Ο Igit κατάφερε χτες να εντυπωσιάσει τους κριτές του Destination Eurovision, πετυχαίνοντας μία πρόκριση στον τελικό με το τραγούδι του “Lisboa Jerusalem“.
Το τραγούδι είναι σε παραδοσιακό γαλλικό στιλ, πολλοί φαν δήλωσαν ότι τους θυμίζει τραγούδια του Jacques Brel και μιλά για μία αγάπη για χάρη της οποίας ο τραγουδιστής δεν θέλει να ταξιδέψει σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου, αλλά θα μείνει στη μικρή του χώρα για να είναι μαζί της. Η ομορφιά του προσώπου στο οποίο αναφέρεται ο καλλιτέχνης δεν συγκρίνεται με καμία πόλη του κόσμου.
Χαρακτηριστικά στο τραγούδι αναφέρονται μέρη όπως η Κέρκυρα, το Κάπρι, το Όσλο, το Παρίσι, η Βιέννη και προφανώς η Λισαβόνα και η Ιερουσαλήμ. Κάποιοι όμως (κυρίως Τούρκοι) αντέδρασαν αρνητικά στο γεγονός ότι ο Igit αναφέρεται στην Κωνσταντινούπολη ως Βυζάντιο.
Αρκετοί ήταν οι φαν που έσπευσαν να επισημάνουν σε σχόλια είτε με όμορφο είτε με άσχημο τρόπο στο βίντεο του τραγουδιού ότι η πόλη ονομάζεται “Istanbul” από το 1453 και μετά και ότι θεωρούν πως ο καλλιτέχνης θέλησε εσκεμμένα να προκαλέσει τους Τούρκους με τη χρήση της λέξης “Byzance”.
Ο “επίμαχος” στίχος:
“Je suis parti partout
Eté dans tous les sens
Rien de plus beau c’est fou
Qu’une dame qui danse
Pas même Oslo Pas même Byzance“
Βλέπουμε ότι ο τραγουδιστής χρησιμοποιεί τη λέξη “Byzance” για να πετύχει μια όμορφη ομοιοκαταληξία με το “danse”. Θα θέλαμε να προτρέψουμε αυτούς τους φαν να απολαύσουν αυτό το υπέροχο τραγούδι και να μην είναι τόσο φανατισμένοι. Προφανώς και κανείς δεν θέλει να προβοκάρει κανέναν.
Απολαύστε κι εσείς το τραγούδι του Igit, καθώς και το βίντεο κλιπ που είναι εξίσου όμορφο:
Πολύ όμορφο τραγούδι, κ το κλιπ ακόμα ομορφότερο.
Πάαααρα πολύ καλός!
Κολλημένα μυαλά προφανώς. Αξιοθρήνητοι.
Ενω δεν ημουν και πολυ φαν απο το πρωτο ακουσμα,μετα το χθεσινο λαιβ το εχω λατρεψει! Ειναι μαλιστα στα πρωτα τρια που θελω να δω να επιλεγει η γαλλια!
Οσο για τις “αντιδρασεις” ατυχεστατες εως γελοιες…
Πιο πίσω να πάμε, παιδιά, στη δεκαετία του ’20. Πόλκες, βαλσάκια, άντε και κανένα τανγκό στο τσακίρ κέφι. Κοιτάτε μη βγάλει αυτός ο διαγωνισμός τίποτα μουσικά σημερινό που να αφορά το πλατύ κοινό και μπει στα τσαρτς. Α, πα, πα, πράγματα του σατανά…
Να κάνουμε τον διαγωνισμό μουσειακό είδος, να γουστάρουμε. Εμείς θέλουμε τον διαγωνισμό μόνο για εμάς, το φανατικό κοινό του που θυμίζει απομονωμένη θρησκευτική αίρεση. Παλαιακό, κλειστοφοβικό, αυτιστικό, μόνο για εμάς τους λίγους.
Ο διαγωνισμός είναι οι τάσεις του. Τωρα προφανως μετα την περσινη νικη του Salvador περναμε σε τετοια φαση που περιεγραψες. Δεν χαρακτηριζει ομως το 2018 την πορεια του διαγωνισμου. Και το hard rock εβγαλε, και τα τσιφτετελοεθνικ νικησαν παλαιοτερα, και τα radio friendly beat και τοσα αλλα. Εκει ειναι και η μαγεια του ομως. Αλιμονο αν ηταν ενας διαγωνισμος με μονο εμπορικα τραγουδια που σπανε τα τσαρτς (οχι οτι το περσινο τα πηγε ασχημα στα τσαρτς..). Σε τελικη αναλυση, η ιστορια εχει δειξει πολλες φορες οτι μολις επικρατει μια ταση για τα καλα, τοτε κερδιζει ενα διαφορετικο ειδος γιατι ξεχωριζει. Το Hard Rock Allelujah εσκισε μεσα σε μια θαλασσα με εθνικ. Μη σας κανει εντυπωση αν φετος εχουμε καμια 40αρια τετοια τραγουδια χαμηλων τονων και τελικα κερδισει ενα σουπερ χορευτικο ντανς.
Δεν είναι το θέμα το αν περνάμε retro φάση στο διαγωνισμό. Είναι ότι ήδη τρίτη φορά στα τελευταία 4 χρόνια ο νικητής δεν έχει καμία εμπορική και ραδιοφωνική επιτυχία μετά τον διαγωνισμό. Αυτό είναι κακό για ένα λαικό θέαμα και το έχει πληρώσει επί πολλά χρόνια η Eurovision. Φανηκε τα τελευταία χρόνια ότι ξεκόλλησε και έβγαζε κάποιες επιτυχίες. Τώρα επιστροφή στην απομόνωση και τη γραφικότητα.
Έξοχο! Λιτό, γλυκό, όμορφο και μουσικοτατο! Λυσσα με τα συγχρονα, μοντέρνα κτλ! Οταν υπάρχει ύφος, μουσικό στίγμα, κουλτούρα ενός λαού και μιας χώρας και μπορεί να αποτυπωθεί μουσικά και να σταθεί, χειροκροτώ! Δεν λέω να μείνουμε μόνο σε αυτά-προς θεου-αλλά όταν υπάρχει μια όμορφη μουσική παράδοση και ιστορία που μπορεί να παντρευτεί με το μοντέρνο, ναι! Αυτο εδω παντως είναι ΥΠΕΡΟΧΟ!
Και η μουσική παράδοση εξελίσσεται και πάει παρακάτω. Αλλιώς καταλήγει σε μουσεία.
Συγχαρητήρια στον Igit! Καλή επιτυχία στον τελικό! Και για τελειώνουμε με αυτό, η Γιουροβίζον, είναι ένας φεστιβαλικός διαγωνισμός και δεν έχει καμία υποχρέωση να συγχρονίζεται στο 100% πάντα με τις τάσεις της σύγχρονης σκηνής, οι οποίες είναι πολλές φορές φρικαλέες μουσικά. Δεν παρακολουθούμε τον διαγωνισμό για να ανακαλύψουμε το επόμενο smashing hit τύπου Taylor Swift (μπλιαχ παρεμπιπτότως!) Αυτό είναι πρωτίστως δουλειά των δισκογραφικών, εκδηλώσεων τύπου MTV Awards, talent shows των ΗΠΑ/UK και λοιπών..
Αν κάτσει κανά χιτάκι στη Γιουροβίζιον, έκατσε. Αλλιώς, από δω παν κι οι άλλοι…από κει και πέρα αν κάποιος δεν μπορεί να αποδεχθεί όλα τα παραπάνω, ας κάνει focus στα προαναφερθέντα events και έτσι περνά την ώρα του φίνα…γιατί να χαλιέται με την Γιουροβίζιον;
Και μην ανησυχείτε μερικοί, η Γιουροβίζιον θα συνεχίσει να επιβιώνει, όσα “παλαιομοδίτικα” άσματα κι αν στέψει νικητήρια. Είναι σαν ένα alien…μετασχηματίζεται, προσαρμόζεται τόσο-όσο και ψόφο δεν έχει.
Χαιρετώ!!!!
Σ ευχαριστώ γι αυτό το σχόλιο, φίλε/φίλη μου!
Υπέροχο σχόλιο σε ευχαριστούμε Aphro
Δαφωνώ κάθετα. Δεν μιλάμε για την Ακαδημία Αθηνών, μιλάμε για ένα εμπορικό μουσικό τηλεοπτικό πρόγραμμα μαζικής θέασης. Όταν ένα εμπορικό προιόν αδυνατεί να βγάλει υλικό που να αφορά τον κόσμο, εν τέλει παρακμάζει και περιθοριοποιείται. Αν είναι να γυρίσουμε στο 1989 στο όνομα της φεστιβαλικής υπόστασης, όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω.