Έλληνες Γιούροσταρ και Γιουροϋποψήφιοι της ξενιτειάς (Μέρος Γ’: ’80’s)

Ο ίδιος καλλιτέχνης που έκλεισε την προηγούμενη δεκαετία, ανοίγει και αυτήν: ο Michel Démétriadès (Μιχάλης Δημητριάδης·1946-) προσπαθεί για δεύτερη (και τελευταία) φορά στη γαλλική επιλογή του 1980, όπου μένει στον Α’ ημιτελικό, με το “On a coupé un arbre” (= Κόψαμε ένα δέντρο). Κατετάγη, κατόπιν τηλεψηφοφορίας, 4^ος στους 7, χάνοντας -για μία θέση, αλλά με μεγάλη διαφορά ψήφων από το 3^ο τραγούδι- την πρόκριση στον τελικό. Έκτοτε η τραγουδιστική του καριέρα ολοκληρώθηκε, έκανε όμως στροφή στη σκηνοθεσία.

Στη γειτονική της Γαλλίας Γερμανία, ένα άλλο Ελληνόπουλο φιγουράρει ανάμεσα στα 12 υποψήφια άσματα της Γερμανικής επιλογής του 1980. Είναι ο Costa Cordalis (Κώστας Κορδαλής, μετέπειτα Κορδάλης· 1944-), με look σχεδόν πανομοιότυπο με τον Izhan Cohen (ISR 78-winner, 85), ο οποίος ήρθε στη 2^η θέση, με το τραγούδι “Pan” (= Πάνας), που παρουσιάζει ελληνικά, αλλά και ισραηλίτικα στοιχεία. Φήμες λένε ότι είχε συμβεί κάτι αντίστοιχο με την ελληνική επιλογή της ίδιας χρονιάς, όπου, ενώ είχε κερδίσει ο Κώστας Τουρνάς, ανακηρύχθηκε νικήτρια –μετά από ώρες καθυστέρησης- η Άννα Βίσση, η οποία μάλιστα έκλεψε τρεις από τους πέντε Επίκουρους που πλαισίωναν τον Τουρνά (μάλιστα οι δύο, Αχιλλέας και Ζαχαρίας Μιχαηλίδης είχαν καριέρα στην Τσεχοσλοβακία-βλ. το σχετικό άρθρο στο site μας). Παρόλο, λοιπόν, που είχε έρθει πρώτος ο Κώστας Κορδάλης, ο συνθέτης του τραγουδιού, Ralph Siegel, εβραϊκής καταγωγής, προτιμούσε να στείλει την Katja Ebstein (GER 70, 71, 80), επίσης εβραϊκής καταγωγής, η οποία ήρθε 2^η στην επιλογή. Έτσι ακούγεται πως «μαγειρεύτηκαν» τα αποτελέσματα. Βεβαίως, η Katja Ebstein ήρθε 2^η στη Γιουροβίζιον, με το εξαιρετικό “Theater”, κάτι που δεν νομίζουμε πως θα είχε καταφέρει το “Pan” (#22 στην Ελβετία). Το 1983 επιχειρεί για δεύτερη φορά σε γερμανική επιλογή με το “Ich mag dich” (= Μου αρέσεις, σε γουστάρω), με το οποίο ήρθε 4^ος (στους 12). Ο Κώστας Κορδάλης πήγε στη Φρανκφούρτη στα 16 του, όπου έμαθε τη γλώσσα και σπούδασε αργότερα στο πανεπιστήμιο. Δισκογραφεί ήδη από το 1965, ωστόσο οι πρώτες του επιτυχίες ήρθαν το 1973. Είναι πασίγνωστός στις γερμανόφωνες χώρες, πολλά τραγούδια του έχουν μπει στα charts (με κορυφαίο το “Anita”, στο οποίο κάνουν φωνητικά τα παιδιά του, Κική και Λουκάς) και ιδιαίτερα ενεργός ακόμα. Για κάποιους έκανε καριέρα, διότι ήταν ο Έλληνας σταρ που χρειάζονταν οι Έλληνες μετανάστες, ένα ρόλο που απέτυχε να παίξει ο Πασχάλης (GRE 77), καθώς, μετά από μερικά singles, δεν άντεξε και επέστρεψε στην Ελλάδα…

Εδώ θα κάνουμε δύο μικρές παρεκβάσεις: μία για τη Lena Valaitis και άλλη μία για την Tina Selini. Η πρώτη (GER 81, υποψήφια GER 92) δεν είναι ελληνικής, όπως υποστήριζαν κάποιοι παλαιότεροι φαν, αλλά λιθουανικής καταγωγής. Έκανε, πάντως ένα ντουέτο με τον «δικό μας» Κώστα Κορδάλη, το “Wenn der Regen auf uns fällt”, ενώ το υπέροχο “Johnny Blue”, με το οποίο ήρθε 2^η στη Γιουροβίζιον του 1981, έγινε στα ελληνικά «Που πάμε, που;» από την Αλέκα Κανελλίδου. Η δεύτερη, της οποίας το πραγματικό όνομα είναι Κωνσταντίνα Καμπάκη-Κουτ(σελίνη), μετά από κάποιες εμφανίσεις ως Ντίνα Καμπάκη το καλοκαίρι του 1985 στο ΖΟΟΜ της Θεσσαλονίκης μαζί με τις Μαρινέλλα, Βίσση, Μοσχολιού και Κωνσταντίνα, έκανε καριέρα στην Ολλανδία, χάρη στον συνθέτη Νίκο Ιγνατιάδη (2^ος στον ελληνικό τελικό του 1990 με το «Μόνο οι δυο μας», ένα ντουέτο με τη Μαντώ), αλλά και τον μαέστρο Harry van Hoof (διηύθυνε συνολικά 15 ολλανδικές συμμετοχές), ηχογραφώντας τραγούδια στα ελληνικά, ολλανδικά και αγγλικά. Ένα από αυτά είναι το “In love with you” / “Εγώ κι εσύ” (διασκευή του “Ik hou van jou”-NL 84), μία από τις ελάχιστες γιουροδιασκευές που έγιναν από Έλληνα που δεν έκανε καριέρα στην Ελλάδα (παρεμπιπτόντως, το έχει διασκευάσει και ο Αλαίν Ντελόν, αφιερώνοντάς το στην Ολλανδή συζυγό του), αν εξαιρέσει κανείς εκείνες της Πολωνής, ελληνικής καταγωγής, Ελένης Τζόκα και τη διασκευή των αδελφών Ελευθεριάδου. Έχει πλέον επιστρέψει και αποσυρθεί εντελώς. Δεν γνωρίζουμε αν προσπάθησε να εκπροσωπήσει την Ολλανδία, δεν το αποκλείουμε όμως καθόλου.

Αφήσαμε για το τέλος τη Μπέσσυ (Βασιλική) Αργυράκη (GRE 77). Μετά από τον περίφημο δίσκο “Eurovision ’76” (μαζί με τους Ρόμπερτ Ουίλλιαμς, Ρένα Παγκράτη και Τάκη Αντωνιάδη), δικαιωματικά εκπροσώπησε την Ελλάδα στη Γιουροβίζιον. Τη βρίσκουμε υποψήφια στην ελληνική επιλογή του 1979, με το «Αθήνα, Μάνα μου» (ντουέτο με τον Αντώνη Στεφανίδη-5^οι). Το 1989 έμεινε στην προημιτελική φάση των 40 τραγουδιών, με το «Αγάπη καλοκαιρινή» (ντουέτο με τον Θέμη Αδαμαντίδη), ενώ υπάρχουν και κάποιες πληροφορίες ότι είχε υποβάλει τραγούδια το 1990, το 1992, και το 1993, οπότε προωθήθηκε στην επιτροπή, για να της «χρυσώσουν το χάπι». Η τελευταία της απόπειρα, εξ όσων γνωρίζουμε, ήταν το 2002, οπότε έστειλε στην ΕΡΤ το ακυκλοφόρητο “Pourquoi” (Σπύρος Βλασσόπουλος / Σώτια Τσώτου). Όπως δήλωσε η ίδια, το είχε υποβάλει παλιότερα στο Λουξεμβούργο, αλλά δεν θυμόταν τη χρονιά. Με το συγκεκριμένο δίδυμο είχε βγάλει ένα δίσκο το 1984, με τίτλο “Σήμερα και για πάντα”, μάλιστα σε άλλη συνέντευξη είχε πει πως επρόκειτο να υποβάλει τραγούδι στην Ελλάδα ακριβώς τότε (ίσως το «Σήμερα και πάντα» ή το «Φεύγουν τα χρόνια»-δική μας υπόθεση), διότι θεωρούσε τη Γιουροβίζιον «καρδιοτονωτική ένεση». Μήπως, λοιπόν, μετά από την απόφαση της Ελλάδας να απόσχει από τον διαγωνισμό, διότι τον θεωρούσε χαμηλού επιπέδου, η Μπέσσυ αποφάσισε να προσπαθήσει για το Λουξεμβούργο, το οποίο μάλιστα διοργάνωνε εκείνη τη χρονιά τη Γιουροβίζιον;

Dimitrios Mantzilas

See author's posts