Το αεροπλάνο της Alitalia προσγειώθηκε στις 16:20 στο αεροδρόμιο Sermeteyevo της Μόσχας και η 6η μου Eurovision ξεκινούσε.
Λίγο αργά φέτος φτάσαμε στη διοργάνωση και στο desk της Eurovision δεν υπήρχε κανένας να μας δώσει κάποιες πληροφορίες, γεγονός που προσωπικά έζησα και το 2007 στο Ελσίνκι.
Μετά από κάποια παζάρια με τους ταξιτζήδες και με κάθε προσπάθεια μας στη νοηματική γλώσσα αφού η αγγλική γλώσσα είναι σχεδόν άγνωστη , πήραμε τον δρόμο για το κέντρο της πόλης. Για μια απόσταση μισής ώρας κάναμε περίπου δυο ώρες λόγω της εξωφρενικής κυκλοφοριακής συμφόρησης που επικρατεί στην πόλη, γεγονός που μας κούρασε αφάνταστα τις λίγες μέρες που μείναμε εκεί. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο και η δεύτερη έκπληξη μας περίμενε και εκεί αφού η άποψη των Ρώσων περί κράτησης δωματίων δεν συμβαδίζει με τις προσυμφωνημένες τιμές.
Μετά από την τακτοποίηση των πραγμάτων μας αποφασίσαμε να πάμε κατευθείαν στο στάδιο , να πάρουμε τις διαπιστεύσεις μας και να παρακολουθήσουμε τη δεύτερη ημιτελική βραδιά στην οποία συμμετείχε και η χώρα μας. Παίρνουμε λοιπόν το μετρό για το οποίο είχα ακούσει πάρα πολλά και άλλο τόσο απογοητεύτηκα. Μια επανάληψη της κατάστασης που συναντήσαμε στο Κίεβο το 2005, με τους επιβάτες να μην μιλούν αγγλικά , να μας κοιτούν παράξενα και ταυτόχρονα υπεροπτικά.
Μετά λοιπόν από πολύ μεγάλη ταλαιπωρία μέχρι να βρούμε τη σωστή κατεύθυνση, αφού όλες οι ενδείξεις ήταν στα ρώσικα, φτάσαμε στο στάδιο. Ένα στάδιο στο κέντρο της πόλης με τα σπίτια να βρίσκονται ακριβώς δίπλα.
Εισιτήριο ημιτελικού δεν είχαμε και στηθήκαμε σαν καλά παιδιά στη σειρά για να αγοράσουμε από τα εκδοτήρια. Μετά από μια δύσκολη συνομιλία στο τέλος καταφέραμε να πάρουμε τα 3 μαγικά χαρτάκια. Έξω από το στάδιο τα πράγματα ήταν αρκετά κρύα σε σχέση με άλλες χρονιές τόσο συναισθηματικά αλλά και όσον αφορά τον καιρό αφού έκανε ψύχρα.
Ελληνικές σημαίες δεν είδαμε πολλές και ειλικρινά μου έλειψε ο όλος χαμός που κάθε φορά γινόταν όταν η χώρα μας διεκδικούσε την είσοδο της στον τελικό. Φέτος τα πράγματα ήταν δεδομένα, ο Σάκης πάει κατευθείαν στον τελικό και γιατί όχι και για το βραβείο….
Το στάδιο, όπως κάθε χρόνο σχεδόν, ήταν μισοάδειο και φυσικά σε λίγο άρχισαν να καταφθάνουν πολλά σχολεία. Το κτίριο ήταν παμπάλαιο αλλά μόλις μπήκαμε μέσα διαπιστώσαμε πως είχαμε να κάνουμε με την πιο όμορφη και μεγάλη σκηνή που είχαμε ποτέ δει. Και ήταν και η πρώτη φορά στην 6χρονη εμπειρία μου που η σκηνή είχε τοποθετηθεί στο πλάι του σταδίου και όχι στην κορυφή , δηλαδή στο βάθος του χώρου.
Όλα κύλησαν όμορφα, έως ανιαρά, και στο τέλος τεχνηέντως οι Ρώσοι μας άφησαν σε αγωνία, ανοίγοντας τους 2 τελευταίους φακέλους που περιείχαν τη Νορβηγία και την Ελλάδα βάζοντας τες σε συναγωνισμό γεγονός που δυο μέρες μετά διαψεύστηκε βαθμολογικά, περίτρανα.
Μετά το τέλος του ημιτελικού όλα ήταν ήρεμα κα αδιάφορα, στο δε euroclub μετά, δεν υπήρχε κανένας που να πανηγυρίζει για την συμμετοχή του αλλά κυρίως οι Έλληνες είχαν όλοι εξαφανιστεί. Μόνο οι τρεις μας γυρνούσαμε στο χώρο, ενώ πολύ αργότερα εμφανίστηκαν κάποιοι Έλληνες οι οποίοι και μας έφεραν τα κακά νέα για την κλήρωση μας στην 8η θέση. Όλοι μα μείναμε απογοητευμένοι αφού δεν είναι και ότι καλύτερο για τη χώρα μας και από την άλλη όλοι μας οι αντίπαλοι συσσωρεύτηκαν προς το τέλος του βαθμολογικού πίνακα.
Το euroclub ήταν φανταστικό με πολύ προσεγμένη διακόσμηση, καθόλου κέφι και μονίμως απών το ελληνικό στοιχείο που φέτος ήταν πιο απών από ποτέ. Τα πρώτα μηνύματα μας ερχόταν σχετικά με το τραγούδι μας και εμείς αρχίσαμε να ενοχλούμαστε και να σχολιάζουμε αρνητικά την «κακή πρόθεση» των Ευρωπαίων, που να ξέραμε…
Στον γυρισμό προς το ξενοδοχείο ήμασταν κουρασμένοι , αφού είχαμε κλείσει 24 ώρες άυπνοι αλλά ικανοποιημένοι που τα καταφέραμε για 6η συνεχόμενη χρονιά να είμαστε στον μεγάλο τελικό.
Την άλλη μέρα ο καιρός ήταν πραγματικά πολύ άσχημος, αφήσαμε τη Νόρα στο ξενοδοχείο να ξεκουραστεί και πήραμε τον δύσκολο δρόμο προς το στάδιο μέσω του μετρό φτάνοντας πάντα σε αργοπορία.
Εκεί μας περίμεναν οι αδερφές Μαγγίρα με τις οποίες θα βγαίναμε ζωντανά στον «Όμορφο Κόσμο Το Πρωί» μαζί με τον Γιάννη Πουλόπουλο, τον υπουργό Eurovision όπως χαρακτηριστικά τον έλεγα. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης ο καιρός χειροτέρεψε άσχημα και το χαλάζι έπεφτε πυκνό. Σε κάποιος στιγμή διαπίστωσα πως το πόδι μου ήταν μούσκεμα από το γόνατο και κάτω. Όμως ο σωστός ο fan στη φουρτούνα φαίνεται και αυτό γιατί έπρεπε να δούμε τη γενική πρόβα μαζί με τους άλλους εκπρόσωπους τύπου. Εκεί διαπιστώσαμε πως η θέση εμφάνισης μας ήταν αρκετά κακή σε σχέση με τους αντίπαλους μας.
Το βράδυ περάσαμε από το ξενοδοχείο της ελληνικής αποστολής και μιλήσαμε λίγο με τους ανθρώπους της και τους χορευτές και μας εξέφρασαν το άγχος τους για την έκβαση του αποτελέσματος. Αργότερα στο euro club οι Ρώσοι είχαν τη φαεινή ιδέα να μην παίξουν τραγούδια από την Eurovision και το θεωρήσαμε κουτό να μείνουμε και έτσι πήγαμε όλοι στο euro café όπου και χορέψαμε μέχρι που βγήκε ο ήλιος.
Την άλλη μέρα αποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή βόλτα στην Κόκκινη Πλατεία και απολαύσαμε ίσως το πιο όμορφο σημείο αυτής της πόλης.
Μετά από μια μικρή βόλτα στο στάδιο πήγαμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο να ετοιμάσουμε τα πράγματα μας διότι πετούσαμε 3 ώρες μετά την λήξη του τελικού και πήγαμε στο στάδιο. Τα πράγματα φέτος ήταν ιδιαίτερα κρύα και αδιάφορα. Λίγοι Σουηδοί πανηγύριζαν σε κάποια γωνία αλλά το όλο κλίμα ήταν πολύ ψυχρό.
Ο διαγωνισμός κύλησε όμορφα με τον Σάκη να ερμηνεύει όσο καλύτερα γίνεται το τραγούδι μας. Ομολογουμένως όμως το πιο ηχηρό χειροκρότημα έλαβε ο Νορβηγός.
Η διαδικασία της βαθμολογίας μας άφησε όλους άναυδους όχι μόνο γιατί εμείς δεν τα καταφέραμε όπως τα περιμέναμε αλλά γιατί για πρώτη φορά στην ιστορία ένας καλλιτέχνης λαμβάνει τη νίκη με σχεδόν 400 βαθμούς και με πολύ μεγάλη διάφορα από τη δεύτερη χώρα.
Στο τέλος της βραδιάς εμείς φύγαμε με τα κεφάλια κατεβασμένα και σαν επιστέγασμα όλων οι φίλοι μας οι Ρώσοι είχαν την εξίσου φαεινή ιδέα να ασφαλτοστρώσουν τον δρόμο που οδηγούσε στο αεροδρόμιο με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα τραγικό μποτιλιάρισμα…
Με την άφιξη μας στην Αθήνα όλοι μας με ένα στόμα είπαμε….Ελλάδα είναι μόνο η Ελλάδα που αναφώνησε και η Δάφνη Μπόκοτα στον σχολιασμό του 1996.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Πόλη και τη Νόρα για τις πολύ όμορφες στιγμές που περάσαμε…..και του χρόνου στο Όσλο παιδιά……και να θυμάστε πως εμείς οι φανατικοί του διαγωνισμού δεν πάμε στο διαγωνισμό για τα βραβεία αλλά γιατί είμαστε πολύ φανατικοί του θεσμού και θα υποστηρίζουμε τη χώρα μας μέχρι και την ….Γροιλανδία , η οποία και παρεμπιπτόντως εξέφρασε ενδιαφέρον συμμετοχής πρόσφατα……Καλό καλοκαίρι σε όλους.
