Καλλιτέχνες με ειδικές ανάγκες στη Γιουροβίζιον

Καλλιτέχνες με ειδικές ανάγκες στη Γιουροβίζιον

Χθες ανακοινώθηκε ότι τη Ρωσία θα εκπροσωπήσει η Yulia Samoylova (Yuliya Olegovna Samoylova / Юлия Олеговна Самойлова) μια κοπέλα, η οποία είναι καθηλωμένη σε αναπηρικό αμαξίδιο, καθώς από την παιδική της ηλικία τα πόδια της αδυνατούσαν σταδιακά να τη συγκρατήσουν. Πριν από μόλις δύο χρόνια η Πολωνή Monika Kuszyńska, η οποία έμεινε ανάπηρη μετά από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα, έγινε η πρώτη που ανέβηκε στη σκηνή της Γιουροβίζιον με αναπηρικό καροτσάκι (23η).

Κι ενώ οι φαν διχάζονται κατά πόσον οι συμμετοχές τέτοιου τύπου αποσκοπούν στο να αλιεύσουν ψήφους ή αν αποτυπώνουν το δικαίωμα όλων των ανθρώπων να εκφράζονται μέσω της τέχνης, ας κάνουμε μια μικρή ανασκόπηση σε τραγουδιστές με ειδικές ανάγκες που τόλμησαν να σπάσουν τα taboo και να διαγωνιστούν επί ίσοις όροις.

Η πρώτη διδάξασα ήταν η Πορτογαλία, η οποία έστειλε τον José Cid, με προβλήματα όρασης (Πορτογαλία 1980-7ος και φωνητικά το 1998-12oς). Μάλιστα η συμμετοχή του το 1980 ήταν η καλύτερη θέση της χώρας μέχρι το 1996. Από εκφυλιστική ασθένεια των ματιών έχανε σταδιακά την όρασή της και η Mary Christian (Ιρλανδία 1985-6η).

 

Πλήρη απώλεια όρασης, εξ όσων γνωρίζουμε, είχαν ο Csaba Szigeti (Ουγγαρία 1995-22ος), ο Serafin Zubiri (Ισπανία 1992-14ος, 2000-18ος), ο George Nussbaumer (Αυστρία 1996-10ος), η Corinna May (Γερμανία 2002-21η) και η Diana Gurtskaya (Γεωργία 2008-11η). Πρόβλημα στραβισμού έχουν η Ira Losco (Μάλτα 2002, 2016) και η Valentina Monetta (Άγιος Μαρίνος 2012, 2013, 2014, 2017)

Ξεχωριστή περίπτωση αποτελεί ο Άγγλος διευθυντής ορχήστρας το 1969, Johnny Harris, ο οποίος διηύθυνε το νικητήριο τραγούδι της Lulu και είναι κουτσός. Η Monica Zetterlund (Σουηδία 1963) είχε πέσει από ένα δέντρο κι έκτοτε περπατούσε με μπαστούνι (κάτι που δεν φαίνεται στην κάμερα).

Σημειώνουμε επίσης, προς αποκατάσταση της αλήθειας, πως ο ντράμερ της Αυστρίας 1990 δεν είναι μονόχειρας, όπως πιστεύουν ορισμένοι φαν.

Το 2015 η Φινλανδία έγραψε ιστορία καθότι ήταν η πρώτη που έστειλε καλλιτέχνες με σύνδρομο Down, τους Pertti Kurikan Nimipäivät (16οι και τελευταίοι στον ημιτελικό), οι οποίοι μάλιστα ερμήνευσαν το πιο μικρό τραγούδι όλων των εποχών στον διαγωνισμό (85”).

 

Δεν γνωρίζουμε αν η-ομολογουμένως πολύ ιδιαίτερη ερμηνεία- του Salvador Sobral, φετινού εκπροσώπου της Πορτογαλίας, σχετίζεται με κάποια ασθένεια των νεύρων, όπως διαβάσαμε σε κάποια σχόλια, ή αν είναι δικός του τρόπος έκφρασης.

Μιλώντας πιο γενικά, όσον αφορά σε διακρίσεις, τo 1998 ήταν η χρονιά, όπου στις τέσσερεις πρώτες θέσεις βρέθηκαν καλλιτέχνιδες, οι οποίες ανήκαν σε κατηγορίες που συνήθως θυματοποιούνται και υφίστανται ρατσισμό: μια transsexual (η Dana), μία έγχρωμη (η Imaani), μια υπέρβαρη (η Chiara) κι ακόμα μία έγχρωμη (η Edsilia).

O “ύμνος” κατά των διακρίσεων είναι το τραγούδι No Prejudice των Pollapönk (Ισλανδία 2014).

Όπως διαπιστώσατε κι εσείς δεν υπάρχουν ψήφοι συμπάθειας προς τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Όσες συμμετοχές ήταν καλές διακρίθηκαν, οι άλλες όχι, επομένως αντιμετωπίζονται και εκείνοι, όπως όλοι ανεξαιρέτως οι καλλιτέχνες.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.