Της Γιουροβίζιον τα… Εξηντάχρονα

Πριν από 10 χρόνια, είχαν εορταστεί τα 50χρονα της Eurovision στην Κοπεγχάγη της Δανίας, σε μία εκδήλωση με τίτλο “Congratulations”, που άφησε ιστορία. Όσοι περίμεναν κάτι ανάλογο από το BBC, σίγουρα θα απογοητεύτηκαν! Η πρώτη και κύρια διαφορά ανάμεσα στους δύο εορτασμούς είναι ότι τα 60χρονα δεν μεταδόθηκαν ζωντανά από κανένα τηλεοπτικό σταθμό, αλλά στην ουσία αποτέλεσαν το γύρισμα ενός τηλεοπτικού σόου που θα προβληθεί από διάφορες χώρες σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Αξίζει να σημειωθεί ότι το ΡΙΚ δεν έχει ακόμα ανακοινώσει αν και πότε θα το προβάλει… Και μετά την απουσία οποιασδήποτε αναφοράς της Κύπρου στην εκδήλωση, η μετάδοση θεωρείται μάλλον αμφίβολη.

Το BBC έδωσε στην εκδήλωση τη βραδιά “Eurovision’s Greatest Hits” (Οι μεγαλύτερες επιτυχίες της Eurovision), αλλά παραμένει απορίας άξιον ποια ήταν τα κριτήρια με τα οποία επιλέχθηκαν οι 15 συμμετέχοντες που έδωσαν το παρών στο Λονδίνο. Ούτε οι μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες ήταν, ούτε οι υψηλότερες βαθμολογίες στην ιστορία του Διαγωνισμού… Με ποιο κριτήριο λοιπόν επιλέχθηκαν; Πραγματικά δεν υπάρχει απάντηση! Τουλάχιστον το 2005 είχαν επιλεγεί οι 14 συμμετοχές μέσα από ψηφοφορία στο διαδίκτυο και ακολούθησε η ψηφοφορία κατά την εκδήλωση (σε δύο γύρους μάλιστα!). Το 2015 κάποιος είχε την ιδέα να καλέσει τους συγκεκριμένους καλλιτέχνες, αγνοώντας παντελώς άλλους νικητές και μη που θα μπορούσαν να είχαν προσκληθεί στον εορτασμό των 60 χρόνων της Eurovision. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η απουσία της Έλενας Παπαρίζου, που απασχόλησε αρκετά τα ελληνικά ΜΜΕ.

Από την άλλη, προβλήθηκαν έντονα – για άλλη μια φορά – οι σκανδιναβικές χώρες και μάλιστα με 2 συμμετοχές για Σουηδία και Δανία, ενώ αγνοήθηκαν παντελώς παραδοσιακές χώρες του Διαγωνισμού, όπως η Ελβετία, το Βέλγιο, η Ολλανδία και η Ιταλία, που συμμετείχαν από την πρώτη διοργάνωση του 1956 (ενώ το BBC ήταν απόν!). Επίσης, αίσθηση προκαλεί η παντελής απουσία των Βαλκανίων αλλά και των ανατολικών χωρών γενικά, με μοναδική εξαίρεση το βραβείο της Ρωσίας.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή… Ο INFE Cyprus ήταν παρών και θα σας μεταφέρει το κλίμα και τα παραλειπόμενα από την εκδήλωση της Τρίτης. Η σκηνή ήταν αρκετά εντυπωσιακή, με πολύχρωμους φωτισμούς και αντικείμενα που άλλαζαν σε κάθε εμφάνιση, θυμίζοντας λίγο τις παλιές Eurovision (φυσικά γινόταν διακοπή του γυρίσματος για να αλλάξουν τα σκηνικά κάθε φορά). Στη σκηνή, αριστερά και δεξιά, υπήρχε ορχήστρα που συνόδευε ζωντανά τα τραγούδια, καθώς και 3 τραγουδιστές στα φωνητικά.

Παρουσιαστές της βραδιάς ήταν ο Graham Norton (ο Βρετανός σχολιαστής) και η Petra Mede (η Σουηδέζα παρουσιάστρια του 2013), που έκλεψαν την παράσταση με το αστείρευτο χιούμορ τους, τόσο κατά τη διάρκεια του γυρίσματος όσο και στα διάφορα διαλείμματα. Αρκετές φορές, μάλιστα, αναγκάστηκαν να επαναλάβουν τα κείμενα, καθώς γινόταν πανζουρλισμός στο θέατρο και δεν ακούγονταν. Χαρακτηριστικό σημείο, η ειρωνεία του Βρετανού παρουσιαστή για την ανταλλαγή 12αριών μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου. Αυτή ήταν και η μοναδική αναφορά στην Κύπρο καθόλη τη διάρκεια της εκδήλωσης.

Η βραδιά ξεκίνησε με τη φετινή βρετανική συμμετοχή, η οποία ωστόσο δεν θα προβληθεί στην επίσημη μετάδοση. Όπως είναι εύλογο, η υποδοχή από το κοινό, που ήταν κατά συντριπτική πλειοψηφία Βρετανοί, ήταν μεγάλη. Φαίνεται ότι τους αρέσει αρκετά η συμμετοχή τους. Ο Βρετανός παρουσιαστής σχολίασε ότι σε μία χρονιά γεμάτη μπαλάντες, θα ξεχωρίσει! Για να δούμε αν θα επιβεβαιωθεί τον Μάιο στη Βιέννη…

Πριν από την εμφάνιση κάθε καλλιτέχνη επί σκηνής, προβαλλόταν ένα πολύ σύντομο βίντεο για τη χρονιά όπου συμμετείχε, με κάποια χαρακτηριστικά τραγούδια και σκηνές από την ψηφοφορία, το green room και την απονομή του βραβείου… Πέρα από αυτά τα βίντεο, θα μεταδοθούν και κάποια βίντεο-αφιερώματα, αλλά το κοινό στο θέατρο δεν μπόρεσε να καταλάβει τη θεματική πίσω από κάθε τέτοιο βίντεο. Μοναδική μνεία για την Ελλάδα, το “My number one” της Έλενας Παπαρίζου.

Η σειρά εμφάνισης των καλλιτεχνών δεν ήταν χρονολογική, αλλά εντελώς τυχαία, αφήνοντας τελευταία την περσινή νικήτρια. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα τραγούδια ήταν ελαφρώς διασκευασμένα, προφανώς για να προσαρμοστούν στη ζωντανή ορχήστρα. Πρώτη στη σκηνή ανέβηκε η Emmelie De Forest (βραβείο Δανίας 2013) και ακολούθησε η Anne-Marie David (βραβείο Λουξεμβούργου 1973), η οποία μάλιστα τραγούδησε και μεγάλο μέρος στα αγγλικά. Καμία αναφορά δεν έγινε στη συμμετοχή της το 1979, όπου κατέλαβε την 3η θέση για τη Γαλλία. Ακολούθησαν οι Herreys (βραβείο Σουηδίας 1984), επίσης με πολλά αγγλικά και φυσικά με χρυσά παπούτσια… Η υποδοχή από το κοινό ήταν εξαιρετικά μεγάλη. Σειρά είχε η Dana International (βραβείο Ισραήλ 1998), επίσης χωρίς αναφορά στη δεύτερη συμμετοχή της του 2011. Χαρακτηριστική σκηνή όταν τη σήκωσαν οι χορευτές, ενώ φορούσε και φόρεμα που παρέπεμπε στα φτερά του 1998 με τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Ακολούθησαν οι Olsen Brothers (βραβείο Δανίας 2000) με τις κιθάρες τους.

Στη συνέχεια εμφανίστηκαν επί σκηνής οι Brotherhood of Man (βραβείο Ηνωμένου Βασιλείου 1976), οι οποίοι ασφαλώς αποθεώθηκαν από το κοινό. Σειρά είχε η Rosa (7η θέση για την Ισπανία το 2002), η οποία πρωτοτύπησε ερμηνεύοντας ένα medley των ισπανικών βραβείων (1968, 1969), της 2ης θέσης του 1973 και της δικής της συμμετοχής. Ακολούθησε η Nicole (βραβείο Γερμανίας 1982) που ερμήνευσε το νικητήριο τραγούδι της σε τουλάχιστον 4 γλώσσες (χαθήκαμε στο μέτρημα!). Έπειτα έγινε αναφορά στα διαλείμματα και έφεραν επί σκηνής… τι άλλο… το Riverdance του 1994! Κάτι που είχε γίνει και στην Κοπεγχάγη πριν από 10 χρόνια και μάλλον ήταν περιττό να ξαναγίνει… Επανάληψη, όμως, υπήρχε και στις ατάκες των παρουσιαστών, ειδικά της Petra Mede που φάνηκε να επαναλαμβάνει ατάκες που είχε πει στη διοργάνωση του 2013.

Μετά το Riverdance εμφανίστηκαν οι Lordi (βραβείο Φινλανδίας 2006) με πολλά πυροτεχνήματα και πάλι. Τη σκυτάλη πήρε η Natasha St-Pier (4η θέση για τη Γαλλία το 2001), η οποία δεν ακολούθησε το παράδειγμα της Rosa και τραγούδησε μόνο τη δική της συμμετοχή, με πολλά αγγλικά! Αξίζει να σημειωθεί ότι στο βίντεο που προηγήθηκε προβλήθηκαν οι Antique από τη συμμετοχή τους την ίδια χρονιά με το “Die for you”. Στη συνέχεια, ο Βρετανός παρουσιαστής προανήγγειλε τον Dima Bilan (βραβείο Ρωσίας 2008), αλλά ακολούθησε το πανδαιμόνιο στο θέατρο με τις αποδοκιμασίες του κοινού εναντίον της Ρωσίας. Ο παρουσιαστής αναγκάστηκε να σταματήσει το γύρισμα και να παροτρύνει το κοινό να αφήσει το γιουχάισμα για τη Βιέννη, σχολιάζοντας ότι εδώ είμαστε για να τιμήσουμε τους καλλιτέχνες που έγραψαν ιστορία στον Διαγωνισμό. Οι Βρετανοί τον άκουσαν και δεν αποδοκίμασαν τον ίδιο τον καλλιτέχνη όταν τραγούδησε.

Στη συνέχεια εμφανίστηκαν οι Bobbysocks (βραβείο Νορβηγίας 1985), οι οποίες γνώρισαν ίσως τη μεγαλύτερη αποθέωση της βραδιάς. Όλοι είχαν σηκωθεί όρθιοι (πέρα των ταλαίπωρων που ήταν ήδη όρθιοι μπροστά στη σκηνή) και τραγουδούσαν μαζί τους. Ακολούθησε η Loreen (βραβείο Σουηδίας 2012), η οποία επίσης αποθεώθηκε σε εντυπωσιακό βαθμό. Σειρά είχε ο Johnny Logan (βραβεία Ιρλανδίας 1980 και 1987), ο οποίος ερμήνευσε ένα medley των βραβείων του, αλλά και της νικητήριας σύνθεσής του “Why me” που ερμήνευσε η Linda Martin το 1992. Τελευταία εμφανίστηκε η Conchita Wurst (βραβείο Αυστρίας 2014), χάρη στην οποία ο φετινός διαγωνισμός θα λάβει χώρα στη Βιέννη.

Κάποια στιγμή ο Βρετανός παρουσιαστής εμφανίστηκε ανάμεσα στο κοινό για να πάρει συνέντευξη από την πρώτη νικήτρια του Διαγωνισμού, την Ελβετίδα Lys Assia, που παρά τα 90 χρόνια της, έδωσε και πάλι το παρών… Με δυσκολία απάντησε στις ερωτήσεις του παρουσιαστή, ο οποίος αναγκάστηκε να επαναλάβει το γύρισμα. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι διοργανωτές τοποθέτησαν μία ψεύτικη πλάτη θρόνου από πίσω της, για να φαίνεται ότι τάχα την τίμησαν ιδιαίτερα, ενώ απλά καθόταν σε μία κοινή θέση ανάμεσα στο κοινό.

Η βραδιά τελείωσε με μία λεγόμενη έκπληξη – προς μεγάλη απογοήτευση των φαν, δεν ήταν η εμφάνιση ενός καλλιτέχνη που δεν είχε ανακοινωθεί. Κάποιοι καλλιτέχνες άρχισαν να τραγουδούν ένα medley με άλλες συμμετοχές της Eurovision, π.χ. η Anne-Marie David ξεκίνησε με το “Hallelujah” (Ισραήλ 1979), ακολούθησαν οι Herreys με το “Volare” (Ιταλία 1958) και οι Bobbysocks με το “Making your mind up” (Ηνωμένο Βασίλειο 1981). Και τότε εμφανίζονται μαζί επί σκηνής η Dana και η Conchita τραγουδώντας το Waterloo (Σουηδία 1974). Και ενώ περίμενε κανείς ότι θα τραγουδήσουν όλοι οι καλεσμένοι από μία συμμετοχή, απλά έρχονται όλοι επί σκηνής και τραγουδούν κι αυτοί το Waterloo… θυμίζοντας και πάλι τα 50χρονα στην Κοπεγχάγη. Και εκεί τελείωσε και η βραδιά!

Αν και το σόου ήταν σε γενικές γραμμές καλό και το κοινό φάνηκε να το ευχαριστήθηκε – παρά την ταλαιπωρία του γυρίσματος – το σίγουρο είναι ότι υπήρχαν πολλές παραλείψεις και απουσίες από τον επετειακό εορτασμό των 60 διοργανώσεων. Απούσες χώρες, απόντες καλλιτέχνες, απούσα φαντασία… Η ιστορία του Διαγωνισμού σίγουρα δεν είναι αυτή που θέλησε το BBC και η EBU να προβάλλουν. Η αίσθηση που δόθηκε ήταν ότι απλά ήθελαν να διοργανώσουν κάτι “για να βγάλουν την υποχρέωση”. Σε κάθε περίπτωση, όμως, για τους φαν του Διαγωνισμού ήταν μία ωραία εκδήλωση με πολλούς παλιούς γιουρονικητές και μη, που θα μείνει στην ιστορία κι αυτή, παρά τις όποιες παραλείψεις και απουσίες… Χρόνια Πολλά, Eurovision!