Ήρθε η ώρα της οικοδέσποινας χώρας, με τον Jeangu Macrooy, μετά από βασανιστική αναμονή. Εξωτισμός σε όλο του το μεγαλείο που μας θύμισε Γαλλικές συμμετοχές παλαιότερων δεκαετιών, αλλά και το Haba Haba, το Coco-Dance και άλλα προϊόντα του είδους.
Τέσσερα άτομα επί σκηνής: ο ίδιος, με μπλε ελεκτρίκ κοντό σακάκι (από μέσα φορά κάτι απροσδιόριστο) και μαύρο-μπλε παντελόνι, δύο άτομα στα φωνητικά και ένας χορευτής, σε περίεργη χορογραφία. Κάνουν χρήση όλης της σκηνής και της πασαρέλας. Φορούν κοσμήματα. Για πολλή ώρα βλέπουμε επιφάνειες να ραγίζουν, ενώ προς το τέλος, μετά τη γέφυρα, γίνεται μια απρόσμενη έκρηξη χρωμάτων. Στο φόντο διαβάζουμε το σλόγκαν “They can’t break me”, άλλοτε στα Αγγλικά, άλλοτε στα Sranan Tongo, την κρεολή γλώσσα του Σουρινάμ.
Φωνητικά ήταν καλύτερο και από το CD. Πολύ δεμένες φωνές, προηχογραφημένη χορωδία (κάτι που ακούσαμε και στην Ισλανδία), βάλσαμο για τα αυτιά των θεατών, μετά από διάφορες παραφωνίες και τσιρίδες που ακούσαμε όλες αυτές τις μέρες.
