρξαν μέλος των Mocedades (Ισπανία 1973), μάλιστα η Estibaliz είναι αδελφή των δύο τραγουδιστριών του γκρουπ.
https://www.youtube.com/watch?v=sI78Bqp6z6g
