Γιούροσταρ κατατρεγμένοι από τη μοίρα. 21. 1976

Οι καλλιτέχνες της χρονιάς

Brotherhood of Man (UK 76): Το διάσημο κουαρτέτο αποτελείται από τους Martin Lee, Lee Sheriden, Nicky Stevens και Sandra Stevens, οι οποίοι ακόμα κάνουν κοινές εμφανίσεις, αν και κατά καιρούς ασχολούνται με τη σόλο καριέρα τους. Ξεκίνησαν το 1969, με εναλλασσόμενα μέλη. Η παρούσα τετράδα παγιώθηκε το 1973. 16 άλμπουμ, 15 εκατομμύρια δίσκοι και αναρίθμητες επιτυχίες. Η ανατροπή στο συγκεκριμένο τραγούδι έρχεται από τον τελευταίο στίχο, όπου μαθαίνουμε ότι δεν απευθύνεται σε κάποιον ερωτικό σύντροφο, αλλά σε ένα τρίχρονο παιδάκι. Ο Martin Lee (1949-) είναι Βρετανός που έζησε για μεγάλο διάστημα στην Αυστραλία. Επέστρεψε, όταν έχασε πρόωρα τη μητέρα του. Την εποχή της Γιουροβίζιον συζούσε με τη Sandra Stevens, με την οποία νυμφεύτηκε το 1979, δίχως να αποκτήσουν παιδιά. O Lee Sheriden (Roger Prichard, 1949-) είναι παντρεμένος με δύο κόρες. Όπως και ο Martin Lee, είναι επαγγελματίας μουσικός. H Nicky Stevens (Helena Maria Thomas, 1951-) είναι η μόνη Ουαλλή που έχει κερδίσει τον διαγωνισμό. Εμφανιζόταν σε νυχτερινά μαγαζιά, ενώ το πρωί εργαζόταν ως τηλεφωνήτρια. Στο σήμερα κάνει μουσικοθεραπεία σε ασθενείς, εργάζεται δε σε παραστάσεις παντομίμας. Ο πατέρας της σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα το 1974. Παντρεύτηκε και χώρισε δύο φορές (μάλιστα ο δεύτερος σύζυγός της, Αμερικανός, ήταν κατά 14 έτη μικρότερός της). Η Sandra Stevens (1949-) εμφανιζόταν με μπάντα σε κλαμπάκια, ενώ το πρωί δούλευε ως στενογράφος.

Για τους Peter, Sue & Marc (SWI 71, 76, 79, 81), βλ. 1971.

Les Humphries Singers (GER 76): Το συγκρότημα ήταν κανονικά δωδεκαμελές. Στη σκηνή ήταν ο Βρετανός John Lawton, ο Γερμανός Jürgen Drews, ο Βρετανός Jimmy Bilsbury, η Judy Archer από το Τρινιντάντ και Τομπάγκο, η Γερμανίδα Peggy Evers και ο Βρετανός David O’Brien, καθώς και ο Άγγλος Les Humphries ως μαέστρος. Ο τελευταίος, που ήταν και ο ιδρυτής τους, δούλεψε με πολλά γκρουπ, πριν φτιάξει το συγκεκριμένο σχήμα το 1969, κατά τα πρότυπα των Edwin Hawkins Singers. Πέθανε το 2007 από καρδιακή προσβολή μετά από βαριά πνευμονία. Το στυλ τους χαρακτηρίζεται ως χίππικο και πολυεθνικό. Ως το 1976 είχαν ήδη πανευρωπαϊκές επιτυχίες όπως το We are going down Jordan, το Kansas City, το Mexico και το Mama Loo. Το γκρουπ διαλύθηκε λίγο μετά από τον διαγωνισμό (εκτός από κάποιες σποραδικές εμφανίσεις και comeback), λόγω εντάσεων που προκαλούσε η αυταρχική συμπεριφορά του Les Humphries, ο οποίος επέστρεψε στην πατρίδα του ως φοροφυγάς, αλλά και εξαιτίας της κακής (15ης) θέσης στη Γιουροβίζιον. Συνολικά όλα αυτά τα χρόνια έχουν περάσει 44 άτομα από το γκρουπ. Ο Βρετανός John Cooper Lawton (1946-2021), γνωστός ως σόλο καλλιτέχνης, αλλά και από τις συμμετοχές του σε γκρουπ, όπως οι Lucifer’s Friend, οι Uriah Heep, οι Les Humphries Singers και πολλά άλλα, πέθανε αδόκητα στις 29 Ιουνίου στη Βουλγαρία, όπου έμενε τα τελευταία χρόνια. Ξεκίνησε την καριέρα του στο Ηνωμένο Βασίλειο, κάποια στιγμή όμως εγκαταστάθηκε στη Γερμανία, όπου μεγαλούργησε, κυρίως σε hard rock ρεπερτόριο. Ο Jürgen Drews είναι γεννημένος το 1948 στο Βερολίνο και τώρα ζει στη Μαγιόρκα (είναι γνωστός ως “King of Majorca”), έχοντας ήδη σόλο καριέρα από το 1972. Τον βρίσκουμε στην επιλογή του 1990 (9^ος). Είναι και γνωστός τηλεπαρουσιαστής. O Jimmy Robert Bilsbury (1942-2003) ζούσε από φιλανθρωπίες. Βρέθηκε νεκρός στο -οκτώ τετραγωνικών- διαμέρισμά του. Πέθανε από καρδιακή προσβολή, αφήνοντας πίσω του έναν 16χρονο γιο. H Peggy Evers και η Judy Archer είναι πλέον ηθοποιοί. O David O’Brien κάνει εμφανίσεις και ηχογραφήσεις στην Αγγλία, όπου μένει μόνιμα σε ένα πλοιάριο. Σκάνδαλο έγινε, όταν ο Ralph Siegel κατάφερε να ακυρώσει εκ των υστέρων το τραγούδι που είχε τότε έρθει πρώτο στον εθνικό τελικό, έναν ύμνο στο γκλάμουρ και τεράστια επιτυχία στη χώρα του, το Der Star με τον Tony Marshall, το οποίο είχε ακουστεί λίγα χρόνια νωρίτερα.

Chocolate, Menta, Mastik (ISR 76): Είναι οι Yardena Arazi, Lea Lupatin (που αντικατέστησε την Tami Azaria )και Ruti Holzman. Γνωρίστηκαν στον στρατό το 1972, όπου τραγουδούσαν. Το 1973 ήρθαν δεύτερες σε ένα παιδικό φεστιβάλ και έκαναν φωνητικά στο IMF. Η Lea Lupatin μπήκε το 1974, όταν έκαναν το πρώτο τους χιτ, Noah. Ο Άγγλος παραγωγός Les Humphries (βλ. GER 76) τους έβγαλε δίσκο μετά τον διαγωνισμό. Το 1978 έμεινε μόνη της η Ruti Holzman, ενώ ως αντικαταστάτριες μπήκαν η Israela Κrivushi (Kdam 87) και η Ofra Haza (ISR 83). Κατά καιρούς έχουν επανενωθεί για διάφορες εμφανίσεις. Η Ruti Holzman (Ruth Holzman-Barak, 1951-) είναι εδώ και δεκαετίες γνωστή ηθοποιός (σε μιούζικαλ, καμπαρέ, μουσικές εκπομπές), ενώ ειδικεύεται στις μεταγλωττίσεις. Παντρεύτηκε έναν παιδίατρο. Έχει δύο παιδιά, εκ των οποίων ο Yonatan Barak είναι γνωστός stand-up comedian. Η Lea Lupatin (1951-), η οποία αργότερα έγινε η βασική τραγουδίστρια των Milk & Honey (ISR 79), πήγε 5 φορές στο Kdam. Με τον πρώτο της σύζυγο χώρισε, ενώ από τον δεύτερο απέκτησε δύο παιδιά. Ο γιος της πέθανε από επιθετικό καρκίνο το 2012. Η Yardena Arazi (Yardena Feinbaum-Arazi, 1951-) σε τρία Kdam έχασε για πολύ λίγους πόντους (2^η το 82 και 83, 3^η το 85, όπου είχε δηλώσει « Kdam, ποτέ πια !»), έτσι η IBA αποφάσισε να τη στείλει χωρίς διαγωνισμό το 1988. Είχε προηγηθεί η παρουσίαση της Γιουροβίζιον το 1979, ενώ και το 1984 είχε επιλεγεί ως εκπρόσωπος (οι περισσότερες πηγές, βέβαια, δίνουν την Ilanit και όχι την Yardena ως εκπρόσωπο…), αλλά το Ισραήλ δεν πήγε στον διαγωνισμό. Αφού χώρισε από τον πρώτο της σύζυγο, παντρεύτηκε για δεύτερη φορά. Απέκτησε μία κόρη, ενώ έχει και τα δύο παιδιά του συζύγου της υπό την προστασία της (η πρώην γυναίκα του οποίου έχει παρεμπιπτόντως παντρευτεί τον μαέστρο Kobi Oshrat-ISR 79, 85, 87, 91, 92). Έχει και η ίδια δύο ετεροθαλή αδέλφια.

Jürgen Marcus (Jürgen Beumer, 1948 – 2018). Γεννήθηκε στο Herne της Δυτικής Γερμανίας και πέθανε στο Μόναχο. Πάντα ήθελε να γίνει μουσικός, αλλά οι γονείς του τον πίεσαν να γίνει μηχανικός. Εργάστηκε για ένα διάστημα ως σιδεράς. Ήταν και διακεκριμένος αθλητής της κωπηλασίας. Υπήρξε ποπ εφηβικό είδωλο, με συμβόλαια εκατομμυρίων. Μέχρι τη στιγμή που πήγε στο διαγωνισμό είχε 4 Νο 1 χιτ στη Γερμανία. Στην εσωτερική γερμανική επιλογή του 1974 ερμήνευσε 3 τραγούδια . Το 1975 ήρθε 9^ος, με το Ein Lied zieht hinaus in die Welt (αυτό αντέγραψαν μάλλον οι δημιουργοί της Ελβετίας το 1990: Musik klingt in die Welt hinaus). Το 1976 τον προσκάλεσε η τηλεόραση του Λουξεμβούργου και δέχθηκε. Προσπάθησε με ταχύρρυθμα μαθήματα να μάθει γαλλικά, κάτι που τον δυσκόλευσε υπερβολικά. Μόλις έβγαινε στην σκηνή της Γιουροβίζιον, του είπε ο ηχολήπτης: «Ναζί, είναι η σειρά σου». Αυτό τον τάραξε και έχασε τον τόνο.  Επιπλέον δεν είχε χορογράφο να τον καθοδηγήσει σωστά. Ήπιε κατόπιν ένα κονιάκ (οι κακές γλώσσες λένε ότι το είχε κάνει αυτό πριν βγει στη σκηνή) και πήγε για ύπνο. Στο αεροπλάνο της επιστροφής, του μίλησε άσχημα κάποιος, αλλά έκανε ότι δεν τον άκουσε. Παρέμεινε γνωστός ερμηνευτής schlager τραγουδιών, αν και η καριέρα του έπεσε αισθητά. Ήταν σε μακροχρόνια σχέση από το 1995 με τον manager του Nikolaus Fischer. Έκανε δημόσιο coming-out το 1991 (από τους πρώτους διάσημους στη Γερμανία). Πέθανε το 2018 πάσχοντας από χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια. Από το 1982 έως το 2004 είχε εξαφανιστεί εντελώς από τα μουσικά δρώμενα, προτού επιστρέψει με μερικά τελευταία άλμπουμ. Υπήρξε πολύ μεγάλο όνομα στις γερμανόφωνες χώρες.

Pierre Rapsat (BEL 76-Pierre Raepsaet): γεννήθηκε το 1948 στις Βρυξέλλες (αλλά μεγάλωσε στο Verviers) από Φλαμανδό πατέρα και Ισπανή μητέρα και πέθανε το 2002 από καρκίνο. Ήταν αναμφισβήτητα ένας από τους πιο πετυχημένους γαλλόφωνους εκπροσώπους της ροκ, με 16 δίσκους. Ξεκίνησε από νωρίς να συνθέτει με την κιθάρα του, ενώ ίδρυσε το γκρουπ Laurélie, με το οποίο ηχογράφησαν ένα άλμπουμ. Μετά έγινε μπασίστας στο γκρουπ Jenghis Khan, πριν ξεκινήσει σόλο καριέρα. Το 1973 έβγαλε τον πρώτο του προσωπικό δίσκο και το 2001 τον τελευταίο το «Dazibao» που έγινε χρυσός και ακούστηκε πολύ σε όλες τις γαλλόφωνες χώρες. Ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στον Καναδά. Όταν διαγνώστηκε με την επάρατη νόσο ακύρωσε τις εμφανίσεις του. Έχει έναν γιο.

Red Hurley (IRL 76-Brian Hurley): γεννήθηκε το 1947 σε ένα προάστιο του Δουβλίνου από πολύτεκνη οικογένεια (έχει έξι αδέλφια). Το 1971 ήρθε 2^ος στον εθνικό τελικό, ενώ μετείχε και το 1979 σε ένα ντουέτο με την Tina (IRL 74). Μέλος της The Nevada Showband και άλλων γκρουπ, έκανε μετά επιτυχημένη σόλο καριέρα. Νυμφεύτηκε και χώρισε το τοπ μόντελ Patricia Ward, με την οποία απέκτησε μία κόρη και μετά νυμφεύτηκε μία χορεύτρια που είχε στα σώου του, τη Norma, μετά από 18 χρόνια σχέσης. Μαζί έχουν ακόμα δύο κόρες. Μέχρι σήμερα κάνει επιτυχία (έχει 20 hits στα ιρλανδικά charts), μολονότι σταμάτησε για πολλά χρόνια να δισκογραφεί. Δεν έγινε γνωστός στο Ηνωμένο Βασίλειο λόγω της δυσπιστίας απέναντι στους Ιρλανδούς καλλιτέχνες λόγω της δράσης του IRA. Αντίθετα, σημείωσε μεγάλη επιτυχία στις Η.Π.Α..

Για τη Sandra Reemer (NL 72, 76, 79), βλ. 1972.

Για την Anne-Karine Strøm, (NOR 73, 74, 76), βλ. 1973.

Μαρίζα Κωχ (GRE 76-Μαρία Μενδρινού Κωχ): γεννήθηκε το 1944 στην Αθήνα από μητέρα Ελληνίδα και πατέρα Γερμανό. Παιδί του πολέμου, δεν ξαναείδε τον πατέρα της, ο οποίος εξαφανίστηκε το 1944. Στα 14 της, μετά από μία σχέση με τον Στυλιανό Αναστασάκη, έφερε στον κόσμο τον γιό της. Πέρασε αρκετά χρόνια στην πατρίδα της μητέρας της, Σαντορίνη. Το τραγούδι της ήταν μια διαμαρτυρία για την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Η ίδια είχε εξοριστεί το 1967 για τρία χρόνια στην Αγγλία. Η Τουρκία (η οποία αποσύρθηκε τελικά) αντέδρασε τότε έντονα αλλά μετά την υποστήριξη της Γαλλίας στην Ελλάδα αναγκάστηκε να αποχωρήσει. Ο Μάνος Χατζηδάκις είναι αυτός που την προώθησε στον διαγωνισμό, το δε τραγούδι γράφτηκε σε μια νύχτα. Οι στίχοι γράφτηκαν από εκείνη (κουπλέ, ρεφραίν) και τον Μιχάλη Φωτιάδη (κουπλέ), κατά τη διάρκεια μιας τηλεφωνικής τους συνδιάλεξης. Το ρεφραίν του τραγουδιού είναι βασισμένο σε ένα μοτίβο από ένα παλιό ηπειρώτικο μοιρολόι. Την αμέσως επόμενη μέρα γυρίστηκε το φιλμάκι της καρτ-ποστάλ στον λόφο του Φιλοπάππου, με φόντο τον Παρθενώνα, και το βίντεο-κλιπ στον Μυστρά. Τη μέρα της Γιουροβίζιον οι Τούρκοι έκλεισαν στην Ολλανδία τα μαγαζιά τους, σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Η Ελλάδα πήρε μέρος κανονικά, υπό την απειλή για τρομοκρατική ενέργεια. Την πίεζαν την τελευταία στιγμή να μην συμμετάσχει, διότι είχαν συλλάβει έναν ελεύθερο σκοπευτή στην αίθουσα. Τότε οι Ολλανδοί υποχρέωσαν την ελληνική αποστολή να υπογράψει ένα χαρτί ότι η Μαρίζα θα βγει στη σκηνή με δικό της ρίσκο. Ο Ζακ Μεναχέμ την παρότρυνε να τα παρατήσει όλα και να φύγει. Την ώρα που τραγουδούσε, οι τουρκική τηλεόραση έδειξε ένα καρσιλαμά. Της έκανε προσφορά η SONY France, αλλά αρνήθηκε τη διεθνή καριέρα, διότι ήθελε να μείνει στην Ελλάδα. Η Γαλλία στήριξε τότε τη χώρα μας κόντρα στο lobby που έλεγε: «Αφήστε τη να τραγουδήσει, αλλά μην την ψηφίζετε». Σε μια πρόβα, οι μουσικοί σηκώθηκαν όρθιοι και κτυπούσαν τα δοξάρια τους ρυθμικά.  Η Γιουροβίζιον δεν επηρέασε σε τίποτα την καριέρα της. Οι 23 προσωπικοί δίσκοι, με επιρροές από την παραδοσιακή μουσική, η συμμετοχή της σε φεστιβάλ ανά τον κόσμο, καθώς και η πορεία της από το 1971 έως σήμερα, τής έχουν δώσει μια ιδιαίτερη θέση στην ελληνική μουσική σκηνή. Έχει δώσει ιδιαίτερη έμφαση στη μουσική διδασκαλία των παιδιών, ενώ είναι και συγγραφέας βιβλίων. Εργάστηκε ως βιβλιοδέτης. Από αυτήν τη δουλειά παίρνει τη σύνταξή της.

Fredi & Friends (FIN 76). Για τον Fredi, βλ. 1967. Οι Friends (Ystävät, στα Φινλανδικά) ήσαν οι εξής: ο πιανίστας Antti Hyvärinen, η Titta Jokinen, η Irma Tapio (φωνητικά FIN 78) και η Anneli Koivisto (είναι η μία από τις δίδυμες του 1971-φωνητικά SWE 79). O Antti Hyvärinen (1946-) είναι γνωστός μουσικός, ενορχηστρωτής, μαέστρος και δισκογραφικός παραγωγός, υπεύθυνος για τις δουλειές καλλιτεχνών όπως η Marion Rung (FIN 62, 73) και o Kirka (FIN 84). Συχνά χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο Jean Mures. Η Titta Jokinen (1951-) ξεκίνησε με το ντουέτο Tommy & Titta τη δεκαετία του ʼ60. Από το 1973 και μετά στράφηκε κυρίως στην ηθοποιία και συγκεκριμένα στην κωμωδία. Ο πρώτος γάμος της έγινε με τον σκηνοθέτη Ere Kokkonen (έχουν μία κόρη, την ηθοποιό και συγγραφέα Kti), o δεύτερος με τον μουσικό Pauli Virtta (έχουν μία κόρη, την ηθοποιό μεταγλωττίσεων Pauliina) και ο τρίτος με τον διευθυντή του καναλιού YLE, Tussi Tunturi. H Irma Tapio (1946-) ξεκίνησε από τη ραδιοφωνική εκπομπή του «Θείου Μάρκου» (κάτι σαν τη δική μας «Θεία Λένα»). Έκανε καριέρα, κυρίως ως χορωδός διάσημων καλλιτεχνών, μέλος φωνητικών συνόλων και χορωδιών, αλλά και ερμηνεύτρια διαφημιστικών jingles. Η κόρη της, Nina Tapio είναι επίσης γνωστή τραγουδίστρια. Για χρόνια είχε δημιουργήσει το ντουέτο Magic Mirror μαζί με την Hanna-Riika Siitonen, δηλαδή την αδικοχαμένη κόρη του Fredi. Για την Anneli Koivisto, βλ. 1971.

Braulio (SPA 76-Braulio Antonio Garcia Bautista): γεννήθηκε το 1946 στα Κανάρια νησιά. Ξεκίνησε από ένα τοπικό φεστιβάλ το 1971, ενώ ακολούθησαν πολλές συμμετοχές σε διεθνή φεστιβάλ. Αφού είχε χτίσει την καριέρα του στην Ισπανία, εξοστρακίστηκε στις Η.Π.Α. λόγω ενός τραγουδιού, του Mándese a Mudar που αναφέρεται στα εθνικοπατριωτικά αισθήματα των κατοίκων των Καναρίων Νήσων απέναντι στην Ισπανία. Σε ένα κλαμπ, μάλιστα, δέχθηκε επίθεση από μια γυναίκα. Παρόλα αυτά, κέρδισε πολλές διακρίσεις, έγινε γνωστός και στη Λατινική Αμερική και έγραψε τραγούδια για άλλους καλλιτέχνες, όπως και μουσικά θέματα για τηλεοπτικές σειρές. Σε συνέντευξη μετά από πολλές δεκαετίες, αφενός μας ενημέρωσε πως επισκέφθηκε διάφορα ερωτικά σώου στο Ρότερνταμ, αφετέρου ότι απέδωσε την κακή θέση της Ισπανίας στο γεγονός ότι στα τέλη του 1975, δύο μήνες πριν πεθάνει ο δικτάτορας Φράνκο, έγιναν οι εκτελέσεις δια τυφεκισμού δύο μελών της ΕΤΑ και τριών της FRAP που προκάλεσαν διεθνή κατακραυγή και αποτέλεσαν τις τελευταίες περιπτώσεις θανατικής ποινής στην Ισπανία.

Al Bano & Romina Power (ITA 76, 85-Albano Antonio Carrisi & Romina Francesca Power): Εκείνος γεννήθηκε το 1943 σε ένα χωριό κοντά στο Brindisi και έγινε γνωστός από το Festival delle Rose το 1966. Έκτοτε έγινε από τα κορυφαία ονόματα της ιταλικής μουσικής, με διεθνείς επιτυχίες. Στα γυρίσματα της ταινίας Nel Sole το 1967 γνώρισε τη γυναίκα του. Εκείνη, γεννημένη το 1951 στο Λος Άντζελες, έχει Ολλανδούς προγόνους. Παντρεύτηκαν το 1970 και έχουν τέσσερα παιδιά. Η κόρη τους, Ylenia, που εξαφανίστηκε το 1994, ήταν στα φωνητικά το 1985, 14 ετών τότε. Η ίδια ήταν και η αιτία του επίσημου χωρισμού τους το 1999, μετά από έναν μακροχρόνιο γάμο που σφράγισε τον θρυλικό έρωτα τους (ο πατέρας της, ο ηθοποιός Tyron Power, δεν τον ήθελε για γαμπρό του, διότι ήταν άσημος και φτωχός τότε), καθώς εκείνος δέχθηκε να κηρυχθεί σε αφάνεια, ενώ η σύζυγός του όχι. Μεγαλύτερες τους επιτυχίες τα περίφημα Ci sarà και Felicità. Μετείχαν μαζί πέντε φορές στο Sanremo, ο Al Bano πήγε μόνος του άλλες 10, ενώ η Romina ήταν υποψήφια και το 1976. Η συμμετοχή τους το 1976 (στα Αγγλο-Ιταλικά) σηματοδότησε την αρχή της διεθνούς τους καριέρας, παρά το μικροσκάνδαλο που δημιουργήθηκε από την ανταλλαγή των 12 βαθμών με την Ιρλανδία. Όταν ξαναπήγαν το 1985, ήταν πλέον διεθνείς αστέρες. Έχουν πουλήσει μαζί πάνω από 65 εκατομμύρια δίσκους και έχουν απασχολήσει ουκ ολίγες φορές τα tabloids με την ιδιωτική τους ζωή. Μετά τον χωρισμό τους (ευτυχώς έκαναν έκτοτε κάποιες κοινές εμφανίσεις), εκείνος συνήψε σχέση με το πρώην «κουνελάκι» Jane Boggaert (SWI 00), στην οποία έκανε φωνητικά, ενώ έφτιαξε και promo video για την Paula Seling (ROM 10, 14), στην πρώτη της γιουροσυμμετοχή. Έπειτα, τον είδαμε με διάφορα μοντέλα. Εκείνος έμπλεξε το 1992 σε πολύχρονη δικαστική διαμάχη, την οποία έχασε, διότι είχε αντιγράψει ένα τραγούδι του Michael Jackson. Έχει δύο παιδιά με την τηλεπερσόνα Loredana Lecciso. To 2016 έπαθε έμφραγμα και το 2017 ελαφρύ ισχαιμικό επεισόδιο, γεγονός που τον οδήγησε στο να ανακοινώσει ότι αποσύρεται, για να ανακαλέσει λίγους μήνες αργότερα. Εκείνη πήρε το όνομά της από τη Ρώμη, όπου παντρεύτηκαν οι γονείς της, χολυγουντιανοί ηθοποιοί Tyron Power και Linda Christian. Ξεκίνησε και η ίδια ως ηθοποιός. Μεταξύ 2007 και 2020 έζησε στην Αριζόνα, αλλά επέστρεψε στην Ιταλία λόγω της πανδημίας. Αποσύρθηκε σταδιακά από τον χώρο, μολονότι κάνει κάποιες εμφανίσεις. Ουσιαστικά, εγκατέλειψε το τραγούδι για χάρη της ζωγραφικής και κυκλοφορεί με άνδρες πολύ νεότερούς της.

 Waterloo & Robinson (AUS 76-Johann “Hansi” Kreuzmayr & Josef «Sepp» Krasnitzer): Ιδρύθηκαν το 1970, ως η αυστριακή απάντηση στους Simon & Garfunkel. Τραγουδούσαν και οι δύο σε μπάντες του Linz. Γνωρίστηκαν όταν ο πρώτος έψαχνε διακοσμητή βιτρίνας για τη μπουτίκ που διατηρούσε, αν και ίδιος ήταν εκπαιδευμένος ξυλουργός. Ήταν σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας ιδιαίτερα επιτυχημένοι. O Waterloo, γεννημένος το 1945 και επαγγελματίας γραφίστας, ήταν 2^ος στον εθνικό τελικό το 1983 και το 1990 4ος. Επισκέφθηκε πολλές φορές την Αφρική, μελετά φιλοσοφία και συζητά γι’ αυτήν με Iνδιάνους. Σήμερα τραγουδά σε διάφορες disco και εργάζεται ως συνθέτης, παραγωγός, αλλά και σολίστας. Οι συνάδελφοί του γελάνε μαζί του για τα –κάπως αφελή– τραγούδια του. Ο Robinson, γεννημένος το 1947, έγινε εκ των υστέρων διευθυντής σε μια εταιρεία, ειδικευμένη στο να συμβουλεύει καλλιτέχνες. Χώρισαν καλλιτεχνικά το 1982, όταν ο Waterloo θεώρησε ότι ο Robinson έκανε επαφές με άτομα που τους εκμεταλλεύονταν, παρότι είχαν γίνει πλέον περιζήτητοι και στη Γερμανία. Πολλά τραγούδια τους έχουν ινδιάνικες επιρροές. Το άσμα της Γιουροβίζιον το ηχογράφησαν και σε δεύτερη αγγλική βερσιόν με προστυχόλογα. Έχουν πλούσια δισκογραφία, τόσο μαζί, όσο και σόλο. Το 2004 ήρθαν 2^οι στον αυστριακό τελικό. Πήγαν στα δικαστήρια τους δημιουργούς του νικητήριου Du bist, επειδή ξεπερνούσε τα τρία λεπτά. Η δικάσιμος ορίστηκε μετά τη Γοουροβίζιον, οπότε το τραγούδι διαγωνίστηκε κανονικά. Τους είδαμε ξανά σε μία ειδική εμφάνιση στη Γιουροβίζιον της Βιέννης. Ο πρώτος έχει πέντε παιδιά, μία εγγονή και μία δισεγγονή. Ο ποπ τραγουδιστής Ricky Berger είναι θετός του γιος. Ο δεύτερος έχει δύο κόρες και τέσσερα εγγόνια. Ήταν υποψήφιος το 2011, αλλά δεν πέρασε στη φάση με τους 30 καλύτερους.

Carlos do Carmo (POR 76): Με καριέρα από το 1953 και επιτυχίες όπως τα “Lágrimas de Orvalho”, “Lisboa Menina e Moça” (που έχει γίνει ο επίσημος «ύμνος» της πόλης της Λισσαβώνας) και “Canoas do Tejo”, ο Carlos do Carmo, θεωρείται όχι μόνο ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του fado, αλλά και παράγοντας ανανέωσής του. Ο Carlos Alberto do Carmo Almeida γεννήθηκε το 1939 στη Λισσαβώνα. Η μητέρα του Lucília do Carmo ήταν γνωστή τραγουδίστρια του είδους. O Carlos πήγε στην Ελβετία, για να σπουδάσει ξένες γλώσσες (έμαθε πέντε) και διοίκηση ξενοδοχειακών επιχειρήσεων. Κάποια στιγμή, κι αφού είχε ολοκληρώσει τις σπουδές του, ο θάνατος του πατέρα του Alfredo de Almeida τον έφερε πίσω, για να βοηθήσει τη μητέρα του στο νυχτερινό της κέντρο, “O Faia”. Παρότι η θέση του fado κινδύνευε μετά από την Επανάσταση των Γαρυφάλλων (1974) από το λεγόμενο canção de intervenção (τραγούδι παρέμβασης), ο ίδιος άντεξε, κυρίως λόγω των διασυνδέσεών του με το κομμουνιστικό κόμμα. Έκανε πολλές περιοδείες, όχι μόνο στη Βραζιλία (αναμενόμενο), αλλά και στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και τον Καναδά, με εμφανίσεις σε εκλεκτούς χώρους. Αποσύρθηκε το 2019. Το 1964 παντρεύτηκε τη Maria Judite de Sousa Leal, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά και τέσσερα εγγόνια. Νοσηλεύτηκε, λίγες μέρες μετά από τα 81α του γενέθλια. Έμεινε μέσα μόλις μία μέρα και απεβίωσε από ανεύρυσμα. Πολυβραβευμένος, είναι ο πρώτος Πορτογάλος καλλιτέχνης που πήρε βραβείο Latin Grammy, για το σύνολο της προσφοράς του. Πολύ συγκινητικό ήταν το βίντεο-κλιπ, όπου 35 ετερόκλητοι καλλιτέχνες τραγουδούν, για να τον τιμήσουν, το  Lisboa Menina e Moça. Ανάμεσά τους η Luisa Sobral (συνθέτης POR 17), η Rita Guerra (POR 03) και o Paulo de Carvalho (POR 74).

Mary Christy (MON 76-Maria Ruggieri): γεννήθηκε το 1952 στο Déifferdeng του Λουξεμβούργου.Με τα ψευδώνυμα Marie Tina και Marie Christina έκανε καριέρα ήδη όταν ήταν παιδούλα, τόσο στη χώρα της, όσο και στη Γερμανία. Πήρε το οριστικό της ψευδώνυμο στις αρχές της δεκαετίας του ’70, όταν μετακόμισε στο Παρίσι, αρχίζοντας την επαγγελματική της σταδιοδρομία. Έχει κάνει φωνητικά σε δίσκους και συναυλίες σημαντικών ερμηνευτών, ενώ έχει τραγουδήσει πολλά διαφημιστικά jingles. Ειδικεύτηκε στις μεταγλωττίσεις. Το 2004 ίδρυσε δική της θεατρική ομάδα, την Compagnie Marie Ruggeri στην γαλλική πόλη Langres. Έχει γράψει και ερμηνεύσει πολλά θεατρικά έργα.

Catherine Ferry (FRA 76): γεννήθηκε το 1953 στο Ivry-sur-Seine. Από το 1973 έως το 1977 ήταν ζευγάρι με τον Daniel Balavoine (αν και παντρεμένος), ο οποίος της έκανε φωνητικά στη Γιουροβίζιον και έμελλε να γίνει κορυφαίο όνομα της γαλλικής μουσικής, πριν χαθεί το 1986 στα 33 του σε πτώση ελικοπτέρου στην Αφρική, όπου είχε πάει, προκειμένου να εξασφαλίσει χρήματα για φιλανθρωπίες. Ήταν ο πρωταγωνιστής της θρυλικής ροκ-όπερας “Starmania”. Εκείνος λάνσαρε την καριέρα της, με αποκορύφωμα την περιοδεία της στην Ιαπωνία, γράφοντάς της αρκετές επιτυχίες, ακόμα και μετά τον χωρισμό τους, διότι τη ζήλευε και την απατούσε,. Μεταξύ 1989 και 2008 αποσύρθηκε από τα μουσικά δρώμενα, για να κάνει οικογένεια. Το 2010 ηχογράφησε εκ νέου το B-side Petit Jean στη Γενεύη, με τον πρώην κιθαρίστα του Balavoine, John Woolloff. Κάπου εκεί αποσύρθηκε ξανά. Οι φήμες ότι ξεκίνησε ως κομμώτρια δεν έχουν επαληθευτεί.  Ζει μόνιμα στο Boulogne-sur-Mer.

Ambasadori (YUG 76): ήταν ενεργοί από το 1968 έως το 1980. Σε όλη αυτήν την πορεία πέρασαν από τους κόλπους τους 33 μέλη, ανάμεσα στα οποία ο Zdravko Čolić (YUG 73), o Hajrudin “Hari” Varešanović (ΒΟS 06) και ο Sinan Alimanović (μαέστρος BOS 94, 95, 96, 97).Ένα χρόνο πριν είχαν κάνει επιτυχία με το πατριωτικό Zemlijo moja (= Η πατρίδα μου), το οποίο έγινε αργότερα και σχολικό κείμενο, κάτι που βοήθησε στη νίκη τους και μάλιστα με τους μέγιστους δυνατούς βαθμούς. Η συμμετοχή τους σύμβολο για τους Βόσνιους κατά τον πόλεμο και θεωρείται ακόμα κλασική. Αρκετά από τα μελη τους έπαιζαν τότε στην ορχήστρα του RTV Sarajevo. Την τελική βραδιά η Γαλλία ξέχασε να δώσει τους 4 βαθμούς στη Γιουγκοσλαβία, κάτι που την έφερε τελικά 17^η με 10 πόντους, αντί 18^ης με 6 πόντους (προστέθηκαν εκ των υστέρων). Το 1973 και 1975 ήταν στα 36 τραγούδια του ημιτελικού. Το 1989 ήταν 7^οι. Τραγουδίστριά τους η Ismeta Dervoz (αργότερα Krvavac). Παραγωγός και τηλεπαρουσιάστρια, ήταν ήδη γνωστή, αλλά και οι Ambasadori ήταν το συγκρότημα που πουλούσε τους περισσότερους δίσκους τότε. Άρχισε με τους Kodexi, όπου έπαιζε μπάσο ο 14χρονος τότε Goran Bregovič. Πέντε λεπτά πριν βγει στη σκηνή, ένας Ιταλός φωτογράφος την χτύπησε κατά λάθος με την κάμερα, ένας δημοσιογράφος από το Ζάγκρεμπ σκούπισε τη μια πλευρά του προσώπου της, για να δει αν είχε πληγωθεί, αφαιρώντας της με αυτό τον τρόπο όλο το μακιγιάζ κι έτσι βγήκε κάτωχρη, αφού δεν υπήρχε χρόνος, για να το ξαναφτιάξουν. Την βρίσκουμε ξανά το 1981 στα φωνητικά. Η μητέρα, ο θείος και η αδελφή της είναι τραγουδιστές. Τελείωσε δραματική σχολή, μπαλέτο και πιάνο, αλλά σταμάτησε την καριέρα της το 1988, διότι την κούρασε η εμπορευματοποίηση. Ξεκίνησε νέα καριέρα στο TV-Sarajevo ως παραγωγός και δημοσιογράφος και μάλιστα έφτασε να γίνει υπεύθυνη του Μουσικού τμήματος. Για αρκετά χρόνια, από το 1989 εφεξής, μετείχε στην εθνική κρατική επιτροπή, ήταν η σχολιάστρια (όπως και του Σαν Ρέμο) και η αρχηγός της αποστολής. Ειδικά το 1993 τη συνόδευαν διαρκώς στο Milstreet δύο σωματοφύλακες. Σήμερα είναι πλέον χωρισμένη. Στη σκηνή του διαγωνισμού είδαμε επίσης τους: Slobodan Vuković (κιθάρα-πέθανε το 2019), Krešimir Vlašić (τρομπέτα), Andrej Stefanović (μπάσο), Miroslav Šaranović (ντραμς, πρώην μέλος των Indexi), Enes Bajramović (πιάνο), μολονότι επί σκηνής ορισμένοι εμφανίστηκαν χωρίς τα όργανα, τα οποία συνήθως έπαιζαν. Εάν οι πληροφορίες μας είναι σωστές, εκτός από τον πρώτο, όλοι οι υπόλοιποι ήταν επίσης στρατιωτικοί, πέρα από μουσικοί.