Ένα αστέρι γεννιέται
Η Margot Eskens (μετέπειτα Münchow) γεννήθηκε το 1936 και εργαζόταν ως βοηθός οδοντιάτρου. Το 1954 κέρδισε ένα διαγωνισμό ταλέντων της Polydor Records που συνοδευόταν από συμβόλαιο, με το τραγούδι “Moulin Rouge”. Το πρώτο της χιτ ήταν το “Ich möchte heut ausgehn” (#3). Έγινε πασίγνωστη, χάρη σε δύο επιτυχίες της το 1956 (Tiritomba-ναι, είναι το γνωστό ρετρό τραγούδι που πούλησε πάνω από 800.000 αντίτυπα-#1) και το 1957 (Cindy, oh Cindy-η μεγαλύτερή της επιτυχία που έμεινε για 25 εβδομάδες στο Singles Top 10-#1). Αμέσως ακολούθησαν περιοδείες, ραδιοφωνικές εκπομπές και τηλεοπτικές εμφανίσεις.
Με τον αδελφό της Caterina Valente, Silvio Francesco, έκαναν μαζί έξι ντουέτα, το Calypso italiano (#9), το Himmelblaue Serenade (#8), το Wenn du wiedermal auf Cuba bist (#12), το Wenn du wieder kommst (#11), το Du bist mir lieber als die andern (#12) και το Mondschein-Partie (#5), ενώ η ίδια ειδικεύτηκε στις διασκευές αμερικάνικων επιτυχιών. Έχει κάνει τη γερμανική διασκευή του Al di là της Betty Curtis (ITA 61), με τον τίτλο Liebelei ist leider keine Liebe. Άλλες επιτυχίες της πριν από τον διαγωνισμό: Mamatschi (#9), Wenn du heim kommst, Ein Herz (#18), Das kann man nicht kaufen (#19), Mama (#8), που έμελλε να είναι η τελευταία της επιτυχία στο Τοπ 20. Στο Deutsche Schlagerfestspiele του 1962 ήρθε 3η, με το Ein Herz, das kann man nicht kaufen (είναι το τραγούδι, με το οποίο διαγωνίστηκε στον εθνικό τελικό), σε αυτό του 1964 ήταν 6η, με το Eine Reise in die Vergangenheit, ενώ το 1966 πήρε την 10η θέση, με το τραγούδι Aber du lässt dich nicht seh’n.
Συμμετοχές σε γερμανικούς τελικούς
Το 1956 πήρε μέρος στον γερμανικό τελικό, χωρίς να ξέρουμε τον τίτλο του τραγουδιού της. Μετείχαν μεγάλα ονόματα της εποχής, όπως η Lys Assia (SWI 56, 57, 58), η Angèle Durand, η Bibi Johns και η Margot Hielscher (GER 57, 58), ενώ- παραδόξως- απουσιάζει από τον κατάλογο εκείνο του Freddy Quinn, ο οποίος ήταν ο ένας από τους δύο εκπροσώπους της χρονιάς. Το 1962 με το Ein Herz, das kann man nicht kaufen ήρθε 3η. Συνυποψήφιοι ο Έλληνας Τζίμης Μακούλης (AUS 61), η Rita Paul, η Peggy Brown, η Σουηδή Siw Malmkvist (SWE 60, GER 69, 2η στην επιλογή), οι Pirkko Manola (Φινλανδή) & Wyn Hoop (GER 60), η Εβραία Carmela Corren (AUS 63), η Σουηδή Ann-Louise Hanson.
Ο επεισοδιακός εθνικός τελικός του 1963
Το 1963, μόλις έγινε γνωστό ότι μία και μόνο καλλιτέχνιδα θα ερμηνεύσει όλα τα τραγούδια της επιλογής, έσπευσε να δηλώσει ότι ενδιαφέρεται. Μετά επέλεξαν τη Heidi Brühl, η οποία όμως αρρώστησε, έτσι η Μargot ορίστηκε ως η αντικαταστάτρια της. Δυστυχώς όμως αρρώστησε και η ίδια βαρύτερα από την πρώτη (έπαθε ηπατίτιδα), έτσι η Brühl «νεκραναστήθηκε» και πήγε, όπως είχε οριστεί από την αρχή. Σε δίσκο συμπεριέλαβε τα Zum großen Glück (θυμίζει τη συμμετοχή του 1956 Im Wartesaal zum großen Glück) και Die blaue Stunde (οι γαλάζιες: μελαγχολικές ώρες-ίσως έχει μια μανία με τον χρόνο, η Margot…) από τον ίδιο τελικό, σε πρώτη εκτέλεση.
Ο εθνικός τελικός του 1966
Σταρ ήδη από το 1956, επελέγη από ένα πάνελ ειδικών. Είπε και τα τρία τραγούδια (από τα 85 που είχαν υποβληθεί) στην κλειστή επιλογή, την οποία διοργάνωσε το τοπικό κανάλι της Έσσης (H. R.). Εννέα κριτές (στελέχη του καναλιού, δημοσιογράφοι και εκπρόσωποι μιας δισκογραφικής εταιρείας) ψήφισαν. Το τραγούδι που ξεχώρισε παρουσιάστηκε στο τηλεπαιχνίδι «Einer wird gewinnen» στις 19 Φεβρουαρίου. Αρχικά έγινε πρόταση στην Corrie Brokken (NL 56, 57, 58) να πει τα τραγούδια, αλλά αρνήθηκε ευγενικά. Είναι γνωστά ακόμα μερικά τραγούδια από τα επιλαχόντα, με αστείους τίτλους, π.χ. Hibiskus im schwarzen Haar (Ιβίσκοι σε μαύρα μαλλιά), Die kleinen Falken im großen grünen Wald (Tα μικρά γεράκια στο μεγάλο πράσινο δάσος) και άλλα παρόμοια. Μάλιστα, ένα από αυτά, το Wenn ein jeder Regentropfen ein Pfennig wär ήταν καθαρή αντιγραφή του Raindrops keep falling on my head του Burt Bacharach. Η ίδια υποστήριξε τον εθνικό τελικό με αξιοπρέπεια, αν και γνώριζε ότι δεν ήταν η πρώτη επιλογή…
Η συμμετοχή στον διαγωνισμό
Εμφανίστηκε πρώτη και το τρακ της ήταν έκδηλο. Κατέλαβε τη 10η θέση ανάμεσα σε 18 τραγούδια. Ο στιχουργός, Hans Bradtke έχει γράψει τη γερμανική βερσιόν του τραγoυδιού της Νάνας Μούσχουρη (LUX 63), ως Die Worte dieser Nacht, αλλά και του Mama Corsica (FRA 93) του Patrick Fiori, διατηρώντας τον τίτλο αυτούσιο. Την ενορχήστρωση έκανε ο Werner Last. Όσο για τον μαέστρο Willy Berking, διευθυντή της HR Orchestra από το 1946 έως το 1972, οπότε αποσύρθηκε μετά από καρδιακό επεισόδιο, είναι η τελευταία του γιουροεμφάνιση, έχοντας διευθύνει για τέσσερεις διαφορετικές χώρες (BEL 57, LUX 57, GER 57, SWI 57, GER 63, GER 64, GER 66) και έχοντας υπάρξει ο μουσικός διευθυντής της Γιουροβίζιον του 1957. Ωστόσο, η σχέση του με τον διαγωνισμό δεν σταματά εδώ: ήταν υπεύθυνος για δύο ακόμα γερμανικές επιλογές, του 1970 και 1971. Θέμα του τραγουδιού ο χρόνος που περνά, καθώς μια κοπέλα αναπολεί ένα παλιό έρωτα, μέσα από φωτογραφίες και αναμνήσεις. Είναι τραγούδι του χωρισμού και της συμφιλίωσης, με φροϋδικές απηχήσεις. Το θέμα του χαμένου χρόνου θα επανέλθει στη γερμανική, αλλά και την ολλανδική συμμετοχή του 1997.
Ο απόηχος της Γιουροβίζιον 1966 και η υπόλοιπη καριέρα
Μετά από τον διαγωνισμό και την κακή της θέση, ο τύπος την «έσφαξε με το βαμβάκι», λέγοντας ότι το Schlager “έπιασε πάτο”. Τη βρήκαν (και όντως έτσι ήταν) άχρωμη. Το 1990 έκανε επιτυχία με το Schlager Mein Traumland am Wörthersee και το 1993 με το Auch Matrosen haben Heimweh. Ήταν για πολλά χρόνια ενεργή, τραγουδώντας άσματα της εποχής. Το άλμπουμ με τα καλύτερά της κυκλοφόρησε το 1997. Περιλαμβάνει μεταξύ άλλων το Jeder braucht jeden Tage Liebe από τη γερμανική επιλογή του 1962, καθώς και τα Marcel και Ein schöner Tag από αυτή του 1963 (τα οποία όμως δεν είπε η ίδια). Στην καριέρα της πούλησε περίπου 40 εκατομμύρια δίσκους.
Κατάπτωση και φινάλε
Το 2011 πέθανε ο μάνατζερ και σύζυγός της Karl-Heinz Münchow. Διέμεναν μαζί στο Wörthersee. Τότε αποφάσισε να αποσυρθεί οριστικά. Δύο χρόνια μετά, όπως αποκάλυψε σε συνέντευξη ο αδελφός της, Karl Hermann Eskens, άρχισε να βυθίζεται στη γεροντική άνοια. Ήταν καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι και δεν είχε επαφή με το περιβάλλον. Έκτοτε ζούσε σε ίδρυμα για ανίατες ασθένειες, όπου και απεβίωσε τελικά…
