Η Γιουροβίζιον σε παρωδίες
Όλα αυτά τα χρόνια πλήθος κωμικών ηθοποιών έχουν σατιρίσει τον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον. Χρειάζεται μεγάλη έρευνα, για να εντοπιστούν ανά χώρα, σίγουρα πάντως οι Βρετανοί και οι Ιταλοί έχουν πρωτοστατήσει στον τομέα αυτό. Σταθμό αποτελούν η εκπομπή του Benny Hill “The European Song Contest”, τον Νοέμβριο του 1969, όπου συμμετείχαν και οι συνεργάτιδές του, Ladybirds (φωνητικά UK 67, UK 74), αλλά και το τραγούδι Mr Eurovision Song Contest Man του Neil Innes που παρουσιάστηκε το 1982 στο σώου του “Innes Book of Records”. Στην Ελλάδα έχουμε δει παρωδίες από τους Ράδιο Αρβύλα, τον Γιώργο Μητσικώστα, ακόμα και τον Στάθη Ψάλτη, στον ρόλο του Rodolfo Chikilicuatre.
H νορβηγική παρωδία του 1965
Η ίδια η κρατική τηλεόραση NRK παρουσίασε ένα σκετς, στο οποίο σατιρίζεται η Γιουροβίζιον του 1965. Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, η χώρα δεν πήγαινε καθόλου καλά στον διαγωνισμό εκείνη τη δεκαετία, λόγω της διεθνούς καταγραυγής για το κυνήγι της φώκιας, ένα θέμα που έφτασε μέχρι τη νορβηγική βουλή. Σύμφωνα με την persona που μιμείται την παρουσιάστρια Renata Mauro (κάποιοι πιστεύουν ότι είναι η Anita Thallaug-NOR 63), διαγωνίζονται οι εξής χώρες: Francelgium (France + Belgium), Spartugal (Spain + Portugal), Great Britland (Great Britain + Ireland) και Monatalia (Monaco + Italy). Καυτηριάζονται οι ανόητοι στίχοι της γαλλικής, η δραματικότητα της πορτογαλικής, η αδιαφορία της ερμηνεύτριας Kathy Kirby της βρετανικής, το μακιγιάζ και τα άχρηστα φωνητικά της ιταλικής συμμετοχής. Στο υποτιθέμενο διάλειμμα εμφανίζεται ένας τενόρος να ερμηνεύει play back (κάτι που είχε σχολιαστεί από τον Τύπο της εποχής για τον Mario del Monaco που έκανε το ίδιο με το O Sole mio).
Οι καλλιτέχνες που επιστρατεύτηκαν
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο καλλιτέχνης του Franceglium είναι ο Rolf Just Nilsen, πολύ γνωστός εκείνη την εποχή (παρωδεί το N’avoue jamais-FRA 65), ενώ της Great Britland η Elisabeth Granneman (υποψήφια 1960-4η, 1964-1η και 2η, 1969-3η, που όμως δεν βρέθηκε ποτέ στη σκηνή του διαγωνισμού, καθώς το 1964 τραγούδησε με τη μικρή ορχήστρα, ενώ ο Arne Bendiksen, που πήγε τελικά, με τη μεγάλη). Παρωδεί το I belong (UK 65). Για τη Monatalia η Grethe Kausland (NOR 72), βαμμένη ως drag, σε κάτι που δεν μοιάζει καθόλου με το Se piangi, se ridi. Για την Spartugal μια καλλιτέχνιδα που δεν έχει ταυτοποιηθεί κοροϊδεύει το ¡Qué bueno, qué bueno! (SPA 65). Η παρωδία στοχεύει κυρίως στη μετάδοση της RAI, η οποία θεωρήθηκε εκείνη την εποχή χαοτική, με λάθος πλάνα, κακή ηχοληψία, τους σχολιαστές των διπλανών booth να ακούγονται, την αδυναμία να συνδεθούν με κάποιες χώρες, την αμηχανία της παρουσιάστριας.
