Από που να αρχίσω και από που να το πιάσω…;; Ειλικρινά ο διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision και μόνο που πραγματοποιήθηκε στις 21 Μαρτίου του 1970 ήταν ένα θαύμα. Ναι, καλά καταλάβατε, το αφιέρωμα μας σήμερα είναι για το 1970, μια χρονιά ΟΡΟΣΗΜΟ από πολλές απόψεις.
Αλλά ας αρχίσουμε από τα βασικά….!!!! Την προηγούμενη χρονιά (1969) και με την σκανδαλώδη νίκη 4 χωρών κάποιες χώρες την είδαν επανάσταση και απλά στιγμάτισαν τον διαγωνισμό του 1970 με την….. απουσία τους… Xώρες που στήριξαν στο παρελθόν τον διαγωνισμό, όπως Πορτογαλία, Σουηδία (αυτή η χώρα πολλά τσαλιμάκια είχε κάνει και συνεχίζει να κάνει και η EBU “σφυρίζει κλέφτικα”), Νορβηγία και Φινλανδία αποφάσισαν πως η νίκη των 4 χωρών (Ισπανία, Ολλανδία, Γαλλία και Ην. Βασίλειο) είναι ένα απαράδεκτο γεγονός και απλά απέσυραν την συμμετοχή τους, διαμαρτυρόμενες για το σαθρό σύστημα βαθμολογίας (παρεμπιπτόντως το ίδιο σύστημα συνεχίστηκε και το 1970, αφού η EBU “αγρόν αγόραζε” και όλοι ήταν “στη μούγκα” εκτός από τις… άνω αναφερόμενες χώρες.
Έτσι οι 12 εναπομείνασες χώρες και ανάμεσα τους οι 4 νικήτριες της προηγούμενης χρονιάς συμμετείχαν στον 15ο διαγωνισμό φορώντας τα γιορτινά τους και έστειλαν ό,τι καλύτερα ονόματα είχαν τότε, αλλά και κάποια που έμελλε να γίνουν….. Mary Hopkin (top 10 UK με το “Those were the days“), η Ουαλλή, η οποία δισκογραφούσε στην εταιρεία των Beatles, Julio Iglesias (άγνωστος τότε Ισπανός πρώην ποδοσφαιριστής που από ατύχημα στα γήπεδα κατέληξε να τραγουδάει για την χαμένη του “Gwendolyne” και να γίνει ο ΣΟΥΠΕΡ Λατίνος τραγουδιστής γόης στην δεκαετία 70, 80 και 90 με αυτό το ελαφρώς caribbean -από το σολάριουμ- μαύρισμα), Κatja Ebstein (μπορεί να ήταν ακόμα μια άγνωστη Γερμανο-Εβραία καλλιτέχνις αλλά οι χρυσές της μπότες και το 70ς sound “Wunder gibt es immer wieder” έμελλε να στιγματίσει τις καρδιές των γιούροφαν και μη και να συνεχίσει με άλλες δύο σημαντικές γιουροσυμμετοχές στο μέλλον μα και με επιτυχίες στην πατρίδα της, την Γερμανία), David Alexandre Winter (πασίγνωστος τότε Ολλανδικής καταγωγής τραγουδιστής και DJ με πολλές επιτυχίες στην Γαλλία αλλά και την Αμερική, πριν και μετά το απόλυτο 0 που πήρε στην βαθμολογία του 1970), Gianni Morandi (οι πολύ παλιοί θα τον θυμούνται γιατί σίγουρα θα έχουν χορέψει, κλάψει και καψουρευτεί με τους Ιταλικούς ύμνους του), Serge Lama (μεγάλο όνομα στη Γαλλία-έχει γράψει το ανεπανάληπτο “Je suis malade” που απογείωσαν η Dalida και η Lara Fabian), οι Ινδονήσιες αδερφές Heart of Soul για την Ολλανδία, που επανάκαμψαν το 1977 ως Dream Express για το Βέλγιο, με τη Stella να εμφανίζεται σόλο το 1982 πάλι για το Βέλγιο και την πρόωρα χαμένη Patricia να κάνει φωνητικά στη νικήτρια Sandra Kim το 1986, Guy Bonnet (ο γνωστός Γάλλος συνθέτης (π. χ. FRA 68). Θα τον δούμε και αργότερα να συμμετέχει και πάλι για την Γαλλία το 1983) και τέλος η Ιρλανδή τραγουδίστρια Dana (καμία σχέση με την International !!!!!), που έμελλε να στιγματίσει την χώρα της Ιρλανδία με την πρώτη απο τις 7!!!!! νίκες της χώρας και πολλά χρόνια αργότερα να είναι υπερσυντηρητική υποψήφια για την Προεδρία της Δημοκρατίας.
Ευτράπελα κ.α.
Εννοείται βέβαια ότι αυτός ο διαγωνισμός είχε τα ευτράπελα του με πρώτο και καλύτερο ένα σκηνικό πτώσης και καταστροφής…!!!!! Αυτές οι ΣΟΥΠΕΡ για την εποχή μπάλες που φιγουράριζαν σε όλο το σκηνικό ξαφνικά έπεσαν στην πρόβα τζενεράλε και οι Ολλανδοί διοργανωτές τρέχαν και δεν φτάναν …. ευτυχώς δεν υπήρχαν ατυχήματα και ούτε θύματα…
2ο η βαθμολογία του Βελγιόυ… δίνοντας 9 απο τους 10 πόντους που είχαν, στο τραγουδι της Ιρλανδίας (το λες και… ΘΕΛΩ και σε βγαζω πρωτη και σκάστε οι υπόλοιπες) και τον 1 στο Μονακό, που απλά ψιλοπάτωσε (8ο στα 12….)!!!
και 3ο και καλυτερο την ώρα που τελειώνει το τραγούδι του ο Λατίνος γόης, Julio Iglesias, (και αφού το ολλανδικό κοινό τον αποθεώνει στην μέση του τραγουδιού με πολλαπλά χειροκροτήματα και είναι το 2ο τραγούδι στην ιστορία του θεσμού -το 1ο ήταν η συμμετοχή της Ιταλίας του 1961- ) πάει να φύγει χωρίς να γυρίσει πλάτη και στραβοπατάει. Τότε ο Ολλανδός σκηνοθέτης βάζει την επόμενη χώρα και την καρτ ποσταλ της. (Είναι η πρώτη φορά που πριν απο τα τραγούδια υπάρχουν οι καρτ ποσταλ, ενα μικρό βιντεακι με τις ομορφιές της κάθε χώρας που, ανάλογα με την διοργανώτρια χώρα, η καρτ ποσταλ άλλαζε θέμα και γινοταν παρουσίαση των τραγουδιστών κλπ).
Δεν θα μιλήσουμε για την αγενέστατη παρουσιάστρια, η οποία, δεν φτάνει που ήταν μικρή η Γιουροβίζιον, λόγω των λίγων χωρών, βιαζόταν κιόλας να τελειώσει, πίεζε και ειρωνευόταν τους εκφωνητές των βαθμών.
Υ.Γ. Απλά πληροφοριακά, η Βραζιλία και η Χιλή ήταν οι πρώτες χώρες στην Λατινική Αμερική που μετέδωσαν τον διαγωνισμό εκείνη την χρονιά ζωντανά μέσω δορυφόρου μαζί με τις Ουγγαρία, Τεχοσλαβακία και Σοβιετική Ένωση.
Δείτε στο παρακάτω βίντεο το νικητήριο τραγούδι από την Ιρλανδία:
