Κάπως έτσι “κούνησε το δάχτυλο” στους -υπερήφανους και μη μου άπτου- Εγγλέζους ο Christer Björkman, ο παραγωγός της φετινής Γιουροβίζιον, κατά τη διάρκεια αποκαλυπτικής συνέντευξης (δημοσιευμένης από το i News) που έδωσε στο Polar Music Prize ενώπιον στελεχών δισκογραφικών εταιριών, προβλέποντας μεγάλο πάτο για τους φετινούς υποψηφίους του Ηνωμένου Βασιλείου, Jake & Joe. Επιπλέον κατηγόρησε τους Βρετανούς σχολιαστές, δηλαδή τον εκλιπόντα Terry Wogan και τον νυν Graham Norton, ότι διαρκώς κοροϊδεύουν τον διαγωνισμό, με αποτέλεσμα η χώρα να μη τον λαμβάνει στα σοβαρά υπόψη της. Πρότεινε δε, κι αυτό μπορεί να είναι είδηση, ότι αν θέλουν να ξανακερδίσουν, πρέπει να καταπιούν την υπερηφάνεια τους και να μπουν εκ νέου σε διαδικασία ημιτελικών, καθότι εκείνα τα τραγούδια ακούγονται περισσότερο κατά τη διάρκεια της γιουροεβδομάδας από όσα βρίσκονται απευθείας στον τελικό. Μήπως μας προαναγγέλλει την κατάργηση του κατάπτυστου BIG 5;
Έδωσε κι άλλες συμβουλές: να διοργανώσουν μια διαδικασία επιλογής εθνικής εμβέλειας, όπως το σουηδικό Melodifestivalen και να στείλουν σύγχρονο τραγούδι, με κάποιο στοιχείο που να μένει στη μνήμη. Δεν πειράζει αν μοιάζει με άλλο τραγούδι, αρκεί να μην είναι τόσο εμφανές. Κοινώς: κλέψτε ελεύθερα, αρκεί να μην το… παραξηλώσετε (εξάλλου κι ο Måns Zelmerlöw, το ίδιο δεν έκανε;)! Επίσης, τόνισε ότι δεν φταίει το block voting, δηλαδή οι ανταλλαγές βαθμών, κάτι το οποίο επικαλούνται και οι Γάλλοι, και πρόσθεσε σε έντονο ύφος: “όλοι σας αγαπάμε. Θέλουμε να είστε καλοί στον διαγωνισμό, αλλά δεν στέλνετε καλό υλικό. Γιατί δεν το κάνετε;”. Τους κάλεσε έπειτα να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι πια ούτε διαγωνισμός τραγουδιού, ούτε τραγουδιστών, αλλά μουσική ψυχαγωγία.
Βέβαια, παρέλειψε να τους πει ότι η Αγγλία (όπως και η Ιρλανδία) άρχισαν να καταποντίζονται, όταν έχασαν το μονοπώλιο της αγγλικής γλώσσας. Το ερώτημα -κατά τη γνώμη μας- είναι: θέλει η Αγγλία (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία…) να κερδίσει; Ή απλώς της είναι πλέον αδιάφορος ο διαγωνισμός, λόγω και των χαμηλών τηλεθεάσεων, αλλά και του γεγονότος ότι έχει τόσο ισχυρή μουσική βιομηχανία που δεν την ενδιαφέρει να ασχοληθεί με το κάθε αστέρι ή αστεράκι ή πρωτοεμφανιζόμενο καλλιτέχνη άλλων χωρών με μηδενική έως ελάχιστη διεθνή παρουσία.
