Στα 81 της πέθανε η Lola Novaković (YUG 62-Zorana Novaković). Γεννήθηκε το 1935, κόρη Σέρβου βιομήχανου και Κροάτισσας νοικοκοιράς. Ήταν τότε μεγάλη σταρ (η πρώτη μεταπολεμική σταρ) με πολλές νίκες σε φεστιβάλ (μετρήσαμε τουλάχιστον 27 συμμετοχές). Μεσουράνησε σε όλη τη δεκαετία του ’60, κυκλοφορώντας περίπου 10 άλμπουμ και 50 δισκάκια μέχρι το 1981. Χάρη στην εντυπωσιακή ομορφιά και τη διαπεραστική της φωνή έκανε αίσθηση όπου εμφανιζόταν. Από μικρή εμφανιζόταν στο παιδικό θέατρο Rodino pozorište και σε παιδικές χορωδίες, όπου αντιμετώπιζε πρόβλημα, διότι η φωνή της ξεχώριζε πολύ από των υπόλοιπων παιδιών.
Η παρθενική της επαγγελματική εμφάνιση έγινε παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1953 στο Smederevo. Την ίδια χρονιά την κάλεσαν να τραγουδήσει με την ορχήστρα Pet Adrijatica, με την οποία εμφανιζόταν σε πολλούς χώρους σε όλη την επικράτεια. Στο ξενοδοχείο Bristol του Βελιγραδίου την άκουσε ο τραγουδιστής Džimi Stanić, ο οποίος της πρότεινε να εργαστεί στο ξενοδοχείο Stambol–kapiju, όπου σύχναζαν τότε πολλοί ξένοι. Εκεί την άκουσαν κυνηγοί ταλέντων και της πρότειναν δουλειά στο κέντρο Kapitol της Λειψίας. Κάπως έτσι προέκυψε η πρώτη της ηχογράφηση το 1958, το Alisa u zemlji čudesa («Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων») / Babalu (μια κουβανική επιτυχία που ακούστηκε πολύ στην Ισπανία), με τη μεγάλη ορχήστρα της Κρατικής Ραδιοφωνίας, ενώ την ίδια χρονιά έκανε και ένα δίσκο στην Πολωνία. Παράλληλα, έγινε μέλος της καλλιτεχνικής συντροφιάς “Branko Krsmanović”, γεγονός που βοήθησε σημαντικά στην ανέλιξή της.
Οι δραματικές της ερμηνείες άφησαν εποχή όχι μόνο στην πρώην Γιουγκοσλαβία, αλλά και στον Λίβανο, όπου εμφανιζόταν συχνά σε night-clubs της Βηρυττού, αλλά είχε και δικό της τηλεοπτικό σώου. Η πρώτη της συναυλία μετά την επιστροφή της στο Βελιγράδι έγινε στο Domu sindikata και ξεπούλησε μέσα σε δύο μόλις ώρες. Είχε πια γίνει μεγάλο όνομα, όχι μόνο στη Γιουγκοσλαβία, αλλά την Ανατολική Γερμανία, την Τσεχοσλοβακία, την Πολωνία, την Ελβετία και ιδίως την Ουγγαρία. Μάλιστα έγινε η πρώτη Σέρβα τραγουδιστρια που εμφανίστηκε στην ΕΣΣΔ. Ηχογράφησε τραγούδια στα Σερβικά, Αγγλικά, Γερμανικά, Ρωσικά και Ιταλικά. Συχνά ψηφιζόταν από μουσικά περιοδικά καλύτερη τραγουδίστρια της χώρας.
Έμεινε για έξι μήνες στην Ιαπωνία και εμφανιζόταν στην τηλεόραση (σε πάνω από 40 εκπομπές) με το όνομα «Η ακακία», μιας και αυτό σημαίνει «Lola» στα Ιαπωνικά. Το 1964 πήρε το 1ο βραβείο στο φεστιβάλ της Ρώμης “Roma Canta”, αφήνοντας πίσω της τον Charles Aznavour και τη Rita Pavone, με το Ulica četiri fontane. Το 1966 πήρε βραβείο της χρονιάς για το τραγούδι Kap veselja. Το 1967 επισκέφθηκε τον Καναδά και τις ΗΠΑ. Το 1970 χρίστηκε «Πρώτη Κυρία του Γιουγκοσλαβικού Τραγουδιού», ενώ συχνά την χαρακτήριζαν ως “Balcan Diva”. Το 1981 έκανε τον τελευταίο της θρίαμβο, τραγουδώντας στην Opatija το Harmonika, ένα τραγούδι που έμεινε στο τοπ της πρώην Γιουγκοσλαβίας για μήνες. Διασκεύασε και το νικητήριο τραγούδι της Vicky Leandros (LUX 72), ως Posle Tebe, αλλά και τα Παιδιά του Πειραιά, ως Deca Pireja.
Έκανε καριέρα και ως ηθοποιός, με κορυφαία την ερμηνεία της στην ταινία ‘Šeki snima, pazi se’ (1962), εμπνευσμένη από τη ζωή του δημοφιλούς ποδοσφαιριστή Dragoslav Šecularac, τον οποίο ενσάρκωνε ο ίδιος, κυρίως όμως ειδικεύτηκε στα σήριαλ και τα παιδικά προγράμματα. Αποσύρθηκε σχετικα σύντομα, το 1985 και κατάφερε να αφήνει πάντοτε ένα μυστήριο γύρω από τη ζωή της, κάνοντας επιλεκτικές εμφανίσεις σε ρετρό προγράμματα. Φιγουράρει και στο αφιέρωμα με τίτλο Ponovo sa mijom (1997) μαζί με άλλους παλιούς μεγάλους σταρ, ενώ το 2000 έκανε πολύ επιλεκτικές εμφανίσεις στο εξωτερικό.
Ένας από τους λόγους για τους οποίους αποσύρθηκε ήταν τα ψέματα που έγραφε για εκείνη ο κίτρινος Τύπος: ότι δούλευε σε μπορντέλο στον Λίβανο, ότι πήγε στις ΗΠΑ για να εκπαιδευτεί ως μυστική πράκτορας της CIA, ότι είχε φυλακιστεί στην ΕΣΣΔ για τον ίδιο λόγο. Στο στόχαστρο μπήκε και ο πρώτος της γάμος το 1962 με τον καθηγητή γυμναστικής Bora Kragujević, τον οποίο περνούσε κατά δέκα χρόνια. Χώρισαν μετά από δύο χρόνια. Το ίδιο νοσηρό ενδιαφέρον έδειχναν και για τους επόμενους γάμους της, το 1966 με τον Mila Jovanović, διευθυντή των Panamerican Airlines στη Γιουγκοσλαβία (χώρισαν το 1970) και με τον τραγουδιστή Dragan Antić, με τον οποίο έκαναν μυστικό γάμο το 1971 και έμειναν μαζί μέχρι το 2000. Τα τελευταία χρόνια εμφανιζόταν σποραδικά στο θέαμα του Rade Marjanović Kabaret na Terazijama, σε όλη τη Σερβία. Ζούσε μόνη της στο σπίτι της στο Belimi (συνοικία του Βελιγραδίου).
Η τραγουδίστρια είχε πάει ως υποψήφια και το 1961, με το Plave daljine (3η), όπως και το 1964, με το Tragom zvezda (άγνωστη η θέση της). To 1962 είχε ακόμα ένα υποψήφιο, το Ti nisi došao. Όπως μαθαίνουμε από πηγές της εποχής, το χειροκρότημα κράτησε εννέα ολόκληρα λεπτά, διότι δάκρυσε, κατά τη διάρκεια της ερμηνείας της.Ένα τραγούδι το 1966 δεν το είπε ποτέ, αφού ο συνθέτης του το απέσυρε… Το 1968 με το Pesnik mira (5η) και 1969 με το Sećanje (8η) πήγε ως Lola Jovanović. Μάλιστα το 1968 έγινε σκάνδαλο, καθώς ο συνθέτης ήταν ο 16χρονος Aleksandar Ilić, γιός ενός μέλους της πρωτοβάθμιας επιτροπής του Βελιγραδίου.
Η γιουροσυμμετοχή της, Ne pali svetla u sumrak (= Μην ανάβεις τα φώτα κατά το λυκόφως), με το οποίο κατετάγη 4η, έχει ποιητικούς στίχους και αναφέρεται σε όσα προηγούνται πριν δύο άνθρωποι κάνουν έρωτα και ταξιδέψουν μαζί σαν αστέρια στον ουρανό. Μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο φέγγουν μόνο δύο φώτα: τα τσιγάρα των δύο εραστών.
Παρά την επιτυχία, ο δίσκος δεν κυκλοφόρησε ποτέ και μάλιστα έκανε έξι χρόνια να παιχτεί στο ραδιόφωνο. Η Σλοβενική διασκευή, Ne prižigaj luči v temi, από την Elda Viler ήταν πολύ πιο δημοφιλής. Αυτό που είχε ενθουσιάσει τον σερβικό Tύπο ήταν το γεγονός ότι τα δύο μεγαλύτερα κέντρα μουσικής της Ευρώπης, η Ρώμη και το Παρίσι, τους είχαν δώσει άριστα…
