Μια φορά κι έναν καιρό το 1959…
Το μακρινό 1959 ένα αγαπημένο ανδρόγυνο εκπροσώπησε το Ηνωμένο Βασίλειο. Ήταν η Pearl Lavinia Carr κι ο Edward Victor Johnson. Eκείνη γεννήθηκε το 1921 στο Exmouth και εκείνος το 1919 στο Surbiton, κοντά στο Λονδίνο (άλλες πηγές δίνουν το 1923 και το 1920 αντίστοιχα). Ήταν ήδη γνωστοί σόλο καλλιτέχνες, πριν παντρευτούν το 1955. Η Pearl Carr ήταν η βασική τραγουδίστρια των Keynotes, που είχαν δύο επιτυχίες στη Μεγάλη Βρετανία το 1956 μαζί με τον Dave King: Memories Are Made Of This (# 5) και You Can’t Be True To Two (# 11). Το συγκεκριμένο γκρουπ ήταν υποψήφιο στον εθνικό τελικό του 1957, εν όψει της παρθενικής συμμετοχής της χώρας. Επίσης έκανε επιτυχία τραγουδώντας στο ραδιόφωνο, αλλά και ως κωμική ηθοποιός στο σώου του Bernard Braden, «Bedtime With Braden».
Η πρώιμη καριέρα του Teddy Johnson
Ο Teddy Johnson είχε τη δική του μπάντα ως έφηβος, ήταν επαγγελματίας ντράμερ, ενώ ηχογραφούσε ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’50. Επιπλέον, είχε εργαστεί ως DJ στο Radio Luxembourg και είχε εμφανιστεί σε τηλεοπτικά σώου, όπως το δημοφιλές στα παιδιά «Crackerjack».
Η πρόταση από τον ατζέντη τους
Πήραν 500 λίρες για έξοδα, πολύ μεγάλο ποσό για την εποχή. Ο Teddy παρουσίαζε τότε το σώου «Music shop» στο ITV. Οι δυό τους εμφανίζονταν επίσης και σε άλλα σώου ως γκεστ («The Winifred Arwell Show», «Big Night Out» και «Blackpool Night Out»), επομένως ήταν πολύ οικεία πρόσωπα στο βρετανικό κοινό. Ο ατζέντης τους, τους πήρε τηλέφωνο και τους πρότεινε να πάνε (έως τότε δεν ήξεραν καν την ύπαρξη του διαγωνισμού). Αρχικά τους πρότειναν ένα άλλο πολύ σοβαρό και σοφιστικέ τραγούδι, γραμμένο από την Francis Day το οποίο απέρριψαν. Αυτό που έμελλε να γίνει η συμμετοχή τους, Sing Little Birdie (“Τραγούδα μικρό πουλάκι”), το οποίο δεν ήθελε κανείς να τραγουδήσει, το ηχογράφησαν εν ριπή οφθαλμού, αφού το ζητούσε ο κόσμος – κάνοντας ουρές για να το αποκτήσει – ήδη πριν από τη Γιουροβίζιον. Όχι μόνο ήρθε 2ο, αλλά ανέβηκε στο #12 της Αγγλίας και το #8 της Ολλανδίας. Δύο χρόνια πριν η Rosemary Clooney είχε ηχογραφήσει το “Sing, Little Birdie, Sing”, το οποίο μάλλον τους ενέπνευσε τον τίτλο.
Ο εθνικός τελικός και τα ρεκόρ
Κατά την επιλογή, η οποία κράτησε τρεις μέρες, και όπου ερμήνευσαν δύο τραγούδια (το νικητήριο και το “That’s it, that’s love”), βγήκαν έξω από το θέατρο, ως το τέλος περίπου της διαδικασίας. Υπήρξε πρόβλημα, διότι δεν μπορούσαν να συνδεθούν με το Μπέλφαστ, αλλά τελικά κατάφερε η επιτροπή της Βόρειας Ιρλανδίας να δώσει τη βαθμολογία της. Διαγωνίστηκαν 6 τραγούδια, ενώ τις δύο πρώτες βραδιές πραγματοποιήθηκαν οι ημιτελικοί. Μέχρι σήμερα είναι οι μόνοι που ερμήνευσαν δύο τραγούδια σε βρετανικό τελικό και μάλιστα το έκαναν δύο φορές (1959 και 1960). Η μόνη που το επανέλαβε είναι η Polly Brown το 1976, όπου όμως στο ένα ήταν σόλο, ενώ στο άλλο μέλος των Sweet Dreams. Επίσης, με 1’50” είναι το τρίτο μικρότερο τραγούδι στην ιστορία του διαγωνισμού, με πρώτο το Aina mun pitää (FIN 15: 1’27”) και δεύτερο το All (UK 57: 1′ 52”). Οι συντελεστές του, Stan Butcher & Syd Cordell είναι υπεύθυνοι και για τη συμμετοχή του Ηνωμένου Βασιλείου 1962, ανταλλάσσοντας ρόλους (συνθέτη και στιχουργού). Είναι, τέλος, η μοναδική φορά, κατά την οποία ο νικητής (η Ολλανδή Teddy Scholten) και ο δεύτερος (ο Teddy Johnson) έχουν το ίδιο μικρό όνομα!
Τα ευτράπελα στη Γιουροβίζιον και τα μεθεόρτια
Κατά το διαγωνισμό, στον οποίο δεν θα μπορούσαν να πάνε λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων, αν έπεφτε από Δευτέρα έως και Πέμπτη, κλείστηκαν από το άγχος τους σε ένα καμαρίνι, όπου δεν άκουγαν τη βαθμολογία, ώσπου ήρθε ένας τεχνικός και τους φώναξε: «Vous gagnez!» {κερδίζετε!}. Είναι αξιοσημείωτο ότι ταξίδευσαν με ξεχωριστές πτήσεις, διότι μέχρι την τελευταία στιγμή ο Teddy παρουσίαζε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα για το κανάλι ATV. Έτσι η Pearl έφυγε με τρία άτομα του BBC. Προηγούνταν για πολλή ώρα και όταν ρωτήθηκαν είπαν ότι θα έπρεπε να είχαν νικήσει εκείνοι. Συμπάθησαν πολύ τις δύο Γερμανίδες, τις αδελφές Κεssler. Tην επομένη του διαγωνισμού πέταξαν στην Ολλανδία, για μια τηλεοπτική εμφάνιση μαζί με τη νικήτρια, Teddy Scholten. Εκεί το ερμήνευσαν ως κουαρτέτο δύο ανδρογύνων. Δεν ήταν η πρώτη τους φορά: το 1955 είχαν βγει ξανά στην ολλανδική τηλεόραση, στο σώου “Ontdek de ster”. Σε συνέντευξη που είχαν παραχωρήσει δήλωσαν πως θεωρούσαν το τραγούδι τους χαρούμενο, αν και ήδη παρωχημένο για την εποχή τους, πάντως το τραγουδούσαν πάντοτε και δεν μετάνιωσαν ποτέ για την παρουσία τους στο διαγωνισμό. Αξίζει να σημειωθεί ότι ακριβώς τον ίδιο τίτλο είχε η συμμετοχή της παλαίμαχης Σουηδέζας Ann-Louise Hanson (8η) στη γερμανική επιλογή του 1962, Sing, kleine Vogel! Κλου της εμφάνισης επί σκηνής , ένα κουκλάκι σε μορφή πτηνού.
Ο εθνικός τελικός του 1960
Ο Bryan Johnson που εκπροσώπησε τη χώρα το 1960, και πέθανε το 1995, είναι αδελφός του Teddy. Στην ίδια επιλογή είπαν και εκείνοι δύο τραγούδια, το γλωσσοδέτη Picking petals (το οποίο μπήκε στα πρώτα έξι) και το When the tide turns. Υπήρχε τότε κόσμος που τους περίμενε στα παρασκήνια, για να τους χειροκροτήσει. Χάρηκε τόσο με τη νίκη του αδελφού του, ώστε τόλμησε να πει στον συνυποψήφιό τους, Denis Lotis, ότι ο Bryan χρειαζόταν τη νίκη περισσότερο από τον καθένα.
Η υπόλοιπη καριέρα
Τους αποκαλούσαν χαϊδευτικά Mr and Mrs Music. Το 1962 έκαναν την τελευταία τους μεγάλη επιτυχία, με τη αγγλική διασκευή του ιταλικού Aneme e cuore ως How Wonderful To Know (# 23). Είχαν δικά τους σώου, όπως το «The Bing Crosby Story». Το εν λόγω τραγούδι είπαν πάλι στα μέσα της δεκαετίας του ’80, ως καλεσμένοι του Terry Wogan. Το 1986 τους αφιέρωσαν ένα επεισόδιο του talk-show «This is your Life». Το 1987 εμφανίστηκαν για 18 μήνες στο μιούζικαλ «Follies» στο Λονδίνο, παίζοντας (τι άλλο;) ένα ανδρόγυνο. Την επόμενη χρονιά μετείχαν στο τηλεοπτικό πρόγραμμα «Jobs For The Boys» και κάπου εκεί αποφάσισαν να αποσυρθούν. Έβγαλαν τα καλύτερά τους τραγούδια το 2000, στα οποία περιέλαβαν όλες τους τις επιτυχίες από το 1951 ως το 1966.
Τα τελευταία χρόνια. Μαζί μέχρι το τέλος
Οι δύο καλλιτέχνες είχαν από κοινού αποφασίσει να μείνουν στο Brinsworth House, μια πανσιόν για ηλικιωμένους καλλιτέχνες. Ο Teddy Johnson έκανε μια τελευταία εμφάνιση το 2018, ένα πέρασμα από ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα στους κωμικούς Morecambe & Wise. Στις 6 Ιουνίου του ίδιου έτους απεβίωσε στα 98 του. Στα 98 της έμελλε να “φύγει” και η Pearl Carr, στις 16 Φεβρουαρίου, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ της Margot Hielscher (1919-2017). Πάντως ο γηραιότερος γιούροσταρ εν ζωή παραμένει, εξ όσων γνωρίζουμε, ο Emil Ramsauer (SWI 13), ο οποίος στις 28 Φεβρουαρίου θα κλείσει τα 102 του χρόνια!
