Γιούροσταρ κατατρεγμένοι από τη μοίρα. 16. 1971

Οι καλλιτέχνες του 1971

Marianne Mendt (AUT 71-Marianne Krupicka): γεννημένη στη Βιέννη το 1945, έχει μια γιαγιά από την Ολλανδία και μια από τη Βοημία. Με ειδίκευση κυρίως στη τζαζ, συνεχίζει να είναι ενεργή ως τραγουδίστρια, κυρίως όμως ως ηθοποιός του θεάτρου και της τηλεόρασης. Το τραγούδι της είναι το μόνο που ερμηνεύτηκε στη βιεννέζικη διάλεκτο, κάτι που επανέλαβαν μόνο οι Gitti (Senberth) & Gary (Lux) στην preselection του 1984 με το Kumm, hoit mi. Ο αρχικός τίτλος του τραγουδιού, που παρεμπιπτόντως μοιάζει κάπως με το Wie a Glock’n της ιδίας (το πρώτο του ρεύματος της Austropop), ήταν διαφορετικός.

Joe Grech (MAL 71-Joseph Grech): γεννημένος το 1934 στην Conspicua, τραγούδησε το πρώτο τραγούδι στα μαλτέζικα (και γενικότερα σε οποιαδήποτε σημιτική γλώσσα) στον διαγωνισμό, το οποίο μάλιστα ηχογραφήθηκε στην Αγγλία. Ξεκίνησε ως τρομπετίστας πριν γίνει τραγουδιστής. Κέρδισε το πρώτο Malta Song Festival το 1960 και μεσουράνησε για δύο δεκαετίες στη Μάλτα και τη μαλτέζικη διασπορά.

Séverine (MON 71-Josiane Grizeau): είναι Παριζιάνα, γεννημένη το 1948. Ήθελε να γίνει καθηγήτρια Αγγλικών και Γαλλικών. Ξεκίνησε με το ψευδώνυμο Céline το 1967. Από το 1973 και για δέκα χρόνια δεν μπορούσε να βγάλει δίσκους στη Γαλλία, λόγω νομικής διαμάχης με τον μάνατζέρ της, George, έτσι στράφηκε στη γερμανική αγορά με μεγάλη επιτυχία, μάλιστα ήταν υποψήφια το 1975 και το 1982 σε γερμανικούς τελικούς (7^η και 10^η αντίστοιχα). Από το 1991 και μετά δισκογραφούσε αραιά και που, χωρίς να μπορέσει ποτέ να γίνει ξανά μεγάλο όνομα. Είχε στεναχωρηθεί που δεν την προσκάλεσαν τότε στο Μονακό, μολονότι του έφερε τη μία και μοναδική του νίκη. Το 2006, ωστόσο, συνόδευσε, τιμής ένεκεν, την αποστολή του πριγκηπάτου στην Αθήνα. Από το 2003 διδάσκει σε μουσικό σχολείο. Ζει μαζί με τον γιο της στο Παρίσι (έχει ακόμα ένα παιδί). Υπήρχε η φήμη ότι το εν λόγω γράφτηκε αρχικά για άλλο καλλιτέχνη, ο οποίος το απέρριψε. Αρχικά δεν της άρεσε ούτε της ίδιας, μιας και προτιμά τη jazz μουσική. Το B-side, Viens, είχε υποβληθεί στη Γαλλία. Έκανε πολλά ταξίδια, όχι όμως μακρινά (αν και την είχαν καλέσει στην Ιαπωνία και τις ΗΠΑ), διότι ο μάνατζέρ της φοβόταν τα αεροπλάνα. Για την Ισπανική τηλεόραση 7 καλλιτέχνες του 1971 γύρισαν ένα φιλμάκι σε ένα πάρκο, φορώντας λεπτά ρουχαλάκια, με αποτέλεσμα να κρυώσουν όλοι. Είχε ήδη βάλει τα jeans της και ετοιμαζόταν να φύγει, όταν της είπαν ότι κέρδιζε και έπρεπε να ξαναβγεί στη σκηνή. Πρότυπό της ήταν η Jacqueline Boyer (FRA 60-winner) την οποία μιμείτο στον καθρέφτη.

Peter, Sue & Marc (SWI 71, 76, 79, 81): ο Peter Reber είναι γεννημένος στη Βέρνη το 1949, η Αμερικανή Sue Shell το 1950 στη Νέα Υόρκη, ενώ ο Marc Dietrich στη Βέρνη το 1948. Έκαναν μεγάλη καριέρα στις γερμανόφωνες χώρες, τη Σλοβακία, την Ιαπωνία και τη Νότια Αφρική. Κατέχουν τέσσερα ρεκόρ: του καλλιτέχνη με τις περισσότερες συμμετοχές στον διαγωνισμό (μαζί με τη Lys Assia-SWI 56a, 56b, 57, 58, τον Fud Leclerc-BEL 56, 58, 60, 62, την Elisabeth Andreasson-SWE 82, NOR 85, 94, 96 και τη Valentina Monetta-SMR 12, 13, 14, 17) και μάλιστα σε διαφορετική γλώσσα (Γαλλικά, Αγγλικά, Γερμανικά και Ιταλικά, αντίστοιχα). Επίσης η συμμετοχή τους το 1979 είναι η μόνη, μαζί με αυτή του Λουξεμβούργου το 1985, όπου αναφέρονται τα ονόματα και των έξι καλλιτεχνών. Επίσης, είναι η μόνη συμμετοχή (τουλάχιστον στα παλιά χρόνια), στη οποία τα σουρεαλιστικά όργανα επί σκηνής ντουμπλάρονται από τα πραγματικά όργανα της ορχήστρας, γεγονός που προκάλεσε τότε σκάνδαλο. Προσπάθησαν πολλές φορές ακόμα σε γερμανικές και ελβετικές επιλογές. Ο Peter ήταν επίσης ο συνθέτης το 1977 και το 1980 (στο δεύτερο εμφανίστηκε και ως μαέστρος). Επίσημα διαλύθηκαν το 1981, ωστόσο έχουν κάνει κάποια reunions. Ο Peter είναι μέχρι σήμερα από τους σημαντικότερους συνθέτες της χώρας, με επιτυχίες του ερμηνευμένες από καταξιωμένους καλλιτέχνες. Η Sue επιχείρησε να κάνει σόλο καριέρα, με την υποστήριξη της ομάδας της Jennifer Rush, Mende/De Rouge, με μικρή επιτυχία. Σήμερα έχει αφοσιωθεί στη Yoga και τον Εσωτερισμό. Τέλος, ο Marc γύρισε οριστικά την πλάτη στη σώου-μπιζ.

Για την Katja Ebstein, βλ. 1970.

Karina (SPA 71-María Isabel Llaudes Santiago). Γεννήθηκε στο Jaén της Ανδαλουσίας το 1946. Είναι τρεις φορές χωρισμένη και έχει δύο κόρες. Έχει παραδεχτεί ότι είχε πολλούς εραστές στη ζωή της. Όταν ήταν 15 ετών, ο πατέρας της που είχε κατάστημα γουναρικών χρεοκόπησε, έτσι μετακόμισαν στην Μαδρίτη. Αφού εγκατέλειψε το σχολείο, αρχικά εργαζόταν ως πωλήτρια και μετά στην τηλεόραση. Έγινε γνωστή το 1965, όταν διασκεύασε το νικητήριο άσμα της France Gall. Συνέχισε την καριέρα της, κυρίως ακολουθώντας το ρεύμα «yé-yé» μέχρι το 1978, οπότε η δισκογραφική της, λόγω αλλαγής στην ηγεσία της, δεν της ανανέωσε το συμβόλαιο. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 έκανε εγχείρηση θυρεοειδούς που την άφησε εκτός σκηνής για δύο χρόνια. Εδώ και χρόνια ζει στο Μεξικό με τον τέταρτο σύζυγό της. Πάσχει από την επάρατη νόσο, για την οποία έκανε θεραπείες στις Η.Π.Α.. Έχει παίξει και σε φιλμ, ένα από τα οποία είναι μια μυθοπλασία που σχετίζεται με την εμπειρία της από τον διαγωνισμό. Είναι απορίας άξιο πως η δικτατορία του Franco επέτρεψε σε μια σοσιαλίστρια, όπως η Karina, να ερμηνεύσει αυτό το άκρως πολιτικό και αντιδικτατορικό τραγούδι. Το διασκεύασε στα γερμανικά η Mary Roos (GER 72, 84), επίσης γνωστή σοσιαλίστρια. Ο πρώτος στίχος δεν ακούγεται λόγω τεχνικού προβλήματος ή διότι ξέχασε τα λόγια.

Serge Lama (FRA 71-Serge Chauvier): Γεννήθηκε το 1943 στο Μπορντώ από πατέρα τενόρο, ο οποίος αναγκάστηκε να αλλάξει επάγγελμα και να πουλά μπύρες. Πέρασαν πολλές οικονομικές δυσκολίες, μάλιστα για ένα διάστημα ζούσε με τη γιαγιά του. Εγκατέλειψε το σχολείο και τους γονείς του και γράφτηκε σε σχολή σχεδίου. Παράλληλα έκανε μικροδουλειές, ενώ υπηρέτησε τη θητεία του στην Αλγερία. Έγραφε στίχους και συνεργάστηκε με τη Barbara και τον Georges Brassens, πριν πάθει ένα σοβαρό ατύχημα το 1965 που τον καθήλωσε για δύο χρόνια: παρέλυσαν τα τέσσερά του άκρα κι έχασε τη φωνή του. Αποκαταστάθηκε μετά από 12 εγχειρήσεις. Το 1984 οι γονείς του έπεσαν θύματα τροχαίου δυστυχήματος και κλοπής. Ο πατέρας του πέθανε ακαριαία, ενώ η μητέρα του τρεις μήνες μετά. Το 2012 αποσύρθηκε για ένα διάστημα λόγω εγχείρησης στον γοφό. Μαζί με τη στιχουργό Alice Dona έχει γράψει το ανεπανάληπτο Je suis malade που απογείωσαν η Dalida, ο ίδιος και αργότερα η Lara Fabian (LUX 88). Κατηγορήθηκε συχνά για φαλλοκράτης, σεξιστής και παιδεραστής (πολλά τραγούδια του μιλούν για έρωτες ενηλίκων με κοριτσάκια). Το ρεφραίν του τραγουδιού της Γιουροβίζιον θυμίζει το χριστουγεννιάτικο άσμα The first Noel. Όσο για τον ίδιο, παραμένει τεράστιο όνομα στις γαλλόφωνες χώρες.

Monique Melsen (LUX 71): γεννημένη το 1951 στο Ettelbruck του Λουξεμβούργου, είναι μία από τους 8 γηγενείς καλλιτέχνες που το εκπροσώπησαν (οι υπόλοιποι ήταν «δανεικοί»). Από το 1972 ήταν μέλος της χορωδίας Family Tree, ενώ από τη δεκαετία του ’90 παίζει και τραγουδά με το γκρουπ Cabarenert, με ρεπερτόριο καμπαρέ. Το τραγούδι φιγουράρει συχνά – με αρνητικό τρόπο –  σε διάφορα medley της γιουροβίζιον, ως πολύ… παιδικό.

Clodagh Rodgers (UK 71). Γεννήθηκε το 1947 στο Warrenpoint της Βόρειας Ιρλανδίας. Έκανε πολύ μεγάλη καριέρα πριν και μετά τον διαγωνισμό. Ειδικότητά της οι τουρνέ στις αμερικανικές βάσεις, ανά τον κόσμο, αλλά και οι παραστάσεις στο West End του Λονδίνου. Το 1971 αποχώρησε από ένα έργο, γεγονός που της κόστισε, μένοντας εκτός θεάτρου για 25 χρόνια. Αποσύρθηκε επίσημα το 2015. Με τον δεύτερο της σύζυγο, Ian Sorbie, είχαν ένα εστιατόριο που χρεοκόπησε. Εκείνος πέθανε λίγο μετά από αυτό το γεγονός, το 1995, με όγκο στον εγκέφαλο. Στο σώου του Cliff Richard (UK 68, 73) τραγούδησε επί 9 εβδομάδες τα 6 υποψήφια τραγούδια. Θα ψήφιζε το κοινό με καρτ-ποστάλ, αλλά έγινε απεργία στα ταχυδρομεία, έτσι επιστρατεύτηκε η επιτροπή του BBC. Της άρεσαν όλα, εκτός από το εν λόγω, καθώς προτιμούσε το Another Time, Another Place (4^ο στην επιλογή, και επιτυχία με τη φωνή του Engelbert Ηumperdinck-UK 12). Οι γονείς της εκνευρίστηκαν με τη θέση της, αλλά εκείνη ήξερε ότι δεν θα κέρδιζε. Τα πόδια της, πάντως, ακόμα είναι αντικείμενο συζήτησης. Όπως εξομολογήθηκε πολλά χρόνια αργότερα, είχε δεχθεί απειλές για τη ζωή της από τον IRA.

Lily Castel (BEL 71-Lily van Acker) & Jacques Raymond (BEL 63, 71-Josef Remon): Εκείνη, γεννημένη το 1937 στη Γάνδη, τραγουδά επαγγελματικά από το 1964 και ξεκίνησε ως χορεύτρια μπαλέτου. Αργότερα έκανε τουρνέ με ένα καμπαρέ και σύντομα έπαιξε σε μια σειρά από μιούζικαλ, καθώς είχε γίνει πολύ γνωστή. Πήγε δε σε πολλά φεστιβάλ, ενώ παρέμεινε για πολλά χρόνια ενεργή. Αντικατέστησαν την τελευταία στιγμή τους Nicole & Hugo (BEL 73), επειδή η Nicole εμφάνισε ίκτερο. Το τραγούδι είχε επιλεγεί αλλά και ηχογραφηθεί από το αρχικό ντουέτο. Ίσα που πρόλαβε να αγοράσει ένα φόρεμα, καθώς είχαν μόνο μια εβδομάδα να προετοιμαστούν. Είχαν προσλάβει έναν ηθοποιό και χορογράφο, τον Anton Peters, ο οποίος τους έμαθε ένα χορευτικό, όμως η σκηνή της Γιουροβίζιον ήταν πάρα πολύ μικρή, για να το κάνουν. Τους δε στίχους τους έμαθαν μέσα στο αεροπλάνο! Το 1990 το ηχογράφησαν μαζί και οι τέσσερεις. Για τον Jacques Raymond, βλ. 1963. Αξίζει να σημειωθεί ότι τότε είχε επίσης αντικαταστήσει τον Bob Benny (BEL 59, 61), του οποίου το τραγούδι Kleine blauwe zwaluw αποκλείστηκε, αν και είχε νικήσει, διότι είχε κυκλοφορήσει ήδη σε δίσκο.

Massimo Ranieri (ITA 71, 73-Giovanni Calone): Γεννήθηκε το 1951 στη Νεάπολη, είναι δε το πέμπτο από συνολικά οκτώ παιδιά. Ξεκίνησε ανεπίσημα σε εστιατόρια και γάμους και επίσημα το 1964 ως Gianni Rock ή Rocca, αλλά έγινε γνωστός το 1966, όταν βγήκε στο τηλεοπτικό πρόγραμμα του Κρατικού πρωτοχρονιάτικου λαχείου. Τη δεκαετία του ’70 έγινε – παράλληλα με το τραγούδι – ιδιαίτερα επιτυχημένος ηθοποιός, αλλά και σκηνοθέτης. Δεν παντρεύτηκε ποτέ, ωστόσο το 1971 απέκτησε μια κόρη, στην ανατροφή της οποία δεν συμμετείχε καθόλου, διότι θεωρούσε ότι ήταν νέος κι άπειρος και ότι αυτό θα κατέστρεφε την καριέρα του. Συναντήθηκαν μετά από 20 χρόνια σε μια δακρύβρεχτη τηλεοπτική εκπομπή. Το 2011 έγινε παππούς. Εξαιτίας του σκανδάλου αυτού αποφάσισε να κρατήσει την ιδιωτική του ζωή μακριά από τις εφημερίδες και τα περιοδικά. Φημολογείται ότι έχει σπίτι στην Κέρκυρα και ότι μιλά Ελληνικά. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 1971 πήρε το μεγαλύτερο χειροκρότημα της βραδιάς, μάλιστα του ζητήθηκε να το ηχογραφήσει σε διάφορες γλώσσες, καθώς ψιθυριζόταν ότι θα κέρδιζε, ενώ η συμμετοχή του 1973 κατηγορήθηκε ως αντιγραφή ενός τραγουδιού της Anna Identici (Quando m’innamoro), γνωστό από τη διασκευή του Engelbert Humperdinck (Man without Love). Παραμένει από τα μεγαλύτερα ονόματα της ιταλικής μουσικής σκηνής.

Family Four (SWE 71, 72): Αρχικά ήσαν δύο αδελφοί και δύο αδελφές, οι οποίοι ξεκίνησαν το 1964. Στη Γιουροβίζιον είχε μείνει από αυτούς μόνο ο Berndt Öst (Sven Viktor Berndt Öst), ο αρχηγός του γκρουπ, ο οποίος το 1983 τους επανίδρυσε με τις δύο κόρες του και έναν άλλο καλλιτέχνη, προτού εγκαταλείψει λίγο αργότερα το τραγούδι. Γεννήθηκε το 1930 στο Hälsingland, έκανε δύο γάμους και απέκτησε τρία παιδιά, ενώ πέθανε το 2017. Την εβδομάδα του διαγωνισμού, η Marie Bergman (SWE 94-Kajsa Marie Bergman Englund) κατρακύλησε από μια σκάλα μπροστά σε μερικούς φωτογράφους. Έτσι, στη σκηνή φορούσε επίδεσμο στο ένα της πόδι. Γεννημένη το 1950 στη Στοκχόλμη, έχει κάνει πολλές περιοδείες, μετείχε σε φεστιβάλ, ενώ διδάσκει μουσική σε σουηδικά και δανικά κολλέγια. Με το όνομά της χορηγείται ετήσια υποτροφία. Έχει παντρευτεί δύο φορές και έχει μια κόρη από τον πρώτο της γάμο. Η Agnetha Munther εγκατέλειψε το τραγούδι στα μέσα της δεκαετίας του ’70 και αφοσιώθηκε στο παιδικό θέατρο και τις ρεβύ. Ο Pierre Isacsson, γεννημένος το 1947 στο Bergum, πνίγηκε στο ναυάγιο του M/S Estonia, όπου εργαζόταν ως κονφερανσιέ. Πρόλαβε να σώσει πολλούς επιβάτες. Ήταν από τους λίγους που επέπλευσαν και δεν βυθίστηκαν. Το ταξίδι του αυτό επρόκειτο να είναι το τελευταίο, πριν βγει στη σύνταξη. Άφησε το γκρουπ το 1973 για σόλο καριέρα, η οποία ήταν επιτυχημένη. Διακρίθηκε και ως ηθοποιός, αλλά και ως αφηγητής σε ταινίες της Disney λόγω της βαθιάς φωνής του. Οι Family Four συνέχισαν να υπάρχουν μέχρι το 1989, με πολλές αλλαγές στη σύνθεσή τους. Μέλη τους υπήρξαν η Monica Aspelund (FIN 77) και η Elisabeth Melander (φωνητικά SWE 91).

Angela Farrell (IRL 71): γεννήθηκε το 1952 στο Donegal Town, στο ιρλανδικό τμήμα της Βόρειας Ιρλανδίας, αλλά ζούσε στο Armagh. Το πρωί εργαζόταν σε φαρμακείο και το βράδυ σε καμπαρέ. Ξεκίνησε επαγγελματικά το 1966. Η καριέρα της κορυφώθηκε μεταξύ 1971-2, με κάποια επιτυχημένα singles και ολοκληρώθηκε απότομα στην Ιρλανδία το 1974. Σε αυτό συνέβαλε η ανοιχτή επιστολή στήριξης προς τη Maxi (IRL 73), η οποία ήρθε σε κόντρα με το κανάλι για την ταχύτητα στην οποία έπρεπε να παιχτεί το τραγούδι της. Η Angela κατήγγειλε ότι κάτι τέτοιο έπαθε και η ίδια, μετά από καταγγελία του συζύγου της Clodagh Rodgers ότι το τραγούδι της υπερβαίνει τα 3 λεπτά και πως το κανάλι αδιαφορεί πλήρως για τη νίκη, η δε Ιρλανδία είναι εντελώς ακατάλληλη χώρα για κάποιον, αν θέλει να κάνει καριέρα. Η συμμετοχή της, γραμμένη από έναν οδοντίατρο και μια νοικοκυρά, είχε ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων, από γυναικεία κινήματα που υποστήριζαν το δικαίωμα στις αμβλώσεις και θεωρούσαν ότι οι Ιρλανδές δεν πρέπει καν να τραγουδούν, από εθνικιστές, οι οποίοι επέμεναν ότι έπρεπε να ακουστεί στα Ιρλανδικά, από συνδικαλιστές του καναλιού RTÉ, οι οποίοι θεώρησαν περιττό έξοδο το βίντεο-κλιπ και από φιλόζωους που ήταν κατά του κυνηγιού της αλεπούς, σκηνές τους οποίου εμφανίζονταν στο βίντεο-κλιπ. Έjω από το Gaiety Theater είχαν μαζευτεί με πλακάτ διάφοροι διαμαρτυρόμενοι. Όλα αυτά την έφεραν στα πρόθυρα νευρικής κατάρρευσης. Τι απέγινε; Το 1981 μετακόμισε στις ΗΠΑ, όπου εργάστηκε σε καμπαρέ και από εκεί στην Αυστραλία.

Saskia & Serge (NL 71-Trudy van den Berg & Ruud Schapp): είναι ανδρόγυνο (παντρεύτηκαν το 1969). Εκείνη γεννήθηκε το 1947 στο Grootebroek και εκείνος το 1946 στο Den Helder. Το 1970 ήρθαν 2^οι στον ολλανδικό τελικό, ενώ το 1971 είναι γνωστό ότι αντιμετώπισαν πρόβλημα με το μικρόφωνο στην αρχή του τραγουδιού. Μέχρι το 2008 ήταν ενεργοί δισκογραφικά, παρά τα διαστήματα αποχής, τόσο με folk, όσο και με country ακούσματα (έχουν εμφανιστεί για τον λόγο αυτό στο Nashville). Έχουν επιρροές, μεταξύ άλλων από την Esther Ofarim (SWI 63). Έχουν χριστεί ιππότες.

Tonicha (POR 71-Antónia de Jesus Montes Tonicha). Γεννήθηκε το 1946 στη Beja. Ήδη από τα 16 της εμφανίστηκε σε γιορτές και φεστιβάλ. Ήταν ενεργή μέχρι το 2008. Ο πλήρης τίτλος του τραγουδιού είναι Menina (do alto da serra) (= κορίτσι, από το ψηλό βουνό).

Krunoslav Slabinac (YUG 71). Γνωστός και με το χαϊδευτικό “Kićo”, ήταν Κροάτης τραγουδιστής, κιθαρίστας, συνθέτης και ενορχηστρωτής. Γεννημένος το 1944 στο Osijek, ξεκίνησε με το συγκρότημα Dinamiti, με τους οποίους κέρδισε σε δύο φεστιβάλ και εργάστηκε στη Γερμανία, πριν αρχίσει τη σόλο καριέρα του με διασκευές του Tom Jones και του Elvis Presley. Έπαιζε κιθάρα και ταμπουρά. Λίγο μετά από τη Γιουροβίζιον έκανε καριέρα στις Η.Π.Α. για κάποια χρόνια, προσπαθώντας να αποφύγει ζητήματα που είχε με τη δικαιοσύνη. Επιστρέφοντας, ειδικεύτηκε στη φολκ μουσική, κυρίως της περιοχής της Σλαβονίας. Η μεγαλύτερή του επιτυχία ήταν το “Zbog jedne divne žene”, γραμμένο για την Mirjana Antonović, με την οποία διατηρούσε μακροχρόνια σχέση εξ αποστάσεως. Εμφανίστηκε σε πολλά φεστιβάλ (κυρίως του Split), αποσπώντας διακρίσεις. Δισκογραφούσε από το 1969 μέχρι το 2010. Υπήρξε βουλευτής με το κεντροδεξιό κόμμα HDZ (Κροατική Δημοκρατική Ένωση). Το 2008 προκάλεσε άθελά του ένα θανατηφόρο δυστύχημα. Υποβλήθηκε σε εγχείρηση τριπλού bypass, όμως πέθανε τον Νοέμβριο του 2020 στο Zagreb μετά από επιπλοκές.

Markku Aro (Markku Tuomas Puputti) & Koivistolaiset (FIN 71): Εκείνος γεννήθηκε το 1950 στο Mouhijärvi. Ξεκίνησε από τοπικούς διαγωνισμούς τραγουδιού. Μετείχε 6 φορές σε φινλανδικούς τελικούς. Από τα μεγαλύτερα ονόματα στη χώρα τις δεκαετίες ’70 και ’80 ήταν ενεργός στη δισκογραφία μέχρι το 2013. To 2002 πραγματοποίησε μεγάλη νοσταλγική περιοδεία μαζί με δύο ακόμα θρύλους, τον Danny και τον Tapani Kansa. Οι αδελφές Koivisto είναι η Anneli (1943) και η Anja (1946), οι οποίες μεσουράνησαν τις δεκαετίες ’60 και ’70 με αναρίθμητες εμφανίσεις στην τηλεόραση. Έγιναν γνωστές κάνοντας διασκευές σε τραγούδια των ΑΒΒΑ. Ήταν υποψήφιες και το 1973 μαζί με τον Sammy Babitzin, τον αδελφό του Kirka (FIN 84), ο οποίος σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα σχεδόν τρεις μήνες μετά από τον εθνικό τελικό. Η Anja ήταν σε σχέση με τον Danny, ενώ η Anneli έκανε φωνητικά δύο φορές ακόμα (FIN 76, SWE 79).

Hanne Krogh (NOR 71, 85, 91-Hanne Krogh Sundbø). Γεννήθηκε το 1956 στο Όσλο. Ξεκίνησε στα 9 της χρόνια, ενώ ήδη στα 14 είχε κυκλοφορήσει το πρώτο της άλμπουμ, με τον Arne Bendiksen (NOR 64) να λανσάρει την καριέρα της. Πολυβραβευμένη, είναι ακόμα ενεργή τόσο ως τραγουδίστρια, όσο κι ως ηθοποιός (μια Χριστουγεννιάτικη ταινία της, με τίτλο Reisen til Julestjernen, παίζεται κάθε χρόνο στους κινηματογράφους της χώρας, οι δε Χριστουγεννιάτικες συναυλίες της κάθε χρόνο είναι καλλιτεχνικό γεγονός), παρά τα μεγάλα διαστήματα κατά τα οποία απέχει. Είναι πασίγνωστη σε όλη τη Σκανδιναβία και τη Γερμανία. Για κάποια χρόνια δούλεψε ως γραμματέας στο NRK, δηλαδή τη δημόσια τηλεόραση. Δραστηριοποιείται και ως συγγραφέας, αξιοποιώντας ιστορίες και μύθους διαφόρων χωρών. Κάθε χρόνο χορηγεί μία υποτροφία σε ένα εξαιρετικό νέο ταλέντο. Ο γιος της Sverre Krogh Sundbø είναι πρώην πρωταθλητής στο πόκερ. Όπως κατήγγειλε η ίδια, το 1971 ο Μαλτέζος κριτής της ζήτησε να κοιμηθούν μαζί (της έδωσε τελικά μόλις 2 πόντους), αν και ήταν μόλις 15 ετών, στριμώχνοντάς την στο ασανσέρ, καθώς και ότι γίνονταν πολλές εξαγορές βαθμών και ανταλλαγές. Το τραγούδι κατηγορήθηκε ως εξόφθαλμη προσπάθεια αντιγραφής του All kinds of everything με τη Dana που κέρδισε το 1970 και του My favourite things από τη «Μελωδία της Ευτυχίας». Τέλος, είναι η μόνη που έχει έρθει στον διαγωνισμό 17^η-1^η-17^η!